H ιστορία είναι γνωστή, αλλά είναι πάντα χρήσιμη και επίκαιρη, ειδικά στη σύγχρονη Ελλάδα: Στην Πρωσία του 18ου αιώνα ο Βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας είχε τα θερινά του ανάκτορα στην περιοχή Σανσουσί, κοντά στο Πότσδαμ. Δίπλα σε αυτά υπήρχε ένας ανεμόμυλος που έκανε θόρυβο και διατάρασσε τη γαλήνη του ο οποίος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έτσι, ο Φρειδερίκος κάλεσε το μυλωνά και απαίτησε να του πουλήσει τον ανεμόμυλό του.
Όταν αυτός αρνήθηκε, ο βασιλιάς απείλησε ότι θα του πάρει το μύλο με τη βία. Η απάντηση του μυλωνά έμεινε παροιμιώδης και από τότε αποτελεί παράδειγμα της εμπεδωμένης στη λαϊκή συνείδηση, δικαιοσύνης : «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Ο βασιλιάς από τη μία απογοητεύτηκε, αλλά από την άλλη ένιωσε ικανοποίηση για την εμπιστοσύνη που έδειχναν οι πολίτες της χώρας του στους θεσμούς της.
Στην Ελλάδα που το επάγγελμα του μυλωνά ήταν σπανιότερο από εκείνο του …σαμαρά, οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη είναι πιο εμπεδωμένες και κατεστημένες από οτιδήποτε θα περίμενε κανείς.
Η συνταγματική «τάξη» που απαιτεί η επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης να γίνεται από την Κυβέρνηση, έχει και τις συνήθεις παρενέργειες. Ακόμα και όταν η «κεφαλή» κόβεται, η «λερναία ύδρα» συνεχίζει να αναπνέει.
Οι μεταφορικές φράσεις ελάχιστα μπορούν να προσεγγίσουν την ελληνική πραγματικότητα, που πάντα βρίσκει τρόπους να σε εκπλήσσει: Μετά την νομικά άρτια – και απόλυτα στηριζόμενη στον τροποποιημένο Ποινικό Κώδικα- πρόταση της Εισαγγελέως της έδρας στην γνωστή υπόθεση για το «Συνεργείο», το Τριμελές Πλημμελειοδικείο, βρήκε τρόπο (γιατί πάντα υπάρχει τρόπος στη νομική επιστήμη) να μην ακολουθήσει την αιτιολογημένη πρόταση και να διαφοροποιηθεί. Και όχι για να καινοτομήσει, αλλά για να πει αυτά που γίνονται συνήθως στην καθημερινότητα: Ότι δηλαδή ένας 55άρης που τον χτυπάνε με ξύλα 10-15 αποφασισμένα νεαρά άτομα επί 5 λεπτά (αυτά προκύπτουν από τις καταθέσεις που υπάρχουν και δεν τα σκέφτηκα μόνος μου) …καταφέρνει να τη γλιτώσει χωρίς κανένα τραύμα και μάλιστα αντί μετά να πάει στον ιατροδικαστή για να εξεταστεί , πάει σπίτι του, επειδή, ε, δεν έγινε και τίποτα! Ότι μετά , αυτή η «αποφασισμένη ομάδα», η οποία μάλιστα είχε και καθοδήγηση από «ανώτερα στελέχη» που κάθονταν και την παρακολουθούσαν, έφυγε ενώ είχε κάνει γνωστή σε όλους την παρουσία της, σπάζοντας τα πάντα μέσα στο «στέκι», ενώ όταν έρχεται η Αστυνομία να καταγράψει τι είχε σπάσει, μετά από 15 λεπτά, ως δια μαγείας, «όλα είχαν συγυριστεί και σφουγγαριστεί» από τα «τρομοκρατημένα παιδάκια» (25-30 ετών) που έκαναν μάθημα και έπαιζαν «μακριά γαϊδούρα» στο «στέκι». Ότι αυτό το «στέκι» πληρωνόταν επίσης κάθε μήνα από έναν άνεργο, πρώην κατηγορούμενο για τρομοκρατία, ο οποίος μάλιστα τυχαίνει να είναι και εκείνος που είχε παλιότερα συνεργαστεί με την Αστυνομία, λίγο πριν «αυτοκτονήσει» ο σύντροφός του και πάλι, ως δια μαγείας, ήταν εκείνος που τον χτυπούσαν οι «αποφασισμένοι» χωρίς να πάθει τίποτα! Καταλάβατε; Αν όχι, μπορείτε να απευθυνθείτε στους δικαστές, όχι εκείνους του Βερολίνου, αλλά σε αυτούς των Αθηνών.
Γιατί πάνω σε ένα τέτοιο παραμύθι, που το συνέγραψαν κάποιοι γνωστοί σε εμάς παραμυθάδες, (και το σέρβιραν έτοιμο στο πιάτο κάποιων άλλων που αρέσκονται στα παραμύθια) στηρίχθηκε η απόφαση εκείνη με την οποία διαβάσατε ότι καταδικάσθηκαν κάτι «φασίστες».
Με τη μόνη διαφορά ότι ενώ στα ωραία παραμύθια υπάρχει κι ένας «δράκος», σε αυτό το συγκεκριμένο υπάρχουν περισσότεροι και είναι όλοι γνωστοί,
τουλάχιστον σε εμάς που είχαμε την τύχη να γνωρίζουμε τη δικογραφία και τη «γεωγραφία» των δικαστηρίων.
Το ότι «δεν έγινε και τίποτα» , είναι και δική μου, τεκμηριωμένη άποψη. Η απόφαση αυτή, είναι τόσο εξώφθαλμα γελοία, που είναι σαν να μην υπάρχει και ασφαλώς θα καταπέσει. Μήπως είναι λίγες οι φορές που μια «πολύκροτη» δήθεν υπόθεση, καταρρίπτεται σαν σαπουνόφουσκα μετά το Εφετείο ή και πολύ αργότερα, στον Άρειο Πάγο, όταν όλα έχουν ξεχαστεί;
Στο τυχαίο λοιπόν ερώτημα που πολλοί αόριστα μας κάνουν, αν σήμερα, στη δημοκρατική Ελλάδα του 21ου αιώνα έχουμε «εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη» , έτσι αόριστα κι εμείς απαντάμε με σύγχρονα παραμύθια σαν αυτό που σας εξιστόρησα πιο πάνω, αφήνοντάς τους να κρίνουν από μόνοι τους. Στη συνέχεια, τους κάνω εγώ μια κρίσιμη ερώτηση: Ποια Δικαιοσύνη θα θέλατε να σας κρίνει, αν ποτέ πέφτατε στα χέρια της; Εκείνη της μακρινής Πρωσίας του 18ου αιώνα ή αυτή την κοντινή της Αθήνας του 21ου αιώνα; Μαντεύετε ποια είναι η απάντηση, έτσι δεν είναι;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Δικηγόρος- Μ.Δ.Ε. Ποινικού Δικαίου
https://ethnikisinidisi.gr/2019/09/13/s ... -dikastes/
