Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

[Υπερκουλτουριάρης]

Ο Μουσολίνι, ως πρώην Σοσιαλιστής, μισούσε θανάσιμα το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, άλλα δεν είχε τόσο μίσος για τους ιταλούς λενινιστές.

Αμφίπλευρα το αίμα νερο δεν έγινε. Τον Αύγουστο του 36 ο Τολιάτι με τον Λόνγκο, δημοσιεύουν την επιστολή προς τους Φασίστες.
<< Έχουμε κάθε λόγο να περηφανευόμαστε για την Πατρίδα μας. Φασίστα εργατη σου απλώνουμε το χέρι, διότι θέλουμε την βοήθεια σου για να κάνουμε ισχυρή ελεεύρη και ευτυχισμένη την Ιταλία μας. Εμείς οι κομμουνιστές, υιοθετούμε το φασιστικό πρόγραμμα του 19, γιατί είναι ένα πρόγραμμα ειρήνης,ελευθερίας και προστασίας των συμφερόντων των εργαζομένων.... σας ζητούμε να προχωρήσουμε ενωμένοι για την πραγματοποίηση αυτού του προγράμματος".
Λαικό μέτωπο με τον Μουσολίνι

Ο Λίντερ έχει δίκιο. Ο Φασισμός, είναι μικροαστισμός, πράγμα σωστό. Η αστική και η εργατική κατάσταση, είναι αντικοινωνική.
Όταν αναφέρομαι σε φασισμό, δεν έχω στο μυαλό μου κάθε δικτατορικό καθεστώς. 36 και 67 ας πούμε, είναι αστικές αποικιακές δικτατορίες.

[Golden Age]

Τα φασιστικά και φασίζοντα κινήματα,ήταν σαν τα σημερινά κόμματα εξουσίας. Πολυσυλλεκτικά. Λογικό να υπήρχε και μερίδα εργατών-υποστηρικτών, όπως αντίστοιχα είχε εργατική υποστήριξη τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ακόμα και τα συντηρητικά. Άλλα αυτό δεν αναιρεί ότι στην ουσία τους, αυτά τα κινήματα ήταν μικροαστικά.

Αυτό που θέλω να π είναι ότι δεν εξέφραζαν καμμία αντιεργατική ρητορική. Τουναντίον, η συμμετοχή εργατών σε αυτά, είχε ειδικές αναφορές.

[The Great Leader]

Τα φασιστικά και φασίζοντα κινήματα,ήταν σαν τα σημερινά κόμματα εξουσίας. Πολυσυλλεκτικά. Λογικό να υπήρχε και μερίδα εργατών-υποστηρικτών, όπως αντίστοιχα είχε εργατική υποστήριξη τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ακόμα και τα συντηρητικά. Άλλα αυτό δεν αναιρεί ότι στην ουσία τους, αυτά τα κινήματα ήταν μικροαστικά.

Αυτό που θέλω να π είναι ότι δεν εξέφραζαν καμμία αντιεργατική ρητορική. Τουναντίον, η συμμετοχή εργατών σε αυτά, είχε ειδικές αναφορές.

Εξέφραζαν λύσεις του "νοικοκύρη". Συνεργασία των τάξεων για το καλό του έθνους, κορπορατιστικές μεθόδους στην οικονομία και παροχές και επιδόματα για να ξεγελιέται ο εργάτης. Ταυτόχρονα,αφαιρούνται τα εργαλεία πίεσης του εργάτη(απεργία), οπότε αν οι ανάγκες του έθνους επιβάλλουν να σφίξει ο εργάτης το ζωνάρι, να μην μπορεί να διαπραγματευτεί. Η βασική κοινωνική πολιτική του φασισμού ήταν "ο νόμος και τάξη".

[Υπερκουλτουριάρης]

Μου ξέφυγε στην πρώτη ανάγνωση, αλλά είναι το πιο ενδιαφερον απόσπασμα. Στην ίδια τελευταία συνέντευξη,από τις φυλακές κλείνει έτσι:
" ... Εκείνο που ξέρω είναι πως αν το κίνημα που νικά,αποδείξει ότι είναι ένα κίνημα αντιδραστικό,τότε θα αποσυρθώ από την φάλαγγα και οπωσθήποτε θα ξαναγυρίσω έπειτα από λίγους μήνες σε αυτή ή σε κάποια άλλη φυλακή!"