Κριτήρια ψήφου
Δημοσιεύτηκε: 20 Μάιος 2019, 09:46
(1)
Τους συγγενείς μας, τους κουμπάρους, τους φίλους και γνωστούς, μπορούμε να τους τιμήσουμε με πολλούς τρόπους και πολύ πιο ουσιαστικά και ειλικρινά, από το να τους δώσουμε την ψήφο μας μόνο και μόνο χάριν της σχέσης μας.
Πιθανόν, αν έχουν και οι ίδιοι υποψήφιοι συγγενείς και φίλοι αγνές προθέσεις, αυτό θα το εκτιμήσουν περισσότερο.
Και σ' όσους έχουμε πραγματικά κάποια υποχρέωση είναι λίγο τραγελαφικό να τη θυμόμαστε πάντα όποτε έρχονται εκλογές! Έχουμε άπειρο χρόνο και τρόπους να την "εξοφλήσουμε".
Εκτός κι αν αυτή η "υποχρέωση" είναι στην πράξη καθαρή εξαγορά ψήφου και συνείδησης.
(2)
Τους πολιτικούς και πολιτευόμενους που μας υπόσχονται δουλειά ή άλλου είδους τακτοποίηση, που μας προσφέρουν (απλόχερα και ξαφνικά, αλήθεια γιατί;) κάποιο αντάλλαγμα, ας σκεφτούμε πως χάρη σ' αυτούς, δηλαδή στις πολιτικές επιλογές τους, βρισκόμαστε εμείς στη θέση να 'έχουμε ανάγκη" και να "ζητάμε". Πως χάρη στους νόμους τους που όλοι τους έχουν ψηφίσει με χέρια και με πόδια μαζί, δεν έχουμε δουλειά, βιώνουμε ανασφάλεια, πληρώνουμε εξοντωτικούς φόρους, δεν έχουμε δικαιώματα. Αν ήθελαν το καλό μας, δεν θα είχαν εργαστεί γι' αυτό ώστε να μην έχουμε "ανάγκη";
Ας σκεφτούμε πώς πάνω στις πλάτες μας και πάνω στην ανάγκη μας, την ανάγκη που αυτοί όλοι των αστικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΧΑ, Ποτάμια, και όποια λοιπά) μας έχουν δημιουργήσει, παίζεται αριστοτεχνικά και διαχρονικά το παιχνίδι της ομηρίας. Πως με την εξαγορά συνείδησης - γιατί περί αυτού πρόκειται - σφίγγουμε οι ίδιοι πιο πολύ τις αλυσίδες της φυλακής μας.
Ας σκεφτούμε επίσης πως ακόμη κι αν ρίξουμε τ' αφτιά και το κεφάλι και εξαγοραστούμε, τα οφέλη που θα αποκομίσουμε είναι είτε πρόσκαιρα είτε μηδαμινά. Ακόμη κι αν μας δώσουν ένα ψιχουλάκι, μας έχουν ήδη πάρει πίσω όχι μόνο το καρβέλι, αλλά πολλά, πάρα πολλά καρβέλια. Λέμε πχ για δουλειά, κι ας πούμε ότι βρήκαμε δουλειά. Με τι μισθούς και τι όρους; Μας φτάνουν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια; Πόσα θα μας πάρουν πίσω (χρήμα, περιουσία, σπίτι; ) Με τι δικαιώματα; Και με τι σύνταξη; Και όλα τα υπόλοιπα, που θα χρειστεί να πληρώσουμε, υγεία παιδεία κλπ; Και τα παιδιά μας; Πού θα βρουν δουλειά; Μήπως θα χρειαστεί κι αυτά να βγουν στη ζητιανιά, γιατί το σύστημα αυτό έχει συνέχεια;
Ας σκεφτούμε πως η ζητιανιά δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και αξιοπρεπείς ανθρώπους και πως αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα αντιληφθούμε πως κανείς δεν οφελήθηκε πραγματικά, ζητιανεύοντας. Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν ζητιανεύουν, αγωνίζονται. Διεκδικούν αυτά που δικαιούνται και τα κερδίζουν, δεν τους τα χαρίζουν. Κανείς δε χαρίζει. Όσα απόλαυσε ο λαός, κερδίθηκαν με αγώνες . Και αν χάθηκαν κάποια στιγμή, χάθηκαν γιατί σταμάτησαν οι αγώνες, σκύψαν τα κεφάλια, σκοτείνιασαν τα μάτια και εξαγοράστηκαν οι συνειδήσεις.
Τους συγγενείς μας, τους κουμπάρους, τους φίλους και γνωστούς, μπορούμε να τους τιμήσουμε με πολλούς τρόπους και πολύ πιο ουσιαστικά και ειλικρινά, από το να τους δώσουμε την ψήφο μας μόνο και μόνο χάριν της σχέσης μας.
Πιθανόν, αν έχουν και οι ίδιοι υποψήφιοι συγγενείς και φίλοι αγνές προθέσεις, αυτό θα το εκτιμήσουν περισσότερο.
Και σ' όσους έχουμε πραγματικά κάποια υποχρέωση είναι λίγο τραγελαφικό να τη θυμόμαστε πάντα όποτε έρχονται εκλογές! Έχουμε άπειρο χρόνο και τρόπους να την "εξοφλήσουμε".
Εκτός κι αν αυτή η "υποχρέωση" είναι στην πράξη καθαρή εξαγορά ψήφου και συνείδησης.
(2)
Τους πολιτικούς και πολιτευόμενους που μας υπόσχονται δουλειά ή άλλου είδους τακτοποίηση, που μας προσφέρουν (απλόχερα και ξαφνικά, αλήθεια γιατί;) κάποιο αντάλλαγμα, ας σκεφτούμε πως χάρη σ' αυτούς, δηλαδή στις πολιτικές επιλογές τους, βρισκόμαστε εμείς στη θέση να 'έχουμε ανάγκη" και να "ζητάμε". Πως χάρη στους νόμους τους που όλοι τους έχουν ψηφίσει με χέρια και με πόδια μαζί, δεν έχουμε δουλειά, βιώνουμε ανασφάλεια, πληρώνουμε εξοντωτικούς φόρους, δεν έχουμε δικαιώματα. Αν ήθελαν το καλό μας, δεν θα είχαν εργαστεί γι' αυτό ώστε να μην έχουμε "ανάγκη";
Ας σκεφτούμε πώς πάνω στις πλάτες μας και πάνω στην ανάγκη μας, την ανάγκη που αυτοί όλοι των αστικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΧΑ, Ποτάμια, και όποια λοιπά) μας έχουν δημιουργήσει, παίζεται αριστοτεχνικά και διαχρονικά το παιχνίδι της ομηρίας. Πως με την εξαγορά συνείδησης - γιατί περί αυτού πρόκειται - σφίγγουμε οι ίδιοι πιο πολύ τις αλυσίδες της φυλακής μας.
Ας σκεφτούμε επίσης πως ακόμη κι αν ρίξουμε τ' αφτιά και το κεφάλι και εξαγοραστούμε, τα οφέλη που θα αποκομίσουμε είναι είτε πρόσκαιρα είτε μηδαμινά. Ακόμη κι αν μας δώσουν ένα ψιχουλάκι, μας έχουν ήδη πάρει πίσω όχι μόνο το καρβέλι, αλλά πολλά, πάρα πολλά καρβέλια. Λέμε πχ για δουλειά, κι ας πούμε ότι βρήκαμε δουλειά. Με τι μισθούς και τι όρους; Μας φτάνουν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια; Πόσα θα μας πάρουν πίσω (χρήμα, περιουσία, σπίτι; ) Με τι δικαιώματα; Και με τι σύνταξη; Και όλα τα υπόλοιπα, που θα χρειστεί να πληρώσουμε, υγεία παιδεία κλπ; Και τα παιδιά μας; Πού θα βρουν δουλειά; Μήπως θα χρειαστεί κι αυτά να βγουν στη ζητιανιά, γιατί το σύστημα αυτό έχει συνέχεια;
Ας σκεφτούμε πως η ζητιανιά δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και αξιοπρεπείς ανθρώπους και πως αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα αντιληφθούμε πως κανείς δεν οφελήθηκε πραγματικά, ζητιανεύοντας. Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν ζητιανεύουν, αγωνίζονται. Διεκδικούν αυτά που δικαιούνται και τα κερδίζουν, δεν τους τα χαρίζουν. Κανείς δε χαρίζει. Όσα απόλαυσε ο λαός, κερδίθηκαν με αγώνες . Και αν χάθηκαν κάποια στιγμή, χάθηκαν γιατί σταμάτησαν οι αγώνες, σκύψαν τα κεφάλια, σκοτείνιασαν τα μάτια και εξαγοράστηκαν οι συνειδήσεις.
