Ο ίδιος ο Σαμαράς το 2009 μιλούσε για έλλειμμα 3-6%.
Μετά ο ίδιος, όχι άλλος, παραδεχόταν ότι ήταν 15%.
Εν ολίγοις έμμεσα παραδεχόταν τον πολιτικό αμοραλισμό και τις σπατάλες.
Οι ευθύνες του ΓΑΠ είναι μεγάλες στο ζήτημα του ύψους της λιτότητας και της διάρθρωσης της και ενώ γνώριζε ότι υφίστατο ζήτημα. Και είναι συμμέτοχος της χρεοκοπίας μαζί με κύριο πρωταγωνιστή τον Καραμανλή και κομπάρσο τον Σημίτη.
Όμως του παρέδωσαν μία βόμβα, δηλαδή θα έπρεπε να εφαρμόσει αρκετά περιοριστική πολιτική με μεγάλες περικοπές και όχι απλώς στασιμότητα μισθών που έλεγε ο Καραμανλής. Ότν δίνεις σε κάποιον την βόμβα, δεν μπορεί να τον κατηγορείς σαν φταίει εκείνος που έσκασε η βόμβα στην οικεία και δεν την πέταξε στον γκρεμό. Εσύ του την έδωσες.
Βλέπουμε ένα δείγμα από το όργιο παροχών του Καραμανλή
Δηλαδή, ο Καραμανλής έβαλε το όριο παροχών τόσο υψηλά, ώστε η επόμενη εν δυνάμει κυβέρνηση θα έπρεπε να πλειοδοτήσει ακόμα περισσότερο, ειδικά της κεντροαριστεράς.
Ο Καραμανλής ήταν έξυπνος. Για να πετύχει μεγάλη ήττα, μίλησε για ήπια λιτότητα. Ο Μητσοτάκης το 1993 ηττήθηκε με μικρότερη διαφορά και με αντίπαλο τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Σαμαρά, παρότι ήταν λιγότερο ευχάριστος από τον Καραμανλή. Γιατί;
Διότι και ξέχωρα από σπατάλες και υπερβάσεις που επίσης έκανε(μύθος η λιτότητα), ήταν σχετικά εγκρατής και με συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία, διαρκώς μιλούσε για τα ίδια. Είχε μία σταθερότητα σε αυτό.
Αντιθέτως, το ότι ο Καραμανλής ενώ έδινε αθρόα χρήμα, μετά τόνιζε ότι η ροή θα μειωθεί, τότε έστειλνε το μήνυμα στον ψηφοφόρο να πάει στον επόμενο πλειοδότη ή και σε πολλούς από εμάς ότι όταν ένας πολιτικός σε ΔΕΘ μιλάει για μέτρα, τότε τα πραγματικά μέτρα που χρειάζονται είναι τριπλάσια.
Γιατί ακόμα και ένας πολιτικός ειλικρινής, θα τα παρουσιάσει λιγότερο αυστηρά τα πράγματα, έστω και ανακλαστικά.