Του Γιώργου Καραμπελιά
Η Σπίθα τρεμοσβήνει, η πυρκαγιά φουντώνει!
2011
Δυστυχώς, όλοι εμείς που συμμετείχαμε συγκρατημένα, και κρατώντας μικρό καλάθι σε αυτό εγχείρημα, επιβεβαιωθήκαμε.
Εντούτοις, θα θυμίσουμε σε όλους τους φίλους, που μας κατηγορούν σήμερα ότι, «αφού τα ξέρατε γιατί συμμετείχατε», πως, από την αρχή, είχαμε φροντίσει, για όσους καταλάβαιναν, να ορίσουμε και τα όρια αυτού του εγχειρήματος. Γράφαμε λοιπόν στο κύριο άρθρο του περιοδικού Άρδην, στο τεύχος 83, τον Ιανουάριο του 2011:
Διότι, ακόμα και αν εμείς ως Άρδην αλλάξουμε θέσεις, ακόμα και αν ο ίδιος ο Μίκης αλλάξει θέσεις, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως αυτές οι θέσεις είναι που συσπειρώνουν τον λαό και αυτές αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί το κίνημα που έρχεται στη χώρα μας. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του πατριωτισμού, της οικονομικής δικαιοσύνης, της περιβαλλοντικής ισορροπίας και της άμεσης δημοκρατίας». Αυτά γράφαμε τον Ιανουάριο του 2011.
Το ότι σήμερα ο Θεοδωράκης, για μια ακόμα φορά, όπως δυστυχώς το έχει κάνει τόσες φορές στην ιστορία του («Καραμανλής ή τανκς», «ελληνοτουρκική φιλία», συμμετοχή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, σωτηρία της κυβέρνησης Σημίτη στην υπόθεση Οτσαλάν, υποδοχή του Ερντογάν στο σπίτι του, μόλις ένα χρόνο πριν), επέλεξε να σπαταλήσει το τεράστιο απόθεμα της δημοτικότητας και της εμπιστοσύνης που του έχει προσφέρει αφειδώλευτα ο ελληνικός λαός, μας λυπεί ιδιαίτερα. Και παρότι προϊδεασμένοι, βρεθήκαμε και εμείς προ εκπλήξεων. Διότι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτός ο άνθρωπος, με τις μεγάλες ικανότητες και τα μεγάλα χαρίσματα, μπορούσε να διαπράξει μέσα πέντε μήνες τόσες μικρότητες και τόσες αυθαιρεσίες, που όποιος δεν τις έχει παρακολουθήσει από κοντά δεν θα μπορούσε να τις πιστέψει.
Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν να τις χρεώσουμε στην αντιφατική φύση του ανθρώπου και στον πανδαμάτορα χρόνο.
https://ardin-rixi.gr/archives/618
Τo «Κόμμα της Δραχμής» 31 Μαΐου 2012
Υπάρχουν όμως κι άλλοι παράγοντες που παίζουν με το «Κόμμα της Δραχμής»:
Μεγαλοδημοσιογράφοι, μπατιρημένοι επιχειρηματίες, πληρωμένοι πολιτικοί παντός καιρού, και άλλοι, όλη αυτή την περίοδο, φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα της επιστροφής στη δραχμή. Όλοι αυτοί είτε έχουν ένα σημαντικό απόθεμα σε ευρώ εκτός Ελλάδας, είτε έχουν χρέη που ελπίζουν να σβηστούν στο χάος που θα ακολουθήσει, είτε πληρώνονται ανοιχτά από ξένα κέντρα και επιχειρηματίες, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, αποτελούν απλώς χρήσιμους ηλίθιους. Πάντως, όλοι μαζί συμβάλλουν και συμμετέχουν, με επαναστατικές και αντιμνημονιακές κορώνες, σε αυτό το εγχείρημα. Γι’ αυτό θα δούμε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς να ποντάρουν ανοιχτά σε «προσωπικότητες» ανασυρμένες από την αφάνεια, να τους υπερπροβάλλουν, σε βαθμό κακουργήματος, κάποτε ακόμα και όταν έχει εξαντληθεί ο ρόλος τους, και να τους εξαφανίζουν με τον ίδιο τρόπο που τους ανέβασαν στα ύψη. Και βλέπουμε αυτό το γαϊτανάκι να συνεχίζεται από άλλα κανάλια, άλλα ραδιόφωνα, άλλα λαθρόβια έντυπα και άλλους πρωταγωνιστές. Το βέβαιο είναι πως υπάρχουν κόμματα, καθώς και «προσωπικότητες», που εμφανίζονται ως αντιμνημονιακές και είναι συνδεδεμένες άμεσα και υπόγεια με αυτά τα συμφέροντα.
πηγη
https://ardin-rixi.gr/archives/5926
Για Κουφοντινα
23 Φεβρουαρίου 2021
Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα: Το Κράτος Δικαίου να παρέμβει πριν να είναι αργά!
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.
Το Άρδην είναι από τα πολιτικά ρεύματα εκείνα, που από πολύ νωρίς –τον εμπρησμό των Κατράντζου και Μινιόν το 1980– διαχωρίστηκαν με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο από την τρομοκρατική δράση. Διείδε από τότε τον ασύμβατο χαρακτήρα της δράσης της, μέσα σε μια όντως καχεκτική δημοκρατία: Γιατί να επιδιώκεται η συνέχεια μιας δραστηριότητας, θεμιτής μέσα στην δικτατορία ή την ξένη κατοχή, σε μια εποχή διεύρυνσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων; Που ακριβώς θα οδηγούσε αυτός ο δρόμος; Γιατί πρέπει να επιμείνουμε ως κοινωνία στο έρεβος του εμφυλίου, ενώ τα καταστροφικά για όλους αποτελέσματα εξελισσόταν και εξελίσσονται ακόμα μπροστά στα μάτια μας; Το άδικο, η κρατική αυθαιρεσία, η ασυδοσία των αμετανόητων για τα δικά τους πεπραγμένα ελληνικών αρχουσών τάξεων, δεν μπορούν να δώσουν από μόνα τους απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.
Πηγη
https://ardin-rixi.gr/archives/232307
