Phorum.com.gr

Αρχέλαος έγραψε: 23 Ιουν 2020, 18:27

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 23 Ιουν 2020, 10:20 Η κοινωνιολογία πριν καμιά 30 χρόνια ήταν δούρειος ίππος της πασοκικής λαίλαπας. Θυμάμαι τον μαλάκα τον καθηγητή. Ένας κοντός τύπος με μουστάκι. Με αποκαλούσε λιλιπούτειο καπιταλιστή της υπαίθρου γιατί ο πατέρας μου ήταν αυτοδημιούργητος και έφτιαξε κάτι από το τίποτα. Με δουλειά και με ιδρώτα. Αυτός ήταν ένας αργόσχολος που δεν είχε ιδέα για οτιδήποτε ούτε και είχε τολμήσει τίποτα στη ζωή του. Ποτέ δεν είχε κάνει τίποτα το δημιουργικό εκτός από το να χαζεύει κώλους κοριτσιών. Όλο ρωτούσε αν εκτός από κρεβατοκάμαρες ο πατέρας μου κάνει και κάσες. Κάποτε του απάντησα ότι δεν κάνουμε κάσες αλλά για αυτόν θα κάναμε μια εξαίρεση. Ο ψευδοαριστερός τότε χτύπησε το χέρι του στην έδρα και με έβαλε να καθίσω μόνος μου στο τελευταίο θρανίο. Αυτοί ήσαν πάντα οι πασόκοι που μετεξελίχθησαν σε συριζαίους. Βδελυρά πλάσματα που έκρυβαν την επιθυμία τους για εξουσία κάτω από στρώσεις μαρξισμού και ψευδοαριστερής ιδεολογίας. Ναι, σίγουρα, ο πατέρας μου ήταν δεξιός, αυστηρός και με έδερνε ενώ με έβαζε να δουλεύω ως αργά μέσα στη νύχτα. Ωστόσο ήταν πατέρας μου και το ήξερα τότε όπως και τώρα ότι έπρεπε να του φέρομαι με σεβασμό.

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 23 Ιουν 2020, 10:20 Η κοινωνιολογία πριν καμιά 30 χρόνια ήταν δούρειος ίππος της πασοκικής λαίλαπας. Θυμάμαι τον μαλάκα τον καθηγητή. Ένας κοντός τύπος με μουστάκι. Με αποκαλούσε λιλιπούτειο καπιταλιστή της υπαίθρου γιατί ο πατέρας μου ήταν αυτοδημιούργητος και έφτιαξε κάτι από το τίποτα. Με δουλειά και με ιδρώτα. Αυτός ήταν ένας αργόσχολος που δεν είχε ιδέα για οτιδήποτε ούτε και είχε τολμήσει τίποτα στη ζωή του. Ποτέ δεν είχε κάνει τίποτα το δημιουργικό εκτός από το να χαζεύει κώλους κοριτσιών. Όλο ρωτούσε αν εκτός από κρεβατοκάμαρες ο πατέρας μου κάνει και κάσες. Κάποτε του απάντησα ότι δεν κάνουμε κάσες αλλά για αυτόν θα κάναμε μια εξαίρεση. Ο ψευδοαριστερός τότε χτύπησε το χέρι του στην έδρα και με έβαλε να καθίσω μόνος μου στο τελευταίο θρανίο. Αυτοί ήσαν πάντα οι πασόκοι που μετεξελίχθησαν σε συριζαίους. Βδελυρά πλάσματα που έκρυβαν την επιθυμία τους για εξουσία κάτω από στρώσεις μαρξισμού και ψευδοαριστερής ιδεολογίας. Ναι, σίγουρα, ο πατέρας μου ήταν δεξιός, αυστηρός και με έδερνε ενώ με έβαζε να δουλεύω ως αργά μέσα στη νύχτα. Ωστόσο ήταν πατέρας μου και το ήξερα τότε όπως και τώρα ότι έπρεπε να του φέρομαι με σεβασμό.

Όμορφα.

Θυμάμαι προερχόμενος από την περήφανη εργατική τάξη και την βιοπάλη να μεγαλώνω σε σοσιαλιστικό περιβάλλον εν μέσω τόπου που ήσαν οι περισσότεροι βασιλόφρονες.
Όταν το ΠΑΣΟΚ έφτιαξε το τοπικό κέντρο Υγείας που τόσο εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί, αρκετοί έλεγαν τότε "την αγελάδα θα πάμε στον γιατρό?"
Θυμάμαι ένας κομμουνιστής να αφήνει τον Ριζοσπάστη στο τραπέζι της βεράντας, να περνάει αξιωματικός του τοπικού αστυνομικού τμήματος και φίλος του σπιτονοικοκύρη και να του λέει "γιατί δεν πετάς έξω τους κομμουνιστές" (δεν ήταν απλώς είχε δει την εφημερίδα και έτσι πίστεψε) και ο ιδιοκτήτης φυσικά να το παρακάμπτει.
Θυμάμαι στο σχολείο οι δεξιοί δάσκαλοι να ρίχνουν ξύλο ακόμα και χωρίς να έχει γίνει κάτι και οι αριστερόχειρες να έχουν θέμα επιχειρώντας να πρέπει να γράψουν με το δεξί.
Όλα αυτά ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οριστικά και αμετάκλητα.

Και όσοι γαλουχηθήκαμε σε καθεστώς σκλήρης εργασίας και πίεσης, από την φτώχεια του χωριού όπου κρέας έτρωγες κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, δεν ξεχνάμε τις καταβολές μας αλλά ούτε τους προοδευτικούς δάσκαλους που άλλωστε προωθούσαν και το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων έστω και αριστερών συγγραφέων(Λουντέμης) αλλά και ξένων λογοτεχνών.
Για την υπόθεση Αριστείδη Παγκρατίδη διάβασα το βιβλίο του Τσαρούχα σε ηλικία 10 ετών. Το βρήκα σε μία ντουλάπα με βιβλία και απλώς είχα το κίνητρο να το διαβάσω καθώς έτσι είχα γαλουχηθεί από προοδευτικούς δασκάλους.
Οι συντηρητικοί καθηγητές ασχολούνταν μόνο με τις τιμωρίες μαθητών και το τυπικό σκέλος.
Στο βιβλίο αυτό είδα όλο τον ακροδεξιό εσμό και το σάπιο σύστημα των 60'ς.


ΥΓ. Καλόμαθαν κάποιοι όπως ο Yochan στο καθισιό και στην πνευματική οκνηρία. Δεν τους φταίει κανένας για το χάλι τους.
Μία μέρα να πήγαιναν στην σκαλωσια θα μάθαιναν τι σημαίνει βιοπάλη.

ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ έγραψε: 23 Ιουν 2020, 07:50 Απόλυτο δίκαιο έχει η λεβέντισσα Μιράντα, και μπράβο της

ΜπλεΜπουμπυς έγραψε: 23 Ιουν 2020, 07:31 Μια εντελώς απροσδόκητη ένδειξη της γοητείας που συνεχίζει να ασκεί ο Μαρξ στη νεολαία.
Συνεχίσετε να τον βρίζετε και να εξοργίζεστε, για εμάς δουλεύετε...

https://twitter.com/MXafa/status/1274969004612911104

πατησιωτης έγραψε: 23 Ιουν 2020, 19:09

ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ έγραψε: 23 Ιουν 2020, 18:48

πατησιωτης έγραψε: 23 Ιουν 2020, 13:25

Ποιός ήταν αυτός που είπε ότι η μεγαλύτερη επανάσταση που έγινε στην ιστορία της Ινδίας ήταν η εισαγωγή της ατομικής ιδιοκτησίας που έφεραν οι Βρεταννοί;
Ο Μαρξ για τον οποίο η Ξαφά αλλά και αυτοί που έβαλαν τα θέματα νομίζουν ότι ασχολείτο με την εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου από τη Δύση.
Δεν υπάρχει αρνητική στάση του Μαρξ στην επιβολή της Δύσης στον υπόλοιπο κόσμο.Αντίθετα την χαιρετίζει ως επιβολή του πολιτισμού στην βαρβαρότητα.
Το αντίθετο το είπαν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι ως μαρξιστές τον επόμενο αιώνα από αυτό που έζησε.

O Μαρξ μιλούσε για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που οδήγησε τις αποικίες στο στάδιο βιομηχανικής-καπιταλιστικής ανάπτυξης,
δεν έλεγε πως οι Ευρωπαίοι ήταν σωτήριοι αποικιοκράτες που ταίσαν με ψωμί τους ιθαγενείς. Δεν ήταν υπερ της αποικιοκρατίας ο Μαρξ, εναντίον
ήταν και τη θεωρούσε εκμεταλλευτική απλώς αναγνώρισε ότι οι Άγγλοι, Γάλλοι κλπ έθεσαν-παρά τη θέλησή τους ίσως- τις βάσεις για να δημιουργηθούν οι αντικειμενικές προυποθέσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης στο μετέπειτα Τρίτο Κόσμο.

Ο Μαρξ δεν μίλαγε για σοσιαλιστική επανάσταση στον Τρίτο Κόσμο.Μίλαγε για παγκόσμια επανάσταση και θεωρούσε δεδομένο ότι αυτή θα γίνει στην Ευρώπη από το ευρωπαικό προλεταριάτο.Από τη στιγμή που θα επικρατούσε στην Ευρώπη που ήλεγχε τότε τον υπόλοιπο κόσμο μέσω των αποικιών θα επικρατούσε και παγκόσμια.Αλλά δεν θα ήσαν πρωταγωνιστές οι τριτοκοσμικοί.
Η ψύχωση και αυτού και του Ένγκελς με το ευρωπαικό προλεταριάτο έφθανε στο σημείο να εξετάζει όλα τα διεθνή γεγονότα από το πρίσμα αυτό και να τα θεωρεί θετικά ή αρνητικά μόνο από το κατά πόσον ωφελούσαν την ευρωπαική (και αμερικανική π.χ. στον πόλεμο Αμερικής - Μεξικού για το Τέξας ΄ήταν αναφανδόν με τους Αμερικανους και θα τράβαγε τα μαλλιά του με τους σημερινούς που γκρεμίζουν στο όνομά του αγάλματα αυτών που κατέλαβαν το Τέξας και μιλάνε κατά των "λευκών" γενικως) εργατική τάξη.
π.χ. για το ανατολικό ζήτημα ήσαν δυσμενώς διακείμενοι προς τις ελληνικές επιδιώξεις διότι ωφελούσαν τη Ρωσία για την οποία είχαν τη χειρότερη γνώμη).
Για την αποικιοκρατία επομένως είχαν την ίδια γνώμη που είχαν για τον καπιταλισμό : εκμετάλλευση αλλά καλύτερη από αυτό που υπήρχε πριν.Δεν θεωρούσαν σε καμμιά περίπτωση ότι ο τριτοκοσμικός άνθρωπος έχασε επειδή αντικαταστάθηκαν οι φύλαρχοι που είχε πριν από τους αποικιοκράτες.
Το τι είπαν και έκαναν πολλά χρόνια αργότερα διαφοροι άλλοι στο όνομά του ή εναντίον του είναι άλλη υπόθεση.Θα τράβαγε τα μαλλιά του αν άκουγε τη σημερινή αποθέωση τριτοκοσμικής καφρίλας να ονομάζεται "πολιτισμικός μαρξισμός".

The troops which conquered Bushire and Mohammerah will, it is understood, be at once sent to China. There they will find a different enemy. No attempts at European evolutions, but the irregular array of Asiatic masses, will oppose them there. Of these they no doubt will easily dispose; but what if the Chinese wage against them a national war, and if barbarism be unscrupulous enough to use the only weapons which it knows how to wield?

There is evidently a different spirit among the Chinese now to what they showed in the war of 1840 to '42. Then, the people were quiet; they left the Emperor's soldiers to fight the invaders, and submitted after a defeat with Eastern fatalism to the power of the enemy. But now, at least in the southern provinces, to which the contest has so far been confined, the mass of the people take an active, nay, a fanatical part in the struggle against the foreigners. They poison the bread of the European community at Hong Kong by wholesale, and with the coolest premeditation. (A few loaves have been sent to Liebig for examination. He found large quantities of arsenic pervading all parts of them, showing that it had already been worked into the dough. The dose, however, was so strong that it must have acted as an emetic, and thereby counteracted the effects of the poison). They go with hidden arms on board trading steamers, and, when on the journey, massacre the crew and European passengers and seize the boat.

They kidnap and kill every foreigner within their reach. The very coolies emigrating to foreign countries rise in mutiny, and as if by concert, on board every emigrant ship, and fight for its possession, and, rather than surrender, go down to the bottom with it, or perish in its flames. Even out of China, the Chinese colonists, the most submissive and meek of subjects hitherto, conspire and suddenly rise in nightly insurrection, as at Sarawak; or, as at Singapore, are held down by main force and vigilance only. The piratical policy of the British Government has caused this universal outbreak of all Chinese against all foreigners, and marked it as a war of extermination.

What is an army to do against a people resorting to such means of warfare? Where, how far, is it to penetrate into the enemy's country, how to maintain itself there? Civilizationmongers who throw hot shells on a defenceless city and add rape to murder, may call the system cowardly, barbarous, atrocious; but what matters it to the Chinese if it be only successful? Since the British treat them as barbarians, they cannot deny to them the full benefit of their barbarism. If their kidnappings, surprises, midnight massacres are what we call cowardly, the civilization-mongers should not forget that according to their own showing they could not stand against European means of destruction with their ordinary means of warfare.

In short, instead of moralizing on the horrible atrocities of the Chinese, as the chivalrous English press does, we had better recognize that this is a war pro aris et focis, a popular war for the maintenance of Chinese nationality, with all its overbearing prejudice, stupidity, learned ignorance and pedantic barbarism if you like, but yet a popular war. And in a popular war the means used by the insurgent nation cannot be measured by the commonly recognized rules of regular warfare, nor by any other abstract standard, but by the degree of civilization only attained by that insurgent nation.