Κόκορας έγραψε: 23 Ιουν 2018, 23:35
εκανα delete (με παγκοσμιο ρεκορ επεξεργασιων

)στο μηνυμα ,λογικα δεν το προλαβες υπερκουλ να το διαβασεις
Το διάβασα ρε, από το κινητό,απλά δεν ήμουν σε φάση που μπορούσα να ποστάρω, έτρωγα παγωτό σοκολάτα με τσίλι(καλό), έπινα ενα λευκο κρασί και προσπαθούσα να κάνω μια βαρετή κουβέντα που δεν με ενδιέφερε,για την Φλωρεντία, με μια καλοστεκούμενη 40αρα που με ενδιέφερε, όσο μου επέτρεπε η δυνατή μουσική και το κωλόσκυλο που είχε φέρει μαζί της. Κάλιο να καθόμουν σπίτι να λέγαμε για τους παππάδες.
Πάνω που θα σου έγραφα να μην το σβήσεις(αμαρτία ρε μλκ

) και αν δεν είναι πολύ προσωπικές οι καταστάσεις της μεταστροφής σου να τις μοιραστείς. Το εχω γράψει και εγώ πιο πριν, πως υπερβατικές εμπειρίες είχα αρκετές,απλά δεν με άγγιξαν. Φταίει λίγο, η αποστασιοποιημένη ιδιοσυγκρασία μου και λίγο το ότι δεν παρέπεμπαν σε έναν δρόμο. Ίσως επίσης η θρησκευτικότητα, να σχετίζεται και με τον ενοχικό χαρακτήρα και την επιθυμία αποδοχής. Πάντα πίστευα πως είμαι καλός τύπος και με συμπαθούν οι περισσότεροι,κατά συνέπεια αν υπάρχει Θεός, θα την βρούμε την άκρη, άρα τι να κουράζουμε παραπάνω
Κόκορας έγραψε: 24 Ιουν 2018, 00:10
η θρησκοληψια υπερκουλτουριαρη ειναι αρρωστεια,δεν υπαρχει αμφιβολια,ειναι παγιδα(μια απο τις πολλες)
την στηλιτευε εκεινη η αγια ψυχουλα ο πορφυριος,αλλα προσθετε κιολας πως μεσα στην εκκλησια και αυτο το προβλημα θα βρει γιατρεια,καπως ετσι το λεγε,δεν το θυμαμαι ακριβως
ο φανατισμος βεβαια δεν ειναι αποκλειστικοτητα της θρησκειας,υπαρχει παντου,σε ολες τις ιδεολογιες,ομαδες..κ.λπ
τελικα ειναι ενα χαρακτηριστικο του "παλαιου" ανθρωπου
τελος παντων γνωστα αυτα,τα ξερεις,τα ξερω, δεν χρειαζονται πολλα λογια συμπαθεστατε υπερκουλτουριαρη
γενικα εδω που τα λεμε τι κερδος υπαρχει σε αυτες τις κουβεντες; μηπως εχει κανεις την ψευδαισθηση πως με δυο λογια τους θα αλλαξει το σκεπτικο του αλλου και δη σε τοσο σοβαρα ζητηματα; αστεια υποθεση!
ο δε συνειδητοποιημενος χριστιανος αν ειναι τετοιος ηδη ξερει πως το θεμελιο της ζωης του ειναι οι πραξεις,η καθημερινοτητα του και η προσευχη
ειδαλλως αν την υποτιμα την τελευταια,τι ειδους πιστη εχει!τι ειδους συνειδητοποιημενος χριστιανος ειναι.
δεν λεω βεβαια πως και ο καλος λογος παει τελειως χαραμι,αν βγαινει απο στομα αγιου ιδιως...
Η θρησκεία δυστυχώς δεν είναι άποψη.Υπάρχει το ναι ή το όχι στο απόλυτο. Λίγο ναι δεν χωρά. Αν την πάρεις στα σοβαρά η θρησκοληψία είναι αναπόφευκτη,γιατί υποτίθεται ανακάλυψες την υπέρτατη αλήθεια. Γίνεται να αγνωνίζεσαι όλη την ημέρα για να περάσεις τις κατατακτήριες και να ισορροπείς πνευματικά;
Oι κουβέντες πάντα χρήσιμες είναι, ΄με εξαίρεση οπαδούς άλλων ομάδων και τρολ του Μπουμπούκου.Κάτι προσφέρουν σε εμένα, κάτι σε εμένα, δεν χρειάζεται να φθάσουμε κάπου όπου ο ένας θα πείσει τον άλλο. Εγώ τουλάχιστον τέτοια πρόθεση δεν εχω, μια και είμαι ρευστών απόψεων στα πάντα. Όπως θα είδες δεν εξέτασαμε, την ύπαρξη ή όχι του Θεού, ούτε την φύση του. Αυτό δεν είναι κουβέντα που μπορείς να καταλήξεις κάπου,αλλά το αν έχει νόημα ο άνθρωπος να λατρεύει τον Θεό και να ζεις σύμφωνά με θρησκευτικές επιταγές.
Μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη ανάμνηση, από την εφηβεία μου. Έχω μια θεία αμερικάνα, που συνήθισε να έρχεται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Η θεία, μου είχε μεγάλη συμπάθεια, μια και δικά της παιδιά δεν έκανε, είναι yolo και κατα πάσα πιθανότητα το λιγότερο μπαισεξουαλ. Νοίκιαζε κάτι τζιπάκια και κάναμε τρελά road trip, συνήθως σε παραλίες και μπιτσόμπαρα.
Μια μέρα μου λεει, ρε συ εχουμε μια συγγενή που έγινε καλόγρια, θα πάμε να την γνωρίσουμε. Εδώ να σημειώσουμε πως το κίνητρο δεν ήταν ούτε η πίστη, η θεία ακόμα και σήμερα που κοντεύει τα 80 είναι σούπερ άθεη, ούτε το αίμα που μιλούσε, απλά ήθελε να δει κάτι λαογραφικά περίεργο, για να κουβεντιάζει με τους φίλους της στην Νεα Υόρκη. Δεν συμμεριζόμουν καθόλου την επιθυμία της, θυμάμαι και για να πειστώ μου έσκασε ένα 5χίλιαρο.
Τέλος πάντων πήγαμε στο μοναστήρι, κάπου στην Ήπειρο νομίζω ήταν, γεμίσαμε κανα δυο φιλμ με χριστιανικές γκρικ ορτοντοξ εθνικ φωτό και μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε την συγγενή με το όνομα που είχε παλιά. Οι κουφάλες κάναν πως δεν ξέρουν τίποτα, αλλά αγριέψαμε και τελικά μας έφεραν μια μαυροντυμένη γριά, που μάλλον ήταν η δικιά μας. Δεν κάτσαμε πολύ και εγώ και η νορμάλ θεία, είχαμε φρικάρει από το περιβάλλον, όμως έγινε μια κουβέντα που ακόμα την θυμάμαι. Η αμερικάνα, μην μπορώντας να κρύψει την αποστροφή της για το θέαμα(στο Αμέρικα οι παππάδες ειναι κιμπάριδες, δεν γυρνάνε έτσι), την ρώτησε στα ίσα αν μετάνιωσε που έκανε στον εαυτό της, αυτό το πράγμα. Η άλλη πολύ ψύχραιμα και ήπια, της λέει πως καμιά φορά παίρνεις αποφάσεις, σε μικρή ηλικία και όταν φεύγουν τόσο χρόνια, παγιώνονται,που έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να τα αλλάξεις, οπότε δεν τα συλλογιζεσαι. Να μια καλή απάντηση, σκέφτηκα.