Πριν 42 χρόνια....
https://www.facebook.com/skavallierakis ... cale=el_GR
Ο Λιβανος, το ΠΑΣΟΚ, οι ελληνοαραβικες σχεσεις, το γαϊτανάκι της Μέσης Ανατολής. Μια ιστορία τόσο κοντινή και τόσο μακρινή.
Οι Ισραηλινές δυνάμεις ανακοίνωσαν πριν λίγες ημέρες τη στοχευμένη δολοφονία του Ιμπραχίμ Ακιλ της Χεζμπολαχ, ο Ακιλ καταζητούνταν για 41 χρόνια για τη δολοφονία πάνω από 60 Αμερικανών Πεζοναυτών στη Βυρηττό το 1983 με 5 τόνους εκρηκτικών και η δολοφονία του έγινε τη μερα που είχε γίνει τότε το χτύπημα. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή και την έντονη ελληνική εμπλοκή στα γεγονότα τότε :
1982: Τον Ιούνιο του 1982 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού Πρέσβυ στο Λονδίνο και λίγες μέρες μετά οι Παλαιστίνιοι ρίχνουν μερικούς όλμους στη Γαλιλαία, το Ισραήλ εισβάλλει στο Λίβανο σε μια χερσαία επιχείρηση με τρομερές απωλειες και από τις δυο πλευρές με αποκορύφωμα τις σφαγές αμάχων στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Οι Ισραηλινοι θέλουν να στερήσουν από την PLO και τον Αραφατ την εδαφική τους βάση. Οι μαχες είναι σκληρές και σώμα με σώμα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα προβαίνει σε μεγαλόστομες δηλώσεις υποστήριξης των Παλαιστινίων. Η Μελίνα ορκίζεται να καρφώσει τη σημαία τους στα Ιεροσόλυμα. Ο Καραμανλής συμβουλεύει να μην αναμιχθούμε: “τα μεγάλα είναι για μεγάλους”. Ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους φωνάζοντας υπέρ των πολιορκημένων. Στη Βυρηττό σπεύδει τελικά για στήριξη του Αραφατ ο Μάριο Σοαρες.
Ο Αραφατ αντέχει δυο μήνες ενώ προτείνει στον Ανδρέα να του παραχωρήσει ένα νησί ως έδρα της παλαιστινιακής διοίκησης, ο Ανδρέας το αρνείται μ έναν από τους αγαπημένους του διπλωματικούς ελιγμούς.
Έρχεται τελικά το σχέδιο « Χαμπιμπ». Προέβλεπε ότι οι Φενταγίν θα εγκατέλειπαν τη Βηρυττό κατά ομάδες και θα πήγαιναν να εγκατασταθούν σε διάφορες αραβικές χώρες. Η μεταφορά τους θα γινόταν με ελληνικά πλοία, βάσει διαβεβαιώσεων των ΗΠΑ για την ασφάλειά τους. Η Ουάσιγκτον έδωσε εγγυήσεις και για τους Παλαιστίνιους αμάχους που θα έμεναν πίσω μετά την αναχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων της PLO.
Με πλοία υπό ελληνική ή κυπριακή σημαία, οι μαχητές της PLO έφυγαν για την Ιορδανία, το Ιράκ, την Τυνησία, τη Βόρειο και Νότιο Υεμένη. Ζήτησαν και τους συνόδευσαν Έλληνες αξιωματικοί.
Πριν επιβιβασθούν, οι φενταγίν έκαναν το σήμα της νίκης. (Αργότερα ο Ισάμ Σαρτάουϊ, ηγετικό στέλεχος της PLO, θα πει: “ακόμα μια τέτοια νίκη, και θα μας πνίξουν όλους στη θάλασσα”).
Συγχρόνως έφθασε στην Βηρυττό “πολυεθνική δύναμη”, πάντοτε σύμφωνα με το “Σχέδιο Χαμπίμπ” . Μετείχαν, βέβαια, οι ΗΠΑ, με 1200 πεζοναύτες- ανάμεσα τους και αυτοί που θα δολοφονηθούν την επόμενη χρονιά-. Η Ιταλία και τη Γαλλία προσπάθησαν και πέτυχαν να λάβουν μέρος, για να τονίσουν την ιδιότητά τους ως μεγάλων μεσογειακών δυνάμεων. Έστειλε μια μικρή μονάδα και η Βρεταννία, ικανοποιώντας παράκληση του Αραφάτ, ο οποίος ήθελε και ελληνικη συμμετοχή. Δεν έγινε δεκτη.
Στις 30 Αυγούστου θα αναχωρήσει από το λιμάνι της Βηρυττού ο Γιασέρ Αραφάτ, με ελληνικό και αυτός εμπορικό πλοίο. Τον συνοδεύει ο Βασίλης Σαραντίτης, ο σύνδεσμος του Παπανδρέου στον εφοπλιστικό κόσμο- πέθανε πέρσι- , νομικός του σύμβουλος από το 1975 και μετέπειτα υπουργός - μελος της κυβέρνησης των Λιβανέζων του Ανδρέα όπως θα γράψει ο Τυπος- και προορισμός είναι ο Πειραιάς. Πολεμικά σκάφη της Ελλάδας και της Γαλλίας, κυρίως δε η αμερικανική αεροπορία προστατεύουν τον αρχηγό των Παλαιστινίων.
Στην Ελλάδα τον υποδέχεται ο Αντρέας, μέσα σε γενικευμένο ενθουσιασμό. Ακολουθεί μεγάλη δεξίωση στη “Μεγάλη Βρεταννία”, όπου εμφανίζονται μέλη του ΠΑΣΟΚ με μαντήλες στα κεφάλια τους.
42 χρόνια αργότερα όλα αυτά μοιάζουν μ ένα παρελθόν που δεν το θυμάται κανεις.