Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;

[Πάνας]

Από τα "γουρούνια" όλα να τα περιμένεις! Εγώ είμαι έτοιμος. : )

Κάποια στιγμή θα σου γράψω το σκηνικό με αυτό το βιβλίο σε πμ μάλλον.

Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας
θα σας φάνε ζωντανούς
Κανίβαλοι, κανίβαλοι θα γίνουνε


https://www.youtube.com/watch?v=yQd1_mze-Mk

[Χαοτικός]

Τίποτα. Τα έχω διαβάσει όλα.

[Juno]

Μόλις αγόρασα Την φάρμα των ζώων του Τζώρτζ 'Οργουελ... ακόμα είμαι στην εισαγωγή αλλά είμαι εντυπωσιασμένος με αυτά που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.

Μόλις το τελειώσω θα γράψω και την γνώμη μου.

Εγώ την διάβασα στο Γυμνάσιο.

[Juno]

Απίστευτο βιβλίο! Πρέπει να το διαβάσουμε όλοι!
Και να το κάνουμε και δώρο για να το διαβάσουν περισσότεροι!

http://www.lifo.gr/print/book_feature/82015

Γι' αυτό, εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε κανείς να εκλάβει την Υποταγή ως ένα τρομακτικά φουτουριστικό αφήγημα που μοιάζει να συμπορεύεται με τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία σχεδόν προβλέπει με τρόπο ανατριχιαστικό.

Η ιστορία αφορμάται από το γεγονός της ήττας των κεντρικών κομμάτων της Γαλλίας, δηλαδή του Σοσιαλιστικού Κόμματος και της γαλλικής Δεξιάς, από τη Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο των εκλογών που διεξάγονται το 2022. Μοναδική τους λύση, λίγες μόλις μέρες πριν από τον δεύτερο γύρο, είναι να συμπαραταχθούν με το νεοσύστατο κόμμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του ηγέτη του Μοχάμεντ Μπεν Αμπές.

Ο υποτιθέμενα μετριοπαθής ηγέτης, ο οποίος μπορεί να κρύβει τις φανατικές ιδέες του πίσω από ένα καινούργιο κουστούμι και τα σαράντα του χρόνια πίσω από το πάχος και ένα απεχθές σαρκίο, καταφέρνει να αναδειχθεί σε πρώτο μουσουλμάνο ηγέτη ευρωπαϊκής χώρας – με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Πολύ σύντομα η Γαλλία θα μετατραπεί στο κέντρο εξάπλωσης του μουσουλμανισμού (ακόμα και το όνομα «Μουσουλμανική Αδελφότητα» προσιδιάζει σε αυτό των αδελφών μουσουλμάνων, τη γνωστή τρομοκρατική οργάνωση που είναι υπεύθυνη για μια σειρά από χτυπήματα και που χρηματοδοτείται –κάτι που καθιστά σαφές το βιβλίο– από τη Σαουδική Αραβία με ποτισμένα στο αίμα πετροδόλαρα).

Αναγκαστικά, πολλοί Γάλλοι, ύστερα από την ανάληψη της εξουσίας από τους εκφραστές του Ισλάμ, εγκαταλείπουν το Παρίσι, όπως και η φιλενάδα του συγγραφέα, καθηγητή και πρωταγωνιστή η οποία αναζητά καταφύγιο στο στρατοκρατούμενο Ισραήλ.

Παραδόξως, το μουσουλμανικό ηγετικό κόμμα καταφέρνει να κερδίσει έδαφος στις συνειδήσεις των πολιτών έναντι των αντιπάλων του, καθώς μειώνει την ανεργία στέλνοντας τις γυναίκες αναγκαστικά στο σπίτι, ενώ η εγκληματικότητα σχεδόν εξαλείφεται.
Κι αν όλα αυτά στο βιβλίο του μιλούν για έναν σκοταδισμό που πλασάρεται ως οικονομική ευμάρεια –όχι η πρώτη φορά, άλλωστε, στην ιστορία της Δύσης–, ο Ουελμπέκ ζει στην πραγματική ζωή το δικό του δράμα.
Εννοείται ότι με το που εκδίδεται η Υποταγή οι Αριστεροί για μια ακόμα φορά του επιτίθενται αποκαλώντας τον «Λεπέν του ντε Μαγκό», οι ανθρωπιστές τον μισούν και όλοι μαζί αποκηρύσσουν τη φερόμενη ισλαμοφοβία του. Η πραγματικότητα θα τον επαληθεύσει με τον τραγικότερο τρόπο, όχι μόνο στα πρόσφατα χτυπήματα: μία μόλις μέρα μετά την έκδοση του βιβλίου του θα χάσει τον αγαπημένο, κολλητό του φίλο Μπερνάρ Μαρίς στα γραφεία του «Charlie Hebdo», το οποίο έχει αφιερώσει στον Ουελμπέκ, ακριβώς λίγο πριν από το χτύπημα, το εξώφυλλό του: «Το 2015 θα χάσω τα δόντια μου και το 2022 θα αρχίσω το Ραμαζάνι» είναι ο ειρωνικός τίτλος του «Charlie» σε ένα σκίτσο που παρομοιάζει προφητικά τον συγγραφέα με μάγο. Μετά το δραματικό περιστατικό, ο Ουελμπέκ, χάνοντας πολλά λεφτά, θα ακυρώσει την περιοδεία του. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τα χρήματα δεν ήταν η προτεραιότητα του λεγόμενου «κυνικού» συγγραφέα. Πηγή: www.lifo.gr

[Albrecht]

"Με παρατηρούσε. Έψαχνε κάτι σ' εμένα. Σοβάρεψε. "Συνάντησες το θάνατο, αλλά δεν σκότωσες", μουρμούρισε ο γέρος.
Πιστεύω πως ανακουφίστηκε. Άναψε τσιγάρο, κάθισε στις φτέρνες. Ύστερα σώπασε, κοιτάζοντας το εύθραυστο φως έξω. Και δεν τόλμησα να του πω ότι έκανε λάθος."

"Η ιδέα του Σαμ ήταν ωραία και τρελή: να ανεβάσει την Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ στη Βηρυτό. Να κλέψει δυο ώρες απ' τον πόλεμο, παίρνοντας από κάθε στρατόπεδο έναν γιο ή μια κόρη για να τους κάνει ηθοποιούς. Ύστερα να συγκεντρώσει αυτούς τους εχθρούς πάνω σε μια πρόχειρη σκηνή, κάτι ανάμεσα σε κατεστραμμένη αυλή και ρημαγμένο κήπο. Ο Σαμουήλ ήταν Έλληνας. Και Εβραίος. Αδερφός μου, κατά κάποιον τρόπο. Μια μέρα μου ζήτησε να πάρω μέρος σ' αυτή την ποιητική ανακωχή. Μ' έβαλε να το υποσχεθώ, εμένα, έναν θεατράνθρωπο της πλάκας. Και του είπα ναι. Πήγα στη Βηρυτό, στις 10 Φεβρουαρίου 1982, με το χέρι απλωμένο στην ειρήνη. Πριν ο πόλεμος μου απλώσει βάναυσα το δικό του..."

[Πηγαδίσιος]

το η ερμηνεια των ονειρων,αρεσε σε κανεναν;
του ριξα μια ματια αλλα το αφησα

[kalorifer]

το η ερμηνεια των ονειρων,αρεσε σε κανεναν;
του ριξα μια ματια αλλα το αφησα

Καλό, αν έχεις μια αλφα γνώση πάνω στον Φρόιντ. Ειδάλλως θα πρότεινα την Ψυχοπαθολογια της καθημερινής ζωής, του ίδιου. Πρόκειται για ενδιαφέρον και διασκεδαστικο ανάγνωσμα και όχι τόσο φλύαρο όσο η Ερμηνεία των ονείρων.

[kalorifer]

Εγώ διαβάζω αυτό: https://www.ianos.gr/i-sxizofreneia-100 ... 59432.html

[Πηγαδίσιος]

το η ερμηνεια των ονειρων,αρεσε σε κανεναν;
του ριξα μια ματια αλλα το αφησα

Καλό, αν έχεις μια αλφα γνώση πάνω στον Φρόιντ. Ειδάλλως θα πρότεινα την Ψυχοπαθολογια της καθημερινής ζωής, του ίδιου. Πρόκειται για ενδιαφέρον και διασκεδαστικο ανάγνωσμα και όχι τόσο φλύαρο όσο η Ερμηνεία των ονείρων.

καμια απολυτως
ηταν η πρωτη μου επαφη

[Mhtsos]

Κάποια που διάβασα τις προηγούμενες μέρες.



Ωραίο βιβλίο, αν και λίγο δύσκολο να το διαβάσεις λόγω φορμάτ.
Ενδιαφέρουσα η αλλαγή από φανατικό και ονειροπόλο κομμουνιστή σε περισσότερο σκεπτικό ρεαλιστή στην διάρκεια του βιβλίου.


Λίγο χειρότερο από το προηγούμενο λόγω του ότι ο συγγραφέας προσπάθησε να χώσει πάρα πολλά σε ένα βιβλίο. Λίγο βεβιασμένο τέλος με μια χαζή δραματική στιγμή.
Γενικότερα αξιόλογη σειρά, αν και όχι κάτι τοπ.


Το πήγα με το στανιό μέχρι το 30% πριν το παρατήσω.
Οι "καλοί" είναι edgy νίτζα που φτερνίζονται και μισή ντουζίνα οχτροί ψοφάνε (δίχως να καταλάβουν τι τους χτύπησε), η Φύσις της περιοχής είναι σαν παρωδία της Αυστραλίας (όλα τα ζωντανά διψούν για ανθρώπινο αίμα) και στην μέση μια μαλακία ρομάντζο.
Και πολύ χρόνο αφιέρωσα...


Πολύ ωραίο βιβλίο για το θέμα.
Για μέσους έως δυνατούς λύτες όμως.

[Πηγαδίσιος]

focus,η εστιαη της προσοχης
το φαινομενο Ευρηκα

[Albrecht]

(...) Ένα παλιό γνωμικό των κρατουμένων λέει ότι στους τοίχους των φυλακών καλύτερα να μη χαράζεις το όνομά σου, γιατί είσαι καταδικασμένος να πρέπει να γυρίσεις να το σβήσεις. Κι εγώ έχω γράψει κι έχω γράψει...
(...) Σε κάθε τούβλο προετοιμάζομαι να συναντηθώ με τα ίδια μου τα λόγια. Εδώ είμαι. Το παντοτινό αστέρι και η παλιά πολεμική κραυγή: "Να τολμάμε, να παλεύουμε, να τολμάμε, να νικάμε"... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς μπορεί να χωρέσει στις τρεις σελίδες αυτού του προλόγου μια ολόκληρη ζωή αγώνα; Πώς να χωρέσουν σε λίγες αράδες εκείνα τα 27 χρόνια της φυλακής; Πώς να περιγράψεις όλη τη μακριά επαναστατική διαδρομή του Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν μέσα σε λίγες λέξεις;
Μόνο λίγες αδρές γραμμές γύρω από αυτή τη μακριά πορεία μπορεί να δώσει αυτό το προλογικό σημείωμα. Λίγες λέξεις για τους κυριότερους σταθμούς-ορόσημά της, λέξεις που κρύβουν πίσω τους οδοφράγματα, φωτιές, συγκρούσεις, ασυμβίβαστους ταξικούς και μαχητικούς αγώνες, πολλή σκέψη, πολύ πάθος και τη διαρκή πρακτική της εξέγερσης που είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ρουιγιάν, η "καλύτερη μαθητεία".
Γεννήθηκε στην Τουλούζη της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολιτικοί πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου, εκεί μάλιστα ήταν η έδρα της CNT. Εκεί άκουσε τις διηγήσεις των παλιών επαναστατικών αγώνων των μακί και των γκεριγέρος, εκεί διαμορφώθηκε ως άνθρωπος και αγωνιστής, εκεί σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι η μόνη μεγάλη πράξη είναι η απόρριψη του ίδιου του κοινωνικού συστήματος.
Το επαναστατικό κύμα του 1968 τον βρίσκει 16 χρονών να δίνει επαναστατική φωνή στους τοίχους με τα συνθήματά του, να δίνει φωτιά στις συγκρούσεις με την καταστολή, μέσα στα οδοφράγματα και τα δακρυγόνα.
Στις αρχές του 1971 συμμετέχει στην ίδρυση του MIL, το Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ιβηρικής. Εκεί συνενώνονται ακροαριστεροί και αναρχικοί απ' τις δύο πλευρές των συνόρων, εκεί ενώνεται η θεωρία με την πράξη στην ένοπλη προπαγάνδα, εκεί ενώνεται το παρελθόν με το παρόν, η επαναστατική παράδοση με τις νέες ανατρεπτικές αναζητήσεις.

[under]

[Lugozzi]

τελείωσα σε μια μέρα το Δέμα, του Fitzek
εκδόσεις Διόπτρα

για όσους γουστάρουν ψυχολογικά θρίλερ

[Albrecht]

ξεφυλλιζω αυτο


ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΑΓΡΟΤΕΣ, ΓΑΙΟΚΤΗΜΟΝΕΣ, ΕΡΓΑΤΕΣ, ΑΣΤΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Το βιβλίο αυτό δείχνει καθαρά την πορεία της αλλαγής από την αγροτική στη βιομηχανική κοινωνία στις μεγάλες χώρες του κόσμου και καταδεικνύει πώς οι σχέσεις ανάμεσά στις διάφορες κοινωνικές τάξεις (ιδίως ανάμεσα σε αγρότες και γαιοκτήμονες) παρήγαγαν, με διαφορετικούς τρόπους, τόσο την κοινοβουλευτική δημοκρατία όσο και το φασισμό ή τον κομμουνισμό. Ο B. M. με ευρυμάθεια και έμπνευση κονιορτοποιεί πολλές συμβατικές θεωρίες πάνω στο ίδιο θέμα. (. . .) Ο τεκμηριωμένος τρόπος που υποστηρίζει τις προτάσεις του κάνουν το βιβλίο του μοναδικό κι εξαιρετικά σημαντικό.