Phorum.com.gr

Μαυροβασίλης έγραψε: 25 Απρ 2021, 20:43

Σενέκας έγραψε: 25 Απρ 2021, 20:06 έδειξε γάμπα!

είσαι νέος, αν τελείωνες 2βάθμια στα 90ς θα ένιωθες

ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ έγραψε: 25 Απρ 2021, 23:46

Μαυροβασίλης έγραψε: 25 Απρ 2021, 20:43

Σενέκας έγραψε: 25 Απρ 2021, 20:06 έδειξε γάμπα!

είσαι νέος, αν τελείωνες 2βάθμια στα 90ς θα ένιωθες

Πού δε να τέλειωνες δευτεροβάθμια στα 70s, όπως ο υποφαινόμενος

Beria έγραψε: 26 Απρ 2021, 00:03
Είδαμε τελευταία φορά κορίτσια στην τάξη στην έκτη Δημοτικού και ξανά στο φροντιστήριο 2α λυκείου.
Ξεκινήσαμε τη ζωή με πολλά κενά στη μόρφωσή μας.

Τα καλύψαμε με πολύ μελέτη όμως

Καραμελίτσα έγραψε: 25 Απρ 2021, 23:40 Εγώ έχω την απορία: μπουλούκια δεν υπήρχαν τότε; Έπρεπε να περιμένουν την όπερα να δούνε γάμπα δημοσίως;

Μέχρι τότε όμως και πριν από την έλευση του ιταλικού θιάσου, μια από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι θιασάρχες πριν από το 1840, ήταν να βρουν γυναίκες ηθοποιούς. Την εποχή εκείνη ήταν απολύτως λογικό, καθώς οι γυναίκες είχαν κακή φήμη εξαιτίας των ξένων θιάσων, που «οργίαζαν» στην Αθήνα με τους θερμόαιμους θεατές. Για τους συντηρητικούς Αθηναίους, οι θεατρίνες αυτές δεν ήταν παρά «βραγχαλέες σειρήνες της Νεαπόλεως» που συνήθως παρουσίαζαν «ανήθικα μουσικά εξαμβλώματα». Έτσι, μοιραία τους γυναίκειους ρόλους κατ΄ ανάγκη έπαιζαν μονίμως άνδρες με τσιγκελωτά ή παχιά μουστάκια. Στο έργο «Φίλιππος Β’ της Ισπανίας» του Αλφιέρι, το ρόλο της όμορφης και παθιασμένης γυναίκας του Φιλίππου, κλήθηκε να τον παίξει πάλι ένας άνδρας. Ένα βράδυ που η παράσταση καθυστερούσε να αρχίσει και το φιλοθεάμων κοινό αγωνιούσε, το θέατρο σείστηκε όταν οι θεατές άρχισαν να χτυπούν μανιωδώς τα πόδια τους στο έδαφος. Τότε η αυλαία άνοιξε και ο ηθοποιός που εμφανίστηκε στη σκηνή για να καθησυχάσει το κοινό είπε στους θεατές: «Παρακαλούμε το σεβαστό κοινόν και τη γενναία φρουράν να μας συγχωρήσουν την αποψινή μας βραδύτητα, καθ΄ όσον για λόγους ανεξάρτητους της θελήσεώς της, η Αυτής Μεγαλειότης, η Βασίλισσα δεν εξουρίσθη ακόμη»....

Οι Λονταίοι (όπως είπαμε), είχαν απέραντη κτηματική περιουσία σε 4 χωριά. Στα 1839 ακόμα, η προσωπική περιουσία του Αντρέα Λόντου. ήταν πολύ σημαντική, αφού έβγαζε στο μερίδιό του το πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή του, 20.000 λίτρες σταφίδα, όπως βλέπουμε σ τ' ανέκδοτο γράμμα του (αριθ.405/9/12-9-1839. Εθν. Βιβλιοθ.), που στέλνει στο Βρεττανό αντιπρόξενο Ρόμπινσον: «.. η σταφίδα μου έγινε 18.928 οπού φέρει στοχάζομε ιτζίρκα 9300 δραχμαί. Αλλά η αρνητική σας απάντησις ότι προς το παρόν δεν μου δίδεται ούται οβολόν με έβαλε εις κακίστην θέσιν».

Παρ' όλο όμως που είχε τόσο μεγάλη περιουσία κι έπερνε και μισθό, ποτέ του δεν είχε χρήματα, δημιουργούσε διαρκώς χρέη γιατι ήταν φοβερά σπάταλος και κατά το Μακρυγιάννη: «δεν έβανε ποτέ πήχυ στα πράγματά του». Κι όσο καιρό βαστούσε η Επανάσταση, συμπλήρωνε τα έσοδά του διαρπάζοντας τα Εθνικά εισοδήματα. Μα όταν τελείωσεν ο Αγώνας λιγόστεψαν πολύ τα έσοδά του. γιατί δεν του ήταν εύκολο πια να διαρπάζει τα Εθνικά εισοδήματα και ακόμη από την οικονομική μεταβολή, τη στενότητα του χρήματος και την ελαττωματική καλλιέργεια των κτημάτων του. Ωστόσο σα να μην είχε αλλάξει τίποτα, εξακολουθούσε τη σπάταλη κι ασυλλόγιστη ζωή του. είχε ανοιχτό σπίτι στην Αθήνα για όλον τον κόσμο, με πολύ προσωπικό και για να ανταποκριθεί στα μεγάλα του έξοδα αναγκάζεται και δανείζεται δεξιά κι αριστερά απ ' όλον τον κόσμο, από τ' αδέρφια του, τους συμπατριώτες του, απο δεσποτάδες, το Ρόμπινσον και άλλους

πηγή

Ο Λόντος, τώρα, περνούσε τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής του, ώρες φοβερής αδημονίας. Μα δεν ήταν αυτό μόνο. Την απελπιστική κατάστασή του επιδείνωνε και η μεγάλη φτώχεια, που την χειροτέρευε η απλοχεριά του στους παληούς συναγωνιστές του και οι γεροντικές τρέλλες του αγέραστου αυτού γλεντζέ. Χαλούσε κόσμο τότε στη μικρή Αθήνα, κάποιος μελοδραματικός θίασος με τραγουδίστρια την περίφημη Ρίτα, που κοντά στους νιούς βαλάντωσε και τ' αδιόρθωτο γεροντοπαλλήκαρο της Βοστίτσας, κατά το χαριτωμένο κουτσομπολιό του Μακρυγιάννη: «Το γέρο Λόντο, οπού δεν έχει ούτε ένα δόντι, τον παλάβωσε η Ρίτα Μπάσσω του θεάτρου και τον αφάνισε τόσα τάλλαρα δίνοντας κι άλλα πσικέσια».

Όμως οι ασυλλόγιστες αυτές γαλαντομιές χειροτέρευαν την κατάσταση, που ήταν ήδη κρίσιμη, όπως βλέπουμε σε παλαιότερο γράμμα του στον αδερφό του Λουκά: «Αδελφέ. Χθές σου έγραψα επί συστάσει και εξ εκείνου του γράμματός μου ελπίζο να κατάλαβες την ανάγκην εις την οποίαν υπέπεσον ανελπίστως, να συνεσθανθής την δύσκολον θέσιν εις την οποίαν ευρίσκομαι ενόπιον του βασιλέος και των ομοίων μου και να κάμετε τ'αδύνατα δυνατά να μου προφθάσετε τας χιλίας δραχμάς και σε βεβαιόνω ότι θέλετε με σόσατε οσάν οπού εκ της περιστάσεως ταύτης κινδυνεύη η υγεία μου και δεν ελπίζω ποτέ να αδιαφορήσετε. Δεν έχω χάλι να σου γράψω περισσότερα και κάμε ότι απαιτεί η τιμή σου. Ταύτα και μένο».

Μα όταν προ πάντων, πέφτοντας η κυβέρνηση (4-8-1844), έχασε την εξουσία ο Λόντος, κι ακυρώθηκε η εκλογή του, τότε πια η φτώχεια του αποκορυφώθηκε: «Ευρίσκομαι εις μεγάλος και επικινδύνους στιγμάς υπέρ ποτε — γράφει στον αδερφό του Λουκά, που ζητούσε διακανονισμό χρεών — και νομίζω περιττόν να σου αιτιολογήσω. Να προσπαθήσεις όλαις δυνάμεσι, βάλλοντας τ'αμπέλια μου ενέχυρα να μου προφθάσης διακόσια δίστηλα... εάν όμως δεν δυνηθής να κάμης αυτό τα πάντα είναι χαμένα». Και σ’άλλο του γράμμα: «Ευρίσκομαι εις μεγάλους κινδύνους και δεν δύναμαι να κάμω μηδέν... Εάν δεν μου έλθουν χρήματα καθώς γράφω του Θωμά, θα υπάγω εις την φυλακήν».

πηγή