Phorum.com.gr

ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ έγραψε: 13 Σεπ 2020, 00:45 .

Είναι τυχαίο οτι την Ελπίδα ο Μύθος της Πανδώρας την έχει γιά κακό ;;;.....

Αν καί μάλλον υποννοεί τήν Μεγάλη Ελπίδα τού γένους.....τήν Ζωή Μετά.....

.

αλασκα15++ έγραψε: 13 Σεπ 2020, 14:36

Λοξίας έγραψε: 13 Σεπ 2020, 00:34

αλασκα15++ έγραψε: 12 Σεπ 2020, 12:57 Γιατί δεν έχει η ελπίδα υπόσταση ; Όταν π.χ περιμένω να με πάρουν σε μια δουλειά και έχω την ελπίδα ότι θα με πάρουν . Αυτό που αισθάνομαι , αυτό το "συναίσθημα" δεν είναι υπαρκτό ; Δεν έχει υπόσταση;

Ο όρος "υπόσταση", σημαίνει το υπαρκτό.
Αυτό που αισθάνεσαι, αυτό το συναίσθημα, είναι το αποτέλεσμα που προκαλεί η ελπίδα. Δεν είναι η ίδια η ελπίδα.
Η ελπίδα σαν αφηρημένη έννοια, δεν μπορεί να έχει ύπαρξη η ίδια. Δεν είναι όντως ον.

Τότε είναι και τ' άλλα συναισθήματα π.χ "χαρά" , "λύπη" αποτέλεσμα των αφηρημένων εννοιών χαρά, λύπη;

Green Dragon έγραψε: 13 Σεπ 2020, 16:45 Πάντως το παράδοξο λύνεται αν υποθέσουμε ότι ο Θεός δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός αλλά ουδέτερος. Βέβαια το καλό και το κακό είναι ανθρώπινες έννοιες, έστω σε κάποιον βαθμό, πράγμα που δυσχεραίνει την φιλοσοφική ανάλυση.

Green Dragon έγραψε: 13 Σεπ 2020, 16:45 Πάντως το παράδοξο λύνεται αν υποθέσουμε ότι ο Θεός δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός αλλά ουδέτερος. Βέβαια το καλό και το κακό είναι ανθρώπινες έννοιες, έστω σε κάποιον βαθμό, πράγμα που δυσχεραίνει την φιλοσοφική ανάλυση.

Αυτό που λέει ο Ούτις έχει βάση κατ' εμέ, δηλαδή ο ορισμός του 'κακού' ως την απομάκρυνση από το 'φυσικό' (Φύση) μοιάζει πολύ πιο αντικειμενικός σε συμπαντικό επίπεδο.

Χαοτικός έγραψε: 13 Σεπ 2020, 16:52 Δηλαδή υπάρχουν πραγματικότητες πιο φιλοσοφίσιμες από κάποιες άλλες;

Λοξίας έγραψε: 13 Σεπ 2020, 16:46

αλασκα15++ έγραψε: 13 Σεπ 2020, 14:36

Λοξίας έγραψε: 13 Σεπ 2020, 00:34 Ο όρος "υπόσταση", σημαίνει το υπαρκτό.
Αυτό που αισθάνεσαι, αυτό το συναίσθημα, είναι το αποτέλεσμα που προκαλεί η ελπίδα. Δεν είναι η ίδια η ελπίδα.
Η ελπίδα σαν αφηρημένη έννοια, δεν μπορεί να έχει ύπαρξη η ίδια. Δεν είναι όντως ον.

Τότε είναι και τ' άλλα συναισθήματα π.χ "χαρά" , "λύπη" αποτέλεσμα των αφηρημένων εννοιών χαρά, λύπη;

Τα συναισθήματα ναι. Είναι "υπαρκτά" (με διευρυμένη την έννοια του υπαρκτού), αλλά οι αφηρημένες έννοιες όχι.

Όταν συναντάς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, αισθάνεσαι μια χαρά. Η χαρά είναι "υπαρκτό" συναίσθημα (όχι πράξη), ενώ το πρόσωπο που την προκάλεσε, είναι καθ' όλα υπαρκτό με την πλήρη έννοια. Είναι όντως ον.

Αυτή ήταν και το νόημα της ερώτησής μου, που δεν βλέπω να απαντάται...

Λέγοντας το κακό δεν έχει υπόσταση, με ΤΙ το συγκρίνουν ως προς την υπόσταση;
Το συγκρίνουν με ένα όντως ον, όπως ο άνθρωπος;
Το συγκρίνουν με μία αφηρημένη έννοια, όπως χαρά, λύπη, συγκίνηση, ελπίδα, κ.λπ.;
Με ΤΙ τέλος πάντων;

Green Dragon έγραψε: 13 Σεπ 2020, 16:56

Χαοτικός έγραψε: 13 Σεπ 2020, 16:52 Δηλαδή υπάρχουν πραγματικότητες πιο φιλοσοφίσιμες από κάποιες άλλες;

Ανάλυσε λίγο περισσότερο την ερώτησή σου γιατί δεν την κατάλαβα.

ΟΥΤΙΣ έγραψε: 13 Σεπ 2020, 14:56
Η κακία προκύπτει από την απομάκρυνση από το κατά φύση. Είναι στρέβλωση και ανωμαλία.

Green Dragon έγραψε: 13 Σεπ 2020, 17:20 Αν το κατάλαβα σωστά, σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολο να φιλοσοφήσεις από μη ανθρώπινη σκοπιά, πρέπει να βγεις νοητικά από τον ανθρώπινο εαυτό σου που είναι πολύ δύσκολο και ίσως να μην είναι και 100% επιτεύξιμο (ή και πολύ λιγότερο).

ΟΥΤΙΣ έγραψε: ↑Η κακία προκύπτει από την απομάκρυνση από το κατά φύση.
Λοξ. έγραψε
Συγγνώμη, αλλά ήδη έχεις μια αντίφαση εδώ. Αφου ο κόσμος δημιουργήθηκε αγαθός, ακόμα και το να απομακρυνθείς από το "κατά φύση", είναι αδύνατον να προκύψει κακία, αφού τίποτε κακό δεν μπορεί να προκύψει από το αγαθό.

opsimasmenos έγραψε: 13 Σεπ 2020, 00:59

ksk έγραψε: 10 Σεπ 2020, 15:05

Λοξίας έγραψε: 10 Σεπ 2020, 14:44 Διαβάζω: "το κακό είναι μη ον", "το κακό στερείται ύπαρξης", "το κακό δεν υπάρχει", "το κακό είναι ανυπόστατο"...

Μπορεί κάποιος να διευκρινίσει πως ακριβώς νοεείται το "μη ον";
Δεν είναι ον σαν τον άνθρωπο δηλαδή, αλλά είναι κάτι άυλο σαν τους αγγέλους;

Και το "στερείται ύπαρξης", πως ακριβώς ερμηνεύεται;
Όπως στερείται ύπαρξης μια αφηρημένη έννοια δηλαδή; Σαν την ελπίδα, ας πούμε;

Το καλο τι ειναι; Πρώτα θα πάρουμε αυτή την απάντηση και μετά θα πούμε τις απορίες μας...εκτός κι αν έχει δοθεί και δεν την έχω διαβάσει...

Το κακό δεν έχει μέλλον, οδηγείται σε αφανισμό η κοινότητα όταν υπερισχύει. Η ύπαρξη του (η αξία του) είναι μια φούσκα έτοιμη να σκάσει.
Το καλό είναι το αντίθετο.

αλασκα15++ έγραψε: 13 Σεπ 2020, 17:02 Θα προσπαθήσω να απαντήσω , ίσως εν μέρει , κάνοντας μόνο υποθέσεις .
Αν έμαθες πως στην Καλιφόρνια οι πυρκαγιές κατέστρεψαν σπίτια και κάηκαν άνθρωποι . Αυτό το κακό σε λύπησε. Πώς θα νιώσεις ή ας πούμε καλύτερα πως θα καταλάβεις εσύ σαν άνθρωπος αυτό το κακό που συνέβη στην Καλιφόρνια αν λείπουν τα συναισθήματα λύπη , οργή, συμπόνια κοκ. ?

jey_pap έγραψε: 13 Σεπ 2020, 18:40 Δεν απομακρύνεσαι τοπικά από το αγαθό, από την αγαθή φύση, αλλά τροπικά. Είναι μια διανοητική στάση πλανεμένη, διαφορετική από την κατά φύση στάση. Η πλάνη ξεκινάει από την εσφαλμένη-πλανεμένη κρίση για τα πράγματα, για την ισχύ, για τις επιθυμίες...
Η πλάνη στην κρίση οφείλεται σε ψεκτά πάθη, σε φιλόυλες επιθυμίες... που υποκαθιστούν τη φυσική θέληση. Δημιουργείται έτσι συνήθεια ή έξη σαν μια δεύτερη φύση που επικρατεί στην κρίση. Το προπατορικό "αμάρτημα" δεν είν' άλλο από την υπεροχή της γνωμικής προαίρεσης έναντι της φυσικής τοιαύτης. Έτσι η γνωμική προαίρεση που έχει σαν οδηγό μια κρίση που ποδηγετείται από ψεκτά πάθη, συνήθειες φιλόυλες, επιθυμίες χαμαίζηλες, εξωθείται σε αποφάσεις μακράν της φυσικής προαιρέσεως και θέλησης.