Ζούμε το τέλος της Δυτικής ηγεμονίας; (άρθρο)
Δημοσιεύτηκε: 20 Σεπ 2019, 10:30
Δημοσίευσα αρθρακι στην ιστοσελιδα του καθηγητη Κωνσταντινου Βεργου.
Tο εμπνεύστηκα με αφορμή τη συζητηση που καναμε στο νημα του Εθνι.
viewtopic.php?f=30&t=14325
Πως τη βλεπετε την αναλυση που κανω;
Ζούμε το τέλος της Δυτικής ηγεμονίας;
Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Έκπληκτοι οι διπλωμάτες μετά το τέλος της συνόδου της G7 άκουσαν το Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν να προειδοποιεί με δραματικούς τόνους για το μέλλον της Δύσης και να προτείνει αλλαγή πλεύσης.
«Ζούμε το τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας» επεσήμανε τονίζοντας πως η άνοδος ισχύος του Πεκίνου και της Μόσχας δρομολογούν αλλαγές στη διεθνή σκηνή.
«Η παγκόσμια τάξη έχει ταρακουνηθεί όσο ποτέ άλλοτε… Κλυδωνίζεται εξ αιτίας των σφαλμάτων που διέπραξε η Δύση σε ορισμένες κρίσεις, αλλά ταυτόχρονα και των επιλογών που έκαναν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο με την τωρινή κυβέρνηση».
Ο Γάλλος πρόεδρος προφανώς μετά από συνεννόηση με την Άνγκελα Μέρκελ προειδοποίησε πως «θα αποτελούσε στρατηγικό λάθος» για τα έθνη της Δύσης το να μην αλλάξουν την εχθρική στάση τους απέναντι στη Ρωσία». Και ότι «το να διώχνουμε την Ρωσία μακριά από την Ευρώπη είναι ένα κρίσιμο στρατηγικό λάθος».
«Έτσι σπρώχνουμε τη Ρωσία είτε σε απομόνωση, κάτι που αυξάνει τις εντάσεις, είτε στο να συμμαχήσει με άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Κίνα, πράγμα που μπορεί να μη μας συμφέρει», τόνισε ο Εμμανουέλ Μακρόν.
Η Russia Today μάλιστα σχολίασε πως ο Γάλλος πρόεδρος έχει μαλακώσει τη στάση του απέναντι στη Μόσχα τον τελευταίο καιρό. Μάλιστα πριν τη σύνοδο της G7 κάλεσε για συνομιλίες τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον φιλοξένησε στο φρούριο του Μπρεγκανσόν στη νότια Γαλλία. Εκεί του υποσχέθηκε να κάνει ότι μπορεί για να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στην Ευρωπαική Ένωση και τη Ρωσία. Ο Πούτιν απάντησε προβάλλοντας τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ρωσίας: «Πιστεύουμε σε μια Ευρώπη που εκτείνεται από τη Λισαβώνα ως το Βλαδιβοστόκ, με άλλα λόγια είναι απαραίτητο η Ρωσία να γίνει μέρος του ευρωπαικού κόσμου».
Αρκετούς δημοσιογράφους απασχόλησε διεθνώς η αντιφατική στάση του Γάλλου προέδρου καθώς από τη μία θέλει προσέγγιση με τη Ρωσία και από την άλλη εναντιώθηκε (μαζί με άλλους ηγέτες) στην πρόσκληση που ήθελε να απευθύνει ο Τραμπ στον Πούτιν για την σύνοδο της G7 το 2020 στις ΗΠΑ (η Ρωσία έχει αποβληθεί από το 2014 λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας). Ποιός ξέρει αν πρόκειται για καψόνι των Γάλλων και Γερμανών στον Τραμπ η αν Μακρόν και Μέρκελ θέλουν η προσέγγιση της Ρωσίας να γίνει μονόπλευρα από την ΕΕ χωρίς την ανάμειξη των ΗΠΑ;
H διαίρεση της Δύσης προ των πυλών
Όταν δρομολογηθεί το Βrexit, με συμφωνία η χωρίς, η Βρετανία υποχρεωτικά θα στραφεί στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Την ειδική αυτή σχέση θα ενισχύσει το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπόρις Τζόνσον ανήκουν στο ίδιο αντιπαγκοσμιοποιητικό στρατόπεδο. Διόλου τυχαία ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε με ενθουσιασμό πως μετά το Brexit θα συνάψει με τη Βρετανία «μια πολύ μεγάλη εμπορική συμφωνία, γρήγορα, πιο μεγάλη από όσες έχουν υπάρξει ποτέ».
Yπέρ της σίγουρης πραγματοποίησης του Brexit είναι οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως, ακόμη και αν χρειαστεί να γίνουν εκλογές μετά από νέο αδιέξοδο, θα σαρώσουν οι υποστηρικτές του. Σε δημοσκόπηση που δημοσίευσε η Daily Mail μετά την ανακοίνωση για το κλείσιμο του κοινοβουλίου από τον Τζόνσον, δείχνει τους Συντηρητικούς των οποίων ηγείται να παίρνουν 35% έναντι 24% των Εργατικών του Τζέρεμι Κόρμπιν. Αν μάλιστα ο Φάρατζ με το κόμμα του που λέγεται Brexit δεν κατέβει στις εκλογές, τότε ο Μπόρις θα ανέβει στο 41% έναντι 26% των Εργατικών και θα κερδίσει άνετη πλειοψηφία 84 εδρών στη Βουλή.
Ο ένας λοιπόν πόλος μετά το Brexit θα είναι οι ΗΠΑ με τη Βρετανία και θα παραμείνει κατά της παγκοσμιοποίησης δεδομένου ότι ο Τραμπ είναι το μεγάλο φαβορί για μια δεύτερη προεδρική θητεία. To αντίθετο στρατόπεδο που θα εκπροσωπείται από τη Γερμανία και τη Γαλλία θα προσπαθήσει να δώσει στα χαρακώματα τη μάχη υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Όμως θα έχει να αντιμετωπίσει δυο προβλήματα που μπορεί να καταστούν μοιραία. Πρώτον μια σημαντική οικονομική κρίση που θα επιταχυνθεί μετά το Brexit. Μια οικονομική κρίση που προβάλει ανησυχητικά εξαιτίας της μεγάλης πτώσης της γερμανικής οικονομίας, των ανησυχιών για την Ντόιτσεμπανκ, της αγωνίας μήπως ξεφύγει το χρέος της Ιταλίας και οδηγηθεί σε ύφεση η οικονομία της. Κι όλα αυτά σε ένα διεθνές περιβάλλον που τις αγορές τρομοκρατεί η εμπορική σύγκρουση των Ηνωμένων Πολιτειών με την Κίνα και η πιθανότητα να επιβάλει ο Τραμπ δασμούς και στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα, γεγονός που θα πλήξει κυρίως τη γερμανική βιομηχανία.
Δεύτερο πρόβλημα του γερμανογαλλικού άξονα είναι η ανταρσία των λαών της Ενωμένης Ευρώπης. Ανταρσία που δεν εκδηλώθηκε μόνο στις ευρωεκλογές με τις νίκες Λεπέν, Σαλβίνι, Φάρατζ και Όρμπαν αλλά και μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Στις πρόσφατες εκλογές δύο κρατιδίων της Ανατολικής Γερμανίας, στο Βραδεμβούργο και τη Σαξονία, η ακροδεξιά του AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) διπλασίασε και τριπλασίασε αντίστοιχα τους ψήφους της κατακτώντας τις δεύτερες θέσεις. Σύμφωνα με την Bild καθαρή νικήτρια των εκλογών στην Ανατολική Γερμανία είναι η Εναλλακτική για τη Γερμανία. Κι αυτό είναι διπλά ανησυχητικό γιατί αφενός το AfD υποστηρίζουν και νεοναζί ψηφοφόροι (το ίδιο έχει άριστες σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή) και αφετέρου είναι υπέρ της κατάργησης του ευρώ αλλά και της εξόδου της Γερμανίας από την ΕΕ. Η Άνγκελα Μέρκελ κατάφερε με τις αδιέξοδες πολιτικές που ακολουθεί να διχάσει την Ευρώπη, να οδηγήσει σε έξοδο την οργισμένη Βρετανία και να παραδώσει την Ανατολική Γερμανία στα χέρια των Νεοναζί.
Δρομολογείται ο άξονας Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν-Κίνας
Tην κρίσιμη λοιπόν ιστορική στιγμή που η Δύση οδηγείται σε διχασμό, στην Ασία δημιουργείται ένα πανίσχυρο μέτωπο χωρών εξαιτίας των πρωτοβουλιών του Βλαντιμίρ Πούτιν. Aς δούμε όμως πρώτα πρόσφατα παραδείγματα της στενότατης σύσφιξης των σχέσεων Ρωσίας και Κίνας. Οι δύο χώρες υπέγραψαν τον Ιούνιο συμφωνίες 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων στους τομείς της ενέργειας και της τεχνολογίας. Ο Σι Τζινπίνγκ και ο Πούτιν συμφώνησαν επίσης να ανεβάσουν τον όγκο των ρωσοκινέζικων εμπορικών συναλλαγών στα 200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Ενδιαφέρον έχει ότι ο Σι αποκάλεσε τον Πούτιν, «τον καλύτερο και πιο στενό του φίλο».
Στον στρατιωτικό τομέα η συνεργασία των δύο χωρών εξελίσσεται ραγδαία. Πέρσι η συμμετοχή της Κίνας στην στρατιωτική άσκηση της Ρωσίας Vostok-2018, που ήταν η μεγαλύτερη άσκηση μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση. Η Κίνα παράλληλα έκανε κρίσιμες αγορές πολεμικού εξοπλισμού από τη Ρωσία: αγόρασε το αντιαεροπορικό σύστημα πυραυλικής άμυνας S-400 και 24 μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su-35. Το πιο ανησυχητικό όμως για τη Δύση είναι οι συζητήσεις που ξεκίνησαν Ρωσία και Κίνα τον φετεινό Ιούλιο για ένα Σύμφωνο Στρατιωτικής Συνεργασίας.
Tην ίδια ώρα η Ρωσία έχει δημιουργήσει μια τριμερή συμμαχία με το Ιράν και την Τουρκία. Οι πρόεδροι των τριών χωρών συναντιούνται τα τελευταία χρόνια ανά τακτά διαστήματα και ουσιαστικά θέλουν να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν επιπλέον υποστηρίζεται από σιιτικά κινήματα και χώρες, η Τουρκία έχει στενό σύμμαχο το Κατάρ ενώ η Ρωσία έχει την καλύτερη δυνατή σχέση με τη συριακή κυβέρνηση του Άσαντ. Το αντίπαλο δέος σε αυτή την τριμερή συμμαχία είναι φυσικά το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Για πρώτη όμως φορά από τον 20ο αιώνα υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός στο δυτικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής.
Ουσιαστικά η Ρωσία του Πούτιν κτίζει μεθοδικά έναν άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν-Τουρκίας, ο οποίος αν εδραιωθεί θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη απειλή για τη Δύση. Μια εκδοχή που έχει η Δύση για να σταματήσει τον ασιατικό άξονα είναι να προσεταιριστεί τη Ρωσία ώστε να απομονωθεί η Κίνα. Αυτό ήταν διακηρυγμένος στόχος του Ντόναλντ Τραμπ προεκλογικά, ο οποίος ακόμη κάνει προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Οι παγκοσμιοποιητές σε Αμερική και Ευρώπη ούτε καν ήθελαν να ακούσουν αυτό το σενάριο και ειδικά στον αμερικανικό τύπο θεωρήθηκε σχεδόν ισοδύναμο με προδοσία. Να όμως τώρα που ο ακραιφνέστερος εκπρόσωπος της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, δηλαδή ο Εμμανουέλ Μακρόν, έρχεται να αντιγράψει αυτά που έλεγε ο Τραμπ από το 2016 υποστηρίζοντας ότι «το να διώχνουμε την Ρωσία μακριά από την Ευρώπη είναι ένα κρίσιμο στρατηγικό λάθος. Έτσι σπρώχνουμε τη Ρωσία είτε σε απομόνωση, κάτι που αυξάνει τις εντάσεις, είτε στο να συμμαχήσει με άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Κίνα».
Νεοφιλελευθερισμός και ηγεμονισμός της Γερμανίας καταστρέφουν τη Δύση
H αδύνατη πλευρά της Δύσης δεν είναι φυσικά οι ΗΠΑ αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η πρώτη οικονομία του πλανήτη (έστω και αν τις έχει πλησιάσει η Κίνα), η πρώτη στρατιωτική δύναμη και η πρώτη τεχνολογική δύναμη. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε εξελιχθεί σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και είχε προχωρήσει σε μεγάλη εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, η Δύση δεν θα είχε ανταγωνιστή. Όμως εξαιτίας της νοσηρής αντίληψης της Γερμανίας, που θέλει να ηγεμονεύει στην Ευρώπη εκμεταλλευόμενη τις χώρες του Νότου, η πολιτική ενοποίηση της ηπείρου δεν θα προχωρήσει. Η Γερμανία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το θρόνο της ΕΕ για να καταστεί μια ισότιμη πολιτεία με άλλες σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος. Και αυτή της η στάση οδηγεί την Ενωμένη Ευρώπη σε συνεχείς πολιτικές και οικονομικές κρίσεις.
Εξίσου σημαντικό πρόβλημα για την παρακμή της Δύσης είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Οι καρποί του νεοφιλελευθερισμού στην Ενωμένη Ευρώπη, που κυριάρχησε με το πρόσχημα των σκληρών δημοσιονομικών πολιτικών, ήταν η κάθετη μείωση του εισοδήματος των πολιτών, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων εξαιτίας της μείωσης της κατανάλωσης και η συρρίκνωση των μεγάλων. Παράλληλα η απειλητική συσσώρευση κόκκινων δανείων στις τράπεζες καθώς οι δανειολήπτες αδυνατούσαν να τα πληρώσουν είτε επειδή μειώθηκε το εισόδημα τους, είτε επειδή έχασαν τη δουλειά τους, είτε επειδή έκλεισε η επιχείρηση τους. Καθόλου παράξενο που σε αυτό το τοξικό περιβάλλον εγκυμονείται μια νέα οικονομική κρίση, όχι μόνο εξαιτίας της Ιταλίας αλλά και μέσα στη Γερμανία όπου η μεγαλύτερη απειλή ακούει στο όνομα Ντόιτσεμπανκ.
Αν ενδιαφέρεται λοιπόν ο Εμμανουέλ Μακρόν πραγματικά για τη Δύση, αν η Άνγκελα Μέρκελ δεν θέλει να αφήσει πίσω της συντρίμμια αλλά μιά υγιή κι ισχυρή ΕΕ, τότε δεν έχουν παρά να χαλαρώσουν το νεοφιλελεύθερο Μάαστριχτ, να προχωρήσουν σε μεγάλες επενδύσεις στην Ευρώπη και να δώσουν μαζί Γερμανία και Γαλλία την ώθηση στην πολιτική ενοποίηση της ηπείρου.
Φυσικά και είναι θετικότατη κίνηση, η προσέγγιση της Ρωσίας, την οποία προανήγγειλε ο Μακρόν. Η διάσπαση του ρωσοκινέζικου άξονα είναι απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση της Δύσης. Όμως πρέπει να αποκατασταθούν και οι σχέσεις της ΕΕ με τις ΗΠΑ του Τραμπ, ο οποίος δείχνει να έχει μια δεύτερη θητεία στο τσεπάκι. Κι εδώ θα χρειαστούν σοβαρές θυσίες κυρίως από τη Γερμανία.
Δεν γίνεται για παράδειγμα να συνεχίσουν να πληρώνουν οι ΗΠΑ για τους 50.000 Αμερικανούς στρατιώτες στη Γερμανία όπως επεσήμανε ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Βερολίνο Ρίτσαρντ Γκρένελ. Ούτε να συνεχίσει το θηριώδες εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας έναντι των ΗΠΑ, γεγονός που κάνει τον Τραμπ να σκέφτεται την επιβολή δασμών σε γερμανικά αυτοκίνητα. Όσο για την κλιματική αλλαγή εδώ πρέπει ο Αμερικανός πρόεδρος να βάλει νερό στο κρασί του. Όχι όμως για να προστεθεί στο χορό όσων χειρίζονται προπαγανδιστικά το θέμα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης αλλά ξεχνούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη την κρίσιμη στιγμή. Είδαμε τους ηγέτες της G7 να προσφέρουν στη Βραζιλία το ευτελές ποσό των 20 εκατομμυρίων για τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο όταν μόνη της η νεοσύστατη οργάνωση του Λεονάρντο Ντι Κάπριο συγκέντρωσε 5 εκατομμύρια!
http://new-economy.gr/2019/09/19/telos- ... adopoulos/
.
Tο εμπνεύστηκα με αφορμή τη συζητηση που καναμε στο νημα του Εθνι.
viewtopic.php?f=30&t=14325
Πως τη βλεπετε την αναλυση που κανω;
Ζούμε το τέλος της Δυτικής ηγεμονίας;
Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Έκπληκτοι οι διπλωμάτες μετά το τέλος της συνόδου της G7 άκουσαν το Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν να προειδοποιεί με δραματικούς τόνους για το μέλλον της Δύσης και να προτείνει αλλαγή πλεύσης.
«Ζούμε το τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας» επεσήμανε τονίζοντας πως η άνοδος ισχύος του Πεκίνου και της Μόσχας δρομολογούν αλλαγές στη διεθνή σκηνή.
«Η παγκόσμια τάξη έχει ταρακουνηθεί όσο ποτέ άλλοτε… Κλυδωνίζεται εξ αιτίας των σφαλμάτων που διέπραξε η Δύση σε ορισμένες κρίσεις, αλλά ταυτόχρονα και των επιλογών που έκαναν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο με την τωρινή κυβέρνηση».
Ο Γάλλος πρόεδρος προφανώς μετά από συνεννόηση με την Άνγκελα Μέρκελ προειδοποίησε πως «θα αποτελούσε στρατηγικό λάθος» για τα έθνη της Δύσης το να μην αλλάξουν την εχθρική στάση τους απέναντι στη Ρωσία». Και ότι «το να διώχνουμε την Ρωσία μακριά από την Ευρώπη είναι ένα κρίσιμο στρατηγικό λάθος».
«Έτσι σπρώχνουμε τη Ρωσία είτε σε απομόνωση, κάτι που αυξάνει τις εντάσεις, είτε στο να συμμαχήσει με άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Κίνα, πράγμα που μπορεί να μη μας συμφέρει», τόνισε ο Εμμανουέλ Μακρόν.
Η Russia Today μάλιστα σχολίασε πως ο Γάλλος πρόεδρος έχει μαλακώσει τη στάση του απέναντι στη Μόσχα τον τελευταίο καιρό. Μάλιστα πριν τη σύνοδο της G7 κάλεσε για συνομιλίες τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον φιλοξένησε στο φρούριο του Μπρεγκανσόν στη νότια Γαλλία. Εκεί του υποσχέθηκε να κάνει ότι μπορεί για να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στην Ευρωπαική Ένωση και τη Ρωσία. Ο Πούτιν απάντησε προβάλλοντας τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ρωσίας: «Πιστεύουμε σε μια Ευρώπη που εκτείνεται από τη Λισαβώνα ως το Βλαδιβοστόκ, με άλλα λόγια είναι απαραίτητο η Ρωσία να γίνει μέρος του ευρωπαικού κόσμου».
Αρκετούς δημοσιογράφους απασχόλησε διεθνώς η αντιφατική στάση του Γάλλου προέδρου καθώς από τη μία θέλει προσέγγιση με τη Ρωσία και από την άλλη εναντιώθηκε (μαζί με άλλους ηγέτες) στην πρόσκληση που ήθελε να απευθύνει ο Τραμπ στον Πούτιν για την σύνοδο της G7 το 2020 στις ΗΠΑ (η Ρωσία έχει αποβληθεί από το 2014 λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας). Ποιός ξέρει αν πρόκειται για καψόνι των Γάλλων και Γερμανών στον Τραμπ η αν Μακρόν και Μέρκελ θέλουν η προσέγγιση της Ρωσίας να γίνει μονόπλευρα από την ΕΕ χωρίς την ανάμειξη των ΗΠΑ;
H διαίρεση της Δύσης προ των πυλών
Όταν δρομολογηθεί το Βrexit, με συμφωνία η χωρίς, η Βρετανία υποχρεωτικά θα στραφεί στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Την ειδική αυτή σχέση θα ενισχύσει το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπόρις Τζόνσον ανήκουν στο ίδιο αντιπαγκοσμιοποιητικό στρατόπεδο. Διόλου τυχαία ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε με ενθουσιασμό πως μετά το Brexit θα συνάψει με τη Βρετανία «μια πολύ μεγάλη εμπορική συμφωνία, γρήγορα, πιο μεγάλη από όσες έχουν υπάρξει ποτέ».
Yπέρ της σίγουρης πραγματοποίησης του Brexit είναι οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως, ακόμη και αν χρειαστεί να γίνουν εκλογές μετά από νέο αδιέξοδο, θα σαρώσουν οι υποστηρικτές του. Σε δημοσκόπηση που δημοσίευσε η Daily Mail μετά την ανακοίνωση για το κλείσιμο του κοινοβουλίου από τον Τζόνσον, δείχνει τους Συντηρητικούς των οποίων ηγείται να παίρνουν 35% έναντι 24% των Εργατικών του Τζέρεμι Κόρμπιν. Αν μάλιστα ο Φάρατζ με το κόμμα του που λέγεται Brexit δεν κατέβει στις εκλογές, τότε ο Μπόρις θα ανέβει στο 41% έναντι 26% των Εργατικών και θα κερδίσει άνετη πλειοψηφία 84 εδρών στη Βουλή.
Ο ένας λοιπόν πόλος μετά το Brexit θα είναι οι ΗΠΑ με τη Βρετανία και θα παραμείνει κατά της παγκοσμιοποίησης δεδομένου ότι ο Τραμπ είναι το μεγάλο φαβορί για μια δεύτερη προεδρική θητεία. To αντίθετο στρατόπεδο που θα εκπροσωπείται από τη Γερμανία και τη Γαλλία θα προσπαθήσει να δώσει στα χαρακώματα τη μάχη υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Όμως θα έχει να αντιμετωπίσει δυο προβλήματα που μπορεί να καταστούν μοιραία. Πρώτον μια σημαντική οικονομική κρίση που θα επιταχυνθεί μετά το Brexit. Μια οικονομική κρίση που προβάλει ανησυχητικά εξαιτίας της μεγάλης πτώσης της γερμανικής οικονομίας, των ανησυχιών για την Ντόιτσεμπανκ, της αγωνίας μήπως ξεφύγει το χρέος της Ιταλίας και οδηγηθεί σε ύφεση η οικονομία της. Κι όλα αυτά σε ένα διεθνές περιβάλλον που τις αγορές τρομοκρατεί η εμπορική σύγκρουση των Ηνωμένων Πολιτειών με την Κίνα και η πιθανότητα να επιβάλει ο Τραμπ δασμούς και στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα, γεγονός που θα πλήξει κυρίως τη γερμανική βιομηχανία.
Δεύτερο πρόβλημα του γερμανογαλλικού άξονα είναι η ανταρσία των λαών της Ενωμένης Ευρώπης. Ανταρσία που δεν εκδηλώθηκε μόνο στις ευρωεκλογές με τις νίκες Λεπέν, Σαλβίνι, Φάρατζ και Όρμπαν αλλά και μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Στις πρόσφατες εκλογές δύο κρατιδίων της Ανατολικής Γερμανίας, στο Βραδεμβούργο και τη Σαξονία, η ακροδεξιά του AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) διπλασίασε και τριπλασίασε αντίστοιχα τους ψήφους της κατακτώντας τις δεύτερες θέσεις. Σύμφωνα με την Bild καθαρή νικήτρια των εκλογών στην Ανατολική Γερμανία είναι η Εναλλακτική για τη Γερμανία. Κι αυτό είναι διπλά ανησυχητικό γιατί αφενός το AfD υποστηρίζουν και νεοναζί ψηφοφόροι (το ίδιο έχει άριστες σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή) και αφετέρου είναι υπέρ της κατάργησης του ευρώ αλλά και της εξόδου της Γερμανίας από την ΕΕ. Η Άνγκελα Μέρκελ κατάφερε με τις αδιέξοδες πολιτικές που ακολουθεί να διχάσει την Ευρώπη, να οδηγήσει σε έξοδο την οργισμένη Βρετανία και να παραδώσει την Ανατολική Γερμανία στα χέρια των Νεοναζί.
Δρομολογείται ο άξονας Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν-Κίνας
Tην κρίσιμη λοιπόν ιστορική στιγμή που η Δύση οδηγείται σε διχασμό, στην Ασία δημιουργείται ένα πανίσχυρο μέτωπο χωρών εξαιτίας των πρωτοβουλιών του Βλαντιμίρ Πούτιν. Aς δούμε όμως πρώτα πρόσφατα παραδείγματα της στενότατης σύσφιξης των σχέσεων Ρωσίας και Κίνας. Οι δύο χώρες υπέγραψαν τον Ιούνιο συμφωνίες 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων στους τομείς της ενέργειας και της τεχνολογίας. Ο Σι Τζινπίνγκ και ο Πούτιν συμφώνησαν επίσης να ανεβάσουν τον όγκο των ρωσοκινέζικων εμπορικών συναλλαγών στα 200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Ενδιαφέρον έχει ότι ο Σι αποκάλεσε τον Πούτιν, «τον καλύτερο και πιο στενό του φίλο».
Στον στρατιωτικό τομέα η συνεργασία των δύο χωρών εξελίσσεται ραγδαία. Πέρσι η συμμετοχή της Κίνας στην στρατιωτική άσκηση της Ρωσίας Vostok-2018, που ήταν η μεγαλύτερη άσκηση μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση. Η Κίνα παράλληλα έκανε κρίσιμες αγορές πολεμικού εξοπλισμού από τη Ρωσία: αγόρασε το αντιαεροπορικό σύστημα πυραυλικής άμυνας S-400 και 24 μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su-35. Το πιο ανησυχητικό όμως για τη Δύση είναι οι συζητήσεις που ξεκίνησαν Ρωσία και Κίνα τον φετεινό Ιούλιο για ένα Σύμφωνο Στρατιωτικής Συνεργασίας.
Tην ίδια ώρα η Ρωσία έχει δημιουργήσει μια τριμερή συμμαχία με το Ιράν και την Τουρκία. Οι πρόεδροι των τριών χωρών συναντιούνται τα τελευταία χρόνια ανά τακτά διαστήματα και ουσιαστικά θέλουν να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν επιπλέον υποστηρίζεται από σιιτικά κινήματα και χώρες, η Τουρκία έχει στενό σύμμαχο το Κατάρ ενώ η Ρωσία έχει την καλύτερη δυνατή σχέση με τη συριακή κυβέρνηση του Άσαντ. Το αντίπαλο δέος σε αυτή την τριμερή συμμαχία είναι φυσικά το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Για πρώτη όμως φορά από τον 20ο αιώνα υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός στο δυτικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής.
Ουσιαστικά η Ρωσία του Πούτιν κτίζει μεθοδικά έναν άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν-Τουρκίας, ο οποίος αν εδραιωθεί θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη απειλή για τη Δύση. Μια εκδοχή που έχει η Δύση για να σταματήσει τον ασιατικό άξονα είναι να προσεταιριστεί τη Ρωσία ώστε να απομονωθεί η Κίνα. Αυτό ήταν διακηρυγμένος στόχος του Ντόναλντ Τραμπ προεκλογικά, ο οποίος ακόμη κάνει προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Οι παγκοσμιοποιητές σε Αμερική και Ευρώπη ούτε καν ήθελαν να ακούσουν αυτό το σενάριο και ειδικά στον αμερικανικό τύπο θεωρήθηκε σχεδόν ισοδύναμο με προδοσία. Να όμως τώρα που ο ακραιφνέστερος εκπρόσωπος της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, δηλαδή ο Εμμανουέλ Μακρόν, έρχεται να αντιγράψει αυτά που έλεγε ο Τραμπ από το 2016 υποστηρίζοντας ότι «το να διώχνουμε την Ρωσία μακριά από την Ευρώπη είναι ένα κρίσιμο στρατηγικό λάθος. Έτσι σπρώχνουμε τη Ρωσία είτε σε απομόνωση, κάτι που αυξάνει τις εντάσεις, είτε στο να συμμαχήσει με άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Κίνα».
Νεοφιλελευθερισμός και ηγεμονισμός της Γερμανίας καταστρέφουν τη Δύση
H αδύνατη πλευρά της Δύσης δεν είναι φυσικά οι ΗΠΑ αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η πρώτη οικονομία του πλανήτη (έστω και αν τις έχει πλησιάσει η Κίνα), η πρώτη στρατιωτική δύναμη και η πρώτη τεχνολογική δύναμη. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε εξελιχθεί σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και είχε προχωρήσει σε μεγάλη εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, η Δύση δεν θα είχε ανταγωνιστή. Όμως εξαιτίας της νοσηρής αντίληψης της Γερμανίας, που θέλει να ηγεμονεύει στην Ευρώπη εκμεταλλευόμενη τις χώρες του Νότου, η πολιτική ενοποίηση της ηπείρου δεν θα προχωρήσει. Η Γερμανία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το θρόνο της ΕΕ για να καταστεί μια ισότιμη πολιτεία με άλλες σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος. Και αυτή της η στάση οδηγεί την Ενωμένη Ευρώπη σε συνεχείς πολιτικές και οικονομικές κρίσεις.
Εξίσου σημαντικό πρόβλημα για την παρακμή της Δύσης είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Οι καρποί του νεοφιλελευθερισμού στην Ενωμένη Ευρώπη, που κυριάρχησε με το πρόσχημα των σκληρών δημοσιονομικών πολιτικών, ήταν η κάθετη μείωση του εισοδήματος των πολιτών, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων εξαιτίας της μείωσης της κατανάλωσης και η συρρίκνωση των μεγάλων. Παράλληλα η απειλητική συσσώρευση κόκκινων δανείων στις τράπεζες καθώς οι δανειολήπτες αδυνατούσαν να τα πληρώσουν είτε επειδή μειώθηκε το εισόδημα τους, είτε επειδή έχασαν τη δουλειά τους, είτε επειδή έκλεισε η επιχείρηση τους. Καθόλου παράξενο που σε αυτό το τοξικό περιβάλλον εγκυμονείται μια νέα οικονομική κρίση, όχι μόνο εξαιτίας της Ιταλίας αλλά και μέσα στη Γερμανία όπου η μεγαλύτερη απειλή ακούει στο όνομα Ντόιτσεμπανκ.
Αν ενδιαφέρεται λοιπόν ο Εμμανουέλ Μακρόν πραγματικά για τη Δύση, αν η Άνγκελα Μέρκελ δεν θέλει να αφήσει πίσω της συντρίμμια αλλά μιά υγιή κι ισχυρή ΕΕ, τότε δεν έχουν παρά να χαλαρώσουν το νεοφιλελεύθερο Μάαστριχτ, να προχωρήσουν σε μεγάλες επενδύσεις στην Ευρώπη και να δώσουν μαζί Γερμανία και Γαλλία την ώθηση στην πολιτική ενοποίηση της ηπείρου.
Φυσικά και είναι θετικότατη κίνηση, η προσέγγιση της Ρωσίας, την οποία προανήγγειλε ο Μακρόν. Η διάσπαση του ρωσοκινέζικου άξονα είναι απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση της Δύσης. Όμως πρέπει να αποκατασταθούν και οι σχέσεις της ΕΕ με τις ΗΠΑ του Τραμπ, ο οποίος δείχνει να έχει μια δεύτερη θητεία στο τσεπάκι. Κι εδώ θα χρειαστούν σοβαρές θυσίες κυρίως από τη Γερμανία.
Δεν γίνεται για παράδειγμα να συνεχίσουν να πληρώνουν οι ΗΠΑ για τους 50.000 Αμερικανούς στρατιώτες στη Γερμανία όπως επεσήμανε ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Βερολίνο Ρίτσαρντ Γκρένελ. Ούτε να συνεχίσει το θηριώδες εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας έναντι των ΗΠΑ, γεγονός που κάνει τον Τραμπ να σκέφτεται την επιβολή δασμών σε γερμανικά αυτοκίνητα. Όσο για την κλιματική αλλαγή εδώ πρέπει ο Αμερικανός πρόεδρος να βάλει νερό στο κρασί του. Όχι όμως για να προστεθεί στο χορό όσων χειρίζονται προπαγανδιστικά το θέμα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης αλλά ξεχνούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη την κρίσιμη στιγμή. Είδαμε τους ηγέτες της G7 να προσφέρουν στη Βραζιλία το ευτελές ποσό των 20 εκατομμυρίων για τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο όταν μόνη της η νεοσύστατη οργάνωση του Λεονάρντο Ντι Κάπριο συγκέντρωσε 5 εκατομμύρια!
http://new-economy.gr/2019/09/19/telos- ... adopoulos/
.
