Phorum.com.gr

Από τη συναυλία του 1986 (κι όχι του 1980 όπως λανθασμένα έχει γραφτεί κάτω από το βίντεο στο youtube).

(από εκπομπή του Παπαστεφάνου, η Μαρία Δημητριάδη με τον Ανδρ. Μικρούτσικο να τη συνοδεύει με κιθάρα)

Αυτό το τραγούδι πάντα μου φέρνει βαθιά μελαγχολία. Σκέφτομαι, ναι, όσο χάλια κι αν είναι τα πράγματα τώρα, σε όλα τα επίπεδα, φαντάσου να εργαζοσουν το 85, σε κάποιο θλιβερό γκρίζο κτήριο, να μετράς σκαλιά και ορόφους, γεμάτους καπνιλα και απότσιγάρα, με το κοτλε σου μίζερο σακάκι, και όταν γυρνάς σπίτι δεν έχει τίποτα, ούτε ίντερνετ, ούτε κινητό, ουτε σοσιαλ, οι φίλοι να έχουν χαθεί, μεσα στη δικιά τους μικροαστιλα, κι εσύ μόνος, με ένα τεράστιο χλεμπονιαρικο τηλέφωνο, που δεν χτυπά ποτέ, και τηλεφωνικό καταλόγο με αριθμούς χαμένους να σε βασανίζουν, να χαζεύεις τις ειδήσεις της ερτ2 και τις δηλώσεις του σεβαρνατζε, καθώς έξω από το παραθυρο χάνονται οι ήχοι της πόλης μέσα στο νεφοπνιγμενο δειλινό. Πάλι καλά σκέφτομαι που ζούμε το 23 και τα λέμε στο φόρουμ.

Η μουσική σε μια απο τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών ηταν του Μαρκόπουλου. Δυστυχώς δεν ηχογραφήθηκε ποτέ. Απόσπασπασμα εδώ, στο τελος που η ταινία φτάνει στην κορύφωση χάρη και στη μουσική ασφαλώς.




Η ταινία ειναι ο Φόβος του Μανουσάκη.