νύχτα έγραψε: 21 Απρ 2018, 09:40
tipiti klop έγραψε: 19 Απρ 2018, 23:28
Ποιος θα ήταν πιο βαθιά ερωτικός; Αυτός που είδε στη Μαρία την Ιδέα της Γυναίκας; Ή αυτός που είδε τη Γυναίκα στο πρόσωπο της Μαρίας;
(γιατί και τις δύο προτάσεις τις διαβάζω σαν μία;
)
δες τί θυμήθηκα συνειρμικά και θα σου απαντήσω μέσω του Καλβίνο:
"Μπορούσα να τη σκέφτομαι με εξαιρετική ακρίβεια, κι όχι τόσο να σκέφτομαι πώς ήταν φτιαγμένη
(πράγμα που θα συνιστούσε ένα μάλλον κοινότοπο και χοντροκομμένο τρόπο να τη σκέφτεται κανείς)
αλλά πώς θα μπορούσε να μεταμορφωθεί, αν έπαιρνε μια από τις αμέτρητες δυνατές μορφές,
παραμένοντας όμως πάντα ο εαυτός της. Φανταζόμουν, δηλαδή, όχι τις μορφές που θα μπορούσε
να πάρει αλλά την ιδιαίτερη ποιότητα που η ίδια θα έδινε σ' εκείνες τις μορφές."
Τις διαβάζεις σαν μία γιατί στην ουσία περιγράφουν και οι δυο το ίδιο φαινόμενο, όπως περίπου στην αναπνοή, η εισπνοή εναλλάσσεται με την εκπνοή, ή όπως ήδη ανέφερα, η μέρα διαδέχεται τη νύχτα.
Αυτή η ενότητα είναι πιστεύω η μεγάλη διαίσθηση και ο πόθος των ανθρώπων, όμως στην πραγματικότητά τους, αποτυγχάνουν γιατί είναι διχασμένοι, και οι δυο όψεις του κόσμου αντιπαλεύουν μέσα τους, η μια την άλλη.(γι αυτό και στους στιχους του Morrisson, η "μέρα σκοτώνει τη νύχτα" ).
Και αυτός ο διχασμός μπορεί να κρατήσει τις κοινωνίες επί αιώνες ολόκληρους , όπως επισημαίνει και ο 42, αγκυλωμένους στο ένα άκρο μιας ταλάντωσης που θα έπρεπε να διενεργείται ελεύθερη.
Όμως νομίζω ότι και ο Καλβίνο, ο φοβερός αυτός «
Διχασμένος Υποκόμης», διολισθαίνει έντονα προς τη μια πλευρά, προς το αφηρημένο.
Πρώτα και κύρια γιατί αποστρέφει το πρόσωπο του από το «πως είναι φτιαγμένη» η αγαπημένη του, δηλαδή την
"κοινότοπη και χοντροκομμένη" αναπαράστασή της.(Με ποια ακριβώς λογική αυτή η εκδοχή της χαρακτηρίζεται κοινότοπη και χοντροκομμένη;)
Και κατά δεύτερο λόγο, γιατί τη σκέφτεται στις άπειρες μεταμορφώσεις , (τις αμέτρητες δυνατές μορφές) που θα μπορούσε να πάρει, παραμένοντας πάντα ο εαυτός της.
Ποιες μπορεί όμως να είναι οι
αμέτρητες δυνατές μορφές;
Εννοεί τα αμέτρητα στιγμιότυπα της ζωής της; ( στιγμές νεότητας ή σε βαθιά γεράματα, χαράς ή λυπης, ανφάς ή προφιλ;)
Αν ναι, τα πράγματα είναι κάπως εύκολα, γιατί εκεί κανείς πάντα, με κάποιο τρόπο, παραμένει ο εαυτός του.
Τι γίνεται όμως αν οι "αμέτρητες μορφές" που εννοεί , είναι οι άπειρες μορφές του κόσμου, τα βουνά , τα σύννεφα, οι γαλαξίες, τα δέντρα... κάπως όπως ο ποιητής στο άσμα ασμάτων έβλεπε κομμένα ρόδια στα μάγουλα και δορκάδες στα μαλλιά της δικής του αγαπημένης;
Και πάλι τότε όμως, λέει ο Καλβίνο, δεν φανταζόταν τις μορφές αυτές καθαυτές, αλλά την ιδιαίτερη ποιότητα που θα αποκτούσαν οι μορφές αυτές στο πρόσωπό της.
Μα είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούσα να πω για αυτή τη βυζαντινή εικόνα:
Γιατί σε αυτό που βλέπω δεν μπορώ να διακρίνω καθόλου ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο, (ένα
κοινότυπο, χοντροκομμένο πρόσωπο που θα μπορούσα να συναντήσω και στο δρόμο), αλλά μια από τις άπειρες μορφές (μεταμορφώσεις) του κόσμου, -ένα γεωλογικό φαινόμενο, κάτι σαν κι αυτό , ίσως:
Αλλά και πάλι, δεν βλέπω σε αυτή τη βυζαντινή εικόνα την αεροφωτογραφία του Γκραν Κάνιον καθεαυτή , αλλά το πως το άνυδρο, επί αιώνες ανεμοδαρμένο και ερημωμένο τοπίο, απέκτησε, μέσα στις κοιλότητες του προσώπου του Βαπτιστή, την ποιότητα της προφητείας, του αποχωρητισμού και του μαρτυρίου .
