Το «Γυναικείο Κεφάλι» του Πικάσο

[Daje]

Πάντως πολύ πιο ωραίος είναι ο Πικάσο με τα γυναικεία κεφάλια, τις γκουέρνικες και τον κυβισμό του, παρά ο Νταλί με τα στραβοψωλοχυμένα του ρολόγια.

Ναι, αισθητικα ειναι πιο ωραιος ο Πικασο αλλα η λογικη ειναι πιο "φτωχη".
Το μηνυμα που μεταδιδει ο Νταλι ειναι σχεδον αποκρουστικο αλλα σοκαριστικο.
Ειναι η καμπυλωση της ανθρωπινης υπαρξης, των ανθρωπινων αξιων.

[George_V]

Παντως η πτώση του πινακα στη ΓΑΔΑ τρολλαριστηκε αρκουντως στα Social Media.

Εκλαψα απο τα γέλια

Για να μη βαζω ενα ενα εδω εχει αρκετα στο λινκ

https://www.newsit.gr/ellada/ethniki-pi ... o/3316496/

[Cavaliere]

Οι πίνακες του Πικάσο δεν με τρέλαιναν ποτέ, αλλά είναι δικό μου θέμα, όχι της αξίας τους. Εμπιστεύομαι τα γούστα που είχα παιδί. Μετά μολύνθηκα με σκέψεις και γνώσεις και πληροφορίες και wannabe ενώ ως παιδί μεταλάμβανα την Τέχνη αγνά. Κι εδώ ο Dalí κερδίζει. Οι εικόνες του Νταλί με μάγευαν ως παιδί, κι αυτό κάτι λέει. Η αφαίρεση δεν είναι κάτι ακατόρθωτο για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι φύσει αφαιρετικά, πριμιτίφ μεν, αλλά συλλαμβάνουν το abstract.

[ST48410]

Μπορει καποιος να μου εξηγησει γιατι αξιζει τοσο πολυ ο συγκεκριμενος πινακας?

Θα κάνω μία προσπάθεια. Πολλά από αυτά τα έχω γράψει ξανά και ελπίζω να μην κουράσω τους φίλους που θα τα ξαναδιαβάσουν. Θα τα πω περιληπτικά και αν θέλεις να επεκταθούμε σε κάτι, ρωτάς και το αναλύουμε.

Γενικά υπάρχουν δύο ειδών λόγοι για τους οποίους αποτιμώνται ψηλά τα έργα κάποιων καλλιτεχνών:

1. λόγοι εξωκαλλιτεχνικοί. Έχουν να κάνουν με το ντόρο που δημιουργείται γύρω από ένα έργο, το πόσους και ποιους ιδιοκτήτες έχει αλλάξει, το αν έχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία να το ακολουθεί. Αυτός ο πίνακας που έγινε δωρεά συμβολικά προς τον Ελληνικό λαό αποκτά μια κάποια αξία από το γεγονός αυτό. Το όλο ζήτημα της κλοπής και ανεύρεσής του θα του δώσει μία αξία ακόμα. Δες ως παράδειγμα τη μπάλα που έχει παίξει σε ένα ματς ο Ντουράντ, την υπογράφει και στην χαρίζει. Αμέσως αποκτά άλλη αξία λόγω της συγκεκριμένης υπογραφής ενώ ουσιαστικά δεν διαφέρει σε τίποτα από μία μπάλα που μπορείς να αγοράσεις μόνος σου. Αν το παιχνίδι που χρησιμοποιήθηκε ήταν σημαντικό, η μπάλα παίρνει κι άλλη αξία. Το γεγονός ότι στην χάρισε της προσδίδει και συναισθηματική αξία, ειδικά για σένα, κοκ.

2. λόγοι καλλιτεχνικοί. Αυτοί είναι και οι ουσιαστικότεροι. Εδώ πάλι μπορείς να διακρίνεις περιπτώσεις. Έργα που είναι μοναδικά στην ιστορία της τέχνης γιατί έφεραν μια αλλαγή ή και μια επανάσταση (άλλαξαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την τέχνη έκτοτε) ή έργα ενός πολύ σπουδαίου καλλιτέχνη που γενικώς παράγει υψηλό αποτέλεσμα. Αν έχεις λοιπόν κάποιον που το μεγαλύτερο μέρος του έργου του είναι σπουδαίο, τότε ακόμα και τα δευτερότριτα έργα του αποκτούν μεγαλύτερη αξία. Επίσης ένας σπουδαίος καλλιτέχνης μπορεί να έχει μια πρωτοποριακή ιδέα που υλοποιηθεί σε μια σειρά από έργα. Γίνεται συχνά αυτό. Προφανώς το πρώτο έργο της σειράς δεν θα έχει την ίδια αξία με το δεύτερο, το τρίτο ή το εικοστό, κλπ. Αν πρόκειται για κάτι πρωτοποριακό συνήθως το πρώτο έργο αποτιμάται υψηλότερα. Ωστόσο μπορεί να γίνει και αντίστροφα όταν με τον καιρό αποκτάται μια ωριμότητα στον νέο τρόπο χειρισμού του υλικού. Έτσι ένα ώριμο έργο μπορεί να αποτιμηθεί ως σημαντικότερο από ένα πρωτόλειο. Κατόπιν θα συνεκτιμηθεί η επίδραση που είχε το έργο αυτό στην εποχή του και μετέπειτα. Σου μιλάω για πράγματα συγκεκριμένα και όχι αόριστα, ούτε θέματα προσωπικού γούστου.

[ST48410]

O μπαγασας ο Πικασος δηλαδη ηταν ο 1ος που σκεφτηκε να συνθεσει γεωμετρικα σχηματα και να τα σερβιρει ως εργα τεχνης? (γιατι ουσιαστικα αυτο κανει).

Όχι.

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Είχα πάει στο μουσείο πικάσου στη σρζολόνα και διεπίστωσα ότι νέος ήταν ένα κράμα νταβίντσι-μικελάντζελο. Έχει κάτι σπουδές με μολύβι με απίστευτη λεπτομέρεια, να σου φύγει το κλανοβάλβιδο. Ήταν δλδ ο τζι ζωγράφος πριν αρχίσει τα τετραγωνάκια

[ST48410]

Είχα πάει στο μουσείο πικάσου στη σρζολόνα και διεπίστωσα ότι νέος ήταν ένα κράμα νταβίντσι-μικελάντζελο. Έχει κάτι σπουδές με μολύβι με απίστευτη λεπτομέρεια, να σου φύγει το κλανοβάλβιδο. Ήταν δλδ ο τζι ζωγράφος πριν αρχίσει τα τετραγωνάκια

Προφανώς. Και οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπετε να κάνουν ζωγραφική που δεν σας αρέσει έχουν περάσει από αυτό το στάδιο, τουλάχιστον στις σπουδές τους.

[ST48410]

Η Τέχνη δεν έχει αντικειμενική αξία, ο καθένας την εκτιμά ανάλογα με το γούστο του. Για κάποιον ένας πίνακάς μου είναι σκουπίδι, για άλλον αριστούργημα. Τα υπόλοιπα είναι χρηματιστήριο κι εμπορικά παιχνίδια. Τέχνη είναι, αν ένα έργο σου δίνει κάτι, σε κάνει να το χρειάζεσαι, σε καθορίζει κατά κάποιον τρόπο. Αν κάτι δεν σε αφορά, δεν έχεις λόγο να το ακολουθείς για να δείξεις πως είσαι κουλτουριάρης.

Ενώ το μπλε που γράφεις είναι πολύ σωστό και ο καθένας είναι ελεύθερος να θαυμάζει το οποιοδήποτε έργο ή να του φαίνεται σκουπίδι, το κόκκινο είναι λάθος.
Υπάρχει, συνήθως αρκετό καιρό μετά το πέρας μια εποχής, η αποτίμηση που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ποιος έκανε τι, ποιος μιμήθηκε τι, ποιος πρωτοτύπησε και πόσο, ποιος είχε καλές ιδέες αλλά μέτριες υλοποιήσεις και ποιου τα έργα φτάνουν σε υψηλά επίπεδα από όλες τις μεριές. Δηλαδή το ότι μπορεί να αρέσει οτιδήποτε στον καθένα δεν συνεπάγεται την σχετικοποίηση των πάντων. Τα μαύρα είναι μεγάλη συζήτηση....

[ST48410]

Η ζωγραφικη ειναι σαν ξενη γλωσσα. Πρεπει καποιος να στη μαθει για να την καταλαβεις.

Σε όλες τις τέχνες όταν αλλάζει μια εποχή και οι τρόποι που οι καλλιτέχνες χειρίζονται το υλικό, υπάρχει αυτή η απόσταση από το κοινό που μοιάζει να μην καταλαβαίνει την "γλώσσα" (το συντακτικό που αφορά στην σύνθεση χρωμάτων και σχημάτων). Ειδικά τον εικοστό αιώνα η απόσταση αυτή έγινε για κοινωνικούς λόγους ιδιαίτερα μεγάλη και η γλώσσα των σύγχρονων ζωγράφων μοιάζει ξένη.

[ΓΑΛΗ]

Οι πίνακες του Πικάσο δεν με τρέλαιναν ποτέ, αλλά είναι δικό μου θέμα, όχι της αξίας τους. Εμπιστεύομαι τα γούστα που είχα παιδί. Μετά μολύνθηκα με σκέψεις και γνώσεις και πληροφορίες και wannabe ενώ ως παιδί μεταλάμβανα την Τέχνη αγνά. Κι εδώ ο Dalí κερδίζει. Οι εικόνες του Νταλί με μάγευαν ως παιδί, κι αυτό κάτι λέει. Η αφαίρεση δεν είναι κάτι ακατόρθωτο για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι φύσει αφαιρετικά, πριμιτίφ μεν, αλλά συλλαμβάνουν το abstract.

Oύτε κι εμένα με τρέλλαναν ποτέ οι πίνακες του Πικάσο και σίγουρα προτιμώ την κλασσική από τη μοντέρνα τέχνη.

Αλλά μεταξύ Πικάσο και Νταλί, περισσότερο με ελκύει ο δυναμισμός του Πικάσο παρά το ονειρικό στοιχείο του Νταλί.

Ως χαρακτήρες, μου είναι αντιπαθείς και οι δύο για επίσης διαφορετικούς λόγους.

[ΓΑΛΗ]

Πάντως πολύ πιο ωραίος είναι ο Πικάσο με τα γυναικεία κεφάλια, τις γκουέρνικες και τον κυβισμό του, παρά ο Νταλί με τα στραβοψωλοχυμένα του ρολόγια.

Ναι, αισθητικα ειναι πιο ωραιος ο Πικασο αλλα η λογικη ειναι πιο "φτωχη".
Το μηνυμα που μεταδιδει ο Νταλι ειναι σχεδον αποκρουστικο αλλα σοκαριστικο.
Ειναι η καμπυλωση της ανθρωπινης υπαρξης, των ανθρωπινων αξιων.

Τώρα το διάβασα αυτό.

Τελικώς, είναι όντως πολύ ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικά επηρεάζεται ο καθένας μας από την ίδια εικόνα.

Και νομίζω ότι αυτό ακριβώς είναι και το ωραίο στην τέχνη.

Ακόμη και αν φαίνεται συγκεκριμένη, είναι πάντα κάτι ρευστό και αφηρημένο.

[ST48410]

Κοιτα τωρα συγκριση για παραδειγμα.......
Δες τον 1ο που θα μπορουσα να τον φτιαξω κι εγω Β' Γυμνασιου και δες πως ΓΑΜΑΕΙ το 2ο.......

Το πρώτο δεν θα μπορούσες να τον είχες φτιάξει το 1937 και αν τεχνικά είχες τις ικανότητες είναι αμφίβολο αν θα είχες τη φαντασία ή ακόμα και το θάρρος για κάτι τέτοιο τότε. Το έχουμε γράψει πολλές φορές ότι ένα έργο αξιολογείται σύμφωνα με το πότε φτιάχτηκε και όχι έτσι χύμα.
Το δε δεύτερο έργο μπορεί να το φτιάξει σήμερα ένας απλά καλός μαθητής της Καλών Τεχνών. Και λοιπόν; Αξία μηδέν αν το κάνει σήμερα. Απλά δείχνει ότι κατέχει κάποια τεχνικά μέσα.
Σαν να σου λέει κάποιος που θέλει να γίνει ποιητής ότι μπορεί να γράψει με ομοιοκαταληξία ή με χιαστό σχήμα.

[ST48410]

Σημασία δεν έχει το πόσο δύσκολο τεχνικά είναι να κάνεις κάτι, αλλά αν σου δίνει συναίσθημα, αν σου μεταδίδει κάτι.

Υπάρχει ένα πρόβλημα σε αυτή τη θεώρηση. Ότι κάτι μπορεί να σου δημιουργεί συναισθήματα χωρίς αυτά να συνδέονται με την καλλιτεχνική του αξία. Αν για παράδειγμα κάποιο από τα δύο έργα ήταν κρεμασμένο στο σαλόνι του παππού μου και το έβλεπα ως μικρό παιδάκι, κάθε φορά θα έχω την ανάμνηση και την νοσταλγία εκείνης της εποχής που ζούσε ο παππούς. Ε, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την όποια αξία (καλλιτεχνική) του έργου.

[Fluffy]

τι να την κάνεις την πρωτοπορία άραγε;

[ΓΑΛΗ]

Είχα πάει στο μουσείο πικάσου στη σρζολόνα και διεπίστωσα ότι νέος ήταν ένα κράμα νταβίντσι-μικελάντζελο. Έχει κάτι σπουδές με μολύβι με απίστευτη λεπτομέρεια, να σου φύγει το κλανοβάλβιδο. Ήταν δλδ ο τζι ζωγράφος πριν αρχίσει τα τετραγωνάκια

Ο πατέρας του ήταν επίσης ζωγράφος και υπήρχε πάντα ένας υποβόσκων ανταγωνισμός πατέρα/γιου, που στον Πικάσο ήταν πιο έντονος γιατί ήταν πάντα κυριαρχικός τύπος. Ίσως κι αυτό να ήταν ένας λόγος της στροφής του στον κυβισμό. Η πλήρης αποκοπή/διαφοροποίηση από τον ομφάλιο λώρο. Αναφορικά δε με τη δυνατότητα απόδοσης στη λεπτομέρεια που αναφέρεις, θυμάμαι ότι μία από τις ακαδημαϊκές αρχές του πατέρα του, ήταν ότι κάποιος γίνεται ζωγράφος μόνον όταν μπορεί να αποδώσει τέλεια τα πόδια ενός αρπακτικού πουλιού. Εννοείται ότι ο "νέος" είχε φτάσει στο σημείο να το κάνει.