Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://dev.phorum.com.gr/
)
ή Αλβανοί ιππείς Stradioti ( στρατιώτες ) μισθοφόροι στην υπηρεσία των Βενετών επιτίθεται σε φάλαγγα δορυφόρων Λάντσκνεχτ.
Η Βυζαντινή ρομφαία
Ένα ερώτημα το οποίο απασχολεί τους σύγχρονους ερευνητές της Βυζαντινής και Μεσαιωνικής Δυτικοευρωπαϊκής στρατιωτικής Ιστορίας είναι το τι ήταν η Βυζαντινή ρομφαία, ποια ήταν η φύση του συγκεκριμένου όπλου;
Η ρομφαία της Αρχαιότητας ήταν ένα θρακικό όπλο, επινόηση των Θρακών, το οποίο αποτελείτο από μία επιμήκη ευθεία ή ελαφρά κυρτή (δρεπανοειδή) λεπίδα προσαρμοσμένη σε επίσης επίμηκες ξύλινο στέλεχος. Αν η ρομφαία ήταν δρεπανοειδής, η κόψη της βρισκόταν στην κοίλη πλευρά της λεπίδας. Ειδικά η κυρτή ρομφαία ανήκε στην ομάδα των λογχοειδών και ξιφοειδών όπλων δρεπανοειδούς λεπίδας (κοπίδες, φαλκάτες, falx κ.α.) τα οποία χρησιμοποιούσαν διάφοροι λαοί της Μεσογείου (Ίβηρες, Κελτίβηρες, Έλληνες, Θράκες, Ετρούσκοι, Λύκιοι, Κάρες, Λυδοί, Φρύγες, Δάκες και άλλοι). Η αρχική προέλευση τους είναι άγνωστη και αναζητείται ενίοτε από τους μελετητές. Αποψη μου είναι ότι πρόκειται για προϊόντα πολυγένεσης.
Οι αρχαίοι Ελληνες και στη συνέχεια οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν σώματα Θρακών ρομφαιοφόρων, συμμάχων ή μισθοφόρων, αλλά οι ίδιοι δεν υιοθέτησαν ποτέ το συγκεκριμένο όπλο. Όμως έως την Πρωτοβυζαντινή περίοδο, οι Θράκες αφομοιώθηκαν σταδιακά εθνολογικώς στο ρωμαϊκό και έπειτα στο βυζαντινό περιβάλλον, καθιστάμενοι λατινόφωνοι βορείως του Αίμου και ελληνόφωνοι νοτίως της ίδιας οροσειράς. Ετσι οι ρομφαιοφόροι μάχιμοι ενσωματώθηκαν εθνολογικά στους Ρωμαίους και στους Ελληνες μέσω του εκλατινισμού και του εξελληνισμού τους αντίστοιχα. Κατά τη Βυζαντινή Περίοδο, ο όρος «ρομφαία» εμφανίζεται στη βυζαντινή στρατιωτική ορολογία θέτοντας το προαναφερόμενο ερώτημα.
Μερικά παραδείγματα επιμηκων ξιφών από Βυζαντινές αγιογραφίες και μικρογραφίες που μπορούν να χαρακτηρισθούν ‘ρομφαίες’. Ειδικά η εισαγωγική εικόνα του άρθρου προέρχεται από βυζαντινό ναό στο Κοσσυφοπέδιο.
.
Η άποψη του γράφοντος μετά από μία πρώτη έρευνα, είναι ότι η «ρομφαία» όπως την αντιλαμβάνονταν οι Βυζαντινοί Ελληνες, ήταν το κυρτό ή ευθύ ξίφος (διαφόρων τύπων) του οποίου όμως το κύριο χαρακτηριστικό ήταν το μεγάλο μήκος λεπίδας. Για την περίπτωση αμφιβολίας ότι η ρομφαία μπορούσε να αντιστοιχεί και σε ευθύ ξίφος (επειδή στις ημέρες μας ο όρος συσχετίζεται σχεδόν πάντα με κυρτές λεπίδες), επισημαίνω το ότι μερικές αρχαίες ρομφαίες είχαν ευθεία λεπίδα.
Όπως έχει συναχθεί από αρχαιολογικές και φιλολογικές ενδείξεις, μερικοί εξελληνισμένοι Θράκες του Βυζαντινού στρατού συνέχισαν να χρησιμοποιούν την καθαυτό (αρχαία) ρομφαία έως και τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, όμως πρόκειται για ενδείξεις και όχι αποδείξεις. Μάλλον ο Βυζαντινός όρος «ρομφαία» σήμαινε εξίσου την αρχαία ρομφαία και το επίμηκες ξίφος κάθε τύπου του οποίου η λεπίδα εξάλλου θύμιζε έντονα ή και ταυτιζόταν σχεδιαστικά με τη λεπίδα της θρακικής ρομφαίας. Ειδικά μετά την οριστική εξαφάνιση της αρχαίας θρακικής ρομφαίας κατά την Πρωτοβυζαντινή ή έστω κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, οι Βυζαντινοί απέδωσαν οριστικά την ονομασία της στα εν λόγω ξίφη.
Αυτή η διαπίστωση ενισχύεται και από το ότι ενώ στις αρχαιότερες πηγές η ρομφαία περιγράφεται ή υπονοείται ως «λόγχη», με το πέρασμα των αιώνων περιγράφεται ή υπονοείται ως «ξίφος» (σταδιακά στους Πλούταρχο, Ευστάθιο, Ησύχιο κ.α. και στο Ευαγγέλιο του Λουκά και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη). Ειδικά στα εκκλησιαστικά κείμενα, η λέξη «ρομφαία» συμβολίζει τη δίκαιη Θεϊκή τιμωρία επί των αδίκων και αμαρτωλών, μία τιμωρία που εκδηλώνεται συνήθως με τη δράση αγγέλων, Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι άγγελοι απεικονίζονται στις βυζαντινές αγιογραφίες συνήθως ως ξιφοφόροι (και ποτέ ως φέροντες την αρχαία ρομφαία), έχουμε ένα ακόμη έμμεσο στοιχείο για τη μετεξέλιξη της ρομφαίας από λογχοειδές σε ξιφοειδές όπλο.
Ειδικά η κυρτή σπάθη ασιατικής προέλευσης την οποία οι Βυζαντινοί υιοθέτησαν από τους Ασιάτες νομάδες με τους οποίους βρίσκονταν σε επαφή σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας των πρώτων, είχε την κόψη στην αντίθετη (κυρτή) πλευρά από ότι η αρχαία θρακική ρομφαία, αλλά τη θύμιζε πολύ ως προς το σχήμα και έτσι οι Βυζαντινοί δεν δυσκολεύθηκαν να την αποκαλέσουν «ρομφαία». Επίσης αρκετά ευθέα ξίφη ευρωπαϊκής («φραγκικής») προέλευσης περιγράφονταν επίσης ικανοποιητικά (από τη βυζαντινή άποψη) με τον όρο «ρομφαία» επειδή ήταν πολύ επιμήκη και κυρίως τα χειρίζονταν και με τα δύο χέρια (δηλαδή όπως οι Θράκες τη δική τους ρομφαία). Αυτά τα ξίφη θύμιζαν ειδικά τις ευθείες αρχαίες ρομφαίες και ως προς τον τρόπο χρήσης τους επειδή χρησιμοποιούντο εξίσου για διατρητικό πλήγμα (και όχι μόνο για να κόβουν), όπως και οι εν λόγω ρομφαίες.
Τέλος, επισημαίνω και τη Βυζαντινή τάση για αρχαϊσμό στους εθνικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους, πχ αποκαλούσαν συχνά «Σκύθες» τους Σαρμάτες, Ούννους, Τουρανούς και γενικά τους νομάδες, αποκαλούσαν ενίοτε «Γαλάτες» γενικά τους Δυτικούς κ.ο.κ., ενώ είναι γνωστή η χρήση λατινικών στρατιωτικών όρων οι οποίοι όμως δεν είχαν πλέον την καθαυτό ρωμαϊκή/λατινική σημασία τους. Η Βυζαντινή ρομφαία ήταν μάλλον μία από αυτές τις περιπτώσεις αρχαϊσμών.
, οι οποίοι απαγόρευαν την μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη στην Παλαιστίνη.
οι Ισραηλινοί πέτυχαν να κυκλώσουν τις αιγυπτιακές δυνάμεις. 
) και το σκάφος περισυλλογής θα έπρεπε να είναι πιο μεγάλο και εξοπλισμένο με ραντάρ. 
)
Δεν έγινε όμως το ίδιο δύο εβδομάδες αργότερα με τον Άρθουρ Λόνγκμορ στον ποταμό Μedway.
μήπως χτυπηθούν απ' τον γερμανικό στόλο και την έκαναν για Αγγλία. Είχαν όμως αφήσει πίσω το υποβρύχιο Ε11 και να μαζέψει τους άνδρες των υδροπλάνων. Πράγματι αυτό έγινε - ενώ ένα γερμανικό αερόπλοιο βομβάρδισε ανεπιτυχώς το Ε11- αλλά μόνο για τα πληρώματα των 3 υδροπλάνων. Το τέταρτο υδροπλάνο έχασε τον προσανατολισμό του , προσθαλασσώθηκε κοντά σε ένα ολλανδικό αλιευτικό και πιλότος και παρατηρητής μεταφέρθηκαν στην Ολλανδία. 
Ο ΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Οι ανταγωνισμοί των αρχόντων της Ζακύνθου, αντιζηλίες, κυρίως, για τα πρωτεία και τις τιμές του Συμβουλίου της Κοινότητας, είχαν εκδηλωθεί από τα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας. Οι τίτλοι και τα αγαθά, που παραχωρούσε η Βενετία στους άρχοντες για τις πολεμικές τους υπηρεσίες σ’ αυτήν, ανάσταιναν ακόρεστες επιθυμίες ανωτέρων τιμητικών διακρίσεων και φιλοπρωτίας.
Η αρχοντική οικογενειακή παράδοση -ανδραγαθήματα στους πολέμους και ανώτερη κοινωνική επιβολή- αποτελούσε απαραίτητο κριτήριο εξασφαλίσεως υψηλοτέρων αξιωμάτων στην ιεραρχία του Συμβουλίου της Κοινότητας και, γενικότερα, της Βενετσιάνικης αποικιοκρατίας. Ο ανταγωνισμός αυτός των αρχόντων της Ζακύνθου, επόμενο ήταν να εκδηλωθεί εντονότερος ανάμεσα στις οικογένειες εκείνες, οι οποίες είχαν προσφέρει σπουδαίες πολεμικές υπηρεσίες στη Βενετία, εξασφαλίζοντας, έτσι, τα πρωτεία της κοινωνικής ζωής του τόπου.
Οι εξέχουσες και συγγενικές οικογένειες των Σιγούρων και των Μονδίνων, ιδιαίτερα ύστερ’ από τη Ναυμαχία του Έπαχτου, φορτωμένες με νέα πολεμικά τρόπαια και δάφνες, απόκτησαν ακόμη περισσότερη δύναμη, όχι μόνο στις τάξεις του αρχοντολογιού, αλλά και στον ίδιο το Λαό. Οι ποπολάροι, ανάλογα με τις υποχρεώσεις, τα αισθήματα και τα συμφέροντα καθενός, εξεθείαζαν τις πολεμικές αρετές και τα κοινωνικά προτερήματα, άλλοι των Σιγούρων και άλλοι των Μονδίνων. Έτσι, άρχισε να χωρίζεται ο ανήσυχος και δραστήριος Αιγιαλός σε δύο μεγάλες αντίπαλες κοινωνικές παρατάξεις οπαδών και αντιπάλων των δύο πρωτευουσών οικογενειών.
Εκείνο τον καιρό (1581), οι σχέσεις των δύο οικογενειών είχαν οξυνθεί, από άγνωστη αιτία. Έτσι, η φιλονικία αυτή, που κατέληξε σε αδιάλλακτη αμοιβαία έχθρα (οφειλόμενη πιθανότατα στους ανταγωνισμούς των ιερατικών αξιωμάτων του Συμβουλίου της Κοινότητας), εύρισκε ζωηρή εριστική απήχηση στους οπαδούς των δύο οικογενειών.
Όπως προκύπτει από τέσσαρες ανέκδοτες πολύτιμες εκθέσεις του Προβλεπτή Ζακύνθου, Giov. Antonio Venier, προς τη Βενετσιάνικη Κυβέρνηση, χρονολογημένες από 21 Νοεμβρίου 1582, 28 Δεκεμβρίου 1582, 1 Ιουνίου 1583 και 16 Ιουλίου 1583, η αδιάλλακτη έχθρα των δύο πρωτευουσών οικογενειών Σιγούρων και Μονδίνων είχε ξεσηκώσει ολόκληρο τον Αιγιαλό σε δύο αντιμαχόμενες φατρίες, με αποτέλεσμα να προκαλούνται ταραχές και φόνοι.
Ο Προβλεπτής αναφέρει, στην πρώτη του έκθεση, ότι οι έχθρες και τα μίση των δύο οικογενειών και παρατάξεων, που βρήκε όταν πάτησε το πόδι του στη Ζάκυνθο, «ύστερ’ από μια πομπώδη ειρήνευση», άναψαν πάλι, κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού του 1582. (Πιθανότατα, η ανακωχή αυτή ακολούθησε ύστερ’ από την δολοφονία του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου, αδελφού του Αγίου Διονυσίου, στις αρχές Δεκεμβρίου 1580). Ο Προβλεπτής δεν αναφέρει τη δολοφονία τούτη, ούτε τα αίτια της «πομπώδους» ανακωχής των δύο οικογενειών. Ο σκοπός των εκθέσεών του, ιδιαίτερα της πρώτης και της δεύτερης, αποβλέπει στο να εκφράσει τις ζωηρές ανησυχίες του για την εξέλιξη της οξύτατης αυτής αντιδικίας των δύο οικογενειών και παρατάξεων, και να κρούση τον κώδωνα του κινδύνου στη Βενετσιάνικη Κυβέρνηση για μια ενδεχόμενη γενικότερη κοινωνική σύρραξη στη Ζάκυνθο. Οι προσπάθειές του, όπως αναφέρει ο ίδιος, για να ειρηνεύσει τους αντιμαχόμενους, τιμωρώντας ακόμα όσους έδειχναν ανυπακοή, έμειναν άκαρπες και ναυάγησαν. Η κοινωνία του πυκνοκατοικημένου Αιγιαλού ήταν αδιάλλακτα χωρισμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα και δεν είχε μείνει κανένας ουδέτερος στην οικογενειακή αυτή διένεξη! Ολοένα, κάθε μέρα, μεγάλωναν τα μίση και άναβε ο φανατισμός, με αντεκδικήσεις και φόνους. Ο Προβλεπτής και οι Ευγενείς από το Κάστρο, ήταν αδύνατο, εξ αιτίας της αποστάσεως και των μέσων, να εμποδίσουν ένα γενικότερο κύμα κοινωνικών ταραχών στον ανταριασμένο Αιγιαλό. Απευθύνεται, λοιπόν, ο Προβλεπτής προς τη Βενετσιάνικη Γερουσία, η οποία είχε σημαντικά στρατηγικά συμφέροντα από τη γεωγραφική θέση της Ζακύνθου, και ζητεί να βρει αυτή αποτελεσματικούς τρόπους ειρηνεύσεως των δύο οικογενειών και παρατάξεων. Οι φόνοι, τα επεισόδια και άλλα, άγνωστα έως τώρα, τοπικά γεγονότα της χρονικής περιόδου 1582 – 1583, πλαισιωμένα όλα από την αδιάλλακτη έχθρα των δύο οικογενειών και παρατάξεων, αποτελούν το αντικείμενο των υπολοίπων ανεκδότων εκθέσεων του Προβλεπτή Ζακύνθου Giov. Antonio Venier. Οι πολύτιμες αυτές εκθέσεις αποκτούν ιδιαίτερη αξία για την ιστορική έρευνα της κοινωνίας της Ζακύνθου στα χρόνια εκείνα. Εμείς, ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι εδώ να σταματήσουμε αποκλειστικά και μόνο στο σκοτεινό ζήτημα της δολοφονία του Κωνσταντίnου Νουκίου Σιγούρου.
Ο Ε. Ρ. Ραγκαβής γράφει ότι ο αδελφός του Αγίου Διονυσίου Κωνσταντίνος σκοτώθηκε σε κάποια μάχη στην Πελοπόννησο, στα 1582. Ο Ραγκαβής, ωστόσο, παραλείπει να μνημονεύσει την πηγή από όπου αντλεί την πληροφορία του. Όπως κι άλλες πληροφορίες του Ραγκαβή για τη Ζακυνθινή οικογένεια Σιγούρου, έτσι κι αυτή ελέγχεται ανακριβής.
Ο Λ. Χ. Ζώης απέδειξε, από επίσημα έγγραφα του κατεστραμμένου Αρχειοφυλακείου Ζακύνθου, ότι ο Κωνσταντίνος Νουκίου Σιγούρος ζούσε μέχρι την 14 Ιουλίου 1580, που έδωσε στον Ιω. Μαλλιαρά το περιβόλι του στις Βαρές (Συμβολαιογράφος Ζακύνθου Ιω. Δρακόπουλος), και είχε πεθάνει πριν από την 21 Δεκεμβρίου 1580, που ο Ιεράρχης Διονύσιος και ο πενθερός του αδελφού του, Θεόδωρος Παΐδης, παρίστανται ως επίτροποι της κληρονομίας του «ποτέ μισέρ Κωνσταντή Σιγούρου» (Συμβολαιογράφος Ζακύνθου Ν. Παπαγιαννόπουλος).
Ο Κωνσταντίνος Σιγούρος παντρεύτηκε τη Σταματούλα Θεοδώρου Παΐδη. Από το γάμο του, απέκτησε δύο κόρες, την Παυλίνα και τη Φιορού. Η πρώτη πέθανε νεώτατη κi’ η δεύτερη παντρεύτηκε στα 1600, τον Π. Στυλιανέση. Ο Κωνσταντίνος Σιγούρος, επιφανής άρχοντας και κτηματίας, απέτυχε την 19 Ιουνίου 1580, ως Σύνδικος της Κοινότητας Ζακύνθου, ψηφίσθηκε, όμως, ως Κήνσωρ, με ψήφους 81 κατά 45. Η αποτυχία του εκείνη να υπερψηφισθή Σύνδικος, μήπως υπήρξε απαρχή της φιλονικίας των Σιγούρων με τους Μονδίνους; Εξέχοντες Υμνογράφοι του Αγίου Διονυσίου, κυρίως, όμως, η αγέραστη και ζωντανή παράδοση της Ζακύνθου, αναφέρουν ότι ο Κωνσταντίνος Νουκίου Σιγούρος δολοφονήθηκε κι ο φονιάς, κυνηγημένος από τις Αρχές, περιπλανήθηκε άθελά του στα βουνά κι έφθασε στο μοναστήρι της Αναφωνήτριας, όπου ζήτησε άσυλο από τον άγνωστό του Ηγούμενο και αδελφό του θύματος. Ο κακούργος εξομολογήθηκε το φρικτό έγκλημά του στον Ηγούμενο της Αναφωνήτριας. Ο Άγιος Διονύσιος έκρυψε από τους στρατιώτες και συγχώρησε το φονιά του αδελφού του και, μάλιστα, τον βοήθησε να φύγη με μια βάρκα, μέσα στη νύχτα, για την απέναντι στεριά της Κεφαλονιάς.
Η εγκυρότερη μαρτυρία της συγγνώμης του Αγίου Διονυσίου προέρχεται από τον Υμνογράφο του, Άγγελο Σουμάκη ( αρχές 18ου αι. ), γνωστό άρχοντα και λόγιο της Ζακύνθου. Ο Άγγελος Σουμάκης ή Συμμάχιος εξυμνεί την πράξη συγγνώμης του Αγίου Διονυσίου προς το φονιά του αδελφού του, την οποία είχε ακούσει ασφαλώς από το στόμα των γονέων, συγγενών και συμπολιτών του, συγχρόνων της ζωής ή του θανάτου του Ιεράρχη.
Παρ’ όλη την έλλειψη ως τώρα σύγχρονης γραπτής μαρτυρίας για τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου, εμείς την παραδεχόμαστε, από πολλά επίσημα στοιχεία, ως το ιστορικό γεγονός των αρχών Δεκεμβρίου του 1580. Μια έρευνα στον κυκεώνα των Βενετσιάνικων Αρχείων, πιστεύουμε πως, ανάμεσα σ’ άλλα, θα έφερνε στο φως και το κλειδί του ιστορικού αυτού ζητήματος! Ωστόσο, υπάρχει από τα πράγματα ένα μυστήριο γύρω από την απόκρυψη της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου. Η μοναδική έγγραφη πηγή της Ζακύνθου, που θα έλυνε οριστικά το σκοτεινό αυτό ζήτημα, εξαφανίσθηκε σκόπιμα σε άγνωστη εποχή και από άγνωστο πρόσωπο! Ένα μεγάλο «γιατί» γεννιέται αυθόρμητα, ύστερ’ από την ανάγνωση της παρακάτω επίσημης μαρτυρίας του Λ.Χ. Ζώη: «Ανέτρεξα εις πολλάς πηγάς, προς εξακρίβωσιν του θανάτου του (του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου), διεξήλθα κατά λέξιν σχεδόν όλους τους τότε συμβολαιογράφους και άλλα έγγραφα, εζήτησα σχετικάς πληροφορίας εκ των Αρχείων Κερκύρας και Βενετίας, αλλ’ αι παρασχεθείσαι μοι πληροφορίαι ουδόλως διελεύκαναν το τόσω σκοτεινόν, όσω και ενδιαφέρον ζήτημα τούτο. Μία μόνη ευτυχής σύμπτωσις παρουσιάσθη, η οποία και προς στιγμήν εθέρμανε τας ελπίδας μου. Ήτο η ανακάλυψις παρά τω Αρχειοφυλακείω Ζακύνθου του Βιβλίου Αποφάσεων του Κακουργοδικείου των ετών 1580 – 1584, όπου ήλπιζα ότι θ’ ανεύρισκον την καταδικαστικήν απόφασιν του φονέως και την αιτίαν του φόνου του Κωνσταντίνου Σιγούρου, αν, πράγματι, συνέβη τοιούτος. Ατυχώς, αι ελπίδες μου διεψεύσθησαν, διότι εκ του ανωτέρω βιβλίου έχουν αποσπασθή και φαίνονται τα ίχνη της εκραφής τα υπ’ αρ. 5 και 6 (φύλλα), σελίδες τέσσαρες, ακριβώς εις τα φύλλα εκείνα, εις τα οποία διαλαμβάνονται αι καταδικαστικαί αποφάσεις από το τέλος Νοεμβρίου 1580 μέχρι της 6 Μαρτίου 1581. Επίσης, και εκ του τέλους του βιβλίου έχουν αποσπασθή δύο σελίδες, εν αις ονομαστικόν ευρετήριον των περιεχομένων του βιβλίου. Τι να υποθέση τις εντεύθεν; Υπήρχε πράγματι εις τας ελλειπούσας σελίδας το όνομα του φονέως του Κωνσταντίνου Σιγούρου και η αιτία της πράξεως; Και αν υπήρχε, ποία χειρ βέβηλος ή αργυρώνητος απέσπασε τα σελίδας εκείνας; Και οι αποσπάσαντες -διότι, ασφαλέστατα, αι σελίδες απεσπάσθησαν σκοπίμως- ήσαν τάχα ενδιαφερόμενοι, ήσαν συγγενείς του δράστου, ζητήσαντες ούτω ν’ αποκρύψουν από τας μελλούσας γενεάς το όνομα του φονέως του αδελφού του Αγίου, δια την αλγεινήν εντύπωσιν, ή άραγε του παθόντος, φονευθέντος ίσως δια πράξιν, η οποία, χάριν του γοήτρου της οικογένειας των Σιγούρων, θα έπρεπε να μη γίνη γνωστή εις τους μεταγενέστερους; Όπως και αν έχη το πράγμα, μυστήριον καλύπτει την υπόθεσιν ταύτην…».
Και ερωτάται: Την απόσπαση των σελίδων εκείνων, όπου υπήρχε το όνομα του φονιά, τα αίτια της πράξεως, κι η καταδικαστική απόφαση, επραγματοποίησαν οι Μονδίνοι ή οι Σιγούροι; Ας λεχθεί ότι παλιότερα είχε διορισθεί Αρχειοφύλακας Ζακύνθου κάποιος Μονδίνος και, συνεπώς, η απόσπαση των σελίδων ήταν εύκολη. Επίσης, δεν πρέπει ν’ αποκλεισθεί καθόλου και η εκδοχή της αποσπάσεως των σελίδων από την οικογένεια των Σιγούρων, από ευσχημοσύνη προς το πρόσωπο του Αγίου, αν όχι και σύμφωνα με την απαίτηση του ίδιου, για να ειρηνεύσουν τα πνεύματα. Η τελευταία αυτή εκδοχή πλησιάζει περισσότερο προς την αλήθεια, επειδή, αν προσέξει κανείς σ’ όλα τα μεταγενέστερα οικογενειακά συμβόλαια του Αγίου Διονυσίου, θα παρατηρήσει ότι σε κανένα απ’ αυτά δε μνημονεύεται ο τρόπος του θανάτου του αδελφού του, αλλά πάντα η έκφραση «ο μακαρίτης μισέρ Κωνσταντής» κι ακόμα, το σπουδαιότερο, ότι ύστερ’ από λίγα χρόνια, η τόσο επιθυμητή συμφιλίωση των δύο οικογενειών είχε πραγματοποιηθεί, χωρίς καμμίαν επέμβαση ή πίεση της Βενετίας. Πίσω απ’ όλα αυτά, είμαστε βέβαιοι ότι υπήρχε η απέραντη ανεξικακία και συγνώμη του Αγίου μας, ο οποίος, αφού ήπιε ολόκληρο το φοβερό εκείνο ποτήρι της δολοφονίας του αγαπημένου του αδελφού, έσφιξε την καρδιά του, κοίταξε ψηλά και αγωνίσθηκε σκληρά με όλους, και πρώτ’ απ’ όλα με τον ίδιο τον εαυτό του, για να ξεχασθή το τρομερό εκείνο έγκλημα, που μάτωσε τόσο την ψυχή του, να ειρηνεύσουν οι δύο πρωτεύουσες οικογένειες και να συμφιλιωθούν οι συμπολίτες του.
Ντίνος Κονόμου ( 1969 )
http://www.imzante.gr/zakynthos-metropo ... -dionysios
Αυτός τους απάντησε 
και τον παρέδωσαν στους Μπόξερς.