Έλληνα ασε την κλάψα. Για την κατάντια της χώρας φταίς εσυ!

[Green Dragon]

Τον Οκτώβριο συμπληρώσαμε 80 χρόνια από τον τελευταίο πόλεμο
Σίγουρα ειναι η καλύτερη περίοδος της Ιστορίας μας από αυτήν την άποψη

Απο ολες τις αποψεις , μετα τον 4ο αιωνα μχ.

Γουστάρεις παρακμή ε;

[Οργισμένος]

Τον Οκτώβριο συμπληρώσαμε 80 χρόνια από τον τελευταίο πόλεμο
Σίγουρα ειναι η καλύτερη περίοδος της Ιστορίας μας από αυτήν την άποψη

Απο ολες τις αποψεις , μετα τον 4ο αιωνα μχ.

Γουστάρεις παρακμή ε;

An θεωρεις παρακμη το να μη σε πηδανε οθωμανικα, αραβικα, βενετικα κτλ πεη, ναι τοτε γουσταρω παρακμη

[Dorian]

Και για να έχουμε και καλό ερώτημα, ποια είναι η κατάντια της Ελλάδας σε σχέση με το παρελθόν (ως νεοελληνικό κράτος);

Well....


https://en.wikipedia.org/wiki/Greek_economic_miracle

The Greek economic miracle (Greek: Ελληνικό οικονομικό θαύμα) describes a period of rapid and sustained economic growth in Greece from 1950 to 1973.[1] At its height, the Greek economy grew by an average of 7.7 percent, second in the world only to Japan.

επρεπε να ζήσουμε παρόμοια περιοδο με αναλογα χαρακτηριστικά υπό τον κούλη και την νουδού, για να καταλάβουμε πως ειχαν απόλυτο δίκιο τότε όσοι γκρίνιαζαν.

[Ανίκητος]

https://www.liberal.gr/politiki/o-laos- ... -parelthon

Φυσικά, για όσους γνωρίζουν την μεταπολεμική ιστορία της πατρίδας μας, αυτή η στάση δεν προκαλεί έκπληξη. Σε όλη την περίοδο από το 1953 έως το 1981, το Κέντρο και η Αριστερά αντιπολιτεύτηκαν τις κυβερνήσεις του Ελληνικού Συναγερμού, της ΕΡΕ και της ΝΔ με την ίδια επωδό: «Ο λαός πεινάει» και «ο λαός υποφέρει». Λες και η ελληνική οικονομία είχε το ΑΕΠ της Ελβετίας και οι κυβερνήσεις της κεντροδεξιάς το έβαζαν στην τσέπη αφήνοντας στον ελληνικό λαό ψίχουλα.

Να θυμίσω, ότι όταν τελείωσε ο εμφύλιος, το 1949, η Ελλάδα ήταν κατεστραμμένη χώρα, με κατεδαφισμένες υποδομές, χαλασμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, βομβαρδισμένα λιμάνια, κλειστή τη διώρυγα της Κορίνθου, κλπ. Επιπλέον, η δράση του αντάρτικου στην κατοχή και στον εμφύλιο είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή περίπου χιλίων χωριών και κωμοπόλεων και το πρώτο κύμα αστυφιλίας στην ιστορία της χώρας, από χωρικούς που κατέφυγαν στις πόλεις για να γλυτώσουν τις ζωές τους από τον πόλεμο.

Το μεγαλύτερο μέρος του Σχεδίου Μάρσαλ, δε, αντί να διοχετευτεί σε παραγωγικές επενδύσεις, δαπανήθηκε για να στεγαστούν, τραφούν και νοσηλευτούν οι πρόσφυγες από την επαρχία, ειδικά στην περίοδο του εμφυλίου.

https://www.kathimerini.gr/politics/319 ... -drachmis/

Στα εννέα πολύπαθα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την απελευθέρωση της Ελλάδος από τη γερμανική κατοχή, το εθνικό μας νόμισμα παρακολουθώντας τις πολιτικές και οικονομικές περιπέτειες της χώρας είχε υποτιμηθεί επτά φορές, χωρίς, όμως, ούτε η οικονομία να εξυγιανθεί ούτε η δραχμή να γίνει αξιόπιστη. Η χρυσή λίρα ήταν το κυρίαρχο νόμισμα στις συναλλαγές, το ισοζύγιο πληρωμών και ο προϋπολογισμός μονίμως ελλειμματικά και το κράτος λειτουργούσε χάρις στα χρήματα της αμερικανικής βοηθείας.

Στις αρχές του 1953, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου, κάνει την νομισματική μεταρρύθμιση που άλλαξε την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Υποτίμησε γενναία τη δραχμή έναντι του δολαρίου και έθεσε τη συναλλαγματική ισοτιμία της στις Δρχ 30/$. Η διατήρηση της ισοτιμίας αυτής ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής οικονομικής πολιτικής τα επόμενα 28 χρόνια. Οι αρχές που την εξασφάλισαν ήταν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και ο χαμηλός πληθωρισμός.

Τη μίζερη αυτή κατάσταση ανέτρεψε ο Σπύρος Μαρκεζίνης με δύο αποφασιστικά και τολμηρά μέτρα. Την υποτίμηση της δραχμής, η ισοτιμία της οποίας προς το δολάριο από 15.000 πήγε στις 30.000 (ακολούθησε σε λίγο η περικοπή των τριών μηδενικών) και την απελευθέρωση των εισαγωγών.

Μέχρι τότε οι εισαγωγές πραγματοποιούντο με άδειες για ορισμένη ποσότητα που χορηγούσε το υπουργείο Εμπορίου ή μάλλον ο Γουάτσον που ήταν ο Αμερικανός σύμβουλος. Εισηγητής του μέτρου της απελευθέρωσης ήταν ο Θάνος Καψάλης, υπουργός Εμπορίου τότε και στενός συνεργάτης του Μαρκεζίνη.

Αυτή δεν ήταν ελληνική ευρεσιτεχνία. Όλες οι χώρες που εξήλθαν κατεστραμμένες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησαν την ίδια ακριβώς οικονομική πολιτική για να ορθοποδήσουν και να αναπτυχθούν. Από την Ιαπωνία και τη Γερμανία ως τη Σιγκαπούρη, την Κορέα και την Ταϊβάν, όλες οι οικονομίες που αρίστευσαν τα τελευταία 80 χρόνια ακολούθησαν ακριβώς την ίδια συνταγή οικονομικής πολιτικής: «Σκληρό» νόμισμα, σφιχτά δημοσιονομικά, χαμηλός πληθωρισμός.

Ο λόγος είναι απλός: Για να ορθοποδήσει η κατεστραμμένη οικονομία μιας ερειπωμένης χώρας – ειδικά αγροτικής - χρειάζεται κεφάλαια, για υποδομές, μηχανήματα, εμπόριο, κλπ. Αυτά τα κεφάλαια μπορούν να έλθουν, εξ ορισμού, μόνο από το εξωτερικό. Όμως, για να εμπιστευτεί κάποιος τα κεφάλαια του στην ελληνική οικονομία του 1955 ή του 1960, δηλαδή να αγοράσει ελληνικά ομόλογα ή να χτίσει εργοστάσιο στην Ελλάδα, πρέπει να είναι σίγουρος ότι δε θα τα χάσει. Δηλαδή, ότι, όταν αποφασίσει να φύγει, μετά από 10 ή 20 ή 30 χρόνια, θα μπορεί να αγοράσει 1 δολάριο με 30 δραχμές. Αλλιώς, δεν έρχεται. Απλά πράγματα.

Η οικονομική πολιτική του Μαρκεζίνη και, κυρίως, του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν αυτή που οδήγησε στη δημιουργία της βιομηχανικής Ελλάδος, με τις υποδομές και την παραγωγική βάση που εκτόξευσαν το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας από τα $300 το 1955 στα $3.500 το 1980. Στην περίοδο αυτή, ο ρυθμός μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ ήταν ο δεύτερος ταχύτερος στον κόσμο, μετά την Ιαπωνία. Ακόμη και την περίοδο του στασιμοπληθωρισμού 1974-80, το ΑΕΠ της Ελλάδος μεγεθύνθηκε ταχύτερα από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ.

Κακά τα ψέματα όμως. Από το 1944 μέχρι και το 1955 που πρωθυπουργός έγινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η ελληνική οικονομία βάδισε με διασκελισμό στη λεωφόρο της ανάπτυξης, οι Αγγλοι στην αρχή και οι Αμερικανοί από το 1947 είχαν βέτο στην οικονομική πολιτική που ασκούσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Στη Νομισματική Επιτροπή, που ήταν το ανώτατο όργανο χάραξης και εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής, μετείχαν με δικαίωμα βέτο, ο Αγγλος Gregory και ο Αμερικανός Costanzo. Είχαν λόγο για όλα, για τα επιτόκια, τους μισθούς, τη νομισματική κυκλοφορία, τη χρηματοδότηση της βιομηχανίας και του εμπορίου, τις εισαγωγές και εξαγωγές. Ενα καθεστώς υποτέλειας, δηλαδή, που φυσικά ήταν κατάλοιπο του εμφυλίου πολέμου και στηριζόταν στο γεγονός ότι ο προϋπολογισμός ισοσκελιζόταν χάρις στα χρήματα της αμερικανικής βοηθείας.

Όμως, σε όλη την περίοδο 1955-63 και 1974-81, η μόνιμη επωδός της αντιπολίτευσης ήταν ότι «ο λαός πεινάει». Αποκορύφωμα ήταν η απερίγραπτη εκείνη δημαγωγική πομφόλυγα του Γεωργίου Παπανδρέου ότι «όταν οι στατιστικές ευημερούν, ο λαός υποφέρει», από βήματος Βουλής, σε απάντηση στον Κωνσταντίνο Καραμανλή όταν ο τελευταίος του υπενθύμισε τις επιδόσεις της οικονομίας. Ο Παπανδρέου εγκαλούσε την κυβέρνηση της ΕΡΕ γιατί, 10 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου σε μια ισοπεδωμένη χώρα, το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού δεν ήταν συγκρίσιμο με αυτό της Ελβετίας, της Σουηδίας ή των ΗΠΑ...

Η ελληνική οικονομία σταμάτησε να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια ανάπτυξης απότομα, το 1982. Ο λόγος ήταν η εγκατάλειψη της δημοσιονομικής πολιτικής του 1955-80, ο ακατάσχετος δανεισμός που μετατράπηκε σε ιδιωτική κατανάλωση και, ουσιαστικά, η αποβιομηχάνιση της χώρας.

https://www.tovima.gr/2012/10/30/opinio ... xreokopia/
Η Ελλάδα μετά την υποτίμηση του Μαρκεζίνη το 1951 άρχισε να αναπτύσσεται ταχύτατα με ρυθμούς 8% ετησίως ήταν η σαν την σημερινή Κίνα για την Ευρώπη της εποχής . Μέχρι την δικτατορία είχε δημιουργηθεί ακόμη και βαριά βιομηχανία ,χαλυβουργία ναυπηγεία διυλιστήρια πετρελαίου αλλά και υφαντουργία βιομηχανίες ηλεκτρικών συσκευών.

Στο βιβλίο του «ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ Μάρσαλ και η ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας» ο κος Σταθάκης σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ γράφει ότι η Αμερικανική αποστολή στην Ελλάδα δεν περίμενε ότι στην Ελλάδα θα δημιουργηθεί βαριά βιομηχανία. Στο τέλος της δικτατορίας με την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση ανέβηκε ξαφνικά ο πληθωρισμός στο 20% ένδειξη ότι η Ελληνική οικονομία άρχισε να χάνει σε παραγωγικότητα. Διότι και η δικτατορία ακολούθησε την ίδια πολιτική του πολιτικού συστήματος και φόρτωνε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τον στενό δημόσιο τομέα με υπεράριθμους υπαλλήλους με άλλοθι τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" απο την ανεργία.

Η αρχή της αποβιομηχάνισης της χώρας άρχισε την μεταπολίτευση. Η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή αντί να μηδενίσει τον πληθωρισμό τον έσερνε στο 20 % και παραπάνω επι 7 χρόνια και επιπλέον έβαζε και αγορανομική διατίμηση στα προϊόντα, τα τραπεζικά επιτόκια ανέβηκαν στο 25%, το κόστος του χρήματος έγινε απαγορευτικό για την βιομηχανία και βιοτεχνία . Οι περισσότερες βιομηχανίες είχαν μικρό ποσοστό ίδιων κεφαλαίων, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας να γίνει προβληματικό οικονομικά, οι λεγόμενες προβληματικές βιομηχανίες .

Ο λόγος που οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου Γερμανία και Ιαπωνία έχουν κύρια επιδίωξη στην νομισματική τους πολιτική χαμηλό πληθωρισμό είναι για να αποφύγουν το κλείσιμο των βιομηχανικών επιχειρήσεων. Επίσης κρατικοποίησε την Ολυμπιακή, το συγκρότημα ΑΝΔΡΕΆΔΗ, τις συγκοινωνίες, το 60 % σχεδόν του ΑΕΠ το παρήγαγε ο δημόσιος τομέας. Ο οποίος δεν οργανώθηκε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως ο Σκανδιναβικός αλλά αφέθηκε στον αυτόματο πιλότο.

Το κερασάκι της τούρτας ήταν ο Α.Παπανδρέου αυτός αφού ξόδεψε μερικά δισεκατομμύρια στις προβληματικές μετά τις έκλεισε και έκανε όλους τους εργαζόμενους σε αυτές δημόσιους υπαλλήλους . δημιούργησε προηγούμενο και έτσι οι εργαζόμενοι σε όλες τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες είχαν σαν σκοπό την εκδίωξη των εργοδοτών και την «κοινωνικοποιήσει» της επιχείρησης δηλαδή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι μόνιμοι και να μην δουλεύουν.

Ο μέσος ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ την περίοδο 1982-90 ήταν σχεδόν μηδενικός (0,6%). Παράλληλα, η Ελλάδα εισέπραττε κάθε χρόνο από την ΕΟΚ κονδύλια για υποδομές, εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις (που δεν έγιναν ποτέ...) ίσα με περίπου το 5% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι η οικονομική πολιτική σε όλη τη δεκαετία του 1980 είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή οικονομικής αξίας ίσης με περίπου το 5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο.

https://www.protothema.gr/stories/artic ... upalliloi/
Η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ παρέλαβε την οικονομία σε μία κατάσταση στασιμοπληθωρισμού (ταυτόχρονης ύπαρξης χαμηλού ρυθμού ανάπτυξης, υψηλού πληθωρισμού και ανεργίας). Ο έλεγχος της συγκεκριμένης δημοσιονομικής κατάστασης θα ήταν εξαιρετικά δύσκολος για οποιαδήποτε κυβέρνηση, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από δίκαια, σε μεγάλο βαθμό, αιτήματα για αυξήσεις σε μισθούς και λοιπές παροχές και την απαίτηση για διορισμό στο Δημόσιο. Την ίδια εποχή η φοροδιαφυγή άρχισε να γιγαντώνεται και να γίνεται μόνιμο και διαχεόμενο σύμπτωμα μιας επίμονης παθολογίας που σχετιζόταν με τις κοινωνικές δομές.

Την 1/1/1981 η χώρα είχε ενταθεί στην (τότε) Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.), νυν Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τη μακρά δημόσια συζήτηση και τις επίσημες δηλώσεις, φάνηκε ότι η πολιτική ηγεσία, ο επιχειρηματικός κόσμος και η κοινή γνώμη δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι γι’ αυτό το γεγονός. Το ΠΑΣΟΚ δεν ακολούθησε τις αλλαγές στην οικονομική φιλοσοφία (δημοσιονομικοί περιορισμοί) και την απελευθέρωση των αγορών προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίου («πρόγραμμα εσωτερικής αγοράς») που εφαρμόστηκαν στην ΕΟΚ ήδη από το 1980. Το 1982 η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου αποφάσισε να αυξήσει τα κατώτατα όρια των μισθών και ημερομισθίων κατά 40%. Επρόκειτο για απόφαση που ανταποκρινόταν σε αναδιανεμητικές φιλοδοξίες, με δεδομένη όμως την εξέλιξη του πληθωρισμού και της παραγωγικότητας οδήγησε απότομα σε μεγάλη αύξηση του κόστους εργασίας ενώ ταυτόχρονα η ελληνική αγορά ανοιγόταν στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Έτσι έκλεισαν ή περιήλθαν σε πολύ δύσκολη θέση πολλές επιχειρήσεις, η ανεργία εκτινάχθηκε από 4% το 1981 σε 8,1% το 1984 ενώ και ο πληθωρισμός παρέμενε σε πολύ υψηλά επίπεδα παρά τη μικρή μείωση (24,5% το 1981, 21,1% το 1982, 20,2% το 1983 και 18,5% το 1984). Η βιομηχανική κρίση σε συνδυασμό με τις επικρατούσες τότε ιδεολογικές απόψεις οδήγησαν στην εφαρμογή μέτρων κρατικοποιήσεων. Η αυξανόμενη ζήτηση σε συνδυασμό με τη στάσιμη προσφορά οδήγησε σε αυξημένες εισαγωγές και εξωτερικά τρέχοντα κοινωνικά ελλείμματα.

Το 1983 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε μια πρώτη υποτίμηση της δραχμής για να ανακουφιστεί η εγχώρια παραγωγή που γινόταν όλο και λιγότερο ανταγωνιστική. Το ίδιο έτος ο ρόλος του κράτους στην οικονομία έγινε πιο ενεργός με την ίδρυση του Οργανισμού για την Ανασυγκρότηση των Επιχειρήσεων (ΟΑΕ). Όπως εξηγούσε αργότερα ο Γεράσιμος Αρσένης, τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας: «Η εξυγίανση ιδιωτικών προβληματικών επιχειρήσεων από τον δημόσιο τομέα θα διέλυε τον μύθο της συγκριτικής υπεροχής του ιδιωτικού τομέα στον χώρο της παραγωγής». Την ίδια στιγμή αναγνώριζε ότι το έργο αυτό θα έπρεπε κανονικά να αναληφθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος και να συνδεθεί με την εξυγίανση της κρατικής Εθνικής Τράπεζας στην οποία ήταν χρεωμένες πολλές επιχειρήσεις. Μέσω του ΟΑΕ τέθηκαν υπό τον έλεγχο του κράτους σειρά επιχειρήσεων που «δοκιμάζονταν», κάποιες μάλιστα από το 1979.

Ο νόμος για την ίδρυση του ΟΑΕ (1836/1983) άνοιξε τον δρόμο για είσοδο στον δημόσιο τομέα σε πολλές επιχειρήσεις. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο υποβλήθηκαν 250 αιτήσεις (!) με πρωτοστάτες σε αυτό τα εργατικά συνδικάτα. Ως το 1985 έγιναν δεκτές 44 αιτήσεις με πρώτη την «Πειραϊκή-Πατραϊκή» των 7.500 εργαζομένων. Ακολούθησαν και άλλα μεγάλα ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας. Το 1986 προστέθηκε η ΑΓΕΤ-Ηρακλής μετά από συνεχείς αντεγκλήσεις ανάμεσα σε ιδιοκτήτες, κυβέρνηση και Εθνική Τράπεζα. Συνολικά το Δημόσιο ανέλαβε την κρατικοποίηση 230 επιχειρήσεων με 208.000 απασχολούμενους. Ο ΟΑΕ απέτυχε και η συνολική ζημιά υπολογίζεται σε 1 τρισεκατομμύριο δραχμές! Όμως ήδη από το 1984 τα σύννεφα στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας συσσωρεύονταν. Το 1985 το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών εκτινάχθηκε στα 3,3 δις δολάρια. Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου 1985 αναγκάστηκε μετά από πολλούς δισταγμούς να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης το οποίο συμφώνησε με την Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και που συνοδεύθηκε από Ειδικό Κοινοτικό δάνειο ύψους 1,7 δις δραχμές.

Εάν δεν υπήρχαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια (5% του ΑΕΠ ετησίως), η ελληνική οικονομία το 1990 θα είχε συρρικνωθεί κατά περίπου 35% σε σχέση με το 1981, δηλαδή θα είχε χάσει τόσο προϊόν όσο την περίοδο 2010-15, όταν χρεωκόπησε.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ελλάδα είχε εφτά (7) εργοστάσια συναρμολόγησης και παραγωγής οχημάτων – αυτοκινήτων, φορτηγών, λεωφορείων. Τα λεωφορεία που κυκλοφορούσαν σε ελβετικές πόλεις είχαν κατασκευασθεί στο Αιγάλεω και εξάγονταν από την Ελλάδα στην Ελβετία. Το 1990 λειτουργούσε ακόμη μόνο ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης αυτοκινήτων.

Το 1981 η δραχμή ισοδυναμούσε με 2 ισπανικές πεσέτες. Το 1990 η ισοτιμία είχε αντιστραφεί: Μια πεσέτα αγόραζε 2 δραχμές.

Ενώ συνέβαιναν αυτά στην Ελλάδα, δε, η οικονομία των δυτικών χωρών ανθούσε, με ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης, ύστερα από το ξεπέρασμα της δεύτερης πετρελαϊκής κρίσης. Το 1980 η τιμή του πετρελαίου (σε τιμές 2023) ήταν $129 το βαρέλι. Τον Ιανουάριο 1986 ήταν $75 και τον Ιούλιο είχε βυθισθεί στα $28 το βαρέλι, όπου και παρέμεινε σχεδόν μέχρι το 1990. Η Ελλάδα δε συμμετείχε στην οικονομική ανάπτυξη που συνεπάγετο η κατάρρευση των τιμών ενέργειας λόγω της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε εκείνη την περίοδο.

Το 1983 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε μια πρώτη υποτίμηση της δραχμής για να ανακουφιστεί η εγχώρια παραγωγή που γινόταν όλο και λιγότερο ανταγωνιστική. Το ίδιο έτος ο ρόλος του κράτους στην οικονομία έγινε πιο ενεργός με την ίδρυση του Οργανισμού για την Ανασυγκρότηση των Επιχειρήσεων (ΟΑΕ). Όπως εξηγούσε αργότερα ο Γεράσιμος Αρσένης, τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας: «Η εξυγίανση ιδιωτικών προβληματικών επιχειρήσεων από τον δημόσιο τομέα θα διέλυε τον μύθο της συγκριτικής υπεροχής του ιδιωτικού τομέα στον χώρο της παραγωγής». Την ίδια στιγμή αναγνώριζε ότι το έργο αυτό θα έπρεπε κανονικά να αναληφθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος και να συνδεθεί με την εξυγίανση της κρατικής Εθνικής Τράπεζας στην οποία ήταν χρεωμένες πολλές επιχειρήσεις. Μέσω του ΟΑΕ τέθηκαν υπό τον έλεγχο του κράτους σειρά επιχειρήσεων που «δοκιμάζονταν», κάποιες μάλιστα από το 1979.

Ο νόμος για την ίδρυση του ΟΑΕ (1836/1983) άνοιξε τον δρόμο για είσοδο στον δημόσιο τομέα σε πολλές επιχειρήσεις. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο υποβλήθηκαν 250 αιτήσεις (!) με πρωτοστάτες σε αυτό τα εργατικά συνδικάτα. Ως το 1985 έγιναν δεκτές 44 αιτήσεις με πρώτη την «Πειραϊκή-Πατραϊκή» των 7.500 εργαζομένων. Ακολούθησαν και άλλα μεγάλα ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας. Το 1986 προστέθηκε η ΑΓΕΤ-Ηρακλής μετά από συνεχείς αντεγκλήσεις ανάμεσα σε ιδιοκτήτες, κυβέρνηση και Εθνική Τράπεζα. Συνολικά το Δημόσιο ανέλαβε την κρατικοποίηση 230 επιχειρήσεων με 208.000 απασχολούμενους. Ο ΟΑΕ απέτυχε και η συνολική ζημιά υπολογίζεται σε 1 τρισεκατομμύριο δραχμές! Όμως ήδη από το 1984 τα σύννεφα στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας συσσωρεύονταν. Το 1985 το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών εκτινάχθηκε στα 3,3 δις δολάρια. Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου 1985 αναγκάστηκε μετά από πολλούς δισταγμούς να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης το οποίο συμφώνησε με την Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και που συνοδεύθηκε από Ειδικό Κοινοτικό δάνειο ύψους 1,7 δις δραχμές.

Όποια «ευημερία» αισθάνθηκαν οι Έλληνες τη δεκαετία του 1980, προήλθε αποκλειστικά από την εκτίναξη του δημοσίου χρέους: Από 22% το 1981 σε 81% το 1990. Στην περίοδο αυτή η Ελλάδα δανείστηκε €160 δισεκατομμύρια (σε όρους σημερινής αγοραστικής αξίας). Με άλλα λόγια, δανειζόμασταν για να καταναλώνουμε, ενώ καταστρέφαμε την παραγωγική μας βάση. Τόσο απλά.

Ας αναλογισθούν τα παραπάνω όσοι μπαίνουν στον πειρασμό να τείνουν ευήκοα ώτα στις δημαγωγικές φούσκες της αντιπολίτευσης όσον αφορά στην οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα και στις επιδόσεις της κυβέρνησης όσον αφορά στην οικονομία. Η χώρα εδώ και 5,5 χρόνια επανήλθε σε ορθολογική οικονομική διαχείριση που εγγυάται ότι, μεσομακροπρόθεσμα, η Ελλάδα θα συγκλίνει και θα ξεπεράσει τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται με όρους 1960 και υπόσχεται επιστροφή στο 1982-90.

Ευτυχώς, από ό,τι φαίνεται, ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος δεν εντυπωσιάζεται πια από παραδοξολογίες και υποσχέσεις άνευ αντικρίσματος. Για να παραφράσω τον Καβάφη

«Οι Αλεξανδρινοί ένιωθαν βέβαια που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά [...]

μόλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά, τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες».

Από τότε η χρεοκοπία ήταν προδιαγεγραμμένη .Μπήκαμε στο Ευρώ σχεδόν ανώδυνα βοήθησε πολύ η άνοδος του χρηματιστηρίου το 1999 από την οποία το κράτος μάζεψε πολλά έσοδα. Το ευρώ αποδείχθηκε ένα πολύ σκληρό νόμισμα από αρχική ισοτιμία με το δολάριο 0.9 έφθασε στο 1,3 του δολαρίου, η Ελλάδα μπήκε με πολύ χαμηλή ισοτιμία 340 δρχ ανά ευρώ θα έπρεπε να μπει με 700 δρχ ανα ευρώ. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό διότι δεν θα καλύπταμε το κριτήριο του πληθωρισμού εάν κάναμε τέτοια υποτίμηση πριν μπούμε στο Ευρώ ο πληθωρισμός θα ανέβαινε στο 35%.

Με ευρώ τόσο ακριβό οι λίγες παραγωγικές επιχειρήσεις που είχαμε στην χώρα δεν μπορούσαν να ανταγωνισθούν τα εισαγόμενα προϊόντα και με τις ευλογίες μας και επιδοτούμενες από το κράτος έφυγαν για Βουλγαρία Ρουμανία Αλβανία. Έτσι η χώρα δεν παρήγαγε τίποτε, στο ισοζύγιο πληρωμών δημιουργήθηκε ένα τεράστιο έλλειμμα και ένα μεγάλο μέρος της ανεργίας το απορροφούσε το δημόσιο με διορισμούς, στρατιές υποαπασχολουμένων υπαλλήλων στο δημόσιο με μηδενική απόδοση και παραγωγικότητα, πληρωνόντουσαν με τα δανεικά του κράτους από τις αγορές.

Παίρνοντας μόνο δυό-τρία ἄλλα ἄρθρα μὲ τὰ ἴδια περίπου θέματα, παρατηρῶ ὅτι ἡ ἀφήγηση καθόλου δὲν ταιριάζει μὲ τὸν διαχωρισμὸ τῶν πολιτικῶν σὲ "συνετοὺς φιλελεύθερους ΝΔ" καὶ "σπάταλους λαϊκιστὲς ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ".
Ὑπῆρξε συνεργασία ὅλων τῶν κυβερνήσεων πρὸς τὴν καταστροφή.
Ὁ Παπαδόπουλος τῆς χούντας διόριζε καθηγητὲς ἀβέρτα, ὁ Καραμανλῆς τῆς μεταπολίτευσης ὁδήγησε τὴν ἀποβιομηχάνιση, ὁ Παπανδρέου ὁ Ἀντρέας διόγκωσε καὶ ἰσοπέδωσε τὸ δημόσιο, ἀνοίγοντας τὸ δρόμο γιὰ τὴ χρεωκοπία ποὺ πῆγε νὰ ἔλθει τὸ 1989 παρὰ τὴ λιτότητα τοῦ Σημίτη.
Πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Μαρκεζίνης ὑπερ-πέτυχε μὲ τὰ οἰκονομικὰ μέτρα, καθὼς τὸ κόστος ἐργασίας παρέμεινε χαμηλότερο ἀπὸ τὸν ἀνεπτυγμένο κόσμο, ποὺ περνοῦσε μιὰ ἐποχὴ κατανάλωσης πρὶν ἀπὸ τὴν πετρελαϊκὴ κρίση.
Ὁ ἄναρχος τρόπος ἀνοικοδόμησης μὲ τὴν ἀντιπαροχὴ ἀνέβαζε τὸ κάτι παραπάνω στὸν ρυθμὸ ἀνάπτυξης, γιὰ νὰ κάνει τὸ "θαῦμα", ἐνῷ ὅλα τὰ ἄλλα ἦταν περίπου στὰ ἀναμενόμενα ἐπίπεδα τῆς ἐποχῆς.
Δυστυχῶς ὁ πατησιώτης σὰν τοὺς καθαρευουσιάνους μὲ τὴ γλῶσσα, προσηλώνεται σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα καὶ παραγνωρίζει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ἀνδρώθηκε κιόλας.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Υπάρχουν δύο ευθυνες. Πχ αν είσαι σε μια κακοποιητικη σχέση που κάθεσαι και σου φέρονται άσχημα, η μια ευθύνη είναι ότι σου αξίζει αυτή η συμπεριφορά επειδή κάτι κάνεις λάθος, η άλλη είναι πως έχεις την ευθύνη επειδή ανεχεσαι όλη αυτήν την κατάσταση. Αν μιλάμε για το δεύτερο , είμαι υπέρ. Αν μιλάμε για το πρώτο, στα τσακιδια.

[Makiakos]

Δεν προκειτε να αλλάξει τπτ σε αυτή την χώρα και μόνο θα χειροτερευουν τα πραγματα... Οχι γτ δεν μπορουν αλλά γτ δεν θέλει ο ελληνας... Έχει μάθει και μεγάλωσε μέσα στην ρουφιανιά γυφτια γλυψιά και κλεψιά....αν αυριο υπήρχε ένας πολιτικος που θα έφτιαχνε την χώρα τέλεια και έριχνε φυλακή όσοι κλέψαν τα λεφτά πισω... Η έφτιαχνε υποδομές και τις έκανε κρατικές παλι... Μισθους καλους...άριστη υγεία παιδεια δικαιοσύνη... Αλλά θα πρεπει οι πολιτες να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση...και ένας οποιοδήποτε πολιτικος τ τώρα... Μάντεψε τι θα ψήφιζαν....

[πατησιωτης]

Δυστυχῶς ὁ πατησιώτης σὰν τοὺς καθαρευουσιάνους μὲ τὴ γλῶσσα, προσηλώνεται σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα καὶ παραγνωρίζει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ἀνδρώθηκε κιόλας.

Αυτές δεν είναι δικές μου απόψεις αλλά ενός καθηγητή που ζει στην Αμερική που προσπαθεί να εξισώσει τον προδικτατορικό με τον μεταδικτατορικό Καραμανλή για δικούς του λόγους.
Δεν είναι η δική μου άποψη και σαφώς θεωρώ την ΕΡΕ πολύ καλύτερη στην οικονομική πολιτική από τη ΝΔ.
Αλλά μετά το 1974 δεν υφίσταται ΕΡΕ,μόνο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

[sharp]

Δυστυχῶς ὁ πατησιώτης σὰν τοὺς καθαρευουσιάνους μὲ τὴ γλῶσσα, προσηλώνεται σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα καὶ παραγνωρίζει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ἀνδρώθηκε κιόλας.

Γιατί γράφεις σε πολυτονικό;

[Aitwlos]

Δυστυχῶς ὁ πατησιώτης σὰν τοὺς καθαρευουσιάνους μὲ τὴ γλῶσσα, προσηλώνεται σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα καὶ παραγνωρίζει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ἀνδρώθηκε κιόλας.

Γιατί γράφεις σε πολυτονικό;

Γιατί έχεις το αβαταρ που έχει έχεις;

[Zelda]

Ναι ειμαστε κουτοπονηροι Βαλκανιοι.
Αλλα ειμαι περιεργος ποσες χωρες ξερετε με τα χαρακτηριστικα της Ελλαδας που τα εχουν παει πολυ καλυτερα.
Αν υπάρχουν, δεν νομιζω οτι ειναι πολλες.

Δηλαδη χωρες που η οικονομια τους βασιζεται στη μικροιδιοκτησια/μικροεπιχειρηματικοτητα και ειναι κοινωνικα συντηρητικές και φοβικες στις αλλαγες, στην εξωστρεφεια, στην καινοτομια.

Και επιπλεον δεν υπάρχει καποια οικονομικη/εμπορικη/πολιτικη ταξη αρκετα ισχυρη για να επιβαλλει αλλαγες εκ των ανωθεν.

Γιατι οι χωρες που ''πετυχαν'', οπως κι αν οριζεται η επιτυχια, ετσι το εκαναν κυριως.
Ειτε με το βουρδουλα ισχυρης κεντρικης εξουσιας, που ποτε δεν ειχαμε.
Ειτε χαρη στην υπαρξη ισχυρων αστικων/εμπορικων/βιομηχανικων συμφεροντων συνδεδεμενων με την οικονομια της χωρας, που παλι ποτε δεν ειχαμε. Ειτε Ελληνων, ειτε ξενων. Το ελληνικό ''κεφαλαιο'' εχει τη βαση του εκτος (σημερινής) Ελλαδας εδω και αιώνες.

[Ανίκητος]

Δυστυχῶς ὁ πατησιώτης σὰν τοὺς καθαρευουσιάνους μὲ τὴ γλῶσσα, προσηλώνεται σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα καὶ παραγνωρίζει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ἀνδρώθηκε κιόλας.

Αυτές δεν είναι δικές μου απόψεις αλλά ενός καθηγητή που ζει στην Αμερική που προσπαθεί να εξισώσει τον προδικτατορικό με τον μεταδικτατορικό Καραμανλή για δικούς του λόγους.
Δεν είναι η δική μου άποψη και σαφώς θεωρώ την ΕΡΕ πολύ καλύτερη στην οικονομική πολιτική από τη ΝΔ.
Αλλά μετά το 1974 δεν υφίσταται ΕΡΕ,μόνο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Προσπαθεῖ μᾶλλον νὰ κατασκευάσει ἕναν δαιμονοποιημένο ἀχυράνθρωπο "λαϊκιστῶν" κι αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρέσει καθόλου.
Δὲν διέκρινα κάποια προσπάθεια ἐξίσωσης τοῦ Καραμανλῆ πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν δικτατορία.

Ὁ Μαρκεζίνης δὲν ἦταν σὲ κυβερνήσεις τῆς ΕΡΕ, ἐκλέχτηκε μὲ αὐτὴν πιὸ μετά, τὸ 1964.
Θεωρῶ πιὸ σοφὴ τὴν κίνηση τῆς ὑποτίμησης τοῦ νομίσματος τὸ 1953 ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς ΕΡΕ κατόπιν.

Ἡ οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς ΕΡΕ βρισκόταν σὲ ἕνα διεθνὲς περιβάλλον εὐκολότερο ἀπὸ αὐτὸ τῆς ΝΔ, ὁπότε δὲν μοῦ κάνει ἐντύπωση ποὺ ἦταν πιὸ πετυχημένη.

[Κοιτάσματα]

Αυτές οι μερικές χιλιάδες αξιόλογων ατόμων ,όπου ανήκει κι ο νηματοθέτης φυσικά , είναι επίσης απόγονοι τριτοκοσμικών γύφτων και σλάβων η έχουν κάποια κυριλάτη καταγωγή;;
Από την άλλη για αμόρφωτοι γυφτοελληνιάρηδες καλά το πάμε μέχρι σήμερα ..

Μάλλον διαφορετικό DNA έχω αλλά ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι ο συνδυασμός γονιδίων και διαπαιδαγώγησης. Μπορεί να έχεις υψηλό IQ και να γίνεις εγκληματίας, αλλά μπορεί να μεγαλώσεις στο καλυτερο περιβάλλον και παλι να γίνεις εγκληματίας.

Δυστυχώς ο νεοέλληνας είναι καταδικασμένος. Συνδυάζει τρισάθλια γονίδια μεσα σε ένα περιβάλλον ζούγκλας. Αν ολοι ήταν σαν και εμένα η χώρα θα ήταν παραδεισος. Θεωρητικά άνθρωποι σαν και εμένα θα έπρεπε να κυβερνούν την χώρα αλλά δεν έχει νόημα πλέον. Η Ελλάδα δεν σώζεται.

εσενα τι κακο σε βρηκε και καταντησες μελος του πχορουμ;

Κανένα κακό. Γελάω με τα χαλια σας. Σαν να βλέπω μαϊμουδες στο τσιρκο. Απορώ πως επιβιώνει ο μέσος άνθρωπος. Αν πει κανας Γκέιτς να πηδηξετε από τον γκρεμό για να σωθειτε θα το κάνετε. Έχει χαθεί η κοινή λογική και η κριτική σκέψη από τον νεοέλληνα.

[Λίνο Βεντούρα]

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ελλάδα είχε εφτά (7) εργοστάσια συναρμολόγησης και παραγωγής οχημάτων – αυτοκινήτων, φορτηγών, λεωφορείων. Τα λεωφορεία που κυκλοφορούσαν σε ελβετικές πόλεις είχαν κατασκευασθεί στο Αιγάλεω και εξάγονταν από την Ελλάδα στην Ελβετία.

Για την ΒΙΑΜΑΞ λέει; Έκανε εξαγωγές στην Αφρική και Μέση Ανατολή. Δεν έχω υπόψιν για Ελβετία, σαν φιδιά ακούγεται. Συναρμολόγηση έκανε βέβαια.
Επίσης και σημαντικότερο αυτές όλες οι εταιρίες τα τίναξαν όταν μπήκαμε ως πλήρες μέλος στην ΕΟΚ

[Green Dragon]

Απο ολες τις αποψεις , μετα τον 4ο αιωνα μχ.

Γουστάρεις παρακμή ε;

An θεωρεις παρακμη το να μη σε πηδανε οθωμανικα, αραβικα, βενετικα κτλ πεη, ναι τοτε γουσταρω παρακμη

Νόμισα ότι εννοούσες για του τώρα ειδικά, όχι όλη την 80ετία. Γράψε λάθος.

Τώρα πάντως κατηφορίζουμε ταχέως, η χώρα πιο γερασμένη από ποτέ και αυτό θα χειροτερεύει συνέχεια. Απλά κάναμε ένα φοβερό dip στο διάγραμμα με την χρεοκοπία, πήγαμε πολλά χρόνια μπροστά στην προβολή.

Για να μην αναφέρω όλα τα υπόλοιπα.

[Green Dragon]

Δυστυχῶς ὁ πατησιώτης σὰν τοὺς καθαρευουσιάνους μὲ τὴ γλῶσσα, προσηλώνεται σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα καὶ παραγνωρίζει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ἀνδρώθηκε κιόλας.

Αυτές δεν είναι δικές μου απόψεις αλλά ενός καθηγητή που ζει στην Αμερική που προσπαθεί να εξισώσει τον προδικτατορικό με τον μεταδικτατορικό Καραμανλή για δικούς του λόγους.
Δεν είναι η δική μου άποψη και σαφώς θεωρώ την ΕΡΕ πολύ καλύτερη στην οικονομική πολιτική από τη ΝΔ.
Αλλά μετά το 1974 δεν υφίσταται ΕΡΕ,μόνο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Προσπαθεῖ μᾶλλον νὰ κατασκευάσει ἕναν δαιμονοποιημένο ἀχυράνθρωπο "λαϊκιστῶν" κι αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρέσει καθόλου.
Δὲν διέκρινα κάποια προσπάθεια ἐξίσωσης τοῦ Καραμανλῆ πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν δικτατορία.

Ὁ Μαρκεζίνης δὲν ἦταν σὲ κυβερνήσεις τῆς ΕΡΕ, ἐκλέχτηκε μὲ αὐτὴν πιὸ μετά, τὸ 1964.
Θεωρῶ πιὸ σοφὴ τὴν κίνηση τῆς ὑποτίμησης τοῦ νομίσματος τὸ 1953 ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς ΕΡΕ κατόπιν.

Ἡ οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς ΕΡΕ βρισκόταν σὲ ἕνα διεθνὲς περιβάλλον εὐκολότερο ἀπὸ αὐτὸ τῆς ΝΔ, ὁπότε δὲν μοῦ κάνει ἐντύπωση ποὺ ἦταν πιὸ πετυχημένη.

Νομίζω ότι γράφει αρκετά σωστά πράγματα. Μόνη ξεκάθαρη ένσταση που έχω είναι για το ότι ο Καραμανλής της Β' περιόδου διατήρησε τον πληθωρισμό στο 20%. Δεν ξέρω αν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό σε περιβάλλον διεθνούς πληθωρισμού.