΄΄Νταβατζήδες΄΄ των παραλιών

[mao mao]

Υπάρχει κάποια ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους.
Δεν ξέρω πόσο είναι. Κάνα πεντάρι υποθέτω από αυτά που έχω δει.

Στα χαρτιά το 50% της παραλίας πρέπει να είναι ελεύθερο από ξαπλώστρες. Πουθενά δεν εφορμόζεται.

Ενταξει οχι και πουθενα, απλώς δεν εφαρμοζεται παντού. Αμα ήμασταν αλλη χώρα ευρωπαικη θα εφαρμοζόταν παντού.

εφαρμόζεται μόνο σε παραλίες χαμηλής ζήτησης που ούτως ή άλλως δε γεμίζουν ποτέ. Στις δημοφιλείς η κατάληψη από ξαπλώστρες έιναι πάνω από 80%.

[micmic]

Δεν παίζει αυτό ρε.
Αν τα παραλιακά μαγαζιά είναι δίπλα δίπλα τότε πως θα βάλει 100 μέτρα πιο πέρα ο άλλος ξαπλώστρες;
Κςνα πεντάρι μέτρα είναι η απόσταση νομιζω

Τί ρόλο παίζει το πού είναι τα μαγαζιά; Δηλαδή αν είναι 5 μαγαζιά στη σειρά με πρόσοψη 7-8 μέτρα θα έχει ο καθένας 1-2 στήλες ξαπλώστρες; Ο δήμος νοικιάζει μια συγκεκριμένη έκταση και όποιος την πάρει κάνει παιχνίδι, ας είναι και 3 χιλιόμετρα μακριά. Κάποιοι βάζουν ένα μικρό σταντάκι κιόλας πάνω στην παραλία και το μαγαζί μπορεί να είναι 100 μέτρα παραπέρα. Εννοείται ότι αν σερβίρεις κιόλας βολεύει να είναι κοντά, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον δήμο. Δεν χωρίζει ο δήμος την παραλία ανάλογα με τη φάτσα των καταστημάτων.

[Isildur]

Στα χαρτιά το 50% της παραλίας πρέπει να είναι ελεύθερο από ξαπλώστρες. Πουθενά δεν εφορμόζεται.

Χαζό μού φαίνεται να υπάρχει ποσοστό, γιατί μετά θα τεθεί θέμα ποια είναι η βάση υπολογισμού του και σε πολλές περιπτώσεις το πράμα θα πηγαίνει πολύ υπέρ των μπιτσόμπαρων (όχι ότι ήδη δεν πάει δηλαδή, απλά θα είναι και βάσει νόμου).

Καλύτερα να βρίσκανε κάποια φόρμουλα για "αραίωση", πιστεύω.

Η βάση υπολογισμού είναι η έκταση ολης της παραλίας. Οι ξαπλώστρες πρέπει να είναι στο 50% και η κατανομή ξαπλώστρες/ελευθερη παραλία πρέπει να είναι ισότιμη. Δλδ δεν μπορεί να πιάσει ο άλλος το 50% μπροστά στη θάλασσα και να αφήσει ελεύθερο το πίσω μέρος.

Ναι, αυτό λέω. Το τι θα ορίσεις ως αρχική παραλία, ώστε να υπολογίσεις το 50%, είναι σχετικό πολλές φορές. Υπάρχουν κλειστές παραλίες που ορίζονται με φυσικό τρόπο, υπάρχουν και άλλες που είναι αρκετά στο περίπου τα όριά τους. Και πέρα απ' αυτό, υπάρχουν παραλίες που στα άκρα τους (ή και πιο στο κέντρο κάποιες φορές) έχουν βράχια, κροκάλες κλπ ενώ αλλού αμμουδιά (είτε στην παραλία, είτε στην θάλασσα). Αν πάνε τα μπιτσόμπαρα πχ και πιάσουν το 50% των καλών κομματιών, είναι μεν νομότυποι αλλά πρακτικά δεν έχουν αφήσει τίποτα καλό στους υπόλοιπους που δεν γουστάρουν να πάνε επί πληρωμή.

[Πτολεμαίος]

Δεν παίζει αυτό ρε.
Αν τα παραλιακά μαγαζιά είναι δίπλα δίπλα τότε πως θα βάλει 100 μέτρα πιο πέρα ο άλλος ξαπλώστρες;
Κςνα πεντάρι μέτρα είναι η απόσταση νομιζω

Τί ρόλο παίζει το πού είναι τα μαγαζιά; Δηλαδή αν είναι 5 μαγαζιά στη σειρά με πρόσοψη 7-8 μέτρα θα έχει ο καθένας 1-2 στήλες ξαπλώστρες; Ο δήμος νοικιάζει μια συγκεκριμένη έκταση και όποιος την πάρει κάνει παιχνίδι, ας είναι και 3 χιλιόμετρα μακριά. Κάποιοι βάζουν ένα μικρό σταντάκι κιόλας πάνω στην παραλία και το μαγαζί μπορεί να είναι 100 μέτρα παραπέρα. Εννοείται ότι αν σερβίρεις κιόλας βολεύει να είναι κοντά, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον δήμο. Δεν χωρίζει ο δήμος την παραλία ανάλογα με τη φάτσα των καταστημάτων.

Δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο. Όσον αφορά τα μαγαζιά μπορεί το κάθε μαγαζί να βάλει μόνο στην πρόσοψη του. Παλιά θυμάμαι έβαζαν και απλοί πολίτες ξαπλώστρες αλλά ήταν σε σημεία που δεν είχε μαγαζί.
Τωρα νομίζω πως δεν επιτρέπεται αυτό αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

[stella]

wtf πήγαινε το απόγευμα και μείνε 7 ώρες, θα σε ευγνωμονεί και ο σκύλος που ιδρώνει μόνο στα πέλματα και αισθάνεσαι την ανάγκη να τον δέσεις κάπου που το έδαφος έχει θερμοκρασία 50 βαθμούς.

Ε καλά εννοείται ρε γίγαντα δεν θα τον πάω καταμεσήμερο ούτε θα ξημεροβραδιαστούμε εκεί. Ριλάξ. Με το cooling mat θα είναι, έλεγα να βάλω και κάτι για επιπλέον προστασία.

Εδώ και χρόνια έχω πατήσει πόδι και όταν πάμε μαζί (συν γυναιξί και κυσίν*) δεν πατάω σε παραλία πριν τις 19:00. Άντε, στο τσακίρ κέφι να πάω στις εξήμιση, πιο κάτω δεν πέφτω με τίποτα... δεν βγαίνω ρε μάνα μου τους λέω και τέλος.


* ναι, έψαξα για την δοτική πληθυντικού, σιγά μην το 'ξερα.

Εγώ έλεγα πρωί καλύτερα, αλλά θα δείξει - έχουμε καιρό για τις διακοπές δυστυχώς. Στην τελική αν ο Σπάικ δεν τρελαθεί με τη θάλασσα θα βουτάμε εναλλάξ, 2 βήματα από το δωμάτιο είναι η παραλία. Αλλά και απόγευμα λέει αργούτσικα.

[Isildur]

Ε καλά εννοείται ρε γίγαντα δεν θα τον πάω καταμεσήμερο ούτε θα ξημεροβραδιαστούμε εκεί. Ριλάξ. Με το cooling mat θα είναι, έλεγα να βάλω και κάτι για επιπλέον προστασία.

Εδώ και χρόνια έχω πατήσει πόδι και όταν πάμε μαζί (συν γυναιξί και κυσίν*) δεν πατάω σε παραλία πριν τις 19:00. Άντε, στο τσακίρ κέφι να πάω στις εξήμιση, πιο κάτω δεν πέφτω με τίποτα... δεν βγαίνω ρε μάνα μου τους λέω και τέλος.


* ναι, έψαξα για την δοτική πληθυντικού, σιγά μην το 'ξερα.

Εγώ έλεγα πρωί καλύτερα, αλλά θα δείξει - έχουμε καιρό για τις διακοπές δυστυχώς. Στην τελική αν ο Σπάικ δεν τρελαθεί με τη θάλασσα θα βουτάμε εναλλάξ, 2 βήματα από το δωμάτιο είναι η παραλία. Αλλά και απόγευμα λέει αργούτσικα.

Και πρωί καλά, φυσικά. Εμένα με βολεύει το βράδυ επειδή συνήθως τα πρωινά ασχολούμαι με δουλειές.

[micmic]

Ωραίο άρθρο της Καθημερινής που εξηγεί γιατί δεν ισχύουν αυτά που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να ισχύουν. Επίσης στο τέλος έχει απαντήσεις από δύο λαμόγια (Χατζηδάκης της ΝΔ και Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ) σχετικά με το πού κολλάνε οι κατεδαφίσεις. Αν διαβάσετε τις μαλακίες που λένε, θα διαπιστώσετε ότι η κατάσταση με τις παραλίες θα παραμείνει μπουρδέλο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

1. Οι παραχωρήσεις

Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στην παραχώρηση της απλής χρήσης των αιγιαλών και παραλιών.

Σε όλη τη χώρα εκδηλώνονται παράπονα από πολίτες για τις εκτάσεις που καταλαμβάνουν οι παραχωρήσεις. Στις μεν παραχωρήσεις που γίνονται απευθείας, δηλαδή σε ξενοδοχεία ή καταστήματα εστίασης που βρίσκονται δίπλα στην παραλία, εκεί όπου υπάρχει συνεχές μέτωπο καταστημάτων, τα ομπρελοκαθίσματα καταλαμβάνουν το σύνολο των παραλιών, καθώς δεν ισχύει για τις περιπτώσεις αυτές η ποσόστωση του 50% (ότι δηλαδή πρέπει να μένει ελεύθερο το 50%, χωρίς να συνυπολογίζονται σε αυτό τα δύσβατα ή μη αξιοποιήσιμα κομμάτια). Πρόσφατα υπήρξαν καταγγελίες ότι σε «κεντρική» παραλία της Ρόδου οι «ομπρελάδες» δεν άφηναν τα παιδιά των ντόπιων ούτε να αφήσουν την πετσέτα τους στην άμμο και τα έδιωχναν. Εκεί υπάρχει ανάγκη για τροποποίηση της νομοθεσίας, καθώς καταργείται η κοινοχρησία των αιγιαλών και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτούς.

Στις δε μισθώσεις που γίνονται εκτός οικιστικών ιστών, πολύ συχνά διαπιστώνονται επεκτατικές τάσεις, με τα ομπρελοκαθίσματα να καταλαμβάνουν μεγαλύτερες εκτάσεις και να φθάνουν μέχρι το κύμα. «Η λύση είναι μία: να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία», λέει έμπειρο στέλεχος κτηματικής υπηρεσίας. «Αν με την πρώτη παράβαση λύεται η μίσθωση και διατάσσεται ο μισθωτής να εγκαταλείψει τον χώρο, τότε οι “ομπρελάδες” θα είναι πολύ πιο προσεκτικοί».

Τέλος, δεν υπάρχει διαφάνεια. Νόμος σε ισχύ προβλέπει την τοποθέτηση πινακίδων με τις παραχωρούμενες εκτάσεις, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν επισκεπτόμενοι την παραλία. Προφανώς, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Επίσης οι μισθώσεις γίνονται είτε από το υπουργείο Οικονομικών είτε από τον δήμο, επομένως δεν υπάρχει μια ενιαία βάση δεδομένων για κάθε δήμο, η οποία να είναι δημόσια προσβάσιμη.

2. Τα πρόστιμα

Οι οικονομικές κυρώσεις για παράνομη κατάληψη αιγιαλού και παραλίας, αλλά και θαλάσσιας περιοχής είναι αμελητέες.

Οταν διαπιστώθηκε ότι το Principote στη Μύκονο εκμεταλλευόταν την παραλία με ομπρελοκαθίσματα, χωρίς να έχει μισθώσει την έκταση, η κτηματική υπηρεσία επέβαλε πρόστιμο 19.000 ευρώ (για το 2015) και 41.000 ευρώ (για το 2016). Αντίστοιχα, τα πρόστιμα που επέβαλε το Λιμενικό στο Santa Marina στη Ρόδο για τα θαλάσσια κρεβάτια είναι 10.400 ευρώ και από την κτηματική 5.400 ευρώ.

Οπως προκύπτει από τα παραδείγματα αυτά, το ύψος των προστίμων είναι εντελώς αναντίστοιχο με τα έσοδα των επιχειρήσεων από την παράνομη εκμετάλλευση των «χρυσοφόρων» δημόσιων χώρων.

3. Το προσωπικό

Κομβικές υπηρεσίες, όπως οι κτηματικές υπηρεσίες στις τουριστικές περιοχές (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Κρήτη) είναι εξαιρετικά υποστελεχωμένες. Το αποτέλεσμα είναι να «πνίγονται» κάθε χρόνο με τις μισθώσεις των αιγιαλών και τις εκατοντάδες καταγγελίες, χωρίς να μπορούν να επιτελέσουν επαρκώς το έργο τους, που είναι (και) να ελέγχουν διαρκώς την προστασία αιγιαλών – παραλιών και την τήρηση των συμβολαίων μίσθωσης.

Οι οικονομικές κυρώσεις για παράνομη κατάληψη αιγιαλού – παραλίας και θαλάσσιας περιοχής είναι αμελητέες μπροστά στα κέρδη.

Ομοίως, αποδυναμωμένοι είναι και οι υπόλοιποι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Οι υπηρεσίες δόμησης (αρμόδιες για τους πολεοδομικούς ελέγχους) και οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος, που επιφορτίστηκαν με την υπόθεση της Μυκόνου, είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δυστυχώς η στελέχωση των υπηρεσιών αυτών δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι ανταποδοτικό, παρότι η αύξηση των ελέγχων θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην επιβολή πολύ περισσότερων προστίμων και την επιτάχυνση της εξέτασης των καταγγελιών.

4. Η αδειοδότηση

Η διαδικασία έκδοσης αδειών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι προβληματική.

Από το 2017, αντί για την παλαιά διαδικασία αδειοδότησης από τον δήμο, γίνεται απλώς μια «γνωστοποίηση λειτουργίας», κάτι σαν υπεύθυνη δήλωση της επιχείρησης ότι τηρεί τη νομοθεσία. Οπως προέκυψε όμως, τόσο στη Μύκονο όσο και στη Ρόδο η διαδικασία αυτή έχει πολλά κενά. Κατ’ αρχάς, δεν ελέγχονται οι γνωστοποιήσεις ούτε καν για τα βασικά, ότι η επιχείρηση διαθέτει παραχώρηση από την κτηματική υπηρεσία (αν χρησιμοποιεί αιγιαλό – παραλία) και έχει άδεια από την αρχαιολογική υπηρεσία, αν βρίσκεται μέσα στα όρια αρχαιολογικού χώρου. Επομένως κάποιος «επιχειρηματίας» μπορεί να ισχυρίζεται ότι διαθέτει άδεια (να έχει κάνει γνωστοποίηση, δηλαδή) ενώ στην πραγματικότητα είναι παράνομος, αφού ενδεχομένως να μη διαθέτει (κι ούτε να μπορεί να λάβει) τις απαραίτητες εγκρίσεις.

Περαιτέρω, η όποια άδεια λειτουργίας συνδέεται με ένα ή περισσότερα οικόπεδα (συνήθως αναφέρονται σε αυτά ως ΚΑΕΚ, από τον αριθμό με τον οποίο δηλώνονται στο κτηματολόγιο). Είδαμε σε αρκετές περιπτώσεις μια επιχείρηση που λειτουργεί σε 3-4 γειτονικά οικόπεδα να έχει εκδώσει άδεια δηλώνοντας ένα από αυτά (που δεν έχει παρανομίες) και να χρησιμοποιεί και τα υπόλοιπα με παρανομίες. Και, όταν εντοπιστεί, να ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει η επιχείρηση να σφραγιστεί γιατί είναι σε άλλο ΚΑΕΚ από τις παρανομίες. Αυτός αποδεικνύεται ότι είναι ένας από τους συνηθισμένους ελιγμούς των beach bar με πολλές παρανομίες.

Και επίσης, ως συνήθως, υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων: υφίσταται διχογνωμία σχετικά με το ποιος αποφασίζει να ζητήσει τη σφράγιση ενός παράνομου καταστήματος. Ενώ από τη νομοθεσία είναι σαφές ότι για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που έχουν άδεια, την απόφαση λαμβάνει η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του δήμου, δεν είναι σαφές για την περίπτωση που ένα μαγαζί λειτουργεί εντελώς χωρίς άδεια. Στη Μύκονο παρενέβη το Κεντρικό Πολεοδομικό Συμβούλιο (ΚΕΣΥΠΟΘΑ) επειδή είχαν προηγηθεί οι έλεγχοι από τους επιθεωρητές Περιβάλλοντος (και επίκειντο εθνικές εκλογές). Στη Ρόδο, ο δήμος εκτιμά ότι δεν είναι δική του αρμοδιότητα και έτσι τα παράνομα μπαρ στον αιγιαλό δεν σφραγίζονται (βέβαια ο δήμος ελέγχεται δικαστικά για τη στάση του). Επίσης δεν είναι σαφές αν αρκεί η διαπίστωση παρανομίας από την πολεοδομία και ποιος εκκινεί τη διαδικασία σφράγισης.

Τέλος, λείπει από τη νομοθεσία μια διαδικασία άμεσης, ταχείας κατάσχεσης όλων των κινητών της παράνομης επιχείρησης (λ.χ. ομπρελοκαθίσματα, μηχανήματα), ώστε να παρεμποδίζεται το «κρυφτούλι» με τις Αρχές και η συνέχιση της λειτουργίας της.

5. Οι κατεδαφίσεις

Η ευθύνη για τις κατεδαφίσεις σε δάση και αιγιαλούς – παραλίες ανήκει στις αποκεντρωμένες διοικήσεις. Οπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα, η διαδικασία έχει σοβαρά προβλήματα. Κατ’ αρχάς, οι αποκεντρωμένες πρέπει να έχουν μια σταθερή χρηματοδότηση για κατεδαφίσεις (και όχι να ζητούν πόρους κάθε τόσο, διαδικασία που κρατάει αρκετούς μήνες), ώστε να έχουν σταθερές συμβάσεις με εργολάβους κατεδαφίσεων. Η διεξαγωγή διαγωνισμών μπορεί να καθυστερήσει έως και ένα-δύο έτη τη διαδικασία, ενώ οι απευθείας αναθέσεις σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν. Ισως μια λύση θα ήταν ο εξοπλισμός τους με μηχανήματα.

Περαιτέρω, παρότι οι κατεδαφίσεις γίνονται μόνο σε υποθέσεις που έχουν τελεσιδικήσει, είναι σύνηθες οι αυθαιρετούχοι να εξαντλούν τα έννομα μέσα προσπαθώντας με διάφορους ελιγμούς να σταματήσουν τη διαδικασία. Κάποιες φορές τα εφετεία δίνουν αναστολές (παρότι οι αποφάσεις εκτέλεσης κατεδάφισης δεν είναι εκτελεστές διοικητικές πράξεις), υπονομεύοντας τη διαδικασία. Επομένως πρέπει η διαδικασία να θωρακιστεί.

Τέλος, συχνό φαινόμενο είναι οι αυθαιρεσίες να έχουν «αυγατίσει» από τότε που τελεσιδίκησαν. Πρέπει να υπάρξει ειδική πρόβλεψη στη νομοθεσία, ότι νέες αυθαιρεσίες κατ’ επέκταση υπό κατεδάφιση αυθαιρέτου θα κατεδαφίζονται κι αυτές. Ειδάλλως (κανονικά) θα πρέπει να κινηθεί εξαρχής η διαδικασία καταγραφής, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Ενα σημαντικό λάθος της διαδικασίας κατεδαφίσεων είναι ότι η νομοθεσία δίνει στον αυθαιρετούντα το δικαίωμα να κατεδαφίσει μόνος τα πάντα και να απαλλαγεί από το πρόστιμο (να πληρώσει μόλις 500 ευρώ). Παρότι αυτό έχει κάποια προφανή θετικά, ουσιαστικά οδηγεί σε «παραγραφή» της παρανομίας (που συχνά επαναλαμβάνεται πριν από το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς) και ατιμωρησία, παραγνωρίζοντας ότι ο επιχειρηματίας έχει αποκομίσει σημαντικά κέρδη από τη λειτουργία της αυθαίρετης επιχείρησης.

6. Η κωλυσιεργία

Οι έλεγχοι, οι σφραγίσεις και οι κατεδαφίσεις γίνονται… αφού τελειώσει η σεζόν. Δεν έχει νόημα να αποφασίζεται η σφράγιση μιας παράνομης επιχείρησης στον Οκτώβριο. Αντίθετα, όπως είδαμε στην περίπτωση της Μυκόνου, μόλις σφραγίστηκαν το Principote και το Nammos τον Απρίλιο, οι υπόλοιπες επιχειρήσεις με πολεοδομικές παρανομίες έσπευσαν μέσα σε δέκα μέρες και απομάκρυναν όλες τις παράνομες κατασκευές τους. Μόνο με τον φόβο της άμεσης σφράγισης θα εμπεδωθεί στην «αγορά» η υποχρέωση τήρησης του νόμου.

[Σέλευκας]

υπάρχουν και κάποιες ξαπλώστρες που είναι αποδεκτές, πχ θυμάμαι μια τεράστια παραλία στη Λήμνο που είχε μπαράκι με ξαπλώστρες κάθε 500 μέτρα και αραιά τοποθετημένες μεταξύ τους. Έπαιζαν και κάτι ωραία chillout σε χαμηλή ένταση, οκ. Αλλά μιλάμε για την πολύ σπάνια εξαίρεση στον κανόνα.

Στη Λήμνο στα περισσότερα απομονωμένα χωριά έχει τέτοιες ξύλινες ξαπλώστρες και παγκάκια και νερό ελεύθερα να πας και να κάτσεις οσο θες τσάμπα.

.

Μούχι ξεφύγει τόσα χρόνια αφτί η Λήμνος.....

Λέω να πάω κανα 2 βδομάδες του χρόνου.....

Εισ απο κεί ;;;

Τα μπιτςμπαρ παίζουν δυνατά μουσική ;;;

.

.

οχι δεν είμαι απο κει. Δε νομίζω να υπάρχει μπιτς μπαρ στο νησί για βράδυ. Βέβαια δεν πήγα και παντου ολες τις ώρες. Το 99% των παραλιών είναι εντελώς έρημες και μπορείς και να κοιμηθείς σε σκηνή. Τι μπιτς μπαρ να έχει. Αν βρεις να πιεις και να φας θα είσαι τυχερός την πρώτη μέρα. μετά θα βρεις σουπερ μάρκετ στην πολη και θα ψωνίζεις απο κει και το πολύ κανένα παλαιολιθικο μπακάλικο σε κάποιο χωριό σε μέγεθος περίπτερου.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Ωραίο άρθρο της Καθημερινής που εξηγεί γιατί δεν ισχύουν αυτά που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να ισχύουν. Επίσης στο τέλος έχει απαντήσεις από δύο λαμόγια (Χατζηδάκης της ΝΔ και Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ) σχετικά με το πού κολλάνε οι κατεδαφίσεις. Αν διαβάσετε τις μαλακίες που λένε, θα διαπιστώσετε ότι η κατάσταση με τις παραλίες θα παραμείνει μπουρδέλο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

1. Οι παραχωρήσεις

Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στην παραχώρηση της απλής χρήσης των αιγιαλών και παραλιών.

Σε όλη τη χώρα εκδηλώνονται παράπονα από πολίτες για τις εκτάσεις που καταλαμβάνουν οι παραχωρήσεις. Στις μεν παραχωρήσεις που γίνονται απευθείας, δηλαδή σε ξενοδοχεία ή καταστήματα εστίασης που βρίσκονται δίπλα στην παραλία, εκεί όπου υπάρχει συνεχές μέτωπο καταστημάτων, τα ομπρελοκαθίσματα καταλαμβάνουν το σύνολο των παραλιών, καθώς δεν ισχύει για τις περιπτώσεις αυτές η ποσόστωση του 50% (ότι δηλαδή πρέπει να μένει ελεύθερο το 50%, χωρίς να συνυπολογίζονται σε αυτό τα δύσβατα ή μη αξιοποιήσιμα κομμάτια). Πρόσφατα υπήρξαν καταγγελίες ότι σε «κεντρική» παραλία της Ρόδου οι «ομπρελάδες» δεν άφηναν τα παιδιά των ντόπιων ούτε να αφήσουν την πετσέτα τους στην άμμο και τα έδιωχναν. Εκεί υπάρχει ανάγκη για τροποποίηση της νομοθεσίας, καθώς καταργείται η κοινοχρησία των αιγιαλών και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτούς.

Στις δε μισθώσεις που γίνονται εκτός οικιστικών ιστών, πολύ συχνά διαπιστώνονται επεκτατικές τάσεις, με τα ομπρελοκαθίσματα να καταλαμβάνουν μεγαλύτερες εκτάσεις και να φθάνουν μέχρι το κύμα. «Η λύση είναι μία: να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία», λέει έμπειρο στέλεχος κτηματικής υπηρεσίας. «Αν με την πρώτη παράβαση λύεται η μίσθωση και διατάσσεται ο μισθωτής να εγκαταλείψει τον χώρο, τότε οι “ομπρελάδες” θα είναι πολύ πιο προσεκτικοί».

Τέλος, δεν υπάρχει διαφάνεια. Νόμος σε ισχύ προβλέπει την τοποθέτηση πινακίδων με τις παραχωρούμενες εκτάσεις, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν επισκεπτόμενοι την παραλία. Προφανώς, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Επίσης οι μισθώσεις γίνονται είτε από το υπουργείο Οικονομικών είτε από τον δήμο, επομένως δεν υπάρχει μια ενιαία βάση δεδομένων για κάθε δήμο, η οποία να είναι δημόσια προσβάσιμη.

2. Τα πρόστιμα

Οι οικονομικές κυρώσεις για παράνομη κατάληψη αιγιαλού και παραλίας, αλλά και θαλάσσιας περιοχής είναι αμελητέες.

Οταν διαπιστώθηκε ότι το Principote στη Μύκονο εκμεταλλευόταν την παραλία με ομπρελοκαθίσματα, χωρίς να έχει μισθώσει την έκταση, η κτηματική υπηρεσία επέβαλε πρόστιμο 19.000 ευρώ (για το 2015) και 41.000 ευρώ (για το 2016). Αντίστοιχα, τα πρόστιμα που επέβαλε το Λιμενικό στο Santa Marina στη Ρόδο για τα θαλάσσια κρεβάτια είναι 10.400 ευρώ και από την κτηματική 5.400 ευρώ.

Οπως προκύπτει από τα παραδείγματα αυτά, το ύψος των προστίμων είναι εντελώς αναντίστοιχο με τα έσοδα των επιχειρήσεων από την παράνομη εκμετάλλευση των «χρυσοφόρων» δημόσιων χώρων.

3. Το προσωπικό

Κομβικές υπηρεσίες, όπως οι κτηματικές υπηρεσίες στις τουριστικές περιοχές (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Κρήτη) είναι εξαιρετικά υποστελεχωμένες. Το αποτέλεσμα είναι να «πνίγονται» κάθε χρόνο με τις μισθώσεις των αιγιαλών και τις εκατοντάδες καταγγελίες, χωρίς να μπορούν να επιτελέσουν επαρκώς το έργο τους, που είναι (και) να ελέγχουν διαρκώς την προστασία αιγιαλών – παραλιών και την τήρηση των συμβολαίων μίσθωσης.

Οι οικονομικές κυρώσεις για παράνομη κατάληψη αιγιαλού – παραλίας και θαλάσσιας περιοχής είναι αμελητέες μπροστά στα κέρδη.

Ομοίως, αποδυναμωμένοι είναι και οι υπόλοιποι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Οι υπηρεσίες δόμησης (αρμόδιες για τους πολεοδομικούς ελέγχους) και οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος, που επιφορτίστηκαν με την υπόθεση της Μυκόνου, είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δυστυχώς η στελέχωση των υπηρεσιών αυτών δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι ανταποδοτικό, παρότι η αύξηση των ελέγχων θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην επιβολή πολύ περισσότερων προστίμων και την επιτάχυνση της εξέτασης των καταγγελιών.

4. Η αδειοδότηση

Η διαδικασία έκδοσης αδειών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι προβληματική.

Από το 2017, αντί για την παλαιά διαδικασία αδειοδότησης από τον δήμο, γίνεται απλώς μια «γνωστοποίηση λειτουργίας», κάτι σαν υπεύθυνη δήλωση της επιχείρησης ότι τηρεί τη νομοθεσία. Οπως προέκυψε όμως, τόσο στη Μύκονο όσο και στη Ρόδο η διαδικασία αυτή έχει πολλά κενά. Κατ’ αρχάς, δεν ελέγχονται οι γνωστοποιήσεις ούτε καν για τα βασικά, ότι η επιχείρηση διαθέτει παραχώρηση από την κτηματική υπηρεσία (αν χρησιμοποιεί αιγιαλό – παραλία) και έχει άδεια από την αρχαιολογική υπηρεσία, αν βρίσκεται μέσα στα όρια αρχαιολογικού χώρου. Επομένως κάποιος «επιχειρηματίας» μπορεί να ισχυρίζεται ότι διαθέτει άδεια (να έχει κάνει γνωστοποίηση, δηλαδή) ενώ στην πραγματικότητα είναι παράνομος, αφού ενδεχομένως να μη διαθέτει (κι ούτε να μπορεί να λάβει) τις απαραίτητες εγκρίσεις.

Περαιτέρω, η όποια άδεια λειτουργίας συνδέεται με ένα ή περισσότερα οικόπεδα (συνήθως αναφέρονται σε αυτά ως ΚΑΕΚ, από τον αριθμό με τον οποίο δηλώνονται στο κτηματολόγιο). Είδαμε σε αρκετές περιπτώσεις μια επιχείρηση που λειτουργεί σε 3-4 γειτονικά οικόπεδα να έχει εκδώσει άδεια δηλώνοντας ένα από αυτά (που δεν έχει παρανομίες) και να χρησιμοποιεί και τα υπόλοιπα με παρανομίες. Και, όταν εντοπιστεί, να ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει η επιχείρηση να σφραγιστεί γιατί είναι σε άλλο ΚΑΕΚ από τις παρανομίες. Αυτός αποδεικνύεται ότι είναι ένας από τους συνηθισμένους ελιγμούς των beach bar με πολλές παρανομίες.

Και επίσης, ως συνήθως, υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων: υφίσταται διχογνωμία σχετικά με το ποιος αποφασίζει να ζητήσει τη σφράγιση ενός παράνομου καταστήματος. Ενώ από τη νομοθεσία είναι σαφές ότι για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που έχουν άδεια, την απόφαση λαμβάνει η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του δήμου, δεν είναι σαφές για την περίπτωση που ένα μαγαζί λειτουργεί εντελώς χωρίς άδεια. Στη Μύκονο παρενέβη το Κεντρικό Πολεοδομικό Συμβούλιο (ΚΕΣΥΠΟΘΑ) επειδή είχαν προηγηθεί οι έλεγχοι από τους επιθεωρητές Περιβάλλοντος (και επίκειντο εθνικές εκλογές). Στη Ρόδο, ο δήμος εκτιμά ότι δεν είναι δική του αρμοδιότητα και έτσι τα παράνομα μπαρ στον αιγιαλό δεν σφραγίζονται (βέβαια ο δήμος ελέγχεται δικαστικά για τη στάση του). Επίσης δεν είναι σαφές αν αρκεί η διαπίστωση παρανομίας από την πολεοδομία και ποιος εκκινεί τη διαδικασία σφράγισης.

Τέλος, λείπει από τη νομοθεσία μια διαδικασία άμεσης, ταχείας κατάσχεσης όλων των κινητών της παράνομης επιχείρησης (λ.χ. ομπρελοκαθίσματα, μηχανήματα), ώστε να παρεμποδίζεται το «κρυφτούλι» με τις Αρχές και η συνέχιση της λειτουργίας της.

5. Οι κατεδαφίσεις

Η ευθύνη για τις κατεδαφίσεις σε δάση και αιγιαλούς – παραλίες ανήκει στις αποκεντρωμένες διοικήσεις. Οπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα, η διαδικασία έχει σοβαρά προβλήματα. Κατ’ αρχάς, οι αποκεντρωμένες πρέπει να έχουν μια σταθερή χρηματοδότηση για κατεδαφίσεις (και όχι να ζητούν πόρους κάθε τόσο, διαδικασία που κρατάει αρκετούς μήνες), ώστε να έχουν σταθερές συμβάσεις με εργολάβους κατεδαφίσεων. Η διεξαγωγή διαγωνισμών μπορεί να καθυστερήσει έως και ένα-δύο έτη τη διαδικασία, ενώ οι απευθείας αναθέσεις σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν. Ισως μια λύση θα ήταν ο εξοπλισμός τους με μηχανήματα.

Περαιτέρω, παρότι οι κατεδαφίσεις γίνονται μόνο σε υποθέσεις που έχουν τελεσιδικήσει, είναι σύνηθες οι αυθαιρετούχοι να εξαντλούν τα έννομα μέσα προσπαθώντας με διάφορους ελιγμούς να σταματήσουν τη διαδικασία. Κάποιες φορές τα εφετεία δίνουν αναστολές (παρότι οι αποφάσεις εκτέλεσης κατεδάφισης δεν είναι εκτελεστές διοικητικές πράξεις), υπονομεύοντας τη διαδικασία. Επομένως πρέπει η διαδικασία να θωρακιστεί.

Τέλος, συχνό φαινόμενο είναι οι αυθαιρεσίες να έχουν «αυγατίσει» από τότε που τελεσιδίκησαν. Πρέπει να υπάρξει ειδική πρόβλεψη στη νομοθεσία, ότι νέες αυθαιρεσίες κατ’ επέκταση υπό κατεδάφιση αυθαιρέτου θα κατεδαφίζονται κι αυτές. Ειδάλλως (κανονικά) θα πρέπει να κινηθεί εξαρχής η διαδικασία καταγραφής, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Ενα σημαντικό λάθος της διαδικασίας κατεδαφίσεων είναι ότι η νομοθεσία δίνει στον αυθαιρετούντα το δικαίωμα να κατεδαφίσει μόνος τα πάντα και να απαλλαγεί από το πρόστιμο (να πληρώσει μόλις 500 ευρώ). Παρότι αυτό έχει κάποια προφανή θετικά, ουσιαστικά οδηγεί σε «παραγραφή» της παρανομίας (που συχνά επαναλαμβάνεται πριν από το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς) και ατιμωρησία, παραγνωρίζοντας ότι ο επιχειρηματίας έχει αποκομίσει σημαντικά κέρδη από τη λειτουργία της αυθαίρετης επιχείρησης.

6. Η κωλυσιεργία

Οι έλεγχοι, οι σφραγίσεις και οι κατεδαφίσεις γίνονται… αφού τελειώσει η σεζόν. Δεν έχει νόημα να αποφασίζεται η σφράγιση μιας παράνομης επιχείρησης στον Οκτώβριο. Αντίθετα, όπως είδαμε στην περίπτωση της Μυκόνου, μόλις σφραγίστηκαν το Principote και το Nammos τον Απρίλιο, οι υπόλοιπες επιχειρήσεις με πολεοδομικές παρανομίες έσπευσαν μέσα σε δέκα μέρες και απομάκρυναν όλες τις παράνομες κατασκευές τους. Μόνο με τον φόβο της άμεσης σφράγισης θα εμπεδωθεί στην «αγορά» η υποχρέωση τήρησης του νόμου.

.


Αυτα που λένε οτι δεν έχουν άτομα για ελέγχους είναι πούτσες μπλέ.....

Με μηχανάκι χρειάζεσαι το πολύ μια μέρα να γυρίσεις ολο το νησί.....

Ενα ατομο μονο του μπορεί να κάνει έλεγχο σε όλα τα νησια.....40 πόσα είναι.....

Απλώς σε δουλεύουν μπροστά στα μάτια σου.....Ουαγκαντούγκου στύλ.....

.

[Dorian]

Ωραίο άρθρο της Καθημερινής που εξηγεί γιατί δεν ισχύουν αυτά που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να ισχύουν. Επίσης στο τέλος έχει απαντήσεις από δύο λαμόγια (Χατζηδάκης της ΝΔ και Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ) σχετικά με το πού κολλάνε οι κατεδαφίσεις. Αν διαβάσετε τις μαλακίες που λένε, θα διαπιστώσετε ότι η κατάσταση με τις παραλίες θα παραμείνει μπουρδέλο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

1. Οι παραχωρήσεις

Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στην παραχώρηση της απλής χρήσης των αιγιαλών και παραλιών.

Σε όλη τη χώρα εκδηλώνονται παράπονα από πολίτες για τις εκτάσεις που καταλαμβάνουν οι παραχωρήσεις. Στις μεν παραχωρήσεις που γίνονται απευθείας, δηλαδή σε ξενοδοχεία ή καταστήματα εστίασης που βρίσκονται δίπλα στην παραλία, εκεί όπου υπάρχει συνεχές μέτωπο καταστημάτων, τα ομπρελοκαθίσματα καταλαμβάνουν το σύνολο των παραλιών, καθώς δεν ισχύει για τις περιπτώσεις αυτές η ποσόστωση του 50% (ότι δηλαδή πρέπει να μένει ελεύθερο το 50%, χωρίς να συνυπολογίζονται σε αυτό τα δύσβατα ή μη αξιοποιήσιμα κομμάτια). Πρόσφατα υπήρξαν καταγγελίες ότι σε «κεντρική» παραλία της Ρόδου οι «ομπρελάδες» δεν άφηναν τα παιδιά των ντόπιων ούτε να αφήσουν την πετσέτα τους στην άμμο και τα έδιωχναν. Εκεί υπάρχει ανάγκη για τροποποίηση της νομοθεσίας, καθώς καταργείται η κοινοχρησία των αιγιαλών και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτούς.

Στις δε μισθώσεις που γίνονται εκτός οικιστικών ιστών, πολύ συχνά διαπιστώνονται επεκτατικές τάσεις, με τα ομπρελοκαθίσματα να καταλαμβάνουν μεγαλύτερες εκτάσεις και να φθάνουν μέχρι το κύμα. «Η λύση είναι μία: να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία», λέει έμπειρο στέλεχος κτηματικής υπηρεσίας. «Αν με την πρώτη παράβαση λύεται η μίσθωση και διατάσσεται ο μισθωτής να εγκαταλείψει τον χώρο, τότε οι “ομπρελάδες” θα είναι πολύ πιο προσεκτικοί».

Τέλος, δεν υπάρχει διαφάνεια. Νόμος σε ισχύ προβλέπει την τοποθέτηση πινακίδων με τις παραχωρούμενες εκτάσεις, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν επισκεπτόμενοι την παραλία. Προφανώς, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Επίσης οι μισθώσεις γίνονται είτε από το υπουργείο Οικονομικών είτε από τον δήμο, επομένως δεν υπάρχει μια ενιαία βάση δεδομένων για κάθε δήμο, η οποία να είναι δημόσια προσβάσιμη.

2. Τα πρόστιμα

Οι οικονομικές κυρώσεις για παράνομη κατάληψη αιγιαλού και παραλίας, αλλά και θαλάσσιας περιοχής είναι αμελητέες.

Οταν διαπιστώθηκε ότι το Principote στη Μύκονο εκμεταλλευόταν την παραλία με ομπρελοκαθίσματα, χωρίς να έχει μισθώσει την έκταση, η κτηματική υπηρεσία επέβαλε πρόστιμο 19.000 ευρώ (για το 2015) και 41.000 ευρώ (για το 2016). Αντίστοιχα, τα πρόστιμα που επέβαλε το Λιμενικό στο Santa Marina στη Ρόδο για τα θαλάσσια κρεβάτια είναι 10.400 ευρώ και από την κτηματική 5.400 ευρώ.

Οπως προκύπτει από τα παραδείγματα αυτά, το ύψος των προστίμων είναι εντελώς αναντίστοιχο με τα έσοδα των επιχειρήσεων από την παράνομη εκμετάλλευση των «χρυσοφόρων» δημόσιων χώρων.

3. Το προσωπικό

Κομβικές υπηρεσίες, όπως οι κτηματικές υπηρεσίες στις τουριστικές περιοχές (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Κρήτη) είναι εξαιρετικά υποστελεχωμένες. Το αποτέλεσμα είναι να «πνίγονται» κάθε χρόνο με τις μισθώσεις των αιγιαλών και τις εκατοντάδες καταγγελίες, χωρίς να μπορούν να επιτελέσουν επαρκώς το έργο τους, που είναι (και) να ελέγχουν διαρκώς την προστασία αιγιαλών – παραλιών και την τήρηση των συμβολαίων μίσθωσης.

Οι οικονομικές κυρώσεις για παράνομη κατάληψη αιγιαλού – παραλίας και θαλάσσιας περιοχής είναι αμελητέες μπροστά στα κέρδη.

Ομοίως, αποδυναμωμένοι είναι και οι υπόλοιποι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Οι υπηρεσίες δόμησης (αρμόδιες για τους πολεοδομικούς ελέγχους) και οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος, που επιφορτίστηκαν με την υπόθεση της Μυκόνου, είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δυστυχώς η στελέχωση των υπηρεσιών αυτών δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι ανταποδοτικό, παρότι η αύξηση των ελέγχων θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην επιβολή πολύ περισσότερων προστίμων και την επιτάχυνση της εξέτασης των καταγγελιών.

4. Η αδειοδότηση

Η διαδικασία έκδοσης αδειών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι προβληματική.

Από το 2017, αντί για την παλαιά διαδικασία αδειοδότησης από τον δήμο, γίνεται απλώς μια «γνωστοποίηση λειτουργίας», κάτι σαν υπεύθυνη δήλωση της επιχείρησης ότι τηρεί τη νομοθεσία. Οπως προέκυψε όμως, τόσο στη Μύκονο όσο και στη Ρόδο η διαδικασία αυτή έχει πολλά κενά. Κατ’ αρχάς, δεν ελέγχονται οι γνωστοποιήσεις ούτε καν για τα βασικά, ότι η επιχείρηση διαθέτει παραχώρηση από την κτηματική υπηρεσία (αν χρησιμοποιεί αιγιαλό – παραλία) και έχει άδεια από την αρχαιολογική υπηρεσία, αν βρίσκεται μέσα στα όρια αρχαιολογικού χώρου. Επομένως κάποιος «επιχειρηματίας» μπορεί να ισχυρίζεται ότι διαθέτει άδεια (να έχει κάνει γνωστοποίηση, δηλαδή) ενώ στην πραγματικότητα είναι παράνομος, αφού ενδεχομένως να μη διαθέτει (κι ούτε να μπορεί να λάβει) τις απαραίτητες εγκρίσεις.

Περαιτέρω, η όποια άδεια λειτουργίας συνδέεται με ένα ή περισσότερα οικόπεδα (συνήθως αναφέρονται σε αυτά ως ΚΑΕΚ, από τον αριθμό με τον οποίο δηλώνονται στο κτηματολόγιο). Είδαμε σε αρκετές περιπτώσεις μια επιχείρηση που λειτουργεί σε 3-4 γειτονικά οικόπεδα να έχει εκδώσει άδεια δηλώνοντας ένα από αυτά (που δεν έχει παρανομίες) και να χρησιμοποιεί και τα υπόλοιπα με παρανομίες. Και, όταν εντοπιστεί, να ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει η επιχείρηση να σφραγιστεί γιατί είναι σε άλλο ΚΑΕΚ από τις παρανομίες. Αυτός αποδεικνύεται ότι είναι ένας από τους συνηθισμένους ελιγμούς των beach bar με πολλές παρανομίες.

Και επίσης, ως συνήθως, υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων: υφίσταται διχογνωμία σχετικά με το ποιος αποφασίζει να ζητήσει τη σφράγιση ενός παράνομου καταστήματος. Ενώ από τη νομοθεσία είναι σαφές ότι για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που έχουν άδεια, την απόφαση λαμβάνει η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του δήμου, δεν είναι σαφές για την περίπτωση που ένα μαγαζί λειτουργεί εντελώς χωρίς άδεια. Στη Μύκονο παρενέβη το Κεντρικό Πολεοδομικό Συμβούλιο (ΚΕΣΥΠΟΘΑ) επειδή είχαν προηγηθεί οι έλεγχοι από τους επιθεωρητές Περιβάλλοντος (και επίκειντο εθνικές εκλογές). Στη Ρόδο, ο δήμος εκτιμά ότι δεν είναι δική του αρμοδιότητα και έτσι τα παράνομα μπαρ στον αιγιαλό δεν σφραγίζονται (βέβαια ο δήμος ελέγχεται δικαστικά για τη στάση του). Επίσης δεν είναι σαφές αν αρκεί η διαπίστωση παρανομίας από την πολεοδομία και ποιος εκκινεί τη διαδικασία σφράγισης.

Τέλος, λείπει από τη νομοθεσία μια διαδικασία άμεσης, ταχείας κατάσχεσης όλων των κινητών της παράνομης επιχείρησης (λ.χ. ομπρελοκαθίσματα, μηχανήματα), ώστε να παρεμποδίζεται το «κρυφτούλι» με τις Αρχές και η συνέχιση της λειτουργίας της.

5. Οι κατεδαφίσεις

Η ευθύνη για τις κατεδαφίσεις σε δάση και αιγιαλούς – παραλίες ανήκει στις αποκεντρωμένες διοικήσεις. Οπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα, η διαδικασία έχει σοβαρά προβλήματα. Κατ’ αρχάς, οι αποκεντρωμένες πρέπει να έχουν μια σταθερή χρηματοδότηση για κατεδαφίσεις (και όχι να ζητούν πόρους κάθε τόσο, διαδικασία που κρατάει αρκετούς μήνες), ώστε να έχουν σταθερές συμβάσεις με εργολάβους κατεδαφίσεων. Η διεξαγωγή διαγωνισμών μπορεί να καθυστερήσει έως και ένα-δύο έτη τη διαδικασία, ενώ οι απευθείας αναθέσεις σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν. Ισως μια λύση θα ήταν ο εξοπλισμός τους με μηχανήματα.

Περαιτέρω, παρότι οι κατεδαφίσεις γίνονται μόνο σε υποθέσεις που έχουν τελεσιδικήσει, είναι σύνηθες οι αυθαιρετούχοι να εξαντλούν τα έννομα μέσα προσπαθώντας με διάφορους ελιγμούς να σταματήσουν τη διαδικασία. Κάποιες φορές τα εφετεία δίνουν αναστολές (παρότι οι αποφάσεις εκτέλεσης κατεδάφισης δεν είναι εκτελεστές διοικητικές πράξεις), υπονομεύοντας τη διαδικασία. Επομένως πρέπει η διαδικασία να θωρακιστεί.

Τέλος, συχνό φαινόμενο είναι οι αυθαιρεσίες να έχουν «αυγατίσει» από τότε που τελεσιδίκησαν. Πρέπει να υπάρξει ειδική πρόβλεψη στη νομοθεσία, ότι νέες αυθαιρεσίες κατ’ επέκταση υπό κατεδάφιση αυθαιρέτου θα κατεδαφίζονται κι αυτές. Ειδάλλως (κανονικά) θα πρέπει να κινηθεί εξαρχής η διαδικασία καταγραφής, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Ενα σημαντικό λάθος της διαδικασίας κατεδαφίσεων είναι ότι η νομοθεσία δίνει στον αυθαιρετούντα το δικαίωμα να κατεδαφίσει μόνος τα πάντα και να απαλλαγεί από το πρόστιμο (να πληρώσει μόλις 500 ευρώ). Παρότι αυτό έχει κάποια προφανή θετικά, ουσιαστικά οδηγεί σε «παραγραφή» της παρανομίας (που συχνά επαναλαμβάνεται πριν από το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς) και ατιμωρησία, παραγνωρίζοντας ότι ο επιχειρηματίας έχει αποκομίσει σημαντικά κέρδη από τη λειτουργία της αυθαίρετης επιχείρησης.

6. Η κωλυσιεργία

Οι έλεγχοι, οι σφραγίσεις και οι κατεδαφίσεις γίνονται… αφού τελειώσει η σεζόν. Δεν έχει νόημα να αποφασίζεται η σφράγιση μιας παράνομης επιχείρησης στον Οκτώβριο. Αντίθετα, όπως είδαμε στην περίπτωση της Μυκόνου, μόλις σφραγίστηκαν το Principote και το Nammos τον Απρίλιο, οι υπόλοιπες επιχειρήσεις με πολεοδομικές παρανομίες έσπευσαν μέσα σε δέκα μέρες και απομάκρυναν όλες τις παράνομες κατασκευές τους. Μόνο με τον φόβο της άμεσης σφράγισης θα εμπεδωθεί στην «αγορά» η υποχρέωση τήρησης του νόμου.

.


Αυτα που λένε οτι δεν έχουν άτομα για ελέγχους είναι πούτσες μπλέ.....

Με μηχανάκι χρειάζεσαι το πολύ μια μέρα να γυρίσεις ολο το νησί.....

Ενα ατομο μονο του μπορεί να κάνει έλεγχο σε όλα τα νησια.....40 πόσα είναι.....

Απλώς σε δουλεύουν μπροστά στα μάτια σου.....Ουαγκαντούγκου στύλ.....

.

Υπάρχει πολύ απλή λύση για αυτό και ένα σωρό άλλα παρόμοια θέματα. θα πρέπει να θεσμοθετηθεί η ανώνυμη καταγγελία με υποχρεωτικό έλεγχο από τις υπηρεσίες, και δημοσίευση αποτελέσματος έρευνας.

[micmic]

Βασικά όπως όλοι ξέρουμε (και προκύπτει τεκμηριωμένα από το παραπάνω άρθρο) η λαμογιά ξεκινάει από το Υπουργείο Περιβάλλοντος (με σαφή ανοχή του εκάστοτε Πρωθυπουργού). Όταν έχεις νομοθετήσει τις αηδίες περί μη ισχύος της ποσόστωσης του 50% και περί "ειδικής χρήσης" σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, καθώς και τα γελοία πρόστιμα, ουσιαστικά έχεις θεσμοθετήσει την καταπάτηση και την ασυδοσία. Επί ΣΥΡΙΖΑ έγινε και το κορυφαίο με την αντικατάσταση της αδειοδότησης από "γνωστοποίηση λειτουργίας". Αυτό επί υπουργίας Γιώργου Σταθάκη (ο αριστερός αυτός κολοφώνας ηθικής που "ξέχασε" να δηλώσει στο πόθεν έσχες 1.800.000 ευρώ και 38 ακίνητα).

Οι Δήμοι ακολουθούν κατά πόδας ουσιαστικά αδιαφορώντας και δηλώνοντας αναρμόδιοι (όλοι μπορούμε να φανταστούμε το νταραβέρι που γίνεται μεταξύ Δημοτικών αρχών και τοπικών "επιχειρηματιών" και το πώς εξαγοράζεται αυτή η αδιαφορία).

Από κοντά βέβαια και οι δικαστικοί, ο πλέον διεφθαρμένος κλάδος στην Ελλάδα. Με ύποπτες αναστολές και παρατάσεις δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη ετοιμοθάνατη νομιμότητα.

[sys3x]

Βασικά όπως όλοι ξέρουμε (και προκύπτει τεκμηριωμένα από το παραπάνω άρθρο) η λαμογιά ξεκινάει από το Υπουργείο Περιβάλλοντος (με σαφή ανοχή του εκάστοτε Πρωθυπουργού). Όταν έχεις νομοθετήσει τις αηδίες περί μη ισχύος της ποσόστωσης του 50% και περί "ειδικής χρήσης" σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, καθώς και τα γελοία πρόστιμα, ουσιαστικά έχεις θεσμοθετήσει την καταπάτηση και την ασυδοσία. Επί ΣΥΡΙΖΑ έγινε και το κορυφαίο με την αντικατάσταση της αδειοδότησης από "γνωστοποίηση λειτουργίας". Αυτό επί υπουργίας Γιώργου Σταθάκη (ο αριστερός αυτός κολοφώνας ηθικής που "ξέχασε" να δηλώσει στο πόθεν έσχες 1.800.000 ευρώ και 38 ακίνητα).

Οι Δήμοι ακολουθούν κατά πόδας ουσιαστικά αδιαφορώντας και δηλώνοντας αναρμόδιοι (όλοι μπορούμε να φανταστούμε το νταραβέρι που γίνεται μεταξύ Δημοτικών αρχών και τοπικών "επιχειρηματιών" και το πώς εξαγοράζεται αυτή η αδιαφορία).

Από κοντά βέβαια και οι δικαστικοί, ο πλέον διεφθαρμένος κλάδος στην Ελλάδα. Με ύποπτες αναστολές και παρατάσεις δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη ετοιμοθάνατη νομιμότητα.

[Frappezitis]

«Η κατάσταση στις παραλίες είναι φρικτή»



Την κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους των παραλιών της Πάρου από ομπρελοκαθίσματα καταγγέλλουν κάτοικοι του νησιού.

[micmic]

«Η κατάσταση στις παραλίες είναι φρικτή»

Την κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους των παραλιών της Πάρου από ομπρελοκαθίσματα καταγγέλλουν κάτοικοι του νησιού.

Και ο Δήμαρχος δηλώνει:

Κατά τη γνώμη μου, πρέπει και οι επιχειρηματίες να έχουν μέτρο και να τηρούν τον νόμο και εμείς να μην υπερβάλλουμε, υπάρχουν πολλές επιλογές στο νησί. Να θυμίσω, πάντως, ότι όσες επιχειρήσεις έχουν καταλάβει το σύνολο των αιγιαλών (κακώς και παρανόμως) είναι κάθε ημέρα γεμάτες, σημάδι ότι υπάρχει ζήτηση γι’ αυτό το είδος της εξυπηρέτησης».

Μην υπερβάλλουμε μωρέ, αν κλείνουν και 5-6 παραλίες (τίς καλύτερες), μπορείτε να πάτε και αλλού. Βασικά μπορείτε να πάτε και σε άλλο νησί. Γιατί όχι και σε άλλη χώρα; Στην Ινδονησία έχει πολλές ελεύθερες παραλίες.

Αυτά είναι τα λαμόγια δήμαρχοι που λέγαμε πριν. Παριανοί, μην αμελήσετε να τον ξαναβγάλετε.

[independent44]

Χθες έβλεπα κατά τύχη για το Σικάγο και έλεγε οτι στην απέραντη παραλία του που είναι πάνω από 100 χλμ δεν υπάρχει τίποτα ιδιωτικό!
Εντυπωσιακό για Αμερική.