Phorum.com.gr

Όμως συντομα αρχισαν εσωτερικές διαμάχες στο Ρωμαικο στρατο. Μετα τον Βελισσάριο μπηκε στην πολη ο Στρατηγός Ιλντιγκερ και κατηγόρησε τον Ιωάννη πως τους εβαλε σε μπελάδες με την παρακοή του.

Προσθεσε επισης πως ο Ιωάννης χρωστα στον Βελισσάριο και σε αυτόν (τον Ιλντιγκερ δλδ) τη ζωη του καθως ηρθαν και τον εσωσαν πανω στο ληξη του χρόνου.

Ο Ιωάννης οργισμένα του απαντησε πως δε χρωστά τιποτα σε κανεναν παρα μονο στον Ναρσή καθως αυτος επέμενε να ερθει να τον βοηθησει. Ο Βελισσάριος και ο Ιλντιγκερ ηρθαν σε βοηθεια μονο όταν πιεστηκαν.

Παραλιγο να πιαστουν στα χέρια ο Ιλντιγκερ με τον Ιωάννη αλλα τους συγκράτησαν οι αξιωματικοι τους.

Με το να παραμεινει στο Αριμινουμ ο Ιωάννης ειχε παραβιασει τις εντολες του Βελισσάριου ο οποιος τον διέταξε να φυγει και ετσι παραμενοντας εκει εμεινε εκτεθειμενος σε επιθέσεις κινδυνευοντας να χαθει ο ιδιος και ο στρατος του.

Ηταν πλεον προφανες πως ο Ιωάννης και ο Ναρσης διαφωνουσαν με την στρατηγικη που ειχε επιλεξει ο Βελισσάριος κατά των Γοτθων. Υπηρχε και η υπονοια πως ο Ιωάννης επιδιωκε να υπονομεύσει τον Βελισσάριο για να αναγκάσει τον Αυτοκράτορα να τον αντικαταστησει με τον Ναρση που ηταν φιλος του Ιωάννη (και φυσικα με τον Ναρση Ανωτατο Διοικητη θα προαγόταν και ο Ιωάννης).

Ολο αυτό το σκηνικο εκανε τον Βελισσάριο να μην εμπιστευεται πλεον τον Ιωάννη και το αντιστροφο.

Αλλα το δηλητηριο δεν σταματησε εκει. Οι αξιωματικοι του Ναρση τον πιεζαν να στραφει κατά του Βελισσαριου λεγοντας του πως δεν είναι σωστο ενας ανθρωπος όπως ο Ναρσης που ηταν στο πλευρο του Ιουστινιανου στην Κωνσταντινουπολη να δέχεται διαταγές από έναν απλο Στρατηγο.

Η κατάσταση αρχισε να ξεφευγει από κάθε ελεγχο όταν αρχισαν να ξεσπανε καυγάδες και αναμεσα σε στρατιωτες που υποστηριζαν τον Βελισσάριο και στρατιωτες που υποστήριζαν τον Ναρσή.

Ο Βελισσάριος κανονισε μια συναντηση των Στρατηγων για να ξεκαθαρισουν τα ζητηματα και να προχωρησουν ενωμενοι.
Ετσι στο συμβουλιο τους ειπε πως παροτι εχουν προχωρησει καλα μεχρι τωρα η θεση τους δεν είναι ακομα ασφαλης.

Ο Ρωμαικος στρατος είναι περικυκλωμενος από Γοτθικες φρουρες σε Ραβεννα, Αυξιμον, Ουρβιβέντο και άλλες πολεις. Εάν παραμεινουν διαιρεμενοι οι Γοτθοι θα τους τσακισουν έναν προς ενανα.

Η προταση του Βελισσάριου ηταν να στειλουν στρατο στο Μιλάνο για να αναγκασει τους Γοτθους να λυσουν την πολιορκια της πολης ενώ ο υπολοιπος στρατός να προχωρησει προς το Αυξιμον και να το πολιορκησει.

Αυτό θα απελευθερωνε χωρο για το στρατο και θα μπορουσαν να κινηθουν καλυτερα.
Μετα προειδοποιησε τον Ναρση τον Ευνουχο να μην υποτιμα τους Γοτθους οι οποιοι τοσο ευκολα εγκατελειψαν το Αριμινουμ. Αυτή τη φορά την πατησαν με την μπλοφα. Δεν ειμαστε τοσο σιγουροι ότι θα την ξαναφάνε.

Ο Ναρσης ο Ευνουχος ακουγε σιωπηλος αλλα επεμενε όπως και ο Ιωάννης πως οι Γοτθοι είναι ανικανοι να αμυνθουν και πως ο Βελισσαριος αργει να ολοκληρωσει την επανακτηση της Ιταλιας λογω ανικανότητας.

Εν τουτοις όμως ο Ναρσης συμφωνησε με την προταση του Βελισσάριου αλλα προσέθεσε πως θα επρεπε να σταλει ο άλλος Ναρσης και ο αδελφος του Αράτιος στην περιοχη Εμίλια και να την εκκαθαρισει από τους Γοτθους πριν ανασυνταχθουν.

Με αυτό τον τροπο υποστηριξε ο Ναρσης η Εμίλια θα πεσει στα χέρια μας και θα καθηλωσουμε τις δυναμεις του Γοτθου Βασιλια στην Ραβέννα. Η επιθεση στην Εμίλια επρεπε να γινει οπωσδηποτε καθως οποιαδηποτε επιθεση στο Αυξιμον θα αποτυχει αν δεν κανουμε αντιπερισπασμο στην Εμίλια καθως οι Γοτθοι από την Ραβέννα ευκολα θα κατεβαιναν νοτια και θα περικυκλωναν το στρατο στο Αυξιμον. Επρεπε λοιπον να κοπει ο δρομος νοτια της Ραβέννα.

Ο Βελισσάριος ζητησε λιγο χρονο για να το σκεφτει καθως ο διαχωρισμος των δυναμεων θα τους αφηνε ευαλωτους. Αλλα όπως δηλωσε η τελικη αποφαση θα είναι δικη του και μονο δικη του.

Ο Ναρσης ο Ευνουχος πηγε να πει κάτι αλλα ο Βελισσάριος τοτε του έδειξε το Διαταγμα του Ιουστινιανου που τον διόριζε Ανωτατο Διοικητη με απολυτες εξουσιες. Αυτό σημαινε πως ο Ναρσης θα ηταν υφιστάμενος του και όπως εγραφε στο Διάταγμα ως υφιστάμενος του θα επρεπε “να ακολουθεί τις διαταγές του Βελισσάριου για το συμφέρον της Αυτοκρατορίας”.

Ο Ναρσης όμως ειπε πως οι διαταγές του Βελισσαριου δεν είναι προς το συμφέρον της Αυτοκρατοριας και αρα το Διαταγμα του Ιουστινιανου δεν τον κανει υφιστάμενο του.

Ο Βελισσάριος διέλυσε το Συμβουλιο λεγοντας πως θα αποφασισει σε μερικες μερες.
Τελικα αποφάσισε κατι διαφορετικο από ότι συζητηθηκε στο Συμβούλιο. Επειδη ερχόταν ο χειμώνας αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρώμη μιας και τους χειμερινους μηνες δεν γινονταν εκστρατειες.

Αλλα όπως θα κατέβαινε προς τη Ρώμη βρηκε την ευκαιρια να περιορίσει και άλλο τους Γοτθους. Ετσι εστειλε τον Στρατηγο Περάνια με στρατο να πολιορκήσει το Ουρβιβέντο ενώ ο ιδιος θα πολιορκουσε το Ουρμπίνο.

Ο Ναρσης ο Ευνουχος, ο Ιωάννης και οσοι συμφωνουσαν μαζι τους επελεξαν να μη στρατοπεδευσουν μαζι με τον Βελισσάριο αλλα πηγαν και εστησαν στρατοπεδο στην άλλη πλευρα της πολης δειχνοντας ετσι την δυσαρεσκεια τους προς τον Βελισσάριο.

Ο Βελισσάριος δεν ειπε τιποτα καθως επι του παρόντος τον βολευε να εχει την πολη κλεισμένη από δυο πλευρες αλλα ανησυχουσε μηπως τυχον παρακουσουν τις διαταγες του η τις αγνοησουν.

Αρχικα ο Βελισσάριος εστειλε πρεσβεις στην πολη να ζητησουν παράδοση αλλα η φρουρα της πολης αρνηθηκε να παραδοθει. Ετσι ξεκινησε να ετοιμαζει πολεμικες μηχανες για να κανει εφοδο στην πολη.

Ο Ιωάννης τοτε εστειλε μηνυμα στον Βελισσάριο λεγοντας του ότι δεν μπορει να καταλαβει την πολη είναι δυσκολο.
Ο Ναρσης συμφώνησε μαζι του και ετσι ο Ιωάννης με τον Ναρση τα μαζεψαν και εφυγαν για το Αριμινουμ. Ο Βελισσάριος προσπαθησε να τους πεισει να μεινουν αλλα αυτοι δεν ακουγαν τιποτα. Τα μαζεψαν και εφυγαν.

Αλλα τοτε εμφανιστηκε ως από μηχανης θεος η γνωστη κωλοφαρδια του Βελισσάριου. Ενώ εκανε προετοιμασίες για εφοδο στην πολη ξαφνικα και ανεξηγητα η μονη πηγη νερου μεσα στην πολη από την οποια υδρευοταν ολη η περιοχη στερεψε.

Ετσι την επομενη μερα και ενώ ο Βελισσάριος βαδιζε με τις πολεμικες μηχανες του να κανει εφοδο στην πολη ειδε ξαφνικα να ανοιγουν οι πυλες και να βγαίνει η φρουρα αοπλη με τα χερια ψηλα φωνάζοντας ότι παραδίνονται. Και ετσι απλα η πολη επεσε στα χέρια του στις 15 Δεκεμβριου 538. Και από εκει ο Βελισσάριος συνεχισε για τη Ρώμη.

Όταν εφτασαν τα νεα της πτωσης του Ουρμπίνο στον Στρατηγο Ναρση τον Ευνουχο αυτος τρελάθηκε. Δεν μπορουσε απλα να πιστέψει την κωλοφαρδια του Βελισσάριου.

Τωρα πια ολοι θα τον εβλεπαν σαν ηλιθιο που εγκατέλειψε την πολιορκια και θα γινοταν ο περίγελος του στρατου.
Επρεπε να κανει κατι για να σώσει το πρεστιζ του. Ετσι εστειλε τον Ιωάννη με στρατό να καταλαβει την Τσεζένα με εφοδο αλλα ο Ιωάννης απέτυχε και υπέστη βαριες απώλειες. Ο Ναρσης εξαλλος τον διέταξε τοτε να κατευθυνθει προς την πολη Φοροκορνέλιους (σημερινη Ιμολα) και να την
καταλαβει και να μην αποτυχει αυτή τη φορα αλλιως θα γελουσε μαζι τους ολη η Αυτοκρατορια.

Ο Ιωάννης βαδισε γρηγορα προς το νέο του στοχο και εκει στάθηκε πιο τυχερος καθως η πολη παραδοθηκε χωρις μάχη και ετσι καταφερε να ασφαλισει την Εμίλια αλλα και να περισώσει το πρεστίζ το δικο του και του Ναρσή, καπως δηλαδη.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος συνεχιζε για τη Ρώμη όταν ηρθε αναφορα από τον Στρατηγο Περάνια ότι οι προμηθειες τελειωνουν στο Ουρβιβεντο και η πτωση του είναι θεμα ημερων.

Ετσι ο Βελισσάριος εκανε μια παρακαμψη και πηγε προς Ουρβιβεντο. Λιγες μερες μετα την αφιξη του η πολη παραδόθηκε και ο Βελισσάριος αφου εβαλε φρουρα συνεχισε για τη Ρώμη.


Συνεχίζεται...

Ο Βελισσάριος εφτασε στη Ρώμη στα τέλη Δεκεμβριου και αμέσως διέταξε τους Στρατηγους Μαρτίνο και Ουλιάρις να φυγουν αμέσως με στρατο για να υποστηρίξουν τον Στρατηγο Μουνδίλα που βρισκόταν πολιορκημενος στο Μιλάνο και να σπασουν την πολιορκία.

Όταν όμως οι Στρατηγοι εφτασαν στον ποταμο Πάδο ειδαν ότι ειχε πλυμμηρισει λογω των προσφατων βροχων και καθως δεν ηταν σιγουροι για το μεγεθος του Γοτθικου στρατου υπο τον Ουράια στην περιοχη δεν τολμησαν να περάσουν το ποτάμι.

Στο μεταξυ ο Μουνδίλας εμαθε ότι ερχοντουσαν ενισχυσεις και κατάφερε να στειλει έναν αγγελιοφόρο ενημερώνοντας τους ότι η πολη βρισκεται σε πολύ δυσκολη θεση. Πρεπει να ερθουν αμεσα καθως η πολη κρέμεται από μια κλωστη.

Ο Μαρτίνος με τον Ουλιάρις δεν ηξεραν τι να κανουν και μαθαινοντας πωςο Ιωάννης με τον Ιουστίνο βρισκονταν εκει κοντα στην Εμίλια ο Μαρτινος αποφάσισε να στειλει μηνυμα στον Βελισσάριο για να τους διατάξει να τους ενισχυσουν. Ο Ουλιαρις αντιθετα δεν εκανε απολυτως τιποτα.

Ο Βελισσάριος αμεσως μολις πηρε το μηνυμα εστειλε αγγελιοφορο με αμεση διαταγη οι Στρατηγοι Ιωάννης και Ιουστίνος να ενισχυσουν τις δυνάμεις των Μαρτινου και Ουλιάρις για να σπασει η πολιορκια του Μιλάνου.

Αλλα ο Ιωάννης αρνήθηκε να υπακουσει όπως και ο Ιουστινος λεγοντας στον Βελισσάριο πως εντολές παιρνουν μονο από τον Ναρσή τον Ευνουχο.
Ο Βελισσάριος δεν πτοηθηκε και εστειλε άλλο αγγελιοφόρο στον Ναρση απαιτώντας να διατάξει τον Ιωάννη και τον Ιουστίνο να ενωθουν με τους αλλους δυο Στρατηγους και να σπασουν την πολιορκια του Μιλανου.

Ο Ναρσης ο Ευνουχος υπάκουσε αυτή τη φορά στη διαταγη του Βελισσάριου και εκανε όπως του ζητηθηκε. Μαλιστα πηγε και ο ιδιος στις ακτές για να βρει πλοιάρια που θα μετέφεραν τους στρατιωτες στην απεναντι οχθη του Πάδου.

Δυστυχως όμως ο Ναρσης αρρώστησε στη διαδρομη και σταμάτησε.
Στο μεταξυ η κατάσταση στο Μιλάνο χειροτερευε. Οι προμηθειες ειχαν σχεδον εξαντληθει και η πεινα θέριζε την πολη.

Ο Γοτθος Στρατηγος Ουράιας εστειλε πρεσβεις ζητώντας την παράδοση της πολης ενώ εγγυοταν προσωπικα την ασφαλεια των Ρωμαιων στρατιωτων εφοσον παραδοθουν. Αντιθετα για τους κατοικους της πολης δεν εγγυοταν καθόλου καθως ειχαν προδόσει τους Γοτθους με το να παραδώσουν την πολη στον Βελισσάριο.

Ο Μουνδίλας αρνηθηκε να παραδοθει αλλα οι στρατιωτες του τον αγνόησαν και συμφωνησαν να παραδοθουν υπο τον ορο να εγγυηθει ο Ουραιας για τη ζωη τους

Ο Ουράιας κρατησε το λογο του και ο Μουνδιλας παρεδωσε την πολη και αιχμαλωτιστηκε μαζι με τους στρατιωτες του και οι Γοτθοι τους φερθηκαν καλα.

Αλλα η πολη του Μιλανου ειχε τη χειρότερη μοιρα. Οι Γοτθοι λεηλάτησαν την πολη, εσφαξαν κάθε ανδρα από 15 ετων και πανω ενώ οι Βουργουνδοι πηραν τα γυναικόπαιδα για σκλαβους ως λαφυρα για τη βοηθεια τους

Ο Συγκλητικος Ρεπαράτος ο αδελφος του Πάπα Βιγίλιου που ειχε οριστεί από τον Βελισσάριο ως Υπαρχος του Πραιτωριου Ιταλιας και ειχε διαδεχτει τον δολοφονημένο Φιδέλιο κομματιαστηκε και τα κομματια του πετάχτηκαν στα σκυλια.

Η πτωση του Μιλάνου οδηγησε και τις υπολοιπες πολεις μεχρι τη Λιγουρια που ειχαν Ρωμαικες φρουρες να παραδοθουν για να μην εχουν την ιδια τυχη.

Οι Γοτθοι για την ωρα ειχαν καταφέρει να επαναφέρουν την εξουσια τους σε ολη την Βορεια Ιταλία.

Παράλληλα στη Ρώμη ο Βελισσάριος προετοιμαζοταν για την εκστρατεια του στο Βορρα όταν εφτασαν τα νεα της καταστροφης του Μιλάνου και της απώλειας της Βορειας Ιταλιας.

Ο Βελισσάριος θεωρησε υπευθυνο τον Στρατηγο Ουλιάρις (καθως ο Μαρτινος τουλαχιστον προσπαθησε με μηνυματα κτλ. να κινητοποιησει καποιες δυναμεις) και από τοτε τον εθεσε σε αργία και αρνηθηκε να του απευθυνει το λογο ποτε ξανα. Μετα εστειλε επιστολη στον Αυτοκράτορα εξηγωντας του πως εχει η κατασταση και εκθετοντας του τα σχέδια του για το μελλον.

Και σαν να μην εφταναν όλα αυτά ο βαρυς χειμώνας σε συνδιασμο με τον συνεχόμενο πολεμο δημιουργησε λιμο στην Ιταλία καθως χωραφια εμειναν ακαλλιεργητα ενώ από οσες σοδειες επεζησαν άλλες καταστραφηκαν από τον πολεμο ή το κρυο και άλλες αρπαχτηκαν από τους εμπολεμους. Συμφωνα με τον Προκόπιο λογω του λιμου παρα πολλοι κατοικοι της Ιταλιας στραφηκαν στον καννιβαλισμο προκειμένου να επιβιώσουν.

Όταν εφτασε η επιστολη του Βελισσάριου στον Ιουστινιανο, ο Αυτοκράτορας δεν κατηγορησε κανεναν ουτε εριξε το φταιξιμο σε καποιον για την κατασταση στην Ιταλια και τα γενικοτερα προβληματα. Εν τουτοις όμως κατάλαβε ότι η κοντρα μεταξυ Βελισσάριου και Ναρση είναι η ριζα ολων των κακών.

Ετσι και με παρέμβαση της Θεοδώρας (η οποια στηριζε φανατικα Βελισσάριο) για να λυσει το πρόβλημα ανακάλεσε τον Ναρσή στην Κωνσταντινουπολη αφηνοντας τον Βελισσάριο μονο διοικητη στην Ιταλια.

Δυστυχως όμως οι Ερουλοι μισθοφόροι που ειχε φέρει ο Ναρσης μαζι του αρνηθηκαν να παραμεινουν στην Ιταλια υπο την διοικηση του Βελισσάριου και εγκατέλειψαν το στρατο.

Στη Βορεια Ιταλια συναντησαν τον Γοτθο Στρατηγο Ουράια οπου και του πουλησαν ολους τους Γοτθους αιχμαλωτους που ειχαν παρει και ορκίστηκαν να μην πολεμησουν κατά των Γοτθων ξανα.

Την ιδια εποχη επέστρεψαν από την Κωνσταντινουπολη οι Γοτθοι πρέσβεις που ειχαν παει τον Δεκεμβριο του 537 να διαπραγματευτουν ειρήνη. Πλεον με τις εχθροπραξιες να εχουν ξαναρχισει ο Ιουστινιανος θεώρησε ότι δεν εχει νοημα η παραμονη τους στην Κωνσταντινουπολη ουτε η συνεχεια των συνομιλιων και ετσι τους εστειλε πισω και μαλιστα ηταν αυτοι που εφεραν την επιστολη ανακλησης του Ναρση στην
Κωνσταντινουπολη και την παρέδωσαν στον Βελισσάριο.

Ο Βελισσάριος όμως τους κράτησε ομηρους και απαιτησε από τον Γοτθο Βασιλια να τους ανταλλαξει με τους πρεσβεις Πετρο Ιλλυρικο και Αθανασιο που ηταν κρατουμενοι στη Ραβέννα από το 536.

Ο Ουιτιγης συμφωνησε και εγινε η ανταλλαγη. Ο Βελισσάριος τους εστειλε πισω στην Κωνσταντινουπολη οπου εγιναν δεκτοι με τιμες από τον Ιουστινιανο.

Χωρις πλεον τον Ναρση στα ποδια του να του σαμποτάρει τα σχέδια ο Βελισσάριος αρχισε να καταστρωνει τα σχέδια του.
Ηταν αποφασισμένος να καταλαβει το Αυξιμον και την Φισουλα για να ανοιξει το δρομο για τη Ραβέννα. Ετσι θα ηταν σιγουρος πως όταν θα βαδιζε κατά της Γοτθικης πρωτευουσας δεν θα υπηρχε περιπτωση Γοτθικης επιθεσης στα νωτα του.

Ετσι λοιπον εστειλε στρατο υπο τους Στρατηγους Κυπριανό και Ιουστίνο να πολιορκήσουν την Φισουλα.

Για να τους προστατευσει από πιθανη επίθεση του Ουράια από το Μιλάνο διέταξε τους Στρατηγους Μαρτίνο και Ιωάννη να μετακινηθουν στις οχθες του Πάδου και να μπλοκάρουν οποιαδηποτε προσπαθεια του Ουραια να περάσει το ποτάμι.

Αν δεν μπορεσουν να τον σταματησουν από το να το περάσει τοτε οι διαταγές τους ηταν να καταδιώξουν τον Ουράια με συνεχεις hit and run επιθέσεις στην οπισθοφυλακη του. Οχι ομως να εμπλακουν σε κανονικη μαχη μαζι του.

Οι διαταγές εκτελεστηκαν όπως ειπε ο Βελισσάριος. Μαλιστο ο Μαρτινος με τον Ιωαννη κατελαβαν και την Τορτόνα μια ανοχυρωτη πολη στον Πάδο για να την χρησιμοποιησουν ως βαση επιχειρήσεων κατά του Ουράια εάν εμφανιζοταν στον Πάδο.

Ο Βελισσάριος εχοντας εξασφαλισει το βορειο μετωπο κινηθηκε να πολιορκηστη την Αυξιμο.
Στο μεταξυ ο Ουιτιγης βρισκόταν στη Ραβέννα. Όταν εμαθε πως ο κλοιός κλεινει γυρω του και πως συντομα ο Βελισσάριος θα είναι σε θεση να επιτεθει στη Ραβέννα απελπίστηκε και αρχισε να ψάχνει για βοηθεια.

Αρχικα εστειλε πρέσβεις στον Βάκη τον Βασιλια των Λομβαρδών αλλα οι πρέσβεις του γυρισαν απρακτοι και ενημερωσαν τον Ουιτιγη πως οι Λομβαρδοι ειχαν ηδη συμμαχήσει με τους Ρωμαιους.

Ο Ουιτιγης συγκαλεσε συμβουλιο και εκει καταλαβε πως οι Ρωμαιοι ηταν ελευθεροι να πολεμουν σε Αφρικη και Ιταλία γιατι ειχαν ειρήνη με τους Πέρσες. Αν μπορουσε να στρέψει τους Πέρσες κατά των Ρωμαιων τοτε σιγουρα θα τους εδιωχνε από την Ιταλια καθως ο Ιουστινιανος θα ηταν αναγκασμένος να αποσυρει στρατο από εκει για να αντιμετωπίσει τον Περσικο κινδυνο.

Δεν ηθελε να στειλει όμως Γοτθους πρέσβεις καθως θα καταλαβαιναν και οι Ρωμαιοι και οι Περσες τι θελει να κανει και το σχεδιο του θα ναυαγουσε.
Ετσι δωροδόκησε δυο ντοπιους ιερεις από την Λιγουρια για να μεταμφιεστουν σε Επίσκοπο ο ενας και σε διακονο-βοηθο του ο άλλος και τους εστειλε στον Βασιλια της Περσίας Χοσρόη Α’ για να τον πεισουν να κηρυξει πολεμο στον Ιουστινιανο.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος με τον κυριο ογκο του στρατου του που αριθμουσε περιπου 11000 ανδρες εφτασε στα τέλη Απριλιου 539 στο Αυξιμον.
Η πολη ειχε δυνατες οχυρώσεις και βρισκόταν πανω σε ένα λοφο ελεγχοντας τον δρομο για τη Ραβέννα από το νοτο.

Η φρουρα της ειχε ενισχυθει από τον Ουιτιγη για να κρατησει και να είναι το προκεχωρημενο φυλακιο που θα υπερασπιζοταν την Ραβέννα.
Ο Βελισσάριος χωρισε το στρατο του σε διαφορα στρατοπεδα και περικυκλωσε την πολη μολις εφτασε.

Όταν η Γοτθικη φρουρα ειδαν ότι οι Ρωμαιοι διασκορπιστηκαν σε μικρτότερα στρατοπεδα εκανε εξοδο το απογευμα της ιδιας μερας και επιτέθηκαν στο σημειο που βρισκόταν ο Βελισσάριος. Όμως η επιθεση αποκρούστηκε και ετσι υποχώρησαν στην πολη οπου ετοιμαστηκαν και αυτοι με τη σειρα τους για την εφοδο του Βελισσάριου.


Συνεχίζεται...

Την προηγουμενη μερα πριν φτάσει ο Βελισσάριος στο Αυξιμον ειχε βγει από την πολη ένα Γοτθικο αποσπασμα για να κανονισει την γραμμη εφοδιασμου.

Ετσι επιστρεφοντας στην πολη την επομενη μέρα και αγνοωντας ότι εχει φτάσει ο Βελισσάριος επεσαν πανω του.

Καποιοι καταφεραν να γλιτώσουν την τελευταια στιγμη μπαινοντας στην πολη. Οσοι δεν προλαβαν εξοντωθηκαν από τα Ρωμαικα περίπολα.

Ο Βελισσάριος εκανε το γυρω της πόλης με το επιτελέιο του και κατάλαβε ότι είναι αδυνατον να καταληφθει η πολη με εφοδο.

Μοιραια λοιπον επρεπε να την πολιορκησει και να περιμενει η πεινα και η διψα να τους αναγκάσει να παραδοθουν.

Την επομενη μερα οι Ρωμαιοι παρατηρησαν πως σε ένα σημειο της πολης κοντα στα τειχη υπηρχε πολύ γρασιδι και πως οι Γοτθοι συχνα εβγαιναν κρυφα από την πολη και μαζευαν το γρασιδι για τα αλογα τους.

Ετσι κάθε μερα τους εστηναν ενεδρα και υπηρχαν παντα μικρες αψιμαχιες στο σημειο εκεινο.
Καποια στιγμη οι Γοτθοι βαρέθηκαν αυτό το παιχνιδι και αποφάσισαν να αιφνιδιασουν τους Ρωμαιους και να τους εξοντώσουν. Λιγο πιο κάτω από εκει που φυτρωνε το γρασιδι υπηρχε ένα λαγκάδι και εκει εκρυψαν στρατιωτες τη νυχτα.

Το πρωι βγηκε παλι το αποσπασμα να μαζεψει γρασιδι και τους επιτέθηκαν οι Ρωμαιοι αλλα την ιδια στιγμη βγηκαν και οι Γοτθοι από το λαγκάδι και τους απωθησαν, με τους Ρωμαιους να υφιστανται βαρειες απώλειες.

Οι Γοτθοι επανελαβαν το κολπο αρκετες φορες και παρότι οι σκοποι μπορουσαν να δουν τους κρυμμενους Γοτθους και να φωναξουν στους Ρωμαιους να φυγουν δεν ακουγονταν καθως ηταν μακρια και οι φωνες τους πνιγονταν από το θορυβο και τις κλαγγες των οπλων.

Τελικα ο Προκόπιος βρηκε τη λυση και προτεινε στον Βελισσάριο να χρησιμοποιησει τις σαλπιγγες του πεζικου και του ιππικου.

Και οι δυο ειχαν δυνατο ηχο που μπορουσε να ακουστει μακρια και μεσα στο θορυβο της μάχης αλλα παράλληλα ειχαν και διαφορετικους ηχους καθως η σαλπιγγα του ιππικου ηταν πετσινη ενώ του πεζικου μπρουτζινη.

Ετσι πλεον οι σκοποι χρησιμοποιουσαν τις σαλπιγγες του ιππικου όταν όλα ηταν οκ και δεν υπηρχαν κρυμμενοι Γοτθοι στο λαγκαδι το οποιο σημαινε “oκ επιτεθειτε” και τις σάλπιγγες του πεζικου όταν εβλεπαν ενεδρα που σημαινε “γυριστε πισω είναι παγίδα”.

Στο μεταξυ η πολιορκια προχωρουσε και μεσα στην πολη η πεινα αρχισε να καταβαλλει τους Γοτθους.

Με τις προμηθειες να λιγοστευουν εστειλαν μηνυμα στον Ουιτιγη για βοηθεια. Ο Βασιλιας συμφωνησε να στειλει ενισχυσεις αλλα τελικα δεν εστειλε τιποτα.

Ο Ουιτιγης καταλαβε πως με το λιμο που εχει πεσει στην Ιταλια οι προμηθειες είναι μετρημενες. Αν εστελνε ενισχυσεις επρεπε να τους δωσει και προμηθειες και αυτό θα σημαινε ότι θα μειωνε το στοκ που ειχε στη Ραβέννα και δεν μπορουσε να ρισκάρει να ξεμεινει η πρωτευουσα από εφοδια. Ακομα και αν ερχοταν με ολο το στρατο του τα εφοδια δεν θα επαρκουσαν μεχρι να
φτάσει εκει.

Παραλληλα με τα γεγονοτα στην Αυξιμο ο Κυπριανος με τον Ιουστίνο πολιορκουσαν την Φισουλα.

Οι Γοτθοι εκαναν αρκετες εξοδους αρχικα κατά των Ρωμαιων αλλα επειδη ηττηθηκαν σε ολες αποκλειστηκαν στην πολη και τωρα ειχαν το ιδιο προβλημα με την Αυξιμο. Και αυτοι εστειλαν μηνυμα στον Ουιτιγη για βοηθεια.

Εδώ βεβαια ηταν λιγο διαφορετικα τα πραγματα μιας και η Φισουλα ηταν πιο κοντα στο Μιλάνο οποτε ο Ουιτιγης διέταξε τον Στρατηγο Ουράια να κατέβει και να σπασει την πολιορκια.

Ο Ουραιας τοτε πηρε το στρατο του και κατευθυνθηκε προς την Τορτόνα οπου στρατοπεδευσε απεναντι από την πολη που ειχαν καταλυσει οι στρατιωτες του Μαρτίνου και του Ιωάννη.

Όμως δεν τολμησε να τους επιτεθει καθως δεν ηξερε τις δυναμεις τους και εάν εχανε τη μάχη τοτε δεν υπηρχε άλλος στρατος να τους αντισταθει στην Βορεια Ιταλια. Ετσι αναγκαστικα καθηλώθηκε εκει.

Οσο για τους Ρωμαιους οσο ο Ουράιας δεν εκανε κινηση και παρεμενε καθηλωμενος απεναντι
τους ουτε και αυτοι θα κουνιοντουσαν από εκει.

Η κατασταση στην Ιταλια ειχε φτάσει σε ένα κρισιμο σημειο όταν ξαφνικα μπηκε στη μεση και τριτος παίχτης.

Οι Φραγκοι οι οποιοι θεωρητικα ειχαν συμμαχησει και με τους Ρωμαιους και με τους Γοτθους αποφάσισαν να σπάσουν και τις δυο συνθηκες και να καταλαβουν την Βορεια Ιταλια για λογαριασμό τους.

Ετσι με ένα μεγάλο στρατο (ο Προκόπιος αναφέρει 100000 αλλα όπως παντα ο Προκόπιος υπερβάλλει) περασαν τις Αλπεις και εισεβαλλαν στην Βορεια Ιταλια. Ο Φραγκικος στρατος διέφερε από το Ρωμαικο και τον Γοτθικο καθως δεν χρησιμοποιουσαν αλογα ως επι το πλειστον. Μονο οι σωματοφυλακες του Βασιλια η του Στρατηγου ειχαν αλογα. Ο υπολοιπος στρατος ηταν αποκλειστικα πεζικάριοι οπλισμένοι με σπαθια ασπιδες και τσεκουρια τυπου “francisca” τα οποια ηταν τσεκουρια μικρα που τα χρησιμοποιουσαν πετωντας τα ενώ καποιοι ειχαν και τοξα.

Οι Φραγκοι προελασαν στην Βορεια Ιταλια υπο τις επευφημιες των Γοτθων που νομιζαν ότι ειχαν ερθει ως συμμαχοι κατά των Ρωμαιων.

Στον Πάδο ασφάλισαν την γέφυρα που οδηγουσε στο Τικίνουμ αλλα εκει εδειξαν το πραγματικο τους πρόσωπο καθως επιτέθηκαν στους Γοτθους της περιοχης αποκομιζοντας λαφυρα και αιχμαλώτους.

Αμεσως μετα επιτέθηκαν στο στρατόπεδο του Στρατηγου Ουράια. Οι Γοτθοι στρατιωτες πανικοβληθηκαν αρχισαν να τρέχουν και πανω στον πανικο τους περασαν διπλα από το Ρωμαικο στρατοπεδο με τους Ρωμαιους να κοιτανε απορημένοι αρχικα και να σκεφτονται γιατι τρεχουν πανικοβλητοι οι Γοτθοι και που πανε ολοι αυτοι και γιατι περνανε από εδω?

Οι Στρατηγοι Μαρτινος και Ιωάννης βγηκαν εξω και νομιζαν ότι ειχε φτασει ξαφνικα χωρις να ενημερώσει ο Βελισσάριος και επιτιθεται στο Γοτθικο στρατόπεδο και ετσι πηραν τον στρατο και πηγαν να τον βοηθησουν.

Όταν όμως εφτασαν εκει ξαφνικα τους επιτέθηκαν από το πουθενα Φράγκοι πολεμιστες και μετα από μια συντομη αντισταση αναγκάστηκαν να υποχωρησουν μεχρι την Τοσκάνη.

Αλλα και οι Φραγκοι δεν τους καταδιωξαν. Ειχαν τα δικα τους προβλήματα. Ο Βασιλιας των Φραγκων Θευδεβέρτος διεταξε να μεινουν εκει καθως τα εφοδια τους λιγοστευαν αλλα και λογω της κακης διατροφης τους ειχε πεσει επιδημια διάρροιας και δυσεντερίας στους Φράγκους.

Όταν ακουσε για την Φραγκικη εισβολη ο Βελισσάριος ανησυχησε καθως πλεον ο στρατος που πολιορκουσε την Φισουλα ειχε τα πλευρα του εκτεθειμενα σε Φραγκικη επίθεση.

Ετσι για να κερδισει χρόνο εστειλε πρεσβεις στον Βασιλια Θευδεβέρτο και τον προειδοποιουσε ότι αν συνεχίσει τις επιθετικες ενεργειες αυτές δε θα μεινουν αναπάντητες και πως πρεπει να εγκαταλειψει αμεσα την Ιταλια.

Ο Θευδεβέρτος που και ο ιδιος ειχε αρρωστησει με συνεχή διάρροια (ηταν τοσο χάλια που ακομα και η συναντηση με τους πρεσβεις διακοπηκε αρκετες φορες καθως τον επιανε κριση διάρροιας) όταν ακουσε τους πρέσβεις φοβήθηκε για αντεπιθεση των Ρωμαιων την οποια δεν θα μπορουσε να αντιμετωπισει ειδικα τωρα που ο στρατος του ειχε κολλησει ολοκληρωτικα διάρροια.

Ετσι αποφάσισε να μην παραμεινει στην Ιταλια και περνώντας τις Αλπεις γυρισε στη Γαλατια.
Όταν εφυγαν οι Φραγκοι ο Μαρτινος με τον Ιωάννη επεστρεψαν στην Τορτόνα από την Τοσκάνη ετσι ώστε να προστατευσουν το στρατο που πολιορκουσε την Φισουλα από Φραγκικες
επιθεσεις (εάν ξαναγυριζαν οι Φραγκοι) καθως και από πιθανη Γοτθικη επιθεση από το Μιλάνο.

Συνεχίζεται...

Οσο ο Βελισσάριος παλευε να επανακτησει την Ιταλία ο Ιουστινιανός ειχε πονοκέφαλο από άλλο προβλημα που παρουσιαστηκε ξαφνικα.

Οι Ουννοι αρχισαν να κινουνται στα συνορα και ξεκινησαν τις επιδρομές στην Αυτοκρατορία και σε συνδιασμο πως ο περισσοτερος Ρωμαικος στρατος ελειπε στην Ιταλια οι Ουννοι λεηλατησαν ολη την Θράκη και εφτασαν μεχρι εξω από τα Θεοδοσιανα Τείχη της Κωνσταντινουπολης οπου φυσικα αφου τα γρατζουνισαν λιγο γυρισαν πισω φορτωμένοι σκλαβους καο λαφυρα.

Παράλληλα μια δευτερη Ουννικη δυναμη εισέβαλλε στο Ιλλυρικο λεηλατησε την Ελλάδα, προσπέρασε τις Θερμοπυλες (το μονο οχυρωμένο μερος στην περιοχη) και εφτασε λεηλατώντας μεχρι την Κόρινθο.

Η μονη δυναμη που μπορουσε να τους αντιμετωπισει ηταν ο στρατος του Στρατηγου Βιταλιανου αλλα ηταν πολύ μακρια και δεν μπορουσε να αντιδράσει καθως βρισκόταν στην Δαλματια και πηγαιναν προς Ιταλια για να ενισχυσουν τον Βελισσάριο.

Και σαν να μην εφταναν όλα αυτά αρχισαν και οι Πέρσες τα δικά τους. Ο Βασιλιας της Περσιας που ειχε ενημερωθει για την εκστρατεια στην Ιταλια φοβήθηκε ότι μολις ο Ιουστινιανος τελειωσει με τους Γοτθους θα είναι ο επομενος.

Ετσι αποφάσισε να δράσει πρωτος και ζητησε από τον συμμαχο του ηγεμονα Αλ-Μουντιρ των Λαχμιδών να του δώσει μια δικαιολογια να κυρηξει πολεμο στον Ιουστινιανο.

Ετσι ο Αλ-Μουντιρ κατηγόρησε τον Αρέθα ηγεμονα των Γασσανιδών και συμμαχο του Ιουστινιανου ότι παραβιασε τη γη του και αμέσως οι Λαχμιδες εισεβαλλαν στην επικράτεια των Γασσανιδων.

Εν τουτοις ο Αλ-Μουντιρ δικαιολογηθηκε ότι δεν παραβιαζει καμια συνθηκη καθως οι Γασσανίδες δεν αναφέρονταν ονομαστικα σε καμια από αυτές (εν τουτοις οι Ρωμαιοι τους χαρακτηριζαν ολους με το ονομα “Σαρακηνοι” ως λεξη ομπρελα που καλυπτει ολους τους Αραβικους πληθυσμους και περιλαμβάνει και τους Γασσανιδες σε αυτό).

Και οι Λαχμιδες και οι Γασσανιδες διεκδικουσαν μια περιοχη που λεγόταν Στράτα νοτια της Παλμύρας και εκει ηταν που επιτέθηκε ο Αλ-Μουντίρ.

Ο Ιουστινιανος εστειλε τοτε τον Κομητα του Θειου Θησαυρου Στρατηγιο ως πρέσβη στον Αλ-Μουντιρ για να εκτονώσει την κατάσταση. Ο Στρατηγιος ειχε συμβουλευσει τον Ιουστινιανο να παραιτηθει από κάθε αξιωση στη Στράτα για την ωρα ετσι ώστε να μη δωσει αφορμη στον Βασιλια Χοσρόη να εισβάλλει από τα ανατολικα.

Ο Χοσρόης όμως εξοργιστηκε και ειπε πως ο πρεσβης ηρθε για να πεισει τον Αλ-Μουντιρ να στραφει κατά των Περσών και συνέχισε λεγοντας πως ο Ιουστινιανος παρακινει τους Ουννους να εισβάλλουν στην Περσία. Ο Ιουστινιανος αρνηθηκε τις κατηγορίες αλλα τα μαυρα συννεφα του πολέμου εμοιαζαν απειλητικα στην ανατολη και ο πολεμος ηταν μολις ένα βημα μακρια.

Την ιδια στιγμη εφτασαν στην Περσια και ο ψευτοεπισκοπος με τον ψευτοδιάκονο του που ειχε στειλει ο Ουιτιγης για να πεισουν τον Χοσροη να χτυπησει τον Ιουστινιανο από τα ανατολικα για να τον αναγκάσει να αποσυρει το στρατο του από την Ιταλία.

Ο Ιουστινιανος που ειχε τους Ουννους να λεηλατουν το Ιλλυρικο, την εκστρατεια στην Ιταλια και την απειλη πολεμου στα ανατολικα επρεπε να βρει τροπο τωρα να εκτονώσει την κατασταση πριν βρεθει παγιδευμενος σε 3 μετωπα.

Ετσι εστειλε νεους πρεσβεις στον Χοσροη οι οποιοι ειπαν στον Περση Βασιλια πως ναι ο Ιουστινιανος ειχε αλληλογραφία με Ουννους αλλα όχι για αυτό που νομιζει. Δεν ηταν ο σκοπος του να εισβάλλει στην Περσια με Ουννικη βοήθεια αλλα να τους χρησιμοποιησει στην Ιταλια. Επισης στηλιτευσε την φιλοπολεμικη στάση του Αλ-Μουντιρ.

Αλλα ο Χοσρόης δεν ακουγε τιποτα. Εσπασε την συνθηκη ειρήνης και ετοιμαστικε για πολεμο. Και καθοσον οι Πέρσες ηταν μεγαλύτερος κίνδυνος από τους Γοτθους ο Ιουστινιανος δεν ειχε άλλη επιλογη από το να σταματησει τον πολεμο στην Ιταλια και να ανακαλεσει τον Βελισσάριο στην ανατολη για να αναλαβει την εκστρατεια κατά των Περσών.

Ετσι εστειλε ως πρέσβεις στον Ουιτιγη τον Δομήνικο και τον Μαξιμινο με προταση ειρήνης η οποια περιελαμβανε να κρατησει ο Ουιτιγης το μισο Γοτθικο Θησαυροφυλακιο και την Βορεια Ιταλια από τον ποταμο Παδο και πανω. Ο Ιουστινιανος θα επαιρνε το άλλο μισο Θησαυροφυλακιο και την Ιταλια νοτιως του Πάδου.

Οσο λοιπον στην ανατολη γινονταν κοσμογονικες αλλαγες στην Ιταλια η πολιορκημενη φρουρα του Αυξιμου περιμενε ενισχυσεις από τον Ουιτιγη και αυτές δεν ερχονταν και δεν ηξεραν γιατι δεν τους βοηθα ο Βασιλιας. Βεβαια αυτό που δεν ηξεραν ηταν πως οι ενισχυσεις που περιμεναν ειχαν διαλυθει από Φραγκικη εισβολη.

Ετσι δωροδοκησαν έναν Ρωμαιο στρατιωτη για να περάσει κρυφα ένα μηνυμα εξω από την πολη και να το στειλει στη Ραβέννα στον Ουιτιγη.

Ο Μπουργκεντιος ο Ρωμαιος στρατιωτης πηρε τη δωροδοκια και εκανε αυτό που του ζητησαν οι Γοτθοι. Μετα περασε κρυφα στην πολη και την απάντηση του Ουιτιγη μολις ηρθε.

Ο Ουιτιγης στην απαντηση του, τους ενημερωνε για την Φραγκικη εισβολη και τους διαβεβαιωνε ότι θα ερχοταν με στρατο αμεσως μολις εφευγαν οι Φραγκοι.

Οι συχνες απουσιες όμως του Μπουργκεντιου από το στρατοπεδο εγιναν αντιληπτες από τους αξιωματικους και όταν ρωτηθηκε που χανεται συνεχεια αυτος τους απαντησε ότι ειχε
αρρωστησει και πηγαινε σε μια πηγη εκει κοντα για ιαματικα λουτρα. Αλλα τωρα ηταν καλα.
Το εχαψαν οι αξιωματικοι.

Σε λιγες μερες οι Γοτθοι παλι χρειαστηκαν τον Μπουργκέντιο για να μεταφέρει το μηνυμα τους εξω από την πολη στην Ραβέννα. Ο Μπουργκεντιος εκανε παλι τον μεταφορέα.
Αυτή τη φορα το μηνυμα στον Ουιτιγη ελεγε πως αν δεν ερθει βοηθεια θα αναγκαστουν να παραδοθουν σε 5 μερες.

Ο Ουιτιγης εστειλε απαντηση μεσω του Μπουργκεντιου λεγοντας τους να περιμένουν και πως η βοηθεια είναι στο δρομο. Παλι βεβαια τα συχνα περα δώθε του Μπουργκεντιου κινησαν τις υποψιες των αξιωματικων αλλα αυτή τη φορα τους ειπε ότι πηγαινε για κυνηγι. Και παλι το εχαψαν.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος απορουσε γιατι η πολη δεν παραδινεται. Εφοδια δεν εχουν, αποκλεισμενοι είναι. Τι περιμενουν.

Ετσι καλεσε τον Στρατηγο Βαλεριανο και του ειπε πως την επομενη φορα που θα βγουν οι Γοτθοι για να μαζεψουν γρασιδι από την πλαγια να του φέρει έναν τουλαχιστον από αυτους ζωντανο για ανακριση.

Ετσι την επομενη μερα ο Βαλεριανος εκανε όπως διατάχθηκε και εφερε έναν Γοτθο αιχμαλωτο στον Βελισσαριο για ανακριση.

Δεν χρειαστηκε να τον βασανισουν για να μιλησει. Μολις του εδειξαν τα εργαλεια βασανιστηριων ξερασε τα παντα για τις ενισχυσεις του Ουιτιγη και φυσικα καρφωσε και τον Μπουργκεντιο που τον ειχαν δωροδοκησει για να τον κανουν ταχυδρομο τους και να περνανε μηνυματα κατω από την μυτη των Ρωμαιων.

Ο Βελισσάριος καλεσε τη φρουρά του και τους διέταξε να συλληφθει ο Μπουργκεντιος ζωντανος κατά προτιμηση.

Η φρουρα συνέλαβε τον Μπουργκέντιο και τον εφερε στον Βελισσάριο ο οποιος του ειπε πως δεν θα τον τιμωρήσει.

Αλλα πριν προλαβει να βγαλει εστω έναν αναστεναγμο ανακουφισης ο Μπουργκεντιος, ο Βελισσάριος του ειπε ότι θα πρεπει να δώσει εξηγησεις για την προδοσια του στου συστρατιωτες του και πως αυτοι είναι που θα τον τιμωρησουν και όχι αυτος.

Ετσι τον παρέδωσε στους στρατιωτες και μετα από ένα συντομο Kangaroo Court ο Μπουργκεντιος καταδικαστηκε από τους συναδέλφους του να καει ζωντανος ως προδοτης της Αυτοκρατοριας και οι σταχτες του να σκορπιστουν στους τεσσερις ανεμους.

Αφου ελυσε το μυστηριο ο Βελισσάριος αποφάσισε να κανει κατι πιο δραστικο για να πιεσει την πολη να παραδοθει.

Εστειλε ανιχνευτες να ψάξουν να βρουν από που παιρνει νερο η πολη. Όταν γυρισαν του ειπαν πως η πολη υδρευεται από μια πηγη που βρισκεται στην πλαγια του βουνου. Το νερο από την πηγη πεφτει σε μια κινστέρνα και από εκει με σωληνες μπαινει στην πολη. Το προβλημα είναι
πως η πηγη και η κινστέρνα είναι σχεδον κολλητα στα τειχη και δεν μπορουν να πλησιασουν χωρις να χτυπηθουν από τους Γοτθους στα τειχη.

Ο Βελισσάριος όμως ηταν αποφασισμενος να τους κοψει το νερο. Ετσι εστειλε 5 Ισαυρους μηχανικους να διακοψουν την παροχη νερου. Τους μηχανικους θα τους καλυπτε ένα αποσπασμα με τις ασπιδες του.

Ετσι οι στρατιωτες αφου σχηματισαν ένα τετραγωνο γυρω από τους μηχανικους κλειδωσαν τις ασπιδες τους (και οι Ισαυροι ειχαν ασπιδες που σηκωσαν πανω από τα κεφαλια τους) και προχωρησαν μεχρι την κινστέρνα.

Στην αρχη οι Γοτθοι νομιζαν ότι γινεται επιθεση στα τειχη και δεν αντεδρασαν αρχικα περιμενοντας να φτάσουν κοντα στους πυργους. Όταν όμως καταλαβαν ότι οι Ρωμαιοι δεν πανε για τους πυργους αλλα κατευθυνονται προς την πηγη του νερου τοτε αρχισαν να ριχνουν βελη κατά ριπας.

Όταν εφτασαν στην κινστέρνα ειδαν ότι καλυπτοταν από ένα θολο και ειχε ανοιγματα γυρω γυρω για εξαερισμο οποτε οι μηχανικοι ενας ενας αρχισαν να βουτανε μεσα και με τα εργαλεια τους ξεκινησαν να καταστρέφουν τις σωληνωσεις και τους μηχανισμους υδρευσης.

Όταν οι μηχανικοι ηταν ηδη μεσα καλυμμενοι από τα βελη οι στρατιωτες που τους καλυπταν υποχωρησαν και γυρισαν πισω.

Απελπισμένοι οι Γοτθοι που εβλεπαν να καταστρεφεται η μοναδικη πηγη νερου που ειχαν εκαναν εξοδο προκειμενου να σταματησουν το σαμποταζ αλλα εκεινη τη στιγμη ο Βελισσάριος διέταξε εφοδο και συντομα οι δυο στρατοι ενεπλακησαν σε σφοδρη μαχη στην πλαγια του λόφου.

Οι Ρωμαιοι ειχαν αρκετες απωλειες μιας και οι Γοτθοι ειχαν το πλεονεκτημα του high ground μεχρι που 7 Αρμένιοι στρατιωτες από τις μονάδες του Ναρση και του αδελφου του Αράτιου (ηταν η ιδια μοναδα στην οποια ανηκε και ο προδότης Μπουργκεντιος) εκαναν εφοδο κατευθειαν πανω στους Γοτθους θελοντας να ξεπλυνουν την ντροπη που εφερε ο προδοτης στη μονάδα τους.

Οι Γοτθοι δεν περιμεναν κατι τετοιο και οι γραμμες τους εσπασαν. Οι 7 στρατιωτες καταφεραν να μπουν μεσα στο ρηγμα που δημιουργησαν και αναγκασαν τους Γοτθους να υποχωρησουν αφου πισω από τους 7 ερχοντουσαν και οι υπολοιποι στρατιωτες.

Μετα από λιγο υποχωρησαν και οι Ρωμαιοι μαζι με τους μηχανικους οι οποιοι εγκατέλειψαν την προσπαθεια να σαμποτάρουν την κινστέρνα και τις σωληνώσεις καθως οι αρχαιοι μηχανικοι που ειχαν σχεδιασει αυτό το συστημα υδρευσης ειχαν προβλεψει την πιθανοτητα σαμποτάζ με παρομοιο τρόπο και ειχαν ενισχυσει την κατασκευη ώστε να είναι απροσβλητη.

Αν βεβαια οι μηχανικοι ειχαν παραπανω χρονο μπορει να τα καταφερναν αλλα δεν θα ρισκαρε ο Βελισσάριος δευτερη εξοδο των Γοτθων και άλλες απωλειες Ρωμαιων οποτε τους μαζεψε ολους πισω.

Το σαμποτάζ μπορει να απέτυχε αλλα ο Βελισσάριος σκεφτηκε άλλο τρόπο. Διεταξε να πεταξουν μεσα στην κινστέρνα ψόφια ζωα και ασβεστη ετσι ώστε να δηλητηριαστει το νερο.
Βεβαια υπηρχε ένα και μοναδικο πηγαδι στην πολη που ειχε ακομα φρεσκο νερο τωρα που δηλητηριαστηκε η πηγη αλλα δεν επαρκουσε να καλυψει τις αναγκες τους. Αλλα και παλι η πολη περιμενε ακομα.


Συνεχίζεται...

Οσο γινονταν αυτά στο Αυξιμον, στη Φισουλα η Γοτθικη φρουρά παραδοθηκε στους Στρατηγους Κυπριανο και Ιωάννη οι οποιοι αφου τοποθέτησαν φρουρά στην πολη ξεκινησαν να ενισχυσουν τον Βελισσάριο στο Αυξιμον.

Εκει ο Βελισσάριος για να καμψει το ηθικο των Γοτθων παρέλασε εξω από τα τυχη τους αιχμαλωτους αρχηγους της φρουρας της Φισουλα.
Οι Γοτθοι στο Αυξιμον θορυβηθηκαν και αρχισαν διαπραγματευσεις με τον Βελισσάριο για την παράδοση της πολης.

Αρχικα ζητησαν εγγυησεις για τη ζωη τους και να τους δοθει ελευθερο περασμα προς την Ραβέννα μαζι με τα υπαρχοντα τους.
Ο Βελισσάριος όμως ηταν διχασμένος. Από τη μια σεβόταν την φρουρα που ειχε πολεμησει τοσο γενναια υπερασπιζοντας την πολη και ηθελε να τους ικανοοποιησει τα αιτηματα αλλα από την άλλη θα ηταν λαθος να τους αφησει να πανε στη Ραβέννα. Η επομενη κινηση του θα ηταν να πολιορκήσει την Γοτθικη πρωτευουσα. Αν τους αφηνε να πανε εκει θα ενισχυε τον Ουιτιγη. Και οι στρατιωτες του θα δυσαρεστουνταν αν δεν εβρισκαν λαφυρα στην πολη να παρουν.

Τελικα τους εκανε μια αντιπρόταση και τους ειπε ότι θα εγγυηθει για τις ζωες τους, μπορουν να κρατησουν τη μιση περιουσια τους και πως θα τους στρατολογησει στο Ρωμαικο στρατο.

Οι Γοτθοι δέχτηκαν και ολοι ηταν ευχαριστημενοι. Οι Γοτθοι κρατησαν εστω τις μισες περιουσιες τους, δεν πιαστηκαν αιχμαλωτοι, οι στρατιωτες του Βελισσάριου διαμοιρασαν μεταξυ τους το άλλο μισο των Γοτθικων περιουσιων και ο Βελισσάριος κερδισε μερικους στρατιωτες ακομα. Αλλα για να είναι σιγουρος ότι δεν θα στασιασουν η δεν θα φυγουν τους διασκορπισε σε διάφορες μονάδες ώστε να μην εχουν αμεση επαφη.

Ηταν Οκτωβριος του 539 όταν επεσε το Αυξιμον και πλεον ο Βελισσάριος μπορουσε να βαδισει κατά της Ραβέννας.
Αρχικα εστειλε τον Στρατηγο Μάγνο με στρατο να ανιχνευσει τις οχθες του Πάδου και να διασφαλισει ότι δεν θα περάσουν καθολου εφοδια για την Ραβέννα.\

Παράλληλα ο Στρατηγος Βιτάλιος ειχε μπει στη Βορεια Ιταλια από την Δαλματια και πλεον μπορουσε να περιπολει βορειως του Πάδου.
Εκει ο Βιταλιος όπως περιπολουσε ψάχνοντας για Γοτθους η για γραμμες ανεφοδιασμου της Ραβέννας ανακάλυψε στον Πάδο μαουνες φορτωμένες σιτάρι που κατευθυνονταν στη Ραβέννα. Ειχαν όμως κολλησει σε ένα σημειο καθως ειχε μειωθει η ροη του ποταμου και οι μαουνες ειχαν κατσει στον πυθμένα.

Φυσικα δεν του πηρε πολύ ωρα να διωξει τους Γοτθους που τις οδηγουσαν και τις κατέλαβε. Μερικές μερες μετα καθως επιασε βροχη για μέρες το ποτάμι ξαναφουσκωσε και οι μαουνες μπορεσαν να ξεκολλησουν από τον πυθμενα.

Ετσι ο Βιτάλιος εβαλε δικους του ανδρες να τις οδηγησουν στο ποτάμι και να τις πανε στον Βελισσάριο.
Στο μεταξυ στη Ραβέννα η πεινα θεριζε κοσμο. Μολις ειχαν χασει και τις προμηθειες τους από το ποτάμι και από τη θαλασσα ηταν αδυνατον να ανεφοδιαστουν καθως ο Ρωμαικος στολος περιπολουσε πανω κατω στην Αδριατικη.

Βλεποντας αυτή την κατάσταση ο Βασιλιας των Φράγκων Θευδεβέρτος (ο οποιος πλεον ειχε γινει καλα από τις κρισεις διάρροιας που ειχε παθει στην προηγουμενη εκστρατεια) εστειλε μηνυμα στον Βασιλια των Γοτθων προσφέροντας την βοηθεια του με αντάλλαγμα να μοιραστουν μεταξυ τους την Βορεια Ιταλία.

Αυτό το εμαθε ο Βελισσάριος και εστειλε τον βαφτιστικο του Θεοδόσιο στον Βασιλια των Γοτθων να του υπενθυμισει ότι οι Φραγκοι μολις λιγους μηνες πριν εισεβαλλαν και διέλυσαν τον στρατο του και τωρα ετοιμαζεσαι να τους εμπιστευθεις παλι?
Μετα από μερικες μερες και αφου μιλησε με τους συμβουλους του, ο Ουιτιγης συμφωνησε να αρχισει διαπραγματευσεις με τον Βελισσάριο με σκοπο να παραδοθει.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος εστειλε τον Στρατηγο Βιταλιο στην Βενετια για να ασφαλισει την περιοχη εκει και να καταλαβει οσες πολεις μπορει.
Όμως μεσα στη Ραβέννα χτυπησε η καταστροφη. Ξεσπασε πυρκαγια στις αποθηκες σιτηρών και ολο το αποθεμα (οσο ειχε μεινει δλδ) καταστραφηκε.

Τα αιτια της πυρκαγιας ηταν αγνωστα αλλα ο Προκόπιος αναφέρει δυο πιθανες αιτιες.
1) Ο Βελισσάριος δωροδόκησε καποιους κατοικους της Ραβέννας να κανουν σαμποτάζ και να καταστρεψουν τις προμηθειες για να αναγκάσουν ετσι τον Ουιτιγη να παραδοθει.
2) Ότι η φωτια μπηκε με διαταγη της Ματασούνθας συζύγου του Ουιτιγη (και κορης της Αμαλασουνθας) η οποια μισουσε τον συζυγο της τον οποιο ειχε παντρευτει με το ζόρι μονο και μονο για να δικαιολογει ο Ουιτιγης την βασιλικη εξουσια του.

Παράλληλα με όλα αυτά όταν εμαθαν οι Γοτθικες φρουρες στις Κοττιαιες Αλπεις πως η Ραβέννα πολιορκειται και πως η φωτια εκαψε τις προμηθειες τους εστειλαν μηνυμα στον Βελισσάριο ότι παραδινονται.

Ο Βελισσάριος δεν εχασε καιρο και εστειλε τον Στρατηγο Θωμά με στρατο να δεχτει την παράδοση τους. Εκει ο διοικητης της περιοχης Στρατηγος Σισίγκις παρεδωσε στο Θωμα την περιοχη και ολες τις φρουρες.

Ο Θωμας τοποθετησε δικες του φρουρές στα περάσματα των Αλπεων και παρεμεινει εκει.

Όμως τοτε επανεμφανιστηκε ο Στρατηγος Ουράιας ο οποιος μετα τη διάλυση του στρατου από τους Φράγκους κατάφερε να μαζψει 4000 ανδρες στην Λιγουρια και βάδιζε προς την Ραβέννα για να σπάσει την πολιορκία.

Όταν όμως οι στρατιωτες του εμαθαν για την κατάληψη των Αλπεων από τους Ρωμαιους απαίτησαν από τον Ουράια να πανε προς τα εκει καθως οι περισσότεροι εξ αυτων ειχαν τις οικογενειες τους στην περιοχη και ειχαν πεσει τωρα σε Ρωμαικα χέρια.

Ο Ουράιας δεχτηκε και αμεσως αλλαξε πορεια προς τις Αλπεις και πολιορκησε τον Στρατηγο Θωμα και τον Σισιγκις (ο οποιος τωρα πολεμουσε με τους Ρωμαιους μαζι με τις φρουρες του).

Ο Θωμας εστειλε επειγοντα μηνυματα για βοηθεια και ενας από τους αγγελιοφόρους βρηκε τους Στρατηγους Μαρτινο και Ιωάννη που ειχαν επιστρέψει στην Τορτόνα μετα την ηττα τους από τους Φράγκους και τους ειδοποιησε για την κατασταση του Θωμα.

Οι δυο Στρατηγοι ξεκινησαν αμεσως για να τον βοηθησουν παιρνοντας μαζι τους και ολους τους Γοτθους αιχμαλωτους που ειχαν.
Από καθαρη τυχη οι αιχμάλωτοι που ειχαν ο Μαρτινος με τον Ιωάννη ηταν στην πλειοψηφια τους οι γυναικες και τα παιδια των ανδρών του Ουράια.

Όταν το κατάλαβαν αυτό οι στρατιωτες του Ουράια τον εγκατέλειψαν και αυτομολησαν στους Ρωμαιους για να είναι μαζι με τις οικογένειες τους.
Ο στρατος του Ουράια διαλυοταν και δεν μπορουσε να κανει τιποτε για αυτό. Ετσι δραπετευσε και γυρισε στη Λιγουρια οπου παρεμεινε κρυμμενος μεχρι το τέλος του ετους.

Πλεον δεν υπηρχε καμια βοηθεια για τη Ραβέννα.

Συνεχίζεται...

Λιγο πριν παραδοθει η Ραβέννα όμως εφτασαν οι πρέσβεις του Ιουστινιανου οι οποιοι κομιζαν συνθηκη ειρήνης την οποια ουτε στο ονειρο του δεν ειχε δει ο Ουιτιγης.

Από εκει που ηταν με την πλατη στα σχοινιά και περίμενε να χάσει το Βασιλειο του ο Ιουστινιανος του χάριζε τη Βορεια Ιταλια και το μισο Θησαυροφυλακιο.

Και φυσικα συμφωνησε αμέσως. Όμως ο Βελισσάριος αρνηθηκε να υπογράψει και να επικυρώσει την συμφωνία. Ηταν μολις ένα βημα πριν την ολοκληρωτικη επανακτηση της Ιταλιας και ο Ιουστινιανος του εβαζε δυναμιτη σε ολη την προσπαθεια που εκανε χρονια τωρα. Αλλα εκτος αυτου ηταν και θεμα πρεστιζ. Δεν ηθελε να δώσει λαβη για σχολια πως δεν καταφερε να ολοκληρώσει την εκστρατεια λογω ανικανοτητας ή γιατι δεν ειχε τη θεληση.

Οι αξιωματικοι του αρχικα διαφώνησαν με την αποφαση του να μην επικυρώσει την συνθηκη αλλα ο Βελισσάριος τους καλεσε στη σκηνη του και τους ειπε πως όταν ο Ιουστινιανος εστειλε τους πρέσβεις ναι δεν ειχαν και πολλες πιθανοτητες να τελειωσουν τον πολεμο. Αλλα τωρα που οι πρέσβεις είναι εδώ εμεις ειμαστε εξω από την Ραβέννα και κραταμε τους Γοτθους από το λαιμο. Πρεπει να τελειωσουμε ότι αρχισαμε.

Οι αξιωματικοι του συμφωνησαν και ο Βελισσάριος χάρηκε καθως εφοσον ειχε τη στηριξη του στρατου του κανεις δεν θα μπορουσε να τον κατηγορησει για απειθεια.

Όμως μεσα στη Ραβέννα οι Γοτθοι ευγενεις εβραζαν. Ειχαν αποστασιοποιηθει πλεον από τον Ουιτιγη και θεωρουσαν πως αν παραδινονταν (ο Ουιτιγης δεν τους ειχε ενημερώσει ακομα για τη συμφωνια. Ηθελε να είναι σιγουρος πριν την αποκαλυψει) τοτε ολοι τους θα πηγαιναν αιχμαλωτοι στην Κωνσταντινουπολη και δε θα γυριζαν ποτε πισω.

Ετσι έστειλαν μηνυμα στον Βελισσάριο και του προτειναν να τον ανακηρύξουν Αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαικης Αυτοκρατοριας. Ο Ουιτιγης αναγκαστικα συμφωνησε με αυτό καθως δεν ειχε τη δυναμη να σταματησει τους ευγενεις.

Ο Βελισσάριος όμως δεν ηθελε το στέμμα. Ηταν πιστος στον Ιουστινιανο. Εν τουτοις όμως καταλαβε ότι είναι μια καλη ευκαιρια να φέρει την κατασταση εκει που θέλει αυτος.

Ετσι συμφωνησε αρχικα να διαπραγματευτει μαζι τους επι της αρχής. Και με αυτό το μηνυμα εστειλε τον αγγελιοφόρο πισω στη Ραβέννα.
Μετα καλεσε τους αξιωματικους τους και τους ρώτησε ένα η καταληψη ολοκληρης της Ιταλιας θα ηταν καλο για τον Αυτοκρατορα. Οι αξιωματικοι συμφωνησαν και ετσι ο Βελισσάριος εβαλε σε εφαρμογη το σχεδιο του να εκμεταλλευτει την κατάσταση.

Οι ευγενεις χαρηκαν που ο Βελισσάριος συμφωνησε να διαπραγματευτει και εστειλαν πρεσβεις στο στρατοπεδο του.
Όταν εφτασαν οι πρέσβεις ειπαν στον Βελισσαριο καποιες αοριστίες περι παράδοσης επισημα αλλα μυστικα ζητησαν εγγυησεις από τον Βελισσάριο για την ασφαλεια τους και την αποδοχη του Αυτοκρατορικου τιτλου από αυτόν.

Ο Βελισσάριος τους εδωσε τις εγγυησεις που ηθελαν εκτος από αυτην που αφορουσε τον τιτλο του Αυτοκράτορα και ξέφυγε διπλωματικα λεγοντας πως αυτό θα γινοταν αργότερα παρουσια του Βασιλια Ουιτιγη και των Γοτθων ευγενων.

Οι πρεσβεις που δεν πιστευαν ότι θα αρνηθει τον θρόνο της Δυσης δέχτηκαν τις εγγυησεις και γυρισαν στην Ραβεννα.
Ο Βελισσάριος επρεπε να συνεχισει το σχεδιο του πολύ προσεκτικα. Κυριως φοβοταν τους αξιωματικους που ηταν φιλοι του Ναρση του Ευνουχου οι οποιοι ειτε από λαθος ειτε εσκεμμενα μπορει να εκαναν καμια χοντράδα και να του κατεστρεφαν το σχέδιο. Και ακομα χειροτερα να τον κανουν να
φανει σαν σφετεριστης στα ματια του Ιουστινιανου.

Ετσι διέταξε τους Στρατηγους Βήσσα, Ιωάννη, Ναρση τον Αρμένιο και τον Αράτιο να παρουν τους στρατιωτες τους και να διασκορπιστουν στην Ιταλια για να εξασφαλισουν την τάξη η οποια ισως διασαλευοταν με την παραδοση της Ραβέννας.

Όταν όλα ηταν ετοιμα ο Βελισσάριος φορτωσε ένα στολισκο γεματο σιτάρι και τον διεταξε να αγκυροβολησει στο επινειο της Ραβεννας το Κλάσσις και ο ιδιος με τον υπολοιπο στρατο του μπηκαν στην πολη θριαμβευτικα υπο τα βλέμματα των Γοτθων.

Εκει συνέβη και ένα αστειο περιστατικο με τους Γοτθους.

Οι Γοτθοι για να δικαιολογησουν τις απανωτες ηττες τους από τους Ρωμαιους ειχαν πει στις γυναικες τους ότι οι Ρωμαιοι ηταν γιγαντες και οι στρατοι τους αριθμουσαν πανω από 100000 στρατιωτες.
Όταν όμως ειδαν οι γυναικες τους τον Βελισσάριο και τους στρατιωτες του να είναι σε κανονικο μεγεθος για ανθρωπους και το Ρωμαικο στρατο να μην είναι μεγαλυτερος από τον Γοτθικο αρχισαν να κοπανανε τους ανδρες τους, να τους βριζουν και να τους αποκαλουν δειλους που δεν μπορουσαν να νικησουν κανονικους ανθρώπους και τοσο καιρο τις δουλευαν λεγοντας τους πως οι Ρωμαιοι είναι γιγαντιαια τερατα και τοσο πολλοι οσο η αμμος της θαλασσας.

Με την παράδοση της Ραβέννας τον Μαιο του 540 ουσιαστικα τελειωσε η εκστρατεια της Ιταλιας η οποια κράτησε πολύ παραπανω από οσο ηλπιζε ο Ιουστινιανος και ο Βελισσαριος.

Αφου μπηκε στην πολη ο Βελισσάριος και κατέλυσε στο παλιο Ρωμαικο Παλάτι των Αυτοκρατορων της Δυσης το οποιο οι Γοτθοι ειχαν μετατρέψει σε δικο τους Παλάτι αρχισε να σταθεροποιει την κατάσταση.

Ο Ουιτιγης τέθηκε υπο περιορισμο αλλα οι φυλακες του ειχαν σαφεις εντολες να του φέρονται βασιλικα.
Οσοι Γοτθοι βρισκονταν στη Ραβέννα με καταγωγη ή διαμονη νοτιως του Πάδου με διαταγη του Βελισσάριου τους επιτράπηκε να γυρισουν πισω στα σπιτια τους ασφαλεις. Αυτό δεν ενειχε κινδυνο για τους Ρωμαιους καθως οι περισσοτερες πολεις ειχαν φρουρες και οι Γοτθοι χωρις κεντρικη εξουσια ηταν απιθανο να στασιασουν.

Αλλα ο Βελισσάριος στοχευε και σε κατι άλλο. Μετα την εξοδο των Γοτθων προς τον νοτο πλεον ο Ρωμαικος πληθυσμος στη Ραβέννα ηταν μεγαλυτερος από τον Γοτθικο και η Ραβέννα εγινε και παλι μια Ρωμαικη πολη όπως ηταν και πριν μεχρι το 476.

Αμεσως μετα ο Βελισσάριος μετέφερε το Γοτθικο Θησαυροφυλακιο από το Τικινουμ στη Ραβέννα και από εκει ξεκινησε να το φορτώνει σε πλοια για να το μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη.

Παράλληλα οσες Γοτθικες φρουρες ειχαν απομεινει όταν ακουσαν για την παράδοση της Ραβέννας παραδόθηκαν και οι διοικητες τους εσπευσαν στην Ραβέννα για να υποβαλλουν την παραδοση τους στον Βελισσάριο.

Ο μονος που δεν παραδόθηκε ηταν ο Στρατηγος Ιλντιμπαντ ο κυβερνητης της Βερόνα ο οποιος αν και συμφωνησε να παραδοθει όταν ειδε ότι ο Βελισσάριος φορτώνει το Θησαυροφυλακιο για να το στειλει στην Κωνσταντινουπολη καταλαβε ότι και αυτος αλλα και οι υπολοιποι Γοτθοι ευγενεις (και αυτοι το καταλαβαν) ειχαν ξεγελαστει.

Ο Βελισσάριος δεν σκοπευε ποτε να γινει Αυτοκράτορας της Δυσης. Απλα τους χρησιμοποιησε για να πετυχει το σκοπο του.
Ετσι ο Ιλντιμπαντ εγκατέλειψε την πολη μαζι με αλλους Γοτθους ευγενεις και ολοι μαζι εστειλαν μηνυμα στον Στρατηγο Ουράια που βρισκόταν στο Τικινουμ και του προσφεραν τον θρόνο.

Ο Ουράιας όμως αρνηθηκε καθως ηξερε ότι αν επαιρνε τον θρονο οι Ρωμαιοι θα τον εκτελουσαν αν τον επιαναν. Αλλα τωρα που ηταν απλα ενας συγγενης του πρωην Βασιλια Ουιτιγη οι Ρωμαιοι θα του φερονταν καλα. Αλλωστε δεν ηθελε να σφετεριστει το θρόνο του θειου του.
Ετσι ο Ουραιας αφου αρνηθηκε προτεινε στους ευγενεις να εκλέξουν Βασιλια των Οστρογοτθων τον Στρατηγο Ιλντιμπαντ οποιος ηταν πιο ενεργητικος, ειχε διακριθει σε πολέμους και ηταν ανηψιος του Bασιλια των Βησιγότθων της Ισπανιας Θεύδα οποτε θα μπορουσαν να στηριχτουν και σε Βησιγοτθικη βοηθεια στην επανασταση τους.

Ετσι ο Ιλντιμπαντ κληθηκε στο Τικινουμ για να στεφθει Βασιλιας. Εκει ειπε στους ευγενεις ότι αποδεχεται την εκλογη του ως Βασιλιας αλλα τους συμβουλευσε παράλληλα να κανουν και μια τελευταια προσπαθεια να πεισουν τον Βελισσάριο να στεφθει Αυτοκράτορας της Δυσης.

Ο Βελισσάριος όμως αρνηθηκε λεγοντας πως θα είναι για παντα πιστος στον Ιουστινιανο. Ετσι οι ευγενεις δεν ειχαν άλλη επιλογη από το να στέψουν τον Ιλντιμπαντ Βασιλια των Οστρογοτθων και να ξεκινησουν επανάσταση για να διωξουν τους Ρωμαιους από την Ιταλια.
Ο πολεμος στην Ιταλια δεν τελειωσε. Απλα ηταν ο πρωτος γυρος που εληξε με Ρωμαικη νικη. Τωρα όμως οι Γοτθοι ετοιμαζονταν για τον δευτερο γυρο.

Στις 20 Ιουνιου 540 ο Βελισσαριος εγκατέλειψε την Ιταλια για την Κωνσταντινουπολη και από εκει να αναλαβει την αρχηγία για τη νεα εκστρατεια αυτή τη φορά κατά των Περσών.


Συνεχίζεται...

O δευτερος Περσικος πολεμος ειχε ηδη ξεκινησει οσο ο Βελισσάριος βρισκοταν εν πλω για την Κωνσταντινουπολη.

Για να διευκολυνει τη διοικηση ο Ιουστινιανος ειχε χωρισει την Ανατολη σε δυο στρατιες. Ο Βελισσάριος που ηταν στο δρομο και ερχοταν ειχε διοριστει διοικητης του δυτικου τμηματος και ο Στρατηγος Βούζης του ανατολικου στα συνορα με την Περσια.

Μεχρι όμως να φτάσει ο Βελισσάριος προσωρινος Ανώτατος Διοικητης θα ηταν ο Βούζης.
Ο Βασιλιας της Περσιας Χοσρόης Α’ ειχε εισβάλλει στην Αυτοκρατορια ηδη από την ανοιξη του 540 περασε την δυτικη οχθη του Ευφράτη, προσπερασε το φρούριο Κιρκέσιουμ και εφτασε στην πολη Ζηνοβία.

Η πολη αρνηθηκε να παραδοθει αλλα ο Χοσρόης δεν εκατσε να την πολιορκησει και την προσπερασε συνεχιζοντας το δρόμο του.

Τελικα στρατοπεδευσε κοντά στην πόλη Σούρα. Εκει αποφάσισε να καταλαβει την πολη με εφοδο. Πάνω στη μάχη σκοτώθηκε ο αρχηγος των υπερασπιστών της πολης Αρσακης και οι στρατιωτες του αποκαρδιωμενοι ζητησαν συνθηκολογηση.

Ετσι βγηκε από την πολη ο τοπικος Επίσκοπος και πηγε στον Χοσροη να διαπραγματευτει την παράδοση της πολης.

Ο Χοσρόης δέχτηκε την παράδοση και τους ορους του Επισκοπου αλλα μυστικα διέταξε ένα αποσπασμα να ακολουθησει τον Επίσκοπο όπως θα γυριζε στην πολη και όταν θα ανοιγαν τις πυλες για να περάσει μέσα τοτε να τρέξουν και να τις κρατησουν ανοιχτές.

Το σχέδιο δουλεψε και το αποσπασμα κρατησε τις πυλες ανοιχτες μεχρι να περάσει ολος ο Περσικος στρατος μεσα στην πολη η οποια λεηλατηθηκε.

Μαζι με τον Χοσρόη ετυχε να είναι και οι Πρεσβεις του Ιουστινιανου οι οποιοι μετα από αυτό το επεισόδιο εγκατέλειψαν τον Χοσροη και γυρισαν στην Κωνσταντινουπολη να ενημερώσουν τον Αυτοκράτορα.

Μετα τα Σούρα ο Χοσροής συνέχισε την πορεια του και φτάνοντας στην Σεργιόπολη ο τοπικος Επίσκοπος Κανδιδος προσφέρθηκε να εξαγοράσει τους 12000 χριστιανους αιχμαλώτους του Χοσροη.

Ο Χοσρόης δέχτηκε και ζητησε 2 Κεντηνάρια χρυσου για ολους (14400 χρυσα νομισματα) υπο τον ορο ο Κανδιδος να φέρει τα χρηματα μεσα σε ορισμένο χρόνο. Εάν αργουσε εστω και μια ωρα παραπανω τοτε θα ηταν υποχρεωμενος να πληρώσει το διπλασιο ποσο. Ο Κανδιδος ελιωσε τα σκευη των εκκλησιων του και εκανε ερανο στη Σεργιοπολη και καταφερε να συγκεντρωσει το ποσο εντος προθεσμιας και γλιτωσε τους αιχμαλωτους από τα χέρια του Χοσρόη.

Στο μεταξυ ο Στρατηγος Βούζης βρισκοταν στην Ιεράπολη όταν εφτασαν τα νεα της καταστροφης της Σούρα και εκει εμαθε και το μέγεθος του Περσικου στρατου.

Ετσι αποφάσισε να αφησει φρουρά στην πολη και με τον υπολοιπο στρατο να ανεβει στους παρακειμενους λοφους και από εκει με τακτικες hit and run να προκαλει φθορες στον Περσικο στρατο.

Παραλληλα ενημερώθηκε και ο Ιουστινιανος για την εισβολη ο οποιος θεωρόντας πως στόχος του Χοσρόη είναι η Αντιόχεια εστειλε εκει τον ανηψιό του Γερμανό με 300 ανδρες για να ενισχυσει την φρουρα.

Ο Γερμανος φτανοντας εκει αφησε τους 300 ανδρες στην Αντιοχεια αλλα ο ιδιος προτιμησε να παει στην Κιλικια για να μην προκαλεσει επιθεση του Χοσροη στην Αντιοχεια μονο και μονο επειδη εκει ηταν ο ανηψιος του Αυτοκράτορα (και ενας από τους πιθανους διαδοχους του Ιουστινιανου).

Οι κατοικοι της Αντιόχειας περιμεναν απελπισμένοι την Περσικη επιθεση και μεσα στην απελπισια τους αποφάσισαν να προσφέρουν φορο υποτέλειας στον Χοσρόη ελπιζοντας ότι αν τον πληρώσουν θα αποσυρθει πισω στην Περσια.

Ετσι εστειλαν τον Επίσκοπο Βεροιας (Χαλεπι) Μέγα να μιλησει με τον Χοσρόη για τον φορο. Ο Μέγας εφτασε στο Περσικο στρατοπεδο ενώ ο Χοσρόης πολιορκουσε ηδη την Ιεράπολη η οποια για να γλιτώσει προσφερε στον Χοσροη 2000 λιτρες ασημιου (666 κιλα ασημι) κατι που ο Χοσροης δέχτηκε.

Οσον αφορα την Αντιοχεια όμως ο Χοσροης ειπε στον Μέγα πως δεν δέχεται τιποτα λιγότερο από 2 Κεντηνάρια χρυσου.

Ο Μέγας επέστρεψε στην Αντιόχεια ενώ ο Χοσροης πηγε στην Βέροια (Χαλεπι) και εκει απαίτησε 4000 λιτρες ασημιου για να τους αφησει ησυχους.

Όμως οι κατοικοι της πολης ειχαν μονο 2000 λιτρες ασημιου και ειπαν στον Χοσροη πως αυτά είναι όλα που εχουν.

Ο Χοσροης εξοργιστηκε εκαψε την πολη και επιτέθηκε στην Ακρόπολη της οπου ειχε καταφυγει ο πληθυσμος.

Στο μεταξυ ο Ιουστινιανος ειχε στειλει πρεσβεις να διαπραγματευτουν με τον Χοσροη οι οποιοι εφτασαν στην Αντιοχεια λιγο πριν ερθει ο Μέγας που κομιζε την εντολη του Χοσροη για 2 Κεντηναρια χρυσου.

Ο 2 πρεσβεις του Ιουστινιανου απαγορευσαν στους κατοικους να πληρώσουν τον Χοσροη και ο Μέγας αναγκάστηκε να μεταφέρει στον Χοσροη το μηνυμα ότι η Αντιόχεια αρνειται να πληρωσει.

Όταν εφτασε ο Μέγας στη Βέροια και ειδε την πολη καμμένη και τους Περσες να πολιορκουν την Ακροπολη της με ολο το λαο μεσα προσπαθησε να πεισει τον Χοσροη να τους αφησει να φυγουν χωρις να τους πειράξει.

Ο Χοσρόης δέχτηκε και αφησε τους κατοικους της πολης να φυγουν ανενοχλητοι αλλα η πλειοψηφια της Ρωμαικης φρουρας αυτομολησε στους Πέρσες λεγοντας ότι επειδη ηταν απληρωτοι για μηνες πλεον αποκηρυσσουν τον Ιουστινιανο και τωρα ορκιζονται πιστη στον Χοσρόη.

Από την Βέροια ο Χοσροής βαδισε κατά της Αντιόχειας. Αφου απέρριψαν την προσφορα του για 2 Κεντηναρια θα την κατέστρεφε.

Εν τουτοις όταν εφτασε εξω από την πολη τους εκανε άλλη μια προσφορα αλλα αυτή τη φορα ζητησε 10 Κεντηνάρια χρυσου για να μην καταστρέψει την Αντιοχεια. Οι πρεσβεις πηγαν να συνομιλησουν με τον Χοσρόη αλλα ένα επεισοδιο εκανε τις συνομιλιες να ναυαγησουν.

Ο περσης πρέσβης που ειχε στειλει στην Αντιοχεια για να απαιτησει τα 10 Κεντηνάρια χρυσου εκδιωχθηκε με προσβλητικο τροπο από την πολη και σαν να μην εφτανε αυτό καποιος τον χτυπησε με βελος όταν βγηκε από την πολη.

Ο Χοσροης εξαλλος για την προσβολη διέταξε εφοδο το επόμενο πρωι και η Αντιοχεια κατεληφθη την ιδια μερα, καηκε και λεηλατηθηκε.

Οι Πέρσες πηραν τεράστιες ποσοτητηες λαφύρων και σκλαβων και αρχισαν να επιστρέφουν στην Περσια.

Οι πρέσβεις του Ιουστινιανου επεμειναν να ζητάνει ειρήνη από τον Χοσροη ο οποιος τους απαντησε ότι τωρα απαιτει ο Ιουστινιανος να του πληρώσει 50 Κεντηνάρια χρυσου άμεσα και κάθε χρονο να του δινει 5 Κεντηνάρια χρυσου ως φορο υποτελειας αν θελει ειρήνη.

Οι πρεσβεις θελοντας και μη συμφωνησαν σε αυτό και εστειλαν τη συμφωνια στην Κωνσταντινουπολη για να την επικυρώσει ο Ιουστινιανος.

Πριν όμως στεγνωσει το μελανι στο χαρτι της συμφωνιας και πριν την επικυρώσει ο Ιουστινιανος, ο Χοσρόης την έσπασε καθως φτάνοντας στις πολεις Απάμεια, Χαλκίδα και Έδεσσα απαιτησε τεράστια ποσα για να μη τις καταστρέψει (κατι το οποιο απαγορευοταν από την συμφωνια).

Οι πολεις για να γλιτώσουν πληρωσαν αναγκαστικα. Οι κατοικοι της Εδεσσας προσφέρθηκαν επισης να πληρωσουν για να εξαγοράσουν και τους αιχμαλωτους από την Αντιοχεια αλλα ο Στρατηγος Βούζης τους το απαγορευσε. Τελικα οι αιχμάλωτοι εξαγοράστηκαν και ελευθερώθηκαν από τους κατοικους της Κωνσταντίνης.

Οσο γινονταν αυτά στην Ανατολη, στην Ιταλια τελειωνε ο πολεμος (η μαλλον ο πρωτος γυρος του πολεμου) κατι το οποιο σημαινε ότι τα στρατευματα ηταν πλεον ελευθερα να μεταφερθουν στην Ανατολη και να ενισχυσουν τον στρατο εκει.

Ετσι ο Στρατηγος Μαρτινος διατάχθηκε να μεταβει στην Δάρα και να ενισχυσει τη φρουρα της καθως ως εδρα του εκαστοτε Magister Militum per Orientem ηταν πιθανος στοχος των Περσων.

Ο Μαρτινος καταφερε να φτάσει στην Δάρα λιγο πριν φτάσουν οι Περσες και την πολιορκήσουν και προβαλλε δυναμικη αμυνα.

Ο Χοσρόης που δεν περιμενε τετοια λυσσαλεα αμυνα αποφάσισε ότι δεν αξιζει τον κόπο και λυνοντας την πολιορκια επέστρεψε στην Περσία.

Στο μεταξυ ο Ιουστινιανος εμαθε ότι ο Χοσρόης εσπασε την συμφωνια και αρνηθηκε να την υπογράψει και ορκιστηκε να μη ξαναπληρώσει δεκάρα στον Βασιλια της Περσιας. Ειχε ηδη φθινοπωριάσει όμως και ερχοταν ο χειμώνας οποτε και οι δυο πλευρες αποσυρθηκαν στις βασεις τους για να ξεχειμωνιασουν και περιμεναν την ανοιξη για να ξαναξεκινήσουν τις πολεμικες επιχειρησεις και παλι.


Συνεχίζεται...

Στις αρχές του 541 οι Ρωμαιοι ηταν σχεδον ετοιμοι για την επανεναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων.

Ο Στρατηγος Βαλεριανος διατάχθηκε να αναλαβει τη διοικηση του στρατου στην Αρμενία ενώ ο Βελισσάριος εφυγε από την Κωνσταντινουπολη για την ανατολη καθως αναμενοταν συντομα νεα περσικη εισβολή.

Η Αντωνίνα δεν τον συνοδευσε αυτή τη φορα όπως ειχε κανει με την εκστρατεια στην Αφρικη και την Ιταλια αλλα προτιμησε να μεινει στην Κωνσταντινουπολη μαζι με την Θεοδώρα.

Ενώ όμως περιμεναν εισβολη στην Μεσοποταμια ο Χοσρόης χτυπησε αλλου. Στα τελη του 540 οι στρατιωτες στην Μαυρη Θαλασσα κατέλυσαν στη Λαζική και εκει ο Στρατηγος τους Πέτρος κακομεταχειρίστηκε τους ντοπιους ενώ ο τοπικος κυβερνητης της Πέτρα στη Μαυρη Θαλασσα Ιωάννης Τζίβος ειχε το μονοπώλιο των εισαγωγων στην Λαζικη και πουλαγε τα παντα στους ντοπιους σε εξωφρενικες τιμες.

Ετσι οι Λαζοι αποφάσισαν ότι αρκετα με την εκμεταλλευση και την κακομεταχειριση και αποφάσισαν να αποστατησουν και να υποταγουν στον Πέρση Βασιλια τον οποιον και καλεσαν να ερθει σμε στρατο.

Ο Χοσροης με το στρατο του κινηθηκε βορεια τοτε επισημως για να αποκρουσει Ουννικη επιθεση. Αλλα οι πραγματικες του προθεσεις ηταν να εισβάλλει στην Λαζική. Παράλληλα ειχε συμφωνησει και με τους Ουννους να εισβάλλουν στην Αρμενια και να καθηλωσουν τις Ρωμαικες δυναμεις εκει.

Ο Βελισσάριος που ακομα πιστευε ότι οι Περσες θα εισβάλλουν στην Μεσοποταμια εφτασε στην περιοχη και αμεσως εστειλε κατασκόπους στην Περσία για να μαθει τι σχεδίαζαν οι Πέρσες.
Παράλληλα αρχισε να οργανωνει και το στρατο του ο οποιος ηταν σε μαυρο χάλι.

Οι στρατιωτες ηταν φοβισμενοι, δεν ηταν σωστα εξοπλισμένοι και οργανωση και ιεραρχια απλα δεν υπηρχε. Ετσι βασικα ξεκινησε ουσιαστικα από το μηδεν να στηνει στρατο, να τους εξοπλιζει και να τους εκπαιδευει.

Μετα από καποιο διαστημα επεστρεψαν οι κατάσκοποι και ανεφεραν στον Βελισσάριο πως οι Πέρσες είναι στο βορρά σε εκστρατεια κατά των Ουννων.

Ο Βελισσαριος τοτε θεώρησε πως αυτό είναι μια καλη ευκαιρια να εισβάλλει στην Περσια ανενοχλητος μιας και ο Χοσροης βρισκοταν μακρια. Την επομενη μέρα εφτασαν ενισχύσεις με τον Αρέθα ηγεμόνα των Γασσανιδών και ο Βελισσάριος συγκάλεσε στρατιωτικο συμβουλιο για να ακουσει αποψεις για το τι θα γινει στη συνέχεια.

Οι περισσοτεροι αξιωματικοι ηταν υπερ του να εισβάλλουν στην Περσια εκτος από τους δυο Δουκες της Φοινικης του Λιβάνου τον Θεόκτιστο και τον Ρεκιθανκο οι οποιοι προειδοποιησαν τον Βελισσάριο πως εάν εισβαλλει στην Περσια τοτε η Φοινίκη και η Συρία θα μεινουν εκτεθειμενες σε επιθεση από τον Αλ-Μουντιρ τον ηγεμόνα των Λαχμιδών και του ζητησαν την αδεια να επιστρεψουν πισω και να υπερασπιστουν τη γη τους.

Ο Βελισσάριος όμως τους ειπε πως πλησιαζε η εαρινη ισημερία και οι Λαχμίδες θα ειχαν γιορτη 2 μηνών για τους θεους τους οποτε αποκλειοταν να πανε σε πολεμο για τους επομενους 2 μηνες. Και τους υποσχέθηκε πως θα τους απαλλαξει από την υπηρεσια τους μετα από 60 μερες για να μπορέσουν να επιστρέψουν και να υπερασπιστουν τη Συρία από τους Λαχμίδες. Με αυτή τη συμφωνια οι Δουκες πειστηκαν να συμμετάσχουν.

Αμεσως μετα ο Βελισσάριος τους ειπε ότι ο στόχος τους θα είναι η πολη της Νισίβις καθως θα ηταν αδυνατον να προχωρήσουν βαθυτερα στην Περσία αν δεν καταληφθει αυτή η πολη. Δεν θα ρισκαρε να αφησει μια ισχυρη Περσικη φρουρα στα νωτα του. Και αμεσως εδωσε εντολες προετοιμασιας για την εισβολη.

Οσο ο Βελισσάριος ετοιμαζε την εισβολη του ο Χοσροης εφτανε στην πολη Κολχίδα της Λαζικης και συναντηθηκε με τον τοπικο Βασιλια Γκουμπάζη ο οποιος δηλωσε την υποταγη του σε αυτόν. Εκει πληροφορηθηκε πως ο Ρωμαικος στρατος της περιοχης βρισκεται στην Πέτρα υπο τον Ιωάννη Τζίβο εστειλε τον Στρατηγο του Ανιαμπαντ να καταλαβει την πολη καιν διωξει τους Ρωμαιους.

Ο Ιωάννης όμως πληροφορηθηκε ότι ερχονται οι Περσες και κλειστηκε με το στρατο μεσα στα τειχη και τους διεταξε να μη φανουν καθολου και να κανουν απολυτη ησυχια.
Ο Ανιαμπαντ εφτασε στην Πέτρα και ειδε μια περιπου εγκαταλελειμενη πολη με ελαχιστους ανθρωπους και ενημερωσε τον Χοσροη.

Ο Χοσροης εφτασε με ολο το στρατο του στην Πέτρα και διέταξε εφοδο με τον πολιορκητικο κριο στην πυλη της πολης ενώ ο ιδιος ανεβηκε σε παρακειμενο λοφο για να βλεπει.

Αλλα αυτό που ειδε στη συνεχεια τον σοκαρε. Οι Περσες χτυπουσαν την πυλη με τον κριο όταν ξαφνικα αυτή ανοιξε και ξεχυθηκαν εκατοντάδες Ρωμαιοι από μεσα και ξεκινησε σφαγη. Ολοι οι Περσες στρατιωτες που βρισκονταν κοντα στα τειχη σφαγιαστηκαν καθως δεν περιμεναν κατι τετοιο και παγωσαν στη θεση τους. Και οσοι μπορουσαν εφυγαν τρεχοντας προς τα πισω.

Ο Χοσρόης εγινε κοκκινος από το θυμο του για αυτην την ηττα και διέταξε να συλληφθει ο Στρατηγος Ανιαμπαντ και να παλουκωθει για παραδειγματισμο για την ανικανοτητα του.
Αμεσως μετα διέταξε ολο το στρατο να κανει εφοδο στην πολη. Οι Ρωμαιοι αμυνθηκαν ολοκληρη τη μερα σθεναρα αλλα λιγο μετα τη δυση του ηλιου σκοτώθηκε ο Ιωάννης Τζίβος από περσικο βέλος και την επομενη μερα ενας από τους πυργους υπονομευθηκε και κατέρρευσε. Ετσι οι Ρωμαιοι εχασαν το κουραγιο τους.

Ζητησαν από τον Χοσρόη να παραδοθουν και να υπηρετησουν στο στρατο του και ο Χοσρόης το δέχτηκε.

Στα νοτια παλι ο Βελισσάριος ειχε ηδη ξεκινησει να βαδίζει κατά της Νισιβις και προς το απογευμα διεταξε να στηθει στρατοπεδο μακρια από την πολη.

Οι αξιωματικοι διαμαρτυρηθηκαν για αυτή την αποφαση θελοντας να στρατοπεδευσουν πιο κοντα στην πολη ετσι ώστε να μην κουραστουν με πορεια πριν την πιθανη μάχη.

Όμως ο Βελισσάριος τους ειπε ότι διαλεξε να στησει το στρατοπεδο πιο μακρια για το ενδεχομενο να κανουν νυχτερινη επιθεση οι Πέρσες οι οποιοι θα εξαντληθουν για να φτάσουν μεχρι εδώ και τοτε θα είναι ευκολος στοχος. Και όταν θα υποχωρησουν θα εχουν μεγαλυτερη αποσταση να καλυψουν για να γυρισουν πισω οποτε εμεις ως ξεκουραστοι θα τους πετσοκοψουμε στην καταδιωξη.

Οι αξιωματικοι συμφωνησαν με αυτή τη λογικη εκτος από τον Πέτρο ο οποιος πηρε μαζι του τον Ιωάννη και στρατοπεδευσαν 10 Σταδια εξω από την πολη μονοι τους.

Ο Βελισσάριος ειχε φροντισει από πιο πριν να στειλει κατασκοπους στην Νισιβι για να μαθουν τι γινεται και τωρα αυτοι σιγα σιγα επεστρεφαν με πληροφοριες.

Ετσι του ειπαν ότι η Νισιβις είναι καλα οχυρωμενη με μεγάλη φρουρά την οποια διοικει ο Στρατηγος Νοβάδης.

Το επομενο πρωι ο Βελισσάριος εβαλε το στρατο του σε διάταξη μάχης και προεβλεψει ότι οι Περσες θα επιτεθουν περιπου το μεσημερι. Αυτό το ειχε μαθει καλα 10 χρονια πριν στις μάχες της Δάρας και του Καλλινικου όταν οι Περσες τους αφηναν ολο το πρωι να εξαντλουνται στον ηλιο και τους επιτιθονταν το μεσημερι λιγο πριν την ωρα του φαγητου για να τους βρουν νηστικους και εξαντλημενους.

Επισης εστειλε την ιδια προειδοποιηση και στο προκεχωρημενο στρατοπεδο του Πετρου και του Ιωάννη. Αλλα αυτοι αγνοησαν τις διαταγές του Βελισσάριου και το μεσημερι αφου ειδαν ότι οι Πέρσες δεν ερχονται γυρισαν στο στρατοπεδο με τους στρατιωτες τους για φαγητο.

Ακριβως εκεινη την ωρα τους επιτέθηκαν οι Περσες και τους επιασαν με τη μπουκια στο στομα. Επικράτησε χάος, ο Πέτρος προσπαθησε να οργανωσει άμυνα αλλα ηταν σχεδον αδυνατο και οι Περσεις ειχαν ηδη σκοτώσει 50 στρατιωτες του και του ειχαν παρει και το Πολεμικο του Λάβαρο. Ετσι αρχισε να στελνει απεγνωσμένα μηνυματα στον Βελισσάριο για βοηθεια.

Αλλα δεν χρειαζόταν τα μηνυματα ο Βελισσαριος για να καταλαβει τι γινόταν. Ειχε δει τη σκονη να σηκωνεται από μακρια κοντα στο στρατοπεδο του Πέτρου και εννοησε ότι την ειχαν πατησει αν και τους προειδοποιησε. Όπως και στη Ρώμη πριν μερικα χρονια παλι τα ιδια και εδώ. Οι νεαροι αξιωματικοι τον αγνοουν και στο τελος την πατανε.

Δεν εχασε όμως χρονο ο Βελισσάριος και αμεσως διέταξε τους στρατιωτες του να σπευσουν σε βοηθεια του Πέτρου.

Πρωτοι μπηκαν στη μάχη οι Γοτθοι που ειχε φέρει από την Ιταλια ο Βελισσάριος και μετα ακολουθησαν και οι υπολοιπο Ρωμαιοι και καταφεραν να τους απωθησουν. Οι Πέρσες εχασαν 150 ανδρες σε αυτή την αψιμαχια και κλειστηκαν μεσα στα τειχη και δεν ξαναβγηκαν από εκει.

Ο Βελισσάριος εκανε το γυρω της πολης με το αλογο του και καταλαβε ότι η πολη είναι δυσκολο να πέσει με εφοδο. Ετσι πηρε το στρατο και μετα από 1 ημερας πορεια εφτασε στο φρουριο Σισαυρανον. Ειχε καταλαβει πια ότι ο Στρατηγος Νοβάρης μετα την ηττα που υπέστη δεν θα ξαναβγαινε από την Νισίβι και πλεον δεν θα χρειαζόταν να ανησυχει για τον κινδυνο στα νωτα του.


Συνεχίζεται...

To φρουριο Σισαύρανον το υπερασπιζοταν φρουρα 800 ανδρών υπο τον Στρατηγο Βλησχάμη και η πρωτη εφοδος του Βελισσάριου στα τειχη αποκρούστηκε με αρκετες απώλειες.

Ετσι ο Βελισσάριος αποσυρθηκε και εστειλε τον Αρέθα με ένα αποσπασμα να περάσει τον Τιγρη και να λεηλατησει την περιοχη ενώ παράλληλα θα μαζεψει και πληροφοριες καθως μετα την πτωση του φρουρίου υπολογιζε να περάσει τον Τιγρη με το στρατο του.

Ο Αρέθας εκανε όπως διατάχθηκε με 1200 στρατιωτες μαζι με τον Ιωάννη Παχύ και τον Τραιανο και λεηλατησαν την περιοχη μαζευοντας προμηθειες και πλουσια λαφυρα.

Στο μεταξυ πισω στο φρούριο ο Βελισσάριος καταφερε να πιάσει μερικους Πέρσες λιποτάκτες οι οποιοι τον ενημερωσαν πως οι προμηθειες στο φρουριο τελειωνουν πολύ συντομα.

Ετσι εστειλε έναν αξιωματικο του τον Γεώργιο ο οποιος φημιζόταν για την πειθώ του για να συνομιλησει με τον Στρατηγο Βλησχάμη.
Οι Πέρσες αφου ελαβαν εγγυησεις για την ασφαλεια τους παρέδωσαν το φρουριο στον Βελισσάριο και οι Ρωμαιοι αιχμάλωτοι που βρέθηκαν εντος του απελευθερωθηκαν.

Οι Πέρσες που πιαστηκαν αιχμάλωτοι στάλθηκαν στην Κωνσταντινουπολη οπου εκει συμφωνησαν να ενταχθουν στον Ρωμαικο στρατο και αργοτερα θα υπηρετουσαν στην Ιταλια.

Ο Αρεθας που ειχε παει για αναγνωριση και λεηλασια ειχε μαζεψει πολλα λαφυρα καθως μολις ειχαν λεηλατησει μια από τις πιο πλουσιες περιοχες της Αυτοκρατορίας.

Φιλαργυρος όπως ηταν φοβηθηκε πως αν γυρισει στο στρατόπεδο οι Ρωμαιοι θα του επαιρναν τα λαφυρα. Ετσι διεταξε μερικους στρατιωτες του να γυρισουν στον Βελισσάριο και να του πουν (ψευδως) ότι πλησιαζει μεγάλος Περσικος στρατος.

Όταν εφυγαν αυτοι ο Αρέθας καλεσε τους αλλους δυο αξιωματικους τον Ιωάννη και τον Τραιανο και τους προτεινε να παρουν το μεριδιο τους από τα λαφυρα και να περασουν τα συνορα προς την Αυτοκρατορια. Ο ιδιος με τα υπολοιπα λαφυρα θα γυριζε στο βασιλειο του. Οι αξιωματικοι συμφωνησαν και εγκατελειψαν την εκστρατεια χωρις να ενημερώσουν τον Βελισσάριο.

Στο μεταξυ πισω στο φρουριο ο Βελισσάριος αγωνιουσε. Ειχε καιρο να παρει νεα του Αρέθα και τωρα ειχε και άλλο προβλημα. 1/3 του στρατου του ηταν αρρωστο με πυρετο. Επρεπε να αποφασισει τι να κανει συντομα.

Και σαν να μη του εφταναν όλα τα προβληματα ηρθαν οι δυο Δουκες της Φοινικης και του ειπαν ότι οι 60 μερες κοντευουν να περάσουν και πως πρεπει να τους απαλλαξει από την υπηρεσια για να γυρισουν πισω καθως η Φοινικη και η Συρία κινδυνευουν από επιθεση των Λαχμιδών.

Ο Βελισσάριος συγκαλεσε πολεμικο συμβουλιο για να αποφασισουν τι πρεπει να γινει αμεσα. Εκει προτάθηκε και ολοι συμφωνησαν να περάσουν τα συνορα και να γυρισουν στην Αυτοκρατορια.

Ο Βελισσάριος εδιωξε πρωτα τους αρρώστους και τους τραυματιες και μετα οδηγησε ο ιδιος τους υπολοιπους με ασφαλεια πισω στην Αυτοκρατορια.
Στα συνορα συναντηθηκε και με τη γυναικα του Αντωνινα που ειχε ερθει να τον συναντησει. Οσο για τον Αρέθα δεν ξανασυναντηθηκε ποτε με τον Βελισσάριο και αυτο μαλλον τον εσωσε καθως οταν εμαθε ο Βελισσάριος τι παιχνιδι του επαιξε ορκιστηκε να τον σκοτωσει εαν τον ξανασυναντουσε ποτε.

Οσο για τους Περσες ο Χοσροης βρισκοταν ακομα στη Λαζικη όταν εμαθε για την εισβολη του στην Περσια και πως οι Ουννοι που θα καθηλωναν τους Ρωμαιους στην Αρμενια ειχαν καταστραφει από τον Στρατηγο Βαλεριανό. Ετσι καθως θα ερχοταν το φθινοπωρο σε λιγο αποφάσισε να γυρισει στην Περσια και να περιμένει μεχρι την επομενη ανοιξη για να ξαναεισβάλλει.

Οσο για τον Βελισσάριο η συναντηση του με την Αντωνινα ηταν δυσκολη. Από την εποχη της εκστρατειας στην Ιταλια η Αντωνίνα ειχε παραλληλη σχέση με τον βαφτιστικο του Βελισσάριου τον Θεοδόσιο και η σχέση αυτή ειχε συνεχιστει και στην Κωνσταντινουπολη αφου επεστρεψαν από την Ιταλια.

Όμως ο Θεοδοσιος καποια στιγμη δεν αντεξε τις τυψεις για αυτό και εφυγε από την Κωνσταντινουπολη για την Εφεσο οπου θα γινοταν μοναχός.
Η Αντωνινα κατάφερε να ψησει τον Βελισσάριο να τον πεισει να γυρισει πισω αλλα ο Θεοδόσιος αρνηθηκε.

Όμως μολις ο Βελισσάριος εφυγε για την Περσια μαζι με το γιο της Αντωνινας τον Φώτιο ο Θεοδόσιος επεστρεψε στην Κωνσταντινουπολη και συνεχίστηκε η παρανομη σχέση τους.

Παράλληλα με όλα αυτά η Αντωνινα εκεινη την περιοδο ειχε μπλεχτει σε συνομωσια κατά του Ιωάννη του Καππαδοκη μαζι με την Θεοδώρα η οποια από καιρο εψαχνε αφορμη να τον ξεφορτωθεί.

Η Αντωνινα ειχε σχέδιο και ειπε στην Θεοδώρα να μην ανησυχει και πως θα τον κανονισει αυτή μονη της. Ετσι εγινε η καλυτερη φιλη της κορης του Καππαδόκη της Ευφημιας και αφου ειχε κερδισει την απολυτη εμπιστοσυνη της, της ειπε δηθεν εμπιστευτικα πως αυτή και ο Βελισσάριος θα ανέτρεπαν τον Ιουστινιανο.

Η Ευφημια που δεν φημιζόταν κιολας για την εξυπνάδα της ειπε το μυστικο στον πατέρα της και αυτος που από καιρο ηθελε να ξεφορτωθει τον Ιουστινιανο και να παρει αυτος τον θρόνο ετρεξε και βρηκε την Αντωνινα και της ζητησε να μπει και αυτος στη συνομωσία.

Η Αντωνινα δέχτηκε και του ζητησε να τη συναντησει στο Παλάτι των Ρουφινιανων στη Χαλκηδόνα οπου εκει η Αντωνινα ειχε κρυψει τον Ναρση και τον Μαρκελλο ως μαρτυρες της προδοσιας με διαταγές από την Θεοδώρα να σκοτώσουν τον Καππαδοκη εάν συναινουσε στην ανατροπη του Ιουστινιανου.

Ο Καππαδοκης φυσικα συναινεσε και τοτε εμφανιστηκαν οι δυο μάρτυρες με σπαθια στα χέρια για να τον σκοτώσουν. Ο Καππαδοκης χτυπηθηκε από τον Ναρση αλλα προλαβε να φωνάξει τη φρουρά του που περιμενε απ’εξω και ξεσπασε μαχη μεσα στην αιθουσα. Ο Μαρκελλος τραυματιστηκε και αυτος από τους φρουρους του Ιωάννη αλλα τελικα ο Ναρσης με τον Μαρκελλο βγηκαν νικητες.

Όμως ο Καππαδόκης δεν ηταν πλεον εκει. Μεσα στο χαμο της μάχης καταφερε να πηδηξει από το παράθυρο αλλα τελικα τον βρηκαν σε παρακειμενη Εκκλησια.

Τελικα με διαταγη του Ιουστινιανου ο Καππαδοκης καθαιρέθηκε από όλα τα αξιωματα του, η περιουσια του δημευτηκε και ο ιδιος εξορίστηκε στην Κυζικο.

Αμεσως μετα από αυτό το επεισόδιο η Αντωνινα πηγε να συναντησει τον Βελισσάριο στα συνορα.

Αλλα η συναντηση δεν πηγε όπως την περιμενε. Ο γιος της Αντωνινας ο Φωτιος ειχε μάθει για τη σχέση του Θεοδοσίου με την μανα του και πηγε και τα καρφωσε όλα στον Βελισσάριο.

Ο Βελισσάριος εξοργισμένος διέταξε τον Φώτιο να βρει τον Θεοδόσιο και να τον σκοτώσει ενώ όταν ο Βελισσάριος συναντησε την Αντωνινα στα συνορα την ξυλοκόπησε και μετα διέταξε τη φρουρά του να τη θέσει υπο περιορισμο.

Μαλιστα σε καποια στιγμη τραβηξε το σπαθι του να τη σκοτώσει αλλα δεν μπορουσε να το κανει. Την αγαπουσε ακομα παρολο το ρεζιλικι που του εκανε.

Την επομενη μέρα εφτασε αγγελιοφόρος από την Θεοδώρα απευθείας η οποια διέταζε τον Βελισσάριο και την Αντωνίνα να παρουσιαστουν αμεσως μπροστα της. Παραλληλα με αυτό εφτανε στην Κωνσταντινουπολη και ο Φώτιος ο οποιος ειχε πιασει τον Θεοδόσιο και τον ειχε φυλακισει σε ένα φρουριο στην Κιλικια οπου τον φυλουσαν οι σωματοφυλακες του Βελισσάριου.

Όταν παρουσιάστηκαν ο Βελισσάριος και η Αντωνινα μπροστα στην Θεοδώρα, αυτή αφου εκανε ειδικη μνεια στις υπηρεσιες που της προσφερε η Αντωνινα απαίτησε από το ζευγάρι να συμφιλιωθει.

Ο Βελισσάριος προσπαθησε να πει κατι αλλα η Θεοδώρα πατησε ποδι και διέταξε τον Βελισσάριο να συγχωρησει τη γυναικα του και να συμφιλιωθουν εδώ και τώρα μπροστα της.

Αμεσως μετα η Θεοδώρα διέταξε να συλληφθει ο Φώτιος και οι φιλοι του και να βασανιστουν μεχρι να αποκαλυψουν που εχουν κρυψει τον Θεοδόσιο.

Δεν τους πηρε πολύ ωρα μεχρι να ξερασουν που ηταν ο Θεοδόσιος και να τον φέρουν πισω σωο και αβλαβη.

Η Αντωνινα θα ειχε συνεχίσει τη σχέση της με τον Θεοδόσιο εάν αυτος δεν παθαινε δυσεντερια και πεθαινε μετα από λιγο συνεπεια της φυλακισης και της κακομεταχειρισης του από τους σωματοφυλακες του Βελισσαριους.

Οσο για τον Φωτιο μετα από πολλες αποτυχημένες αποπειρες αποδρασης τελικα τα καταφερε να αποδράσει από την φυλακη και πηγε στα Ιεροσολυμα οπου εγινε μοναχος και περασε ολη την υπολοιπη ζωη του εκει.

Συνεχίζεται...




Υ.Γ. Ολα τα ζευγάρια εχουν προβληματα αλλα αυτοι το παρακαναν νομιζω. Gherschaagk ετσι δεν ειναι?

Έχω μείνει πίσω στην ανάγνωση ομολογώ.

Gherschaagk έγραψε: 24 Μάιος 2022, 23:11 Έχω μείνει πίσω στην ανάγνωση ομολογώ.

Καλα αμα φτάσεις στα προβληματα της σχέσης Βελισσάριου-Αντωνινας πες μου αν εχεις δει πιο dysfunctional ζευγάρι.

George_V έγραψε: 24 Μάιος 2022, 23:13

Gherschaagk έγραψε: 24 Μάιος 2022, 23:11 Έχω μείνει πίσω στην ανάγνωση ομολογώ.

Καλα αμα φτάσεις στα προβληματα της σχέσης Βελισσάριου-Αντωνινας πες μου αν εχεις δει πιο dysfunctional ζευγάρι.

Την ανοιξη του 542 ο Χοσρόης εισέβαλλε ξανα στην Αυτοκρατορια ακολουθωντας το ιδιο δρομολογιο όπως το 540 εχοντας τον Ευφρατη στα δεξια του.

Όταν εφτασε στην Σεργιοπολη ο Επίσκοπος της πολης Κανδίδος που ειχε πληρώσει παλαιοτερα τον Χοσροη να μην επιτεθει βγηκε να συναντησει τον Περση Βασιλια και τον ικετευσε για ελεος.

Ο Χοσροης όμως τον βασάνισε και απαιτησε το διπλασιο ποσο αυτή τη φορά για να μην καταστρεψει την πολη. Ο Κανδιδος του εδωσε ότι ειχε απομεινει στις εκκλησιες και το λαο αλλα δεν ηταν αρκετο.

Ετσι ο Χοσρόης αποφάσισε να καταλαβει την πολη στελνοντας κρυφα στρατιωτες να μπουν στην πολη και να ανοιξουν τις πυλες.

Όμως ενας χριστιανος που υπηρετουσε στο στρατο του Αλ-Μουντιρ που λεγοταν Αμβρόσιος πηγε κρυφά μεχρι το τειχος και ειδοποιησε τους σκοπους για τα σχέδια του Χοσροη.

Ετσι όταν πλησιασε ο Περσικος στρατος βρηκε τις πυλες σφραγισμένες και κανεις δεν εμπαινε η εβγαινε από την πολη.
Ο Χοσροης εξαλλος πολιορκησε την πολη και εστειλε 6000 στρατιωτες να κανουν εφοδο. Όμως η επιθεση αποκρούστηκε μετα σφοδρη μάχη πανω στα τείχη.

Οι κατοικοι όμως ηταν απελπισμένοι και σκεφτονταν να παραδοθουν αλλα και παλι ο Αμβρόσιος τους εσωσε καθως ηρθε και παλι κρυφα στα τειχη και ειπε στους σκοπους πως τα αποθέματα νερου του Χοσρόη τελειωνουν σε περιπου 2 ημερες.

Εχοντας παρει κουραγιο από αυτό οι υπερασπιστες της πολης αντεξαν για δυο ημερες ακομα και την τριτη ημέρα ειδαν τον Περσικο στρατο να φευγει προς αναζητηση νερου.

Οσο για τον Επίσκοπο Κανδίδο δεν γυρισε ποτε στην πολη του.

Αφου ανεφοδιαστηκε με νερο ο Χοσρόης ακολουθησε τη συμβουλη των Στρατηγων του και μεσω Κομμαγηνης βαδισε κατά της Συρίας και πιο συγκεκριμενα ηθελε να φτάσει στην Παλαιστινη και την Ιερουσαλημ.

Ειχε μάθει ότι υπηρχαν ελαχιστοι στρατιωτες εκει και πως ηταν μια τρομερα πλουσια περιοχη.
Όταν εφτασαν τα νεα στην Κωνστανινουπολη για την Περσικη εισβολη ο Ιουστινιανος διέταξε τον Βελισσάριο να φυγει αμεσως για τον Ευφράτη οπου εφτασε εκει σχεδον παράλληλα με τον Χοσροη.

Ο υπολοιπος Ρωμαικος στρατος υπο τον Βουζη και τον Ιουστο ανηψιο του Ιουστινιανου ειχαν υποχωρησει στην Ιεράπολη. Όταν εμαθαν ότι ο Βελισσαριος εφτασε στον Ευφράτη του εστειλαν μηνυμα να ενωθει μαζι τους.

Ο Βελισσάριος όμως αρνηθηκε και πηγε στην Ευρωπο οπου εκει εστησε το αρχηγείο του και στρατολογησε νεες δυναμεις από την περιοχη και αφου ειχε ικανο στρατο τοτε καλεσε τους Στρατηγους Βουζη και Ιουστο να ερθουν.

Ο Βουζης αφησε τον Ιουστο με φρουρα στην Ιεράπολη και προχωρησε προς την Ευρωπο οπου ενωθηκε με τον Βελισσάριο.
Όταν ο Χοσρόης εμαθε ότι εχει φτάσει ο Βελισσάριος εγκατέλειψε το σχεδιο του για εισβολη στην Συρία και εστειλε τον Αβανδάνη να τον συναντησει αλλα κυριως για να μαζεψει πληροφοριες.

Όταν οι ανιχνευτες του Βελισσάριου ανεφεραν ότι ερχεται ο Αβανδάνης, ο Βελισσάριος πηρε 6000 από τους καλυτερους, ψηλοτερους, δυνατοτερους και ομορφοτερους ανδρες του και τους εστειλε λιγο πιο μακρια από το στρατοπεδο με την προφαση ότι πανε για κυνηγι.

Μετα διέταξε τους σωματοφυλακες του Διογένη και Αδίολο να παρουν 1000 ιππεις και να κοψουν τους δρομους του Περσικου στρατου προς την Περσια.

Μολις πλησιασε ο Αβανδάνης ο Βελισσάριος ανηγειρε στα γρήγορα ένα ξυλινο περιπτερο και εβαλε τους 6000 “κυνηγους του” αριστερα και δεξια. Πρωτα τους Θράκες, μετα τους Ιλλυριους, μετα τους Γοτθους, τους Ερούλους και τελευταιους Βανδάλους και Μαυριτανους. Ολοι τους εξοπλισμενοι για κυνηγι και όχι για πολεμο.

Όταν ο Αβανδάνης μπηκε στο περιπτερο που ειχε στησει ο Βελισσάριος τον ρωτησε τι κανει εκει καθως περιμενε ο Ιουστινιανος να εχει στειλει πρεσβεις και όχι ένα Στρατηγο. Οι πρεσβεις λυνουν τις διαφορες και σταματουν πολεμους όχι οι Στρατηγοι.

Ο Βελισσάριος όμως τον διέκοψε και του ειπε ότι δεν προκειται να υπαρξει καμια αποστολη πρέσβεων οσο οι Περσες βρισκονται σε επικράτεια της Αυτοκρατορίας. Οσο για μενα βρισκομαι εδώ απλα για αναψυχη. Για κυνηγι με τη συνοδεια μου.

Ο Αβανδάνης εντυπωσιασμενος από τους ανδρες του Βελισσάριου γυρισε πισω στον Χοσροη και του ειπε ποσο σπουδαιος ηταν ο Βελισσάριος και πως ειχε μαζι του ανδρες που δεν ειχε ξαναδει καλυτερους ποτε του.

Μετα προσθεσε πως εάν ο Χοσρόης νικησει τον Βελισσάριο τοτε απλα θα ειχε νικησει έναν υπηρέτη του Ιουστινιανου. Αν όμως ο Βελισσάριος νικησει τον Χοσρόη τοτε αυτό θα ειχε νικησει τον Βασιλεα των Βασιλεων και αυτό θα ηταν μεγαλη ντροπη για τους Περσες.

Ουτως η αλλως βρισκονταν σε εχθρικο εδαφος και δεν θα μπορουσαν να βρουν καπου να καταφυγουν σε περιπτωση ηττας ενώ οι Ρωμαοι πολεμουσαν στο δικο τους εδαφος και ακομα και αν νικουσαν οι Περσες οι Ρωμαιοι θα κατεφευγαν στο κοντινοτερο φρουριο και θα εφερναν ενισχυσεις.

Τελος του ειπε ότι μονο οι ανδρες που ειχε μαζι του στο κυνηγι ηταν 6000 και πως ειχε και αλλους στην άλλη ακρη του ποταμου. Και αν ειχε παρει μαζι του 6000 για να κυνηγησει απλα τοτε ο υπολοιπος στρατος πρεπει να είναι τεράστιος.

Ο Χοσροης ειπε να γυρισουν πισω αλλα οι ανιχνευτες του ανεφεραν πως οι δρομοι προς την Περσια είναι κλειστοι από Ρωμαιους ιππεις.
Ο Χοσροης καταλαβε ότι παγιδευτηκε και πως ο μονος τρόπος να βγει από εκει μεσα είναι είναι να δωσει μάχη με τον Βελισσάριο και μετα να περάσει το ποτάμι.

Αλλα ο Βελισσάριος δεν ηθελε να δωσει μάχη με τον Χοσρόη. Ηθελε απλα να τον κανει να γυρισει πισω. Ετσι τον ακολουθουσε διακριτικα χωρις να τον ενοχλει αλλα φροντιζε να ξερει παντα ο Χοσροης ότι βρισκεται κοντα του.

Ετσι αφησε τον Χοσρόη να περάσει τον Ευφράτη. Από εκει ο Χοσρόης εστειλε μηνυμα στον Βελισσάριο και του ειπε πως αυτος κρατησε το λογο του και θα εγκατελειψει την Αυτοκρατορια. Τωρα θελει ο Ιουστινιανος να του στειλει πρεσβεις.

Ο Βελισσάριος περασε και αυτος τον Ευφράτη. Από εκει εστειλε μηνυμα στον Χοσρόη λεγοντας του να μην πειράξει κανεναν χριστιανο από οπου περάσει και να τους θεωρει φιλους. Θα τον παρακολουθει για να είναι σιγουρος ότι δεν θα παρασπονδησει.

Ο Χοσροης συμφωνησε και ζητησε έναν ομηρο ως δειγμα καλης πιστης μεχρι να ολοκληρωθουν οι συνομιλιες για ειρηνη.
Μετα από λιγο ο Βελισσάριος αποχώρησε και γυρισε στην Εδεσσα από οπου εστειλε στον Χοσροη έναν από τους ευγενεις της πολης ως ομηρο.

Εν τουτοιος ο Χοσροης γυριζοντας στην Περσια λεηλατησε την πολη Καλλινικο κατά παράβαση της συμφωνιας. Εκει ηρθε ο ομηρος και οι πρεσβεις και τελικα ο Χοσροης εγκατελειψε την Αυτοκρατορια και ξεκινησε συζητησεις για ειρηνη.

Οι στρατιωτες του Βελισσάριου ο οποιοι ηταν φοβισμένοι και μειονεκτουσαν αριθμητικα εναντι των Περσων τωρα πια εβλεπαν τον Βελισσάριο ως ένα ζωντανο θρυλο, έναν ηρωα που βγηκε από τα βιβλια της αρχαιοτητας.

Όχι μονο σταματησε έναν τεράστιο εχθρικο στρατο αλλα τον γυρισε πισω χωρις να δωσει ουτε μια μαχη, χωρις να χυθει σταγόνα αιμα.

Ολοι τους ζητωκραυγαζαν για τον Βελισσάριο και ηταν τρομερα χαρουμενοι που υπηρετουσαν υπο τις διαταγες του.

Πολύ συντομα όμως εφτασε διαταγη από τον Ιουστινιανο. Ο Βελισσάριος επρεπε να φυγει άμεσα για την Ιταλια καθως η κατασταση εκει ειχε γινει ανεξέλεγκτη οσο ελειπε από εκει καθως οι Γοτθοι επιχειρουσαν να ανασυστησουν το Βασιλειο τους.

Συνεχίζεται...

Ο Βελισσάριος τοτε εσπευσε στην Ευρωπό και από εκει ξεκινησε για την Κωνσταντινουπολη (και από εκει στην Ιταλια όπως ειχε διαταχθει) αλλα μια σειρα γεγονότα ανετρεψαν τα σχέδια του.

Το 542 η επιδημια πανούκλας που ειχε ξεκινησει το προηγουμενο ετος από το Πηλούσιο της Αιγύπτου εξαπλωθηκε αστραπιαια σε ολη την Αιγυπτο και στα παράλια της Παλαιστινης εφτασε και στην Κωνσταντινουπολη λιγο μετα την αναχωρηση του Βελισσαριου για την εκστρατεια κατά των Περσών.

Η πανουκλα μαινόταν στην Κωνσταντινουπολη για 4 μηνες από Μάρτιο μεχρι Ιουλιο και στην αρχη φαινοταν να μην είναι τοσο θανατηφόρα αλλα οσο παιρνουσαν οι μέρες οι ημερησιοι νεκροι εφτασαν τους 5000 ενώ στην κορύφωση της επιδημιας εφτασαν και τους 10000 την ημερα.
Μονο στην Κωνσταντινουπολη η πανουκλα σκοτωσε 300000 ατομα και καπου μεταξυ Ιουνίου και Ιουλίου κόλλησε και ο Ιουστινιανός πανούκλα.

Όταν εφτασαν τα νεα στον Βελισσάριο ότι ο Αυτοκράτορας είναι βαριά αρρωστος, ολοι οι αξιωματικοι του συμφώνησαν ότι ο Ιουστινιανος θα πεθάνει πολύ συντομα αν δεν εχει πεθανει ηδη.

Ολη η Μέση Ανατολη εβραζε από την επιδημια. Ειχαν δει την εξέλιξη της αρρωστιας και ηξεραν πως σχεδον ολοι πεθαινουν από αυτην. Ετσι συνεκληθη συναντηση Στρατηγων αποφάσισαν να μην στηρίξουν κανεναν διαδοχο του Ιουστινιανου που θα τον αντικαθιστουσε οσο αυτοι ηταν μακρια από την Κωνσταντινουπολη.

Πισω στην Κωνσταντινουπολη ο Ιουστινιανος ηταν σε πολύ ασχημη κατάσταση. Γεματος φλυκταινες βρισκόταν σε ημικωματώδη κατάσταση τις περισσότερες μέρες.

Η Θεοδώρα ηταν η πλεον ανησυχη από ολους. Η εξουσια της εξαρτώταν από τον γάμο της με τον Ιουστινιανο.

Αν αυτος πέθαινε τοτε η Θεοδώρα επρεπε να δράσει αστραπιαια αν ηθελε να διατηρησει την εξουσια. Επρεπε να βρει καποιον αλλον να τον παντρευτει και ετσι να τον κανει αυτοκράτορα διατηρωντας την εξουσια στα χέρια της.

Αλλα όταν εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη τα νεα πως οι Στρατηγοι δεν θα υποστηριξουν κανενα διάδοχο του Ιουστινιανου που θα αναλαβει το θρονο εν τη απουσια τους το θεώρησε προσωπικη προσβολη καθως ηταν σιγουρη πως οι Στρατηγοι θα διαφωνουσαν με οποια επιλογη εκανε για νέο Αυτοκράτορα.

Και χωρις την στηριξη του στρατου συντομα και αυτή και ο οποιος νεος Αυτοκράτορας θα επεφταν θυματα πραξικοπηματος. Και ηταν σιγουρη πως ο στρατός θα εξέλεγε τον Βελισσάριο η δημοφιλια του οποιου στο στρατο ηταν θρυλικη και ο οποιος μπορει να ηταν πιστος και αφοσιωμενος μεχρι θανατου αλλα όταν θα εξέλιπε ο Ιουστινιανος θα εξέλιπε και η αφοσιωση του Βελισσάριου. Τοτε δεν θα ειχε κωλυμα να παρει το θρόνο.

Η Θεοδώρα επρεπε να δράσει αμεσα για να απομακρυνει την απειλη. Ετσι αρχικα κάλεσε τους καλυτερους γιατρους της Αυτοκρατορίας και τους ειπε πως ο Ιουστινιανος πρεπει να ζησει. Εάν πεθάνει θα πεθανουν και αυτοι μαζι του.

Αμεσως μετα ζήτησε να μάθει ποιοι ηταν οι Στρατηγοι που συγκάλεσαν αυτή τη συναντηση στην οποια αποφασιστηκε να μη στηριξουν τον διάδοχο του Ιουστινιανου.

Οι κατασκοποι της την πληροφόρησαν πως ηταν οι Στρατηγοι Βούζης και Βελισσάριος. Εντελως συμπτωματικα και αγνοωντας τι ειχε συμβει τις προηγουμενες μέρες οι Στρατηγοι Βουζης και Βελισσάριος εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη όπως ειχαν διαταχθει για να αναλαβουν υπηρεσια στην Ιταλια και κατευθυνθηκαν στα σπιτια τους αρχικα.

Εκει ο Στρατηγος Βουζης σοκαρίστηκε οταν συνεληφθη με διαταγη της Θεοδώρας ως υποπτος συνομωσιας κατά του Αυτοκράτορα και πεταχτηκε σε ένα κελι των Ανακτόρων οπου θα παρέμενε για 28 μηνες φυλακισμένος μεχρι να πειστει η Θεοδώρα να τον αφησει ελευθερο.

Αλλα με τον Βελισσάριο ειχε προβλημα η Θεοδώρα. Από καθαρη τυχη ο Βελισσάριος δεν συμμετειχε στη συναντηση των Στρατηγων καθως ειχε προκυψει ένα προβλημα στο στρατο και ειχε παει να το διευθετησει.

Ετσι δεν μπορουσε να τον συλλαβει. Δεν ειχε δικαιολογια όπως ειχε με τον Βουζη. Ναι μπορει να ειχε συγκαλεσει τη συναντηση αλλα αυτό ηταν δικαιωμα του σαν Ανωτατου Διοικητη. Δεν ειχε παρει μερος όμως στη συζητηση.

Αλλα η Θεοδώρα δεν θα κολλαγε εκει. Ο Βελισσάριος επρεπε να βγει από τη μέση γιατι ηταν απειλη. Ετσι τον κατηγορησε για υπεξαιρεση και κατάχρηση μερους των Θησαυρων που ειχε παρει από Βανδάλους και Γοτθους.

Η Θεοδώρα διέταξε την καθαίρεση του από το αξίωμα του Magister Militum per Orientem το οποιο θα πηγαινε στον Στρατηγο Μαρτίνο, του δημευσε ολη την περιουσια, απαγορευσε σε ολους τους φιλους και γνωστους του να του απευθυνουν το λογο και τελικα διέλυσε τους Κομιτάτους του που ηταν η πιο αφοσιωμενη μονάδα στον Βελισσάριο (αλλα και η πιο μαχιμη καθως ολοι τους ηταν βετεράνοι).

Η καθαίρεση του Βελισσάριου ηρθε την πιο ακατάλληλη στιγμη που οι Γοτθοι στην Ιταλια σηκωναν ξανα κεφάλι και ουσιαστικα μονο αυτος μπορουσε να τους αντιμετωπισει καθως τους ειχε αντιμετωπισει και στο παρελθον με επιτυχια.

Αλλα ας δουμε τι εγινε στην Ιταλια μεταξυ 540 και 542 οσο ο Βελισσάριος ηταν ανατολικα πολεμωντας τους Περσες.
Μετα τη ληξη του πολεμου στην Ιταλία το 540 ο Ιουστινιανος εστειλε στην Ιταλία τον Αλέξανδρο υπαλληλο της οικονομικης υπηρεσίας για οργανωσει
το φορολογικο συστημα στην περιοχη.

Δεν θα μπροσυσε να κανει χειρότερη επιλογη από αυτόν. Ο Αλέξανδρος ειχε το παρατσουκλι “Κοφτης” στην Κωνσταντινουπολη καθως εκοβε τις ακρες των νομισμάτων (κατι που απαγορευοταν από τον νομο γιατι επηρεαζε το βαρος του νομισματος. Ουσιαστικα νοθευε το νομισμα) αλλα το εκανε με τετοι τροπο ώστε το νομισμα να παραμενει στρογγυλο και δυσκολα να καταλαβαινει κανεις την απατη. Τα δε κομματια που επαιρνε από τα νομισματα τα ελιωνε και τα πουλαγε για ιδιον ωφελος εχοντας ανοιξει (νομιμη) επιχειρηση εμποριας πολυτιμων μεταλλων (αλλα τα μεταλλα που πωλουσε παλι στο κράτος τα εκλεβε απο το κρατος εξαρχης).

Φτανοντας στην Ραβεννα ο Αλεξανδρος ανακοινωσε ότι θα κανει ερευνα στα φορολογικα αρχεια για να διαπιστωσει τι φορους πληρωναν οι ντοπιοι στους Γοτθους από την εποχη που ο Θεοδώριχος ανετρεψε τον Οδόακρο (493).

Η ερευνα του εδειξε πως οι ντοπιοι πληρωναν λιγοτερο φορο στους Γοτθους από ότι θα πληρωναν στον Αυτοκρατορα. Ετσι τους ξεκινησε με μια φοροκαταιγίδα ανευ προηγουμενου. Μαλιστα σταματησε και την παροχη σιτηρων και αλευρων που δινοταν 1 φορα την εβδομαδα στους φτωχους της Ρώμης εξω από τον Αγιο Πετρο για να εξοικονομησει χρηματα και πορους (επισημως. Ανεπισημως οι ποροι και τα αλευρια πηγαν στην τσεπη του).

Όλα αυτά φυσικα αρχισαν να κανουν τους ντοπιους να σκεφτονται ότι μαλλον εκαναν λαθος που προτιμησαν τους Ρωμαιους από τους Γοτθους.
Μετα ο Αλέξανδρος εκανε ερευνα και στους λογαριασμους και στα τιμολογια του στρατου. Και εκει κατηγοροησε πολλους αξιωματικους και
στρατιωτες για απατη και διασπαθιση δημοσιου χρηματος στελνοντας την πλειοψηφια αυτων στο δικαστηριο οπου καταδικάστηκαν σε βαρυτατα προστιμα.

Τα προστιμα και τα χρηματα που επεστρεψαν οι στρατιωτες τα εστειλε στην Κωνσταντινουπολη αλλα όχι πριν βάλει στις τσεπες του ένα ικανο ποσο.
Και τελος εκοψε τα εξοδα του στρατου. Παροτι αυτό γέμισε το στρατιωτικο ταμειο (αλλα και τις τσεπες του γιατι και εκει εβαλε χέρι) υπονομευσε παράλληλα την αφοσιωση του στρατου οι οποιοι ειδαν τα λεφτα τους να γινονται καπνος βασικα. Αργοτερα όλες αυτές οι πράξεις του Αλεξανδρου θα
χρησιμοποιουνταν από τη Γοτθικη προπαγάνδα κατά των Ρωμαιων.

Όλα αυτά ερχοντουσαν σε αντιθεση με τις διαταγές που ειχε αφησει ο Βελισσάριος στην Ιταλια. Επρεπε να φερονται με σεβασμο στους ντοπιους και να μη τους κακομεταχειριζονται αλλιως θα τους εσπρωχναν παλι στους Γοτθους.

Ο Αλεξανδρος εκανε ακριβως αυτό. Τους φέρθηκε σαν να είναι κατακτημενοι βαρβαροι και να τους κλεβει ότι θελει από οποιον θελει χωρις να δινει λογο σε κανενα. Και οι στρατιωτες το ιδιο εκαναν αλλα για άλλο λογο. Αφου ο Αλεξανδρος τους εκλεβε τα χρηματα τοτε αυτοι θα εκλεβαν τα χρηματα των ντοπιων για να ισοφαρισουν τη χασουρα τους.

Η κατασταση στην Ιταλια αρχισε να ξεγλιστρα απο καθε ελεγχο σιγα σιγα.

Συνεχίζεται...

Oπως ειχαμε δει και προηγουμενως όταν ο Βελισσάριος εφυγε από την Ιταια ο Ιλντιμπαντ ειχε μολις στεφθει Βασιλιας των Οστρογότθων το 540 και αμέσως αρχισε να ενώνει τους Γοτθους κατω από τη σημαια του.

Γοτθοι και Ρωμαιοι λιποτακτες που δεν ηθελαν να υπηρετουν κατω από τις διαταγες διεφθαρμένων αξιωματουχων συντομα πυκνωσαν τις γραμμες τους.

Ο Ιλντιμπαντ ξεκινησε με 1000 ανδρες από το Τικινουμ και περνωντας από Λιγουρια μεχρι Βενετια οι πολεις αλλαξαν πλευρες και πλεον υποστηριζαν τους Γοτθους.

Ο Στρατηγος Βιτάλιος προσπαθησε να τον σταματήσει κοντα στην πολη Ταρβιζιουμ (Τρεβιζο) αλλα ηττηθηκε και αναγκαστηκε να υποχωρησει στην Δαλματια.

Ο Ιλντιμπαντ ειχε κανει ένα θεαματικο ξεκινημα αλλα συντομα εκανε τη λαθος κινηση καθως τσακώθηκε με τον Στρατηγο Ουράια (αυτόν που τον εκανε βασιλια δηλαδη) τον οποιο και εκτέλεσε λιγο αργοτερα.

Ο Ιλντιμπαντ ειχε ανακαλυψει πως η οικογένεια του Ουράια (ουσιαστικα η πρωην βασιλικη οικογένεια δλδ μιας και ο Ουραιας ηταν ανηψιος του Ουιτιγη) ειχε συμμαχησει με Ρούγιους και Γεπίδες για να τον ανατρέψουν από τον θρόνο. Και για αυτό το λογο τον φυλακισε αρχικα και μετα τον εκτέλεσε.

Όμως ο Ουράιας ηταν δημοφιλης στον στρατο και αυτό προκαλεσε την οργη των Γοτθων στρατιωτων αλλα και των ευγενων μιας και ο Ουραιας ηταν ενας από αυτους.

Το δευτερο και μοιραιο λαθος του ηταν όταν οργάνωσε το γάμο ενός φιλου του στην Αυλη με μια γυναικα από το περιβάλλον του το 541. Ο σωματοφυλακας του Βέλας ο Γεπίδης που ηταν ερωτευμένος με τη συγκεκριμένη γυναικα (και ηδη μπλεγμενος σε συνομωσια εναντιον του) εξαγριωθηκε και εδρασε βασικα μονος του μαχαιρώνοντας τον Ιλντιμπαντ κατά τη διάρκεια ενός επίσημου δείπνου στην Αυλη αφηνοντας τον νεκρο επιτοπου.

Επικράτησε χαος για καποιο διάστημα στους Γοτθους και οι Ρουγιοι (υποφυλη των Γοτθων) βρηκαν ευκαιρία και ανακήρυξαν τον αρχηγό τους Εράριχο Βασιλια των Οστρογότθων.

Όταν τα νεα της δολοφονίας του Ιλντιμπαντ εφτασαν στο Ταρβιζιουμ οπου κυβερνητης ηταν ο Μπαντουιλα ανηψιος του Ιλντιμπαντ αυτος φοβηθηκε ότι θα είναι το επομενο θυμα των Ρουγιων και του Εράριχου και εστειλε αμεσως μηνυμα στον Στρατηγο Κωνσταντινιανο και του προσεφερε την παραδοση της πολης με αντάλλαγμα να του δοθει άσυλο.

Ο Κωνσταντινιανος δέχτηκε την προσφορα και ορισε μια ημερομηνια οπου θα ερχοταν να παραλαβει την πολη.
Στο μεταξυ όμως οι Γοτθοι ευγενεις που δεν ηθελαν τον Ρουγιο Εράριχο για Βασιλια μιας και δεν ηταν καθαροαιμος Οστρογοτθος εστειλαν μηνυμα στον Μπαντουίλα και του προσφεραν το στέμμα.

Ο Μπαντουιλα επιφυλαχτηκε να απαντησει αν δέχεται και τους ενημερωσει για τη συμφωνια του με τον Στρατηγο Κωνσταντινιανο και πως θα ερχοταν ο ιδιος σε λιγες μερες να παραλαβει την πολη.

Αλλα προσθεσε στο τέλος πως αν ο Εράριχος δολοφονηθει πριν την συγκεκριμένη ημερομηνία τοτε θα δεχτει το στέμμα.
Ολο αυτό το χαος αναμεσα στους Γοτθους τους αφησε αποδιοργανωμενους και ευαλωτους σε επιθεσεις. Εν τουτοις όμως κανενας Ρωμαιος
Στρατηγος δεν κινηθηκε εναντιον τους πλην του Βιτάλιου.

Aυτο το προσεξε και ο Εράριχος ο οποιος εστειλε πρεσβεις στον Ιουστινιανο και του ζήτησε να ενεργοποιησει ξανα την ιδια προσφορα που ειχε κανει και στον Ουιτιγη. Δλδ να παρουν η Γοτθοι την Βορεια Ιταλια από τον Παδο και πανω και ο Ιουστινιανος όλα τα υπολοιπα.

Ο Ιουστινιανος αρνηθηκε τη συμφωνια φυσικα αλλα η απαντηση του δεν βρηκε τον Εράριχο ζωντανο καθως δολοφονηθηκε από τους στρατιωτες του με υποκινηση των Γοτθων ευγενων. Και στη θέση του εξελεγη νεος Βασιλιας ο Μπαντουιλα ο ανηψιος του Ιλντιμπαντ με το ονομα Τωτίλας.

Οι πρέσβεις εμαθαν για τη δολοφονια του Εράριχου καθ’οδον και γυρισαν πισω για να αναφέρουν στον Ιουστινιανο.
Ο Αυτοκράτορας καταλαβε ότι οι Γοτθοι σφαζονται μεταξυ τους και είναι sitting duck targets αλλα οι Στρατηγοι του στην Ιταλια καθονται επισης στα αυγα τους και δεν εκμεταλλευονται την κατασταση.

Ετσι διέταξε τον Ιωάννη τον ανηψιο του Βιτάλιου μαζι με τον Βήσσα να ενωθουν με τον Βιτάλιο στη Δαλματια να πανε στη Ραβέννα στον Στρατηγο Κωνσταντινιανο και από εκει να προελασουν στην Βορεια Ιταλια οσο οι Γοτθοι είναι ακομα διαιρεμενοι.

Ετσι εγινε και οι Στρατηγοι από την Ραβέννα βαδισαν κατά της Βερόνας σχεδιαζοντας να καταλαβουν την πολη γρηγορα πριν κινηθουν κατά του Τικινουμ οπου ειχε το αρχηγείο του ο Τωτίλας.

Ο Ρωμαικος στρατος ειχε 12000 ανδρες υπο τη διοικηση του Στρατηγου Κωνσταντινιανου και του Αλεξάνδρου (του γνωστου και ως “Κοφτης”) με 11 Στρατηγους ως υποδιοικητες.

Στρατοπεδευσαν εξω από την Βερόνα σε μια πεδιαδα 60 Στάδια από την πολη (11 χλμ) πανω στο δρόμο για την Μάντουα.
Εκει ενας ντοπιος από τη Βενετία προσφέρθηκε να δωροδοκησει ένα φιλο του που ηταν σκοπος στις πυλες της Βερονας για να τις ανοιξει και οι
Στρατηγοι δεχτηκαν το σχέδιο.

Η επομενη φάση όμως ηταν ενας από αυτους (τους 2+11 Στρατηγους) να οδηγησει ένα αποσπασμα το οποιο θα κρατουσε την πυλη ανοιχτη μεχρι να φτασει ο κυριος στρατος.

Κανεις τους όμως δεν δεχοταν να βαλει το κεφάλι του στον τορβά και σφυριζαν ολοι αδιάφορα.
Τελικα δεχτηκε να το κάνει ο Περσης Στρατηγος Αρταβαζος που ειχε αιχμαλωτιστει στο φρουριο Σισαυρανον στην Περσια και εκτοτε ειχε ενταχθει στο Ρωμαικο στρατο.

Ο Αρτάβαζος με 100 ανδρες εκανε όπως διατάχθηκε και όταν ο δωροδοκημενος φυλακας ανοιξε την πυλη ετρεξαν ολοι για να την κρατησουν ανοιχτη σκοτωνοντας τους Γοτθους που τους επιτιθονταν μεσα από την πολη και ριχνοντας βέλη στους σκοπους των τειχων.

Οι Γοτθοι παλι νομιζοντας ότι αυτή είναι η κυρια επιθεση και πως οι Ρωμαιοι εχουν καταλαβει την πυλη και μερος των τειχων υποχωρησαν σε ένα λοφο διπλα στην πολη.

Δυστυχως όμως για τον Αρτάβαζο και τους ανδρες του ο Ρωμαικος στρατος ηταν ακομα 8 χλμ μακρια καθως ειχε σταματησει την επιθεση του καθως οι Στρατηγοι τσακωνονταν μεταξυ τους για το πως θα μοιράσουν τα λαφυρα από την καταληψη της Βερόνας.
Και ακομα χειρότερα οι Γοτθοι ειδαν πως είναι μονο 100 ανδρες στην πυλη και επεστρεψαν κανοντας εφοδο στον Αρτάβαζο και τους ανδρες του διωχνωντας τους από την πυλη και τους αναγκασαν να ανεβουν στα τειχη, την οποια πυλη και εκλεισαν μπαινοντας μεσα. Ο Αρταβαζος και οι
ανδρες του πλεον ειχαν αποκλειστει μεσα στην πολη και πανω στα τειχη.

Τελικα μετα από καποιο διάστημα εφτασε και ο Ρωμαικος στρατος (αφου τα βρηκαν με τη μοιρασια και ξεκινησαν παλι την πορεια τους) αλλα προς μεγάλη τους εκπληξη η πυλη ηταν κλειστη.

Ο Αρταβαζος και οι Ρωμαιοι αρχισαν να τους φωναζουν από τους πυργους που ειχαν αποκλειστει για βοηθεια αλλα οι Στραγητοι απλα υποχωρησαν και γυρισαν στο Στρατοπεδο.

Ετσι ο Αρτάβαζος και οι ανδρες του μη εχοντας καμια άλλη επιλογη καθως ηταν αποκλεισμένοι πηδηξαν από τα τείχη στο εδαφος. Αρκετοι σκοτώθηκαν αλλα αλλοι όπως ο Αρτάβαζος επεσαν σε μαλακο χώμα και καταφεραν να γλιτώσουν.

Ο Αρτάβαζος ηταν εξαλλος με τους Στρατηγους που καθυστέρησαν να ερθουν αλλα και γιατι τους αφησαν αποκλεισμένους εκει και εφυγαν και δεν θα τους το συγχωρουσε ποτε.

Οσο για το στρατο αφου απέτυχε η επιθεση στην Βερόνα εφυγαν από εκει και κινηθηκαν προς την Φαβέντια (Φαεντσα).
Τα νεα από τη Βερόνα εφτασαν στον Τωτίλα ο οποιος κατάλαβε πως οι Ρωμαιοι εχουν κακους Διοικητες και το πιθανοτερο ηταν πως ειτε είναι επιτροπη Στρατηγων που ο καθενας κανει ότι του κατέβει ειτε εχουν ένα Στρατηγο αλλα διαιρεμενη διοικηση από κατω του.
Σιγουρα παντως δεν τους διοικει καποιος ταλαντουχος Στρατηγος όπως ο Βελισσάριος. Ετσι αποφάσισε να το εκμεταλλευθει αυτό προς το συμφέρον του.

Την επομενη μερα αφησε φρουρα στο Τικινουμ και προχωρησε προς τη Βερονα οπου αφηνοντας μικρη φρουρα πηρε τους υπολοιπους μαζι του και ετσι με 5000 στρατιωτες βαδισε κατά των Ρωμαιων.

Οσο οι Γοτθοι βαδιζαν εναντιον τους οι Ρωμαιοι συζητουσαν για το τι πρεπει να κανουν. Ο Αρτάβαζος τους ειπε ότι παρολο που υπερτερουν με πανω από 2 προς 1 δεν πρεπει να τους υποτιμησουν και προτεινε να τους αφησουν να περάσουν το Πάδο και όταν θα εχουν περασει οι μισοι τοτε να τους επιτεθουμε οσο είναι κομμενοι στα δυο.

Αλλοι συμφωνησαν με αυτό αλλοι διαφώνησαν και η συζητηση συνεχιστηκε. Και φυσικα ο στρατος παρεμενε στάσιμος.

Ο Τωτίλας εφτασε στον Πάδο χωρις να τον δουν οι Ρωμαιοι και εστειλε 300 ανδρες 20 Σταδια πιο κατο στο ποτάμι να περασουν από εκει και να σταθμευσουν πισω από το Ρωμαικο Στρατοπεδο αθεατοι. Ετσι θα χτυπουσε τους Ρωμαιους από 2 πλευρες.

Την επομενη μερα ο Τωτιλας περασε τον Πάδο χωρις να τον ενοχλησει κανεις και βάδισε κατά του Ρωμαικου στρατοπεδου.
Τοτε μονο τον πηραν ειδηση οι Ρωμαιοι και πηραν θεσεις μάχης.

Πριν ξεκινησει η μάχη ενας Γότθος ο Βαλάρις βγηκε από τις γραμμες τους και προκάλεσε σε μονομαχία οποιον Ρωμαιο ηθελε να χτυπηθει μαζι του.
Τελικα την προκληση την αποδέχτηκε ο Στρατηγος Αρτάβαζος και μετα από σφοδρη και αιματηρή μονομαχία κατάφερε να σκοτώσει τον αντιπαλό του αλλα και ο ίδιος πληγωθηκε πολύ σοβαρά από αυτόν και μεταφέρθηκε στο πλησιεστερο χωριο οπου παρα τις προσπαθειες των γιατρων πέθανε 3 μερες μετα την μονομαχία του.

Συνεχίζεται...