Ονοματοδοσίες Ελληνικών τόπων

[Isomnia]

Πόρος

Ο Πόρος είναι στην ουσία δύο νησιά. Το ένα λεγόταν Σφαιρία από τον Σφαίρο, ηνίοχο του άρματος του Πέλοπα (ο οποίος σημειωτέον υπήρξε ονοματοδότης της Πελοπονήσου) ο οποίος Σφαίρος πέθανε και τάφηκε στο ένα νησί. Το άλλο νησί ήταν η Καλαυρία και ονομάστηκε έτσι επειδή είχε καλή αύρα. Τα δύο αυτά νησάκια γίνανε ένα και ονομάστηκαν Πόρος γιατί εκεί υπάρχει ένας μικρός πόρος, ένα πέρασμα δηλαδή που χωρίζει το νησί από τον Γαλατά.

[Isomnia]

Σαμοθράκη

Η Σαμοθράκη ή το, από την μυθολογία, νησί του Αιόλου, είναι το ψηλότερο νησί του Αιγαίου και βρίσκεται στο Θρακικό πέλαγος απέναντι από την Αλεξανδρούπολη από την οποία απέχει 28 ναυτικά μίλια. Το όνομά της ίσως να προέρχεται από την όψη του ορεινού της όγκου. Η προελληνική λέξη «σάμος» σημαίνει ύψος και Σαμοθράκη είναι η υψηλή Θράκη. Σε μια έκταση μόλις 178τ.χλμ. αναπτύσσεται το όρος Φεγγάρι ή Σάος, το ‘Ιερό Βουνό’ της αρχαιότητας σε ύψος 1611μ., ενώ ποσοστό 8,4% της επιφάνειας του νησιού βρίσκεται σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 1000μ.
Οι πρώτοι κάτοικοι της Σαμοθράκης ήταν Κάρες. Αργότερα εγκαταστάθηκαν Θράκες οι οποίοι έδωσαν και τα πρώτα ονόματα στο νησί Σαόνησος , Σαωκίς και Σάος από το ψηλότερο βουνό Σάος, απ’ όπου, σύμφωνα με την μυθολογία, ο Αγήνορας ο βασιλιάς των Φοινίκων παρακολουθούσε την μάχη της Τροίας.

[Isomnia]

Σάμος

Το όνομα προκύπτει από την μηκυναϊκή λέξη «σάμη» ή «σάμος», η οποία σημαίνει ύψωμα δίπλα στην ακτή. Η γεωμορφολογία της Σάμου επιβεβαιώνει αυτήν την ονομασία, αφού το νησί έχει αρκετά βουνά και υψώματα.

Σίφνος

Πήρε το όνομά της από τον ήρωα Σίφνο, ο όποιος ήταν γιος του ήρωα Σουνίου και πρωτοκατοίκησε το νησί.

Σέριφος

Το όνομα προκύπτει από τη ρίζα «σερ», η οποία μας έχει δώσει το σέριφον, θαλάσσιο φυτό και διάφορα άλλα ονόματα βοτάνων. Σε συνδυασμό με το άφθονο χρυσάφι που είχε στην αρχαιότητα, σήμαινε ότι αυτά τα βότανα ήταν ισχυρά και ιαματικά. Επομένως, το όνομα Σέριφος, δηλώνει την πλούσια σε ιαματική χλωρίδα νήσο, με πλούσιο υπέδαφος.

[Isomnia]

Σπέτσες

Οι Σπέτσες στην αρχαιότητα ονομάζονταν Πιτυουσα, από τα πεύκα (πίτυς) που άφθονα είχε το νησί.3 Σε ένα χάρτη των Σπετσών, των αρχών του 15ου αι. το νησί παρουσιάζεται δασωμένο. Φαίνεται, λοιπόν, πως από την αρχαιότητα ήταν κατάφυτο από υψηλά πεύκα, από τα οποία οι παλαιότεροι κάτοικοι προμηθεύονταν την αναγκαία ξυλεία για την κατασκευή των σπιτιών και των πλοίων.4
Στις Σπέτσες ευδοκιμούσαν, εκτός από τα πεύκα, οπωροφόρα δένδρα και αμπέλια. «Η νήσος εν γένει είναι εύφορος», γράφει ο Ανάργυρος Χατζηαναργύρου, «παραγωγική δημητριακών καρπών και επιδεκτική μελιττουργίας αν και λεπτόγεως, ουχ ήττον θαυμασίως εν αυτή επιδίδουσιν η ελαία, η συκή, αι αμυγδαλέαι και παντός είδους καρποφόρα ή μη δένδρα εκ των μη χρηζόντων αρδεύσεως».5
Το όνομα «Σπέτσαι» αναφέρεται για πρώτη φορά το 1481 σε έκθεση κάποιου Ενετού ναυάρχου.6 Ο τύπος αυτός προέρχεται από μετασχηματισμό του ονόματος Πιτυουσα από τους Αρβανίτες, οι οποίοι το 15ο αι. κατοικούσαν το νησί. Η Πιτυουσα μετατράπηκε σε Πέτσα και σ' αυτό, πιθανότατα οι Ιταλοί, πρόσθεσαν το Σ στην αρχή. Ο Αναστάσιος Ορλάνδος στα «Ναυτικά» του δέχεται πως τα ονόματα Πέτσα, Σπέτσα και Σπέτσαι προήλθαν από το Πιτυ-ούσα «ένεκα της παραφθοράς της ελληνικής γλώσσης και της περί αυτήν αμάθειας».
1 Τα ονόματα «Πετιώτης», «Πετσιώτης», και «Πέτσα», ισχυρίζεται ο ιστορικός των Σπετσών, προέρχονται από την παραφθορά του ονόματος Πιτυώτης, που είναι το εθνικό της λέξεως «Πιτυούσα».
Το Σ, που κατόπιν προστέθηκε στην αρχή, είναι προσκόλληση του ς της πρόθεσης «εις» στο κύριο όνομα, δηλαδή από το «εις Πέτσας» προήλθε το «εις Σπέ-τσας».
Πάντως τα ονόματα «Πέτσα» και «Πετσιώται» αναγράφονται στα αρχαιότερα έγγραφα του νησιού. Πα την επικράτηση της ονομασίας «Σπέτσαι» αντί του «Σπέτσα» ο Αναστάσιος Ορλάνδος γράφει: « Έλαβεν εσχάτως η νήσος την πληθυντικήν ονομασίαν "Σπέτσαι" ή χάριν των εγγύτατα αυτή παρακειμένων, κατά τον Μελέτιον, άλλων νησιδίων? ων πάλιν η μεγαλύτερα ετήρησε μέχρι σήμερον την αρχαίαν αυτής ονομασίαν "Αριστερά", Ραστεριά αλβανιστί καλούμενη κατ' αναγραμματισμόν μόνον αλφαβητικών τίνων στοιχείων της λέξεως, ή διότι η το 1803 υπό Καπετανάκη εκδοθείσα μετάφρασις της Γεωγραφίας τόυ Γασπάρεως λέγει την "Πέτσαν" Σπέτσαι, κατάμίμησιν ίσως της μεταξύ Λιβόρνου και Γενούης Ιταλικής πόλεως Spezze, Specie και Specia».
9 Αλλοι υποστηρίζουν ότι το όνομα Πέτσα προέρχεται από την ιταλική λέξη pezza (πετσέτα), επειδή από τα απέναντι βουνά της Κυνουρίας το νησί φαινόταν επίπεδο, σαν ένα κομμάτι βαμβακερού υφάσματος. Κατά τον μεγάλο Έλληνα λεξικογράφο και ιστορικό Βυζάντιο Σκαρλάτο το νησί πήρε το όνομα του από την ιταλική λέξη pesce ή pescia (ψάρι), «καθ' όσον όντως η νήσος αύτη είναι εξαιρέτως ιχθυόεσσα».
10 Ο Ανάργυρος Χατζηαναργύρου και μερικοί άλλοι υιοθετούν την άποψη ότι το νησί ονομάστηκε από τους Γενουάτες, Πισάτες και Ενετούς θαλασσοπόρους Isola di Spezie (νησί αρωμάτων) από τα άφθονα αρωματικά βότανα που φυτρώνουν στο νησί, όπως θυμάρι, θρούμπι, χαμομήλι κλπ. ή Isola di Specie (ωραίο νησί) από την επίσης ιταλική λέξη specie, που σημαίνει μεταφορικά ευπρέπεια και καλλονή.

Κατά τον Μ. Λαμπρυνίδη η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι «διάφοροι Ιταλοί θαλασσοπόροι και δη Γενουήνσιοι, κατά τους πρώτους χρόνους της Φραγκοκρατήσεως της Πελοποννήσου κατευθυνόμενοι εις Ναύπλιον, παρέπλευσαν ή προσωρμί-σθησαν εις την έρημον τότε και άσημον ταύτην νήσον, ην επωνόμασαν Isola di Spezia, είτε εκ του ονόματος της οχυράς και ευλιμένου πρωτευούσης της πατρίδος αυτών Γενούης, Spezia, είτε και εκ του επωνύμου επιφανούς τίνος ναυτίλου της εποχής εκείνης».
11 Από τις πηγές και τα πολλά νερά που είχε, οι Τούρκοι ονόμαζαν το νησί «Σούλιτζα» ή «Σούλεζα» δηλαδή «Υδρόνησο» (από την τουρκική λέξη su, νερό). Και ο Ανάργυρος Χατζηαναργύρου αναφέρεται στα άφθονα νερά που είχε κάποτε το νησί: «Σύνδενδρος (δασώδης, κατάφυτη από δένδρα) άλλοτε και βρίθουσα υδάτων άφθονων, περέσχεν αφορμήν τοις κατακτηταίς Οθωμανοίς, ίνα προσφωνήσωσιν αυτήν Υδρούσσαν, εν τω Ασιατικώ αυτών ιδιώματι.
Αλλά, του δάσους αραιωθέντος διά τας χρείας των κατοίκων, μάλιστα δε προς ανατολάς της Νήσου, όπου ιδρύθη η νεωτέρα πόλις, εξαφανισθέντος ολοσχερώς, αι πηγαί και κρήναι βαθμηδόν εξέλιπον, διασωθείσης της παρά την Ακρόπολιν αρχαίας πηγής του Κρω καλούμενης, μόλις δε, το γε νυν, σταγόνες υδάτων πηγαίων αναβλύζουσιν εις σποραδικά μέρη• πλην την έλλειψιν τούτων αναπληρούσι τα ανορυχθέντα φρέατα και αι δεξαμεναί των ομβρίων υδάτων, παρά τοις κατοίκοις»}1 Και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει την ύπαρξη πηγαδιών, ενώ, σύμφωνα με μια πληροφορία, στην ενετική εποχή στις Σπέτσες υδρεύονταν τα πλοία.
Από μερικούς γεωγράφους το νησί ονομάζεται και Τιπάρηνος. Η Αντιβασιλεία αξίωσε το νησί να μετονομαστεί στα δημόσια έγγραφα σε Τιπάρηνος και οι κάτοικοι του Τιπαρήνιοι. Οι Σπετσιώτες όμως αντέδρασαν στη μετονομασία αυτή υποστηρίζοντας ότι το νησί τους και στην επίσημη αλληλογραφία πρέπει να ονομάζεται Σπέτσαι, γιατί με αυτό το όνομα αγωνίστηκε και δοξάστηκε στην επανάσταση του 1821.

[Isomnia]

Τήνος

Το όνομά της προκύπτει από την αρχαία ελληνική ρίζα «ταν», η οποία μας έδωσε το «ταναός» που σημαίνει μακρύς, λόγω του σχήματός του νησιού. Αν και η λέξη «ταναός» δεν χρησιμοποιείται πλέον, παρ’ όλα αυτά από αυτή τη λέξη προκύπτει η «ταινία».

[Isomnia]

Ύδρα

Το όνομα της Ύδρας οφείλεται στα άφθονα νερά που ανάβλυζαν από τις πλούσιες πηγές που είχε στην αρχαιότητα. Οι ιστορικοί αναφέρουν το νησί με το όνομα Υδραία και στο εσωτερικό του νησιού έχουν διασωθεί ίχνη αρχαίων οικισμών, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικές ανασκαφές στη θέση Επισκοπή.

[Isomnia]

Φούρνοι

Στην Αρχαιότητα αναφέρονται σαν “Κοράσιοι νήσοι”. (Υπάρχει σήμερα βραχονησίδα που λέγεται Κορασίδα). Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους ο φιλόσοφος Πορφύριος (1 αιών μ.Χ.) τους ονομάζει Κορσεάς, ονομασία την οποία διατηρούν και σήμερα. Την ονομασία Φούρνοι την πήραν αργότερα.
Για το όνομα του νησιού Φούρνοι υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι ότι το νησί ονομάστηκε έτσι επειδή κάθε σπίτι είχε το δικό του φούρνο και η δεύτερη για το σχήμα του λιμανιού που μοιάζει με φούρνο.

[Isomnia]

Ψαρά

Το νησί ήταν γνωστό στην αρχαιότητα με το όνομα Ψύρα ή Ψυρ(ρ)ίη ή Ψυρία. Η αρχαιότερη γνωστή μαρτυρία είναι η Οδύσσεια του Ομήρου όπου αναφέρεται ως Ψυρ(ρ)ίη, στη διήγηση του Νέστωρα, στο επεισόδιο του Νόστου. Αναφέρεται επίσης από τον Στράβωνα ως τα Ψύρα. Με την ίδια ονομασία αναφέρεται και σε έργο του 11ου αιώνα (του Ευσταθίου του Θεσσαλονικέως που απέδωσε στα ελληνικά την Περιήγηση της Οικουμένης, του Διονυσίου του Περιηγητή) και εκεί σημειώνει «Ψυρία δε νησίδιον, Χίου φασίν απέχον σταδίου ογδοήκοντα λιμένα έχον νηών είκοσι, λέγεται δε και ουδετέρως τα Ψύρα».

[Isomnia]

Εδώ τελειώνουν όλες οι πρωτεύουσες νομών και τα ονόματα νησιών της Ελλάδας.
Αν έχει παραληφθεί κάτι, παρακαλώ να το συμπληρώσετε.
Επίσης, μικρότερες πόλεις, χωριά, περιφέρειες που γνωρίζετε, μπορείτε να τις αναρτήσετε ώστε να συμπεριληφθεί ακόμη και ολόκληρη η Ελλάδα.

[Παλαιομνήμων]

Λάρισσα:
Ετυμολογικός γρίφος για τους μελετητές, η λέξη λάρισα χρησιμοποιούταν από τους Πελασγούς για να περιγράψει λίθινη ακρόπολη ή οχυρό –Λάρισσα λεγόταν και η Ακρόπολη του Άργους.

Το γεγονός ότι δεν έχουν βρεθεί στην πόλη ίχνη που να ταιριάζουν σε αυτήν την περιγραφή, έχει οδηγήσει τους ιστορικούς να θεωρούν ότι η ονομασία προήλθε από αλλού και δόθηκε κατ’ ευφημισμό. Κατά τη μυθολογική εκδοχή, πάντως, η Λάρισα ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Αχαιού, του Φθία και του Πελασγού.

Η Λάρισσα γράφεται με δύο σίγμα!!!
Αααα!!! Μην τα ισοπεδώνουμε όλα!!!

Διορθώθηκε

Διόρθωσε και την "Λάρισα" (σε "Λάρισσα") μέσα στο κείμενο. Και αυτή με δύο σ γραφόταν!

Ως προς προέλευση του ονόματος της πόλεως τώρα, έχω υπ' όψιν μου τις εξής δύο εκδοχές:
α) Από την νύμφη Λάρισσα, η οποία πνίγηκε στον Πηνειό και προς τιμήν της δόθηκε το όνομα στην πόλη.
β) Από τον ιδρυτή της πόλεως, τον Λάρισσο.

[LOUROS]

Η Λάρισσα είναι παλαιότατη ονομασία τόπου οχυρωμένου, με κάστρο. Λαρ το θέμα, με την δοτική κατάληξη -σσα. Όπως και η ακρόπολη του Άργους είναι στο λόφο Λάρισα. Υπάρχουν και άλλες. Το ενα ή δυο σ δεν έχει και τόσο σημασία.

[Παλαιομνήμων]

Η Λάρισσα είναι παλαιότατη ονομασία τόπου οχυρωμένου, με κάστρο. Λαρ το θέμα, με την δοτική κατάληξη -σσα. Όπως και η ακρόπολη του Άργους είναι στο λόφο Λάρισα. Υπάρχουν και άλλες. Το ενα ή δυο σ δεν έχει και τόσο σημασία.

Έχει, στον βαθμό που όλες οι ετυμολογίες (ασχέτως του ποια προκρίνουμε ως σωστή), οδηγούν στα δύο σ. Εφ' όσον δεν είμαστε οπαδοί της φωνητικής γραφής, κάθε επιλογή ορθογραφίας πρέπει να βασίζεται στην ετυμολογία.

[The Rebel]

Από πού πήραν το όνομά τους τα Σπάτα;
Γιατί ονομάζονται Κιούρκα οι Αφίδνες και ποιοι ήταν οι Λιόσηδες και οι Μαλακασαίοι.
Τι σημαίνουν τα αρβανίτικα τοπωνύμια στην Αττική.


Αθήνα 1853-57 του James Robertson ...

Πολλές περιοχές στις οποίες ζούμε, διατηρούν διπλή ονομασία που παραπέμπουν στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της Τουρκοκρατίας. Σημαντικός παράγοντας που επηρέασε αυτές τις ονομασίες ήταν η παρουσία των Αρβανιτών, ειδικά στην Αττική. Ας δούμε ποια είναι τοπωνύμια με αρβανίτικη ρίζα και ποια όχι:

Βόρεια – Δυτική Αττική
Στο 1382, ο Καταλανός ιππότης Ραμόν ντε Βιλανόβα εγκατέστησε τους (Αρβανίτες) Λιόσηδες κι ένα μέρος από τους Μαλακασαίους και τους Μαζαρακαίους στη βόρεια και τη δυτική πλευρά της Αττικής, για να την προστατεύσουν από τις εχθρικές επιδρομές.

Τα Άνω Λιόσια, πήραν το όνομά τους από το επώνυμο Λιώσα (s) (αλβανικά Loshi). Όσο για το τι σημαίνει το Loshi; Προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη ljioshe, ljosh-I, “ομαλή τοποθεσία σε βουνά με άφθονο χορτάρι βοσκής, βοσκοτόπι”). Οι Έλληνες συγγραφείς του Μεσαίωνα, αποδίδουν το επώνυμο Loshi, ως Λεώσας. Ως το 1994, το Ίλιον της Αττικής ονομαζόταν Νέα Λιόσια. Λιοσάτι ονομαζόταν ως το 1927 ο Κοκκινόβραχος των Αφιδνών. Το τοπωνύμιο προέρχεται από τη λέξη Loshati, «οι απόγονοι του Loshi».

Η Μαλακάσα πήρε το όνομά της από τον Αρβανίτη φύλαρχο Malakasi (απ’ όπου και το ελληνικό επώνυμο Μαλακάσης). Μια άλλη εκδοχή, «θέλει» το τοπωνύμιο Μαλακάσα να προέρχεται από το αλβανικό τοπωνύμιο Mallakaster, Mallakastra, του οποίου το β’ συνθετικό είναι το λατινικό castrum, – a.

Οι Αφίδνες της Αττικής, ως το 1912 ονομάζονταν Κιούρκα
Η λέξη Κιούρκα, προέρχεται από το αλβανικό επώνυμο Qurk που στα ελληνικά αποδίδεται ως Κυριακός. Κατά τον Γ. Οικονόμου, (Athenische Mitteilungen 35, 320), τα Κιούρκα πήραν το όνομά τους από τον αρχαίο αττικό Δήμο Κερκείς. Μεταξύ των αρχηγών των Αρβανιτών που εγκαταστάθηκαν στα Μεσόγεια της Αττικής το 1388, αναφέρεται κι ένας Κιούρκας. Η αλβανική λέξη qurku, πληθ. qurqe, σημαίνει «γούνα, δέρμα, δερμάτινο παλτό» και προέρχεται από την τούρκικη λέξη Kurk = γούνα.

Το τοπωνύμιο Καπανδρίτι, προέρχεται από το μεσαιωνικό επώνυμο Καπανδρίτης < αλβαν. Επών. Kapandrit (= του παπά Αντρέα) < του Παπαντρέα. Όπως γράφει ο Χ. Π. Συμεωνίδης, το αλβανικό Kapandrit βασίζεται στον τύπο Παπαντρίκος. Το Καπανδρίτης, φέρεται να είναι ελληνική δημιουργία παρά το γεγονός ότι το Kapandrit μαρτυρείται μόνο ως επώνυμο αλβανόφωνων. Εξελίχθηκε σε Καπανδρίτι από το «του Καπανδρίτη (το κτήμα)».

Η Ροδόπολη κοντά στο Διόνυσο Αττικής έως το 1981 ονομαζόταν Μπάλα Η λέξη Μπάλα, ως τοπωνύμιο, προέρχεται από το νεότερο αλβανικό επώνυμο Bale, Bala. Ο Άγιος Στέφανος της Αττικής, ήταν γνωστός παλαιότερα ως Νέο Μπογιάτι, ενώ η Άνοιξη ως Παλαιό Μπογιάτι, ως το 1954. Μπογιάτι ή Μπουγιάτη προέρχεται από αλβανικό τοπωνύμιο Bujati (απόγονοι της οικογένειας Bua ή Buja). Από τον 14 αιώνα υπάρχουν μαρτυρίες για τον Αλβανό φύλαρχο Γκίνο Σπάτα Μπούα.

Τα Βίλια, πήραν το όνομά τους είτε από την αλβανική λέξη viljia = vile – α (< λατινικό villa), «εξοχικό σπίτι, έπαυλη, κωμόπολη» ή από τη λέξη βίγλα, σκοπιά» < λατινικό vigilia, που πέρασε και στα αλβανικά ως vigle – a. Αν και λόγω της θέσης της κωμόπολης, δικαιολογείται και η δεύτερη ετυμολογία, ο Χ.Π. Συμεωνίδης, θεωρεί το τοπωνύμιο αλβανικό.

Η Βαρυ(μ)πόμπη, πήρε το όνομά της από το ελληνικό επώνυμο και οικωνύμιο Varibopi < σλαβικό προσωπωνύμιο Varibob «μάγειρας φασολιών ή οσπρίων».

Το Πολυδένδρι της Αττικής, ως το 1928, λεγόταν Μάζι. Το όνομα αυτό προέρχεται κατά τον Αλέξανδρο Ηρ. Γέροντα, από την φάρα, την οικογένεια των Αρβανιτών. Ο Π. Φουρίκης, γράφει ότι η λέξη maz – i, δηλώνει έκταση γης ανάμεσα σε βουνά που είναι πρόσφορη για καλλιέργεια, ενώ ο Κ.Οικονόμου, το ερμηνεύει από το αλβανικό mazi- α, «καλλιεργημένος αγρός έτοιμος για σπορά».


Από τη Καισαριανή στην Αθήνα. 1919. Φωτογράφος Boisonas

Τα Μεσόγεια
Η Παιανία, λεγόταν ως το 1915 Λιόπεσι. Ο Αλέξανδρος Ηρ. Γέροντας, γράφει: «Εκ του «Λιόπεσς» = βουστάσιου. Λιόπα δε αλβανιστί λέγεται η αγελάς». Κατά τον Ν. Πολίτη, πιθανότατα το Λιόπεσι πήρε το όνομα αυτό από κάποιον Αρβανίτη, ιδιοκτήτη της περιοχής.

Αλλά και ο Χ. Π. Συμεωνίδης γράφει σχετικά: Λιόπεσι: το αλβαν. lopesi (< lope – α «αγελάδα»), «τόπος όπου σταβλίζονται αγελάδες, βουστάσιο». Ο Δ. Καμπούρογλου, το μεταφράζει «βουστάσιο». (Εβδομάς 1887, αρ. 38, 1). Το επώνυμο Lopesi αναφέρεται συχνά σε βενετσιάτικα αρχεία.

Η Αρτέμιδα, ονομαζόταν ως το 1977 Λούτσα. Λούτσα = τέλμα < αλβαν. lluce-α «λάσπη, βόρβορος» το οποίο με τη σειρά του, βασίζεται στο σλαβικό luza= τέλμα. Το Μαρκόπουλο, είναι τοπωνύμιο προερχόμενο από επώνυμο. Προέρχεται, όπως είναι ευκολονόητο, από το επώνυμο Μαρκόπουλος. Για ένα… άλλο Μαρκόπουλο, το Μαρκόπουλο Ηλείας, υπάρχει αναφορά σε οθωμανικό έγγραφο του 15ου αιώνα ως Markopulu.

Τα Σπάτα, πήραν το όνομά τους από τον φύλαρχο Gjin Bua Shpata, που έδρασε στην Αιτωλία τον 14ο και 15ο αιώνα. Το επώνυμο Spata υπάρχει τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ιταλικό χώρο.

Το Κορωπί ή Κοροπί, είναι καθαρά ελληνικό τοπωνύμιο, προέρχεται δε η ονομασία του, είτε από το αρχαίο Κρωπεία = η περιοχή του αρχαίου Δήμου των Κρωπιδών, είτε από τον αρχαίο αττικό Δήμο Κεκροπίς.

Ελληνικότατο είναι και το τοπωνύμιο Κερατέα, από την λέξη «κερατία, κερατέα» (λέξη που υπάρχει από ελληνιστική περίοδο) και σημαίνει «ξυλοκερατιά, χαροπιά». Ανάλογο τοπωνύμιο στην Κρήτη, Κερατέα, μαρτυρείται από το 1577!

Τέλος και η Βάρη, που από κάποιους έχει χαρακτηριστεί ως αρβανίτικο τοπωνύμιο, είναι ελληνικό και δηλώνει ελώδη περιοχή. Στον ελλαδικό χώρο, υπάρχουν πολλά χωριά με τα όνομα Βαρκά και Βαρικό (ν). Η Βάρη της Αττικής, βρίσκεται στη θέση του αρχαίου Αναγυρούντα < ανάγυρος < το φυτό βρωμόχορτο....
https://www.mixanitouxronou.gr/apo-poy- ... in-attiki/

[Βινόσαυρος]

επιτέλους ρεμπελ, μια ανθελληνική δημοσιευση

[Chainis]

Ανθελληνική;
Από που ως που;