Phorum.com.gr

Απλά κάνω μια πολιτιστική προσπάθεια να σας φέρω πίσω στον δρόμο της ανθρωπιάς.

Ξέγνοιαστες εποχές. Όμορφοι καιροί. Μέσα στη γλυκειά θολούρα του πιώματος, έβλεπα τα φώτα που στόλιζαν την πόλη να διαχέονται φασματικά. Βρισκόμουν μπροστά από μια βιτρίνα καταστήματος που πουλούσε ηχοσυστήματα και θαύμαζα τις εκλάμψεις που τριγύριζαν μέσα στον χώρο του, προερχόμενες από μία ντισκομπάλα. Λίγο παραπέρα, κάτι αναρχοαυτόνομοι είχαν στήσει ένα θεατρικό στον δρόμο, με καλόγριες. 50 μέτρα πιο πέρα, ένας είχε στρέψει έναν προβολέα, να φωτίζει ενα πελώριο ντουβάρι μιας πολυκατοικίας και μπροστά του, είχε τοποθετήσει δύο κατσαρίδες. Οι πελώριες σκιές των κατσαρίδων, καταγράφονταν πάνω στην πολυκατοικία και κουνούσαν τις κεραίες τους, θυμίζοντας, εξωγήινα πλάσματα, κθουλικά.

Εκείνη την εποχή, είχα αυπνίες. Οι αυπνίες, είναι κάτι που με χαρακτηρίζει. Διέθετα ένα cd player, με πελώρια ακουστικά, το οποίο συντόνιζα τις νύχτες στο ραδιόφωνο και ξάπλωνα, στο σκοτάδι ακούγοντας του ήχους που μετέδιδε. Ενα βράδυ, είχα κολλήσει με μία εκπομπή όπου ο εκφωνητής απάγγελλε... Εντγκαρ Αλλαν Πόε.

Οι νέοι -κι όταν λέω οι νέοι, εννοώ όλοι όσοι μιλούν και σκέπτονται σαν νέοι- δεν θα ζήσουν ποτέ την ομορφιά που ζήσαμε εμείς.