Μα δε διαφέρει θεμελιωδώς στις απόψεις του για τη γλώσσα ο κομμουνισμός του προηγούμενου ή του προ-προηγούμενου αιώνα από τον βασιλοχουντισμό ή οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία.
Όλοι πίστευαν ότι ένα κράτος πρέπει να έχει μία (ή έστω μερικές προκειμένου για κράτη με πάνω από μία αναγνωρισμένη εθνότητα) κεντρικά σχεδιασμένη γλώσσα η οποία θα επιβληθεί στους κατοίκους και θα μιλιέται/γράφεται ομοιόμορφα. Το αν αυτή θα ήταν η καθαρεύουσα ή η δημοτική ή ακόμα και τα γαλλικά ήταν ήσσονος σημασίας και είχε να κάνει με τις ιδεολογικές, αισθητικές ή και πρακτικές ανησυχίες του καθενός.
Απλώς πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι η καθαρεύουσα ως εντελώς τεχνητή ήταν ασύμβατη με το πολύ σημαντικότερο ιδανικό του να έχεις εγγράμματο πληθυσμό. Δηλαδή τι να κάνουμε άλλο να πρέπει να μάθουν όλα τα εξάχρονα μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή της γλώσσας της καθημερινότητας και του σπιτιού στο σχολείο, άλλο να πρέπει να μάθουν όλα τους γερμανικά. Επίσης ως εντελώς τεχνητή είναι πάρα πολύ φτωχή γλώσσα, ποτέ δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην καθημερινότητα. Ακόμα και αριστουργηματικοί χρήστες όπως ο Παπαδιαμάντης, στους καθημερινούς διαλόγους μέσα στα έργα τους δημοτική χρησιμοποιούν. Μην ξεχνάμε η γλώσσα αυτή αρχικά επινοήθηκε με σαφή στόχο να είναι ενδιάμεσο στάδιο προς τη χρήση της αττικής διαλέκτου. Ποτέ δε φιλοδοξούσε να γίνει μια πλήρης γλώσσα.
Ένα επιπρόσθετο μειονέκτημα είναι ότι σαν γλώσσα είναι αρκετά συγγενική με την καθομιλουμένη οπότε είναι πολύ δύσκολο να τη χρησιμοποιήσεις σωστά. Οι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα να είναι δίγλωσσοι, όμως είναι αρκετά σπανιότερο να είναι διδιάλεκτοι. Καταλήγουν απλά να χρησιμοποιούν ένα μίγμα των 2 διαλέκτων.
Κι έτσι κάθε σοβαρός άνθρωπος αδιάφορα από πολιτική στάση στράφηκε προς τη δημοτική.
Από εκεί και πέρα όμως τα ιδεολογικά (και όχι πολιτικά) κολλήματα παραμένουν και σε αυτό είναι μεγάλη η ευθύνη των νεοκαθαρευουσιάνων όπως ο Μπαμπινιώτης, οι οποίοι επανήλθαν με ένα νέο ιδεολόγημα: ναι μεν μιλάμε την "κοινή νεοελληνική" (σιχαίνονται τη λέξη "δημοτική") αλλά αυτή είναι ουσιαστικά η ίδια γλώσσα με την αττική διάλεκτο και η αττική διάλεκτος αποτελεί την πιο "ιδανική" εκδοχή της. Οπότε οι διάφοροι αρχαϊσμοί είναι καλοδεχούμενοι σε όλα τα επίπεδα (λεξιλόγιο, εκφράσεις, τύποι). Ο Μπαμπινιώτης γράφει ρητά πως όταν υπάρχει για το ίδιο πράγμα μια λέξη που απαντάται στα αττικά κείμενα και μια λέξη που είναι ξερωγω γαλλικό δάνειο, θα πρέπει να προτιμάμε την αττική λέξη. Σημειωτέον δεν τον ενδιαφέρει η ελληνικότητα της λέξης καθεαυτή. Στην περίπτωση που η αττική λέξη είναι γνωστό π.χ. περσικό δάνειο ενώ η γαλλική λέξη έχει πλαστεί από κάποιον ελληνιστή: και πάλι προτιμάται η αττική λέξη. Για κάποιο λόγο τους έχει κολλήσει ότι η αττική διάλεκτος ειναι η απόλυτη τελειότητα, δεν ξέρω ίσως όλοι τους κατά βάθος είναι παιδόφιλοι που θα γούσταραν να έχουν σκλάβους.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η κάθε μαλακισμένη πετάει εξωφρενικά αντιγραμματικούς μπακαλιάρους του τύπου "πιάσε τα τσιγάρα της Μυρτούς" νομίζοντας ότι με κάποιο τρόπο παύει να έχει τσιμπουκόστομα.
τι τους θέλουμε τους τόνους αφού δεν τους διαβάζουμε;