BigChiefWahoo έγραψε: 04 Σεπ 2021, 20:13Οι Ναζί (και ο Χίτλερ φυσικά),έφτασαν να μισούν την μοντέρνα Τέχνη,να τη βλέπουν ως απροκάλυπτα παρακμιακή και να τη θεωρούν το χείριστο κακό που θα μπορούσε να συμβεί σε ένα
Γερμανό.
η σχέση Ναζί - μοντέρνας τέχνης έχει παρεξηγηθεί, λόγω της κατακραυγής για την "έκθεση εκφυλισμένης τέχνης" που οργάνωσαν στο Μόναχο οι ναζί το '37, και από τότε έχει μείνει η γενική εικόνα ότι οι ναζί ήταν από την αρχή ως το τέλος ενάντια σε κάθε μορφή μοντερνίστικου ή "παρακμιακού" κινήματος στην τέχνη.
στην πραγματικότητα ο ναζισμός είχε αντλήσει κάμποσες επιρροές από την παρακμή και το μοντερνισμό, από τις μικροαστικής φύσης κριτικές του στον καπιταλισμό, την άρνηση του ρεαλισμού στην τέχνη (η Ρίφενσταλ έλεγε "ό,τι είναι ρεαλιστικό δε με ενδιαφέρει"), την απολυτοποίηση του καλλιτέχνη ως "αριστοκράτη" απέναντι στις ακαλλιέργητες μάζες (και του πολιτικού ηγέτη ως ενός τέτοιου "υπεράνθρωπου καλλιτέχνη της πολιτικής"), την εξύμνηση του ζωώδους και ενστικτώδους στον άνθρωπο (το ζωώδες μπορεί να υπάρξει και στον ρεαλισμό ή ακόμα και στον κλασικισμό, αλλά εκεί
ποτέ δεν εξυμνείται, αντίθετα με τον ρομαντισμό και τον μοντερνισμό) κλπ.
εμείς σήμερα μπορεί να θυμόμαστε τον βαϊμαριανό εξπρεσιονισμό ως κυρίως ειρηνιστική και απολιτίκ ή αντιφασιστική τέχνη, και τους καλλιτέχνες του ως κυνηγημένους από το ναζισμό, αλλά δε γίνεται να ξεχνάμε ότι κάμποσοι συμβολιστές και εξπρεσιονιστές (Ντμίτρι Μερεζκόφσκι, Ζηναΐδα Γκίπιους, Γκότφριντ Μπεν, Στέφαν Γκεόργκε, Χανς-Χάιντς Έβερς, Έμιλ Νόλντε, Βίλχελμ Βόρινγκερ) υπήρξαν εθνικιστές ή ακόμα και ένθερμοι ναζί - ο Χανς Γιοστ, στον οποίο ανήκει η διαβόητη ρήση "όταν ακούω πολιτισμό βγάζω περίστροφο" ήταν εξπρεσιονιστής.
Σε
αυτό το άρθρο δίνεται μια ιστορία του γερμανικού εξπρεσιονισμού, και αποδεικνύεται ότι κάποια από τα χαρακτηριστικά του έπαιξαν ρόλο στην αποδοχή του ναζισμού από μερίδα της γερμανικής καλλιτεχνικής διανόησης. Σε
αυτό το άρθρο πάλι δίνονται τα παραδείγματα δέκα μοντερνιστών καλλιτεχνών που παρέμειναν στη Γερμανία μετά την άνοδο του Χίτλερ, και δείχνει ότι ο μοντερνισμός ναι μεν κυνηγήθηκε, ποτέ όμως ολοκληρωτικά και ποτέ στη μονολιθική εικόνα που έχουμε εμείς σήμερα, γιατί σε κάποιες πτυχές μοντέρνας τέχνης οι ναζί έβλεπαν ιδεολογική συγγένεια.
Ο Γκέμπελς το 1934 έλεγε τα παρακάτω:
Expressionism had healthy beginnings, for the epoch did have something expressionist about it ... the Gothic and Faustian yearning for the infinite, begins with Walther von der Vogelweide, the Naumberg school of sculpture and Grünewald, and leads on through to Stefan George, Nolde and Barlach.
ο Ρόζενμπεργκ, πάλι, που θεωρείται αντι-μοντερνιστής σε σχέση με τον Γκέμπελς (και ως αυτός που επηρέασε τον Χίτλερ το 1934 να κυνηγήσει τον μοντερνισμό, κάτι που ο Γκέμπελς δεν ήθελε) δεν ήταν ούτε αυτός λιγότερο επηρεασμένος στις ιδέες του περί αισθητικής από παρακμιακούς και μοντερνιστές θεωρητικούς:
And Rosenberg glorifies (with some embarrassment) Dostoyevsky and especially Richard Wagner as living embodiments of this “feeling of loneliness.” But if you simplify these grandiloquent phrases a little (not too much, just a little), then behind them you immediately discover the “eternal values” of Alfred Kerr, the critical points of view of Alfred Polgar, the literary motives of Georg Kaiser or Robert Musil – in a word, the aesthetic principles of liberal-Jewish “asphalt literature,” decadent “bastard art.”
πηγή
η αλήθεια πάντως είναι ότι πολύ περισσότερα κοινά με το μοντερνισμό είχε η ιδεολογία του Μουσολίνι, παρά του Χίτλερ. Αλλά εδώ σε αυτό το νήμα μια τέτοια συζήτηση είναι off-topic.
Όχι διωγμούς και βάρβαρα πράγματα,δώστους ένα δικό τους κράτος και θα ησυχάσουν.
