Phorum.com.gr

νύχτα έγραψε: 05 Μαρ 2020, 20:52
εσκεμμένο Αντάρεςμας

τί πειράματα εννοείς;

Πειράματα με εμφυτεύματα στον εγκέφαλο ή μικροκύματα. Αν ψάξει κάποιος βρίσκει ότι είναι πραγματικότητα από πολύ καιρό, εννοώ παράνομα.
Επίσης υπάρχει μια συσκευή που μεταδίδει ήχο με μικροκύματα. Σε χτυπάει το κύμα δηλαδή και ακούς τον ήχο ή την ομιλία χωρίς να ακούει κανείς άλλος. Υποθέτω θα είναι σαν αυτό που περιγράφεις. Ότι η ομιλία ακούγεται σαν να σε περιβάλλει. Καλό μόνο για μουσική ή για παιχνίδια και αυτό αν είναι ασφαλές. Θέλει μήπως κανείς κάμερες μέσα στο σπίτι του αν δεν υπάρχει ανάγκη;

Χμμμ, συνεισφέροντας στο κλίμα της σινοφοβίας, θα πω για ένα όνειρο που είδα όχι εγώ, αλλά η αδελφή μου, και όχι σήμερα αλλά πριν 10+ χρόνια και μου το θύμησε εχθές:

Βρισκόταν λέει στην βεράντα του πατρικού μας σπιτιού και έβλεπε πολλούς κινέζους να πέφτουν με αλεξίπτωτα στην βεράντα.
Τρόμος αφόρητος λέει, στο όνειρο, αλλά υπήρχε η αίσθηση οτι τελικά δεν θα παθαίναμε κακό

ΥΓ: η αδελφή δεν έχει καμία σχέση με πολιτική ή θρησκεία


Εγώ πάλι μια πρωτοχρονιά πριν λίγα χρόνια, είχα δει οτι τους δρόμους είχαν κατακλύσει Κινέζοι με πάγκους αγορών και αυτά τα κόκκινα στρογγυλά φαναράκια τους και μια παλιά μου καθηγήτρια Ιστορίας (μεγαλωμένη όμως στην Δύση και σε αμερικάνικα πανεπιστήμια εκτός από ελληνικά) πανηγύριζε επειδή είναι γοητευμένη από τον Κινέζικο πολιτισμό (τον Κομφουκιανισμό κτλ) και βρίσκει εκεί "ανάπαυση".

Έβλεπα χθες οτι ημουν στη θαλασσα με ενα φιλικό ζευγάρι. Μπηκα στο νερο και ηταν πολυ ζεστό και ξαφνικά μαυρισε ο ουρανος και αρχισε να βρέχει. Κουταξα προς τα πανω και ενιωθα σταλες της βροχης στο προσωπο μου. Έπεσε το απολυτο σκοταδι και ακοουγοταν ουρλιαχτα απο τον κοσμο που προσπαθούσε να βγει απο τη θαλασσα γιατι και καλά έπεφταν κεραυνοί. Γυρισα να δω τους φιλους μου και δεν μπορουσα να τους δω από τη σκοτεινιά και φωναζα.
Επισης είδα βρεθηκα στο πατρικο μου προχωρουσα στον δρομο να παω να στο αυτοκίνητο του πατερα μου που ηταν το παλιό. Καινοπως κοιταξα πισω ειδα το σπιτι και ηταν ολα τα παραθυρα ανοιχτά. Και μια γυναικα κοντη σχετικα με πολύ μακρια μαυρα μαλλιά καπως κριπι, να περπαταει στη βραντα για να φύγει από το σπιτι μου. Και γυρισα προς τα πισω να παω στο σπιτι να παρω τα κλειδια του πατερα μου. Και οπως περναγα απο δίπλα της ήταν μεγαλη στην ηλικια και ειχε μαζέψει τα μαλλιά της σε κοτσο και κατι ελεγε με μια γειτονισα και ειχε υφος εχθρικο. Μπηκα στο σπιτι και κατι μαγειρευε υποτιθεται ο πατερας μου αλλα ήταν αδεια η κατσαρόλα.Και τον φωναζα αλλα δεν μου απαντούσε και δεν τον εβλεπα πουθενα.
Δεν θυμάμαι αν ειδα πρώτα το ονειρο με την παραλια και την βροχή ή το πατρικο μου.

Είδα ότι πήγα διακοπές με γκρουπ σε ένα άθλιο ξενοδοχείο. Στο πρωινό τα τραπέζια ήταν λερωμένα ενώ δεν είχε τίποτα να φας εκτός από ένα πράγμα σαν ζύμη με κάτι χυλωμένο μέσα.

Πριν από πέντε χρόνια ήρθα στην Αθήνα από τα Γιάννενα με μετάθεση. Αισθανόμουν καλά, ήθελα να επιστρέψω στην Αθήνα όπου είχα ζήσει πάνω από μια δεκαετία ήδη.
Είχα δει διάφορα όνειρα γι' αυτή την μετακίνηση, βέβαια τα κακά δεν μου φανερώθηκαν ανοικτά. Έβλεπα έναν όροφο με πολλά γραφεία όπου όμως κάτι κακό τριγυρνούσε (επαληθεύτηκε). Μετά έβλεπα να πηγαίνω στην δουλειά και να έχουν φύγει όλοι, να είναι κενά τα γραφεία (επαληθεύεται τώρα). Δεν ονειρεύτηκα όμως κάτι πολύ τραγικό, ούτε την αρρώστια βέβαια που πέρασα την ονειρεύτηκα, εντάσσεται στο πολύ κακό που τριγυρνούσε. Μετά από αυτό όμως δεν υπήρχε κάτι τραγικό, αντιθέτως έβλεπα ανθρώπους στα Γιάννενα ή την Αθήνα να έχουν τις δουλειές τους ξανά, αλλά με άλλο τρόπο, ήταν πιο τίμιοι και ανοικτοί, μια θέρμη αισθανόμουν για ωραία πράγματα. Μακάρι να είναι έτσι.
Είχα δει και τον πρώην διευθυντή μου (ο οποίος πέθανε στα 55 του), όταν ήταν ακόμη ζωντανός. Είμασταν λίγοι συνάδελφοι και εγώ ανάμεσά τους σε ένα ωραίο γραφείο το οποίο έμοιαζε με ωραία ξύλινη σοφίτα στις Άλπεις, μεγάλο, διαμορφωμένο σε γραφεία και είχαμε σύσκεψη. Τότε είπα, σε τέτοιο γραφείο δεν θα βρεθούμε ποτέ όλοι εμείς. Δεν έχουμε καμία σχέση. Άλλος είναι χαμηλά (όπως εγώ) άλλος ψηλά (όπως ο διευθυντής).

Είδα ένα όνειρο σήμερα.

Εν μέσω της καραντίνας λόγω κορονοϊού, μια φίλη μου που διαμένει στην Αθήνα, με προσκάλεσε μέσω τηλεφώνου να μεταβώ εκεί για να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Εδώ υπάρχουν πολλές ονειρικές παραδοχές.

1ον: Είχα κάποιο είδος άδειας ώστε σε αντίθεση με όλους τους άλλους Έλληνες, να μπορώ –όπως και η φίλη μου- να μετακινούμαι ελεύθερα, παρά την απαγόρευση, ωστόσο αυτό δεν ήταν απολύτως σαφές.

2ον: Τόσο η «Αθήνα», όσο και η «Θεσσαλονίκη» του ονείρου, ήταν πόλεις σχεδόν άδειες. Αυτό δεν σχετιζόταν άμεσα με την καραντίνα, εφόσον πολλές φορές βλέπω όνειρα όπου κινούμαι σε άδειες, ολιγοφώτιστες πόλεις, όπου ελάχιστα διαμερίσματα κατοικούνται.

3ον: Στο όνειρο θεωρούνται «φυσιολογικό» το να μεταβώ με το αυτοκίνητό μου στην Αθήνα για μόλις μία βόλτα, παρά το γεγονός ότι η απόσταση μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης ήταν ίδια με αυτή που υπάρχει στον συνειδητό κόσμο. Για κάποιο λόγο με «άγχωνε» το γεγονός ότι όφειλα να καλύψω αυτή την απόσταση και να πραγματοποιήσω τη βόλτα με τη φίλη μου ΠΡΙΝ ξημερώσει, αλλά κατά κάποιον παράδοξο τρόπο, θεωρούσα ότι είχα και χρόνο για να κουρευτώ στο κομμωτήριο της γειτονιάς μου, ώστε να πραγματοποιήσω την μετάβαση, όντας ευπαρουσίαστος.

Πήγα λοιπόν στο κομμωτήριο, όπου κουρευόταν επίσης κάποιος άλλος. Οι καρέκλες όπου κούρευαν τους πελάτες είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, λόγω κορονοιού. Παρά το γεγονός ότι στον συνειδητό κόσμο με κουρεύουν γυναίκες, στο όνειρό μου, με κούρεψε ένας κομμωτής, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του κουρέματος καταμετρούσε τα κρούσματα που καταγράφονταν σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πραγματικό χρόνο και σαν να βρισκόταν σε ύπνωση.

Το σκηνικό άλλαξε και πλέον βρισκόμουν στην Αθήνα να κάνω βόλτα με τη φίλη μου στην αδειανή οδό Πατησίων. Είχε ήδη ξημερώσει. Σε κάποια φάση που περιμέναμε να ανάψει ένα φανάρι πράσινο για να διασχίσουμε μια διάβαση, μας πλησίασε ένα σκυλάκι μικρού μεγέθους. Το ρώτησα «σε ποιον ανήκεις εσύ;». Το σκυλάκι μου έκανε νόημα με το κεφάλι, σαν να έλεγε: «Δεν ανήκω σε κανέναν. Θέλετε να με υιοθετήσετε εσείς;». Το συζήτησα με τη φίλη μου και αποφανθήκαμε να μην το πάρει κανείς μας. Του είπα: «Συγνώμη, φίλε μου, δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου στην παρούσα φάση». Εκείνο έκανε μεταβολή και έφυγε κουνώντας την ουρά του. Τότε ξύπνησα.

Mη πιστεύεις στα όνειρα
Αν τα πιστεύεις μπορεί να βγουν

Παλαιότερα είχα ερωτευθεί κάποιον, ερευνητή στον Δημόκριτο. Έδειχνε να ενδιαφέρεται. Ονειρεύτηκα ότι δεν υπάρξει τίποτα μεταξύ μας και σε άλλο όνειρο ότι ήμουν στο σπίτι του οικοδέσποινα, ήμουν οικοδέσποινα φάντασμα δηλαδή.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί είμαι οικοδέσποινα σε αυτό το σπίτι και σε άλλα σπίτια. Χτίστηκαν από μένα και από άλλους που περνάνε τα ίδια. Σε άλλο όνειρο είχα δει, ότι δεν προορίζομαι να είμαι με αυτούς που περιμένουν.
Να προσέχετε τέτοιους οικοδεσπότες.

Δεν θυμάμαι πολλά από το χθεσινοβραδινό μου όνειρο, μόνο ότι σε κάποια στιγμή κάποιοι τραγ'δούσαν "βιζιτούδες βιζιτούδες ήταν τα κορίτσια που' δες".

Τον τελευταίο καιρό βλέπω πρόσωπα που γνωρίζω και στον ξύπνιο μου, στα όνειρά μου.

Έβλεπα ότι περπατούσα σε έναν δρόμο ακριβώς κάτω απο ένα σαν κάστρο, είχε υπέροχη θέα όλη την πόλη και υποτίθεται ήμουν στην Κυψέλη και ήθελα να πάω στο Χαλάνδρι με τα πόδια. Και καλά ήταν κοντά. Και κάπου χάθηκα σε κάτι δρομάκια. Και βλέπω σε μια γωνία σε έναν τοίχο ένα αυτοκίνητο μαύρο σμπαραλιασμενο και κομμενο σχεδόν στα δυο. Και σκέφτομουν πω πω αυτός έπεσε με μεγάλη ταχύτητα στον τοίχο. Και πλησίασα να δω και είδα το σήμα του αυτοκινήτου και ήταν και καλά το αυτοκίνητο του δικού μου. Και άρχισα να χάνω την αναπνοή μου και να προσπαθώ να τον φωνάξω και δεν έβγαινε φωνή.
Τόσο ζωντανό όνειρο που πετάχτηκα και είχα αυτή την αίσθηση στον λαιμό του λυγμου. Όλη μέρα ήμουν γαμησετα.

Είμαι με έναν γνωστό σε ένα δάσος, ένας λύκος του ορμάει και τον τραβάει από το πόδι. Με κλαδιά που βρίσκουμε βαράμε τον λύκο για να τον αφήσει αλλά ο λύκος δεν φαίνεται να θέλει να με δαγκώσει παρόλο που τον χτυπάω. Στο τέλος μας αφήνει ο λύκος και τον βλέπω να κάθεται αιμόφυρτος. Τον λυπήθηκα αν και δεν έπρεπε γιατί μας επιτέθηκε.

Εβλεπα ότι ήμουν ένας από τους masters of the universe σαν τον He-man, αλλά αντί για το σύμπαν προστατεύαμε μια δομή φιλοξενίας.

Είδα ότι ήμουν στον κήπο μου με μια συμφοιτήτρια και έπρεπε να κάνουμε ένα πείραμα για μια εργασία.

(Επειδή είχαμε ομαδική μετά τις εξετάσεις και η άλλη κοπέλα δεν έκανε απολύτως τίποτα, τις τελευταίες μέρες είμασταν μαζί καθημερινά προσπαθώντας να την τελειώσουμε, οπότε με κυνηγάνε ακόμη και στα όνειρα )

Και τελοσπάντων σε μια φάση την βλέπω με κάτι τούβλα και προσπαθούσε να στήσει και ζυγαριά. Την έστησε περίεργα και ήταν σαν τραμπάλα. Θέλαμε να δούμε προς τα πού θα γύρει βασικά και να υπολογίσουμε γραμμάρια... Και εγώ της έλεγα πως πρέπει να βρούμε και φύλλα ελιάς που χρειαζόμασταν για το πείραμα (what is wrong with me?) και πως δεν είχαμε σπίτι μου ελιά. Τελικά πήγα και έκλεψα λίγα από τον γείτονα και τα ζυγίσαμε μαζί με κάτι άλλα φύλλα στο άλλο μέρος της "τραμπάλας".

Ξύπνησα γελώντας. Της το έστειλα και έσκασε κι' αυτή στα γέλια. Καλά έχω δει και πολύ "χειρότερα". Με έμαθε.

τελευταία βλέπω μόνο παράνοιες

μ έναν παράξενο, αλλόκοτο τρόπο όμως, ξυπνάω έχοντας
την πάρα πολύ έντονη αίσθηση πως μου στέλνονται μηνύματα
για να ξεπεράσω καταστάσεις στις οποίες δεν θα έπρεπε να έχω
σπαταλήσει ούτε ένα λεπτό δυστυχίας, και προπαντώς ότι κάθε
δάκρυ που έχυσα ήταν εντελώς μα εντελώς αχρείαστο

για καλήμου τύχη επιβεβαιώνομαι κάθε γαμημένη μέρα και είναι
μια πάρα πολύ καλή περίοδος να ξεκινήσω ν ακούω την διαίσθησήμου
ξανά, το εσωμαράκιμου, που ακόμη κι όταν τα κριτήριάμου* ασθενούν,
αυτό επιμένει να μου υπενθυμίζει το καλόμου



*εσύ που έκρινες τα κριτήριάμου, είχες απόλυτο δίκιο και οφείλω
να σου το αναγνωρίσω