Παπαριές μαρίτσαμ.Χαοτικός έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:19 Όπου και να πήγες δεν μειώνεται η διαφορά εμπειριών που θα έχει το παιδάκι με τα παιδιά της πόλης. Πολύ περισσότερη φύση θα δει το παιδί .
Αν μιλάς για αίσθηση της απώλειας μιλάς για κάτι παροδικό και ανατάξιμο ως προς την ισορροπία του.ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:17Νομίζω ότι το προσεγγίζεις κάπως ρομαντικά. Οι φιλίες και το δέσιμο με περισσότερα άτομα, ειδικώς όταν αυτά είναι μικρά παιδιά, συνεπάγονται αυτομάτως και την αίσθηση της απώλειας, όταν φεύγεις από το χώρο της τυχαίας αυτής συνάντησης.ST48410 έγραψε: 18 Αύγ 2020, 16:41
Θα λείψουν οι σταθερές φιλίες με την έννοια του συμμαθητή αλλά θα κάνει πιθανότατα πολλές φιλίες στα διάφορα μέρη που θα μείνουν για παραπάνω από μία μέρες (για ανεφοδιασμό, επισκευή στο αυτοκίνητο, για γιατρούς κλπ). Μετά θα αναλάβει η τεχνολογία και θα μπορεί να κρατήσει επαφή με αυτά τα παιδάκια αν το θέλει εξ αποστάσεως.
Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να διασωθεί μέσω τηλεδιασκέψεων, είτε γιατί η ποιοτητα της σχέσης δεν είναι ίδια είτε γιατί πιθανότατα δεν υπάρχει καν αυτή η δυνατότητα.
Το να δημιουργηθεί σε ένα παιδί η αίσθηση της προσωρινότητας τόσο στους χώρους όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση του.
Εννοώ, ότι η δυνατότητα τηλεεπικοινωνίας υπήρχε και τους μήνες της καραντίνας αλλά οι περισσότεροι έφτασαν στα όρια κατάθλιψης σε λιγότερο από δύο μήνες.
Δεν έχουμε να λύσουμε θέμα. Λέμε για την επαφή με τη φύση.ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:22Παπαριές μαρίτσαμ.Χαοτικός έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:19 Όπου και να πήγες δεν μειώνεται η διαφορά εμπειριών που θα έχει το παιδάκι με τα παιδιά της πόλης. Πολύ περισσότερη φύση θα δει το παιδί .
Με κάποιες αποδράσεις στη φύση, είτε σε διακοπές είτε σε σκ, είτε με μόνιμη διαμονή στην επαρχία, λύνονται αυτομάτως αυτά τα θέματα.
Ε, μα αυτό ακριβώς λέω.
όλοι το κάνουν αυτό, δεν καταλαβαίνω γιατί το φέρνεις στην κουβέντα.ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:30 Το να προσπαθείς να βάλεις τα παιδιά στο δικό σου τριπάκι, είναι ένας εγωκεντρισμός και τίποτα περισσότερο.
Την εξέταση αποτελέσματος την έχουν θέσει εδώ στη συζήτηση και δεν ήρθαν σε καμία συμφωνία με τους γονείς ώστε να το ενεργούν από κοινού. έτσι δεν δικαιολογείται καμία εμπαθής κριτική. Δηλαδή οι γονείς όλων μας μας έκαναν για να δούμε αν θα δουλέψει το κόλπο ή όχι;ST48410 έγραψε: 18 Αύγ 2020, 16:41 Μεγάλο ρίσκο. Κι εγώ δεν είμαι σίγουρος για το ισοζύγιο αλλά θα παραθέσω μερικές σκέψεις όπως έρχονται:
Στο θετικό ή το αρνητικό τελικό αποτέλεσμα θα βαρύνει πολύ το ποιοι είναι γονείς και πόσο χρόνο θα μπορούν να αφιερώσουν καθημερινά στο παιδί.
Αυτό ακριβώς λέω. Προσωπικώς, είχα μηδενικό πρόβλημα την περίοδο της καραντίνας και ήμουν φαν του ελεύθερου κάμπινγκ πολύ πριν τον κορονοϊό. Και ναι, θα γούσταρα πολύ να ζω σ' ένα σπίτι στην κορφή ενός βουνού ή σε κάποιο αυτοκινούμενο αλλά δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να το κάνω όταν είχα παιδί, ασχέτως αν το παιδί μου όταν ήταν μικρό ήταν μονίμως κάτι μεταξύ μαϊμούς και αγριοκάτσικου στις διακοπές μας.Χαοτικός έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:27 Δεν μπορούμε να προβάλουμε τους δικούς μας φόβους και αβολεψιές στους άλλους και να απαιτούμε να έχουν τους ίδιους φόβους. Κατάλαβέ το.
δείξε κατανόηση, σκεφτόμαστε οτι δεν θα μπορούμε να μπούμε φόρουμ και μας πιάνει πανικός.Χαοτικός έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:36 αλλά όχι και κυριαρχεί ή άποψη ότι όλοι αυτοί που βρίζουν τώρα έχουν κοινωνικές ευαισθησίες σοβαρές απόψεις να εκθέσουν κι ότι χάριν της γνώσης και της αλήθειας κοντράρουν τα επιχειρήματά τους.
επομένως αν το παιδί το συγκεκριμένο θέλει φύση και ταξίδια, τους βγάζεις το καπέλο και νιώθεις ντροπή και θαυμασμό, που λόγο εγωκεντρισμού θα το έβαζες να μένει στο διαμέρισμα;ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:30Ε, μα αυτό ακριβώς λέω.
Κάποιοι γουστάρουν φύση, κάποιοι όχι. Και ναι, ισχύει και για τα παιδιά το ίδιο.
Αυτό δεν είναι κάτι που επιβάλλεται.
Το να προσπαθείς να βάλεις τα παιδιά στο δικό σου τριπάκι, είναι ένας εγωκεντρισμός και τίποτα περισσότερο.
enaon έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:32 έχει πλάκα που συζητάμε σαν να είχαμε ποτέ την επιλογή και εξηγούμε γιατί διαλέξαμε την ζωή που έχουμε.
εφιάλτης μοιάζει, 6 χρόνια αγκαλίτσα στο ίδιο δωμάτιο με την σύζυγο και την κόρη, όλη μέρα, κάθε μέρα.
Μπράβο τους που αντέχουν, μάγοι, εμείς τι φταίμε που είμαστε θνητοί;
όλοι το κάνουν αυτό, δεν καταλαβαίνω γιατί το φέρνεις στην κουβέντα.ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:30 Το να προσπαθείς να βάλεις τα παιδιά στο δικό σου τριπάκι, είναι ένας εγωκεντρισμός και τίποτα περισσότερο.
nowhere έγραψε: 18 Αύγ 2020, 15:44 τους βγάλαν μαλάκες τους ανθρώπους.χάνει το πιτσιρίκι το τρομερό εκπαιδευτικό σύστημα που αν δεν ασχοληθούν οι γονείς βγάζουν το δημοτικό συλλαβίζοντας και την κοινωνικοποίηση της μιάς ώρας στις κούνιες κάθε κυριακή
Ήμουν 7 , 8 χρονών όταν είχαμε τροχόσπιτο, δεν είχα το απαραίτητο μέγεθος , κάτι μικρό σεισμοί , μια λίμνη ξεράθηκε, δεν αξίζει ο κόπος να τα γράψω
Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από μια εστία και το εννοώ με την απολύτως συντηρητική του έννοια. Δηλαδή αυτήν της σταθερότητας. Και ότι ο οποιοσδήποτε γονιός θεωρεί ότι τα παιδιά έχουν τις ίδιες ανάγκες με τον ίδιο, αλλού πατάει αλλού βρίσκεται και ότι όντως χρειάζεται να γίνει το παιδί "ψυχάρα" για να κατανοήσει κάποια στιγμή την παιδαριώδη συμπεριφορά των γονιών του.Χαοτικός έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:27Αν μιλάς για αίσθηση της απώλειας μιλάς για κάτι παροδικό και ανατάξιμο ως προς την ισορροπία του.ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:17Νομίζω ότι το προσεγγίζεις κάπως ρομαντικά. Οι φιλίες και το δέσιμο με περισσότερα άτομα, ειδικώς όταν αυτά είναι μικρά παιδιά, συνεπάγονται αυτομάτως και την αίσθηση της απώλειας, όταν φεύγεις από το χώρο της τυχαίας αυτής συνάντησης.ST48410 έγραψε: 18 Αύγ 2020, 16:41
Θα λείψουν οι σταθερές φιλίες με την έννοια του συμμαθητή αλλά θα κάνει πιθανότατα πολλές φιλίες στα διάφορα μέρη που θα μείνουν για παραπάνω από μία μέρες (για ανεφοδιασμό, επισκευή στο αυτοκίνητο, για γιατρούς κλπ). Μετά θα αναλάβει η τεχνολογία και θα μπορεί να κρατήσει επαφή με αυτά τα παιδάκια αν το θέλει εξ αποστάσεως.
Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να διασωθεί μέσω τηλεδιασκέψεων, είτε γιατί η ποιοτητα της σχέσης δεν είναι ίδια είτε γιατί πιθανότατα δεν υπάρχει καν αυτή η δυνατότητα.
Το να δημιουργηθεί σε ένα παιδί η αίσθηση της προσωρινότητας τόσο στους χώρους όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση του.
Εννοώ, ότι η δυνατότητα τηλεεπικοινωνίας υπήρχε και τους μήνες της καραντίνας αλλά οι περισσότεροι έφτασαν στα όρια κατάθλιψης σε λιγότερο από δύο μήνες.
Δεν ξέρεις τι είναι καλύτερο για τη ψυχοσύνθεση του καθένα. έχω άτομα που έχουν ζήσει όλην τους την παιδική ηλικία σε συνθήκες προσωρινότητας όπως θα την έλεγες και είναι μια χαρά ψυχάρες. μιλάω για παιδί γνωστών, για φίλο δικό μου προσωπικό αλλά και από πληροφορίες που καταναλώνονται σε προσωπικούς κύκλους.
Αυτό που λες όρια κατάθλιψης για τον κόσμο που δεν είναι όρια κατάθλιψης αλλά απλή αγωνία και εκνευρισμός το μόνο που ενοχοποιεί είναι την εξαρτητικότητα από τον καθημερινό τρόπο ζωής και όχι την έλλειψη συνθηκών μονιμότητας.
Δεν μπορούμε να προβάλουμε τους δικούς μας φόβους και αβολεψιές στους άλλους και να απαιτούμε να έχουν τους ίδιους φόβους. Κατάλαβέ το.
Καλός συλλογισμός και σπουδαία (και χρήσιμη) παρατήρηση. Αλλά μιλάς κι εσύ για αποτέλεσμα. δεν κάνουμε πείραμα. Γουστάρουμε να ζήσουμε.John Brown Gun Club έγραψε: 18 Αύγ 2020, 17:08 Η νομαδικη ζωη χρειαζεται ολοκληρη νομαδικη φυλη (tribe not race, dumbfuck). Ενα κανονικο καραβανι δηλαδη, με πολλα οχηματα, και κοσμο ολων των ηλικιων. Μια ευρυτερη μεγαλη οικογενεια, μια νομαδικη φατρια. Η πυρηνικη οικογενεια ειναι αστεακος θεσμος που δεν μπορει να λειτουργησει αποτελεσματικα σε τετοιες συνθηκες.
