Κόκκορας έγραψε: 27 Δεκ 2023, 19:04
Ληστοσυμμορίτης έγραψε: 20 Νοέμ 2023, 23:59
η στέγη και η εργασιακή ασφάλεια είναι πολύ σημαντική βάση για τα νέα ζευγάρια ώστε να κάνουν οικογένεια και να "στρώσουν" τη ζωή τους. Το δημογραφικό χρειάζεται δραστικά μέτρα και η δωρεάν στέγη για τις νέες οικογένειες και η μονιμοποίηση στο δημόσιο θα ήταν προς την σωστή κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα είναι χαρτζιλίκια που δεν μπορούν να φέρουν αποτελέσματα.
ε διαβασε λιγο βεβαια τι ςπροκηρυξεις ΑΣΕΠ
π.χ στον πρωτο πανελληνιο διαγωνισμο που εγινε φετος
ειδκη κατηγορια ειναι με μεγαλο ποσοστο οι πολυτεκνοι,οι οποιοι κραταν την ιδιοτητα για παντα
Kίνητρα υπάρχουν. Δεν είναι θέμα κινήτρων, είναι θέμα αντικινήτρων. Και να προσθέσω ότι αυτά πρέπει να είναι άμεσα. Μελλοντικά αντικίνητρα υπάρχουν και τεράστια, πχ όλοι αυτοί οι άτεκνοι κάποια στιγμή θα γεράσουν. Για την διατήρηση του οικοσυστήματος-κοινωνίας χρειάζονται νέοι για δύο λόγους: κάποιος πρέπει να πληρώνει εισφορές (αλλιώς σύνταξη γιοκ) και κάποιος πρέπει να παρέχει υπηρεσίες για όλους αυτούς τους γέρους (που κανείς δεν θα το κάνει δωρεάν). Εννοείται ότι οι νέοι είναι οι μελλοντικοί γέροι, κύκλος είναι.
Σαν υπόθεση εργασίας, φανταστείτε ένα κλειστό οικοσύστημα: Ένα χωριό πχ 1000 κατοίκων όλοι περίπου της ίδιας ηλικίας (ας πούμε 20-30) που δεν υπάρχουν καθόλου παιδιά. Αρχικά, όλα είναι καλά (εξαιρετικά θα έλεγα, αφού δεν αφιερώνονται καθόλου πόροι στο μεγάλωμα μωρών). Όλοι δουλεύουν και παρέχουν διάφορες υπηρεσίες εντός του οικοσυστήματος. Με το πέρασμα του χρόνου, κάποιοι αρρωσταίνουν, κάποιοι αποκτούν αναπηρίες κτλ δηλαδή παύουν να συνεισφέρουν (ας τους ονομάσουμε «συνταξιούχους»

), οπότε αρχίζουν να εξαρτούνται από τους υπόλοιπους (οι οποίοι φυσικά μεγαλώνουν και αυτοί και έχουν στο μυαλό τους ότι κάποια στιγμή θα «αραξουν»). Όσο η αναλογία συνταξιούχων/εργαζομένων αυξάνεται, τόσο μειώνεται το παραγόμενο προϊόν. Σε κάποιο σημείο, το οικοσύστημα καταρρέει, διότι απλά όχι μόνο δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι, αλλά δεν υπάρχουν και αρκετά ικανά κορμιά για να συντηρήσουν τον πληθυσμό. Το άλλο πολύ σημαντικό είναι ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, διότι σε ένα πληθυσμό με normal age distribution, ο γόνιμος πληθυσμός (δηλαδή γυναίκες μεταξύ 20-40) είναι περίπου το 10% του συνόλου (στην πράξη είναι μικρότερο, διότι δεν είναι όλες οι γυναίκες γόνιμες/υγιείς) και υπάρχει ταβάνι στο πόσα παιδιά μπορεί να γεννηθούν. Και φυσικά η γέννα είναι μόνο ένα μέρος της εξίσωσης, διότι το μωρό/παιδί για τα πρώτα 20 χρόνια «τραβάει» πόρους από το οικοσύστημα. Όσο μειώνεται αυτό το γόνιμο 10%, τόσο γίνεται και πιο δύσκολο εώς αδύνατο το εγχείρημα. Αυτό που λέγεται ότι «και τι και αν μείνουμε 3-4 εκ;» δεν είναι τόσο απλό, διότι αυτά τα 3-4 εκ θα είναι κυρίως >65 ετών, τα οποία από κάποιο σημείο και μετά θα δυσκολεύονται να ξεσκατώσουν ο ένας τον άλλο, ούτε θα έχουν απαραίτητα τους πόρους να πληρώνουν «πακιστανούς» για την φροντίδα τους (αν τους βρουν).