Re: ασθενής με διάγνωση άνοιας: του το ανακοινώνεις;
Δημοσιεύτηκε: 22 Μάιος 2021, 08:59
δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερος ασθενής για τους γύρω του, από ασθενή με διπολική σε κατάσταση μανίας.
τι θέμα και αυτό.....
έχω εδώ και μερικές ημέρες ένα βάρος, ένα πράγμα πάνω μου να με πνίγει. ήθελα να γράψω για την εμπειρία της άνοιας που έζησα, την στεναχώρια, την εξαθλίωση, τον ΦΡΙΧΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
10/05/2021 έχασα την μητέρα μου από αυτήν την νόσο. αυτήν την καταραμένη αρρώστια που στερεί από τον άνθρωπο τα πάντα.
δεν ξέρω από πότε την είχε. είχε κάνει μια σοβαρή επέμβαση στο κεφάλι το 2007, της είχαν αφαιρέσει ένα μηνιγγίωμα (καλοήθης όγκος στον μήνιγγα)
και φοβόταν να κάνει μια αξονική τουλάχιστον τον χρόνο για να βλέπουμε την εξέλιξη.
το πρωτο καμπανάκι, ότι κάτι δεν πάει καλά, χτύπησε 2-3 χρόνια αργότερα. όπως κολυμπούσε και της άρεσε να πηγαίνει στα βαθιά, τα μέλη της σταμάτησαν να την υπακούν. ξύλιασαν και απλώς επέπλεε και την πήγαινε προς άγνωστη κατεύθυνση το ρεύμα της θάλασσας. ευτυχώς πέρασε ένας γείτονας κολυμπώντας από δίπλα της και ζήτησε βοήθεια. αυτό ήταν και το τελευταίο της μπάνιο.
παρ ολα αυτά δεν πήγαινε να εξεταστεί με τίποτα.
2-3 χρόνια μετά, και ενώ ήταν σε στοπ σταματημένη προκλήθηκε ατύχημα, δικής της υπαιτιότητας κατά το δικαστήριο. είχε βγάλει το μισό αμάξι μετά το στοπ, οπότε σταμάτησε να οδηγεί. και πάλι δεν άφηνε να την πάμε για εξέταση.
έχουμε φτάσει 2014-15 και εμφανίστηκε το τρέμουλο. ιδιοπαθής τρόμος είπαν οι γιατροί πρέπει να γινει εξέταση. εκεί πείστηκε να κάνει αξονική. είδαμε τα σημάδια της άνοιας, (το χα ψάξει στο γκουγκλ πριν πάμε) και μας το βεβαίωσε και ο γιατρός. δεν μας είπε όμως τι μας περιμένει. πέταξε ένα άνοια και έγραψε τσιρότα και φάρμακα. τι φάρμακα? το τσιρότο για την άνοια που δεν κάνει τίποτα, αντικαταθλιπτικά γιατί η κατάθλιψη πάει μαζί με την άνοια πακέτο και χάπια για τον τρόμο τα οποία δεν κάναν απολύτως τίποτα. δεν μάθαμε ποτέ τι τον προκαλούσε.
δεν υπάρχει φάρμακο για την ασθένεια αυτήν. και τα τσιρότα δεν κάνουν απολύτως τίποτα. απλά είναι για να σου δίνουν κάτι, για να πληρώσεις το σύστημα.
την φροντίδα της μητέρας μου, την ανέλαβα εγώ αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα μου τον Μάρτιο του 2019.
στην κηδεία ξύλιασε πάλι και κατέρρευσε. στο μνημόσυνο στα 40 τα ίδια. επέμενε να την πάω και στα δύο γιατί είχα αρνηθεί να την πάω στο νοσοκομείο να δει τον πατέρα μου εκείνες τις 23 μέρες που τον θέρισε ο καρκινος στο συκώτι.
μετά τα 40 η λύση ηταν μονόδρομος. έπρεπε να βάλω τα πόδια στο κεφάλι και να φτιάξω την γκαρσονιέρα του ισογείου για να μπορώ να την βάλω μαζί με γυναίκα που θα την φρόντιζε. και τα κατάφερα δόξα τω Θεώ, 01/07/19 πήγε κάτω μαζί με γυναίκα από την Γεωργία η οποία την φρόντισε μέχρι το τέλος της ζωής της σχεδόν.
τεσπα, η ασθένεια κάλπαζε. εδώ δεν ήταν η περίπτωση της τρελής γριάς που γυρνά χαμένη στις γειτονιές και την ψάχνουμε ή που πετάει κοτσάνες γιατί δεν θυμάται. δεν μπορούσε ούτε τουαλέτα να πάει μόνη της και τα "ατυχήματα" ήταν πολλά από τις πρώτες μέρες του μπαμπά στο νοσοκομείο και κυρίως τις βραδινές ώρες που προσπαθούσα να κοιμηθώ 5 ώρες για να πάω δουλειά και μετά στο Αττικό.
τεσπα, χρειάστηκε το ειδικό κρεβάτι το σπαστό της νοσηλείας, η αναπηρική καρέκλα δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, γιατί οπως είπα ξύλιαζε και δεν μπορούσαμε να την βάλουμε πάνω για να την πηγαίνει γύρω γύρω στην γειτονιά η γυναίκα καμιά βόλτα να ξεσκάει και τελικά την λύση της μετακίνησης της την έδωσε η παλιά καρέκλα του υπολογιστή μου (ήταν καλής ποιότητας και μπορούσε να αντέξει το βάρος της και να την τσουλάμε τουλάχιστον στην αυλή)
μπέρδευε τα όνειρα με την πραγματικότητα και το βράδυ φώναζε. είναι σύμπτωμα της ασθένειας.
τον σεπτέμβριο του 2020 κόψαμε και την τουαλέτα τελείως. δούλευε πάνα 24/7. λόγω της σχεδόν ολικής κατάκλισης, έπεσε το ανοσοποιητικό και από τον Νοέμβριο είχα κάθε βδομάδα και άλλον γιατρό. φάρμακα με νεφελοποιητή για βρογχίτιδα που έκανε, δερματολόγο για φουσκες με υγρό στα χερια, νευρολογους κτλ κτλ κτλ
μετά τα χιόνια δεν ξανάκατσε στην καρέκλα. η μόνη λύση για να κάτσει και να μην πέσει μπροστά, ήταν να την δένουμε. δεν μπορούσε βλέπετε να κάτσει στην αναπηρική που είχε όλα τα σχετικά. τελικά ούτε το δέσιμο ήταν αρκετό και περάσαμε στην πλήρη κατάκλιση.
αυτό ήταν και η έναρξη της καθόδου. σταμάτησε να μιλάει. έφερα ξανά νευρολόγο είπε ότι σύντομα θα περάσουμε στην φάση του levine (σωλήνα σίτισης από την μύτη) γιατί θα πάψει η λειτουργεία της μάσησης και της κατάποσης. η μητέρα μου, που καταλάβαινε δάκρυζε όποτε πήγαινα δίπλα της.
τελικά μεγάλη τρίτη, και αφού έψαχνα γιατρό να της βάλει τον σωλήνα και δεν ερχόταν κανείς, έκανε κάτι σαν γαργάρες πνιγμού. βρήκα μια εταιρεία στο ιντερνετ νοσηλευτική έφερε μηχάνημα την καθάρισε. γιατρός πουθενά. το να την πάω νοσοκομείο εν μέσω πανδημίας ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
τελικά την δευτέρα του πάσχα είχε τον ίδιο ρόγχο πάλι. ξαναφώναξα νοσηλευτή, αυτήν την φορά βρήκα και γιατρό παθολόγο αλλά για την επομένη ο οποίος ήρθε και έκατσε ο άνθρωπος τρεις ώρες για να την σώσει. προσπάθησε να της βάλει τον σωλήνα γιατί είχε πνιγεί όπως μας είπε από τροφή η οποία είχε μείνει στον πνεύμονα και ανέβαζε δέκατα. δεν μπόρεσε. είχε σφραγίσει το στόμα. έγραψε γνωμάτευση και φωνάξαμε ασθενοφόρο.
την πήγαν στο αττικό. 6 ώρες μετά, βγήκε ένας γιατρός και είπε ότι επειδή έχει δέκατα και χαμηλό οξυγόνο την βάλαν στα πιθανά κρούσματα κόβιντ. μας έδιωξαν.
τρεις μέρες,δεν γνώριζα που είναι η μητέρα μου, ποιος την έχει αν είναι ζωντανή. τελικά βρήκα μια γιατρό, είπε ότι δεν είχε κοβιντ η μανα μου και ότι την έχουν βάλει στα βαρια κρουσματα και ότι θα προσπαθησουν να της κανουν αξονική στο κεφάλι.
την άλλη μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι εκτός από τον πνιγμό είχε πάθει και βαρύ εγκεφαλικό και ότι μας επιτρέπουν να την δούμε για 5 λεπτά, παράτυπα για να την αποχαιρετήσουμε.
βούτηξα ένα νυχτικό, πανες τα χρειαζούμενα και πήγα με τον άντρα μου. όταν μου ειπαν που την έχουν μου κόπηκαν τα πόδια.
ήταν στην κλινική 7 στο ισόγειο, στην ίδια κλινική που ξεψύχησε ο πατέρας μου. στην ίδια κλινική που αρνήθηκα να την πάω για να μην πάθει εγκεφαλικό. απλά ήταν στο πιο πριν δωμάτιο που ήταν γυναικών, αλλά είχε ακόμη και την ίδια θέση κρεβάτι, δεξιά δίπλα στο παράθυρο.
το πρόσωπο της ήταν μέσα στα αίματα. προσπάθησαν να της βάλουν σωλήνα. της μίλησα, άνοιξε τα μάτια με κοιτουσε και έκλαιγε. άνοιξε το στόμα και είδα όσα δεν μπορούσε να μου πει. λειπαν τα μπροστινά κάτω δόντια της.
πήγα άλλες δύο φορές να την δω στα κλεφτά και ας με αγριοκοίταζαν και με πετούσαν έξω. γυναικα να της βάλω να την φροντίσει δεν άφηναν.
πέθανε μονη της. χωρις κανεναν μας.
νηματοθέτη, δεν ξέρω αν πρέπει να το πεις στον άνθρωπο σου, αλλά δεν νομίζω ότι έχει σημασία. ο σκοπός ειναι να μην φτάσει ποτέ σε αυτό το στάδιο.
καλή σας ημέρα.