Short Horror Stories - Phorum Edition

[Feindflug]

Ωραίο νήμα, συνεχίστε.

Έτσι πάντα η ψυχή του πάρτι είσαι, τύπισσα;

[hellegennes]

Έγραψα μόλις κάτι. Το ποστάρω εδώ αν και δεν συμμετέχουν μέλη του φόρουμ. Το θεώρησα too much για την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά γράφτηκε για να κάνει trigger συγκεκριμένη χρήστρια.

Spoiler

Φώτα

Στάχτη. Αποχρωματισμένη και πεθαμένη, στροβιλιζόταν στον γυμνό αέρα του Νοέμβρη. Μόνο σκόρπια ξύλα μαρτυρούσαν την πηγή της, πεταμένα γύρω από την δεξαμενή. Το χωράφι ήταν άδειο. Τόσο άδειο που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε μερικά μπερδεμένα βήματα και κάθισε στο χώμα. Έφερε το χέρι αργά στο έδαφος και γρατσούνισε το σκληρό πέτρωμα. Είχε καιρό να βρέξει. Φαντάστηκε πως ήταν γίγαντας και το ανάγλυφο του χωραφιού ήταν βουνά σε άλλον πλανήτη που κοιτούσε ενώ βρισκόταν σε τροχιά. Έριξε λίγη σκόνη πάνω σε ένα ψηλό βουνό και παρατήρησε πως έπεφτε αργά, σαν βροχή.

Είχε σχεδόν νυχτώσει, ίσα που φαινόταν ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα. Δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό του. Δεν σκεφτόταν, μόνο ανάσαινε και ακίνητος προσπαθούσε να αφουγκραστεί. Μόνο αέρας ακουγόταν. Ούτε έντομα ούτε πουλιά ούτε τίποτε άλλο που να πρόδιδε ζωή. Και τι μ' αυτό; Τι αξία έχει; Μόνο αέρας. Ίσως ήταν εκεί δυο ώρες. Ούτε που ήξερε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα. Άδειος. Τόσο άδειος που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε πως σηκώνεται. Έφερε στο στόμα του το στόμιο του μπουκαλιού και ίσα που έγλειψε από το χείλος. Είχε καιρό να πιει. Φαντάστηκε πως τώρα πια θα έψαχναν παντού. Έριξε στον ώμο του το σακίδιο και κίνησε προς το δέντρο.

Είχε σχεδόν φτάσει στο ίσιωμα, αντίκρυ μόνο η νύχτα τώρα και τα άστρα που έπαιζαν στον ουρανό. Δεν υπήρχε τίποτα που να επιθυμούσε. Δεν ντρεπόταν, μόνο έπαιζε το χέρι στα μαλλιά του, πλησιάζοντας. Μόνο ο άνεμος που έπαιζε στα τοιχώματα της δεξαμενής σαν αδασκάλευτη ορχήστρα πνευστών. Ίσως ήταν ο φόβος, ίσως τα ψέματα. Ούτε τον ένοιαζε ούτε θα μάθαινε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα.

Τον κοιτούσε. Ανάσαινε. Δεν έλεγε τίποτα. Μόνο αίμα έβγαινε απ' το στόμα της. Πηχτό, αφρώδες, βαθυκόκκινο, σαν από χίλια αγκάθια που είχαν σχίσει τον λαιμό της.

Άνοιξε την παλάμη του. Κοίταξε τα μάτια της· βαθιά μέσα στα μάτια της. Έκλεισε σφιχτά την παλάμη και το αίμα χύθηκε ανάμεσα από τα δάχτυλα, σαν καταρράκτες που έρρεαν από το σύμπαν πάνω στα βουνά ξένου πλανήτη. Τα άφησε να πέσουν στο χώμα, να μην κοιτάνε τίποτα άλλο παρά στάχτη.

Αυτό θα έπρεπε να είναι επίλογος ιστορίας.
Ή ακόμα καλύτερα, εισαγωγή.
Ολόκληρο βιβλίο γράφεις πάνω σε αυτό

Σαν επίλογος δεν θα είχε νόημα γιατί δεν θα υπήρχε buildup. Θα ήξερες ήδη τι έχει συμβεί. Σαν εισαγωγή είναι περίεργο, αλλά ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο το θεωρώ ποίημα παρά σύντομη ιστορία. Αν το διαβάσεις δεύτερη φορά θα παρατηρήσεις κάτι που μπορεί να σου ξέφυγε στην πρώτη ανάγνωση.

Στην αρχή σκέφτηκα να περιγράψω περισσότερο το σπλάτερ που έχω σαν εικόνα, αλλά είπα να το αφήσω στην φαντασία του αναγνώστη. Η μόνη λεπτομέρεια που ίσως έπρεπε να χωρέσω είναι ότι αυτή είναι καρφωμένη στο δέντρο, γυμνή.

[Otto Weininger]

Έγραψα μόλις κάτι. Το ποστάρω εδώ αν και δεν συμμετέχουν μέλη του φόρουμ. Το θεώρησα too much για την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά γράφτηκε για να κάνει trigger συγκεκριμένη χρήστρια.

Spoiler

Φώτα

Στάχτη. Αποχρωματισμένη και πεθαμένη, στροβιλιζόταν στον γυμνό αέρα του Νοέμβρη. Μόνο σκόρπια ξύλα μαρτυρούσαν την πηγή της, πεταμένα γύρω από την δεξαμενή. Το χωράφι ήταν άδειο. Τόσο άδειο που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε μερικά μπερδεμένα βήματα και κάθισε στο χώμα. Έφερε το χέρι αργά στο έδαφος και γρατσούνισε το σκληρό πέτρωμα. Είχε καιρό να βρέξει. Φαντάστηκε πως ήταν γίγαντας και το ανάγλυφο του χωραφιού ήταν βουνά σε άλλον πλανήτη που κοιτούσε ενώ βρισκόταν σε τροχιά. Έριξε λίγη σκόνη πάνω σε ένα ψηλό βουνό και παρατήρησε πως έπεφτε αργά, σαν βροχή.

Είχε σχεδόν νυχτώσει, ίσα που φαινόταν ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα. Δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό του. Δεν σκεφτόταν, μόνο ανάσαινε και ακίνητος προσπαθούσε να αφουγκραστεί. Μόνο αέρας ακουγόταν. Ούτε έντομα ούτε πουλιά ούτε τίποτε άλλο που να πρόδιδε ζωή. Και τι μ' αυτό; Τι αξία έχει; Μόνο αέρας. Ίσως ήταν εκεί δυο ώρες. Ούτε που ήξερε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα. Άδειος. Τόσο άδειος που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε πως σηκώνεται. Έφερε στο στόμα του το στόμιο του μπουκαλιού και ίσα που έγλειψε από το χείλος. Είχε καιρό να πιει. Φαντάστηκε πως τώρα πια θα έψαχναν παντού. Έριξε στον ώμο του το σακίδιο και κίνησε προς το δέντρο.

Είχε σχεδόν φτάσει στο ίσιωμα, αντίκρυ μόνο η νύχτα τώρα και τα άστρα που έπαιζαν στον ουρανό. Δεν υπήρχε τίποτα που να επιθυμούσε. Δεν ντρεπόταν, μόνο έπαιζε το χέρι στα μαλλιά του, πλησιάζοντας. Μόνο ο άνεμος που έπαιζε στα τοιχώματα της δεξαμενής σαν αδασκάλευτη ορχήστρα πνευστών. Ίσως ήταν ο φόβος, ίσως τα ψέματα. Ούτε τον ένοιαζε ούτε θα μάθαινε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα.

Τον κοιτούσε. Ανάσαινε. Δεν έλεγε τίποτα. Μόνο αίμα έβγαινε απ' το στόμα της. Πηχτό, αφρώδες, βαθυκόκκινο, σαν από χίλια αγκάθια που είχαν σχίσει τον λαιμό της.

Άνοιξε την παλάμη του. Κοίταξε τα μάτια της· βαθιά μέσα στα μάτια της. Έκλεισε σφιχτά την παλάμη και το αίμα χύθηκε ανάμεσα από τα δάχτυλα, σαν καταρράκτες που έρρεαν από το σύμπαν πάνω στα βουνά ξένου πλανήτη. Τα άφησε να πέσουν στο χώμα, να μην κοιτάνε τίποτα άλλο παρά στάχτη.

Αυτό θα έπρεπε να είναι επίλογος ιστορίας.
Ή ακόμα καλύτερα, εισαγωγή.
Ολόκληρο βιβλίο γράφεις πάνω σε αυτό

Σαν επίλογος δεν θα είχε νόημα γιατί δεν θα υπήρχε buildup. Θα ήξερες ήδη τι έχει συμβεί. Σαν εισαγωγή είναι περίεργο, αλλά ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο το θεωρώ ποίημα παρά σύντομη ιστορία. Αν το διαβάσεις δεύτερη φορά θα παρατηρήσεις κάτι που μπορεί να σου ξέφυγε στην πρώτη ανάγνωση.

Στην αρχή σκέφτηκα να περιγράψω περισσότερο το σπλάτερ που έχω σαν εικόνα, αλλά είπα να το αφήσω στην φαντασία του αναγνώστη. Η μόνη λεπτομέρεια που ίσως έπρεπε να χωρέσω είναι ότι αυτή είναι καρφωμένη στο δέντρο, γυμνή.

Το διάβασα αρκετές φορές, και πλέον ειμαι 100% σίγουρος ότι μπορεί να προχωρήσει σε ιστορία. Το κειμενάκι μπαίνει σαν εισαγωγή και καπάκι ξεκινάει το πρώτο κεφάλαιο με πρωταγωνιστή, έναν ψιλοαλκολικο ξεπεσμένο ντετέκτιβ που προσπαθεί να πιάσει τον δολοφόνο.

Με τέτοια περιγραφή που έδωσες, του χτίζουμε άπειρα προφίλ και χτίζουμε γαμω τους χαρακτήρες.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα gore βιβλίο όπου ο καθένας γράφει ένα κεφάλαιο έναλλαξ από κει που το άφησε ο άλλος.
Όπως έκανε ο Edward Lee με τις άλλες 2 τυπάρες

[enterprise-psi]

More please

[Ερμής]

Αυτό θα έπρεπε να είναι επίλογος ιστορίας.
Ή ακόμα καλύτερα, εισαγωγή.
Ολόκληρο βιβλίο γράφεις πάνω σε αυτό

Σαν επίλογος δεν θα είχε νόημα γιατί δεν θα υπήρχε buildup. Θα ήξερες ήδη τι έχει συμβεί. Σαν εισαγωγή είναι περίεργο, αλλά ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο το θεωρώ ποίημα παρά σύντομη ιστορία. Αν το διαβάσεις δεύτερη φορά θα παρατηρήσεις κάτι που μπορεί να σου ξέφυγε στην πρώτη ανάγνωση.

Στην αρχή σκέφτηκα να περιγράψω περισσότερο το σπλάτερ που έχω σαν εικόνα, αλλά είπα να το αφήσω στην φαντασία του αναγνώστη. Η μόνη λεπτομέρεια που ίσως έπρεπε να χωρέσω είναι ότι αυτή είναι καρφωμένη στο δέντρο, γυμνή.

Το διάβασα αρκετές φορές, και πλέον ειμαι 100% σίγουρος ότι μπορεί να προχωρήσει σε ιστορία. Το κειμενάκι μπαίνει σαν εισαγωγή και καπάκι ξεκινάει το πρώτο κεφάλαιο με πρωταγωνιστή, έναν ψιλοαλκολικο ξεπεσμένο ντετέκτιβ που προσπαθεί να πιάσει τον δολοφόνο.

Με τέτοια περιγραφή που έδωσες, του χτίζουμε άπειρα προφίλ και χτίζουμε γαμω τους χαρακτήρες.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα gore βιβλίο όπου ο καθένας γράφει ένα κεφάλαιο έναλλαξ από κει που το άφησε ο άλλος.
Όπως έκανε ο Edward Lee με τις άλλες 2 τυπάρες

Χτίστε το ορθόδοξα πχωρουμικά με περσονες αντίστοιχες

[Ιδεολόγος]

ΓΤΠ συγγραφέας.

[Otto Weininger]

More please

Απόψε θα ανέβει το 4ο με πρωταγωνίστρια την Naida

[Dwarven Blacksmith]

Γράφω κι εγώ ένα για τον Όττο, δεν ξέρω αν θα το τελειώσω σήμερα αλλά έρχεται. Ήδη είναι ίδιου μεγέθους με την ιστορία για τον Πήζον.

[Otto Weininger]

Γράφω κι εγώ ένα για τον Όττο, δεν ξέρω αν θα το τελειώσω σήμερα αλλά έρχεται. Ήδη είναι ίδιου μεγέθους με την ιστορία για τον Πήζον.

[Πασιφάη]

Ωραίο νήμα, συνεχίστε.

Έτσι πάντα η ψυχή του πάρτι είσαι, τύπισσα;

Ντάξει Φέιν; Πετάχτηκες κι εσύ να πεις τη μαλακία σου; Κομπλέ;

[nowhere]

[Feindflug]

Ωραίο νήμα, συνεχίστε.

Έτσι πάντα η ψυχή του πάρτι είσαι, τύπισσα;

Ντάξει Φέιν; Πετάχτηκες κι εσύ να πεις τη μαλακία σου; Κομπλέ;

Μάλλον έπρεπε να σε σατιρίσει 10 φορές παραπάνω ο τύπος, τύπισσα, μήπως και κολλήσεις λίγο χιούμορ.

Εμείς θα συνεχίσουμε να γελάμε πάντως.

[Πασιφάη]

Έτσι πάντα η ψυχή του πάρτι είσαι, τύπισσα;

Ντάξει Φέιν; Πετάχτηκες κι εσύ να πεις τη μαλακία σου; Κομπλέ;

Μάλλον έπρεπε να σε σατιρίσει 10 φορές παραπάνω ο τύπος, τύπισσα, μήπως και κολλήσεις λίγο χιούμορ.

Εμείς θα συνεχίσουμε να γελάμε πάντως.

Φέιν, είσαι μαλάκας; Ας με σατιρίσει. Σε δολοφονίες ζώων να μην αναφέρεται. Τί πίνετε ρε καρντάσια κει πάνω; Για το τι διαβάζετε δε, γαμώ τον άξονα της Γαίας.

[Blackdog]

Ντάξει Φέιν; Πετάχτηκες κι εσύ να πεις τη μαλακία σου; Κομπλέ;

Μάλλον έπρεπε να σε σατιρίσει 10 φορές παραπάνω ο τύπος, τύπισσα, μήπως και κολλήσεις λίγο χιούμορ.

Εμείς θα συνεχίσουμε να γελάμε πάντως.

Φέιν, είσαι μαλάκας; Ας με σατιρίσει. Σε δολοφονίες ζώων να μην αναφέρεται. Τί πίνετε ρε καρντάσια κει πάνω; Για το τι διαβάζετε δε, γαμώ τον άξονα της Γαίας.

Ο τιτλος λεει horror

Πολλοι συγγραφεις τρομου εχουν χρησιμοποιησει αυτο το κλισε για να προκαλεσουν. Απο τον Ποε μεχρι τον Κινκ και τους ενδιαμεσους.(δεν συγκρινω εννοειται)

Υπαρχει βεβαια και αυτο που μαλλον ξεχνας

[Fata_Morgana]

More please

Απόψε θα ανέβει το 4ο με πρωταγωνίστρια την Naida

Ωχ βλέπω να έχω φωταγωγηση στο σπίτι απόψε.