Δεν ξέρω τι εννοείς ''γλέντι''. Ο τύπος, με το γνωστό βιογραφικό, απευθυνόμενος στους Έλληνες ήθελε να μας πει ότι η έξοδος της Αγγλίας την έβλαψε και η σθδερένια πυγμή των Γερμανών δεν επέτρεψε να είναι προς όφελος τους. Παπαριές.
Νικήτρια στο Brexit, αλλά εσωτερικά διχασμένη η ΕΕ | tovima.gr
Πριν από δύο χρόνια το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος είχε ενσπείρει πανικό στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που φοβόταν ότι είναι η αρχή για να ξηλωθεί όλο το οικοδόμημα. Οχι πλέον όμως: Ο πανικός έχει μετοικήσει βορείως της Μάγχης, με τη βρετανική κυβέρνηση να εκλιπαρεί εναλλάξ τους βουλευτές της να μην την ανατρέψουν άμεσα, τους υπουργούς της να μείνουν λίγο ακόμα, τη Μέρκελ να πει μια καλή κουβέντα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Κομισιόν να δεχθεί μερικές βολικές υποσημειώσεις στο συμφωνημένο σχέδιο εξόδου. Ο Τσόρτσιλ θα στριφογυρίζει πολλές φορές στον τάφο του, ενώ ο Ντε Γκωλ θα του ανεμίζει τη ρομφαία ως ο αρχάγγελος που εκδιώκει τους πρωτόπλαστους.
Διαψεύδοντας τους πρόθυμους επικριτές της, η Ευρωπαϊκή Ενωση επέδειξε άριστο συντονισμό και εντυπωσιακή ομοψυχία, με αποτέλεσμα να επιβάλει τους όρους της και να επικρατήσει κατά κράτος στις διαπραγματεύσεις εξόδου. Αντίθετα, η βρετανική πλευρά κινήθηκε με την υπεροψία της παλιάς κοσμοκράτειρας, αλλά χωρίς αίσθηση του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων, και σε καμία στιγμή δεν κατάφερε να κάμψει την ευρωπαϊκή στάση. Με τον τρόπο αυτόν η ΕΕ όχι μόνο περιόρισε τις επιπτώσεις της βρετανικής αποχώρησης στο ελάχιστο δυνατό, αλλά επίσης διεμήνυσε και το κόστος που θα έχουν τυχόν παρόμοιες εμπνεύσεις άλλων κρατών. Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί ευρω-σκεπτικιστές, από τη Λεπέν ως τον Σαλβίνι και από τον Ορμπαν έως τα διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα που αρχικά πανηγύρισαν με την απόφαση του Brexit, τώρα δεν λένε κουβέντα αν θα τολμήσουν να το προτείνουν και για τις δικές τους χώρες.
Μετά τη σαρωτική νίκη της στο Brexit, η ΕΕ θα μπορούσε πλέον να αφοσιωθεί στους δύο πυλώνες ενοποίησης: Πρώτον, στην οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που επίμονα προωθεί η Γερμανία και, δεύτερον, στην πολιτική και γεωπολιτική ολοκλήρωση που επιδιώκει η Γαλλία, ιδίως τώρα που μετά τη βρετανική αποχώρηση είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ και πλέον η μοναδική με πυρηνικό οπλοστάσιο στην Ενωση.
Και καταλήγει στο προειλλημμένο συμπέρασμα:
Τελικά, η επικράτηση της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις του Brexit μόνο έτσι θα μπορέσει να δικαιωθεί μακροπρόθεσμα. Αποδεικνύοντας ότι τις δυσκολίες του κοινού νομίσματος και τις πιέσεις του μεταναστευτικού κύματος δεν τις γλιτώνεις εγκαταλείποντας το πλοίο, αλλά υπερνικώντας τις προκλήσεις με ιστορική διορατικότητα, εσωτερική αλληλεγγύη και περισσότερη αμοιβαιότητα. Δεν έλειψαν εντελώς όλα αυτά από την Ευρωπαϊκή Ενωση τις προηγούμενες δεκαετίες, απλώς τώρα πρέπει να δείξει ότι μπορεί να τα πετύχει όλα μαζί σε χρόνο-ρεκόρ, πριν από τις ερχόμενες ευρωεκλογές.
https://www.tovima.gr/2019/01/02/opinio ... meni-i-ee/
Δες λίγο που δεν εξετάζει την ουσία:
Ας ξεκινήσουμε με την οικονομία. Η οδυνηρή εμπειρία των μνημονίων λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης που επιβλήθηκαν μετά την κρίση του 2010 σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας κάνει την κοινή γνώμη των πιο ευάλωτων χωρών να θεωρούν τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες ως εργαλεία διαρκούς επιβολής μιας γερμανικής κηδεμονίας και όχι σαν απαραίτητες προϋποθέσεις για την ευρωστία της οικονομίας τους και τη διαφύλαξη του δικού τους εισοδήματος.
Οι αντιθέσεις στην πολιτική ολοκλήρωση πηγάζουν από τον φόβο απώλειας της εθνικής ή τοπικής ταυτότητας και την αντικατάστασή της από ένα νέο πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης που ταιριάζει στις απρόσωπες και χωρίς ιστορικό βάθος απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης. Η έξαρση της μετανάστευσης την τελευταία πενταετία καθώς και η ταχεία διάδοση των κινημάτων δικαιωματισμού σε όλες τις χώρες τροφοδότησαν έντονα αυτούς τους φόβους και γέννησαν δυναμικές πολιτικές αντιδράσεις, κυρίως στον συντηρητικό χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς, αλλά και στην Κεντροαριστερά, όπως συμβαίνει στη Σουηδία, στο Βέλγιο και στη Γερμανία.