Phorum.com.gr

νύχτα έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 22:38δεν φοβάμαι τον πόνο, μα την απόγνωση που θα αισθανθώ τη στιγμή
που θα το συνειδητοποιήσω ότι φεύγω

αυτό με την επιστροφή στο τίποτα, είναι ακόμη πιο αγχωτικό και θλιβερό

στο μεταξύ έχεις ζήσει φίλε μου, κι έχεις αγαπήσει ένα σωρό πράγματα,
εγώ δε θέλω να αποχωριστώ καμία από τις αγάπες μου, την αγαπάω την ζωή,
έστω κι αυτή τη μίζερη ζωή που κάνω με τις μικροσυγκινήσεις της

έχεις δίκιο για την παρατηρήση της φύσης, είναι κάπως ανακουφιστικό

η ενασχόληση με το παρελθόν και η ανησυχία για το μέλλον είναι οι βασικοί
λόγοι της κατάθλιψης και των νευρώσεων...

και ναι, πράγματι κάποιοι άνθρωποι και οι επιλογές τους αποτελούν έμπνευση
και μπορείς να πάρεις κουράγιο και να ελπίζεις, μα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος
για το αν φοβούνται τον θάνατο, γιατί πολλοί ξεκινούν συνεχώς πράγματα και
φροντίζουν να μένουν πάντα απασχολημένοι ακριβώς επειδή αισθάνονται πως οι
δραστηριότητές τους λειτουργούν ως αντιπερισπασμός, ότι όσο είναι αεικίνητοι
ξεφεύγουν από τον θάνατο

το κίνητρο βέβαια ίσως έχει μικρή σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση

εσύ ηρεμείς με όλες αυτές τις σκέψεις;

νύχτα έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 22:47

foscilis έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 14:02 Η γιαγιά μου ποτέ δε χώνεψε ότι θα πεθάνει, ή μάλλον ότι υπήρχε θέμα στο οποίο δεν έπαιζε να γίνει το δικό της και συγκεκριμένα ο θάνατος. Από τα 65 και μετά της έγινε εμμονή, σταμάτησε να τρώει για να μη λειτουργεί ο μεταβολισμός, δυσκολευόταν να κοιμηθεί γιατί φοβόταν ότι δε θα ξυπνήσει, πήγαινε ξύπναγε τον παππού μου "Μίμη ζεις;" ("Δυστυχώς" απαντούσε αυτός). Στα 75 εθίστηκε στα ταβόρ που της τα "συνταγογράφησε" η ρούλα η κομμώτρια. Το αποτέλεσμα ήταν ακραία οστεοπενία. Στα 82 έσπασε τη λεκάνη της επειδή σηκώθηκε το βράδυ να πάρει 2ο ταβόρ και παραπάτησε μισοζαλισμένη από το πρώτο. Πέθανε λίγους μήνες μετά, κατάκοιτη και εντελώς τρελαμένη, δυο μέρες πριν τα 83.

Ο παππούς μου που ήταν πιο επικούρειος έζησε άλλα 6 χχρόνια, αν και τρομερά δυστυχισμένος γιατί του έλειπε. "Για μένα αυτή η γυναίκα αυτοκτόνησε, δεν πέθανε" μου έλεγε.

Το έχασε την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, σηκώθηκε το βράδυ κι έκανε μαλακίες για λίγα λεπτά ώσπου σκόνταψε και χτύπησε πολύ άσχημα το κεφάλι του. Έπεσε κατάκοιτος και χωρίς ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον, 4 μέρες μετά πέθανε στο κρεβάτι του.'Ηταν 5 χρόνια μεγαλύτερος από τη γιαγιά που σημαίνει ότι συνολικά έζησε 11 χρόνια περισσότερα και με φοβερή ποιότητα.

προσπαθώ να καταλάβω το πόιντ σου και φοβάμαι πως δεν τα καταφέρνω

νύχτα έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 22:47

foscilis έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 14:02 Η γιαγιά μου ποτέ δε χώνεψε ότι θα πεθάνει, ή μάλλον ότι υπήρχε θέμα στο οποίο δεν έπαιζε να γίνει το δικό της και συγκεκριμένα ο θάνατος. Από τα 65 και μετά της έγινε εμμονή, σταμάτησε να τρώει για να μη λειτουργεί ο μεταβολισμός, δυσκολευόταν να κοιμηθεί γιατί φοβόταν ότι δε θα ξυπνήσει, πήγαινε ξύπναγε τον παππού μου "Μίμη ζεις;" ("Δυστυχώς" απαντούσε αυτός). Στα 75 εθίστηκε στα ταβόρ που της τα "συνταγογράφησε" η ρούλα η κομμώτρια. Το αποτέλεσμα ήταν ακραία οστεοπενία. Στα 82 έσπασε τη λεκάνη της επειδή σηκώθηκε το βράδυ να πάρει 2ο ταβόρ και παραπάτησε μισοζαλισμένη από το πρώτο. Πέθανε λίγους μήνες μετά, κατάκοιτη και εντελώς τρελαμένη, δυο μέρες πριν τα 83.

Ο παππούς μου που ήταν πιο επικούρειος έζησε άλλα 6 χχρόνια, αν και τρομερά δυστυχισμένος γιατί του έλειπε. "Για μένα αυτή η γυναίκα αυτοκτόνησε, δεν πέθανε" μου έλεγε.

Το έχασε την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, σηκώθηκε το βράδυ κι έκανε μαλακίες για λίγα λεπτά ώσπου σκόνταψε και χτύπησε πολύ άσχημα το κεφάλι του. Έπεσε κατάκοιτος και χωρίς ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον, 4 μέρες μετά πέθανε στο κρεβάτι του.'Ηταν 5 χρόνια μεγαλύτερος από τη γιαγιά που σημαίνει ότι συνολικά έζησε 11 χρόνια περισσότερα και με φοβερή ποιότητα.

προσπαθώ να καταλάβω το πόιντ σου και φοβάμαι πως δεν τα καταφέρνω

foscilis έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 23:34 Οτι αν υστεριαζεις για τον θανατο οχι απλα ζεις χειροτερα αλλα παιζει να τον φερεις και νωριτερα και με πιο ασχημο τροπο.

Εγω εχω αποφασισει οτι δε με νοιαζει οτι θα πεθανω. Μονο μη συμβει οσο ειναι μικρα τα παιδια μου γιατι μετα γινονται κρεας για τα θηρια.

nemo έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 23:41 αμα δεν καταλαβες τι σου εγραψε παρατα τα ολα ...μην διαβαζεις και μην σκεφτεσαι
ισως να μην εισαι τοσο πολυ μεσα στν μιζερια

νύχτα έγραψε: 15 Ιούλ 2024, 00:00

foscilis έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 23:34 Οτι αν υστεριαζεις για τον θανατο οχι απλα ζεις χειροτερα αλλα παιζει να τον φερεις και νωριτερα και με πιο ασχημο τροπο.

Εγω εχω αποφασισει οτι δε με νοιαζει οτι θα πεθανω. Μονο μη συμβει οσο ειναι μικρα τα παιδια μου γιατι μετα γινονται κρεας για τα θηρια.

μα είναι αυτονόητο ότι αν υστεριάζεις και θλίβεσαι, ζεις χειρότερα,
αυτός είναι και ο λόγος που άνοιξα το τόπικ, μου στερεί την ηρεμία μου

είναι τόσο αυτονόητο που γι αυτό υπέθεσα ότι ήθελες να πεις κάτι άλλο

nemo έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 23:41 αμα δεν καταλαβες τι σου εγραψε παρατα τα ολα ...μην διαβαζεις και μην σκεφτεσαι
ισως να μην εισαι τοσο πολυ μεσα στν μιζερια

καλώς το σαΐνι

nemo έγραψε: 15 Ιούλ 2024, 00:09
επισης σημασια δεν εχει ο θανατος αλλα πως θα πεθανει καποιος

νύχτα έγραψε: 14 Ιούλ 2024, 20:47 βλέπω τις γωνιές μου μες στο σπίτι και τις φαντάζομαι χωρίς εμένα
και με πιάνει τρομερή θλίψη

enaon έγραψε: 15 Ιούλ 2024, 01:40στεναχωριέσαι για τις γωνίες ε; Τι θα απογίνουν μόνες τους κλπ;

Ωραια το λες ομως, ο θάνατος οταν μας αφορά ειναι θλίψη βαθιά. Ειναι και μια μάχη ισορροπίας, ο θάνατος θα σε κάνει σοφότερη με τις επαναλήψεις, με τον καιρό θα τον βλέπεις καθε φορά που μια ζωή θα αρχίζει, ο σκοπός ειναι να μεγαλώσεις αρκετά ωστε να χωρά η θλίψη χωρις να εξοικειωθείς. Στο τελος θα πεθάνεις βεβαια ο,τι και να κάνεις, αλλα οκ, λεπτομέρειες.