Re: Ζωή χωρίς ελπίδα
Δημοσιεύτηκε: 06 Σεπ 2019, 08:36
Σας ευχαριστω ολους πολυ για το ενδιαφερον σας αληθεια και ειδικα εσενα Κασπερ που ησουν μια οαση μεσα στην κακια
Ειναι μεγαλη η ιστορια μου κ ντρεπομαι να την πω...
Ομως το κυριοτερο προβλημα ειναι οτι οποτε εχω νιωσει καλυτερα, ειναι παρωδικο... Μετα απο λιγο καιρο ή πολυ
ξανα ερχεται ο δαιμονας μου ακομα πιο ισχυρος
Παιθαινω κρισεις κ γεμιζω μισος
Νιωθω κατωτερη ολων και ουτε στη δουλεια δν μπορω ν πηγαινω εκεινες τις μερες
κινδυνευω να τη χασω αλλα ουτε που με νοιαζει πια
Εται κ αλλιως με μεσο με εβαλε συγγενης μου αλλιως απο μονη μου δεν πιστευω οτι ειμαι αξια να κανω τιποτα
καθως αφησα και το σχολειο μου.. δεν εχω τελειωσει ουτε το λυκειο
Για τους ιδιους λογους
Απο τα 13 μου που αρχισα το γυμνασιο αρχισα να μετατρεπομαι σταδιακα σε ενα ατομο εσωστρεφες
ο,τι φιλια δημηιουργησα εκεινα τα χρονια του σχολειου την εχασα
γιατι δεν θελω να βλεπω κανεναν
κ ομως ονειρευομαι να ειχα καποιους
απο την αλλη πως να εχεις φιλους οταν δεν ξερεις τι σου ξημερωνει
πως θα ξυπνησεις
και απο σχεσεις οποιος ηταν μαζι μου πλεονεχει τη χειροτερη γνωμη για μενα
το ιδιο και ο τωρινος μου συντροφος
νοικιασαμε σπιτι κ μου ειπε οτι το μετανιωσε
δεν θελω ομως να γυρισω στους δικους μου
ειναι η αιτια του κακου
τη μιση μου και βαλε ζωη την εχω περασει ξαπλωμενη σε εκεινο το δωματιο να βλεπω βιντεακια
ουτε να βλεπω ομως ανθρωπους θελω
νιωθω οτι διαφερω απο ολους οτι ειμαι κατι κατωτερο και αξιο χλευασμου
δεν θελω τιποτα
μονο το γατακι μου μου δινει λιγη χαρα
το μονο πλασματακι που με αγαπαει ανευ ορων
εχω νοσηλευτει στο παρελθον
μετα απο ψυχωσικο σοκ λογω ουσιων
εχω παρει πολλα χαπια που ουτε ξερω τι ηταν
απλα θυμαμαι να μου δινουν καθε πρωι και βραδυ ενα
και δε θυμαμαι σχεδον τιποτα!
8 χρονια εχουν περασει απο τοτε
το ειχε μαθει ολος μου ο περιγυρος και μετα κλειστηκα στον εαυτο μου
σπιτι μου ειμαι το μαυρο προβατο
εχω φαει ξυλο απο μικρο παιδακι απο τον πατερα μου
τον οποιο μισω θανασιμα και αγαπω απο την αλλη
ειδικα τωρα που τον εκθετω και στη δουλεια
μεχρι προσφατα παλη πηγε να με χτυπησει ωσπου αμυνθηκα και τπν απειλησα πως θα τον κλεισω μεσα κ απο τοτε μαζευτηκε
οταν τους ειπα οτι δεν θελω αυτη τη δουλεια
γιατι καη με συναδελφους ειχα θεματα γιατι παντα εχω θεματα με μενα και ουτε μια φορα δε νοιαστηκε ισα ισα ελεγε κ αυτος οτι μετνοωσε που με
πηρε στη δουλεια και τον εκανα ρεζιλι
και οτι αυτος δεν προκειται να με
βοηθησει
η σχεση που εχω ειναι με μεγαλυτερο αντρα ( γιατι αραγε..)
και αυτο ηταν η αφορμη να με απομακρυνει τελειως ο μπαμπας μου ουτε να με βλεπει δε θελει
την αδερφη μου παλι ουτε την αγγιξε ποτε και ειναι μια χαρα
και χαιρομαι για εκεινη
αλλα με πιανει το παραπονο
γιατι οσες προσβολες εχω ακουσει και οση υποτιμηση εχω δεχτει ενω ενα κομματι μου εβλεπε οτι ηταν αδικη
τελικα το μεγαλυτερο μερος νικησε και την ενστερνιστηκα
και απο τοτε πιστευω οτι ειμαι ενα τιποτα
ενα περιττο βαρος με ψυχολογικα απομονωμενη απο τα ατομα της ηλικιας μου
που εχουν ζησει
δεν εχω παει διακοπες παρα μονο μια φορα
Ειναι πολυ μπερδεμενα οπως τα γραφω ομως αν συνεχισουμε να μιλαμε ησως σας δωσω να καταλαβετε καλυτερα
Ειναι μεγαλη η ιστορια μου κ ντρεπομαι να την πω...
Ομως το κυριοτερο προβλημα ειναι οτι οποτε εχω νιωσει καλυτερα, ειναι παρωδικο... Μετα απο λιγο καιρο ή πολυ
ξανα ερχεται ο δαιμονας μου ακομα πιο ισχυρος
Παιθαινω κρισεις κ γεμιζω μισος
Νιωθω κατωτερη ολων και ουτε στη δουλεια δν μπορω ν πηγαινω εκεινες τις μερες
κινδυνευω να τη χασω αλλα ουτε που με νοιαζει πια
Εται κ αλλιως με μεσο με εβαλε συγγενης μου αλλιως απο μονη μου δεν πιστευω οτι ειμαι αξια να κανω τιποτα
καθως αφησα και το σχολειο μου.. δεν εχω τελειωσει ουτε το λυκειο
Για τους ιδιους λογους
Απο τα 13 μου που αρχισα το γυμνασιο αρχισα να μετατρεπομαι σταδιακα σε ενα ατομο εσωστρεφες
ο,τι φιλια δημηιουργησα εκεινα τα χρονια του σχολειου την εχασα
γιατι δεν θελω να βλεπω κανεναν
κ ομως ονειρευομαι να ειχα καποιους
απο την αλλη πως να εχεις φιλους οταν δεν ξερεις τι σου ξημερωνει
πως θα ξυπνησεις
και απο σχεσεις οποιος ηταν μαζι μου πλεονεχει τη χειροτερη γνωμη για μενα
το ιδιο και ο τωρινος μου συντροφος
νοικιασαμε σπιτι κ μου ειπε οτι το μετανιωσε
δεν θελω ομως να γυρισω στους δικους μου
ειναι η αιτια του κακου
τη μιση μου και βαλε ζωη την εχω περασει ξαπλωμενη σε εκεινο το δωματιο να βλεπω βιντεακια
ουτε να βλεπω ομως ανθρωπους θελω
νιωθω οτι διαφερω απο ολους οτι ειμαι κατι κατωτερο και αξιο χλευασμου
δεν θελω τιποτα
μονο το γατακι μου μου δινει λιγη χαρα
το μονο πλασματακι που με αγαπαει ανευ ορων
εχω νοσηλευτει στο παρελθον
μετα απο ψυχωσικο σοκ λογω ουσιων
εχω παρει πολλα χαπια που ουτε ξερω τι ηταν
απλα θυμαμαι να μου δινουν καθε πρωι και βραδυ ενα
και δε θυμαμαι σχεδον τιποτα!
8 χρονια εχουν περασει απο τοτε
το ειχε μαθει ολος μου ο περιγυρος και μετα κλειστηκα στον εαυτο μου
σπιτι μου ειμαι το μαυρο προβατο
εχω φαει ξυλο απο μικρο παιδακι απο τον πατερα μου
τον οποιο μισω θανασιμα και αγαπω απο την αλλη
ειδικα τωρα που τον εκθετω και στη δουλεια
μεχρι προσφατα παλη πηγε να με χτυπησει ωσπου αμυνθηκα και τπν απειλησα πως θα τον κλεισω μεσα κ απο τοτε μαζευτηκε
οταν τους ειπα οτι δεν θελω αυτη τη δουλεια
γιατι καη με συναδελφους ειχα θεματα γιατι παντα εχω θεματα με μενα και ουτε μια φορα δε νοιαστηκε ισα ισα ελεγε κ αυτος οτι μετνοωσε που με
πηρε στη δουλεια και τον εκανα ρεζιλι
και οτι αυτος δεν προκειται να με
βοηθησει
η σχεση που εχω ειναι με μεγαλυτερο αντρα ( γιατι αραγε..)
και αυτο ηταν η αφορμη να με απομακρυνει τελειως ο μπαμπας μου ουτε να με βλεπει δε θελει
την αδερφη μου παλι ουτε την αγγιξε ποτε και ειναι μια χαρα
και χαιρομαι για εκεινη
αλλα με πιανει το παραπονο
γιατι οσες προσβολες εχω ακουσει και οση υποτιμηση εχω δεχτει ενω ενα κομματι μου εβλεπε οτι ηταν αδικη
τελικα το μεγαλυτερο μερος νικησε και την ενστερνιστηκα
και απο τοτε πιστευω οτι ειμαι ενα τιποτα
ενα περιττο βαρος με ψυχολογικα απομονωμενη απο τα ατομα της ηλικιας μου
που εχουν ζησει
δεν εχω παει διακοπες παρα μονο μια φορα
Ειναι πολυ μπερδεμενα οπως τα γραφω ομως αν συνεχισουμε να μιλαμε ησως σας δωσω να καταλαβετε καλυτερα