Νατάσα έγραψε: 19 Ιούλ 2022, 15:04
«Αυτήν την σκατίλα της πατριαρχίας την έζησα, την διδάχτηκα καλά.
Γεννημένος το '76, πρόλαβα να δω τις γυναίκες στις μαζώξεις να μαζεύουν τα πιάτα, ενώ οι άντρες καπνίζαν τα τσιγάρα στα σαλόνια. Σαλόνια που δεν ξεβρωμίζανε από την αντρίλα ποτέ.
Πρόλαβα να ζήσω το "η γυναίκα σπίτι με τα παιδιά αλλιώς στην μάνα της" και το "αυτή βάφει το μαλλί, είναι π….@".
Το παιδικό μου αυτί άκουσε σε καφενείο τους "μεγάλους" να μιλάνε για "γκόμενες" λες και ήταν αμάξια. Άμα κανένας φίλος ήταν πιο τρυφερός με την γυναίκα του, έτρωγε σίγουρα παντόφλα.
"Σ' αγαπώ, θα πεις μονάχα τη μέρα που παντρεύεσαι." Συμβουλή συγγενή, στο παιδικό μου αυτί.
Έζησα, άκουσα, έμαθα να τις μειώνω τις γυναίκες. Να επιβάλλομαι. Έθρεψα για χρόνια μέσα μου ένα τέρας. Το ισχυρό φύλο. Μέχρι που είδα πόσο ανίσχυρος είμαι μπροστά σε αυτά που μπορεί να μου προσφέρει η γυναίκα. Οι γυναίκες. Η γυναίκα μου.
Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση. Να σπάσω το γ@μημέν* απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος.
Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται. Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τους φίλους μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει.
Καμία συμφιλίωση με το τέρας. Να πάτε ψυχανάλυση μάγκες. Να το σκοτώσετε, το μόνο που αξίζει θάνατο. Το τέρας που μας φυτέψανε οι παλιοί. Κι όσο το τρέφουμε, μέρος του προβλήματος θα είμαστε κι εμείς.
Είναι ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ.
Συγγνώμη που υπήρξα κάποιος που τον ενοχλούσε η λέξη. Είναι το τέρας δυνατό, μα εμένα με κάνει η γυναίκα μου δυνατότερο».
Η συγκλονιστική εξομολόγηση/τοποθέτηση του Zissis Roumbos αποτυπώνει ακριβώς την εμπέδωση της πατριαρχίας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και την ανάγκη να ανατραπεί.
Τα ίδια και τα ίδια πάλι;
viewtopic.php?f=24&t=32684#p2030271
Ας επαναληφθούμε λοιπόν:
viewtopic.php?f=24&t=32684&start=480#p2032110
Καλά θα ήταν να βλέπαμε και αντίστοιχα κατεβατά όπως το παρακάτω:
Αυτήν την πουτανιά της μητριαρχίας την έζησα, την διδάχτηκα καλά. Γεννημένη το ’76, πρόλαβα να δω τις γυναίκες να μαζεύονται για καφέ και κουτσομπολιό, ενώ οι άντρες είχαν φύγει από τα χαράματα για τη δουλειά. Κουτσομπολιό που πότιζε σαν φαρμάκι όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Πρόλαβα να ζήσω το «ο άντρας πρέπει να δουλεύει σαν το σκυλί για να ζήσει την οικογένειά του». Το παιδικό μου αυτί άκουσε τις «μεγάλες» να λένε για τους άντρες τους «τον έχω στρώσει τον δικό μου» λες και ήταν σκυλάκια.
Μεγάλωσα σε μια εποχή που μπορώ να κάνω τα πάντα αλλά έχω και την επιλογή να μην κάνω τίποτα. «Να βρεις έναν καλό γαμπρό με καλή δουλειά να ξενοιάσεις» μου έλεγε η μάνα μου. Σε αντίθεση με τους άντρες που πρέπει να πάνε στρατό και μετά να βρουν μια δουλειά για να συντηρούν την οικογένειά τους, με όλο το άγχος που αυτό συνεπάγεται (άλλο που δεν τους επιτρέπεται να το παραδεχτούν), εγώ είχα επιπλέον την επιλογή να παραμείνω ¨νοικοκυρά¨. Και παρόλο που οι εποχές έχουν αλλάξει (δεν πλένω ρούχα και πιάτα στο χέρι όπως η μητέρα μου, τα προϊόντα του σούπερ μάρκετ κάνουν πιο εύκολο το μαγείρεμα, μερικές φορές παραγγέλνουμε φαγητό από έξω, φυσικά δε συγυρίζω το σπίτι κάθε μέρα και μπορώ να φέρνω μια γυναίκα για γενική καθαριότητα μια στο τόσο) εγώ εξακολουθώ να παίζω το χαρτί της «δούλας» προκειμένου να δείξω ότι η δική μου προσφορά είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του άντρα μου.
«Θα τον κρατάς αναμμένο αλλά θα του κάτσεις μόνο αν σου υποσχεθεί γάμο». Συμβουλή θείας στο παιδικό μου αυτί.
Έζησα, άκουσα, έμαθα να χειρίζομαι τους άντρες. Να επιβάλλομαι. Για να το πετύχω χρησιμοποίησα ένα όπλο που μου το έμαθαν από μικρή: μου το είπαν ¨τσαχπινιά¨, ¨θηλυκότητα¨. Το πραγματικό του όνομα όμως είναι ¨πουτανιά¨.
Έθρεψα για χρόνια μέσα μου ένα τέρας που το καμουφλάρισα με την ονομασία «ωραίο φύλο». Μέχρι που είδα πόσο ωραίος μπορεί να είναι σε όλους τους τομείς ο άντρας. Οι άντρες. Ο άντρας μου.
Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση. Να σπάσω το γαμημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η πουτανιά της γυναίκας και από γυναίκα να γίνω άνθρωπος.
Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται.
Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τις φίλες μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει.
Καμία συμφιλίωση με το τέρας.
Να πάτε ψυχανάλυση τύπισσες.
Να το σκοτώσετε, το μόνο που αξίζει θάνατο.
Το τέρας που μας φυτέψανε οι παλιές.
Κι όσο το τρέφουμε, μέρος του προβλήματος θα είμαστε κι εμείς.
Είναι ΑΝΔΡΟΚΤΟΝΙΑ.
Συγγνώμη που υπήρξα κάποια που την ενοχλούσε η λέξη.
Είναι το τέρας δυνατό, μα εμένα με κάνει ο άντρας μου δυνατότερη.
......
Θυμάμαι τον εαυτό μου έκτη δημοτικού, όντας εντελώς παιδί ακόμα, να χαμογελάω στα αγόρια για να μου κουβαλήσουν την τσάντα με τα βιβλία. Το συνέχισα και αργότερα όταν αντικατέστησα τα βιβλία με ψώνια. Όχι ότι δεν μπορούσα να τα κουβαλήσω μόνη μου, αλλά γιατί να το κάνω όταν μπορούσα να βρώ ένα «κορόιδο» για αυτήν τη δουλειά;
Θυμάμαι που κάναμε τα γλυκά μάτια στον γυμναστή του σχολείου για να πάρουμε καλό βαθμό όταν τα αγόρια έπρεπε να αγωνίζονται μέσα στη ζέστη. Και αν δεν καταφέρναμε να κερδίσουμε την εύνοιά του αφήναμε υπονοούμενα ότι γλυκοκοίταζε τις συμαθήτριές μας που είχαν περισσότερη επιτυχία.
Από μικρή έμαθα να χρησιμοποιώ τη σεξουαλικότητα ως εργαλείο. Μέσα στο καταχείμωνο, όταν οι άντρες φορούσαν ζιβάγκο, εγώ άφηνα ακάλυπτο το ντεκολτέ και φορούσα μίνι φούστα παρόλο που ξεπάγιαζα. Αντί για παπούτσια που θα ήταν αναπαυτικά και θα βοηθούσαν στο περπάτημα, εγώ προτιμούσα ψηλά τακούνια κι ας υπέφερα. Ο λόγος ήταν για να τραβήξω την προσοχή των ανδρών και για να έχω μια δεξαμενή υποψηφίων για να διαλέξω αυτόν που μου έκανε περισσότερο. Σε όποια/ον σχολίαζε τις επιλογές μου και μου έλεγε ότι «ψάχνομαι» είχα έτοιμη την απάντηση που πιπίλαγα σε κάθε ευκαιρία: «το κάνω για μένα και μόνο». Φυσικά πολύ βολικά δεν ανέφερα ότι ποτέ δεν θα έκανα τις ίδιες επιλογές αν επρόκειτο να μείνω στο σπίτι (χωρίς αντρική παρουσία) ή αν επισκεφτόμουν τη μητέρα μου δύο στενά πιο πέρα από το σπίτι μου.
Αυτήν την ¨τσαχπινιά¨ χρησιμοποιούσαμε για να μπαίνουμε στα clubs παρακάμπτοντας την ουρά από κυρίως αντρικές παρέες. Και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στις διακοπές μας να πίνουμε δωρεάν ποτά ως αντάλλαγμα για μερικά φιλιά ή και για λίγο σεξ της μιας νύχτας, πάντα επιλέγοντας από την δεξαμενή υποψηφίων που είχαμε δημιουργήσει. Μερικές το εξέλιξαν ακόμη παραπέρα και έκαναν ασφάλεια βιασμού πριν τις διακοπές, οπότε είχαν και την δυνατότητα να βγάλουν και κάποια χρήματα επιπλέον.
Δεν χρειάζεται να πω καν ότι ντρέπομαι για όσα έκανα εκείνη την εποχή, όσα αναφέρω παραπάνω, που δεν είναι και λίγα.
Σας βεβαιώνω ότι ήμουνα πολύ ευαίσθητο άτομο, όπως είμαι και σήμερα, μεγαλωμένη ως καλό παιδί, με τρόπους, με λογοτεχνία, καλά ιδανικά και το μόνο που μ' ενδιέφερε τότε ήταν η αγάπη. Φερόμουν σκατένια όμως γιατί δεν είχα ιδέα από συμπεριφορά απέναντι στο άλλο φύλο, κι όχι μόνο κανείς δεν με έμαθε να κάνω κάτι καλύτερο αλλά και η κοινωνία ενθάρρυνε τέτοιες συμπεριφορές. Μέχρι να συνειδητοποιήσω, να καταλάβω, χρειάστηκε χρόνος.
Δεν ψάχνω δικαιολογίες αλλά μεγαλώσαμε σ' ένα αρρωστημένο μητριαρχικό περιβάλλον και τουλάχιστον μέχρι και τη γενιά τη δική μου, πιστεύω βαθύτατα πως αν δεν ισχύει το "όλες οι γυναίκες", ισχύει το "σχεδόν όλες οι γυναίκες". Η διαφορά είναι ότι στην πορεία κάποιες λίγες, όπως εγώ, κατάλαβαν και άλλαξαν. Οι περισσότερες όμως συνέχισαν, δεν είχαν τα εφόδια και την ενσυναίσθηση να κατανοήσουν, ούτε θέλαν να εγκαταλείψουν τα προνόμιά τους. Ακόμα κι όταν είχανε 100% συναινετικές σχέσεις, κατέληξαν άθλιες εραστές, σύντροφοι, σύζυγοι, και τελικά άθλιοι γονείς.
Όταν ακούω ότι το #metoo έχει πάντα δίκιο, απλά γελάω.
Η συγκλονιστική εξομολόγηση/τοποθέτηση του Zissis Roumbos αποτυπώνει ακριβώς την εμπέδωση της πατριαρχίας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και την ανάγκη να ανατραπεί.
