Το μαρτύριο του να υποστηρίζεις την Εθνική Αγγλίας δεν τελειώνει ποτέ
Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Η ομάδα που έχει συνδεθεί αποκλειστικά σχεδόν με δράματα, αποτυχίες, κλάματα, ματαιώσεις, ματωμένους παίκτες και ματωμένους οπαδούς, βρίσκεται ξαφνικά στον απεχθή ρόλο του ισχυρού που διαθέτει τα μεγάλα μέσα
Δημήτρης Πολιτάκης
https://www.lifo.gr/stiles/daily/martyr ... ionei-pote
ΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ υποστηρίζουμε παιδιόθεν την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αγγλίας, είτε επειδή είχαμε καταπιεί αμάσητους και σε τρυφερή ηλικία διάφορους ωραίους μύθους περί βρετανικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας είτε από μαζοχισμό και ροπή στο μελόδραμα (πώς γίνεται να επιμένεις να υποστηρίζεις μια ομάδα που διαρκώς σπάει τα μούτρα της με τόσο θεαματικό πλην όμως προβλέψιμο τρόπο;) είτε εξαιτίας κάποιας άλλης παθολογίας που δεν έχει επαρκώς αναλυθεί, βρισκόμαστε αυτές τις μέρες σε μια εξαιρετικά άβολη και περίεργη θέση.
Η ομάδα κατάφερε να φτάσει μετά από 55 ολόκληρα χρόνια στον τελικό μιας μεγάλης διοργάνωσης, κι όμως δεν επιτρέπεται να χαρεί όσο θα ήθελε. Κι αυτό γιατί είναι σα να άλλαξε ξαφνικά κατηγορία και είδος αυτό το προβληματικό brand που συμπαθούσαμε για τις ρωγμές και τις πεισματικές ψευδαισθήσεις του. Είναι σα να μετακόμισε ξαφνικά η Εθνική Αγγλίας από την περιοχή του αμφιλεγόμενου και του cult στο καθεστωτικό mainstream. Και μάλιστα στον ρόλο του κακού.
Η Αγγλία που νίκησε τη συμπαθή σε όλους Δανία (που βάδιζε με ένα ηθικό πλεονέκτημα μετά το συγκλονιστικό περιστατικό με τον Έρικσεν) με αμφισβητούμενο πέναλτι
Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Η ομάδα που με εξαίρεση εκείνο το προϊστορικό σχεδόν Παγκόσμιο του 1966 (που κατέκτησε στον ίδιο χώρο όπου θα αγωνιστεί μεθαύριο, απέναντι στον μπάρμπα Κιελίνι και τους φτερωτούς του κάγκουρες) έχει συνδεθεί αποκλειστικά με δράματα, αποτυχίες, κλάματα, ματαιώσεις, ματωμένους παίκτες και ματωμένους οπαδούς (οι τελευταίοι συχνά λόγω βλακείας, μέθης και φαρσικών αυτοτραυματισμών), βρίσκεται ξαφνικά στον απεχθή ρόλο του ισχυρού που διαθέτει τα μέσα, παρότι, δυο μέρες πριν από τον τελικό του Euro, μια χώρα όπως η Ελλάδα έχει ένα τρόπαιο περισσότερο.
Η μακροχρόνια και συνεπής υποστήριξη της Εθνικής Αγγλίας, ειδικά από μη Βρετανούς οπαδούς, αποτελεί περισσότερο «συλλογική» παρά «εθνική» προτίμηση.
Προφανώς δεν συμπάθησε ποτέ κανείς την Αγγλία επειδή ήταν η «Βραζιλία της Ευρώπης», όπως η Ολλανδία, ή επειδή ικανοποιούσε κάποια στρατόκαβλα ένστικτα περί επιμονής και τελικής επικράτησης, όπως η Γερμανία, ή επειδή υπήρξε εντυπωσιακό αουτσάιντερ, όπως διάφορες «μικρότερες» ποδοσφαιρικές δυνάμεις κατά καιρούς.
Μακάρι να σηκώσει κάτι επιτέλους, αλλά τότε θα έχει αλλάξει αμετάκλητα η φυσιογνωμία της. Win-win ούτως ή άλλως, είτε ως μισητή νικήτρια είτε ως αιώνια χαμένη.