Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους! https://dev.phorum.com.gr/
Tarkovsky έγραψε: 09 Απρ 2019, 04:09
Ωστόσο ερμηνευτικά κάποιες μετράνε στο έπακρο. Για παράδειγμα ο Ζαν-Λουί Μπαρό ως Μπατίστ στα Παιδιά του παραδείσου. Και πολύ περισσότερο, θα ξεπεραστεί ποτέ ο Τατί;
Πιστεύω πως όχι (αν και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον οι σημερινοί κινηματογραφόφιλοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν το λιτό, μινιμαλιστικό στυλ του).
Απλώς υπήρχαν πάντα (και όχι μόνο στον κινηματογράφο, φυσικά) προσωπικότητες που προηγούνταν κατά πολύ της εποχής τους αισθητικά.
Π.χ., οι ερμηνείες της Greta Garbo (πριν 70 τόσα χρόνια) μοιάζουν, ακόμα και σήμερα, σαν τη μύγα μες το γάλα σε σύγκριση με τις πομπώδεις, θεατρικές ερμηνείες της πλειοψηφίας των συγχρόνων της.
Ομοίως ο Charlie Chaplin, τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά. Ο Orson Welles.
Οι Monty Python. κλπ κλπ.
Κατά κάποιον τρόπο αποτελεί το κατεξοχήν δείγμα της «μετάβασης» από αυτό που η νεότερη θεωρία του κιν/γράφου είχε νωρίτερα διαγνώσει ως μετανεωτεριστικη ταση, στην αναστοχαστικη πειραματική οικειοποιηση των διαφόρων θεωρηματων της από τους auteurs των 90s και στην εν τελει αναγωγή της σε νορμα και σε είδος.
ΥΓ. Το αλλοκοτο στριπτίζ-«interpretative dance» της Kirshner («Everybody knows»!) πρέπει να είναι απο τις πιο 90s στιγμές στην ιστορία του φιλμ.
ΥΓ2. Πινελιά που εκτιμησα: η σκηνή στην οποία ο Eric (Koteas), θέλοντας να χειραγωγισει τον WASP πρωταγωνιστή, αλλάζει αξαν, από τοροντεζικα(;) σε βαριά ελ προφορά - never trust a Greek.
Tarkovsky έγραψε: 09 Απρ 2019, 04:09
Ωστόσο ερμηνευτικά κάποιες μετράνε στο έπακρο. Για παράδειγμα ο Ζαν-Λουί Μπαρό ως Μπατίστ στα Παιδιά του παραδείσου. Και πολύ περισσότερο, θα ξεπεραστεί ποτέ ο Τατί;
Πιστεύω πως όχι (αν και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον οι σημερινοί κινηματογραφόφιλοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν το λιτό, μινιμαλιστικό στυλ του).
Απλώς υπήρχαν πάντα (και όχι μόνο στον κινηματογράφο, φυσικά) προσωπικότητες που προηγούνταν κατά πολύ της εποχής τους αισθητικά.
Π.χ., οι ερμηνείες της Greta Garbo (πριν 70 τόσα χρόνια) μοιάζουν, ακόμα και σήμερα, σαν τη μύγα μες το γάλα σε σύγκριση με τις πομπώδεις, θεατρικές ερμηνείες της πλειοψηφίας των συγχρόνων της.
Ομοίως ο Charlie Chaplin, τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά. Ο Orson Welles.
Οι Monty Python. κλπ κλπ.
Μπράβο, αυτό ακριβώς ο Μπατίστ!!! Οι υπόλοιποι γύρω του στην ταινία έπαιζαν θέατρο κι αυτός έκανε κινηματογράφο - κι ενώ ήταν βασικά άνθρωπος του θεάτρου...
getting back on topic
Saliveros έγραψε: 04 Απρ 2019, 08:24
Κάποιες όχι άγνωστες, αλλά πολλοί νεότεροι δεν τις γνωρίζουν (και χάνουν!):
Being there
Η τελευταία (και καλύτερη) ταινία του Peter Sellers
το Χόφμαν παραμένει όμως άγνωστη, όντως εμπορική αποτυχία. Ο ίδιος την είχε σχεδόν "αποκηρύξει" επειδή, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, ο ρόλος ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος Σέλερς στην πραγματική ζωή. Μάλλον έτσι εξηγείται το ρεσιτάλ ερμηνείας (προσωπική άποψη ότι αποτελεί την κορυφαία του στιγμή από όσες έχω δει, αλλά χωρίς να αποτελεί και την κορυφαία ταινία που έπαιξε).
