Η ανάρτησή σου θέτει ενδιαφέροντα θέματα.
Niki έγραψε: 04 Σεπ 2020, 08:05
Το πνευματικό επίτευγμα σαν όρος είναι μεταγενέστερος από τους οπαδούς της επιστήμης.
Όχι για μένα το έργο τέχνης είναι έργο τέχνης.
Οι μηχανές του Νταβίντσι είναι πνευματικό επίτευγμα αλλά δεν είναι έργα τέχνης , είναι εφευρέσεις ούτε η ιδέα μπορεί να είναι έργο τέχνης (αυτό από τους οπαδούς της επιστήμης).
Η επιστήμη μπορεί να επιδιώκει την υψηλή τελειότητα όπως και οι καλές τέχνες αλλά δεν παράγει έργο τέχνης ούτε προάγει το πνεύμα.
Νομίζω ότι το βιβλίο συμφωνεί μαζί σου λίγο περισσότερο από όσο νομίζεις.
Σου λέει ότι υπάρχουν τεχνικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα και σου διακρίνει τα μεν από τα δε. Παράδειγμα:
Αυτός (η ομάδα) που θα σχεδιάσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο, θα προσπαθήσει να του δώσει χαρακτηριστικά που ίσως δεν έχουν άλλα ή τουλάχιστον έχουν λίγα άλλα. Ταχύτητα, επιτάχυνση, πρωτοποριακές αναρτήσεις, καλό κράτημα, καλά φρένα, καλό τιμόνι κλπ κλπ Αυτά αφορούν τεχνικά επιτεύγματα, την λειτουργικότητα του αυτοκινήτου, ως εκ τούτου αφορούν την τεχνολογία, όχι την τέχνη.
Ταυτόχρονα αυτοί που ασχολούνται με την εμφάνιση του αυτοκινήτου θα κοιτάξουν επίσης να κάνουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό και ωραίο. Στο σασί, στα φώτα, στο σαλόνι, στην επένδυση του ταμπλό, δηλαδή στη μακρομορφή και στις λεπτομέρειες. Αυτοί λοιπόν που ασχολούνται με την μορφή του αυτοκινήτου, κάνουν μιας μορφής τέχνη. Ομοίως και εκείνοι που σχεδιάζουν έπιπλα, κουζινικά και λοιπά χρηστικά αντικείμενα αλλά με έμφαση στην εφμάνισή τους και όχι στη λειτουργικότητά τους.
Τώρα δεν είναι όλες οι τέχνες ένα πράγμα. Έχει κατηγορίες και χίλια δυο. Ωστόσο την βασική ιδέα την καταλαβαίνεις. Οι μηχανές του Νταβίντσι είναι πνευματικό επίτευγμα που αφορά την τεχνολογία και οι πίνακες του Νταβίντσι καλλιτεχνικό επίτευγμα που αφορά την τέχνη. Μπορεί το επίτευγμα στον ένα χώρο να είναι μεγάλο ή μικρό και στον άλλο το αντίθετο αλλά εδώ δεν συζητάμε αυτό. Ξεχωρίζουμε βασικά πράγματα.
Niki έγραψε: 04 Σεπ 2020, 08:05
Ακόμα κάτι , μέσα στην αισθητική (στον ορισμό )δεν υπάρχει η αηδία υπάρχει κατ εξαίρεση η δυσαρμονία αλλά όχι η αηδία.
Αν ένα δημιούργημα μου προξενεί αηδία ,ανεξάρτητα αν η αηδία είναι ένα δυνατό συναίσθημα ,ανεξάρτητα αν ο δημιουργός θέλει να περάσει ένα μήνυμα με τρομερή φαντασία , ανεξάρτητα αν το έκανε πολύ ρεαλιστικό και πετυχημένο τεχνικά που δείχνει τις τεχνικές του ικανότητες ανεξάρτητα αν το μήνυμα στην τελική είναι για το καλό για μένα αυτό δεν μπορεί να είναι έργο τέχνης.
Για κάτι τέτοια υπάρχουν όροι όπως εναλλακτικό τεχνούργημα κ.λ.π.
Ούτε μπορούν να λέγονται εναλλακτικοί καλλιτέχνες όπως τους αρέσει να λέγονται.
Μπορούν να λέγονται εναλλακτικοί τεχνίτες.
Ο όρος καλλιτέχνης εμπεριέχει μέσα το κάλλιστο.
Κάλλος.
Νομίζω ότι αν το σκεφτείς λίγο πιο ψύχραιμα αυτό, θα αλλάξεις γνώμη. Να, βάλε για λίγο στο μυαλό σου τι πέρασαν και τι είδαν τα μάτια κάποιων από τους καλλιτέχνες που έζησαν τον 20ο αιώνα. Είδαν 2 παγκόσμιους πολέμους, είδαν πυρηνικές βόμβες να αφανίζουν πόλεις, είδαν επιδημίες να σαρώνουν, είδαν μεγάλες μάζες ανθρώπων να ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους, είδαν τείχη να υψώνονται και να χωρίζουν λαούς. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι όλα αυτά θα τους αφήσουν ανεπηρέαστους και θα ζωγραφίζουν μόνο χαμογελαστές κυρίες με φουρό.
Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να ζωγραφίζει ένα ωραίο αντικείμενο. Μπορεί το αντικείμενο καθεαυτό να είναι αδιάφορο όπως μία νεκρή φύση (ένα πιάτο με φρούτα) ή και άσχημο (ένας άσχημος άνθρωπος που παραγγέλνει να τους κάνεις το πορτρέτο). Μπορεί επίσης να θέλουν να ζωγραφίσουν ένα ιστορικό γεγονός (πχ τη σφαγή της Χίου). Δεν έχει σημασία αν το αντικείμενο είναι θελκτικό. Έχει σημασία να είναι ωραία/θελκτικά ζωγραφισμένο. Να έχει βάλει την τέχνη, την φαντασία και την ικανότητά του ώστε να αποδώσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο αυτό που ζωγράφισε.
Μετά Niki πρέπει να πάρεις πολύ σοβαρά υπόψη σου το γεγονός ότι υπάρχουν καλλιτεχνικά ρεύματα. Κάθε άνθρωπος γεννιέται σε μία ιστορική στιγμή σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, εμπλουτίζει τις γνώσεις του με μελέτη και ταξίδια αλλά εν τέλη δεν μπορεί να ξεφύγει και πολύ. Δεν βλέπεις ας πούμε ξαφνικά ένα πίνακα του Θεοτοκόπουλου να μοιάζει με κάποιον του Νταλί ή του Πικάσο. Τα βήματα γίνονται σταδιακά, προστίθενται στοιχεία και γνώσεις και κάποια στιγμή μαζί με άλλους παράγοντες αλλάζει η εποχή και οι καλλιτέχνες κάνουν άλλα. Έτσι μπορεί μια ιστορική στιγμή να έχεις πληθώρα απεικονίσεων χαρούμενων / ξένοιαστων μορφών και μια άλλη ιστορική στιγμή να είναι μέσα στη μαυρίλα. Δεν θα κρίνεις λοιπόν έναν πίνακα (ή άλλο έργο) με βάση το αν προκαλεί σε κάποιους αηδία.