Phorum.com.gr

Dwarven Blacksmith έγραψε: 27 Σεπ 2021, 22:04

BigChiefWahoo έγραψε: 27 Σεπ 2021, 22:00

Όχι,εννοώ την εξάπλωση της γενικότερης δυσαρέσκειας.

Η δυσαρέσκεια δεν παράγει επανάσταση παρά μόνο όταν υπάρχει μια ορατή εναλλακτική. Μπορεί να παράξει αναταραχές, ακόμα και αποτελεσματικές διεκδικήσεις, αλλά αυτό δεν είναι επανάσταση.

Το έγραψα στο πρώτο μήνυμα που πόσταρα σε αυτό το νήμα,"αναταραχή και όχι επανάσταση".

BigChiefWahoo έγραψε: 27 Σεπ 2021, 22:00

ΓΑΛΗ έγραψε: 27 Σεπ 2021, 21:39

Εννοείς την εξάπλωση του Quanon;

Όχι,εννοώ την εξάπλωση της γενικότερης δυσαρέσκειας.

Ναι, αλλά είναι κάπως ασύμβατο το εθνικοναζιστικό στοιχείο που ανέφερες για τη Γερμανία με τη "γενικότερη" δυσαρέσκεια, ειδικώς μετά τα φρέσκα αποτελέσματα των εκλογών. Και στις ΗΠΑ, οι βασικές ταραχές είχαν πέρσι το κίνημα blm και φέτος τους Ouanon. Όσο για την Αυστραλία, οι ταραχές έχουν ως βάση την αντίδραση στα λοκντάουν.

Οι κοινωνικές επαναστάσεις γενικώς, έχουν κάποιο ζητούμενο. Όταν δεν είναι σαφές το ζητούμενο, δεν είναι επανάσταση, είναι βαβούρα που απλώς ανακατεύει την τράπουλα και ξαναρχίζει το ίδιο παιχνίδι με άλλους πρωταγωνιστές.


Ισχύει και για τις "αναταραχές".

Fluffy έγραψε: 26 Σεπ 2021, 21:19

pylothess έγραψε: 26 Σεπ 2021, 17:22

Fluffy έγραψε: 23 Σεπ 2021, 21:39 λες ναναι η ρωσσία pylothess;

Γιατί Όχι; Δεν αποκλείεται. Αλλά υπάρχουν όμως αρκετά προβλήματα που δεν ξέρω αν οι κομμουνιστές τα λαμβάνουν οι υπόψιν τους. Το λέω με συμπάθεια αυτό. Είναι καθαρά προβληματισμός , Δεν υπονοώ τίποτα ούτε θέλω να την πω σε κανέναν.
Έχει καμιά σχέση το σημερινό κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας με το κόμμα του 1920; Ή μήπως το σημερινό κομμουνιστικό κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας έχει αρχίσει να ολισθαίνει επικίνδυνα προς τον εθνολαϊκισμό και αυτό; Τι θέσεις έχει ; Μιλάει για κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία ή για μεικτή οικονομία; Ο κόσμος γιατί το υποστηρίζει; Μήπως επειδή του θυμίζει τις εποχές που η Ρωσία ως ΕΣΣΔ ήταν υπερδύναμη;
Το σημερινό Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας πιο πολύ μου θυμίζει ΠΑ.ΣΟ.Κ. της δεκαετίας του '90 .

Δεν γνωρίζω όμως παραβλέπεις τις νομοτέλειες της επανάστασης. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται γιατί ο α΄ θέλει ή όταν το β΄ κόμμα θέλει. Δεν είναι ζήτημα βουλησιαρχίας.

Άρα άμα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να ξεσπάσει μια επανάσταση ,ποιος ο λόγος να χτυπιέται ένα κομμουνιστικό κόμμα;

Έλα μου ντε;

How can the revolution win in Sudan?

With extraordinary courage, ordinary people have been defying a military coup in Sudan.

They have demonstrated in huge numbers, night after night. Workers in oil fields, airports, schools, hospitals and universities have struck and called for civil disobedience.

People have resisted despite arrests, beatings, shootings and many killings by security forces.

The military, which has a long history of mass murder and torture, thought it could intimidate the population of 45 million into fearful acceptance of its rule. It has instead met an enraged fightback which has the potential to accelerate change.

What began as an attempt to bury the idea of radical change could become a spur to a far more revolutionary outcome. But that depends on how the most determined and far-sighted people in the pro-democracy movement now organise.

The central battle at the moment is against the military. The strongest unity in action is needed to defeat it.


But there is also a sharp battle inside the pro-democracy forces. In 2019, the Forces of Freedom and Change (FFC) that headed the movement gained strength from the great waves of struggle and strikes against the military.

But its leaders channelled this power into securing a compromise deal.

Instead of overthrowing the killer generals, they installed them as the leading elements in a transitional government.

And they have worked with these generals ever since, despite widespread anger at the slow pace of change.

The non-military members of Sudan’s transitional council undoubtedly oppose the coup. Some of them are under arrest and fear for their lives.

But they also want to fit in with the global powers, particularly the US, that are central to the capitalist system. Over the last year, the civilian prime minister Abdalla Hamdok had tried to extract debt relief from the International Monetary Fund (IMF). This was achieved—at a high political and economic price.

Sudan had to persuade the US to remove it from the list of state sponsors of terrorism. This required opening full diplomatic relations with Israel. The military pushed this hardest, but the civilian cabinet members went along with it.

In April, the Sudanese cabinet as a whole did away with a law that has existed since the 1950s which imposes a boycott of Israel. And last month Sudanese authorities seized assets of companies linked to the Palestinian resistance movement Hamas.

Justice minister Nasredeen Abdulbari, one of those detained by the military during the coup, met two Israeli government ministers three weeks ago.

Prime minister Hamdok also implemented the usual pattern of IMF economic structural adjustment—removing subsidies and moving to a floating currency exchange rate.

Such moves have fueled the inflation rate which is now 400 percent a year.

It is empty to talk of “democracy” if people face poverty that is little different to the days of the dictator Omar al-Bahsir.

Now, the Sudanese Professionals Association, a leading element in the FFC, says, “There is no room for any political settlement to save the partnership or keep the military council in power.”

Good. But there is always a danger that the military can be formally sidelined while pulling the strings in reality. This is probably what the generals now want.

The only place for them should be behind bars, and facing full investigation for their murderous deeds in the Darfur area and in 2019. The military should also be stripped of its control of businesses that dominate large parts of the economy.

Those who want real change in Sudan have to fight the liberal opposition elements politically and by raising urgent working class demands over wages, union rights, women’s rights, food supplies and many other questions.

That means that the struggle for democracy has to be linked to the battle to advance the interests of workers and the poor.

https://socialistworker.co.uk/art/52590 ... 8ZMb4MxafY

τα βαλκάνια εκτός ελλάδας πως τα βλέπετε;

https://twitter.com/i_Proletariato/stat ... 39845?s=20

Κούβα

Αγις έγραψε: 12 Δεκ 2021, 21:57Κούβα

Μια χαρά την ειπες στο κνιτομπαλο.

Feindflug έγραψε: 27 Ιούλ 2021, 22:24 Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση στο Λιχτενστάιν, τύπε.

και το λουζερμπουλγο ρε τυπε... ως εδω και μη παρεκει....ρε τυπε

τα βαλκάνια με τουρκια-ελλαδα που περικλύουν τόσες αντιφάσεις μπορεί ο κοινωνικός αναβρασμός να ευοδώσει. Αυτό βέβαι δε σημαίνει ότι θα είναι επιτιχημένη η όποια κοινωνική επανάσταση, μήπως το 1830 ή το 1848 στην ευρώπη είχαμε επιτυχία; μήπως η παρισινή κομμουνα συνεχίστηκε για περισσότερες από 72 μέρες;

Fluffy έγραψε: 20 Δεκ 2021, 20:45 https://twitter.com/polyperyfanos/statu ... 15170?s=20

Καλή ιδέα, θα ξεδοντιάσει την Τουρκία για 2-3 γενιές.

Αλλά όταν πέσει το καθεστώς θα γεμίσουμε εξαθλιωμένους Τούρκους

Κάπου θα ξεσπάσει.
Αλλά υπάρχουν πολλές κοινωνικές επαναστάσεις, όχι μόνο του εξ.
Μπορεί να είναι της μορφής εξ ή σύριζα, μπορεί να είναι της μορφής ψεκ, μπορεί να είναι της μορφής 21st of April - μπορεί να είναι και άλλη.
Μπορεί να έχει αίματα, όπως μπορεί και να μην έχει καθόλου όπως η επανάσταση Μπονάνου-Αραπάκη.

Η κάθε χώρα σε ποιά μορφή από όλες αυτές είναι πιό κοντά ;
Η Ελλάδα ήταν κοντά στη μορφή σύριζα την εποχή αγανακτισμένων-λουκάνικου.
Τώρα είναι η σειρά του Ανδρουλάκη, μάλλον.

---