Τσιμπα απο Economist κακομοιρακο.
Και απο το 2013 μαλιστα για να δεις ποσα χρονια κραταει αυτη η καραμελα κι εσυ δεν πηρες χαμπαρι.
Οι γερμανικές εμμονές και τα προβλήματα της Ευρωζώνης
The Economist
«Μην αναφέρετε το πλεόνασμα» είναι η συνθηματική φράση των ημερών στις Βρυξέλλες για τους Γερμανούς. Και θα ήταν χιουμοριστική εάν δεν λάμβανε κανείς υπόψη τις συνέπειες από την εμμονή των Γερμανών στην ανταγωνιστικότητα. Για τη Γερμανία, ένας εύρωστος εξαγωγικός τομέας συμβολίζει την ισχύ μιας οικονομίας. Μέχρι ενός σημείου, το επιχείρημα αυτό έχει βάση. Τα προβλήματα στην Ευρωζώνη είχαν προκληθεί, έως ένα βαθμό, από την εξασθένηση της ανταγωνιστικότητας των εξαγωγών στον ευρωπαϊκό Νότο. Ωστόσο, ένα μακροχρόνιο και μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα μπορεί να είναι σύμπτωμα μιας διαστρεβλωμένης οικονομίας. Εάν τα υπέρογκα εμπορικά πλεονάσματα ήταν αδιαμφισβήτητη ένδειξη οικονομικής ισχύος, τότε η Ιαπωνία δεν θα είχε βιώσει την αδράνεια των τελευταίων δεκαετιών.
Εντός Ευρωζώνης, τα ασθενή κράτη-μέλη δεν έχουν την επιλογή της υποτίμησης για να ανακτήσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητά τους ούτε μπορούν να χαλαρώσουν τη νομισματική πολιτική τους. Αντί αυτού, προσαρμόζουν σε επώδυνο σημείο μισθούς και τιμές συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Αυτή η «εσωτερική υποτίμηση» μπορεί να γίνει μόνο σταδιακά, διατηρώντας τους μισθούς σε χαμηλά επίπεδα, όπως ενήργησε επί μια ολόκληρη δεκαετία η Γερμανία πολύ πριν από την κρίση. Σήμερα, όμως, αυτή η πολιτική ασκείται με τεράστιες μειώσεις στους μισθούς και βαθιές υφέσεις. Αντίθετα, οι πλεονασματικές οικονομίες της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Αυστρίας απολαμβάνουν μια τεχνητή χαμηλή ισοτιμία. Εάν η Γερμανία χρησιμοποιούσε ακόμη το μάρκο, η συναλλαγματική ισοτιμία της θα ήταν αρκετά υψηλότερη.
Η Γερμανία έχει δεχτεί εκτεταμένη κριτική γι αυτήν την πολιτική, με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να την κατηγορεί αυτήν την εβδομάδα ανοιχτά για την ασθενική ανάκαμψη στην Ευρωζώνη. Αλλά η κατάσταση είναι λίγο πιο περίπλοκη. Μια αύξηση της ζήτησης στη Γερμανία μπορεί να απορροφήσει αμερικανικά ή κινεζικά προϊόντα. Παρ όλα αυτά, η αύξηση των εισαγωγών θα μπορούσε να αναχαιτίσει το ισχυρό ευρώ, το οποίο δυσχεραίνει την αποκατάσταση των ισορροπιών στις οικονομίες τους.
Το πρόβλημα είναι ότι το μοντέλο «οικονομικής διακυβέρνησης» της Ευρωζώνης είναι ελαττωματικό. Ενα έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών άνω του 4% επί του ΑΕΠ θεωρείται μακροοικονομική ανισορροπία. Ομως, ένα πλεόνασμα τρεχουσών μεγαλύτερο θα πρέπει να ξεπεράσει το 6% του ΑΕΠ για να «χτυπήσει συναγερμός» και να επιβληθούν κυρώσεις. Το πλεόνασμα της Γερμανίας διαμορφώθηκε στο 7%, ενώ μία τριετία πριν αναθεωρήθηκε στο 6,1%.
Θα τολμήσουν να θίξουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών αυτό το ζήτημα;
Η Γερμανία υποστηρίζει ότι η αύξηση των μισθών ήταν βραδεία και η ανάπτυξη είναι πυροδοτούμενη από την εγχώρια ζήτηση. Από την άλλη πλευρά, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι η συρρίκνωση των ελλειμμάτων τρεχουσών συναλλαγών στα κράτη-μέλη της περιφέρειας οφείλεται σε κυκλικούς παράγοντες, δηλαδή την ύφεση και τη μείωση στις εισαγωγές. Θα μπορούσε να κάνει περισσότερες επενδύσεις στην εκπαίδευση και στις υποδομές. Η Γερμανία θα έπρεπε να προπορεύεται στην απελευθέρωση των υπηρεσιών στην Ε.Ε., καθώς είναι μεγάλο κομμάτι του ΑΕΠ των «27». Ολοι θα κέρδιζαν από αυτό. Η απελευθέρωση των υπηρεσιών θα ενίσχυε την εγχώρια ζήτηση στη Γερμανία και την ανταγωνιστικότητα στον ευρωπαϊκό Νότο. Θα έδινε, επίσης, έναν καλό λόγο για να παραμείνει η Βρετανία στην Ε.Ε
https://www.kathimerini.gr/502609/artic ... -eyrwzwnhs
.
