Εχω δηλωσει οτι δεν πιστευω σε θρησκειες με τιποτα,αλλα απο κει και περα το αγνωστο.Θεωρω πραγματικα απειρως ανοητο καποιος να ειναι σιγουρος για την υπαρξη ανωτερης διαννοιας, και το αντιθετο.Δεν ειμαστε σε θεση να το αντιληφθουμε.Τα βλεπουμε εντελως απο τον μικροκοσμο μας,οπως ενα σκουλικι δεν μπορει να αντιληφθει την υπαρξη των μαυρων τρυπων.
Βλεπουμε ελαχιστα πραγματα.Οτι μας επιτρεπουν οι αισθησεις μας,που ειναι ετσι φτιαγμενες ωστε να βλεπουν συγκεκριμενα πραγματα,αλλιως μαλλον ολα φως θα τα βλεπαμε η μια κοσμικη σουπα.
Δεν ειναι λειτουργικο.
Πριν μερικους αιωνες πραγματα που τωρα η επιστημη τα εχει βρει και ειναι δεδομενα,τοτε ηταν επιστημονικη φαντασια και ανοησιες τρελων ανθρωπων.
Παμε παρακατω.Γιατι οπωσδηποτε πρεπει να ταυτιζουμε την υπαρξη συνειδητοτητας μετα σωματικου θανατου,με θρησκειες;Γιατι πρεπει να ταυτιζουμε οπωσδηποτε την υπαρξη ανωτερου σχεδιασμου,παλι με θρησκειες,που ειναι ανθρωπινα δημιουργηματα;
Ειναι ενα πολυ μεγαλο λαθος και παγιδα που πεφτουν πολλοι.Για μενα βεβαια.
Αλλα ας το δουμε καπως και σε σχεση με θρησκειες ή σε σχεση με υπαρξη ανωτερου σχεδιασμου.
Αν....και βαζω ενα τεραστιο ΑΝ,υπαρχει συνειδητοτητα περα απο τον θανατο,ΑΝ υπαρχει μια ανωτερη διαννοια,ενας ας πουμε ανωτερος σχεδιασμος,τι θεωρειτε πιο ας πουμε δικαιο;Διοτι Αν υπαρχει ανωτερο σχεδιασμος,λογικα θα ειναι δικαιος,δεν μπορει να ειναι ανοητος.
Τι θεωρειτε πιο δικαο,πιο ''λογικο'' και ας πουμε πιο σωστο:
-Το να ζεις
μια ζωη,και μονο μια ζωη,γεννημενος σε συγκεκριμενες συνθηκες,μεγαλωμενος με συγκεκριμενους γονεις,σε συγκεκριμενο περιβαλλον,και οταν πεθανεις να κρινεσαι απαξ και δια παντως,και να ανταμοιβεσαι με παραδεισο,οτι και να σημαινει αυτο,ή να τιμωρησε και να πηγαινεις κολαση,οτι σημαινει αυτο,πχ κολαση θα μπορουσε να ειναι η απουσια του θεου και η απολυτη μοναξια αιωνια.
-ή οταν πεθαινεις να κλεινει ενας κυκλος και να ξεκιναει ενας αλλος,ξεκινωντας απο εκει που σταματησες,με την εννοια του ποσο σοφια αποκτησες,ωριμοτητα κλπ,και συνεχιζεις τον κυκλο σου,μεχρι να παρεις τα μαθηματακια σου και να πιασεις το νοημα;και οσο δεν πιανεις το νοημα,τοσο να ξαναζεις,να ξαναβασανιζεσαι,και ξανα μανα απο την αρχη;Και οσο δεν το πιανεις,παλι τα ιδια;
Εγω σαφως θεωρω οτι το δευτερο,δηλαδη η μετενσαρκωση,μου φαινεται πιο ''λογικο'',ΑΝ υπαρχει ενας ανωτερος σχεδιασμος.
Οποτε Αν ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ,σε ενα ειδος μετενσαρκωσης μου φαινεται,και οχι σε κολαση η παραδεισο απο μια ζωη.
Τα υπολοιπα,τι εκανε η ησαιας,ο τουταχγαμων,και η θεια μου στα πετραλωνα,καμια σχεση δενε χουν.
Το γιατι δεν θυμομαστε αν υπαρχει μετενσαρκωση,ειναι απολυτα λογικο.Παντα συμφωνα με το δικο μου σκεπτικο.Αν θυμομασταν,η μετενσαρκωση δεν θα ειχε κανενα νοημα.Το μυστηριο θα ειχε λυθει,θα ξεραμε οτι ελα μωρε...εχουμε τοσες ζωες να ζησουμε,στην επομενη θα το προσπαθισω καλυτερα.
ΥΓ.Γενικα η αλικατ τα λεει ωραιοτατα.
ΥΓ2: Κατι παπαριες βεβαια,που ειδα πιο πανω ,διηγησεις εννοω,με κατι αστρα κλπ,δεν ειναι σοβαρα.
Ανώτερος! Μη γαμήσω 
Από που θες να αρχίσω; Από τη γέννα των συνθηκών; Από τη γέννα των γεννών; Την κατάρα του τίποτα; Την ακύματη φύση του είναι; ( Το τελευταίο δεν το ξέρω. Πως το αναφέρω; 
)