Phorum.com.gr

Ο απαράβατος κανόνας να κλείνουν οι πύλες της Βουλής στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έσπασε μόνον μια χρονιά! Τα Χριστούγεννα του 1888. Πρωθυπουργός ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος, αφού μείωσε τον αριθμό των βουλευτών από 240 σε 150, διήνυε τη δεύτερη τετραετία του. Ήταν το κορύφωμα της εσωτερικής και οικονομικής αναδιοργάνωσης που πίστευε πως θα φέρει στη χώρα. Θεσπίζοντας προοδευτική οικονομική νομοθεσία στράφηκε στην ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Αύξησε τα έσοδα με βαριά φορολογικά μέτρα και συνήψε εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια.

58 νομοσχέδια

Η κατάληξη είναι γνωστή, αφού η πτώχευση του 1893 βύθισε τη χώρα σε πολυετή δίνη. Σ’ αυτό βοήθησε όμως και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο οποίος κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να αποτύχει το έργο του Τρικούπη.

Πώς όμως έφτασε η Βουλή να συνεδριάζει Χριστουγεννιάτικα; Από τη μία πλευρά ο Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης είχε καταθέσει ένα πακέτο 58 νομοσχεδίων προς ψήφιση. Από την άλλη ο κύριος αντίπαλός του, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης και οι βουλευτές του φρόντιζαν συστηματικά να παρακωλύουν τις εργασίες της Βουλής. Ο Τρικούπης εμφανιζόταν άτεγκτος στα ζητήματα των εργασιών της Βουλής και στις κωλυσιεργίες του Δηλιγιάννη απαντούσε με εξαντλητικές συνεδριάσεις που κρατούσαν ολόκληρα μερόνυχτα. Ο Δηλιγιάννης έφερε βαρέως, για πολλά χρόνια, το γεγονός ότι κάποτε ξεγελάστηκε, οι βουλευτές του κουρασμένοι έφευγαν από τα έδρανα και ο Τρικούπης κατόρθωσε να περάσει 150 νομοσχέδια εντός τριάντα ημερών! Το τι σκαρφιζόταν λοιπόν έκτοτε ο Δηλιγιάννης για να καθυστερήσει τις εργασίες της Βουλής δεν το φαντάζεται ο ανθρώπινος νους. Μέχρι τα τζάμια της βουλής έσπασαν κάποιον χειμώνα, ώστε να αναβληθεί η συνεδρίαση λόγω κρύου! Εξάλλου, ο Δηλιγιάννης δεν έκρυβε τους σκοπούς του αφού δήλωνε στη Βουλή πως «το έθνος γνωρίζει τι θέλομεν. Θέλομεν
να σας ανατρέψωμεν και να σας διαδεχθώμεν διότι φέρατε το κράτος εις την καταστροφήν».

Οι συνεδριάσεις πραγματοποιούνταν στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής, το οποίο μόλις είχε ηλεκτροφωτιστεί. Οι συζητήσεις εξελίσσονταν συνήθως σε μονομαχίες των δύο πολιτικών αρχηγών. Εκείνον τον Δεκέμβριο η αντιπολίτευση είχε βάλει στο μικροσκόπιο δύο-τρία θέματα. Τη χάρη που δόθηκε σε έναν γνωστό ληστή, τη σκανδαλώδη διαχείριση μεγάλων ποσοτήτων χόρτου και σανού και παράνομους προβιβασμούς στον στρατό. Από κοντά ο Τύπος παρακολουθεί στενά τις συνεδριάσεις. Έτσι, η «Πρωία» προβάλλει τις θέσεις του Θ. Δηλιγιάννη και η «Νέα Εφημερίς» τις θέσεις του Χ. Τρικούπη.

Για την τοποθέτηση και τον προβιβασμό ενός αξιωματικού έγινε συζήτηση 4,5 ωρών, για να καταλήξει το θέμα σε αναβολή. Έτσι, έφθασε η προπαραμονή των Χριστουγέννων και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης ζητούν τη διακοπή των εργασιών της Βουλής για τα Χριστούγεννα. Όμως οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές είχαν αντίθετη άποψη και το θέμα τέθηκε σε ψηφοφορία. Η πρόταση της αντιπολίτευσης απορρίφθηκε με ψήφους 70 κατά 24.

Τρεις ώρες!

Την παραμονή των Χριστουγέννων η Βουλή συνεδριάζει κανονικότατα. Την ώρα που οι φούρνοι ψήνουν τα ροδισμένα χριστόψωμα, οι βουλευτές συνεχίζουν τις ατέλειωτες τοποθετήσεις τους. Ώσπου Οι βουλευτές του Δηλιγιάννη «απέκαμαν κ’ εσταμάτησαν». Η Βουλή με απαρτία κυβερνητικών βουλευτών συνεδρίασε την ημέρα της παραμονής των Χριστουγέννων 1888 και «εισήλθεν επί τέλους εις την ημερησίαν διάταξιν»!

Τη μεγαλύτερη εντύπωση στη συνεδρίαση προκάλεσε ένας από τους σοβαρούς κοινοβουλευτικούς άνδρες. Ο δημοσιογράφος και πολιτικός Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, αντί να αναφερθεί στο σκάνδαλο του χόρτου, αρχίζει να μιλά ατελείωτα για τη γέννηση του Χριστού και να περιγράφει με ωραία λόγια τους ποιμένες, το αστέρι των μάγων, κ.λπ.. Κατέληξε δε λέγοντας: «Την εσπέραν ταύτην εγεννήθη ο Χριστός και ημείς εδώ συνεδριάζομεν και θέλει η Κυβέρνησις να εισέλθωμεν εις την ημερησίαν διάταξιν, όπως ψηφίση εντός ολίγων
ωρών 58 νομοσχέδια. Δεν θα το κατορθώση…»!
― Πόσες ώρες θα κρατήσει η ομιλία σου; τον ερωτά ο Δραγούμης
― Τρεις τουλάχιστον, απαντά ο Παπαμιχαλόπουλος.
― Τότε να διακοπεί η συνεδρίαση, συνεχίζει ο Δραγούμης.
Τελικά στις 8 το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων λύθηκε η
συνεδρίαση.

http://mikros-romios.gr/%CF%81%CE%B5%CE ... %BB%CE%AE/

Θιασώτης του αγγλικού δικομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος, ο X. Tρικούπης υποστήριζε τη συσπείρωση των πολιτικών δυνάμεων σε δύο κομματικούς σχηματισμούς που θα λειτουργούσαν μεν ανταγωνιστικά όσον αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας, συμπληρωματικά δε ως προς την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κοινοβουλευτικού συστήματος. H νίκη του στις εκλογές του 1881, όταν για πρώτη φορά σχημάτισε κυβέρνηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, πριμοδότησε ευρύτερες διαδικασίες αναδιάταξης του πολιτικού πεδίου. Iδίως στους χώρους της αντιπολίτευσης που παρέμενε ακέφαλη και κατακερματισμένη μετά την ήττα του Aλ. Kουμουνδούρου, την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική και το θάνατό του στο Παρίσι στις αρχές του 1883. Aπό τους τελευταίους μήνες του 1883 λοιπόν η αντιπολίτευση συσπειρώνεται γύρω από το Θ. Δηλιγιάννη και το Eθνικό κόμμα.

Tο Eθνικό κόμμα υποστηρίχθηκε από ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα που δυσφορούσε για το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Χ. Tρικούπη, καθώς πλήττονταν άμεσα από αυτό. H κατεξοχήν κοινωνική βάση του κόμματος ήταν τα μικροαστικά στρώματα. Όλοι εκείνοι δηλαδή που συνέδεαν την οικονομική τους ευημερία και την κοινωνική τους ανάδειξη με τον έλεγχο της ιδιωτικής σφαίρας (οικονομία) από το κράτος, την πολιτική εξουσία. Ο Θ. Δηλιγιάννη αντέτασσε στον αγγλικό φιλελευθερισμό του Tρικούπη μια διαφορετική προοπτική που σε πολλά θυμίζει το γερμανικό αναπτυξιακό υπόδειγμα. Πρόκειται για ένα διαφορετικού τύπου εκσυγχρονισμό, στο πλαίσιο του οποίου απαιτείται ένα ισχυρό κράτος, όχι για να υπηρετεί την οικονομία αλλά για να θέτει αυτήν στην υπηρεσία του έθνους και της πολιτικά συντεταγμένης έκφρασής του. Tο Eθνικό κόμμα εμφανίζει αδυναμίες στο επίπεδο της εσωκομματικής οργάνωσης και λειτουργίας, παρόμοιες με εκείνες που εντοπίζονται και στο τρικουπικό Nεωτερικό κόμμα. Oι ομοιότητες ωστόσο περιορίζονται εδώ. O δυναμισμός του Θ. Δηλιγιάννη και η επιλογή της άσκησης σκληρής αντιπολίτευσης με κάθε μέσο εντός και εκτός κοινοβουλίου διέψευσαν τελικά τις προβλέψεις του Τρικούπη για τις αρετές του δικομματικού συστήματος.

http://www.fhw.gr/chronos/12/gr/1833_18 ... le/08.html

Τότε, δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά φρουτάκια. Πιθανόν να βρίσκονταν κάποιοι χειροκίνητοι κουλοχέρηδες αλλά τον Κωστογερακάρη δεν ήταν αυτοί που τον απασχολούσαν. Κάθισε κι έγραψε τα αιτήματά του σ’ ένα φύλλο χαρτί και περίμενε την ευκαιρία να τα παραδώσει αρμοδίως. Εκείνο τον καιρό, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος με τη μνήμη του ελληνικού λαού. Όπως άλλωστε, και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μετά από περίπου ένα αιώνα.

Ο Δηλιγιάννης είχε καταφέρει να σκορπίσει μέσα σε δυο χρόνια όλα όσα είχε πετύχει να συμμαζέψει ο Χαρίλαος Τρικούπης με αιματηρές οικονομίες και αυστηρή λιτότητα, είχε ζήσει την αποδημία του άσπονδου εχθρού του πρώτα στο Παρίσι κι έπειτα «στας αιωνίους μονάς», είχε βιώσει τη δόξα να είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν η Αθήνα φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896, είχε οδηγήσει τη χώρα στην ατίμωση και στην ήττα του πολέμου του 1897 με την Τουρκία και, παρ’ όλα αυτά, τα είχε καταφέρει να επανεκλεγεί πρωθυπουργός στις εκλογές του 1902. Στα 1905, το Εθνικό κόμμα του κέρδισε 142 έδρες, έναντι 80 των Τρικουπικών του Γ. Θεοτόκη και είκοσι ανεξάρτητων.

Στον βασιλικό λόγο (των προγραμματικών δηλώσεων), ο Δηλιγιάννης είχε εμμέσως πλην σαφώς εξαγγείλει πολιτική λιτότητας, αυτή που εφάρμοσε πριν από μια δεκαετία ο Τρικούπης κι έφαγε το κεφάλι του. Τα νομοσχέδια των περικοπών και των φόρων άρχισαν να έρχονται για ψήφιση στη Βουλή, με ρυθμό ριπών. Ο κόσμος άρχισε να βαρυγκωμά. Ο Δηλιγιάννης προσπαθούσε να περάσει για προστάτης της οικογένειας και του προϋπολογισμού των νοικοκυριών. Με τυμπανοκρουσίες έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο με το οποίο θα προστάτευε την δημόσια ηθική και τις αποταμιεύσεις των μέσων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, αυτών που αποκαλούνταν «στρώματα εθνικής εργασίας»: Ήταν ο νόμος για τη λειτουργία των χαρτοπαικτικών λεσχών. Και η αστυνομία πήρε εντολή να τον εφαρμόσει με κάθε αυστηρότητα. Την άνοιξη του 1905, οι περισσότερες λέσχες έκλεισαν.

Ο Κωστογερακάρης ήταν μανιώδης χαρτοπαίκτης κι έβγαζε το ψωμί του ως μπράβος παράνομης χαρτοπαικτικής λέσχης. Τα μέτρα του Δηλιγιάννη κυριολεκτικά τον άφηναν άνεργο. Με το χαρτί με τα αιτήματά του στο χέρι, την έστησε στην είσοδο της Βουλής. Ήταν 31 Μαΐου του 1905.

Η άμαξα του Δηλιγιάννη σταμάτησε μπροστά στα σκαλιά της Βουλής (στη σημερινή πλατεία Κολοκοτρώνη). Ο Δηλιγιάννης ήταν μάστορας στις δημόσιες σχέσεις. Είδε τον Κωστογερακάρη να τρέχει προς το μέρος του ανεμίζοντας το χαρτί με τα αιτήματα και στράφηκε στο μέρος του, χαμογελώντας, έτοιμος να ακούσει, τι είχε να του πει ο ψηφοφόρος του. Μόνο που ο «ψηφοφόρος», μόλις πλησίασε, έβγαλε ένα μαχαίρι και το κάρφωσε στο στήθος του πρωθυπουργού. Ο Δηλιγιάννης που είχε επιζήσει τόσων καταστροφών, πήγε από το χέρι χαρτοπαίκτη. Πέθανε λίγο αργότερα στο ιατρείο της Βουλής. Ο Κωστογερακάρης δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποκεφαλίστηκε στο Παλαμήδι (στο Ναύπλιο). Το Εθνικό κόμμα διαλύθηκε. Οι χαρτοπαικτικές λέσχες, νόμιμες και παράνομες, επιζούν σήμερα, οι πλείστες εκσυγχρονισμένες.


http://historyreport.gr/index.php/%CE%A ... 2-16-54-55

http://www.istorikathemata.com/2019/06/31-1905.html
Η δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη (31 Μαΐου 1905)
Αναρτήθηκε από Ιωάννης Φιλίστωρ Ιουνίου 03, 2019
γράφει ο Φιλίστωρ


Πρόλογος - Ο Δηλιγιάννης και το κόμμα του μετά το "ατύχημα" του 1897

Αμέσως μετά την μεγάλη στρατιωτική ήττα του 1897 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα τεταμένη. Οι λαϊκές προσδοκίες για τη εκπλήρωση της Μεγάλης Ιδέας είχαν ξεφτίσει, καθώς το Ελληνικό κράτος δεν έδειχνε δυναμική ούτε καλά - καλά να αυτοσυντηρηθεί. Επικεφαλής του Τρικουπικού κόμματος βρισκόταν ο Γεώργιος Θεοτόκης που είχε την εύνοια του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, ενώ αντίπαλος του ήταν ο αειθαλής Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πρωταγωνιστής του Ελληνικού δημόσιου βίου επί 30 χρόνια τουλάχιστον. Η πολιτική κατάσταση στη Χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό την περίοδο 1901-1904 καθώς εκτός από έκτακτα κοινωνικά γεγονότα όπως τα "Ευαγγελικά", υπήρχε μια ξεκάθαρη εύνοια του Βασιλιά έναντι του Θεοτόκη που άγγιζε τα όρια καταστρατήγησης της αρχής της δεδηλωμένης.

Ο Δηλιγιάννης και οι οπαδοί του αντέδρασαν βίαια σε όλη αυτή τη περίοδο με αποκορύφωμα τα επεισόδια των "Σανιδικών" στις 17 Νοεμβρίου 1902. Μετά τις εκλογές της 20ης Φεβρουαρίου 1905, ο Δηλιγιάννης εξασφάλισε 142 έδρες και την απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή. Στην τελευταία κυβέρνηση που προέδρευε, ο Δηλιγιάννης κράτησε και το υπουργείο εξωτερικών. Η νέα βουλή συνήλθε σε Σώμα στις 14 Μαρτίου και ασχολήθηκε με εξωτερικά ζητήματα και κυρίως με της επιπλοκές στο Κρητικό ζήτημα από την επανάσταση του Θέρισου. Επίσης ασχολήθηκε με το σταφιδικό ζήτημα και τις ελληνο-ρουμανικές σχέσεις, ενώ επέβαλλε μια σειρά από σημαντικές περικοπές στις δαπάνες του δημοσίου που αφορούσαν οικονομίες στους προϋπολογισμούς των υπουργείων καθώς και περιορισμό στον αριθμό των βουλευτών. Στο πλαίσιο αυτό ο Δηλιγιάννης ως υπουργός Εσωτερικών αποφάσισε να λάβει μια τολμηρή πρωτοβουλία: έδωσε εντολή προς τις δημοτικές αστυνομίες Αθηνών και Πειραιά να εφαρμόσουν αυστηρά τις αστυνομικές διατάξεις που αφορούσαν τη λειτουργία χαρτοπαικτικών λεσχών. Να σημειωθεί ότι στην Αθήνα επικεφαλής της δημοτικής Αστυνομίας ήταν ο Αναστάσιος Παπούλας προερχόμενος από τον στρατό, ο οποίος εκτέλεσε επακριβώς τις εντολές του πολιτικού του προϊσταμένου, με αποτέλεσμα όλες οι ημιπαράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες να κλείσουν.

Η στυγερή δολοφονία


Την Τρίτη 31 Μαΐου 1905 στις 17.00 το απόγευμα όλα έμοιαζαν ήσυχα έξω από το σημερινό κτήριο της Παλαιάς Βουλής. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, τα μέτρα ασφαλείας εκείνη την εποχή ήταν μάλλον περιορισμένα, ακόμη και σε δημόσιους χώρους τόσο σημαντικούς όσο η βουλή, εκτός αν συνέβαιναν έκτακτα γεγονότα οπότε χρειαζόταν η επέμβαση του στρατού. Στις 17.10 στο χώρο του προαυλίου εισήλθε η άμαξα που έφερε τον πρωθυπουργό. Όταν η άμαξα σταμάτησε μπροστά στα σκαλιά της βουλής, ο Δηλιγιάννης έβγαλε το δεξί του χέρι για να ανοίξει την πόρτα και να κατέβει. Αμέσως ένας παριστάμενος πολίτης έσπευσε να ανοίξει την πόρτα στον λαοφιλή πρωθυπουργό, κάτι που δεν έκανε εντύπωση καθώς συχνά ο συνοδός του Γιάννης Πάνος δεν προλάβαινε να το κάνει, καθώς όλο και κάποιος πολίτης έκανε την κίνηση. Ο Δηλιγιάννης ευχαρίστησε τον πολίτη, μάζεψε τα χαρτιά του και τα τοποθέτησε στον χαρτοφύλακα του, κατέβηκε από την άμαξα και ανέβηκε τα σκαλιά της βουλής.


Ο πολίτης που άνοιξε την πόρτα ακολούθησε τον Πρωθυπουργό και τον πλησίασε αρκετά. Ο Δηλιγιάννης τον είδε, στράφηκε προς το μέρος του και με ένα γλυκό μειδίαμα ανασήκωσε το καπέλο του για να τον χαιρετήσει. Αρχικά ο άγνωστος υποκλίθηκε, αλλά αμέσως ανέσυρε ένα αμφίστομο στιλέτο το οποίο κάρφωσε στην άνω δεξιά κοιλία του Δηλιγιάννη. Όλα έγιναν αστραπιαία και όλοι οι παρόντες έμειναν άναυδοι και αιφνιδιασμένοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Ο δολοφόνος ετοιμαζόταν να καταφέρει και δεύτερο χτύπημα τον πρόλαβε όμως ο Πάνος. Ο Δηλιγιάννης πήγε να χάσει την ισορροπία του και να πέσει, αλλά στηρίχθηκε από πολλούς παρόντες βουλευτές. Αρχικά δεν κατάλαβε το τραύμα που είχε υποστεί, λέγοντας προς όλους που τον στήριζαν ότι δεν είχε τίποτε. Υποβασταζόμενος, έφτασε στο σταθμό Πρώτων Βοηθειών με αργό βήμα, ενώ συνεχώς έχανε αίμα από την χαίνουσα πληγή του. Εκεί βρίσκονταν ήδη οι γιατροί Ταρουσόπουλος και Παπαβασιλείου που του έδωσαν τις πρώτες βοήθειες προσπαθώντας να ελαττώσουν την αιμορραγία, διαπιστώνοντας όμως τη σοβαρότητα του τραύματος.

Επί τόπου κατέφθασαν οι περίφημοι χειρούργοι της εποχής Μαρίνος Γερουλάνος, τότε διευθυντής του Ευαγγελισμού, ο Ευάγγελος Καλλιοντζής, ο Νικόλαος Αλιβιζάτος, ο Σωκράτης Τσάκωνας και ο Κωνσταντίνος Λούρος. Η κατάσταση του ασθενή ήταν ήδη κρίσιμη καθώς η αναπνοή του είχε γίνει ακανόνιστη, ενώ οι παλμοί της καρδιάς του αραίωναν. Σε ένα γρήγορο συμβούλιο όλων των γιατρών αποφασίστηκε να γίνει άμεση επέμβαση στο σημείο του τραύματος επί τόπου, καθώς υπήρχε ο φόβος ότι αν μετακινούσαν τον ασθενή, αυτός θα κατέληγε καθ΄οδόν. Η επέμβαση έγινε χωρίς αναισθησία και σταδιακά ο Δηλιγιάννης έπεσε σε κώμα καθώς οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Λίγο μετά ξεψύχησε και το άψυχο σώμα του μεταφέρθηκε στην οικία του.




Η δολοφονία Θεόδωρου Δηλιγιάννη έξω από τη Βουλή


Η σύλληψη του δολοφόνου

Ο δολοφόνος αμέσως μετά το μαχαίρωμα του Δηλιγιάννη προσπάθησε να διαφύγει όμως στρατιώτες έπεσαν καταπάνω του με επικεφαλής τον λοχία Καβαθά και τον ενωμοτάρχη Κάπο και τον συνέλαβαν. Ακολούθησε η διαπόμπευση του από το πλήθος που επιθυμούσε να τον λιντσάρει, αλλά ψυχραιμότεροι κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν. Από την ανάκριση που ακολούθησε μαθεύτηκε ότι το όνομα του δολοφόνου ήταν Αντώνιος Κωσταγερακάρης, και το κίνητρο για τη δολοφονία του ήταν ότι είχε μείνει άνεργος όταν έκλεισαν οι χαρτοπαικτικές λέσχες πριν λίγους μήνες, καθώς δούλευε θυρωρός σε μια από αυτές. Επίσης επί πρωθυπουργία Δηλιγιάννη το 1901, είχε απολυθεί ο πατέρας του από τελώνης.

Ο Κωσταγερακάρης ήταν ένας άεργος άνθρωπος ο οποίος καταγόταν από τη Λαγεία της Μάνης. Είχε απασχολήσει την δικαιοσύνη και παλαιότερα για μερικά πλημμελήματα, ενώ όταν πήγε στην Αθήνα είχε απελαθεί από τον τότε διευθυντή της Αστυνομίας Δημήτριο Μπαϊρακτάρη ως άεργος. Δύο χρόνια πριν τη δολοφονία επέστρεψε στην Αθήνα και βρήκε δουλειά ως θυρωρός σε χαρτοπαικτική λέσχη. Από την πρώτη στιγμή που συνελήφθη, οι υποψίες της ανάκρισης έπεσαν στον εργοδότη του Γεώργιου Μητσέα για ηθική αυτουργία, καθώς ο Κωσταγερακάρης τον ανέφερε επανειλημμένα σε επιστολή που βρέθηκε πάνω του. Ακολούθως, ο δολοφόνος ομολόγησε ότι ο Μητσέας τον παρακινούσε να δολοφονήσει είτε τον Παπούλα είτε τον υπουργό Κυριακούλη Μαυρομιχάλη είτε παραπάνω (υπονοώντας τον πρωθυπουργό). Οι υποψίες για τον Μητσέα εντάθηκαν όταν αυτός εξαφανίστηκε μετά τη δολοφονία για λίγες μέρες, ενώ αναμφίβολα είχε πολύ ισχυρό κίνητρο καθώς είχε χάσει μεγάλα εισοδήματα από το κλείσιμο των χαρτοπαικτικών λεσχών, ενώ και ο ίδιος άνηκε στον υπόκοσμο.



Η δίκη για τη δολοφονία

Τελικά οι ισχυρές ενδείξεις οδήγησαν και τον Μητσέα στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αν και ο Κωσταγερακάρης άλλαξε την ομολογία του αθωώνοντας τον εντελώς. Η δίκη των δύο ξεκίνησε στις 17 Δεκεμβρίου 1905 στη κεντρική αίθουσα του Βαρβακείου Γυμνασίου. Την υπεράσπιση του Μητσέα είχε αναλάβει η αφρόκρεμα των νομικών της εποχής (Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος τέως πρωθυπουργός, Γεώργιος Αναστασόπουλος, βουλευτής, Μιχαήλ Παυλόπουλος, Ευστάθιος Κουλουμβάκης), ενώ ο Κωσταγερακάρης προσήλθε χωρίς συνήγορο. Η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώθηκε σε εννέα συνεδριάσεις και η δίκη κορυφώθηκε με τις απολογίες των κατηγορουμένων. Ο Κωσταγερακάρης προσπάθησε να αθωώσει εξ ολοκλήρου τον Μητσέα και απέδωσε την αρχική του ομολογία σε πιέσεις που δέχθηκε από αστυνόμους. Ο Μητσέας αρνήθηκε εξ ολοκλήρου τις κατηγορίες αν και παραδέχθηκε την παράνομη δραστηριότητα του τα προηγούμενα χρόνια. Ο εισαγγελέας Αναστάσιος Τσέλλος έριξε το βάρος της εισήγησής του στην ενοχοποίηση του Μητσέα. Τόνισε τα επιβαρυντικά στοιχεία εις βάρος του, ενώ αιτιολόγησε τη μεταστροφή του Κωσταγερακάρη στην επαφή των δύο στις φυλακές.

Η απόφαση του δικαστηρίου εκφωνήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1906 και ήταν η εσχάτη των ποινών για τον Κωσταγερακάρη (κάτι που ανέμεναν όλοι), αλλά και 8 χρόνια φυλάκιση στον Μητσέα. Ίσως στο πρόσωπο του τελευταίου, η κοινωνία και το κράτος ήθελαν να τιμωρήσουν τον υπόκοσμο στο σύνολο του. Η ποινή του Κωσταγερακάρη εκτελέστηκε στις 10 Ιουνίου 1906 όταν και καρατομήθηκε στο Ναύπλιο.

Η κηδεία και οι αποδοθείσες τιμές

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, ενώ η καρδιά του φυλάσσεται στον Ναό των Αγίων Ταξιαρχών στη γενέτειρά του, τα Λαγκάδια. Ο ανδριάντας του στήθηκε στην είσοδο της Παλαιάς Βουλής για να τιμήσει έναν άντρα απόλυτα προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό. Ο Γεώργιος Σουρής πένθησε τον Δηλιγιάννη με πρωτοσέλιδο ποίημα στον «Ρωμηό», όπου έγραφε:

Λαός που τον καμάρωνε γονατιστός μπροστά του
Κι αθάνατα τα νόμιζε τ’ άσπρα γεράματά του
Σαν όνειρο του φαίνεται το γέρο του πως χάνει
Πως μνήμα ανοίγει σήμερα του γέρου Ντεληγιάννη.
Κι ακούς να λεν χίλιες φορές, ανάθεμα στο χέρι
Που πήγε για το γέρο του κι ακόνισε μαχαίρι.

Αντίθετα ο «Νουμάς» στο κύριο άρθρο του της 5 Ιουνίου 1905 κράτησε διαφορετική στάση γράφοντας:

«Θάτανε χάρισμα θεϊκό για τον πολυτυραγνισμένο τούτο τόπο αν με το θάνατο του Ντεληγιάννη πέθαινε μια και καλή και η καταραμένη Πολιτική Δημοκοπία, που τόσα κακά μας φόρτωσε στη ράχη μας».

Ο ανδριάντας του Δηλιγιάννη, έργο του γλύπτη Γεωργίου Δημητριάδη με ύψος 2 μέτρα, είναι κατασκευασμένος από μάρμαρο και βρίσκεται τοποθετημένος στον περίβολο της Παλαιάς Βουλής. Τα αποκαλυπτήρια του έγιναν στις 22 Μαρτίου 1931 από τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.





Σύντομη αποτίμηση

Ο πολιτικός βίος του Δηλιγιάννη χαρακτηρίστηκε από την αντίθεση του στο ανορθωτικό έργο του Χαρίλαου Τρικούπη. Έχει συνδεθεί με τον λαϊκισμό και το συντηρητισμό ως αντίθεση στην πρόοδο και στις νέες κοινωνικές εξελίξεις. Ο Δηλιγιάννης ήταν δημοφιλής σε μεγάλα λαϊκά στρώματα, καθώς πρέσβευε την αντίθεση στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική του Τρικούπη και την κατακόρυφη αύξηση των φόρων που είχαν συνθλίψει όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες. Έτσι μοιραία εξέφραζε κυρίως τα μεσαία αγροτικά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρεμπόρους.

Βρέθηκε στο στόχαστρο των Φιλελεύθερων, που τον χαρακτηρίζουν ως λαϊκιστή και δημαγωγό που εμπόδιζε την απελευθέρωση οικονομίας και κοινωνίας, αλλά και των μαρξιστών ιστορικών που τον θεωρούν εκφραστή οπισθοδρομικών και «προ-καπιταλιστικών» κοινωνικών στρωμάτων.

Σημαντική ήταν η συμβολή του Δηλιγιάννη στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών. Πολλές φορές ήρθε σε σύγκρουση με το στέμμα, αλλά έδειξε πάντα σεβασμό προς τους θεσμούς και υπήρξε εξαιρετικά φειδωλός στη διαχείριση των οικονομικών του δημοσίου, ενώ άφησε μνήμη εξαιρετικού ρήτορα. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στις τρέχουσες πιεστικές ανάγκες του λαού και του πολιτικού λαϊκισμού ως μέσου πολιτικής ανέλιξης. Ο Δηλιγιάννης ισορροπούσε ακριβώς πάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή....

http://www.istorikathemata.com/2019/06/31-1905.html

Η πολιτική του Θεόδωρου Δηλιγιάννη

Η ελληνική δημοσιογραφία και ιστοριογραφία αντιπαραθέτει αυτόν τον πολιτικό [τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη] -ο οποίος έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός νικώντας τον Τρικούπη και ο οποίος δρομολόγησε πολιτικές εξελίξεις την τελευταία εικοσιπενταετία του περασμένου αιώνα- στον Μεσολογγίτη πολιτικό, παρουσιάζοντας τον αδίκως άλλοτε ως ανερμάτιστο πολυλογά, άλλοτε ως διαλυτικό δημαγωγικό στοιχείο, σε κάθε περίπτωση ως αρνητικό σημείο αναφοράς. Αυτή η αρνητική κρίση δεν αντιστοιχεί στην προσωπικότητά του ούτε μπορεί να εξηγήσει τις μεγάλες πολιτικές επιτυχίες και ήττες, τις συμπάθειες των οπαδών του και τις εντάσεις στο κόμμα του [...]. Στον Δηλιγιάννη οφείλουμε -και οι ιστορικοί το ενθυμούνται σπάνια- τη μεγάλη έκδοση της ελληνικής νομοθεσίας από το 1833 μέχρι το 1876.

( Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936, τ. Α', ΜΙΕΤ, Αθήνα 2004, ο. 584-585. )
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show ... 2016,6868/

Ζαποτέκος έγραψε: 10 Ιουν 2019, 20:19

Spoiler

Καινούριος νήμας που πάει άπατος. Άρα μεταφέρω αυτό από εδώ να υπάρχουν τουλάχιστον δυο σχόλια.

viewtopic.php?f=11&t=3647&start=15#p692057

http://www.istorikathemata.com/2019/06/31-1905.html
Η δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη (31 Μαΐου 1905)
Αναρτήθηκε από Ιωάννης Φιλίστωρ Ιουνίου 03, 2019
γράφει ο Φιλίστωρ


Πρόλογος - Ο Δηλιγιάννης και το κόμμα του μετά το "ατύχημα" του 1897

Αμέσως μετά την μεγάλη στρατιωτική ήττα του 1897 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα τεταμένη. Οι λαϊκές προσδοκίες για τη εκπλήρωση της Μεγάλης Ιδέας είχαν ξεφτίσει, καθώς το Ελληνικό κράτος δεν έδειχνε δυναμική ούτε καλά - καλά να αυτοσυντηρηθεί. Επικεφαλής του Τρικουπικού κόμματος βρισκόταν ο Γεώργιος Θεοτόκης που είχε την εύνοια του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, ενώ αντίπαλος του ήταν ο αειθαλής Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πρωταγωνιστής του Ελληνικού δημόσιου βίου επί 30 χρόνια τουλάχιστον. Η πολιτική κατάσταση στη Χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό την περίοδο 1901-1904 καθώς εκτός από έκτακτα κοινωνικά γεγονότα όπως τα "Ευαγγελικά", υπήρχε μια ξεκάθαρη εύνοια του Βασιλιά έναντι του Θεοτόκη που άγγιζε τα όρια καταστρατήγησης της αρχής της δεδηλωμένης.

Ο Δηλιγιάννης και οι οπαδοί του αντέδρασαν βίαια σε όλη αυτή τη περίοδο με αποκορύφωμα τα επεισόδια των "Σανιδικών" στις 17 Νοεμβρίου 1902. Μετά τις εκλογές της 20ης Φεβρουαρίου 1905, ο Δηλιγιάννης εξασφάλισε 142 έδρες και την απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή. Στην τελευταία κυβέρνηση που προέδρευε, ο Δηλιγιάννης κράτησε και το υπουργείο εξωτερικών. Η νέα βουλή συνήλθε σε Σώμα στις 14 Μαρτίου και ασχολήθηκε με εξωτερικά ζητήματα και κυρίως με της επιπλοκές στο Κρητικό ζήτημα από την επανάσταση του Θέρισου. Επίσης ασχολήθηκε με το σταφιδικό ζήτημα και τις ελληνο-ρουμανικές σχέσεις, ενώ επέβαλλε μια σειρά από σημαντικές περικοπές στις δαπάνες του δημοσίου που αφορούσαν οικονομίες στους προϋπολογισμούς των υπουργείων καθώς και περιορισμό στον αριθμό των βουλευτών. Στο πλαίσιο αυτό ο Δηλιγιάννης ως υπουργός Εσωτερικών αποφάσισε να λάβει μια τολμηρή πρωτοβουλία: έδωσε εντολή προς τις δημοτικές αστυνομίες Αθηνών και Πειραιά να εφαρμόσουν αυστηρά τις αστυνομικές διατάξεις που αφορούσαν τη λειτουργία χαρτοπαικτικών λεσχών. Να σημειωθεί ότι στην Αθήνα επικεφαλής της δημοτικής Αστυνομίας ήταν ο Αναστάσιος Παπούλας προερχόμενος από τον στρατό, ο οποίος εκτέλεσε επακριβώς τις εντολές του πολιτικού του προϊσταμένου, με αποτέλεσμα όλες οι ημιπαράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες να κλείσουν.

Η στυγερή δολοφονία


Την Τρίτη 31 Μαΐου 1905 στις 17.00 το απόγευμα όλα έμοιαζαν ήσυχα έξω από το σημερινό κτήριο της Παλαιάς Βουλής. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, τα μέτρα ασφαλείας εκείνη την εποχή ήταν μάλλον περιορισμένα, ακόμη και σε δημόσιους χώρους τόσο σημαντικούς όσο η βουλή, εκτός αν συνέβαιναν έκτακτα γεγονότα οπότε χρειαζόταν η επέμβαση του στρατού. Στις 17.10 στο χώρο του προαυλίου εισήλθε η άμαξα που έφερε τον πρωθυπουργό. Όταν η άμαξα σταμάτησε μπροστά στα σκαλιά της βουλής, ο Δηλιγιάννης έβγαλε το δεξί του χέρι για να ανοίξει την πόρτα και να κατέβει. Αμέσως ένας παριστάμενος πολίτης έσπευσε να ανοίξει την πόρτα στον λαοφιλή πρωθυπουργό, κάτι που δεν έκανε εντύπωση καθώς συχνά ο συνοδός του Γιάννης Πάνος δεν προλάβαινε να το κάνει, καθώς όλο και κάποιος πολίτης έκανε την κίνηση. Ο Δηλιγιάννης ευχαρίστησε τον πολίτη, μάζεψε τα χαρτιά του και τα τοποθέτησε στον χαρτοφύλακα του, κατέβηκε από την άμαξα και ανέβηκε τα σκαλιά της βουλής.


Ο πολίτης που άνοιξε την πόρτα ακολούθησε τον Πρωθυπουργό και τον πλησίασε αρκετά. Ο Δηλιγιάννης τον είδε, στράφηκε προς το μέρος του και με ένα γλυκό μειδίαμα ανασήκωσε το καπέλο του για να τον χαιρετήσει. Αρχικά ο άγνωστος υποκλίθηκε, αλλά αμέσως ανέσυρε ένα αμφίστομο στιλέτο το οποίο κάρφωσε στην άνω δεξιά κοιλία του Δηλιγιάννη. Όλα έγιναν αστραπιαία και όλοι οι παρόντες έμειναν άναυδοι και αιφνιδιασμένοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Ο δολοφόνος ετοιμαζόταν να καταφέρει και δεύτερο χτύπημα τον πρόλαβε όμως ο Πάνος. Ο Δηλιγιάννης πήγε να χάσει την ισορροπία του και να πέσει, αλλά στηρίχθηκε από πολλούς παρόντες βουλευτές. Αρχικά δεν κατάλαβε το τραύμα που είχε υποστεί, λέγοντας προς όλους που τον στήριζαν ότι δεν είχε τίποτε. Υποβασταζόμενος, έφτασε στο σταθμό Πρώτων Βοηθειών με αργό βήμα, ενώ συνεχώς έχανε αίμα από την χαίνουσα πληγή του. Εκεί βρίσκονταν ήδη οι γιατροί Ταρουσόπουλος και Παπαβασιλείου που του έδωσαν τις πρώτες βοήθειες προσπαθώντας να ελαττώσουν την αιμορραγία, διαπιστώνοντας όμως τη σοβαρότητα του τραύματος.

Επί τόπου κατέφθασαν οι περίφημοι χειρούργοι της εποχής Μαρίνος Γερουλάνος, τότε διευθυντής του Ευαγγελισμού, ο Ευάγγελος Καλλιοντζής, ο Νικόλαος Αλιβιζάτος, ο Σωκράτης Τσάκωνας και ο Κωνσταντίνος Λούρος. Η κατάσταση του ασθενή ήταν ήδη κρίσιμη καθώς η αναπνοή του είχε γίνει ακανόνιστη, ενώ οι παλμοί της καρδιάς του αραίωναν. Σε ένα γρήγορο συμβούλιο όλων των γιατρών αποφασίστηκε να γίνει άμεση επέμβαση στο σημείο του τραύματος επί τόπου, καθώς υπήρχε ο φόβος ότι αν μετακινούσαν τον ασθενή, αυτός θα κατέληγε καθ΄οδόν. Η επέμβαση έγινε χωρίς αναισθησία και σταδιακά ο Δηλιγιάννης έπεσε σε κώμα καθώς οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Λίγο μετά ξεψύχησε και το άψυχο σώμα του μεταφέρθηκε στην οικία του.




Η δολοφονία Θεόδωρου Δηλιγιάννη έξω από τη Βουλή


Η σύλληψη του δολοφόνου

Ο δολοφόνος αμέσως μετά το μαχαίρωμα του Δηλιγιάννη προσπάθησε να διαφύγει όμως στρατιώτες έπεσαν καταπάνω του με επικεφαλής τον λοχία Καβαθά και τον ενωμοτάρχη Κάπο και τον συνέλαβαν. Ακολούθησε η διαπόμπευση του από το πλήθος που επιθυμούσε να τον λιντσάρει, αλλά ψυχραιμότεροι κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν. Από την ανάκριση που ακολούθησε μαθεύτηκε ότι το όνομα του δολοφόνου ήταν Αντώνιος Κωσταγερακάρης, και το κίνητρο για τη δολοφονία του ήταν ότι είχε μείνει άνεργος όταν έκλεισαν οι χαρτοπαικτικές λέσχες πριν λίγους μήνες, καθώς δούλευε θυρωρός σε μια από αυτές. Επίσης επί πρωθυπουργία Δηλιγιάννη το 1901, είχε απολυθεί ο πατέρας του από τελώνης.

Ο Κωσταγερακάρης ήταν ένας άεργος άνθρωπος ο οποίος καταγόταν από τη Λαγεία της Μάνης. Είχε απασχολήσει την δικαιοσύνη και παλαιότερα για μερικά πλημμελήματα, ενώ όταν πήγε στην Αθήνα είχε απελαθεί από τον τότε διευθυντή της Αστυνομίας Δημήτριο Μπαϊρακτάρη ως άεργος. Δύο χρόνια πριν τη δολοφονία επέστρεψε στην Αθήνα και βρήκε δουλειά ως θυρωρός σε χαρτοπαικτική λέσχη. Από την πρώτη στιγμή που συνελήφθη, οι υποψίες της ανάκρισης έπεσαν στον εργοδότη του Γεώργιου Μητσέα για ηθική αυτουργία, καθώς ο Κωσταγερακάρης τον ανέφερε επανειλημμένα σε επιστολή που βρέθηκε πάνω του. Ακολούθως, ο δολοφόνος ομολόγησε ότι ο Μητσέας τον παρακινούσε να δολοφονήσει είτε τον Παπούλα είτε τον υπουργό Κυριακούλη Μαυρομιχάλη είτε παραπάνω (υπονοώντας τον πρωθυπουργό). Οι υποψίες για τον Μητσέα εντάθηκαν όταν αυτός εξαφανίστηκε μετά τη δολοφονία για λίγες μέρες, ενώ αναμφίβολα είχε πολύ ισχυρό κίνητρο καθώς είχε χάσει μεγάλα εισοδήματα από το κλείσιμο των χαρτοπαικτικών λεσχών, ενώ και ο ίδιος άνηκε στον υπόκοσμο.



Η δίκη για τη δολοφονία

Τελικά οι ισχυρές ενδείξεις οδήγησαν και τον Μητσέα στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αν και ο Κωσταγερακάρης άλλαξε την ομολογία του αθωώνοντας τον εντελώς. Η δίκη των δύο ξεκίνησε στις 17 Δεκεμβρίου 1905 στη κεντρική αίθουσα του Βαρβακείου Γυμνασίου. Την υπεράσπιση του Μητσέα είχε αναλάβει η αφρόκρεμα των νομικών της εποχής (Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος τέως πρωθυπουργός, Γεώργιος Αναστασόπουλος, βουλευτής, Μιχαήλ Παυλόπουλος, Ευστάθιος Κουλουμβάκης), ενώ ο Κωσταγερακάρης προσήλθε χωρίς συνήγορο. Η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώθηκε σε εννέα συνεδριάσεις και η δίκη κορυφώθηκε με τις απολογίες των κατηγορουμένων. Ο Κωσταγερακάρης προσπάθησε να αθωώσει εξ ολοκλήρου τον Μητσέα και απέδωσε την αρχική του ομολογία σε πιέσεις που δέχθηκε από αστυνόμους. Ο Μητσέας αρνήθηκε εξ ολοκλήρου τις κατηγορίες αν και παραδέχθηκε την παράνομη δραστηριότητα του τα προηγούμενα χρόνια. Ο εισαγγελέας Αναστάσιος Τσέλλος έριξε το βάρος της εισήγησής του στην ενοχοποίηση του Μητσέα. Τόνισε τα επιβαρυντικά στοιχεία εις βάρος του, ενώ αιτιολόγησε τη μεταστροφή του Κωσταγερακάρη στην επαφή των δύο στις φυλακές.

Η απόφαση του δικαστηρίου εκφωνήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1906 και ήταν η εσχάτη των ποινών για τον Κωσταγερακάρη (κάτι που ανέμεναν όλοι), αλλά και 8 χρόνια φυλάκιση στον Μητσέα. Ίσως στο πρόσωπο του τελευταίου, η κοινωνία και το κράτος ήθελαν να τιμωρήσουν τον υπόκοσμο στο σύνολο του. Η ποινή του Κωσταγερακάρη εκτελέστηκε στις 10 Ιουνίου 1906 όταν και καρατομήθηκε στο Ναύπλιο.

Η κηδεία και οι αποδοθείσες τιμές

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, ενώ η καρδιά του φυλάσσεται στον Ναό των Αγίων Ταξιαρχών στη γενέτειρά του, τα Λαγκάδια. Ο ανδριάντας του στήθηκε στην είσοδο της Παλαιάς Βουλής για να τιμήσει έναν άντρα απόλυτα προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό. Ο Γεώργιος Σουρής πένθησε τον Δηλιγιάννη με πρωτοσέλιδο ποίημα στον «Ρωμηό», όπου έγραφε:

Λαός που τον καμάρωνε γονατιστός μπροστά του
Κι αθάνατα τα νόμιζε τ’ άσπρα γεράματά του
Σαν όνειρο του φαίνεται το γέρο του πως χάνει
Πως μνήμα ανοίγει σήμερα του γέρου Ντεληγιάννη.
Κι ακούς να λεν χίλιες φορές, ανάθεμα στο χέρι
Που πήγε για το γέρο του κι ακόνισε μαχαίρι.

Αντίθετα ο «Νουμάς» στο κύριο άρθρο του της 5 Ιουνίου 1905 κράτησε διαφορετική στάση γράφοντας:

«Θάτανε χάρισμα θεϊκό για τον πολυτυραγνισμένο τούτο τόπο αν με το θάνατο του Ντεληγιάννη πέθαινε μια και καλή και η καταραμένη Πολιτική Δημοκοπία, που τόσα κακά μας φόρτωσε στη ράχη μας».

Ο ανδριάντας του Δηλιγιάννη, έργο του γλύπτη Γεωργίου Δημητριάδη με ύψος 2 μέτρα, είναι κατασκευασμένος από μάρμαρο και βρίσκεται τοποθετημένος στον περίβολο της Παλαιάς Βουλής. Τα αποκαλυπτήρια του έγιναν στις 22 Μαρτίου 1931 από τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.





Σύντομη αποτίμηση

Ο πολιτικός βίος του Δηλιγιάννη χαρακτηρίστηκε από την αντίθεση του στο ανορθωτικό έργο του Χαρίλαου Τρικούπη. Έχει συνδεθεί με τον λαϊκισμό και το συντηρητισμό ως αντίθεση στην πρόοδο και στις νέες κοινωνικές εξελίξεις. Ο Δηλιγιάννης ήταν δημοφιλής σε μεγάλα λαϊκά στρώματα, καθώς πρέσβευε την αντίθεση στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική του Τρικούπη και την κατακόρυφη αύξηση των φόρων που είχαν συνθλίψει όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες. Έτσι μοιραία εξέφραζε κυρίως τα μεσαία αγροτικά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρεμπόρους.

Βρέθηκε στο στόχαστρο των Φιλελεύθερων, που τον χαρακτηρίζουν ως λαϊκιστή και δημαγωγό που εμπόδιζε την απελευθέρωση οικονομίας και κοινωνίας, αλλά και των μαρξιστών ιστορικών που τον θεωρούν εκφραστή οπισθοδρομικών και «προ-καπιταλιστικών» κοινωνικών στρωμάτων.

Σημαντική ήταν η συμβολή του Δηλιγιάννη στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών. Πολλές φορές ήρθε σε σύγκρουση με το στέμμα, αλλά έδειξε πάντα σεβασμό προς τους θεσμούς και υπήρξε εξαιρετικά φειδωλός στη διαχείριση των οικονομικών του δημοσίου, ενώ άφησε μνήμη εξαιρετικού ρήτορα. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στις τρέχουσες πιεστικές ανάγκες του λαού και του πολιτικού λαϊκισμού ως μέσου πολιτικής ανέλιξης. Ο Δηλιγιάννης ισορροπούσε ακριβώς πάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή....

http://www.istorikathemata.com/2019/06/31-1905.html

Η πολιτική του Θεόδωρου Δηλιγιάννη

Η ελληνική δημοσιογραφία και ιστοριογραφία αντιπαραθέτει αυτόν τον πολιτικό [τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη] -ο οποίος έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός νικώντας τον Τρικούπη και ο οποίος δρομολόγησε πολιτικές εξελίξεις την τελευταία εικοσιπενταετία του περασμένου αιώνα- στον Μεσολογγίτη πολιτικό, παρουσιάζοντας τον αδίκως άλλοτε ως ανερμάτιστο πολυλογά, άλλοτε ως διαλυτικό δημαγωγικό στοιχείο, σε κάθε περίπτωση ως αρνητικό σημείο αναφοράς. Αυτή η αρνητική κρίση δεν αντιστοιχεί στην προσωπικότητά του ούτε μπορεί να εξηγήσει τις μεγάλες πολιτικές επιτυχίες και ήττες, τις συμπάθειες των οπαδών του και τις εντάσεις στο κόμμα του [...]. Στον Δηλιγιάννη οφείλουμε -και οι ιστορικοί το ενθυμούνται σπάνια- τη μεγάλη έκδοση της ελληνικής νομοθεσίας από το 1833 μέχρι το 1876.

( Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936, τ. Α', ΜΙΕΤ, Αθήνα 2004, ο. 584-585. )
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show ... 2016,6868/

‒ Προτείνω την ποινική δίωξη του κυρίου Χαρίλαου Τρικούπη, λέει, στα 1891, ο Δεληγιάννης, απ’ το βήμα της Βουλής. Επίσης την ποινική δίωξη όλων των υπουργών του!

Είναι ξανά πρωθυπουργός – απ’ τις 24 Οκτωβρίου του 1890: Ξαφνικά ο κουρασμένος παππούς της Κηφισιάς έγινε, πάλι, το λιοντάρι της Γορτυνίας. Παράξενο, πόσο η εξουσία μεταμορφώνει αυτόν τον άνθρωπο. Έχει πατήσει τα εβδομήντα ένα και θέλει τώρα να τα πάρει όλα– ακόμα και το κεφάλι του εχθρού του. Οι διάδρομοι της Βουλής ψιθυρίζουν: «Τόσο μίσος;».

Τόσο και παραπάνω. Βέβαια η παραπομπή του Τρικούπη τούς τρομάζει όλους. Με ποια στοιχεία; «Υπάρχουν» απαντά ξερά ο Δεληγιάννης στον Γεώργιο που τον συμβουλεύει να είναι προσεχτικός. «Τα μαζεύω εδώ και τεσσεράμισι χρόνια! Τόσα ήταν ο Τρικούπης στην εξουσία».

Τεσσεράμισι χρόνια πρωθυπουργός; Άλλο ένα ρεκόρ που θα καταγραφεί στα πολιτικά χρονικά του Δέκατου Ένατου αιώνα. Πώς να μην τιμωρήσεις έναν τόσο άπληστο άνθρωπο; Ο Γεώργιος ξαναλέει σκεφτικός: «Να είστε προσεκτικός». Η απάντηση του Δεληγιάννη, θα περάσει, μέσα απ’ τις στήλες της Ακρόπολης, στην Ιστορία: «Τρικουπίζετε Μεγαλειότατε;».

Ο Μεγαλειότατος βέβαια δεν Τρικουπίζει. Δεν ξεχνάει τις προσβολές τεσσερισήμισι χρόνων– ίσως να μην τις ξεχάσει ποτέ. Δε θέλει όμως ν’ αρχίσει, στα καλά καθούμενα, ένας ηλίθιος πετροπόλεμος– με λιθάρια που δε σημαδεύουν πουθενά. Καμιά φορά, τέτοιες πέτρες, βρίσκουν και το παλάτι!

Ο Δεληγιάννης επιμένει: «Έχω αδιάσειστα στοιχεία στα χέρια μου». Δεν έχει, βέβαια, τίποτε. Θα φανεί στην επόμενη πράξη της οπερέτας: «Ο Τρικούπης προήγαγε άνευ λόγου τον στρατηγό κύριο τάδε. Ο Τρικούπης μετέθεσε άνευ λόγου τους ταγματάρχες κυρίους τάδε και τάδε. Ο Τρικούπης ηγόρασε, σε υπερβολικά μεγάλη τιμή 10.000 αρβύλες!»

Στο παλάτι ο Γεώργιος κυριεύεται από φρίκη: Αυτά είναι τα αδιάσειστα στοιχεία; Οι αρβύλες; Στη Βουλή η θερμοκρασία πέφτει απότομα – οι βουλευτές του Δεληγιάννη κοιτάζονται με αμηχανία. Στο «Ρωμιό» ο Σουρής συνοψίζει το γενικό κλίμα:

«Άκυρο ας κηρύξουμε
το Κατηγορητήριο
κι ας πάμε να το ρίξωμε
σε κάποιο ουρητήριο…».

Όλη η Αθήνα είναι ένα καζάνι που βράζει. Τη μέρα της ψηφοφορίας ο Δεληγιάννης φοβάται επεισόδια: «Μπορεί οι οπαδοί του Τρικούπη να αιματοκυλίσουν την πρωτεύουσα!» λέει στον Διευθυντή της Αστυνομίας.

Η Φρουρά της Αθήνας κινητοποιείται. Μια πυροβολαρχία παίρνει θέσεις στην Κηφισιά – εκατό μέτρα απ’ το εξοχικό σπίτι του Δεληγιάννη. Ακόμα κι ο Διάδοχος παίρνει διαταγή απ’ το Σύνταγμά του να ’ναι σ’ επιφυλακή, όση ώρα κρατάει, στη Βουλή, η ψηφοφορία. «Θα έλεγε κανένας ότι πάμε για πόλεμο με τους Τούρκους!» γράφει στο ημερολόγιό του ο πρίγκιπας Νικόλαος, με τη ζωηράδα των είκοσί του χρόνων. «Αυτός ο Δεληγιάννης είναι πολύ γελοίος!»

Πώς να κερδίσεις, μια μάχη, σε μια χώρα όπου Τρικουπίζουν, ακόμα, κι οι πρίγκιπες; Η ψηφοφορία γίνεται στις 10 Φεβρουαρίου του 1892. Ο Τρικούπης παίρνει 97 αθωωτικές ψήφους και 16 εναντίον.

Ο Δεληγιάννης χάνει τον πόλεμο και, λίγο αργότερα, θα χάσει και την Εξουσία.

( Φρέντυ Γερμανός, Γυναίκα από βελούδο, Κάκτος, Αθήνα 1995, σ. 196-197. )

Saliveros έγραψε: 10 Ιουν 2019, 20:32

Ο πνευματικός πατήρ Αντρέα και Αλέξη.

Απόσπασµα από τον επικήδειο που εκφώνησε στην κηδεία του Θ. Δηλιγιάννη ο υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών Μαυροµιχάλης:

«...Ανήρ µεγάλου αναστήµατος, εισήλθεν εις τον δηµόσιον βίον φέρων µεθ’ αυτού πλήρη τον οπλισµόν του µαχητού. Από των πρώτων ηµερών ηυτύχησε να εγκολπωθή υπόθεσιν µεγάλην, υπόθεσιν υψηλήν, τον κοινοβουλευτισµόν. Ανέλαβε δε µετά τοσαύτης αυθεντίας, ωστε ουδείς ηδυνήθη να αµφισβητήση εις αυτόν το δικαίωµά του να φέρει-αυτός και µόνον την σηµαίαν των τοιούτων ιδεών. Την υπόθεσιν του κοινοβουλευτισµού υπερίσπησεν ερρωµένως επί εικοσαετίαν και πλέον, περιφανείς δε ήρατο νίκας όχι µόνον προσωπικάς, αλλά και νίκας υπέρ της µεγάλης ην υπερασπίζετο ιδέας. Ταύτα δε πάντα κατόρθωσε δια της ρώµης των συζητήσεων και δια της γοητείας του βήµατος. Ο αείµνηστός Θεόδωρος Δηλιγιάννης εδέσποζε πανταχού κα πάντοτε ως µεγαλοπρεπής και παναρχαία δρυς υπερέχουσα εν τη πληθύει των δένδρων. Αλλ’ είχοµεν τάχα προ ηµών µόνον τον θαλερόν γέροντα και τον δεινόν αγορητήν. Ο εκλιπών υπήρξεν ο κοινοβουλευτικώτερος των ανδρών της νεωτέρας Ελλάδος. Ουδ’ επί στιγµήν επίστευσεν εις την βίαν ή την αυθαιρεσίαν. Επίστευσεν µόνον εις το νόµιµον και εις το λυσιτελές της ελευθέρας συζητήσεως... Πλούσιος βεβαίως δεν ήτο ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, απαξιούµεν δε να σηµειώσωµεν ενταύθα ότι ο διαχειρισθείς τοσαύτα εκατοµµύρια και παραγµατευθείς τοσαύτα δάνεια απέθανε πτωχός... Πλην η στυγερά του δολοφόνου µάχαιρα διέκοψε το νήµα υπάρξεως πολυτίµου εις την οποίαν η Θεία Πρόνοια είχε δωρίσει το ατελεύτητον έαρ προς εξυπηρέτησιν της πατρίδος»

(Πηγή: Ν. Μακρυγιάννης, «Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας 1843-1985», 4η εκδ., Αθήνα 1985, σσ. 94-95)
https://zapdoc.site/politikes-dynameis- ... hseis.html

Von Mackensen έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:22 Πως εκτελουσαν την έσχατη των ποινών το 1906;

Nero έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:23

Von Mackensen έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:22 Πως εκτελουσαν την έσχατη των ποινών το 1906;

γκιλοτίνα. Ήταν στημένη στο Ναύπλιο απο την εποχή του Όθωνα. Σήμερα αν δεν κάνω λάθος είναι στο πολεμικό εγκληματολογικό μουσείο

Von Mackensen έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:28

Nero έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:23

Von Mackensen έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:22 Πως εκτελουσαν την έσχατη των ποινών το 1906;

γκιλοτίνα. Ήταν στημένη στο Ναύπλιο απο την εποχή του Όθωνα. Σήμερα αν δεν κάνω λάθος είναι στο πολεμικό εγκληματολογικό μουσείο

Ωραίος πολύ σωστά. Έψαξα λίγο και βρήκα φωτογραφίες-σκιτσα του δολοφόνου και κάποιες λεπτομέρειες για την εκτέλεση του εδώ :

http://taygetos-zeritis.blogspot.com/20 ... 3.html?m=1

Nero έγραψε: 10 Ιουν 2019, 21:43 κλασική πολιτικάντικη κίνηση το κλείσιμο των καζίνο πάντως. Αφού είχε γαμήσει την οικονομία με κομματικούς στρατούς, με ολυμπιακούς, με φορομπηχτικές πολιτικές και με αχρείαστους πολέμους, βρήκε τη μάστιγα που γονάτιζε τα ελληνικά νοικοκυριά και να τους άφηνε να ανασάνουν: οι χαρτοπαικτικές λέσχες

Nero έγραψε: 10 Ιουν 2019, 20:40 Οι παραλληλισμοί με τον Αλέξη είναι πολλοί. Πήρε την εξουσία μετά τη χρεοκοπία του Τρικούπη(χρεωκοπία λόγω υπέρογκου κρατικού δανεισμού) πήγε να διαπραγματευτεί με τους δανειστές και τελικά έφερε μνημόνιο που κράτησε μέχρι το 1955+ τον ηλίθιο πόλεμο του 97 που κόστισε τα κέρατά μας σε αποζημιώσεις στην Τουρκία