Είδα το καινούριο Nosferatu, τύποι.
Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο !!!
Ο γοτθικός τρόμος στα καλύτερά του!
Η ταινία βασίζεται στην κλασσική ταινία Nosferatu, η οποία βασίζεται με την σειρά της στο κλασσικό διήγημα του Bram Stoker, Dracula. Η βασική διαφορά και το κυρίως θέμα της ταινίας είναι ο λόγος για τον οποίο ήρθε ο Νοσφεράτου στο Wisbborg, την γερμανική πόλη στην οποία διαδραματίζεται το δεύτερο μισό της ταινίας.
Αυτό γίνεται γιατί η ίδια η Ellen, Lily-Rose Depp, κάλεσε αυτό το πλάσμα στην ζωή της και κατ' επέκτασιν, στην πόλη που μένει.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλη η ταινία βασίζεται πάνω στο θέμα της γυναικείας σεξουαλικότητας και της σεξουαλικότητας γενικά, στην μετά-παγανιστική εποχή. Κάτι το οποίο εξομολογείται και ο Dafoe ως καθηγητής Albin Eberhart Von Franz, προς το τέλος της ταινίας.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί με τα πλάνα του ο σκηνοθέτης, είναι αυτά που αρμόζουν σε μια τέτοια ταινία τρόμου, ιδίως στο πρώτο μισό της ταινίας. Πλάνα τα οποία σε υποβάλλουν και σε οδηγούν στον τρόμο τον οποίο αρχικά νιώθει ο πρωταγωνιστής, Thomas Hutter (Nicholas Hoult), στο ταξίδι και στην διαμονή του στον πύργο του Κόμη Όρλοκ, Bill Skarsgård και έπειτα στο Κακό το οποίο έρχεται στην πόλη για να πάρει αυτό που θέλει.
Ο Κόμης Όρλοκ είναι μια πραγματικά γκροτέσκα, τρομακτική, γνήσια βαμπιρική φιγούρα
μοιάζει σαν Αρβανίτης οπλαρχηγός του 1821 με αναβολικά
ο οποίος με την βαθιά, απόκοσμη φωνή, την αργή ομιλία και την βαριά προφορά του, ολοκληρώνει σε απόλυτο βαθμό το "ενσαρκωμένο" Κακό.
Η μορφή της Ellen (Lily-Rose Depp) είναι απόλυτα ταιριαστή στην ταινία. Μια οστέινη φιγούρα, μια νεαρή, χλωμή κοπέλα της εποχής, θαρρείς βγαλμένη από τα γραφικά που γίνονται οι χαρακτήρες του Tim Burton. Το παίξιμό της θα μπορούσε να είναι και καλύτερο. Κάτι το οποίο δεν ξενίζει και τόσο, διότι όλη η υπόλοιπη ταινία υπερκαλύπτει αυτήν την πολύ μικρή ανεπάρκεια στην ερμηνεία. Ίσως βέβαια να είναι και λάθος εκτίμησή μου, επειδή με ενθουσίασε και με συνεπήρε η υπόλοιπη ταινία και περίμενα και κάτι μεγαλειώδες από άποψη ερμηνείας.
Στην ταινία υπάρχουν και κάποια κωμικά στοιχεία, ιδίως με την εμφάνιση του καθηγητή, τα οποία λειτουργούν πυροσβεστικά στην ένταση και στον τρόμο τον οποίο προκαλεί η κυρίως ιστορία και η εξέλιξή της. Ως ταινία τρόμου, δεν λείπουν και οι σκηνές στις οποίες τρομάζεις πραγματικά από κάτι ξαφνικό ή φανερά τρομακτικό και αηδιαστικό.
Το τέλος, αν και αρκετά αναμενόμενο αφού σχεδόν το μαρτυράει ο καθηγητής Albin Eberhart Von Franz, με άφησε άφωνο για αρκετά λεπτά μετά το πέρας της ταινίας. Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει, αλλά δεν παύει να ήταν κάτι τραγικό για το πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Εν καταλείδει, ο σκηνοθέτης, Robert Eggers, μας έδωσε άλλο ένα αριστούργημα γοτθικού τρόμου. Το μοτίβο του που ομοιάζει με τον σεναριακό σκελετό μιας αρχαίας τραγωδίας, είναι φανερό και εδώ. Ένα αμάρτημα, μια ύβρις η οποία ταράσσει την ισορροπία μιας μικρής κοινωνίας, φέρνει το Χάος και το Κακό σε αυτήν. Η λύση, η κάθαρση έρχεται μέσω της τραγικής, ηρωικής θυσίας του πρωταγωνιστή και η Τάξη αποκαθίσταται.