Bazoomba έγραψε: 02 Φεβ 2022, 15:02
Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 02 Φεβ 2022, 10:56
Παίδες η αναζήτηση θεού δεν είναι τόσο περίπλοκη. Σημάδια του υπάρχουν παντού. Με εμάς ένα από τα σημαντικότερα. Μην ψάχνετε στο άπειρο. Ο θεός είναι μέσα μας και γύρω μας. Είναι στα πάντα. Είναι τα πάντα. Οι κανόνες του που με κάθε επιστήμη παρουσιάζονται απαραβίαστοι παραβιάζονται διαρκώς από θρησκείες όπως το δωδεκάθεο. Και τι ήταν το 12θεο αν όχι το ιδανικό των ανθρώπων μρε όλες τις ελλείψεις και τις ηθικές του εκπτώσεις. Κανείς έκτοτε σε καμιά θρησκεία δεν πλησίασε καν σε τούτη την απόλυτη αλήθεια. Και κανείς δεν την ξεπέρασε.
Δυο πράγματα είναι σίγουρα, η εφορία και ο θάνατος. Οι παλιοί στην άφατη μαζική ευφύια τους ξεπερνούσαν τουλάχιστο το θάνατο επειδή οι οφειλές πάντα με ένα ή άλλο τρόπο πληρώνονται.
Εμείς οι χριστιανοί, αποχαιρετούμε τη ζωή πολύ δύσκολα, ανάμεσα σε βογγητά και χάπια για την πίεση. Ο φόβος του θανάτου μας εξουσιάζει. Κανένας κήπος δεν περιμένει, το ξέρουμε, καμία αθάνατη ευδαιμονία. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν πιστεύουμε, πως όλα ήταν ένα παραμύθι για να αντέξουμε τον πόνο του θανάτου και πως τώρα στο τέλος αυτό το αισχρό παραμύθι αποκαλύπτεται. Κι η ειρωνία, αν θα έπρεπε να ελπίζουμε σε κάτι θα έπρεπε να είναι τούτου του κόσμου. Ο έρωτας, η σύγκρουση, οι τέχνες, μα ο θεός μας, μέσα στην ιουδαική του μιζέρια μας προστάζει να σκύβουμε, να γονατίζουμε. Είναι νάρκισσος και εκδικητικός. Οι άγιοι μας είναι όλοι ραχιτικοί γέροι, σκελετωμένη από την ασιτεία. Στέκονται μεταξύ θεού κι ανθρώπου. Ετούτα είναι σήμερα τα είδωλά μας. Όχι ένα τέλεια χαραγμένο γυμνό γυναικείο ή ανδρικό σώμα. Της προάλλες στο αρχαιολογικό μουσείο καύλωσα με την αφροδίτη. Τι μουνάρα.
Αυτά θα έπρεπε να είναι τα είδωλά μας και σήμερα. Το παλιό θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν πατέρα και μάνα και λιγότερο σαν εκθέματα σε προθήκες.
Χαζός και μίζερος ο γεράκος που προσεύχεται ετησίως στο μνήμα του νεκρού του γιού; Χαζός ,μα καταφάσκων.
Χαζή και μίζερη η γυναίκα που περπατάει γονατιστή στην Παναγία της Τήνου; Χαζή, μα η πίστη της θεμελιώνεται πάνω στην ίδια αρχή με αυτή του Αγαμέμνονα:
καὶ δὴ λέγω σοι. πατέρα φὴς κτεῖναι. τίς ἂν
τούτου λόγος γένοιτ ̓ ἂν αἰσχίων ἔτι,
εἴτ ̓ οὖν δικαίως εἴτε μή; λέξω δέ σοι
ὡς οὐ δίκῃ γ ̓ ἔκτεινας, ἀλλά σ ̓ ἔσπασεν
πειθὼ κακοῦ πρὸς ἀνδρός, ᾧ τανῦν ξύνει.
ἐροῦ δὲ τὴν κυναγὸν Ἄρτεμιν, τίνος
ποινὰς τὰ πολλὰ πνεύματ ̓ ἔσχ ̓ ἐν Αὐλίδι·
ἢ ̓γὼ φράσω· κείνης γὰρ οὐ θέμις μαθεῖν.
πατήρ ποθ ̓ οὑμός, ὡς ἐγὼ κλύω, θες
παίζων κατ ̓ ἄλσος ἐξεκίνησεν ποδοῖν
στικτὸν κεράστην ἔλαφον, οὗ κατὰ σφαγὰς
ἐκκομπάσας ἔπος τι τυγχάνει βαλών.
κἀκ τοῦδε μηνίσασα Λητῴα κόρη
κατεῖχ ̓ Ἀχαιούς, ὡς πατὴρ ἀντίσταθμον
τοῦ θηρὸς ἐκθύσειε τὴν αὑτοῦ κόρην.
ὧδ ̓ ἦν τὰ κείνης θύματ ̓· οὐ γὰρ ἦν λύσις
ἄλλη στρατῶ πρὸς οἶκον οὐδ ̓ εἰς Ἴλιον.
ἀνθ ̓ ὧν, βιασθεὶς πολλὰ κἀντιβάς, μόλις
ἔθυσεν αὐτήν, οὐχὶ Μενέλεω χάριν
Απογύμνωσε το ενέργημα από τους θεούς που το ζητούνε, 12 φλοίδες σύνολο και τελικά θ'απομείνεις με τον ίδιο παραλογισμό, αυτόν της ευσέβειας.
Είναι από την "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή κι η μετάφραση του παραπάνω πάει κάπως έτσι:
ΗΛΕ. Λοιπόν,
αρχίζω: ομολογείς πως σκότωσες
τον άντρα σου. Και ποιά μπορεί να υπάρξει
αισχρότερη απ᾽ αυτήν ομολογία,
560 είτε ήταν δίκαιος, είτε όχι, ο φόνος;
Μα εγώ θα σου αποδείξω πως δεν είχες
κανένα δίκιο, μόνο οι προτροπές
του αθλίου σε παράσυραν εκείνου
του άντρα, που συζείς τώρα μαζί του.
Ρώτα την Άρτεμη την κυνηγήτρα,
ποιόν για να τιμωρήσει κράτησε όλους
δεμένους τους ανέμους στην Αυλίδα;
ή εγώ θα σου το πω· γιατί από κείνη
δε μπορεί να τ᾽ ακούσομε: Μια μέρα,
καθώς ακούω, διασκέδαζε ο πατέρας
στης Θεάς το άλσος, όπου με τον κρότο
των ποδιών του ξεσήκωσ᾽ ένα ελάφι
παρδαλό, με ωραία κέρατα μεγάλα·
κι αφού το σκότωσε, άφησ᾽ απ᾽ το στόμα
έτσι απερίσκεπτα να του ξεφύγει
570 μεγάλος λόγος, κι απ᾽ αυτό οργισμένη
κρατούσε η κόρη της Λητώς τα πλοία
των Αχαιών, για να της θυσιάσει
την κόρη του αντισήκωμα ο πατέρας
για το ελάφι· κι έτσι έγινε η θυσία
της αδερφής μου· αφού δεν ήταν τρόπος
ούτε και να γυρίσει ο στόλος πίσω,
κι ούτε στην Τροία να πάει· κι ήταν γι᾽ αυτό
που αναγκασμένος, μ᾽ όλη τη μεγάλη
αντίστασή του, τη θυσίασε τέλος
την κόρη του, κι όχι για το χατίρι
του Μενελάου.
Σε καμία τραγωδία δε δικαιολογείται ο Αγαμέμνων. Υπήρξε σκληρός κι εγωιστής. Έταξε στον Αχιλλέα πως θα τον παντρέψει με την Ιφιγένεια και όταν έφτασε αυτός αντί για γάμο είδε τη θυσία της. Γιατί; Για τη φιλοδοξία του Αγαμέμμνονα. Πρόσεξε όμως, καμία στροφή δεν παρεκκλίνει από το αρχικό. Εδώ ακούμε την Ηλέκτρα να μιλά που πολύ τον πατέρα της θρήνησε μα όχι όλη την πραγματικότητα. Ο Αγαμέμνων ποτέ δεν εκθειάζεται στην Ιλιαδα παρά αποκαλύπτεται πως είναι ένας μπεκρής, δειλός που ούτε πατάει στη μάχη και αρπάζει πάντα τα καλύτερα. Και πόσο θρήνησε την κόρη του; Και πόσο πιστός ήταν στον καλύτερο πολεμιστή του που δίχως αυτόν νίκη δεν θα είχε. Καθόλου. Αντίθετα, φέρθηκε επιπόλαια και σαν βασιλέας και σαν ευγενής. Η τιμωρία του ήταν μοιραία. Αν ηταν ένα πράγμα που οι παλιοί θαύμαζαν ήταν η αντρειοσύνη. Από πολύ νωρίς στην Ιλιάδα μας γίνεται γνωστό πως δεν την έχει. Οπότε τι μας μένει; Η θλίψη μιας κόρης.
