https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... pi-mataio/
Η σεξουαλική βία κατά των γυναικών, η περίπτωση Λιγνάδη, η περίπτωση Γεωργούλη και οι διαφορετικές αντιδράσεις από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ
Πάντα μου ήταν μυστήριο η μαγεία των «παπατζήδων» της Ομόνοιας. Όχι τόσο για την ταχυδακτυλουργία με την οποία μπέρδευαν τα χαρτιά, όσο για τον τρόπο με τον οποίο παγίδευαν κάθε αφελή, όταν τον καλούσαν να λύσει το «αίνιγμα»: «παπάς εδώ, παπάς εκεί, πού είναι ο παπάς;». Διότι έμοιαζαν σαν να σαγήνευαν το θύμα τους. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς τη μαγική μέθοδο των «παπατζήδων» χρησιμοποίησε η ηγεσία συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης, ως κεντρικό της μύθο. Και αποδείχτηκε θαυματουργή. Διότι κατέλαβε την εξουσία. Γι’ αυτό, συνεπαρμένη από την επιτυχία, συνεχίζει μέχρι σήμερα πιστά την εφαρμογή της από όλες τις θέσεις. Είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Και σε όλα τα θέματα. Από την οικονομία και την πανδημία, μέχρι τις εξωτερικές μας σχέσεις.
Εκεί όμως που αποθεώθηκε η «μέθοδος του παπατζή» ήταν στην αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών. Έτσι όταν αποκαλύφθηκε ότι ο πρεσβευτής της Βενεζουέλας, αγαπημένης τριτοκοσμικής τυραννίας, κακοποιούσε σεξουαλικά τις εργαζόμενες στην πρεσβεία, ο κ. Τσίπρας αντέδρασε αστραπιαία και «αποτελεσματικά». Έστειλε αμέσως επιστολή προς τον τύραννο στην οποία χαρακτήριζε «πολιτική ωριμότητα» όχι την προστασία των θυμάτων και την τιμωρία του δράστη αλλά ακριβώς το αντίθετο: τη σ υ γ κ ά λ υ ψ η του εγκλήματος. Μόνον και μόνον γιατί ο δράστης ήταν δικός τους! Όταν, όμως, στην περίπτωση Λιγνάδη ο δράστης δεν ήταν δικός τους, αφού ούτε πρεσβευτής κάποιας αγαπημένης τυραννίας ήταν ούτε μέλος του δικού τους κόμματος, πρώτη πράξη τους ήταν να τον χρεώσουν στους αντιπάλους τους.
Μάλιστα, επειδή μετά από θεατρικές παραστάσεις συνηθίζονται οι φωτογραφίσεις ηθοποιών με επισήμους και υπήρχε τέτοια όπου εμφανίζονταν με τον Λιγνάδη πρόσωπα των αντιπάλων τους μαζί με την πρώην υπουργό πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποίησαν τη γνωστή σταλινική μέθοδο: νόθευσαν ακόμη και τη φωτογραφία, αφαιρώντας το πρόσωπο της υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ. Και στη συνέχεια την επιδείκνυαν για να καταγγείλουν τους αντιπάλους τους ότι είχαν φωτογραφηθεί μαζί του!
Και αμέσως, σε όλη τη χώρα και για διάστημα μηνών, αντηχούσε παντού το όνομα Λιγνάδης. Ο οποίος όμως δεν ανήκε στον εαυτό του αλλά στους αντιπάλους τους, ώστε να κατασκευάσουν συλλογική ευθύνη και ενοχή. Την οποία ανέλαβαν να αποδώσουν αγέλες αυτόκλητων αφιονισμένων τιμωρών, διακόπτοντας θεατρικές παραστάσεις με συνθήματα, μιλώντας για κόμμα βιαστών, αναρτώντας πανό για ενόχους, πραγματοποιώντας επιθέσεις σε σπίτια κ.ο.κ. Μάλιστα, επειδή ο καταγγελθείς υπηρετούσε στο Εθνικό Θέατρο ζητούσαν την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού.
Και αυτά δήθεν για «απόδοση δικαιοσύνης». Αδιαφορώντας για το ότι σε μία δημοκρατία η απόδοση δικαιοσύνης έχει ανατεθεί σε θεσμούς και όχι σε ομάδες αυτόκλητων τιμωρών, που ενεργούν σαν τάγματα εφόδου με την εξουσία της αγέλης. Την οποία, κατ’ ευφημισμόν, ονομάζουν «δικαιοσύνη παντού», ενώ πρόκειται για την πιο ωμή κατάργηση της δικαιοσύνης. Απέδειξαν έτσι ότι δεν τους ενδιέφεραν ούτε οι βιασμοί ούτε τα θύματα αλλά μόνον η εκμετάλλευση των καταγγελιών για βιασμούς. Μάλιστα, στον παροξυσμό της δημαγωγικής εκμετάλλευσης της υπόθεσης Λιγνάδη, ξέχασαν ότι υπήρχαν και θύματα – τα οποία έπνιξαν μέσα στη σιωπή. Διότι η δημαγωγία είναι πάντα μονοθεματική και μονοδιάστατη.
'Ωσπου ήρθε η μεγάλη ανατροπή που έφερε η υπόθεση Γεωργούλη. Διότι τώρα τον καταγγελλόμενο ως βιαστή δεν μπορούν να τον χρεώσουν στον αντίπαλο. Αντίθετα είναι δικός τους πολιτικός. Και μάλιστα ευρωβουλευτής τους. Οπότε μόνον ένα θαύμα τους έσωζε από το τέρας της «συλλογικής ευθύνης», που οι ίδιοι είχαν κατασκευάσει, για να καταβροχθίσει τους αντιπάλους τους. Και το θαύμα εγένετο. Στον «βιασμό Γεωργούλη» δεν υπάρχει βιαστής! Δεν υπάρχει θύτης! Άρα δεν υπάρχει δράστης για να ονομάσουν και να καταγγείλουν. Υπάρχει μόνον θύμα, χωρίς θύτη. Γι’ αυτό είναι «με τα θύματα»!
Οπότε, «ου λήψει το όνομα Γεωργούλη επί ματαίω». Γι’ αυτό δεν λένε το όνομα «Γεωργούλης» ούτε καν για να τον υπερασπιστούν. Και τον υπερασπίζονται έμμεσα, ρυπαίνοντας το θύμα με χυδαίους υπαινιγμούς, που ανασύρουν από τον Τύπο του υποκόσμου. Και δίνουν και όνομα στη στάση τους αυτή: «είμαστε με τα θύματα»…
Επαναλαμβάνουν έτσι τον εαυτό τους, όταν δεν ήθελαν να καταδικάσουν την εισβολή του Πούτιν. Και γι’ αυτό κατήγγελλαν τον εν γένει πόλεμο –σαν να έκαναν πόλεμο οι Ουκρανοί στον εαυτό τους– και υποστήριζαν την ειρήνη, την αγάπη, τον άνθρωπο, τους ποδηλάτες, τα ζώα και τις ώρες κοινής ησυχίας, μόνον και μόνον για να μην εκστομίσουν τη λέξη «Πούτιν»!
Πρόκειται για την εξέλιξη της «θεωρίας του παπατζή». Στην οποία δεν ξέρεις ποτέ πού είναι ο «παπάς». Ενώ εδώ σου κρύβουν ακόμη και το αν υπάρχει «παπάς». Δηλαδή βιαστής.
Τη γελοιότητα του «παπατζή» φαίνεται πως την αντιλήφθηκαν ακόμη και οι ίδιοι. Γι’ αυτό έγινε απόπειρα να διασωθούν από τον αυτοεξευτελισμό, με προσφυγή στην ιδεολογία. Το έργο της ιδεολογίας ανέλαβε γεροσταλινικός και υποψήφιος βουλευτής, ο οποίος –κάνοντας τα πράγματα ακόμη χειρότερα– αποφάνθηκε ότι τζάμπα οι δημοκρατίες αγωνίζονται απέναντι στους βιασμούς. Διότι δεν φταίνε οι βιαστές, αλλά ο καπιταλισμός. Οπότε μόνον όταν έρθει ο κομμουνισμός, που αλλάζει τον άνθρωπο, θα σταματήσουν οι βιασμοί.
Επανέλαβε έτσι ατόφιο το παραλήρημα του ολοκληρωτισμού για την αλλαγή της φύσης του ανθρώπου. Το οποίο, αφού η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει, οδήγησε πάντοτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και όλα αυτά, για να μας υποβάλει το συμπέρασμα ότι δεν φταίει ο βιαστής τους αλλά ο καπιταλισμός. Πράγμα που σημαίνει ότι το χειρότερο δεν είναι το έγκλημα του βιασμού, αλλά η δικαιολόγηση και συγκάλυψή του από τους εργολάβους της «ευαισθησίας» και της υποκρισίας.
;
