Re: Ιμπεριαλισμός - Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
Δημοσιεύτηκε: 18 Οκτ 2019, 16:13
Καλησπέρα,
Το παράδειγμα της Γερμανίας το διάβασες;
Για την Κίνα σου έγραψα. Οι σκληρότερες διαμάχες εκτυλίσσονται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μέχρι σε παγκόσμιους πολέμους φτάνουν.
Δεν ξέρω γιατί αναφέρεσαι στη δυναμική αυτής της κατάστασης, ωσάν εγώ να πιστεύω ότι τα πάντα μένουν στατικά. Νομίζω ότι θεωρείς κι εσύ δεδομένο ότι στον παγκόσμιο χάρτη η Κίνα δεν έχει καμία σχέση σήμερα με πριν 40 χρόνια.
Εν τούτοις, κατά τη γνώμη μου δεν αποτελεί ιμπεριαλιστική δύναμη. Αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.
Η θεωρία της αλληλεξάρτησης, που μάλιστα έλκει την επιχειρηματολογία της από μία στρεβλή και εκτός χρόνου αναφορά του Μαρξ στο Μανιφέστο, δηλαδή στην περίοδο που ακόμα ο καπιταλισμός δεν είχε εξελιχθεί στο ανώτατο στάδιό του, δεν αναφέρεται πουθενά στα γραπτά του Λένιν.
Προσωπικά τη συνάντησα πρώτη φορά σε ένα άρθρο σε προσυνεδριακό διάλογο, από το Β. Λιόση .
Αν τώρα, ως αλληλεξάρτηση θεωρήσουμε την ανάγκη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να τραβάνε π.χ. μαζί τους στους πολέμους τους και τις υπόλοιπες χώρες, αυτό από ποιά πλευρά θεωρείται εξάρτηση της ιμπεριαλιστικής δύναμης προς την εξαρτημένη χώρα; Η αλληλεξάρτηση ως γενική έννοια υπονοεί μίας μορφής ανάγκη πάνω στην οποία βασίζει το κάθε μέλος αυτής της σχέσης τη σχέση αυτή.
Αν κάνουμε ένα συγκριτικό πίνακα με το τι δίνει και τι παίρνει κάθε μέλος, π.χ. στην περίπτωση ΗΠΑ-Ελλάδας, η διαφορά θα είναι συντριπτική.
Για να το πω λαϊκά, πόσο κρέμονται οι ΗΠΑ από τα @@ μας; Σε πόσους πολέμους μας σύραμε τους Αμερικάνους και σε πόσους εκείνοι εμάς; Πόσες βάσεις διατηρεί η Ελλάδα στις ΗΠΑ και πόσες οι ΗΠΑ στην Ελλάδα; Πότε ανοίξαν οι ΗΠΑ τα σύνορά τους για να περάσει ο στρατός μας και πότε εμείς; Σε ποιό στρατηγό μας είπαν οι Αμερικάνοι "ιδού ο στρατός σας";
Άλλο παράδειγμα, πιό χτυπητό: Κάνει πόλεμο η Τουρκία στη Συρία και βγαίνει ο Τραμπ και λέει, αν ξεφύγεις Ερντογάν σου γαμάω την οικονομία. Μπορεί ή δε μπορεί να το κάνει; Ο Ερντογάν μπορεί να απαντήσει το ίδιο;
Μετά, αυτό που ανέφερα για τον καταμερισμό της εργασίας: Σε ποιές χώρες ορίζει η Ελλάδα τον καταμερισμό εργασίας; Ούτε στην Ελλάδα δεν τον ορίζουμε εμείς. Ακόμα και στην Κίνα, σε ένα μεγάλο βαθμό ο καταμερισμός εργασίας καθορίζεται από τις χώρες εκείνες που επενδύουν σε συγκεκριμένους τομείς και αναπτύσσουν την κινεζική οικονομία προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Να πάω λοιπόν στην ουσία.
Η έννοια της αλληλεξάρτησης όπως αποτυπώνεται σχηματικά στην πυραμίδα, οφείλει κατ' αρχάς να αιτιολογηθεί. Δεν υπάρχει καμία μελέτη, καμία εργασία, κανένα συνέδριο, καμία συνδιάσκεψη που να ανέλυσε το σχήμα και να το τεκμηρίωσε. Όταν αλλάζεις αυτό που μέχρι σήμερα θεωρείς ως σωστό, οφείλεις να τεκμηριώσεις αυτή την αλλαγή. Δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα αυτό, οπωσδήποτε όχι μέσα από τις προβλεπόμενες κομματικές διαδικασίες. Μπήκε απλώς ως εισήγηση της ΚΕ στα συνέδρια. Έτσι αλλάζουμε την κοσμοθεωρία μας;
Δεύτερο, η αντίληψη περί αλληλεξάρτησης δεν είναι καινούρια. Την υποστηρίζαν οι τροτσκιστές, την υποστηρίζει ο Μηλιός (που πρόσφατα συμπορεύθηκε - τυχαία; με το ΚΚΕ). Αυτό από μόνο του δε σου δημιουργεί έστω, ένα προβληματισμό;
Τρίτο και κυριότερο. Η σωστή προσέγγιση της θέσης της κάθε χώρας στο καπιταλιστικό σύστημα είναι η βασική προϋπόθεση για τη χάραξη της αντίστοιχης τακτικής προκειμένου να επιτύχει ένα ΚΚ τον αντικειμενικό του στόχο, το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Καθώς όλη η τακτική του ΚΚΕ εδράζεται στο σχήμα της πυραμίδας, της αλληλεξάρτησης, της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, και η τακτική του διαφοροποιήθηκε, πρώτα ουσιαστικά, και τέλος, με την τυπική επικύρωση στο 19ο Συνέδριο όπου εγκαταλήφθηκε -χωρίς την παραμικρή αναφορά στο για ποιό λόγο γίνεται αυτό - το ΑΑΔΜ, το οποίο ενώ αποτελούσε προγραμματικό στόχο από το 1995 έως και το 2013, αντικαταστάθηκε από τη Λαϊκή Συμμαχία σε καθαρά αντικαπιταλιστικό επίπεδο, παρά τις όποιες παλινδρομήσεις που σημειώθηκαν στο 20ο συνέδριο και που ονομάστηκαν "εξειδικεύσεις" όταν η πολιτική μας απευθύνεται στα μικροαστικά στρώματα (αγρότες, εβε κλπ) με αμιγώς αντιμονοπωλιακό και όχι αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα.
Με αυτή τη σημαντική στροφή, το ΚΚΕ εγκατέλειψε εκείνα τα αιτήματα που αποτελούσαν ή μπορούσαν να αποτελέσουν το φυτίλι που μπορεί να πυροδοτήσει κοινωνικές εξελίξεις, να συσπειρώσει ευρύτερες μάζες γύρω τους, όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ/ΝΑΤΟ, αιτήματα που πλέον συναρτώνταν και ήταν αποτελέσματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και μόνο (στο μυαλό του κόσμου = ζήσε Μάη μου), και να δυναμώσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα και μέσα από αυτό, να δυναμώσει και το Κόμμα την επιρροή του, τη δυνατότητα πολιτικής παρέμβασής του και αυτό να απεικονιστεί και στα εκλογικά του αποτελέσματα.
Τα αποτελέσματα αυτής της στροφής προς τον αριστερισμό (εκείνοι μας χειροκροτούν, όχι εμείς εκείνους) είναι πλέον αδιαμφισβήτητα. Τεράστια κάμψη στο κίνημα, στην επιρροή και στα ποσοστά του Κόμματος. Εγκατάλειψη του προνομιακού χώρου που κατείχε στα λαϊκά στρώματα και στρώσιμο του δρόμου, ανεξαρτήτως προθέσεων, στο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε και έδρεψε τους καρπούς της κοινωνικής αντίδρασης με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε αναπόφευκτα στην απογοήτευση και την παραίτηση.
Το παράδειγμα της Γερμανίας το διάβασες;
Για την Κίνα σου έγραψα. Οι σκληρότερες διαμάχες εκτυλίσσονται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μέχρι σε παγκόσμιους πολέμους φτάνουν.
Δεν ξέρω γιατί αναφέρεσαι στη δυναμική αυτής της κατάστασης, ωσάν εγώ να πιστεύω ότι τα πάντα μένουν στατικά. Νομίζω ότι θεωρείς κι εσύ δεδομένο ότι στον παγκόσμιο χάρτη η Κίνα δεν έχει καμία σχέση σήμερα με πριν 40 χρόνια.
Εν τούτοις, κατά τη γνώμη μου δεν αποτελεί ιμπεριαλιστική δύναμη. Αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.
Η θεωρία της αλληλεξάρτησης, που μάλιστα έλκει την επιχειρηματολογία της από μία στρεβλή και εκτός χρόνου αναφορά του Μαρξ στο Μανιφέστο, δηλαδή στην περίοδο που ακόμα ο καπιταλισμός δεν είχε εξελιχθεί στο ανώτατο στάδιό του, δεν αναφέρεται πουθενά στα γραπτά του Λένιν.
Προσωπικά τη συνάντησα πρώτη φορά σε ένα άρθρο σε προσυνεδριακό διάλογο, από το Β. Λιόση .
Αν τώρα, ως αλληλεξάρτηση θεωρήσουμε την ανάγκη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να τραβάνε π.χ. μαζί τους στους πολέμους τους και τις υπόλοιπες χώρες, αυτό από ποιά πλευρά θεωρείται εξάρτηση της ιμπεριαλιστικής δύναμης προς την εξαρτημένη χώρα; Η αλληλεξάρτηση ως γενική έννοια υπονοεί μίας μορφής ανάγκη πάνω στην οποία βασίζει το κάθε μέλος αυτής της σχέσης τη σχέση αυτή.
Αν κάνουμε ένα συγκριτικό πίνακα με το τι δίνει και τι παίρνει κάθε μέλος, π.χ. στην περίπτωση ΗΠΑ-Ελλάδας, η διαφορά θα είναι συντριπτική.
Για να το πω λαϊκά, πόσο κρέμονται οι ΗΠΑ από τα @@ μας; Σε πόσους πολέμους μας σύραμε τους Αμερικάνους και σε πόσους εκείνοι εμάς; Πόσες βάσεις διατηρεί η Ελλάδα στις ΗΠΑ και πόσες οι ΗΠΑ στην Ελλάδα; Πότε ανοίξαν οι ΗΠΑ τα σύνορά τους για να περάσει ο στρατός μας και πότε εμείς; Σε ποιό στρατηγό μας είπαν οι Αμερικάνοι "ιδού ο στρατός σας";
Άλλο παράδειγμα, πιό χτυπητό: Κάνει πόλεμο η Τουρκία στη Συρία και βγαίνει ο Τραμπ και λέει, αν ξεφύγεις Ερντογάν σου γαμάω την οικονομία. Μπορεί ή δε μπορεί να το κάνει; Ο Ερντογάν μπορεί να απαντήσει το ίδιο;
Μετά, αυτό που ανέφερα για τον καταμερισμό της εργασίας: Σε ποιές χώρες ορίζει η Ελλάδα τον καταμερισμό εργασίας; Ούτε στην Ελλάδα δεν τον ορίζουμε εμείς. Ακόμα και στην Κίνα, σε ένα μεγάλο βαθμό ο καταμερισμός εργασίας καθορίζεται από τις χώρες εκείνες που επενδύουν σε συγκεκριμένους τομείς και αναπτύσσουν την κινεζική οικονομία προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Να πάω λοιπόν στην ουσία.
Η έννοια της αλληλεξάρτησης όπως αποτυπώνεται σχηματικά στην πυραμίδα, οφείλει κατ' αρχάς να αιτιολογηθεί. Δεν υπάρχει καμία μελέτη, καμία εργασία, κανένα συνέδριο, καμία συνδιάσκεψη που να ανέλυσε το σχήμα και να το τεκμηρίωσε. Όταν αλλάζεις αυτό που μέχρι σήμερα θεωρείς ως σωστό, οφείλεις να τεκμηριώσεις αυτή την αλλαγή. Δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα αυτό, οπωσδήποτε όχι μέσα από τις προβλεπόμενες κομματικές διαδικασίες. Μπήκε απλώς ως εισήγηση της ΚΕ στα συνέδρια. Έτσι αλλάζουμε την κοσμοθεωρία μας;
Δεύτερο, η αντίληψη περί αλληλεξάρτησης δεν είναι καινούρια. Την υποστηρίζαν οι τροτσκιστές, την υποστηρίζει ο Μηλιός (που πρόσφατα συμπορεύθηκε - τυχαία; με το ΚΚΕ). Αυτό από μόνο του δε σου δημιουργεί έστω, ένα προβληματισμό;
Τρίτο και κυριότερο. Η σωστή προσέγγιση της θέσης της κάθε χώρας στο καπιταλιστικό σύστημα είναι η βασική προϋπόθεση για τη χάραξη της αντίστοιχης τακτικής προκειμένου να επιτύχει ένα ΚΚ τον αντικειμενικό του στόχο, το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Καθώς όλη η τακτική του ΚΚΕ εδράζεται στο σχήμα της πυραμίδας, της αλληλεξάρτησης, της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, και η τακτική του διαφοροποιήθηκε, πρώτα ουσιαστικά, και τέλος, με την τυπική επικύρωση στο 19ο Συνέδριο όπου εγκαταλήφθηκε -χωρίς την παραμικρή αναφορά στο για ποιό λόγο γίνεται αυτό - το ΑΑΔΜ, το οποίο ενώ αποτελούσε προγραμματικό στόχο από το 1995 έως και το 2013, αντικαταστάθηκε από τη Λαϊκή Συμμαχία σε καθαρά αντικαπιταλιστικό επίπεδο, παρά τις όποιες παλινδρομήσεις που σημειώθηκαν στο 20ο συνέδριο και που ονομάστηκαν "εξειδικεύσεις" όταν η πολιτική μας απευθύνεται στα μικροαστικά στρώματα (αγρότες, εβε κλπ) με αμιγώς αντιμονοπωλιακό και όχι αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα.
Με αυτή τη σημαντική στροφή, το ΚΚΕ εγκατέλειψε εκείνα τα αιτήματα που αποτελούσαν ή μπορούσαν να αποτελέσουν το φυτίλι που μπορεί να πυροδοτήσει κοινωνικές εξελίξεις, να συσπειρώσει ευρύτερες μάζες γύρω τους, όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ/ΝΑΤΟ, αιτήματα που πλέον συναρτώνταν και ήταν αποτελέσματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και μόνο (στο μυαλό του κόσμου = ζήσε Μάη μου), και να δυναμώσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα και μέσα από αυτό, να δυναμώσει και το Κόμμα την επιρροή του, τη δυνατότητα πολιτικής παρέμβασής του και αυτό να απεικονιστεί και στα εκλογικά του αποτελέσματα.
Τα αποτελέσματα αυτής της στροφής προς τον αριστερισμό (εκείνοι μας χειροκροτούν, όχι εμείς εκείνους) είναι πλέον αδιαμφισβήτητα. Τεράστια κάμψη στο κίνημα, στην επιρροή και στα ποσοστά του Κόμματος. Εγκατάλειψη του προνομιακού χώρου που κατείχε στα λαϊκά στρώματα και στρώσιμο του δρόμου, ανεξαρτήτως προθέσεων, στο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε και έδρεψε τους καρπούς της κοινωνικής αντίδρασης με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε αναπόφευκτα στην απογοήτευση και την παραίτηση.
Να τοποθετηθεί ο vatraxos. 
Η κατάσταση στα στρατιωτικά θέματα σήμερα δεν έχει καμμιά σχέση με αυτή που υπήρχε πριν ένα αιώνα όταν γράφονταν αυτά.Τότε η οικονομική ισχύς μιας χώρας συμβάδιζε σε γενικές γραμμές με τη στρατιωτική.