Chilloutbuddy έγραψε: 19 Φεβ 2025, 04:46
marabou έγραψε: 18 Φεβ 2025, 23:31
Τουλάχιστον για κάποιους που δεν είναι χωμένοι για τα καλά στα οικονομικά. Ας σχολιάσουν, αν θέλουν, όσοι ξέρουν από οικονομικά.
Δεν ξέρω πόσοι και ποιοι ξέρουν από οικονομικά.
Δε χρειάζεται να ξέρεις οικονομικά. Αυτή είναι η πραγματική αξία του Μαρινάκη, ότι εξηγεί βασικές έννοιες όσο πιό πλαστελινικά γίνεται, όποιος δεν καταλαβαίνει και έτσι τότε πρέπει να ξαναπάει δημοτικό (σόρι).
Περίπλοκο σε όλα τα ασφαλιστικά είναι να προυπολογίσεις τις μελλοντικές ανάγκες για εισφορές και συντάξεις, εκεί χρειάζεται μαθηματικά και στατιστική αλλά αυτή τη δουλειά έτσι κι αλλιώς δεν την κάνουν οικονομολόγοι, την κάνουν αναλογιστές και απλά μας δίνουν το αποτέλεσμα.
Το ασφαλιστικό ειδικά το Ελληνικό είναι όσο πιό απλό γίνεται, μηνιαίες εισφορές από εργαζόμενους + συμπλήρωμα απ'τον κρατικό προυπολογισμό
= μηνιαίες συντάξεις. Τα αποθεματικά ξέχνα τα, είναι αδιάφορα και ασήμαντα.
Το συμπέρασμα και η γνώμη του Μαρινάκη έχει τόση αξία όσο η γνώμη του καθενός, όπως είπε κι ο Κάλαχαν οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουν από μία. Αλλά η ικανότητά του να εξηγεί με απλά λόγια είναι πραγματική και χρήσιμη.
Διάβασα και το άρθρο που έδειξε ο nik_killthemall. Πολύ μου άρεσε και το βρήκα εξίσου διαφωτιστικό. ο αρθρογράφος μάλιστα είναι και φυσικός και έχει θετική σκέψη.
Το δικό μου ταπεινό συμπέρασμα είναι ότι έτσι όπως πάμε, κάποτε θα τον πιούμε ως χώρα. Μακροσκοπικά και φιλοσοφικά αυτό δεν θα πρέπει να μας πειράζει. Ίσα ίσα θα συμβαδίσουμε με έναν κανόνα της φύσης - σχήμα λόγου - όπου τα συστήματα όσο δεν τροφοδοτούνται με ενεργεία φθείρονται και καταστρέφονται φυσικά -Εντροπία.
Αυτό θα είναι απλά μια παρατήρηση για τους ανθρώπους στο απώτερο μέλλον. Εμείς όμως ως εξαρτημένα όντα με το πρόσφατο παρελθόν και το εγγύς μέλλον έχουμε λόγο να ανησυχούμε αφού νιώθουμε ότι μας αφορούν οι κοντινοί αυτοί χρόνοι. Άρα κάτι πρέπει να κάνουμε.
Κι αυτό είναι να βρεθούμε στο ιδανικό σημείο να αντιστοιχεί ο κάθε συνταξιούχος σε νέους εργαζόμενους με την αναλογία 1:5 - θα έλεγα, ίσως και παραπάνω αν είναι εφικτό. Οπότε η πρώτη λογική σκέψη άλλα απλήστως απλοϊκή είναι να κάνουμε παιδιά όσο πιο πολλά μπορούμε
Το δεύτερο που έχει να κάνει με το κεφαλοποιητικο κομμάτι των εσόδων του κράτους, δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να είναι από ένα ικανό φορολογικό σύστημα ώστε να προσφέρεται για πολλές επενδύσεις και επιχειρηματικότητα. Κάθε κυβέρνηση το αλλάζει με την κοντόφθαλμη προοπτική των επόμενων εκλογών

Ας γινόταν ένα απαράβατο άρθρο του συντάγματος όπου ο φόρος για τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις θα είναι 8 η 10 τοις εκατό. Λέω ένα νούμερο χωρίς να ξέρω απλό από ερεθίσματα που έχω νομίζω ότι κάπου εκεί είναι αυτό που λέω "ικανό" να προσελκύσει. να μην μπορεί αυτό να αλλάξει καθώς είναι θεμελιώδες άρθρο.
Και τα δυο οράματα που θέτω - τα λέω έτσι γιατί δεν ξέρω τι άλλο μπορούν να θεωρηθούν, χρειάζονται κάτι μη υλικό και μη απλοϊκό. Κι αυτό θεωρώ πως είναι η
έμπνευση. Κάποιος παράγοντας τέλος πάντων που δίνει μια αλλαγή πορείας η κάποια φόρα στη ζωή μας ώστε να τη βάλει σε μια άλλη πορεία.
Άρα - λέω τώρα - τι καλύτερο από μια υγιής πολίτικη σκέψη; Έναν εκδημοκρατισμό, μια παιδεία τέτοια που θα έχει σφοδρή επίδραση στη νοοτροπία.
Καταλήγουμε λοιπόν στα κόμματα και στην ανεπάρκειά τους. Και όχι, δεν κάνει τίποτα η σημερινή κυβέρνηση για την καλύτερη ποιότητα αυτής της πορείας μας. Ούτε η κυβέρνηση του Συριζα έκανε. και αναφέρομαι στο κομμάτι της διακυβέρνησης. Ξεπούλημα, εντολές έξωθεν και άνωθεν, διατήρηση του καθεστώτος "κάνουμε κοινωνικο-πολιτικά μερεμέτια να ανακουφίσουμε πρόσκαιρα και καμιά μακροσκοπική προοπτική.
Το ξαναλέω...
αυτό στο κομμάτι της διακυβέρνησης και όχι στο κομμάτι των
συνθημάτων και των
αφηγημάτων. Όλοι τα κατηγορούν αυτά ως μιάσματα που θέλουν να αποφύγουν για να νιώσουν ότι δεν πιάνονται κορόιδα, ότι είναι καθαρότερα σκεπτόμενοι, πιο ρεαλιστές και πιο σοβαρά υπεύθυνα τοποθετημένοι πολιτικά. Όμως, χίλιες φορές προτιμώ τα συνθήματα, τα αφηγήματα και το παραμύθιασμα που θα κατηγορούσε για παράδειγμα ο killthemall. Γιατί αν υπάρχει τέτοια αρμονία και τέτοια δύναμη ώστε να διατηρηθούν αυτά - είτε από την επιρροή ενός χαρισματικού ηγέτη, είτε από την ακλόνητη δυναμική ενός κινήματος όπως ζούσαμε πριν το 2015 που είδαμε ότι έκανε την έκπληξη να βγάλει αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη - θα δουλεύαμε. Θα δουλεύαμε πιο δυνατά κι ας ζούσαμε με την αυταπάτη του τέλειου που έρχεται. Το όραμα θα ρίζωνε θα επηρέαζε τους θεσμούς και θα γινόταν θεσμός αν θες - το λέω ποιητικά.
Κάτι λοιπόν θα έμενε και κάτι θα λειτουργούσε.
Ας αλλάξουμε συμπεριφορές, αυτό λέω. Όσοι αντιδρούν, κατακρίνουν με στείρα κριτική, κοροϊδεύουν και εμποδίζουν κάθε νέα σκέψη, ικανοποιούν μόνο απωθημένα και έναν αντικοινωνικό ρόλο που αποδέχτηκαν - και δεν ξέρω γιατί. Αυτό κάνουν καθημερινά με πονταρίσματα σε όλα τα μέσα, επιθετικά και απαξιωτικό, Τι κερδίζουν; Τίποτα.
Και η πολιτική ζωή ολοένα και φθείρεται.