Εθνικοσοσιαλισμός και Νίκος Καζαντζάκης

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Φταίει ή ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμου για τα εγκλήματα του Χιτλερ και των Ναζί;

Ναι. Είναι μία θεωρία/ιδεολογία που βασίζεται στο μίσος του άλλου.

Φταίει ο κομμουνισμός για τα εγκλήματα του Σταλιν;

Όχι. Είναι μία ιδεολογία που δεν προωθεί το μίσος στον άλλο.

Φταίει ο Χριστιανισμός για τα εγκλήματα των σταυροφόρων;

Όχι. Είναι μία πίστη αγάπης.

.


Πού καταλήγει για όλους.....εκτός λίγων.....στην Αιώνια Κόλαση..... . .


Πάντα ξεχνάς την ουσία .....τον προορισμό.....την κατάληξη.....το καζάνι.....



.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Ετζλορντ αν χρησιμοποιήσουμε σύγχρονους όρους.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Φανταστείτε σε 50 χρόνια από τώρα να καταδικάζουν τον ευρασιατισμό και να λένε "τσακίστε τους οπαδούς του Πούτιν και του Ντούγκιν σε κάθε γειτονιά".

Βεβαία αυτοί αν επιλέξουν τον αιματοβαμμένο δρόμο δεν θα υπάρχεί μετά η ανθρωπότητα για να τους καταδικάσει στα τάρταρα της ιστορίας.

το θέμα με τους ναζί δεν είναι απλά ότι ξεκίνησαν πόλεμο
αυτό το έχουν κάνει ουκ ολίγα καθεστώτα
το θέμα είναι ότι έκαναν κάτι που δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου: τη βιομηχανικού τύπου γενοκτονία
γι'αυτό το λόγο δε πιστεύω ότι πρόκειται να ταυτίσουμε ποτέ κάποιο καθεστώς με το καθεστώς των ναζί
εκτός βέβαια από κάτι πυροβολημένους που ό,τι και να δουν που δεν τους αρέσει το ταυτίζουν με τους ναζί

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Με βάση αυτά που διαβάζω στο παρόν νήμα, υποπτεύομαι πως ο Αποστολίδης είχε δίκιο

Ο τύπος είναι λίγο δυσκοίλιος ή μου φαίνεται;

Ήταν λίγο εκκεντρικός ο Αποστολίδης και πολλές φορές εκνευριστικός αλλάόσα λέει για τον Καζαντάκη φαίνεται να
εμπεριέχουν κάποιο σπέρμα αλήθειας. Δε θυμάμαι αν το απόσπασμα που ανέβασα πιάνει την αναφορά πως ο Καζαντάκης
κατά τη περιγραφή του ταξιδιού του στην Ιταλία εγκωμίαζε έναν γνωστό αναρχικό διανοούμενο και τον Μουσολίνι συνάμα.
Κάποιοι φορουμίτες έγραψαν πως ο ΝΚ θαύμαζε ταυτόχρονα τον Χίτλερ, τον Λένιν, τον Μάο, τους Αφρικανούς επαναστάτες
και δεν ξέρω εγώ ποιούς άλλους. Ε οι περιγραφές αυτές δείχνουν άνθρωπο που στην καλύτερη περίπτωση είναι "ταλαντούχος
αλλά γκαγκά".

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ο φασισμός και ο χιτλερισμός είναι φαινόμενα βαθιά, σημαντικότατα, άξια του πιο μεγάλου σεβασμού και φόβου, γιατί πηγάζουν από βαθιές ψυχές συ¬νάμα κι’ οικονομικές ανάγκες του λαού όπου εγεννήθηκαν. Ο Μουσολίνι κι’ ο Χίτλερ είναι δυο μεγάλοι πρωταθλητές που συντελούν με τον τρόπο τον εδι¬κό τους –όπως κι ο Λένιν με τον Γκάντι με τον εδικό τους τρόπο– να λυ¬θεί το τρομαχτικό παγκόσμιο δράμα που ζούμε. … Ο Χίτλερ είναι όργανο μιας ανώτερής του δύναμης. … Ό,τι καλό έχει … το οφείλει σε παθητικές εντός του δυνάμεις, σε θηλυκά στοιχεία που δέχονται την τεράστια υποβολή της κινδυνεύουσας ράτσας του. …

Ν. Καζαντζάκη, «Ο φόβος και η πείνα» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/7/1936)

Εδώ ας πούμε βγαίνει αβίαστα το ερώτημα: "Τι μπαρούφες γράφει ο Καζαντζάκης?"
Αν έγραφε κάποιος φορουμίτης το εν λόγω απόσπασμα θα έτρωγε καζούρα από
πολλούς άλλους εδώ μέσα.

[stavmanr]

Κι όμως δεν είναι ουτε αυτό ethereal:

"είμαι ελεύθερος γιατί δεν είμαι άνθρωπος ενέργειας που να έχω ανάγκη για να δράσω από δόγματα και βεβαιότητες και πρακτικούς συλλογισμούς."

Αισθάνεται ελεύθερος επειδή δεν κινητοποιείται από τέτοια κινήματα. Αισθάνεται ελεύθερος, επειδή σε αντίθεση με όλους αυτούς που σκοτώνονται μεταξύ τους προσπαθώντας να βρουν τη λύση στο εγκόσμιο δράμα, δεν αισθάνεται την ίδια ανάγκη.

Η κατακλείδα του άρθρου είναι στην πραγματικότητα η εισαγωγή του. Αν δεν διαβάσεις την κατακλείδα δεν καταλαβαίνεις και το περιεχόμενο.
Οι άνθρωποι φτάνουν σε τρία επίπεδα ηθικής μύησης. Όχι όλοι. Ελάχιστοι καταφέρνουν να φτάσουν στο τρίτο.

Υπάρχουν λοιπόν:
Αυτοί που νομίζουν ότι πολεμούν το κακό και υπερασπίζονται το καλό.
Αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν το κακό για να παράγουν καλό.
Αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ούτε καλό ούτε κακό.

Το άρθρο αποτυπώνει μια χρονική στιγμή της πορείας. Ούτε καν ξέρεις πότε έγιναν αυτές οι δηλώσεις για να τις τοποθετήσεις στο σύμπαν του Καζαντζάκη.
Είναι το πλέον εύκολο να πει κάποιος οτι ο Ν.Κ. είναι αυτό, εκείνο ή τ' άλλο. Αλλά το ότι ήταν όλα μαζί και τίποτα (όπως το έχετε σχηματοποιημένο) είναι το αληθές.

Όπως βλέπεις, αναλύω το κείμενο με βάση αυτά που γράφονται κι όχι βάσει μίας πεποίθησης για τον Καζαντζάκη.

Για τον Καζαντζάκη ο πόλεμος, η βία, είναι απλά το αποτέλεσμα μίας αιώνιας πάλης που παίρνει διάφορες μορφές στα δύο στρατόπεδα. Είναι αναπόφευκτος, ως αποτέλεσμα μίας εσωτερικής ορμής του κόσμου αυτού. Είναι το μέγιστο δράμα του ανθρωπίνου γένους, το οποίο ανθρώπινο γένος προσπαθεί να βρει τη λύση του δράματος παράγοντάς το. Κάθε ένας που πολεμά νομίζει ότι με τον πόλεμο και την νίκη επάνω στον "κακό" αντίπαλο θα σταματήσει τους πολέμους, τον πόλεμο ως μελλοντικό φαινόμενο. Κι αυτό είναι το μέγιστο δράμα του ανθρωπίνου γένους.

Όποιος διαβάσει Καζαντζάκη θα διαπιστώσει ότι ο καλός χαρακτήρας είναι ταυτόχρονα κι ο πιο στραβός. Κι ο πιο στραβός χαρακτήρας προσπαθεί να κάνει το καλό από τη δική του πλευρά κι οπτική.
Να μιλήσουμε πχ. για τον Τελευταίο Πειρασμό που ο Ιησούς είναι αυτός που φτιάχνει σταυρούς για να σταυρώνονται οι ψευτοζηλωτές, οι ψευδοσωτήρες που τον αηδιάζουν;
Να μιλήσουμε για τους Αδερφοφάδες που ένα ευγενέστατο παιδί περιγράφει τον εαυτό του στο γράμμα προς την αγαπημένη του, ως προπίθηκο στη μάχη; Που πιάνει τον εαυτό του να θέλει να βασανίσει τον αιχμάλωτο αντίπαλο, με τον οποίο τελικά γίνονται φίλοι ως την εκτέλεσή του και τελικά έχει τύψεις που δεν έκανε κάτι να τον σώσει;

[Dwarven Blacksmith]

Με βάση αυτά που διαβάζω στο παρόν νήμα, υποπτεύομαι πως ο Αποστολίδης είχε δίκιο

Ο τύπος είναι λίγο δυσκοίλιος ή μου φαίνεται;

Ήταν λίγο εκκεντρικός ο Αποστολίδης και πολλές φορές εκνευριστικός αλλάόσα λέει για τον Καζαντάκη φαίνεται να
εμπεριέχουν κάποιο σπέρμα αλήθειας. Δε θυμάμαι αν το απόσπασμα που ανέβασα πιάνει την αναφορά πως ο Καζαντάκης
κατά τη περιγραφή του ταξιδιού του στην Ιταλία εγκωμίαζε έναν γνωστό αναρχικό διανοούμενο και τον Μουσολίνι συνάμα.
Κάποιοι φορουμίτες έγραψαν πως ο ΝΚ θαύμαζε ταυτόχρονα τον Χίτλερ, τον Λένιν, τον Μάο, τους Αφρικανούς επαναστάτες
και δεν ξέρω εγώ ποιούς άλλους. Ε οι περιγραφές αυτές δείχνουν άνθρωπο που στην καλύτερη περίπτωση είναι "ταλαντούχος
αλλά γκαγκά".

Ας το θέσουμε καλοπροαίρετα, κάποιος μπορεί να έλκεται από τις μεγάλες ή ρομαντικές ιδέες, αλλά να μην έχει το υπόβαθρο να αξιολογήσει τις προεκτάσεις τους. Ή να μην πιστεύει ότι καμία δίνει λύση αλλά ότι όλες δίνουν έκφραση.

[stavmanr]

Ο φασισμός και ο χιτλερισμός είναι φαινόμενα βαθιά, σημαντικότατα, άξια του πιο μεγάλου σεβασμού και φόβου, γιατί πηγάζουν από βαθιές ψυχές συ¬νάμα κι’ οικονομικές ανάγκες του λαού όπου εγεννήθηκαν. Ο Μουσολίνι κι’ ο Χίτλερ είναι δυο μεγάλοι πρωταθλητές που συντελούν με τον τρόπο τον εδι¬κό τους –όπως κι ο Λένιν με τον Γκάντι με τον εδικό τους τρόπο– να λυ¬θεί το τρομαχτικό παγκόσμιο δράμα που ζούμε. … Ο Χίτλερ είναι όργανο μιας ανώτερής του δύναμης. … Ό,τι καλό έχει … το οφείλει σε παθητικές εντός του δυνάμεις, σε θηλυκά στοιχεία που δέχονται την τεράστια υποβολή της κινδυνεύουσας ράτσας του. …

Ν. Καζαντζάκη, «Ο φόβος και η πείνα» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/7/1936)

Εδώ ας πούμε βγαίνει αβίαστα το ερώτημα: "Τι μπαρούφες γράφει ο Καζαντζάκης?"
Αν έγραφε κάποιος φορουμίτης το εν λόγω απόσπασμα θα έτρωγε καζούρα από
πολλούς άλλους εδώ μέσα.

Μακάρι να είχαμε έστω και μισό Καζαντζάκη μέσα σε αυτό το άσυλο...
Διάβασε όλο το άρθρο.

[Καραμελίτσα]

Με βάση αυτά που διαβάζω στο παρόν νήμα, υποπτεύομαι πως ο Αποστολίδης είχε δίκιο

Ο τύπος είναι λίγο δυσκοίλιος ή μου φαίνεται;

Ήταν λίγο εκκεντρικός ο Αποστολίδης και πολλές φορές εκνευριστικός αλλάόσα λέει για τον Καζαντάκη φαίνεται να
εμπεριέχουν κάποιο σπέρμα αλήθειας. Δε θυμάμαι αν το απόσπασμα που ανέβασα πιάνει την αναφορά πως ο Καζαντάκης
κατά τη περιγραφή του ταξιδιού του στην Ιταλία εγκωμίαζε έναν γνωστό αναρχικό διανοούμενο και τον Μουσολίνι συνάμα.
Κάποιοι φορουμίτες έγραψαν πως ο ΝΚ θαύμαζε ταυτόχρονα τον Χίτλερ, τον Λένιν, τον Μάο, τους Αφρικανούς επαναστάτες
και δεν ξέρω εγώ ποιούς άλλους. Ε οι περιγραφές αυτές δείχνουν άνθρωπο που στην καλύτερη περίπτωση είναι "ταλαντούχος
αλλά γκαγκά".

Καλά, δεν αναφέρθηκα στην κριτική, στο υφάκι του αναφέρθηκα, οριακά να αντέξεις πεντάλεπτο χωρίς να βρίσεις.

Προσωπικά, μετά την εφηβεία τον βαριέμαι τον Κ, να μην πω ότι με εκνευρίζει. Αλλά πρέπει να πω ότι έχω συναντήσει κοσμο, μη Έλληνα, που εκτιμά το έργο του. Θυμάμαι έναν Ινδό (αν είναι δυνατό), να μου λέει ότι δε θυμάμαι αν ήταν ο τελευταίος πειρασμός ή άλλο είναι ένα από τα βιβλία που τον έχουν επηρεάσει πιο πολύ στη ζωή του.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Κι όμως δεν είναι ουτε αυτό ethereal:

"είμαι ελεύθερος γιατί δεν είμαι άνθρωπος ενέργειας που να έχω ανάγκη για να δράσω από δόγματα και βεβαιότητες και πρακτικούς συλλογισμούς."

Αισθάνεται ελεύθερος επειδή δεν κινητοποιείται από τέτοια κινήματα. Αισθάνεται ελεύθερος, επειδή σε αντίθεση με όλους αυτούς που σκοτώνονται μεταξύ τους προσπαθώντας να βρουν τη λύση στο εγκόσμιο δράμα, δεν αισθάνεται την ίδια ανάγκη.

Η κατακλείδα του άρθρου είναι στην πραγματικότητα η εισαγωγή του. Αν δεν διαβάσεις την κατακλείδα δεν καταλαβαίνεις και το περιεχόμενο.
Οι άνθρωποι φτάνουν σε τρία επίπεδα ηθικής μύησης. Όχι όλοι. Ελάχιστοι καταφέρνουν να φτάσουν στο τρίτο.

Υπάρχουν λοιπόν:
Αυτοί που νομίζουν ότι πολεμούν το κακό και υπερασπίζονται το καλό.
Αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν το κακό για να παράγουν καλό.
Αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ούτε καλό ούτε κακό.

Το άρθρο αποτυπώνει μια χρονική στιγμή της πορείας. Ούτε καν ξέρεις πότε έγιναν αυτές οι δηλώσεις για να τις τοποθετήσεις στο σύμπαν του Καζαντζάκη.
Είναι το πλέον εύκολο να πει κάποιος οτι ο Ν.Κ. είναι αυτό, εκείνο ή τ' άλλο. Αλλά το ότι ήταν όλα μαζί και τίποτα (όπως το έχετε σχηματοποιημένο) είναι το αληθές.

Όπως βλέπεις, αναλύω το κείμενο με βάση αυτά που γράφονται κι όχι βάσει μίας πεποίθησης για τον Καζαντζάκη.

Για τον Καζαντζάκη ο πόλεμος, η βία, είναι απλά το αποτέλεσμα μίας αιώνιας πάλης που παίρνει διάφορες μορφές στα δύο στρατόπεδα. Είναι αναπόφευκτος, ως αποτέλεσμα μίας εσωτερικής ορμής του κόσμου αυτού. Είναι το μέγιστο δράμα του ανθρωπίνου γένους, το οποίο ανθρώπινο γένος προσπαθεί να βρει τη λύση του δράματος παράγοντάς το. Κάθε ένας που πολεμά νομίζει ότι με τον πόλεμο και την νίκη επάνω στον "κακό" αντίπαλο θα σταματήσει τους πολέμους, τον πόλεμο ως μελλοντικό φαινόμενο. Κι αυτό είναι το μέγιστο δράμα του ανθρωπίνου γένους.

Όποιος διαβάσει Καζαντζάκη θα διαπιστώσει ότι ο καλός χαρακτήρας είναι ταυτόχρονα κι ο πιο στραβός. Κι ο πιο στραβός χαρακτήρας προσπαθεί να κάνει το καλό από τη δική του πλευρά κι οπτική.
Να μιλήσουμε πχ. για τον Τελευταίο Πειρασμό που ο Ιησούς είναι αυτός που φτιάχνει σταυρούς για να σταυρώνονται οι ψευτοζηλωτές, οι ψευδοσωτήρες που τον αηδιάζουν;

Δεν ξέρω αν όσα γράφεις για τον Καζαντζάκη είναι σωστά, αν είναι δείχνουν απλά έναν ακόμη "συντηρητικό" άνθρωπο που λόγω έλλειψης τόλμης
ή αποφασιστικότητας καταλήγει στο κλασικό "Ε τι να κάνουμε μωρέ έτσι είναι ο κόσμος τώρα, ποιός θα τον αλλάξει?". Αν ισχύει το σχόλιο του ethereal, πάνω στο οποίο απαντάς ο ΝΚ ήταν απλά ένας πολυδιαβασμένος ανθρωπος που όλη του τη ζωή έψαχνε σε τι να πιστέψει αλλά δε μπορούσε να καταλήξει κάπου. Βασικά, η δική σου ερμηνεία και η δική του δεν είναι απαραίτητο να είναι αντικρουόμενες, αν ο ΝΚ έψαχνε την άκρη και δεν την έβρισκε, λογικό είναι στο τέλος να το έριχνε στα "Έλα μωρέ και τι να κάνουμε τελικά?" Θεμιτά είναι όλα αυτά, απλώς το ερώτημα "Τι ήταν τελικά ο Καζαντζάκης, ιδεολογικά?" φαίνεται να έχει την απάντηση "Ούτε αυτός δεν ήξερε τελικά".

[stavmanr]

Το άρθρο αποτυπώνει μια χρονική στιγμή της πορείας. Ούτε καν ξέρεις πότε έγιναν αυτές οι δηλώσεις για να τις τοποθετήσεις στο σύμπαν του Καζαντζάκη.
Είναι το πλέον εύκολο να πει κάποιος οτι ο Ν.Κ. είναι αυτό, εκείνο ή τ' άλλο. Αλλά το ότι ήταν όλα μαζί και τίποτα (όπως το έχετε σχηματοποιημένο) είναι το αληθές.

Όπως βλέπεις, αναλύω το κείμενο με βάση αυτά που γράφονται κι όχι βάσει μίας πεποίθησης για τον Καζαντζάκη.

Για τον Καζαντζάκη ο πόλεμος, η βία, είναι απλά το αποτέλεσμα μίας αιώνιας πάλης που παίρνει διάφορες μορφές στα δύο στρατόπεδα. Είναι αναπόφευκτος, ως αποτέλεσμα μίας εσωτερικής ορμής του κόσμου αυτού. Είναι το μέγιστο δράμα του ανθρωπίνου γένους, το οποίο ανθρώπινο γένος προσπαθεί να βρει τη λύση του δράματος παράγοντάς το. Κάθε ένας που πολεμά νομίζει ότι με τον πόλεμο και την νίκη επάνω στον "κακό" αντίπαλο θα σταματήσει τους πολέμους, τον πόλεμο ως μελλοντικό φαινόμενο. Κι αυτό είναι το μέγιστο δράμα του ανθρωπίνου γένους.

Όποιος διαβάσει Καζαντζάκη θα διαπιστώσει ότι ο καλός χαρακτήρας είναι ταυτόχρονα κι ο πιο στραβός. Κι ο πιο στραβός χαρακτήρας προσπαθεί να κάνει το καλό από τη δική του πλευρά κι οπτική.
Να μιλήσουμε πχ. για τον Τελευταίο Πειρασμό που ο Ιησούς είναι αυτός που φτιάχνει σταυρούς για να σταυρώνονται οι ψευτοζηλωτές, οι ψευδοσωτήρες που τον αηδιάζουν;

Δεν ξέρω αν όσα γράφεις για τον Καζαντζάκη είναι σωστά, αν είναι δείχνουν απλά έναν ακόμη "συντηρητικό" άνθρωπο που λόγω έλλειψης τόλμης
ή αποφασιστικότητας καταλήγει στο κλασικό "Ε τι να κάνουμε μωρέ έτσι είναι ο κόσμος τώρα, ποιός θα τον αλλάξει?". Αν ισχύει το σχόλιο του ethereal, πάνω στο οποίο απαντάς ο ΝΚ ήταν απλά ένας πολυδιαβασμένος ανθρωπος που όλη του τη ζωή έψαχνε σε τι να πιστέψει αλλά δε μπορούσε να καταλήξει κάπου. Βασικά, η δική σου ερμηνεία και η δική του δεν είναι απαραίτητο να είναι αντικρουόμενες, αν ο ΝΚ έψαχνε την άκρη και δεν την έβρισκε, λογικό είναι στο τέλος να το έριχνε στα "Έλα μωρέ και τι να κάνουμε τελικά?" Θεμιτά είναι όλα αυτά, απλώς το ερώτημα "Τι ήταν τελικά ο Καζαντζάκης, ιδεολογικά?" φαίνεται να έχει την απάντηση "Ούτε αυτός δεν ήξερε τελικά".

Προσπαθείς ρε συ να καταλάβεις τι είναι ο Καζαντζάκης από ένα απόσπασμα 100 λέξεων; Σοβαρά;
Διάβασε. Χωρίς παρωπίδες και χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς να προσπαθείς να τον φέρεις στα μέτρα σου. Απλά διάβασε.

Είναι από τους λίγους λογοτέχνες που συστήνω ανεπιφύλακτα "διάβασε" σε κάθε άνθρωπο, κάθε ιδεολογίας, κάθε θρησκεύματος, κάθε μορφωτικού επιπέδου.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ο τύπος είναι λίγο δυσκοίλιος ή μου φαίνεται;

Ήταν λίγο εκκεντρικός ο Αποστολίδης και πολλές φορές εκνευριστικός αλλάόσα λέει για τον Καζαντάκη φαίνεται να
εμπεριέχουν κάποιο σπέρμα αλήθειας. Δε θυμάμαι αν το απόσπασμα που ανέβασα πιάνει την αναφορά πως ο Καζαντάκης
κατά τη περιγραφή του ταξιδιού του στην Ιταλία εγκωμίαζε έναν γνωστό αναρχικό διανοούμενο και τον Μουσολίνι συνάμα.
Κάποιοι φορουμίτες έγραψαν πως ο ΝΚ θαύμαζε ταυτόχρονα τον Χίτλερ, τον Λένιν, τον Μάο, τους Αφρικανούς επαναστάτες
και δεν ξέρω εγώ ποιούς άλλους. Ε οι περιγραφές αυτές δείχνουν άνθρωπο που στην καλύτερη περίπτωση είναι "ταλαντούχος
αλλά γκαγκά".

Ας το θέσουμε καλοπροαίρετα, κάποιος μπορεί να έλκεται από τις μεγάλες ή ρομαντικές ιδέες, αλλά να μην έχει το υπόβαθρο να αξιολογήσει τις προεκτάσεις τους. Ή να μην πιστεύει ότι καμία δίνει λύση αλλά ότι όλες δίνουν έκφραση.

Έχω απαντήσει σε αυτό, ο Καζαντζάκης στην πιο καλοπροαίρετη εκδοχή των πραγμάτων φαίνεται-τουλάχιστον με βάση όσα διαβάζουμε σκόρπια
εδώ και εκεί- ότι ήταν διαβασμένος τύπος που έψαχνε σε τι να πιστέψει αλλά τελικά δεν κατέληγε κάπου. Προφανώς, δεν ήταν ο μόνος της κατηγορίας
του, απλώς σα διάσημος συγγραφέας που ήταν, έπρεπε την αναποφασιστικότητά του να την καλύψει με βερμπαλισμούς για τη θηλυκή πλευρά του Χίτλερ και το κυριότερο να γίνει πιστευτός και από το κοινό γιατί "Τι στο καλό αφού γράφει ο διάσημος συγγραφέας για τις ανώτερες και τις θηλυκές δυνάμεις πίσω από τον Χίτλερ, κάτι πρωτότυπο σκέφτηκε. Έτσι είναι οι διάσημοι συγγραφείς, σκέφτονται πρωτότυπα πράγματα".

[stavmanr]

(...) με βάση όσα διαβάζουμε σκόρπια εδώ και εκεί (...)

Μάλλον έχετε μάθει να διαβάζετε σκόρπια κι όχι συγκεντρωμένα...

[Sid Vicious]

Αν παραμερίσουμε τις μεταφυσικές σταθερές του Ν.Κ. μπορούμε εύκολα να κάνουμε το λάθος και να τον θεωρήσουμε κομμουνιστή ή φασίστα ή χριστιανό.
Τίποτα από αυτά δεν υπήρξε.
Ήταν μπερξονιστής.

O ναζισμος αλλα και ο ιταλικος φασισμος ακομα περισσοτερο ειχαν επιρροες απο τον Μπερξον. Μαλιστα οταν πεθανε, παροτι ο Μπερξον ηταν Εβραιος, στον καθεστωτικο τυπο αρθρα αποτισαν φορο τιμης και εκαναν αναφορα στο εργο και στην σκεψη του σαν προπομπους του νεου κοσμου. Τεραστιος φιλοσοφος.

O Ιταλικός φασισμός δεν είχε αντισημιτικά στοιχεία

Γνωστο αυτο, για το αξιοπεριεργο οτι ο ναζιστικα προσκειμενος τυπος ειχε αποτισει φορο τιμης στην σκεψη του Μπερξον την ημερα του θανατου του λεω Αν θυμαμαι καλα και ο Ροζενμπεργκ ειχε επηρεαστει απο τον Μπερξον κανοντας αναφορες στο περιβοητο elan vital του.
Ο Μπερξον κατα την κατοχη της Γαλλιας οταν ζητηθηκε να καταγραψουν τα στοιχεια τους δηλωσε Ακαδημαικος, Φιλοσοφος, Νομπελιστας, Εβραιος. Παρ' ολο που ειχε πιο πριν αποφασισει να βαπτιστει καθολικος καθοτι θεωρησε πως τον εξεφραζε καλυτερα απο τον ιουδαισμο (κατα τη ταφη του διαβαστηκε ως καθολικος οπως ηταν η τελευταια επιθυμια του). Ενδιαφερουσα προσωπικοτητα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ο τύπος είναι λίγο δυσκοίλιος ή μου φαίνεται;

Ήταν λίγο εκκεντρικός ο Αποστολίδης και πολλές φορές εκνευριστικός αλλάόσα λέει για τον Καζαντάκη φαίνεται να
εμπεριέχουν κάποιο σπέρμα αλήθειας. Δε θυμάμαι αν το απόσπασμα που ανέβασα πιάνει την αναφορά πως ο Καζαντάκης
κατά τη περιγραφή του ταξιδιού του στην Ιταλία εγκωμίαζε έναν γνωστό αναρχικό διανοούμενο και τον Μουσολίνι συνάμα.
Κάποιοι φορουμίτες έγραψαν πως ο ΝΚ θαύμαζε ταυτόχρονα τον Χίτλερ, τον Λένιν, τον Μάο, τους Αφρικανούς επαναστάτες
και δεν ξέρω εγώ ποιούς άλλους. Ε οι περιγραφές αυτές δείχνουν άνθρωπο που στην καλύτερη περίπτωση είναι "ταλαντούχος
αλλά γκαγκά".

Καλά, δεν αναφέρθηκα στην κριτική, στο υφάκι του αναφέρθηκα, οριακά να αντέξεις πεντάλεπτο χωρίς να βρίσεις.

Προσωπικά, μετά την εφηβεία τον βαριέμαι τον Κ, να μην πω ότι με εκνευρίζει. Αλλά πρέπει να πω ότι έχω συναντήσει κοσμο, μη Έλληνα, που εκτιμά το έργο του. Θυμάμαι έναν Ινδό (αν είναι δυνατό), να μου λέει ότι δε θυμάμαι αν ήταν ο τελευταίος πειρασμός ή άλλο είναι ένα από τα βιβλία που τον έχουν επηρεάσει πιο πολύ στη ζωή του.

Το ύφος του Αποστολίδη ήταν όντως ενοχλητικό. Άμα δεις και κάτι εκπομπές λόγου που έκανε εν είδει podcasts πριν τα podcasts θα φρίξεις.
Δεν άφηνε και κανέναν άλλο πέρα από την αφεντιά του να μιλήσει, χώρια που ήταν κουτσομπόλης