Phorum.com.gr

Στύγιος έγραψε: 14 Απρ 2021, 17:17 Δεν ξέρετε τι εστί κατάθλιψη: άπλυτος για καμιά βδομάδα , οι ώρες να μην έχουν καμιά σημασία, φαγητό πρόχειρα κι όχι, εμμονές και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο κλπ

Ο καθένας το περνάει διαφορετικά. Εγώ ανέφερα σε προηγούμενο ποστ την εμπειρία μου. Και απ' ότι μου είπαν αυτή ήταν η ήπια μορφή!!!!

Επειδή έγινε λόγος πως η κατάθλιψη είναι "προνόμιο" των ανεπτυγμένων χωρών:

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: 12 Απρ 2021, 09:32 Τυχαίο που μεγάλα ποσοστά κατάθλιψης τα έχουν κάτι χώρες σαν την Αυστραλια, τη Φινλανδία, τις ΗΠΑ. Κάθεται εκεί ο κάθε δυτικός βολεμένος και κλαίγεται γιατί την βγάζει ωραία και δεν μπορεί να διαχειριστεί να πούμε τη ζωή και τον θάνατο, και δεν βρίσκει ευτυχία στην μπριζόλα που τρώει σαν τον χαρυ κλυνν. . Άσε με τώρα καημένε. First world problems.

και ενώ στην Ζιμπάμπουε για 14εκ κόσμο υπάρχουν 20 ψυχίατροι (ΟΠΟΤΕ ΤΙ ΕΙΚΌΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;)....

....διαβάστε λίγο τα παρακάτω

Τo Παγκάκι της Φιλίας: Πώς οι γιαγιάδες της Ζιμπάμπουε βοηθούν στη μάχη κατά της κατάθλιψης

Η ψυχική υγεία των κατοίκων της Ζιμπάμπουε είναι ένα θέμα που κρύβει πολλές προκλήσεις. Σε μία χώρα με πληθυσμό 14 εκατομμύρια άτομα και το ποσοστό ανεργίας να αγγίζει το 80%, όπου ο αριθμός των ψυχιάτρων δεν φτάνει ούτε τους 20, εκείνοι που δίνουν τη δική τους μάχη με την κατάθλιψη οδηγούνται, συχνά, στην αυτοκτονία. Η ασθένεια αυτή, μάλιστα, περιγράφεται με μία ξεχωριστή λέξη: Kufungisisa, δηλαδή «αυτός που σκέφτεται πολύ».

Ο ψυχίατρος Ντίξον Τσιμπάντα, μετά από ένα περιστατικό που του άλλαξε για πάντα τη ζωή, αποφάσισε να κάνει τη διαφορά με το Παγκάκι της Φιλίας.

Ήταν αργά το βράδυ όταν τον κάλεσαν από το νοσοκομείο της πόλης Χαράρε. Μία 26χρονη ασθενής του, η Έρικα, προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή της. Εκείνος, λοιπόν, έπρεπε να τρέξει στο πλευρό της. Πήρε εξιτήριο λίγο καιρό μετά κι ο Τσιμπάντα την περίμενε στο γραφείο του, για να δουν πώς λειτουργεί η θεραπεία που της έδωσε.

Πέρασε μία εβδομάδα, και καμιά τους δεν εμφανίστηκε. Πέρασαν δύο ακόμη, ώσπου τον κάλεσε η μητέρα της, η οποία του ανακοίνωσε ότι, τελικά, η Έρικα αυτοκτόνησε.

«Μα γιατί δεν ήρθατε; Είχαμε πει ότι θα ερχόσασταν τη μέρα που θα έβγαινε», της είπε. Η απάντηση, τον σόκαρε. Οι δυο γυναίκες δεν είχαν χρήματα για το λεωφορείο, οπότε γύρισαν σπίτι.

Η υπόθεση τον στοίχειωσε. Και γνώριζε καλά ότι η Έρικα δεν ήταν η μόνη. Χιλιάδες άλλοι υποφέρουν από kufungisisa και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επισκεφθούν έναν ειδικό.

Ψάχνοντας τρόπο να βοηθήσει, ο Τσιμπάντα βρήκε την πιο απίστευτη λύση στο πρόσωπο των γιαγιάδων. Από το 2006, μαζί με την ομάδα του έχει εκπαιδεύσει περισσότερες από 400 κυρίες που παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε 70 κοινότητες της Ζιμπάμπουε. Μόνο το 2017, το Παγκάκι της Φιλίας, όπως λέγεται το πρόγραμμα, στήριξε 30 χιλιάδες
Οι γιαγιάδες κάθονται στα παγκάκια τους και κάνουν κάτι πολύ σπάνιο: Ακούν. Κι έπειτα, οδηγούν τον καθένα στη λύση του προβλήματος χωρίς να δίνουν υποδείξεις.

https://www.portraits.gr/need-to-know/t ... tathlipsis



--

Kufungisisa (thinking too much): a Shona idiom for non-psychotic mental illness



Non-psychotic mental disorders are very common in primary care settings in Zimbabwe. Sociocultural factors play a profound role in the manifestation of such illness, and local idioms and concepts of illness need to be understood and related to biomedical psychiatric concepts originating in EuroAmerican cultures. One such Shona concept is kufungisisa or thinking too much. This article describes some clinical correlates and the contextual meaning of this term summarising the findings of two studies and the details of a third. Kufungisisa is used to mean both a cause and a symptom of illness. Both patients and care providers view this term as being related to mental, social and spiritual distress. The term is strongly related to biomedical constructs of non-psychotic mental illness, but is not specifically related either to depression or anxiety. We suggest that the conceptual equivalent of this term is "feeling stressed" or, in psychiatric terms as a non-specific "neurotic mental illness". Using the term kufungisisa may increase awareness and recognition of non-psychotic mental illness by the community and primary health care providers.

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/7553793/

Γιάννης έγραψε: 12 Απρ 2021, 00:14

Antipnevma έγραψε: 11 Απρ 2021, 20:19

Γιάννης έγραψε: 11 Απρ 2021, 19:49

Ισχύει. Είναι αρρώστια ακόμα χειρότερη από την κατάθλιψη.

Αν είσαι καταθλιπτικός, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ένα σύνολο διδαχών που ενισχύουν την ήδη υπάρχουσα πεποίθηση σου ότι είσαι ανάξιος, σιχαμερός και άχρηστος και ότι θα έπρεπε να αισθάνεσαι ένοχος που υπάρχεις.

Αυτές οι βλακείες που λες είναι ζήτημα να ισχύουν ακόμα και για τις πιο παλαβές προτεσταντικές αιρέσεις. Ο καταθλιπτικός άνθρωπος θέλει βοήθεια. Ας έρθει στην εκκλησία του Χριστού και θα την βρει.

Α, εντάξει, σώθηκε τώρα...

Ο Χριστός είναι το Παν και το Παράπαν. Μας λέει το εξής: "εδόθη μοι πάσα εξουσία επί ουρανού και γης". Άρα τι έχετε να φοβάστε εάν με την ελεύθερη βούλησή σας τεθείτε υπό την εξουσία του; Τίποτε και ακόμη λιγότερο από το τίποτε. Όποιος αγαπητικά προσκαλέσει τον Χριστό και τον αφήσει να εμφωλιάσει στην καρδιά του, αυτός θα απαλλαγεί από κάθε σκοτισμό και κάθε νόσο και κάθε μαλακία. Εμπιστευτείτε τον Χριστό γιατί είναι αλήθεια ότι σώζει.

Στύγιος έγραψε: 14 Απρ 2021, 17:17 Δεν ξέρετε τι εστί κατάθλιψη: άπλυτος για καμιά βδομάδα , οι ώρες να μην έχουν καμιά σημασία, φαγητό πρόχειρα κι όχι, εμμονές και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο κλπ

Το περνάς τώρα αυτό που λες; Αν έφτασες σ' αυτό το σημείο μάλλον προχώρησε η κατάθλιψη. Εγώ θυμάμαι έκανα κάθε 2-3 μέρες, μια φορά μετά από 5 μέρες και εννοείται πως αηδίαζα με τον εαυτό μου αλλά δεν είχα κουράγια να κινηθώ. Ευτυχώς ήταν χειμώνας και ήμουν όλη μέρα ξαπλωμένη ούτως ή άλλως. Αυτό το νήμα ειλικρινά όποτε το διαβάζω (ή εμπειρίες κι' άλλων ανθρώπων) θυμάμαι τα δικά μου ή γενικά τι σκατά φάση είναι και θέλω να κλαίω.

AlienWay έγραψε: 14 Απρ 2021, 17:42

Στύγιος έγραψε: 14 Απρ 2021, 17:17 Δεν ξέρετε τι εστί κατάθλιψη: άπλυτος για καμιά βδομάδα , οι ώρες να μην έχουν καμιά σημασία, φαγητό πρόχειρα κι όχι, εμμονές και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο κλπ

Ο καθένας το περνάει διαφορετικά. Εγώ ανέφερα σε προηγούμενο ποστ την εμπειρία μου. Και απ' ότι μου είπαν αυτή ήταν η ήπια μορφή!!!!

Η δική σου δεν ήταν βαριά μορφή αλλά δεν την λες ούτε ήπια. Ήσουν ένα στάδιο πριν τις αυτοκτονικές σκέψεις. Ο ψυχίατρος στο είπε;

- Casper - έγραψε: 15 Απρ 2021, 00:11

Η δική σου δεν ήταν βαριά μορφή αλλά δεν την λες ούτε ήπια. Ήσουν ένα στάδιο πριν τις αυτοκτονικές σκέψεις. Ο ψυχίατρος στο είπε;

Ναι είχε πει ότι θα χειροτέρευε αν δεν έπαιρνα τα φάρμακα, επομένως το φρέναρα κάπως με αυτά.

Στύγιος έγραψε: 14 Απρ 2021, 17:17άπλυτος για καμιά βδομάδα

Κανα χρόνο πες καλύτερα...

Όταν ένας με κατάθλιψη δεν θέλει να κάνει παρέες να τον πιέζουμε να κάνει; Η του κάνει κακό;

Xrist0s4 έγραψε: 27 Αύγ 2021, 00:15 Όταν ένας με κατάθλιψη δεν θέλει να κάνει παρέες να τον πιέζουμε να κάνει; Η του κάνει κακό;

Η πίεση γενικά δεν κάνει καλό.

[/quote]

Η πίεση γενικά δεν κάνει καλό.
[/quote]

Το να κλειστεί σπίτι μόνος του χωρίς παρέες δεν θα έχει χειρότερα αποτελέσματα;

Xrist0s4 έγραψε: 27 Αύγ 2021, 00:15 Όταν ένας με κατάθλιψη δεν θέλει να κάνει παρέες να τον πιέζουμε να κάνει; Η του κάνει κακό;

Η "παρέα" που χρειάζεται είναι να τον ακούσουν και να προσπαθήσουν να καταλάβουν πως ίσως χρειάζεται λίγο χρόνο μόνος του αποκομμένος. Το να είσαι εκεί και να δείχνεις πως νοιάζεσαι είναι αρκετό.

Cavaliere έγραψε: 29 Δεκ 2019, 21:21
Πόσο δυνατή είναι ρεαλιστικά η αντιμετώπιση χωρίς φάρμακα;
Μπορείς να την θεραπεύσεις πραγματικά;

αξιζει να το δειτε ...

Είμαι 22 χρονών και τους τελευταίους 2 μήνες τουλάχιστον νιώθω ότι τα πάντα καταρρέουν. Ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι πως δεν είμαι ικανός για τίποτα και στη συνέχεια δημιουργήθηκαν και άλλα αρνητικά συναισθήματα. Από τότε νιώθω χάλια. Έχω τουλάχιστον 1 μήνα που έχω πυρετό , πονοκεφάλους,πόνο στον αυχένα, ανορεξία, έλλειψη διάθεσης κλπ. Νιώθω πως αυτό που με καταπιέζει είναι η σχολή μου. Ενώ έκανα έναν δύσκολο αγώνα για να καταφέρω να μπω στην σχολή που ήθελα και σε κλάδο που με ενδιέφερε (πληροφορική) αυτήν την στιγμή νιώθω πως μετά από 2 χρόνια που φοιτώ σε αυτήν την σχολή απλά απεχθάθηκα όχι απλά την σχολή αλλά το ίδιο το αντικείμενο. Αυτό το κάνει χειρότερο καθώς είναι μια σχολή που απαιτεί την συνεχή χρήση του υπολογιστή και πλέον δεν μπορώ να κάτσω μπροστά από αυτόν. Γενικά όταν πρώτο μπήκα στην σχολή δεν κατάφερα να κάνω φιλίες και επίσης το πήρα πολύ πατριωτικά και διάβαζα πολλές ώρες μπροστά από τον υπολογιστή. Υπάρχουν και άλλα όμως δεν θέλω να πολυλογώ.

Η σχολή διαθέτει ψυχολόγους αλλά δυστυχώς είμαι σε ουρά αναμονής εδώ και εβδομάδες.

Ο κάθε άνθρωπος διαφέρει αλλά έτυχε να διαβάσω αρκετά νήματα με περιπτώσεις κατάθλιψης και δεν συνάντησα παρόμοια περίπτωση. Θα ήθελα κάποια συμβουλή από οποιαδήποτε έχει την καλή θέληση να απαντήσει σε αυτό το νήμα.

Νιώθω πως είμαι σε σύγχυση και πως δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά και καθαρά . Κάθομαι και ψάχνω σχολές σε ΙΕΚ για επαγγέλματα όπως βοηθός νοσηλευτικής κτλ. Δεν ξέρω πόσο λογική απόφαση θα ήταν να αφήσω την σχολή και να πάω σε μια άλλη ενός διαφορετικού κλάδου και κατώτερου πτυχίου.

Γενικά άλλες ασχολίες πέρα από την σχολή δεν έχω , πέρα από καμία βόλτα με φίλους. Δεν έχω δουλέψει ποτέ και σκέφτομαι πως θα ήταν μια καλή ιδέα να δουλέψω κάπου. Όμως από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα και απλά κάθομαι και μιζεριάζω προσπαθώντας να συνέλθω με βόλτες , λίγο τρέξιμο και αποφεύγοντας να μένω μόνος καθώς κάνει τα πράγματα χειρότερα. Έκανα και κάποιες εξετάσεις και μέχρι στιγμής το μόνο που βρέθηκε ήταν έλλειψη σε D3 η οποία σχετίζεται με τα συμπτώματα της κατάθλιψης.

Τέλος πέρα από οικογενειακά προβλήματα που υπάρχουν και ανύπαρκτες σχέσεις με το αντίθετο φύλο θεωρώ πως μάλλον το πρόβλημα μου είναι η δυσκολία της σχολής μου και το διάβασμα που απαιτεί. Ίσως τελικά να μην έκανα για το πανεπιστήμιο άσχετα που δεν χρωστάω πολλά μαθήματα.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά , σωματικά και ψυχικά.

δεν ακούγεσαι και σε κακή κατάσταση, παρακολουθείς την σχολή, μελετάς, έχεις κάποιους φίλους και πάς βόλτες, τρέχεις. υπάρχουν και πάρα πολύ χειρότερα. Ίσως λόγω χαρακτήρα να χρειάζεσαι τύπου δουλειές που δίνουν δομή, οργάνωση στην ζωή σου, πχ στρατιωτικές, δάσκαλος. Πληροφορική είναι χαοτικό και ραγδαία μεταβαλλόμενο πολύ και σε αντικείμενο και εργασιακά, θέλει πιο τυχοδιώκτες. Τωρα να αλλάξεις δεν εισαι μεγάλος, αν δεν έχεις μείνει πίσω, ισως αξίζει 1-2 χρόνια να τελειώσεις.