Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://dev.phorum.com.gr/
ενω ως γνωστον στην Ελλαδα αναζητουμε το σωκρατικο αγαθονΚόκκορας έγραψε: 27 Ιουν 2023, 23:45 παντως στην ελβετια εχουν οντως δημοκρατια,κανουν δημοψηφισματα
ενω στην αμερικη ψηφιζουν για σεριφη,καποιες πολιτειες για δικαστη
αυτα περι πολιτικης ,μην εχουμε αυταπατες πως εχουμε καλυτερη δημοκρατια
βεβαια αλλα τα προβληματα και σε αυτο τον χωρο εκει,ολα τα οριζει το χρημα
Aυτή η αισιοδοξία είναι κομμάτι του συστήματος, πραγματικά δε θα λειτουργούσε αλλιώς αν όλοι φοβόντουσαν ή δεν το πιστεύανε. Και κάποιες φορές φτάνει σε κωμικά επίπεδα, πχ κάθεται και βλέπει ο κόσμος εκπομπή "Πώς να επενδύσετε τα κέρδη σας αν κερδίσετε το Λότο"hellegennes έγραψε: 27 Ιουν 2023, 23:04Πράγματι, αυτό είναι μέρος της φιλοσοφίας τους, ακόμη κι αυτών που ζουν με τρεις κι εξήντα και κουπόνια.Baldur έγραψε: 27 Ιουν 2023, 18:11 - Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.
Βέβαια είναι καραμυθάρα του κερατά. Μπορείς να γίνεις πλούσιος όντως ακόμη κι από μαλακίες, αλλά παίζει τόσο τρομερό ρόλο η τύχη που στην ουσία πρόκειται περί αυταπάτης, που ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι μεγάλη χώρα σε πληθυσμό που μιλάνε την ίδια γλώσσα, οπότε θα υπάρχουν άφθονα παραδείγματα (όπου άφθονα = μετρήσιμα μερικές φορές στα δάχτυλα), αλλά είναι τόσο γελοία μικρό ποσοστό του πραγματικού πληθυσμού που καταντά κοροϊδία.
Και φυσικά η συντριπτική πλειονότητα δεν μπορεί και ΔΕΝ γίνεται να κάνει τίποτα απ' αυτά γιατί δεν το επιτρέπει η δουλειά τους. Κανείς αστυνομικός δεν θα γίνει ποτέ πλούσιος, κανείς δάσκαλος, κανείς ταξιτζής, κανείς δικαστής, κανείς ΔΥ γενικότερα όπως και σχεδόν το σύνολο των υπαλλήλων της χώρας που δεν κάνουν μανατζερικές ή φαντεζί δουλειές.
Ενννοείται φυσικά ότι η αυταπάτη "anything is possible" δεν ισχύει μόνο στις ΗΠΑ αλλά παντού. Απλά για μένα είναι ανήθικο να προβάλλεται αυτή η οπτική όπου όλα είναι απλώς θέμα προσπάθειας και όχι θέμα τύχης κυρίως. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες φιλόδοξοι συγγραφείς που προσπαθούν να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Εντούτοις χρειάζεται αρχικά ταλέντο, που είναι έμφυτο πράγμα και δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθήσεις, από την άλλην χρειάζεται και τις κατάλληλες συγκυρίες. Αν ο Στίβεν Κινγκ εμφανιζόταν σήμερα, θα έμενε στην αφάνεια.
Ναι, είναι η χώρα όπου μια δικαστίνα μπορεί ξαφνικά να αποκτήσει δικό της σόου (Judge Judy) και να πληρώνεται 50 εκατομμύρια τον χρόνο (για λιγότερο από 2 μήνες γυρισμάτων). Απ' αυτήν την άποψη είναι η χώρα των ευκαιριών, αυτό δεν θα γινόταν πουθενά αλλού. Αλλά σε πόσους δικαστές συνέβη; Ακριβώς σε 1. Σε μια χώρα που έχει δεκάδες χιλιάδες δικαστές. Κι ακόμη κι αυτή αν εμφανιζόταν σήμερα δεν θα πήγαινε πουθενά. Έτυχε σε μια εποχή που αυτό ήταν κάτι που ήθελε να δει το αμερικανικό κοινό. Αυτό δεν λέγεται χώρα των ευκαιριών, λέγεται "με χτύπησε 40 φορές κεραυνός και επιβίωσα".
Μια ζωή μπουγάτσας και φαφλατάς. Κανένας δεν περπατάει 5 χιλιόμετρα. Όλοι το λεωφορείο παίρνουν αν δεν έχουν αυτοκίνητο.
Μην υποτιμάς τη δύναμη του εκάστοτε εθνικού αφηγήματος. Μπορούμε να πούμε πολλά για την πραγματική διάστασή του στις ΗΠΑ, αλλά δεν είναι λίγο πράγμα να το νιώθεις αυτό στον αέρα της καθημερινότητάς σου. Στην τελική ακόμα κι αν είναι παραπλανητικό, που δεν είναι πλήρως όπως θα γράψω παρακάτω, η εναλλακτική, δηλαδή η απουσία εθνικού οράματος και στόχων όπως στη χώρα μας, είναι καλύτερη;hellegennes έγραψε: 27 Ιουν 2023, 23:04Πράγματι, αυτό είναι μέρος της φιλοσοφίας τους, ακόμη κι αυτών που ζουν με τρεις κι εξήντα και κουπόνια.Baldur έγραψε: 27 Ιουν 2023, 18:11 - Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.
Βέβαια είναι καραμυθάρα του κερατά. Μπορείς να γίνεις πλούσιος όντως ακόμη κι από μαλακίες, αλλά παίζει τόσο τρομερό ρόλο η τύχη που στην ουσία πρόκειται περί αυταπάτης, που ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι μεγάλη χώρα σε πληθυσμό που μιλάνε την ίδια γλώσσα, οπότε θα υπάρχουν άφθονα παραδείγματα (όπου άφθονα = μετρήσιμα μερικές φορές στα δάχτυλα), αλλά είναι τόσο γελοία μικρό ποσοστό του πραγματικού πληθυσμού που καταντά κοροϊδία.
Και φυσικά η συντριπτική πλειονότητα δεν μπορεί και ΔΕΝ γίνεται να κάνει τίποτα απ' αυτά γιατί δεν το επιτρέπει η δουλειά τους. Κανείς αστυνομικός δεν θα γίνει ποτέ πλούσιος, κανείς δάσκαλος, κανείς ταξιτζής, κανείς δικαστής, κανείς ΔΥ γενικότερα όπως και σχεδόν το σύνολο των υπαλλήλων της χώρας που δεν κάνουν μανατζερικές ή φαντεζί δουλειές.
Ενννοείται φυσικά ότι η αυταπάτη "anything is possible" δεν ισχύει μόνο στις ΗΠΑ αλλά παντού. Απλά για μένα είναι ανήθικο να προβάλλεται αυτή η οπτική όπου όλα είναι απλώς θέμα προσπάθειας και όχι θέμα τύχης κυρίως. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες φιλόδοξοι συγγραφείς που προσπαθούν να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Εντούτοις χρειάζεται αρχικά ταλέντο, που είναι έμφυτο πράγμα και δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθήσεις, από την άλλην χρειάζεται και τις κατάλληλες συγκυρίες. Αν ο Στίβεν Κινγκ εμφανιζόταν σήμερα, θα έμενε στην αφάνεια.
Ναι, είναι η χώρα όπου μια δικαστίνα μπορεί ξαφνικά να αποκτήσει δικό της σόου (Judge Judy) και να πληρώνεται 50 εκατομμύρια τον χρόνο (για λιγότερο από 2 μήνες γυρισμάτων). Απ' αυτήν την άποψη είναι η χώρα των ευκαιριών, αυτό δεν θα γινόταν πουθενά αλλού. Αλλά σε πόσους δικαστές συνέβη; Ακριβώς σε 1. Σε μια χώρα που έχει δεκάδες χιλιάδες δικαστές. Κι ακόμη κι αυτή αν εμφανιζόταν σήμερα δεν θα πήγαινε πουθενά. Έτυχε σε μια εποχή που αυτό ήταν κάτι που ήθελε να δει το αμερικανικό κοινό. Αυτό δεν λέγεται χώρα των ευκαιριών, λέγεται "με χτύπησε 40 φορές κεραυνός και επιβίωσα".
Στην Αυστραλία ναι, και μεταμόσχευση καρδιάς να χρειαστεί δε θα πληρώσει τίποτα.Αρχέλαος έγραψε: 28 Ιουν 2023, 11:06 Ένας άνεργος/ανασφάλιστος/χωρίς εισοδήματα, αν σπάσει το πόδι του, θα έχει δωρεάν περίθαλψη στις ΗΠΑ ή την Αυστραλία;
Εγώ πιστεύω ότι θα λειτουργούσε μια χαρά γιατί στο τέλος πλούσιοι γίνονται οι αδίστακτοι και οι τυχεροί, όχι αυτοί που κοπιάζουν γιατί anything is possible και πίπες.Chilloutbuddy έγραψε: 28 Ιουν 2023, 04:35 Aυτή η αισιοδοξία είναι κομμάτι του συστήματος, πραγματικά δε θα λειτουργούσε αλλιώς αν όλοι φοβόντουσαν ή δεν το πιστεύανε.
True, αλλά παντού δεν συμβαίνει αυτό; Κι αν δεν συνέβαινε απλώς θα ήταν διαφορετικό το σύστημά μας. Ναι, αν ξαφνικά μια μέρα ξυπνούσαν όλοι οι άνθρωποι στην Δύση κι έλεγαν "μια στιγμή, αυτό είναι παπαριά", όντως θα είχαμε πρόβλημα γιατί τα συστήματά μας έχουν ήδη δομηθεί σ' αυτό το μοντέλο.Chilloutbuddy έγραψε: 28 Ιουν 2023, 04:35 Αλλά ο Μπομπ είναι σημαντικό κομμάτι του συστήματος, αν σταματήσει να πιστεύει στο όνειρο και καταλάβει ότι στατιστικά θα δουλεύει σαν αράπης μέχρι να πεθάνει για να ξεπληρώσει τα δάνειά του (και παίζει και να μην προλάβει) τότε θα έχουνε πρόβλημα.
Παντού. Απλά οι Αμερικάνοι είναι μάλλον οι πρωταθλητές της αισιοδοξίας.
Καλά, η Τζούντι ήταν ένα ακραίο παράδειγμα, γιατί ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει την πραγματική έννοια της τύχης. Τύχη είναι να γεννηθείς με ένα συγκεκριμένο ταλέντο, με ένα συγκεκριμένο επίπεδο ευφυΐας και ικανοτήτων, να γεννηθείς σε συγκεκριμένη χώρα που να έχουν νόημα αυτά τα ταλέντα και οι ικανότητες και να γεννηθείς σε εποχή που έχουν νόημα. Τύχη είναι να κάνεις κάτι την στιγμή ακριβώς που είναι προσοδοφόρο.Baldur έγραψε: 28 Ιουν 2023, 10:19 @Bazoomba
@Isildur
@Κόκκορας
Σας μερσώ.
Μην υποτιμάς τη δύναμη του εκάστοτε εθνικού αφηγήματος. Μπορούμε να πούμε πολλά για την πραγματική διάστασή του στις ΗΠΑ, αλλά δεν είναι λίγο πράγμα να το νιώθεις αυτό στον αέρα της καθημερινότητάς σου. Στην τελική ακόμα κι αν είναι παραπλανητικό, που δεν είναι πλήρως όπως θα γράψω παρακάτω, η εναλλακτική, δηλαδή η απουσία εθνικού οράματος και στόχων όπως στη χώρα μας, είναι καλύτερη;hellegennes έγραψε: 27 Ιουν 2023, 23:04Πράγματι, αυτό είναι μέρος της φιλοσοφίας τους, ακόμη κι αυτών που ζουν με τρεις κι εξήντα και κουπόνια.Baldur έγραψε: 27 Ιουν 2023, 18:11 - Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.
Βέβαια είναι καραμυθάρα του κερατά. Μπορείς να γίνεις πλούσιος όντως ακόμη κι από μαλακίες, αλλά παίζει τόσο τρομερό ρόλο η τύχη που στην ουσία πρόκειται περί αυταπάτης, που ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι μεγάλη χώρα σε πληθυσμό που μιλάνε την ίδια γλώσσα, οπότε θα υπάρχουν άφθονα παραδείγματα (όπου άφθονα = μετρήσιμα μερικές φορές στα δάχτυλα), αλλά είναι τόσο γελοία μικρό ποσοστό του πραγματικού πληθυσμού που καταντά κοροϊδία.
Και φυσικά η συντριπτική πλειονότητα δεν μπορεί και ΔΕΝ γίνεται να κάνει τίποτα απ' αυτά γιατί δεν το επιτρέπει η δουλειά τους. Κανείς αστυνομικός δεν θα γίνει ποτέ πλούσιος, κανείς δάσκαλος, κανείς ταξιτζής, κανείς δικαστής, κανείς ΔΥ γενικότερα όπως και σχεδόν το σύνολο των υπαλλήλων της χώρας που δεν κάνουν μανατζερικές ή φαντεζί δουλειές.
Ενννοείται φυσικά ότι η αυταπάτη "anything is possible" δεν ισχύει μόνο στις ΗΠΑ αλλά παντού. Απλά για μένα είναι ανήθικο να προβάλλεται αυτή η οπτική όπου όλα είναι απλώς θέμα προσπάθειας και όχι θέμα τύχης κυρίως. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες φιλόδοξοι συγγραφείς που προσπαθούν να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Εντούτοις χρειάζεται αρχικά ταλέντο, που είναι έμφυτο πράγμα και δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθήσεις, από την άλλην χρειάζεται και τις κατάλληλες συγκυρίες. Αν ο Στίβεν Κινγκ εμφανιζόταν σήμερα, θα έμενε στην αφάνεια.
Ναι, είναι η χώρα όπου μια δικαστίνα μπορεί ξαφνικά να αποκτήσει δικό της σόου (Judge Judy) και να πληρώνεται 50 εκατομμύρια τον χρόνο (για λιγότερο από 2 μήνες γυρισμάτων). Απ' αυτήν την άποψη είναι η χώρα των ευκαιριών, αυτό δεν θα γινόταν πουθενά αλλού. Αλλά σε πόσους δικαστές συνέβη; Ακριβώς σε 1. Σε μια χώρα που έχει δεκάδες χιλιάδες δικαστές. Κι ακόμη κι αυτή αν εμφανιζόταν σήμερα δεν θα πήγαινε πουθενά. Έτυχε σε μια εποχή που αυτό ήταν κάτι που ήθελε να δει το αμερικανικό κοινό. Αυτό δεν λέγεται χώρα των ευκαιριών, λέγεται "με χτύπησε 40 φορές κεραυνός και επιβίωσα".
Ο Τζο ξέρει πως αν δεν σκαμπάζει γράμματα, μπορεί να βγάλει μια τεχνική σχολή και να διαπρέξει με μια (αντίστοιχη) Ο.Ε./Ε.Ε./προσωπική, βγάζοντας τα ως προς το ζην. Σίγουρα με την πάροδο των ετών και την υπερφόρτωση του συνταξιοδοτικού με τους boomers σε συνδυασμό με την απόκλιση αύξησης της μέσης παραγωγικότητας και μισθών, το πάλαι ποτέ στερεοτυπικό "άνδρας με χαμόγελο Colgate δουλεύει, σύζυγος μένει σπίτι και μεγαλώνει τα ξανθόμαλλα παιδάκια" είναι πια παρωχημένη ονείρωξη, μα μια στοιχειώδης κοινωνική ανέλιξη είναι πέρα ως πέρα ρεαλιστική.
Όπως το βλέπω εγώ, σε χώρες της ΕΕ ένας μέσος πολίτης έχει ένα εύρος δυνατοτήτων που τον περιορίζει (ή τον...απελευθερώνει/προστατεύει, ανάλογα την οπτική) στο μέσο 50% του φάσματος ακραία φτώχεια έως άκρατος πλουτισμός. Στις ΗΠΑ το εύρος αυτό είναι πολύ πιο διευρυμένο με το μέσο πολίτη να έχει περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει μπατίρης, αλλά (και εδώ είναι η ουσία του "ονείρου") να έχει πιθανότητες, κι ας μην είναι ισοπίθανες, να γίνει πραγματικά wealthy. Σε αυτό να σημειώσουμε ότι αυτή η εξέλιξη είναι κατά κόρον αποτέλεσμα ικανοτήτων, προσωπικού τσαγανού, αλλά και τύχης όπως είπες και όχι κονέ, πολιτικής συστράτευσης και μπατζανακισμού, όπως στις μεσογειακές μπανανίες.
Ένα απλό παράδειγμα του παραπάνω: η πιο απλή δίοδος για να βγει κανείς από την ανέχεια στη μεσαία τάξη είναι ο στρατός. Η δομή των θητειών είναι τέτοια (fixed terms, δυνατότητα επέκτασης, παροχές υγείας & εκπαίδευσης με το GI bill, στέγαση, κ.α.) που επιτρέπει σε οποιονδήποτε στοιχειωδώς πειθαρχημένο να κάνει αυτό το άλμα με μια θυσία κάποιων ετών. Και δεν θα αναφερθώ για άλλες περιπτώσεις επιχειρηματιών/start-ups και επενδυτών.
Κοινώς, άσε τις Judge Judy, ανέλιξη δεν είναι να γίνεις ο ένας στους 100 τηλεσελέμπριτυ εκατομμυριούχους. Είναι ανειλικρινές και άστοχο να λέμε πως κάθε success story στις ΗΠΑ είναι αποκλειστικά συνάρτηση τύχης. Προφανώς χωρίς τύχη δεν πας πουθενά, αλλά με το προεξοφλείς το μέγεθος αυτής της πραγματικότητας κυρίως στην τύχη, χάνεις τη μεγάλη εικόνα που είναι ένα περιβάλλον πιο ψυχρό, αδυσώπητα ανταγωνιστικό μα τίμιο ως προς την ανταμοιβή των κόπων σου.
Εύστοχο σχόλιο. Μεγάλη αλήθεια και δυστυχώς οι Αμερικάνοι δεν το έχουν αντιληφθεί πλήρως. Το νιώθουν μεν, υποθέτω, εσωτερικά αλλά δεν μιλάνε τυχαία για lifestyle inflation και keeping up with the Joneses.Chilloutbuddy έγραψε: 28 Ιουν 2023, 10:55 To θέμα είναι φίλε Baldur ότι θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι θέλουν να γίνουν wealthy, ενώ στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειοψηφία... δε θέλει. Τι εννοώ δε θέλει; Εννοώ ότι μόλις φτάσει σε ένα καλό εισοδηματικό επίπεδο σταματάει να προσπαθεί για παραπάνω (και πολύ καλά κάνει - κατά τη γνώμη μου). Αυτό είναι μελετημένο και αποδεδειγμένο, δε λέω κάτι καινούργιο, και ισχύει εξίσου αν είσαι Αμερικάνος, Ευρωπαίος, Ασιάτης ή οτιδήποτε άλλο. Ο μέσος άνθρωπος θέλει μια άνεση και ασφάλεια, κυρίως να ξεπληρώσει το σπίτι, να φτάσει εκεί που ήταν οι γονείς του και ίσως λίγο παραπάνω, και μετά να χαλαρώσει λίγο και να ασχοληθεί με τα παιδιά του και τον εαυτό του. Και όταν φτάσει σε εκείνη τη φάση, αν πρέπει να διαλέξει προτιμά να προσθέσει δημιουργικότητα, ανεξαρτησία και ποιότητα στη δουλειά του παρά αμοιβή. Φυσικά και υπάρχει η μειοψηφία που είναι διατεθιμένη να κάνει οποιαδήποτε θυσία προκειμένου να προσθέσει ακόμα παραπάνω στο πυργάκι που έχτισε, αλλά είναι μειοψηφία.
Η Αμερική έκανε ένα μεγάλο άλμα μετά τον πόλεμο και αποφάσισε να δώσει έμφαση στην πρώτη κατηγορία. Σε εκείνη τη φάση της, από μέσα '50 μέχρι μέσα '80 ήτανε πραγματικά η χώρα που ζήλευαν όλοι και ήθελαν να πάνε. Για αυτόν ακριβώς το λόγο. Τώρα; Όχι τόσο. Τώρα οι περιβόητες ευκαιρίες που προσφέρει η χώρα είναι περισσότερο στερεότυπο παρά πραγματικότητα, η πραγματικότητα είναι... μέτρια. Όχι πολύ διαφορετική από άλλες δυτικές χώρες, ίσως και λίγο χειρότερα. Ακόμα και στην Ελλάδα αν θες να ανοίξεις ένα σαντουιτσάδικο δεν πρόκειται να σε σταματήσει κανένας, δεν χρειάζεται να πας στην Καλιφόρνια για να το κάνεις. Και αν είναι καλά τα σάντουιτς και δουλέψεις σκληρά μια χαρά θα τα πας.
Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό και πλέον δεν υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες είναι ότι ήδη έχουν καλυφθεί ανταγωνιστικά όλοι οι χώροι. Ναι, ο Walton κατάφερε να ξεκινήσει μια τεράστια αλυσίδα ΣΜ από το μηδέν, ναι, οι Μπεν και Τζέρι κατάφεραν να κάνουν μια τεράστια αλυσίδα παγωτατζίδικων από το μηδέν, ναι, τα Starbucks κατάφεραν το ίδιο, κτλ. Αλλά πλέον υπάρχουν όλοι αυτοί και δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο ούτε να τους ανταγωνιστείς με καμμιά παναγία.Chilloutbuddy έγραψε: 28 Ιουν 2023, 10:55 Η Αμερική έκανε ένα μεγάλο άλμα μετά τον πόλεμο και αποφάσισε να δώσει έμφαση στην πρώτη κατηγορία. Σε εκείνη τη φάση της, από μέσα '50 μέχρι μέσα '80 ήτανε πραγματικά η χώρα που ζήλευαν όλοι και ήθελαν να πάνε. Για αυτόν ακριβώς το λόγο. Τώρα; Όχι τόσο. Τώρα οι περιβόητες ευκαιρίες που προσφέρει η χώρα είναι περισσότερο στερεότυπο παρά πραγματικότητα, η πραγματικότητα είναι... μέτρια. Όχι πολύ διαφορετική από άλλες δυτικές χώρες, ίσως και λίγο χειρότερα. Ακόμα και στην Ελλάδα αν θες να ανοίξεις ένα σαντουιτσάδικο δεν πρόκειται να σε σταματήσει κανένας, δεν χρειάζεται να πας στην Καλιφόρνια για να το κάνεις. Και αν είναι καλά τα σάντουιτς και δουλέψεις σκληρά μια χαρά θα τα πας.