Re: Αλλαγές..
Δημοσιεύτηκε: 25 Ιουν 2019, 23:02
Όλοι (σχεδόν) οι άνθρωποι αλλάζουν αρκεί να βρεθούν σε συνθήκες που ευνοούν ή επιβάλουν την αλλαγή.
Καλά, μην τα παραλέμε κιόλαςvagabondo έγραψε: 25 Ιουν 2019, 22:58Και οοοολα αυτά, χάρις του πχώρουμ.- Casper - έγραψε: 25 Ιουν 2019, 22:12 Ναι ναι και ΝΑΙ.
Το σκεφτόμουν για πολλύ καιρό. Μάλιστα καμιά φορά με πιάνει έκπληξη. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα ποτέ να αλλάξω τόσο.
Πάντα ήμουν αυτό που όλοι λέμε "το καλό παιδί". Το θύμα που όλοι οι εκμεταλλευτές, εγωιστές και ηλίθιοι το πατούσαν κάτω. Αυτοεκτίμηση 0. Άγχος πολύ έντονο-παθολογικό, επεισόδια κατάθλιψης κτλ κτλ.
Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Είμαι αγχώδης άνθρωπος, είμαι μοναχική - εσωστρεφής ναι, είμαι και επιρρεπής στην μελαγχολία. Αλλά οι εμπειρίες και τα βιώματα όταν κάποιες φορές είναι τόσο έντονα, εκεί ναι, αναλόγως του πόσο δυνατή είναι η θέλησή σου να αλλάξεις κάποια πράγματα σε σένα, τότε ναι, μπορεί να γίνει το "θαύμα" - όσον αφορά την συμπεριφορά και τους τρόπους που αντιμετωπίζεις/χειρίζεσαι το κάθε τι. Τα αναγνωρίζεις, ΘΕΛΕΙΣ να τα αλλάξεις, προσπαθείς καθημερινά.
Έχω κόψει τοξικές σχέσεις από συγγενείς. Ούτε κατά διάνοια δεν θα το σκεφτόμουν. Ενοχές συνέχεια, πάντα και παντού. Ακόμη και που ανέπνεα. Γιατί να πεθάνει στο τροχαίο το μικρό παιδάκι και να ζω εγώ; Γιατί η γυναίκα στο φούρνο να μην έχει να ταΐσει τα παιδιά της και εγώ να μπαίνω για το πρόγευμά μου; Συνεχώς. Μιλάμε για εξουθένωση. Δεν αναπνέεις με αυτό το πράγμα.
Να "αντιμιλήσω" εγώ; Να πω όχι; Να ξεκαθαρίσω την θέση μου; Να "μεταλλαχτώ" στην ψυχή της παρέας ακόμη και με κάποιον που γνωρίζω ΤΩΡΑ; Να προσεγγίζω εγώ τον κόσμο; Να ανοίγω ολόκληρες κουβέντες και να γελάω μαζί τους σαν να γνωριζόμαστε καμιά 10αρια χρόνια; Να απαιτώ αυτά που δικαιούμαι και να θέτω εγώ τους όρους μου; Να μιλάω εκεί που πρέπει χωρίς να φοβάμαι; Να αντιδρώ; Μόνο σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπως το σκεφτόμουν και ΤΟ ΕΝΙΩΘΑ παλιά.
Δεν ξέρω πώς και γιατί. Σαν να έγινε ένα τεράστιο κλικ μέσα μου. Είχα σιχαθεί τον εαυτό μου. Πέρασα έναν πολύ δύσκολο χρόνο κατάθλιψης που μετά από εκείνον άλλαξαν πολλά. Αναγνώρισα σιγά σιγά και με πείσμα την αξία μου και πάτησα ακριβώς σ' αυτό. Βήμα βήμα κάθε μέρα. Προσπάθεια. Και όλες οι εμπειρίες, ταρακουνήματα και η αναγνώριση του ότι σήμερα ζεις και αύριο δεν ζεις, πως πρέπει να χαρώ αυτό που μου δόθηκε (με ή χωρίς νόημα) και το ότι αν δεν με προστατέψω ΕΓΩ δεν θα το κάνει κανείς και στο τέλος της ημέρας μένω μόνη μου, με έκαναν να ξυπνήσω και μου έδωσα και εγώ αλλά και η ζωή πολλά χαστούκια για να το καταλάβω. Μόνο την λογική μου χρειάζομαι πια για να με επαναφέρει σε δύσκολες φάσεις, που πλέον οι δύσκολες φάσεις δεν θα με φέρουν στα σημεία που με έφεραν πριν χρόνια. Έχω τα εφόδια για να βγω εγώ από πάνω.
Γιατί αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει (όπως κι έγινε).
Με βοήθησε πάντως ΚΑΙ το φόρουμ. Είχα γράψει και γι' αυτό. Μην τα λέω κι' εδώ και με λες πάλι φλύαρη. Χαχαχαχα
Βοήθησε το να τα βγάζω από μέσα μου, το ξέσπασμα και η ανακούφιση σε δύσκολες φάσεις αλλά μόνο ανακούφιση ήταν, εννοείται όχι αλλαγή. Και ντάξει και κάποιο τεστάρισμα για το πόσο αντέχω (στα αρνητικά). Βοήθησαν και τα καλά-παρηγορητικά σχόλια, αλλά ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ τα αρνητικά. Αυτά που με χτυπούσαν εκεί που πόναγα. Όταν ΘΕΣ να αλλάξεις, όταν προσπαθείς και σου λένε είτε άμεσα είτε έμμεσα "δεν θες, βολεύεσαι" ε αυτό είναι μαχαίρι στην καρδιά. Εκείνοι δεν ήξεραν. Δεν με ήξεραν. Εγώ που ήξερα όμως περισσότερο πείσμωνα. Πρώτα για να το αποδείξω σε μένα. Για να εκτιμήσω εμένα. Και έπειτα για να καταλάβω πως ήδη άξιζα χωρίς όλα αυτά.
Τέσπα δεν λέω άλλα, κουράστηκα κι' εγώ
