Πολλή κουβέντα για τον Εμφυλιο τώρα τελευταία στα Αριστερά... Τι γίνετε παιδιά..το όπλο δεν είναι παρά πόδα;
ΣΗΜ. να πω την αμαρτία μου, τα σεντόνια που παραθέτω εδώ δεν τα διάβασα ολόκληρα...
Αν ο ΕΛΑΣ καταλάμβανε την Αθήνα - Διονύσης Χαριτόπουλος
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/25 ... tin-athina
Αν είχε επιτραπεί στον EΛAΣ να μπει τον Οκτώβριο του '44 στην Αθήνα, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη της χώρας.
Δεν θα υπήρχε λόγος για το αιματοκύλισμα στα Δεκεμβριανά και στον Εμφύλιο που ακολούθησε, ούτε θα πρωταγωνιστούσαν μεταπολεμικά οι ακροδεξιές δυνάμεις που οδήγησαν στη δικτατορία του 1967 και την προδοσία της Κύπρου το 1974.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα αφιχθεί στις 18 του μήνα.
Η πρωτεύουσα ήταν ορθάνοιχτη, μα ο ΕΛΑΣ δεν μπήκε.
Παρά τις καυχησιολογίες και τους παλικαρισμούς διαφόρων ακροδεξιών, ο καθ’ ύλην αρμόδιος στρατιωτικός διοικητής της Αθήνας, στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, δεν είχε αυταπάτες:
«Εάν επιχειρούσε ο EΛAΣ να καταλάβει την εξουσίαν, και αν ακόμη έδιδα διαταγήν αντιστάσεως εις την εισβολήν, η απόκρουσίς της θα ήτο αδύνατος».
«
Αν το EAM-EΛAΣ ήταν αποφασισμένο να καταλάβει την εξουσία με τη βία, αμέσως με την απελευθέρωση της Ελλάδας, η πρωτεύουσα ήταν απόλυτα στη διάθεσή του την ίδια μέρα που έφυγαν οι Γερμανοί. Αν το αποφάσιζε, μόνο με μια εισβολή που θα στοίχιζε ακριβά θα ήταν δυνατό να εκδιωχθεί – την οποία η συμμαχική πίεση και η κοινή γνώμη θα την έκαναν αδύνατη». (Woodhouse)
Δεν υπάρχει Ελληνας ή ξένος ιστορικός που να διαφωνεί.
«Το EAM είχε αποφασίσει να μην καταλάβει την εξουσία, σε μια στιγμή που θα μπορούσε εύκολα να το κάνει». (Mazower)
Το ερώτημα που επιχειρήθηκε να απαντηθεί εκ των υστέρων είναι τι θα γινόταν αν ο EΛAΣ καταλάμβανε την Αθήνα.
Επί πολλά χρόνια η μαύρη προπαγάνδα προεξοφλούσε ένα ζοφερό μέλλον: Ο EΛAΣ θα εγκαθιστούσε κομμουνιστική κυβέρνηση και η Ελλάδα θα γινόταν ένα ακόμη στρατόπεδο του ανατολικού μπλοκ.
Ενα φτωχό, καθυστερημένο κράτος με καταπιεστικό καθεστώς σαν του Χότζα και του Τσαουσέσκου.
Σε αυτήν τη θεωρία, που προεξοφλεί τη σοβιετοποίηση της χώρας, μπορεί βάσιμα να αντιταχθεί ότι -αντιθέτως- μέγα πλήγμα για την Ελλάδα ήταν η
αγγλοσοβιετική συμπαιγνία που εμπόδισε τον EΛAΣ να καταλάβει την Αθήνα.
Αν γινόταν αυτό, η θέση της Ελλάδας δεν θα άλλαζε.
Θα παρέμενε ούτως ή άλλως στο δυτικό μπλοκ.
Στον καθορισμό των μεταπολεμικών ζωνών επιρροής, οι Μεγάλες Δυνάμεις υπολόγισαν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και αδιαφόρησαν, σκανδαλωδώς, για τον κυρίαρχο ιδεολογικό προσανατολισμό των μικρότερων κρατών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα -και όχι το μόνο- η Ρουμανία, στην οποία επικρατούσαν οι συντηρητικές, αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Παρότι το Κομουνιστικό Κόμμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, επειδή η Ρουμανία ήταν πολύτιμη για τη Σοβιετική Ενωση, δεν πέρασε στο δυτικό, αλλά στο ανατολικό μπλοκ.
Αντιστοίχως, η Ελλάδα από το 1830 ήταν για τους Δυτικούς κυριολεκτικά αδιαπραγμάτευτη. Δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να της επιτρέψουν να περάσει στον ανατολικό συνασπισμό.
Για τον Στάλιν ήταν «απαγορευμένος καρπός». (Απόδειξη ότι, ενώ ενίσχυε με όπλα όλα τα αντιστασιακά κινήματα στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της Αντίστασης δεν έστειλε ούτε μία σφαίρα. Η Ελλάδα ήταν εκτός δυνατοτήτων του.)
Και έκανε ό,τι μπορούσε για να συνδράμει τον Τσόρτσιλ. Οταν του ζητήθηκε, έσπευσε να στείλει στα ελληνικά βουνά μια επιτροπή αξιωματικών και κομισάριων να πιέσει το ΚΚΕ να μπει με υπουργούς στο βρετανικό μαντρί και να αποτρέψει την κατάληψη της εξουσίας.
Ο Στάλιν δεν επρόκειτο ποτέ να τα χαλάσει με τους Δυτικούς για την Ελλάδα, πριν ακόμα τελειώσει ο πόλεμος.
Αν λοιπόν ο EΛAΣ καταλάμβανε την εξουσία, ήταν παντελώς αδύνατον να εγκαταστήσει κυβέρνηση σοβιετικού τύπου – ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που θα το επιδίωκε.
Το EAM θα ερχόταν οπωσδήποτε σε συμβιβασμό με τους Βρετανούς, οι οποίοι ως έμπειροι παίχτες είχαν έτοιμα εναλλακτικά σενάρια για την Ελλάδα.
Ηδη από το 1943 ο Ιντεν είχε δηλώσει στον Ελληνα πρωθυπουργό Τσουδερό πως, «εάν στην Ελλάδα κατά την ώρα της απελευθερώσεως θα είναι στην εξουσία εαμική κυβέρνηση, θα την αναγνωρίσουν και θα συνεργασθούν μαζί της». (Tσουδερός)
Η βρετανική ηγεσία ήταν προετοιμασμένη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το σημειώνει ο Ιντεν προς τον Τσόρτσιλ στις 10 Oκτωβρίου 1944: «Είτε με μοναρχία είτε με δημοκρατία, εμείς πρέπει να διατηρήσουμε και να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με την Ελλάδα».
O Βρετανός πρωθυπουργός δεν έχει αγκυλώσεις, το μυαλό του τρέχει: «Ναι. Η πολιτική μας δεν πρέπει να κρέμεται σε μια κλωστή». Στην ανάγκη μπορεί να θυσιαστεί ένας βασιλιάς που δεν τον θέλει το «95% του λαού». (Ανδρικόπουλος)
Αν, λοιπόν, είχε επιτραπεί στον EΛAΣ να μπει τον Οκτώβριο στην Αθήνα, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη της χώρας.
Δεν θα υπήρχε λόγος για το αιματοκύλισμα στα Δεκεμβριανά και στον Εμφύλιο που ακολούθησε, ούτε θα πρωταγωνιστούσαν μεταπολεμικά οι ακροδεξιές δυνάμεις που οδήγησαν στη δικτατορία του 1967 και την προδοσία της Κύπρου το 1974.
Ηδη τις λιγοστές μέρες ηρεμίας μετά την απελευθέρωση, είχαν αρχίσει ελπιδοφόρες πολιτικές ζυμώσεις και νέες πολιτικές συμμαχίες κυοφορούνταν.
Παράγοντες της Δεξιάς, εθνικώς αδιάβλητοι, συνομιλούν με το δυτικόφιλο εαμικό κόμμα της EΛΔ των Σβώλου - Tσιριμώκου και με προσωπικότητες της Αντίστασης. Οι έντιμοι δεξιοί δεν θέλουν τη συνύπαρξη με τους προδότες και τους νεόπλουτους εκμεταλλευτές της κατοχικής δυστυχίας.
Την ανεξαρτησία της Ελλάδας και τις ομαλές μεταπολεμικές εξελίξεις τις υπέσκαψαν οι Βρετανοί, σε αγαστή συνεργασία με τους Σοβιετικούς.
Ο Μιλτιάδης Πορφυρογέννης, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ, που έζησε της καταστροφικές σοβιετικές παρεμβάσεις εκ των έσω, καταλογίζει στη Σοβιετική Ενωση τις ευθύνες που της αναλογούν:
«Αν οι Σοβιετικοί δεν επεμβαίναν και μας αφήναν ήσυχους, εμείς μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε μια κατάσταση εσωτερικά το λιγότερο σαν της Γαλλίας. Θα εξασφαλίζαμε τις δημοκρατικές ελευθερίες, θα αναγνωριζόταν η Εθνική Αντίσταση, δεν θα είχαμε αγγλική κατοχή, δεν θα είχαμε το Δεκέμβρη κι όλο το κακό που έγινε».
Υπάρχει λοιπόν και αυτή η εκδοχή, πολύ πιο αληθοφανής από τη ζοφερή που καλλιεργήθηκε μετεμφυλιακά.
Αν έμπαινε ο EΛAΣ στην Αθήνα, η Ελλάδα θα απολάμβανε από τότε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, δεν θα έχανε πολύτιμα χρόνια αυτοκαταστρεφόμενη, και οι αριστεροί δεν θα κατέληγαν οι νέγροι της πολιτικής ζωής.
Μια απάντηση στις αθλιότητες και στην ιστορική παραχάραξη που επιχειρεί ο Διονύσης Χαριτόπουλος
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/ ... st_48.html
Ούτε σε ιστορικό πόνημα που θα υπέγραφαν Μουμτζής, Καλύβας και Μαραντζίδη, δεν θα συναντούσαμε τόσες
συσσωρευμένες αθλιότητες, ανοησίες και ιστορικές ανακρίβειες, όπως αυτές που αντικρίσαμε διαβάζοντας το κείμενο που υπογράψει ο
Διονύσης Χαριτόπουλος στην "ΕφΣυν".
Κατανοητό είναι. ότι "το τιμωρό χέρι του λαού", η
Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (Ο.Π.Λ.Α) και οι αγωνιστές της, θα χαρακτηρίζοντας "δολοφόνοι" από τον Χαριτόπουλο και τους ομοίους του.
Αυτό όμως ας το προσπεράσουμε.
Αλλωστε για τους διανοουμένους τύπου Χαριτόπουλου, το
ξέσπασμα ενός ταξικού μίσους, όπως τότε που η ΟΠΛΑ εκδικήθηκε για το μαρτυρικό θάνατο της Ηλέκτρας Αποστόλου, εκτελώντας δεκάδες καθάρματα, είναι "δολοφονίες".
Με μια υπεροψία απ' αυτή που χαρακτηρίζει τους κατά έλξη αυτοαναφορικούς ανθρώπους, ο αρθρογράφος της "ΕφΣυν", πάει να μας παρουσιάσει ένα ιστορικό γεγονός, με σκεπτικό που διδάσκεται στην
Αδώνιο σχολή "Ελληνική Αγωγή".
(Για να αιτιολογήσουμε τους παραπάνω χαρακτηρισμούς που αποδίδουμε στον Χαριτόπουλο να σημειώσουμε ότι σε κείμενα του θα τον συναντήσετε να μιλάει συνέχεια, ότι "στα μαθητικά συλλαλητήρια (Κυπριακά,15%, 1 -1 -4) ήταν από τους υποκινητές", στην στρατιωτική του θητεία κατά την διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας, ως ανθυπολοχαγός, με μονάδα του Εβρου, έκανε "βανδαλισμούς και δολιοφθορές" σε χουντικά εμβλήματα, ενώ κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου "πρόσφερε λεφτά και φάρμακα" για τους έγκλειστους φοιτητές κ.α.
Εξυπακούεται ότι δεν μας ενδιαφέρει να δούμε αν ισχύουν οι ισχυρισμοί του ή όχι. Και μόνο όμως ότι αισθάνεται την ανάγκη να τους επαναλαμβάνει δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου).
Δεν ξέρεις από που να αρχίσεις που που να τελειώσεις με την
ιστορική παραχάραξη που επιχειρεί, ο Χαριτόπουλος, εντρυφώντας στα γνωστά κείμενα απ' την εποχή του Γεωργαλά, περί "λαθολογίας" του ΚΚΕ και ειδικά του τότε ηγέτη του Ν. Ζαχαριάδη.
"O Εμφύλιος ήταν το αποκορύφωμα σε μια σειρά λανθασμένων αποφάσεων της πολιτικής καθοδήγησης του ΚΚΕ... Ο ηγέτης του KKE Ζαχαριάδης αποφάσισε τη δυναμική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, που άρχισε με τις «ομάδες αυτοάμυνας» των διωκόμενων και συνεχίστηκε με τον ΔΣE (Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας)", μας γράφει ο "ιστορικός" Δ. Χαριτόπουλος.
Φυσικά δεν ήταν καμιά προσωπική απόφαση του τότε γ.γ να ξεκινήσει εμφύλιος. Ηταν συλλογική απόφαση του ΚΚΕ.
Η
τρομοκρατία και η βία κατά των κομμουνιστών, κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, η "λευκή τρομοκρατία" που βασίλευε σε όλη την Ελλάδα, το πιστόλι του
μοναρχοφασίστα ληστοσυμμορίτη που "επέβαλε τον νόμο", είναι οι παράγοντες εκείνοι που γέννησαν την ανάγκη του ΔΣΕ, όχι μόνο ως άμυνα, αλλά και ως ηρωική προσπάθεια για να πάρουν σάρκα και οστά τα οράματα της Εθνικής Αντίστασης.
Οχι, δεν μπορεί, ο
Δ. Χαριτόπουλος να αγνοεί τι επακολούθησε μετά την συμφωνία της Βάρκιζας. Οι αντικομουνιστικές υπηρεσίες όμως πάντα είναι χρήσιμες σε ένα βιογραφικό. (Ο ίδιος δηλώνει αμετακίνητος ψηφοφόρος του ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)
Μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα 4 μήνες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, και το
τρομοκρατικό όργιο που υπήρχε σε βάρος των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, μας δίνει το τηλεγράφημα που έστειλε η ΚΕ του ΕΑΜ, στις 26 Ιούνη 1945, προς τους ηγέτες της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Το υπογράφει ο Γραμματέας της Κ.Ε του ΕΑΜ, Δημήτρης Παρτσαλίδης, και ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:
Το Κίνημα Εθνικής Αντίστασης βρίσκεται κάτω από ένα πρωτοφανή διωγμό που ενεργείται από ληστοσυμμορίες
μοναρχικές και ένοπλες εθνοπροδοτικές οργανώσεις που είχαν οπλιστεί και χρησιμοποιηθεί από τους κατακτητές....
Κυριαρχούν εγκληματίες πολέμου Ταγμάτων Ασφαλείας και φασιστικοί σύνδεσμοι αποτελούντες παρακυβέρνηση και
δοσίλογα εθνοπροδοτικά στοιχεία παραμένοντα στον κρατικό μηχανισμό.
Δεν περνάει μέρα χωρίς δολοφονίες δημοκρατικών πατριωτών.
Βασανιστήρια, βιασμοί γυναικών, μπλόκα συλλήψεις, κατασχέσεις εφημερίδων, ανατινάξεις τυπογραφείων.
Μέσα σε τέσσερις μέρες δολοφονημένοι πατριώτες ανέρχονται σε 500, φυλακισμένοι δημοκρατικοί σε 50.000, ληστοσυμμορίες υπαίθρου 150 και παρανόμως οπλοφορούντες 20.000.
Απειλούνται ανοιχτά πραξικοπήματα και ετοιμάζεται κατάλογος προγραφών, δεκάδες χιλιάδες δημοκρατικών πολιτών
Ο "ιστορικός" μας στο κείμενο του ούτε κουβέντα για τα παραπάνω. Πόσο μάλλον να κάνει την παραμικρή αναφορά για το Υπόμνημα του Αρχηγείου του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που έστειλε στον Ο.Η.Ε. τον Μάρτης του 1947 «για τα αίτια που προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο και η γνώμη μας για το σταμάτημά του».
Ανούσιες λεπτομέρειες αυτά για τον Χαριτόπουλο. Του αρκεί ότι "ανακάλυψε" ότι έτσι ξαφνικά
ένα πρωί, του ήρθε του Ζαχαριάδη και λέει ... δεν ξεκινάω έναν εμφύλιο πόλεμο;
(Ιστορικά πάντα οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι αντικειμενική φυσιολογική εξέλιξη της σύγκρουσης ανάμεσα σε ριζικά αντιτιθέμενα κοινωνικά, ταξικά συμφέροντα, και παίρνουν κάθε φορά μορφή, ανάλογα την εποχή και τις συνθήκες. Δεν είναι όμως τώρα αυτό το θέμα μας).
Αυτά
τα τρελά πάλι, που γράφει ο Χαριτόπουλος, ότι η καθοδήγηση του ΚΚΕ χαρακτήρισε «προδότες», «δειλούς» και «συμβιβασμένους». όσους ΕΑΜίτες δεν στελέχωσαν τον ΔΣΕ, που τα βρήκε;
Προφανώς εκεί που ανακάλυψε ότι "στον ΔΣE επικρατούσε μια απροκάλυπτη εχθρότητα για τον ΕΛΑΣ, όπου «είχαν τις διοικήσεις οι καραβανάδες και οι κατσαπλιάδες, οι καπεταναίοι με τα γένια και τις χαντζάρες». Για τη γραφειοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, οι πρώην ΕΛΑΣίτες εθεωρούντο ύποπτοι και απροσάρμοστοι. Και, αν προέρχονταν από το περιβάλλον του Αρη, ακόμη χειρότερα".
Ο Δ. Χαριτόπουλος δεν έγραψε ένα ιστορικό κείμενο αλλά μια μυθοπλασία απ' την αρχή μέχρι το τέλος.
Ναι το ΚΚΕ σ' αυτή την ιστορική περίοδο έκανε λάθη και μάλιστα σοβαρά. Και ένα απ' αυτά ήταν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν επέλεξε έγκαιρα την κήρυξη γενικευμένου ένοπλου αγώνα έστω από το τέλος του 1945.
Αν συνέβαινε αυτό τότε «η νίκη του Ζαχαριάδη ήταν σχεδόν βεβαία» (Ε. Αβέρωφ, «Φωτιά και τσεκούρι»). Αρκεί να αναλογιστούμε πως το 1946 ο αστικός στρατός δεν είχε αναδιοργανωθεί, παρέμεναν ελεύθεροι χιλιάδες ΕΑΜίτες, και το αστικό κράτος δεν είχε ακόμα ερημώσει τα χωριά, που θα αποτελούσαν την δεξαμενή εφεδρειών για τον ΔΣΕ. Τα λάθη όμως αυτά τα μελετάμε και διδασκόμαστε απ' αυτά.
Από κει και πέρα, όμως, τι διάολο ιστορικός είναι ο Χαριτόπουλος όταν αναφέρεται σε μια τόσο ιστορικά ταραγμένη εποχή και δεν βρίσκει μια λέξη να γράψει για τις ωμές και
ένοπλες επεμβάσεις των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών;,
Δεν έτυχε να ακούσει για τα Αμερικάνικα αεροσκάφη που
βομβάρδιζαν με βόμβες Ναπάλ τους αντάρτες του ΔΣΕ σε Γράμμο Βίτσι;
Για την απεριόριστη στρατιωτική βοήθεια που πρόσφερε η Αμερική στον λεγόμενο "Εθνικό Στρατό";
Η τρομοκρατία και η βία κατά των κομμουνιστών, κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, οι δολοφονίες και οι απίστευτες διώξεις, εναντίον κάθε προοδευτικού πολίτη ήταν οι παράγοντες εκείνοι που γέννησαν την ανάγκη της ίδρυσης του ΔΣΕ,
Η αλητεία όμως και η ιστορική παραχάραξη του Δ. Χαριτόπουλου χτυπάει κόκκινο όταν γράφει: "Ο ΔΣE ούτε καθ’ υποψίαν πλησίασε τη μαζικότητα, τη συνοχή ούτε, φυσικά, τη λαϊκή αποδοχή του EΛAΣ. Στον κολοφώνα της ακμής του, με όλα τα μέλη του KKE στο βουνό και με τους χιλιάδες προερχόμενους από υποχρεωτική στρατολόγηση (άνδρες και γυναίκες), ζήτημα είναι αν έφτασε τους 20.000 μαχητές".
Από που στο διάολο κατέληξε σ' αυτό το νούμερο;
Στο βιβλίο του "Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949", ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτη, αναφέρει ότι απ' τις γραμμές του ΔΣΕ πέρασαν συνολικά 100.000 άνθρωποι, ενώ έχασαν την ζωή τους σε μάχες 25.000 άντρες και γυναίκες του ΔΣΕ.
Στην ίδια διαπίστωση συμφωνεί σε πόνημα του και ο Αλέκος Αναγνωστάκης που συμπληρώνει ότι στις τάξεις του ΔΣΕ υπήρχαν 4.550 ένοπλες γυναίκες, ενώ χιλιάδες είναι οι αντάρτες του ΔΣΕ που βρέθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα με απόφαση των έκτακτων στρατοδικείων και των δικαστηρίων σκοπιμότητας.
Και να κάνουμε έναν επίλογο στον σχολιασμών των ανοησιών που έγραψε ο Δ. Χαριτόπουλος με ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη "Ιστορία του νεοεληνικού κράτους":
Στον τριετή εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 δεν νίκησε ο λεγόμενος Εθνικός Στρατός, νίκησαν οι Αμερικανοί. Στρατιωτικά, οργανωτικά, πολιτικά
Στρατιωτικά, γιατί τους πολέμους δεν τους κερδίζουν οι ήρωες αλλά οι καλά εξοπλισμένοι στρατοί.
Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν οι οι ήρωες τον εμφύλιο πόλεμο θα τον είχε κερδίσει ο Δημοκρατικός Στρατός που αποτελούνταν από εθελοντές.
Είναι άλλο να αναλαμβάνεις προσωπικά το ρίσκο του ενδεχόμενου θανάτου σου πηγαίνοντας εθελοντικά σ’ έναν πόλεμο, κι άλλο να σε πετούν στη μάχη θέλεις δεν θέλεις σαν επίστρατο.
Μυθιστόρημα αντικομμουνιστή πλαστογράφου της Ιστορίας σε ...εβδομαδιαίες συνέχειες!
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/0 ... t_393.html
Όπως αποδεικνύεται και από το προηγούμενο, της 8ης Αύγουστου, αλλά και από το τωρινό, της 14ης Αυγούστου, άρθρο του κατ' επάγγελμα μυθιστοριογράφου και
πλαστογράφου της ιστορίας Διονύση Χαριτόπουλου στην γνωστή " .. των Συντακτών", οι σκοποί των "ιστορικών" άρθρων του για τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ, είναι βασικά τρεις:
Α) Να
συκοφαντήσει και να λασπώσει -όσο περισσότερο γίνεται- το κόμμα που ήταν η ψυχή της Αντίστασης, και του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ - δηλ.το
επαναστατικό ΚΚΕ της Τρίτης Διεθνούς, σαν κόμμα δήθεν ξενοκίνητο, εγκληματικό, ανάξιο.
Ό,τι ακριβώς έλεγε επί δεκαετίες για το ΚΚΕ το μοναρχοφασιστικό, το ξεπουλημένο κι ολότελα εξαρτημένο από τους αγγλοαμερικάνους εγχώριο καθεστώς...
Ό,τι αναμασούν ακόμα και σήμερα τα
ακροδεξιά και τα ναζιστικά αποβράσματα, οι επίγονοι των ταγματαλητών και των "σουρλαίων".
Το ίδιο ακριβώς είχε επιχειρήσει να κάνει ο αισχρός
αντικομμουνιστής πλαστογράφος Χαριτόπουλος και πριν 20 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε τη γνωστή του (αληθινά μπεστ σέλλερ!) μυθοπλασία για κάποιον
Άρη "αρχηγό ατάκτων" (!!!) τον οποίο αντιπαρέθετε εξολοκλήρου στο... κόμμα του, στο κόμμα που τον διέπλασε και τον ανέδειξε κορυφαίο του στέλεχος και αρχηγό του στρατού της Αντίστασης!
Εκείνο το παραμύθι του Χαριτόπουλου, τότε, είχε γίνει η σημαία των ΠΑΣΟΚων αντικομμουνιστών κι όχι μόνο. (Αν ευκαιρήσω κάποια στιγμή, θα σας στείλω παλιότερα γραπτά μου για κάτι παρόμοια μυθεύματα επαρχιακών "Χαριτόπουλων" σε εφημερίδες του Βόλου)
Σήμερα ο Χαριτόπουλος
προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη των μαχητών της ΟΠΛΑ και του ΔΣΕ, παριστάνοντας υποκριτικά τον ...οπαδό του ΕΛΑΣ (!!!), ενώ γίνεται ολότελα γελοίος, όταν γράφει ότι κορυφαία στρατιωτικά στελέχη του ΔΣΕ, όπως ο (αντάρτης στον ΕΛΑΣ) από το 1943... Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ...άκαπνοι και δεν ήξεραν να περάσουν τον αορτήρα του όπλου!
Τέτοιες
απύθμενες ανοησίες ούτε οι μοναρχοφασίστες και οι χουντικοί δεν είχαν αποκοτήσει ποτέ τους να ισχυριστούν στα σοβαρά. (Αφήστε δηλαδή που ακόμα τ
ους τσούζει η Καρδίτσα και το Καρπενήσι!)
Β) Να
συκοφαντήσει αναίσχυντα τη Σοβιετική Ένωση, το ΚΚ των μπολσεβίκων και προσωπικά τον Στάλιν, αναμασώντας εναντίον τους όλες τις μεταπολεμικές ιμπεριαλιστικές απατεωνιές και πλαστογραφίες για από κοινού συνέργεια στο ... μοίρασμα του κόσμου, για
στυγνό ξεπούλημα της Ελλάδας και των Ελλήνων κομμουνιστών, και όλη αυτή τη μαύρη σαβούρα δεκαετιών που συσκοτίζει την απλή αλήθεια: ο αγώνας του ΕΑΜ, η νικηφόρα επανάσταση, για να θυμηθούμε την έκφραση του Θανάση Χατζή, χάθηκε από ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς της ηγεσίας του δικού μας κόμματος και του Μετώπου, το 1944, πριν την απελευθέρωση (αποκήρυξη του αντιφασιστικού δημοκρατικού κινήματος των στρατιωτών στη Μέση Ανατολή, Λίβανος, Καζέρτα ...άφιξη Σκόμπυ) αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο έδωσε υποχρεωτικά τη
μάχη του Δεκέμβρη, για να καταλήξουμε έτσι στο αναπάντεχο αίσχος της Βάρκιζας, στην τραγωδία ενός ολάκερου μαχόμενου λαού...
Υπαίτιος των λαθών ήταν ο ηττοπαθής και
οπορτουνιστικός τρόπος σκέψης και ανάλυσης των καταστάσεων εκ μέρους των βασικών ηγετών της εποχής (Σιάντου, Ιωαννίδη, Παρτσαλίδη κλπ) και η καταπάτηση των κομματικών κανόνων συλλογικής λήψης των αποφάσεων.
Όσο για την εποποιία του ΔΣΕ, αν θέλει ο Χαριτόπουλος να κάνουμε κι εμείς ορισμένες υποθέσεις, βάσιμα θα είχε πολύ καλύτερη έκβαση, αν το δεύτερο αντάρτικο είχε ξεκινήσει νωρίτερα και με καλύτερη οργάνωση, πριν προλάβει το μοναρχοφασιστικό καθεστώς να μαντρώσει την κυρία μάζα των
μαχητών του ΕΛΑΣ σε φυλακές και Μακρονήσια.
Αν άρχιζε, ας πούμε, ένα χρόνο ή κι ένα οκτάμηνο νωρίτερα...
Και γ) Να προβάλει ο Χαριτόπουλος ως δήθεν αληθινό πολιτικό σκοπό και υπέρτατο στόχο του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ, επομένως και ως ιδανικό των αγωνιστών, όχι τη
Λαοκρατική Δημοκρατία, που εξελίσσεται σε σοσιαλιστική, δηλ. τη λαϊκή εξουσία των εργαζομένων μαζών, αλλά μιαν ... αβασίλευτη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία "δυτικού τύπου", δηλαδή ένα καθεστώς αποτελεσματικής
δικτατορίας του κεφαλαίου, αλλά με εξευγενισμένες μεθόδους διακυβέρνησης! Εκεί άλλωστε καταλήγουν οι πόθοι του και το άρθρο του ολόκληρο προχτές...
Και ναι μεν η αβασίλευτη κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πολύ καλύτερη από το φασισμό και τη μοναρχία, αλλά
το ΕΑΜ είχε ήδη ξεκινήσει μια πολύ βαθύτερη κοινωνική επανάσταση στην Ελεύθερη Ελλάδα, δίνοντας ήδη τα πρώτα φύτρα και τα όργανα μιας εντελώς νέας εξουσίας: της εξουσίας του κυρίαρχου εργαζόμενου λαού, της Λαϊκής Δημοκρατίας, της πραγματικής δημοκρατίας, που λύνει ουσιαστικά από την αρχή το ζήτημα της κρατικής εξουσίας και λειτουργεί, σε συνθήκες σαν της Ελλάδας, σαν
πρώτο στάδιο προς τον πλήρη σοσιαλισμό.
Φυσικά, αν το ΕΑΜ δεν έπεφτε σε άκαιρους συμβιβασμούς, ήταν πιθανό οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές να προσπαθούσαν να το διεμβολίσουν και να το διασπάσουν μετά την απελευθέρωση και την κατάληψη της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ, προτρέποντας τις μικροαστικές ή και ορισμένες μειοψηφικές αστικές, σύμμαχες ως τότε με το ΚΚΕ στην αντιφασιστική πάλη, ηγεσίες να τα σπάσουν μαζί του.
Αυτό το έχει πάντα στο νου του ο
πλαστογράφος Χαριτόπουλος, όταν κάνει νύξη στις ιδιαίτερες επαφές του αγγλικού ιμπεριαλισμού με τέτοιες ηγεσίες.
Ωστόσο, αν πράγματι
το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ είχαν πάρει την εξουσία και στην Αθήνα, θα ήταν απείρως δυσκολότερο για τέτοιους αστούς ή μικροαστούς ηγέτες (αριστερούς φιλελευθέρους ή Σβωλοτσιριμώκους) να παίξουν το διασπαστικό παιχνίδι κόντρα στη
θέληση του κυρίαρχου λαού.
Ο Χαριτόπουλος κάνει πως αγνοεί τη σχετική εμπειρία από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, κι όχι μόνο. Αναφέρεται υποτιμητικά στη Ρουμανία, που την θεωρεί ως ...θύμα του Στάλιν, για να
θάψει και τον μεγαλειώδη αγώνα του ρουμανικού ΚΚ, αλλά καταπίνει τη γλώσσα του όταν πρέπει να αναφέρει πως έδρασαν τα ΚΚ και τα νικηφόρα αντιφασιστικά
απελευθερωτικά κινήματα στην Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία.
Λες κι ο Τσώρτσιλ δεν επεχείρησε κι εκεί τα παιχνίδια του. Λες και οι Εγγλέζοι δεν θα ήθελαν πλήρη έλεγχο της Αδριατικής Θάλασσας. Για να μην του θυμίσουμε επίσης τον
καλπασμό της νικηφόρας Κινεζικής Επανάστασης!
Μιλιά λοιπόν ο κ. Χαριτόπουλος για το πώς εκεί επιδέξια οι κομμουνιστές πέρασαν από τον αντιφασιστικό αγώνα στη λαϊκή δημοκρατία. Δεν τον συμφέρει βλέπετε τον οπαδό του αστικού κοινοβουλευτισμού μυθιστοριογράφο μας, που από τα πολλά του τα μυθιστορήματα σχημάτισε την αντίληψη πως, τάχα μου, η ιστορία είναι ένα σκοτεινό παιχνίδι στα χέρια των ηγετών των Δυνάμεων, και των προσωπικών τους επιδιώξεων, και όχι υπόθεση της ταξικής πάλης εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού σε κάθε χώρα.
Συμπερασματικά:
ο μεν Διονύσης Χαριτόπουλος είναι απλώς ένας στρατευμένος αντικομμουνιστής. Πλαστογραφεί το παρελθόν της επανάστασης, πετυχημένο ή αποτυχημένο, με σκοπό σαφέστατο να αηδιάσει και
να φοβηθεί ο κόσμος της εργασίας, έτσι ώστε να μην ξεδιπλωθεί εύκολα μια νέα επαναστατική άνοδος στο παρόν και στο μέλλον.
Έτσι τουλάχιστον νομίζει ο
αντικομμουνιστής μυθιστοριογράφος.
Ταυτόχρονα, γράφει ακόμη ένα... μυθιστόρημα φαντασίας σε συνέχειες. Αλλά φυσικά ο κανόνας της Ιστορίας είναι ότι αυτή γράφεται και κρίνεται μόνο στη βάση πραγματικών γεγονότων, ενώ δεν έχει καμιά σχέση με υποθετικά σενάρια τύπου "αν" και "ίσως", ε, τότε θα...
Αλλά όλα αυτά που σοφίζεται ο Χαριτόπουλος, είναι -σε τελική ανάλυση- μια ακόμη καλή αφορμή για να ανεβαίνει η κυκλοφορία της " ...Συντακτών του σαββατοκύριακου", οπότε μάλλον θα έχουμε νέες συνέχειες του ίδιου παραμυθιού. Ίδωμεν...
Το ότι όμως αυτοί τσακώνονται δεν σημαίνει ότι μπορούν να το επαναλάβουν.
