Ο Ιωάννης Κωλέττης και οι οπλαρχηγοί

[Σενέκας]

εθνικός ήρωας ήταν. Θα πλένετε το στόμα σας

Ο Μαυροκορδάτος;

Φυσικά, απλά έχουν αδικεί αρκετά απο την παράδοση και την ιστοριογραφία, περίπου όπως οι κοτσαμπάσηδες, και επιπλέον η δουλειά που κάνανε, δεν πουλάει πολύ, είναι σαφέστατα αντιτουριστική. Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος και οι Κουντουριώτηδες είναι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι υπάρχει ελληνικό κράτος, το οποίο είχε υποτυπωδώς έστω μια σύγχρονη για την εποχή του μορφή, ήταν οι άνθρωποι που κατάλαβαν απο την αρχή ότι δεν θα πάνε πουθενά με αυτόνομες κατσαπλιάδικες ενέργειες και ότι η επανάσταση πρέπει να καταλήξει στη δημιουργία μιας κρατική οντότητας, πάλι υποτυποδώς βασισμένη στα ξένα πρότυπα, η οποία θα αναλάβει και την κεντρική διαχείριση του αγώνα και τις συνομιλίες με τους ξένους.

Το 2ο είναι σημαντικό γιατί επίσης είχαν αντιληφθεί πολύ νωρίς ότι η επανάσταση δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ θετική έκβαση αν δεν γινόταν διεθνές ζήτημα, κα για να γίνει διεθνές ζήτημα, έπρεπε οι ξένοι να πειστούν ότι δεν έχουν να κάνουν με ένα μάτσο άτακτους ρέμπελους που ζητάνε να ανατρέψουν ένα καθεστώς, αλλά είναι πολιτισμένοι άνθρωποι που ζητάνε την ελευθερεία τους απο ένα αλλόθρησκο κατακτητή, και μπορύν να οργανώσουν τον εαυτό τους όσο καλά όσο και οι ξένοι. Ο κωλοκοτρόνης ήταν καλός ως τσεγκεβαρική μορφή για να πουλάμε στην Ευρώπη σαπουνάκια και πιατάκια με τ φάτσα του για να βγάζουμε τα του αγώνα, αλλά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τον πάρει στα σοβαρά ένα κράτος όπως η Αγγλία και να δεχτεί να υποστηρίξει την προσπάθεια του οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά. Γι'αυτό το λόγο οι εμφύλοι είναι πολύ πιο σημαντικοί από "ένα μάτσο προδότες πολιτικούς που ήθελαν να φάνε τα δάνεια απο τους αγωνιστές". Ο εμφύλιος πρώτα απ'όλα ήταν μια διαμάχη ανάμεσα σε μια παράταξη που ήθελε να φτιάξει ένα σύγχρονο συγκεντρωτικό κράτος, και σε όλους τους υπόλοιπους, που για δικούς τους λόγους δεν ήθελαν αυτή την εξέλιξη. Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος και οι Κουντουριώτηδες ανήκουν στην 1η παράταξη.

Οι Κοτσαμπάσηδες του Μοριά ήταν στην άλλη πλευρά γιατί το συγκεντρωτικό κράτος απειλούσε τα προνόμιά τους, δεν τους συνέφερε η ισονομία με κανέναν. Θεωρούσαν πατρίδα τους(και κτήμα τους) την Πελοπόννησο και αρνούνταν να τη μοιραστούν με κάτι ξενόφερτους φαναριώτηδες και κάτι νησιώτες ή τους άξεστους οπλαρχηγούς της Ρούμελης με τους οποίους δεν είχαν παρά ευκαιριακή συμμαχία

[The Age of Aquarius]

εθνικός ήρωας ήταν. Θα πλένετε το στόμα σας

Ο Μαυροκορδάτος;

Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος

Ο ύστερος Μαυροκορδάτος δεν ήταν ο ίδιος με τον πρώιμο.
Τον Κωλέττη απλά έπρεπε να τον είχαν γδάρει και να τον αφήσουν να τον φάνε οι μύγες

[Σενέκας]

Ο Μαυροκορδάτος;

Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος

Ο ύστερος Μαυροκορδάτος δεν ήταν ο ίδιος με τον πρώιμο.
Τον Κωλέττη απλά έπρεπε να τον είχαν γδάρει και να τον αφήσουν να τον φάνε οι μύγες

Ο Φαναριώτης ξεκίνησε ως Ιακωβίνος και στην πορεία συντηρητικοποιήθηκε, εξέλιξη αναμενόμενη αν λάβουμε υπόψη τις εμπειρίες του. Για τον Κωλέττη δε συμφωνώ. Σαφώς υπήρξε λαμόγιο αλλά το δαιμόνιό του συνέβαλε στην κρατική συγκρότηση όσο τίποτα άλλο. ήταν σπάνια περίπτωση ανθρώπου που είχε γνώση ξένων θεσμών και διπλωματικών σχέσεων και ταυτόχρονα μπορούσε να μιλήσει στους οπλαρχηγούς της Στερεάς ως ίσος χωρίς να τον υποτιμάνε γιατί ήταν ξενόφερτος ντιντής που δεν είχε ιδέα απο την πραγματικότητα τους. Και οι πολιτικάντηδες έχουν τη χρησιμότητά τους. Το ότι κατάφερε να βάλει οριστικά(όσο οριστικά γινόταν) στον πόλεμο τους οπλαρχηγούς της Στερεάς, είναι μεγάλο κατόρθωμα, όχι μόνο για την επανάσταση, αλλά και για μετά. Όλοι αυτοί οι τύποι είχαν ανάγκη απο ένα κοτσαμπασικό τύπο που θα παίζει τον ρόλο του πατρόνου τους και θα τους κρατάει σε μια υποτυπώδη νομιμότητα. Ο Κωλέττης έπαιξε αυτόν τον ρόλο, αλλά τον έπαιξε για χάρη της κεντρικής διοίκησης αντί για χάρω των τοπικών του συμφερόντων, τα οποία στις επαναστατημένες περιοχές δεν είχε κιόλας, αφού ήταν Ηπειρώτης. Για να το πω αλλιώς, έχει μεγάλη σημασία ότι κατάφερε να τους πείσει να γίνουν clientes του Ελληνικού κράτους με τον ίδιο τρόπο που ήταν clientes του Αλή χωρίς να πληγούν τα συμφέροντά τους

[sharp]

εθνικός ήρωας ήταν. Θα πλένετε το στόμα σας

Ο Μαυροκορδάτος;

Φυσικά, απλά έχουν αδικεί αρκετά απο την παράδοση και την ιστοριογραφία, περίπου όπως οι κοτσαμπάσηδες, και επιπλέον η δουλειά που κάνανε, δεν πουλάει πολύ, είναι σαφέστατα αντιτουριστική. Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος και οι Κουντουριώτηδες είναι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι υπάρχει ελληνικό κράτος, το οποίο είχε υποτυπωδώς έστω μια σύγχρονη για την εποχή του μορφή, ήταν οι άνθρωποι που κατάλαβαν απο την αρχή ότι δεν θα πάνε πουθενά με αυτόνομες κατσαπλιάδικες ενέργειες και ότι η επανάσταση πρέπει να καταλήξει στη δημιουργία μιας κρατική οντότητας, πάλι υποτυποδώς βασισμένη στα ξένα πρότυπα, η οποία θα αναλάβει και την κεντρική διαχείριση του αγώνα και τις συνομιλίες με τους ξένους.

Το 2ο είναι σημαντικό γιατί επίσης είχαν αντιληφθεί πολύ νωρίς ότι η επανάσταση δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ θετική έκβαση αν δεν γινόταν διεθνές ζήτημα, κα για να γίνει διεθνές ζήτημα, έπρεπε οι ξένοι να πειστούν ότι δεν έχουν να κάνουν με ένα μάτσο άτακτους ρέμπελους που ζητάνε να ανατρέψουν ένα καθεστώς, αλλά είναι πολιτισμένοι άνθρωποι που ζητάνε την ελευθερεία τους απο ένα αλλόθρησκο κατακτητή, και μπορύν να οργανώσουν τον εαυτό τους όσο καλά όσο και οι ξένοι. Ο κωλοκοτρόνης ήταν καλός ως τσεγκεβαρική μορφή για να πουλάμε στην Ευρώπη σαπουνάκια και πιατάκια με τ φάτσα του για να βγάζουμε τα του αγώνα, αλλά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τον πάρει στα σοβαρά ένα κράτος όπως η Αγγλία και να δεχτεί να υποστηρίξει την προσπάθεια του οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά. Γι'αυτό το λόγο οι εμφύλοι είναι πολύ πιο σημαντικοί από "ένα μάτσο προδότες πολιτικούς που ήθελαν να φάνε τα δάνεια απο τους αγωνιστές". Ο εμφύλιος πρώτα απ'όλα ήταν μια διαμάχη ανάμεσα σε μια παράταξη που ήθελε να φτιάξει ένα σύγχρονο συγκεντρωτικό κράτος, και σε όλους τους υπόλοιπους, που για δικούς τους λόγους δεν ήθελαν αυτή την εξέλιξη. Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος και οι Κουντουριώτηδες ανήκουν στην 1η παράταξη.

Οι Κοτσαμπάσηδες του Μοριά ήταν στην άλλη πλευρά γιατί το συγκεντρωτικό κράτος απειλούσε τα προνόμιά τους, δεν τους συνέφερε η ισονομία με κανέναν. Θεωρούσαν πατρίδα τους(και κτήμα τους) την Πελοπόννησο και αρνούνταν να τη μοιραστούν με κάτι ξενόφερτους φαναριώτηδες και κάτι νησιώτες ή τους άξεστους οπλαρχηγούς της Ρούμελης με τους οποίους δεν είχαν παρά ευκαιριακή συμμαχία

Και ο Κουντουριώτης προσωπικούς λόγους είχε. Κάτσε να βρω το απόσπασμα που λέει πώς άργησε να κινηθεί κατά του Ιμπραήμ και πώς ενώ ήταν θαλασσινός, ήθελε να ηγηθεί του στρατιωτικού αποσπάσματος εναντίον του, προκαλώντας τον γέλωτα, αφού ούτε να ιππεύσει δεν ήξερε και τον κρατούσαν να μην πέσει.

Αμ ο Μιαούλης; Που ανατίναξε επί Καποδίστρια την φρεγάτα για προσωπικούς λόγους εξουσίας; Θέλω να πω και οι Νησιώτες δεν ήσαν καλύτεροι από τους Πελοποννήσιους. Απλώς είχαν αντίθετα προσωπικά συμφέροντα και έτσι όλοι διάλεξαν τις παρατάξεις που πίστευαν ότι θα τους βοηθήσουν.

Προφανώς οι πολιτικοί, ακόμη και οι κακοί, χρειάζονται όταν δεν υπάρχει κράτος και πρέπει να δημιουργηθεί. Το ιστορικό ερώτημα που μπαίνει είναι αν θα ήταν καλύτερα να ήσαν κάποιοι άλλοι στη θέση τους. Δύσκολο να απαντηθεί. Για να κάνω μιαν αναλογία, ο Μπίσμαρκ θεωρείται ο ιδρυτής και αρχιτέκτονας του Γερμανικού κράτους, αδριάντες του υπάρχουν παντού στη χώρα, έθεσε όμως τις σωστές βάσεις ή δημιούργησε ένα ισχυρό πρωσσικό στρατιωτικό κράτος το οποίο κατέληξε όπου κατέληξε;

Ο Κολοκοτρώνης ότι και να λέμε, κράτησε μόνος του την επανάσταση επί 3 χρόνια τουλάχιστον, με τον κλεφτοπόλεμο που έκανε καθυστέρησε τον αφανισμό που επεδίωκε ο Ιμπραήμ, μέχρι να φτάσουμε στο Ναυαρίνο. Για μένα ήταν κάτι παραπάνω από Τσε Γκεβάρα, δεν είναι τυχαία στην θέση που κατέχει στην Ιστορία. Την πολιτική βέβαια κίνηση την έκανε ο Μαυροκορδάτος με το αίτημα προστασίας προς την Αγγλία, διαφορετικά πιθανότατα δεν θα είχαμε το ενδιαφέρον από πλευράς συμμάχων.

Btw, τον Κανέλλο γιατί τον έβαλες αβατάρ; Νομίζω θεωρείται από τους αμφιλεγόμενους. Τουλάχιστον η κριτική στο βιβλίο του είναι αρνητική, ότι κρύβει την αλήθεια και προσπαθεί να μπαλώσει όσα έκανε (ή δεν έκανε)

[Σενέκας]

Ο Μαυροκορδάτος;

Φυσικά, απλά έχουν αδικεί αρκετά απο την παράδοση και την ιστοριογραφία, περίπου όπως οι κοτσαμπάσηδες, και επιπλέον η δουλειά που κάνανε, δεν πουλάει πολύ, είναι σαφέστατα αντιτουριστική. Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος και οι Κουντουριώτηδες είναι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι υπάρχει ελληνικό κράτος, το οποίο είχε υποτυπωδώς έστω μια σύγχρονη για την εποχή του μορφή, ήταν οι άνθρωποι που κατάλαβαν απο την αρχή ότι δεν θα πάνε πουθενά με αυτόνομες κατσαπλιάδικες ενέργειες και ότι η επανάσταση πρέπει να καταλήξει στη δημιουργία μιας κρατική οντότητας, πάλι υποτυποδώς βασισμένη στα ξένα πρότυπα, η οποία θα αναλάβει και την κεντρική διαχείριση του αγώνα και τις συνομιλίες με τους ξένους.

Το 2ο είναι σημαντικό γιατί επίσης είχαν αντιληφθεί πολύ νωρίς ότι η επανάσταση δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ θετική έκβαση αν δεν γινόταν διεθνές ζήτημα, κα για να γίνει διεθνές ζήτημα, έπρεπε οι ξένοι να πειστούν ότι δεν έχουν να κάνουν με ένα μάτσο άτακτους ρέμπελους που ζητάνε να ανατρέψουν ένα καθεστώς, αλλά είναι πολιτισμένοι άνθρωποι που ζητάνε την ελευθερεία τους απο ένα αλλόθρησκο κατακτητή, και μπορύν να οργανώσουν τον εαυτό τους όσο καλά όσο και οι ξένοι. Ο κωλοκοτρόνης ήταν καλός ως τσεγκεβαρική μορφή για να πουλάμε στην Ευρώπη σαπουνάκια και πιατάκια με τ φάτσα του για να βγάζουμε τα του αγώνα, αλλά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τον πάρει στα σοβαρά ένα κράτος όπως η Αγγλία και να δεχτεί να υποστηρίξει την προσπάθεια του οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά. Γι'αυτό το λόγο οι εμφύλοι είναι πολύ πιο σημαντικοί από "ένα μάτσο προδότες πολιτικούς που ήθελαν να φάνε τα δάνεια απο τους αγωνιστές". Ο εμφύλιος πρώτα απ'όλα ήταν μια διαμάχη ανάμεσα σε μια παράταξη που ήθελε να φτιάξει ένα σύγχρονο συγκεντρωτικό κράτος, και σε όλους τους υπόλοιπους, που για δικούς τους λόγους δεν ήθελαν αυτή την εξέλιξη. Ο Κωλέττης, ο Μαυροκορδάτος και οι Κουντουριώτηδες ανήκουν στην 1η παράταξη.

Οι Κοτσαμπάσηδες του Μοριά ήταν στην άλλη πλευρά γιατί το συγκεντρωτικό κράτος απειλούσε τα προνόμιά τους, δεν τους συνέφερε η ισονομία με κανέναν. Θεωρούσαν πατρίδα τους(και κτήμα τους) την Πελοπόννησο και αρνούνταν να τη μοιραστούν με κάτι ξενόφερτους φαναριώτηδες και κάτι νησιώτες ή τους άξεστους οπλαρχηγούς της Ρούμελης με τους οποίους δεν είχαν παρά ευκαιριακή συμμαχία

Και ο Κουντουριώτης προσωπικούς λόγους είχε. Κάτσε να βρω το απόσπασμα που λέει πώς άργησε να κινηθεί κατά του Ιμπραήμ και πώς ενώ ήταν θαλασσινός, ήθελε να ηγηθεί του στρατιωτικού αποσπάσματος εναντίον του, προκαλώντας τον γέλωτα, αφού ούτε να ιππεύσει δεν ήξερε και τον κρατούσαν να μην πέσει.

Αμ ο Μιαούλης; Που ανατίναξε επί Καποδίστρια την φρεγάτα για προσωπικούς λόγους εξουσίας; Θέλω να πω και οι Νησιώτες δεν ήσαν καλύτεροι από τους Πελοποννήσιους. Απλώς είχαν αντίθετα προσωπικά συμφέροντα και έτσι όλοι διάλεξαν τις παρατάξεις που πίστευαν ότι θα τους βοηθήσουν.

Προφανώς οι πολιτικοί, ακόμη και οι κακοί, χρειάζονται όταν δεν υπάρχει κράτος και πρέπει να δημιουργηθεί. Το ιστορικό ερώτημα που μπαίνει είναι αν θα ήταν καλύτερα να ήσαν κάποιοι άλλοι στη θέση τους. Δύσκολο να απαντηθεί. Για να κάνω μιαν αναλογία, ο Μπίσμαρκ θεωρείται ο ιδρυτής και αρχιτέκτονας του Γερμανικού κράτους, αδριάντες του υπάρχουν παντού στη χώρα, έθεσε όμως τις σωστές βάσεις ή δημιούργησε ένα ισχυρό πρωσσικό στρατιωτικό κράτος το οποίο κατέληξε όπου κατέληξε;

Ο Κολοκοτρώνης ότι και να λέμε, κράτησε μόνος του την επανάσταση επί 3 χρόνια τουλάχιστον, με τον κλεφτοπόλεμο που έκανε καθυστέρησε τον αφανισμό που επεδίωκε ο Ιμπραήμ, μέχρι να φτάσουμε στο Ναυαρίνο. Για μένα ήταν κάτι παραπάνω από Τσε Γκεβάρα, δεν είναι τυχαία στην θέση που κατέχει στην Ιστορία. Την πολιτική βέβαια κίνηση την έκανε ο Μαυροκορδάτος με το αίτημα προστασίας προς την Αγγλία, διαφορετικά πιθανότατα δεν θα είχαμε το ενδιαφέρον από πλευράς συμμάχων.

Btw, τον Κανέλλο γιατί τον έβαλες αβατάρ; Νομίζω θεωρείται από τους αμφιλεγόμενους. Τουλάχιστον η κριτική στο βιβλίο του είναι αρνητική, ότι κρύβει την αλήθεια και προσπαθεί να μπαλώσει όσα έκανε (ή δεν έκανε)

Φυσικά και όλοι είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα, αυτό προσπαθώ να σου πω. Εκ των πραγμάτων όλοι οι διαφορετικοί παράγοντες που συμετείχαν στην επανάσταση είχαν μεταξύ τους περισσότερες διαφορές απ'ότι είχαν κοινά συμφέροντα, γι'αυτό και είναι σκέτη χαζομάρα να γράφει κανείς ότι "τον εμφύλιο τον ξεκίνησε άπληστος ο Κωλέττης" όπως γράφει ο άλλος παραπάνω "τον ξεκίνησαν οι άπληστοι μωραίτες" "το ξεκίνησαν τα λεφτά του δανείου" κοκ. Ο "Εμφύλιος" ήταν απλά φυσική συνέχεια της επανάστασης, αφού η επανάσταση ήταν μια μεγάλη συνεργασία απο 5-6 μεγάλες και ισχυρές ομάδες με εντελώς διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικά πολιτισμικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, οικονομικά υπόβαθρα κοκ, οι οποίοι στην ουσία συμφωνούσαν μόνο σε ένα πράγμα: ότι ήθελαν να ανατρέψουν το πολιτικοκοινωνικό καθεστώς στο οποίο ζούσαν και να φτιάξουν ένα καινούργιο, ένα που θα έμοιαζε "στα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης".

Μόνο μέχρι εκεί έμοιαζαν τα οράματα τους, και απο κει και πέρα, αν ψάξεις τις λεπτομέρειες θα δεις ότι ο καθένας είχε τη δική του ιδέα για το πως έπρεπε να στηθεί αυτό το καινούργιο καθεστώς. Η ρητορική που υιοθέτησαν όταν ανέλαβαν τον κοινό τους αγώνα, καμιά φορά ξεγελάει, και δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι δεν υπήρχε Ελλάδα πριν την επανάσταση του 21. Το κράτος και η κοινωνία που άρχισαν να χτίζονται το 21 ήταν εντελώς καινούργιες οντότητες, και ο καθένας τους σιγά σιγά άρχισε να ανακαλύπτει ότι αυτές οι κανούργιες οντότητες λίγο έμοιαζαν ή και καθόλου δεν έμοιαζαν μ'αυτό που είχαν στο μυαλό τους όταν ξεκίναγαν την επανάσταση, και αυτό είναι ένας απο τους λόγους που ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ ένοιωσαν αδικημένοι με τα αποτελέσματα και θεώρησαν ότι το όραμά τους προδόθηκε και ότι το καταχράστηκε και το παραμόρφωσε κάποιος άλλος.

Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις απομνημονεύματα από κάθε πλευρά, φαναριώτη, προύχοντα, οπλαρχηγού, παπά ή οτιδήποτε και να μην παρατηρήσεις ένα πράγμα: ότι κανένας δε νοιώθε δικαιωμένος, και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομική κατάσταση, όσο με το ότι αυτό το καινούργιο πράγμα που έφτιαξαν, όπως συμβαίνει συνήθως στην ιστορία, δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Εν τέλει, ήταν συλλογική προσπάθεια που πήρε δεκαετίες. ουσιαστικά η επανάσταση δεν τελείωσε πριν την δεκαετία του 1860. Ενδεικτικό είναι ότι μέχρι το 1844 ακόμα δεν είχαν αποφασίσει ποιον θεωρούν και ποιον δε θεωρούν Έλληνα. Ο Κωλέττης εκφώνησε τον περίφημο λόγο της μεγάλης ιδέας στη συζήτηση για αυτόχθονες και τους ετερόχθονες: μια μερίδα υποστήριζε ότι οι ξενόφερτοι, αυτοί που ήταν απο περιοχές που δεν είχαν συμμετοχή στην επανάσταση, δεν έπρεπε να έχουν θέσεις στην ελληνική διοίκηση. Ο Κωλέττης έλεγε ότι δεν έπρεπε να τους απορρίψουν, γιατί κι αυτοί είναι κομμάτι τους ελληνισμού- εκεί κολλάει η μεγάλη ιδέα

[Αρχέλαος]

Φυσικά και όλοι είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα, αυτό προσπαθώ να σου πω. Εκ των πραγμάτων όλοι οι διαφορετικοί παράγοντες που συμετείχαν στην επανάσταση είχαν μεταξύ τους περισσότερες διαφορές απ'ότι είχαν κοινά συμφέροντα, γι'αυτό και είναι σκέτη χαζομάρα να γράφει κανείς ότι "τον εμφύλιο τον ξεκίνησε άπληστος ο Κωλέττης" όπως γράφει ο άλλος παραπάνω "τον ξεκίνησαν οι άπληστοι μωραίτες" "το ξεκίνησαν τα λεφτά του δανείου" κοκ. Ο "Εμφύλιος" ήταν απλά φυσική συνέχεια της επανάστασης, αφού η επανάσταση ήταν μια μεγάλη συνεργασία απο 5-6 μεγάλες και ισχυρές ομάδες με εντελώς διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικά πολιτισμικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, οικονομικά υπόβαθρα κοκ, οι οποίοι στην ουσία συμφωνούσαν μόνο σε ένα πράγμα: ότι ήθελαν να ανατρέψουν το πολιτικοκοινωνικό καθεστώς στο οποίο ζούσαν και να φτιάξουν ένα καινούργιο, ένα που θα έμοιαζε "στα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης".

Μόνο μέχρι εκεί έμοιαζαν τα οράματα τους, και απο κει και πέρα, αν ψάξεις τις λεπτομέρειες θα δεις ότι ο καθένας είχε τη δική του ιδέα για το πως έπρεπε να στηθεί αυτό το καινούργιο καθεστώς. Η ρητορική που υιοθέτησαν όταν ανέλαβαν τον κοινό τους αγώνα, καμιά φορά ξεγελάει, και δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι δεν υπήρχε Ελλάδα πριν την επανάσταση του 21. Το κράτος και η κοινωνία που άρχισαν να χτίζονται το 21 ήταν εντελώς καινούργιες οντότητες, και ο καθένας τους σιγά σιγά άρχισε να ανακαλύπτει ότι αυτές οι κανούργιες οντότητες λίγο έμοιαζαν ή και καθόλου δεν έμοιαζαν μ'αυτό που είχαν στο μυαλό τους όταν ξεκίναγαν την επανάσταση, και αυτό είναι ένας απο τους λόγους που ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ ένοιωσαν αδικημένοι με τα αποτελέσματα και θεώρησαν ότι το όραμά τους προδόθηκε και ότι το καταχράστηκε και το παραμόρφωσε κάποιος άλλος.

Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις απομνημονεύματα από κάθε πλευρά, φαναριώτη, προύχοντα, οπλαρχηγού, παπά ή οτιδήποτε και να μην παρατηρήσεις ένα πράγμα: ότι κανένας δε νοιώθε δικαιωμένος, και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομική κατάσταση, όσο με το ότι αυτό το καινούργιο πράγμα που έφτιαξαν, όπως συμβαίνει συνήθως στην ιστορία, δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Εν τέλει, ήταν συλλογική προσπάθεια που πήρε δεκαετίες. ουσιαστικά η επανάσταση δεν τελείωσε πριν την δεκαετία του 1860. Ενδεικτικό είναι ότι μέχρι το 1844 ακόμα δεν είχαν αποφασίσει ποιον θεωρούν και ποιον δε θεωρούν Έλληνα. Ο Κωλέττης εκφώνησε τον περίφημο λόγο της μεγάλης ιδέας στη συζήτηση για αυτόχθονες και τους ετερόχθονες: μια μερίδα υποστήριζε ότι οι ξενόφερτοι, αυτοί που ήταν απο περιοχές που δεν είχαν συμμετοχή στην επανάσταση, δεν έπρεπε να έχουν θέσεις στην ελληνική διοίκηση. Ο Κωλέττης έλεγε ότι δεν έπρεπε να τους απορρίψουν, γιατί κι αυτοί είναι κομμάτι τους ελληνισμού- εκεί κολλάει η μεγάλη ιδέα

[The Age of Aquarius]

Ο ύστερος Μαυροκορδάτος δεν ήταν ο ίδιος με τον πρώιμο.
Τον Κωλέττη απλά έπρεπε να τον είχαν γδάρει και να τον αφήσουν να τον φάνε οι μύγες

Ο Φαναριώτης ξεκίνησε ως Ιακωβίνος και στην πορεία συντηρητικοποιήθηκε, εξέλιξη αναμενόμενη αν λάβουμε υπόψη τις εμπειρίες του. Για τον Κωλέττη δε συμφωνώ. Σαφώς υπήρξε λαμόγιο αλλά το δαιμόνιό του συνέβαλε στην κρατική συγκρότηση όσο τίποτα άλλο.

Κοίταξε, τα γράφεις κάπως λιακοπουλικά
Δηλαδή όλοι ήταν λίγο πολύ λαμόγια, όλοι είχαν τα σχέδια τους αλλά στο τέλος υπηρέτησαν το σχέδιου του Θεού (Κράτους).

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Συμφωνώ μαζί σου πως ο ρόλος του με τους Ρουμελιώτες υπήρξε σημαντικός. Παραταύτα οι Ρουμελιώτες υπήρξαν ίσως η χειρότερη εγκληματική οργάνωση της εξέγερσης και ήταν το αντίτιμο που αυτός (μεταξύ άλλων) επέτρεψε, προκειμένου να υπηρετήσουν τον κρατικό μηχανισμό που αυτός εκπροσωπούσε. 200 χρόνια αργότερα, αυτό ίσως φαίνεται μικρό σε σχέση με την ιδέα της θεμελίωσης ελληνικού κράτους , αλλά οι άνθρωποι της εποχής και κυρίως του Μοριά που υπέφεραν τα πάνδεινα, δε θα συμφωνούσαν και τόσο. Και ναι, ο Κωλέττης δεν είχε τοπικιστικά συμφέροντα, αλλά ο άνθρωπος είχε σαφή μεγαλοϊδεατισμό και μεγαλομανία και ο έλεγχος των Ρουμελιωτών τού επέτρεπε να "παίζει" το παιχνίδι. Αυτο φάνηκε άλλωστε και αργότερα όταν εκμεταλλευόταν τις παλιές σχέσεις για να ανάβει φωτιές εντός του στρατεύματος του κράτους.

Για όσους θεωρούν το ελληνικό κράτος επίτευγμα, καταλαβαίνω γιατί ο Κωλέττης έχει σημαντική θέση. Αλλά είναι τόσο ριζική η ιδεολογική μου διαφωνία με τον άνθρωπο αυτό, που δε θα συμφωνήσουμε αν έπρεπε να τον φανε οι μύγες ή τα ποντίκια

Επίσης κάτι όχι και τόσο σχετικό. Η σύντομη αναφορά μας στον Μαυροκορδάτο, μου φερε στο μυαλό την τριλογία του Καραγάτση που διαδραματίζεται στα πρώτα εκείνα χρόνια(Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, Αίμα χαμένο και κερδισμένο, Τα στερνά του Μίχαλου). Το πρώτο μέρος ήταν καλό, το δεύτερο απλά διαβάζεται και το τρίτο ήταν μια ανοησία.
Παραταύτα, στο τρίτο μέρος που εξελίσσεται την εποχή του Συντάγματος, ο Καραγάτσης εκφράζεται σαφώς θετικά για τον Μαυροκορδάτο. Και μάλιστα αν θυμάμαι καλά τονίζει το πόσο έχει αλλάξει προς το καλύτερο σε σχέση με τα χρονια της επανάστασης.
Η συντηρητική στροφή που ανέφερες, ταίριαζε γάντι στην πολιτική σκέψη του Καραγάτση.

[sharp]

Η Ιστορία της Εκδοτικής γράφει σχετικά με την Κυβέρνηση του Κρανιδίου:

Σαν ξένο στοιχείο μετείχε ο Κωλέττης ο οποίος κατόρθωνε να επηρεάζη εκ του αφανούς τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας με γνώμονα σχεδόν πάντοτε τα ατομικά του φιλόδοξα σχέδια

Σαν να τα λέει καλά ο Υδροχόος.

[Σενέκας]

Ο ύστερος Μαυροκορδάτος δεν ήταν ο ίδιος με τον πρώιμο.
Τον Κωλέττη απλά έπρεπε να τον είχαν γδάρει και να τον αφήσουν να τον φάνε οι μύγες

Ο Φαναριώτης ξεκίνησε ως Ιακωβίνος και στην πορεία συντηρητικοποιήθηκε, εξέλιξη αναμενόμενη αν λάβουμε υπόψη τις εμπειρίες του. Για τον Κωλέττη δε συμφωνώ. Σαφώς υπήρξε λαμόγιο αλλά το δαιμόνιό του συνέβαλε στην κρατική συγκρότηση όσο τίποτα άλλο.

Κοίταξε, τα γράφεις κάπως λιακοπουλικά
Δηλαδή όλοι ήταν λίγο πολύ λαμόγια, όλοι είχαν τα σχέδια τους αλλά στο τέλος υπηρέτησαν το σχέδιου του Θεού (Κράτους).

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Συμφωνώ μαζί σου πως ο ρόλος του με τους Ρουμελιώτες υπήρξε σημαντικός. Παραταύτα οι Ρουμελιώτες υπήρξαν ίσως η χειρότερη εγκληματική οργάνωση της εξέγερσης και ήταν το αντίτιμο που αυτός (μεταξύ άλλων) επέτρεψε, προκειμένου να υπηρετήσουν τον κρατικό μηχανισμό που αυτός εκπροσωπούσε. 200 χρόνια αργότερα, αυτό ίσως φαίνεται μικρό σε σχέση με την ιδέα της θεμελίωσης ελληνικού κράτους , αλλά οι άνθρωποι της εποχής και κυρίως του Μοριά που υπέφεραν τα πάνδεινα, δε θα συμφωνούσαν και τόσο. Και ναι, ο Κωλέττης δεν είχε τοπικιστικά συμφέροντα, αλλά ο άνθρωπος είχε σαφή μεγαλοϊδεατισμό και μεγαλομανία και ο έλεγχος των Ρουμελιωτών τού επέτρεπε να "παίζει" το παιχνίδι. Αυτο φάνηκε άλλωστε και αργότερα όταν εκμεταλλευόταν τις παλιές σχέσεις για να ανάβει φωτιές εντός του στρατεύματος του κράτους.

Για όσους θεωρούν το ελληνικό κράτος επίτευγμα, καταλαβαίνω γιατί ο Κωλέττης έχει σημαντική θέση. Αλλά είναι τόσο ριζική η ιδεολογική μου διαφωνία με τον άνθρωπο αυτό, που δε θα συμφωνήσουμε αν έπρεπε να τον φανε οι μύγες ή τα ποντίκια

Επίσης κάτι όχι και τόσο σχετικό. Η σύντομη αναφορά μας στον Μαυροκορδάτο, μου φερε στο μυαλό την τριλογία του Καραγάτση που διαδραματίζεται στα πρώτα εκείνα χρόνια(Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, Αίμα χαμένο και κερδισμένο, Τα στερνά του Μίχαλου). Το πρώτο μέρος ήταν καλό, το δεύτερο απλά διαβάζεται και το τρίτο ήταν μια ανοησία.
Παραταύτα, στο τρίτο μέρος που εξελίσσεται την εποχή του Συντάγματος, ο Καραγάτσης εκφράζεται σαφώς θετικά για τον Μαυροκορδάτο. Και μάλιστα αν θυμάμαι καλά τονίζει το πόσο έχει αλλάξει προς το καλύτερο σε σχέση με τα χρονια της επανάστασης.
Η συντηρητική στροφή που ανέφερες, ταίριαζε γάντι στην πολιτική σκέψη του Καραγάτση.

Για όσους θεωρούν το ελληνικό κράτος επίτευγμα, καταλαβαίνω γιατί ο Κωλέττης έχει σημαντική θέση.

αυτό είναι το ζουμί. Για 'μενα, σαφώς και είναι επίτευγμα. Και σαφώς οι ρουμελιώτες οπλαρχηγοί ήταν τέρατα. Ήταν άνθρωποι των όπλων οι οποίοι δεν αναγνώριζα τίποτα άλλο εκτός απο το παραδοσιακό τους δίκαιο και το δίκαιο των όπλων, ακόμα κι αυτοί όμως, εντάχτηκαν, με τον τρόπο που εντάχτηκαν σ'αυτό που έγινε αργότερα το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι και το θέμα το νήματος άλλωστε. Βλέπεις ότι ο Γρίβας, πιο τερατώδης ανάμεσα σ'αυτά τα τέρατα στεκόταν κάθε μέρα στην ουρά του Κωλέττη και απειλούσε να μπει μέσα να τον σκοτώσει, αλλά δεν τον σκότωσε ποτέ. Αυτό είναι μια μικρή ένδειξη αλλαγής . Απο κει και πέρα, αυτό λες Λιακοπουλική οπτική, δεν εννοώ ότι υπηρετούσαν ακριβώς εν γνώσει τους κάποιο υπέρτατο εθνικό σχέδιο, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οι δρώντες συνήθως προσπαθούν να βάλουν την ιστορία σε κουτάκια και έχουν συγκεκριμένα οράματα και επιθυμίες για το που θέλουνε να πάει, αλλά η ιστορία δεν μπαίνει σε κουτάκια και οι εξελίξεις πάντα τους ξεπερνάνε. Ούτε το όραμα του κοτσαμπάση για μια ανεξάρτητη Πελοπόννησο που θα λειτουργούσε όπως πριν minus τους τούρκους δικαιώθηκε ποτέ, ούτε το όρμα του Μαυροκορδάτου για ένα Ελληνικό κράτος που θα μιμείται ακριβώς την αγγλική διοίκηση δικαιώθηκε ποτέ, ούτε δικαιώθηκε ποτέ όποιο όραμα μπορεί να είχε στο μυαλό του Κολοκοτρώνης ή ο Βαρνακιώτης(αν υποθέσουμε ότι είχαν κάτι τέτοιο). Τα κατάφεραν όντως να ανατρέψουν το κοινωνικο πολιτικό τους σύστημα και έφτιαξαν κάτι απ'το μηδέν. Αυτό είναι το επίτευγμα. Δε σου λέω ότι αυτό το κάτι ήταν κάποιο θεάρεστο έργο, πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι κωμικό ή κωμικοτραγικό, και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα

[hades]

Ευχαριστώ, θα το κοιτάξω

Κυκλοφορεί το βιβλίο; Γκουγκλαρα.αλλα δεν με έβγαλε κατι

είναι δωρεάν για κατέβασμα στην ανέμη. Δε νομίζω ότι υπάρχει πρόσφατη έκδοση

α

https://anemi.lib.uoc.gr/search/?dtab=m ... lp=detail=

και β τόμος

https://anemi.lib.uoc.gr/metadata/3/6/e ... 1&offset=1

Eυχαριστώ αν και προσωπικά δεν τα μπορώ τα ηλεκτρονικά με δυσκολεύουν πολύ

[Σενέκας]

Αναφέραμε προηγουμένως ότι οι ιστορικοί του αγώνα ανήκουν σε·
διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα και είναι φορείς διαφορετικών
κοινωνικών θέσεων και αντιλήψεων. Πράγματι, όσο κι αν η μαρτυρία του Χ.
Περραιβού ή του Ν. Κασομούλη εγγράφονται στην ίδια ιστορική συγκυρία με
τη μαρτυρία του Φωτάκου ή του Κ. Δεληγιάννη, παρουσιάζουν ωστόσο
διαφορετικές οψεις, τόσο της επανάστασης όσο και της νέας κοινωνικής και
πολιτικής πραγματικότητας. Στις μαρτυρίες των αγωνιστών προβάλλουν
διαφορετικοί κόσμοι, αναφορές και προοπτικές, όπου με δυσκολία
αναγνωρίζει καθένας από αυτούς τον εαυτό του στον κόσμο του άλλου.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι στα Απομνημονεύματα του Πελοποννήσιου,
είτε αυτός είναι προύχοντας είτε είναι κληρικός ή στρατιωτικός, η εμβέλεια της
επανάστασης εξαντλείται στην Πελοπόννησο, η πολιτική στις τοπικές
κοινωνικοπολιτικές σχέσεις δύναμης και στον τρόπο με τον οποίο
επαναπροσδιορίζονται οι τοπικοί πολιτικοί συσχετισμοί στη συγκυρία. Ο
παραδοσιακός κοινωνικοπολιτικός χώρος, οι σχέσεις των τοπικών ηγεσιών,
οριοθετούν τον κόσμο/ορίζοντα του μάρτυρα. Η Καρύταινα ή τα Καλάβρυτα
αναδεικνύονται σε κέντρα του κόσμου, εκεί όπου εκτυλίσσεται η επανάσταση,
διαμορφώνεται η δυναμική της και δοκιμάζεται η τύχη της.

Οι σχέσεις μεταξύ Πελοποννησίων ενόπλων και προυχόντων της Καρύταινας βρίσκονται στο
προσκήνιο, επισκιάζοντας τις εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική, το παιχνίδι
των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ανατολικό Ζήτημα, τα πρωτόκολλα και τις
συνθήκες στα κοινοβούλια της Ευρώπης. Διότι για τους ανθρώπους αυτούς, η
επανάσταση συνιστά διακύβευμα όσον αφορά στους όρους της κοινωνικής και
πολιτικής τους ζωής, που καθορίζονται από τον τόπο, τις σχέσεις και τις
ισορροπίες που συστήνονται σε τοπικό επίπεδο.

Στο αφήγημα του Πελοποννήσιου, ο ρουμελιώτης οπλαρχηγός
μνημονεύεται μονάχα στο βαθμό που έρχεται στην «πατρίδα» του πρώτου ως ο
«εχθρός» που απειλεί να διαρρήξει τις παραδοσιακές τοπικές
κοινωνικοπολιτικές σχέσεις και τους θεσμούς εξουσίας που τις εμπεδώνουν.
Το ίδιο αφηγηματικό μοτίβο βλέπουμε και στη μαρτυρία του ρουμελιώτη
αγωνιστή, μονάχα που εδώ είναι τα αρματολίκια και οι σχέσεις των τοπικών
αρματολών με τους εκπροσώπους της Διοίκησης ή τους πασάδες που κινούν τα
νήματα της εξέγερσης. Η στάση του Βαρνακιώτη ή του Ο. Ανδρούτσου
απέναντι στον Α. Μαυροκορδάτο και τον Ι. Κωλέττη αποκτά μεγαλύτερη
βαρύτητα και σημασία από ό,τι η σύναch ενός πρωτοκόλλου στο Λονδίνο ή
την Πετρούπολη.

Αυτό που απογράφεται ως σημαντικό και άξιο λόγου στον
Κασομούλη είναι ασήμαντο, καθότι ανύπαρκτο, στον Φωτάκο ή τον Θ.
Κολοκοτρώνη. Οι μαρτυρίες τους, αν και αναφέρονται στο εικοσιένα, στο
ιστορικό γεγονός στο οποίο από κοινού συμμετέχουν, μοιάζουν να
αναφέρονται σε διαφορετικούς κόσμους, καθώς ανασυστήνουν καταστάσεις
και σχέσεις που δεν συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, ανήκουν σε
διαφορετικούς τόπους, υπακούουν σε διαφορετικές χρονικότητες.
Άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα,
κληρονόμοι και φορείς διαφορετικών παραστάσεων και αντιλήψεων για την
εξουσία και την οργάνωση της κοινωνίας προσέρχονται σε διαδικασίες, όπου
από κοινού αναλαμβάνουν να οργανώσουν τον πόλεμο.

Συμμετέχουν στη δημιουργία νέων μορφών κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, καθώς
διαμορφώνονται από τη δράση τους και τη δυναμική των εξελίξεων οι όροι
αποδέσμευσης από το οθωμανικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Το γεγονός
αυτό τους οδηγεί να μοιραστούν έναν ίδιο κόσμο, να οικειωθούν μια νέα
κατάσταση, ανεξάρτητα από προσωπικές ή συλλογικές επιβραβεύσεις ή
διαυ,εύσεις.

Οι διαφορετικότητες που συνθέτουν τον παραδοσιακό ελλαδικό χώρο,
αναφορικά με την πολιτική και κοινωνική οργάνωση και ιεραρχία, τις πολιτικές
νοοτροπίες και συμπεριφορές μεταγράφονται σε συμβολικές αντιθέσεις
(προύχοντας-στρατιωτικός, Πελοποννήσιος-Ρουμελιώτης, ετερόχθονος--
αυτόχθονος), οργανώνονται σε πολιτικές αντιπαλότητες στην προοπτική
συγκρότησης νέων μορφών κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.

https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/6061

[Σενέκας]

Ο Κωλέττης απολογείται για τις κατηγορίες περι δημαγωγίας και χειραγώγησης, και εξηγεί πως και γιατί γίνονται τα ρουσφέτια

Εις στιγμήν ψυχικής διαχύσεως, ο Κωλέτης είπεν εις στενόν φίλον του, ότι αδίκως του προσάπτεται η μομφή, του απατάν τους πάντας δι' υποσχέσεων και παρασημοφοριών. Ουδείς εχέφρων δυναται να διίσχυρισθή τούτο, έλεγεν, αλλ ' όταν καθ'ην στιγμήν τα πράγματα εισί τόσον ανώμαλα μετά την Σεπτεμβριανήν επανάστασιν (σημειωτέον ότι ο Κωλέτης ουδέν έλαβεν μέρος εις ταύτην, ούτε εγνώριζε κάν την ύπαρξιν της συνομωσίας) όταν το Έθνος πιέζεται υπό όλας αυτάς τας στάσεις των οπλαρχηγών και των ασυντάκτων στοιχείων, (έπανειλημμένως τότε έστασίαζον , πότε μεν ο Γρίβας, πότε ο Κριεζώτης , ο Παπακώστας και άλλοι) ότε έχω ανάγκης και μιάς ψήφου ακόμη εν τη Βουλή και τη Γερουσία, και εν τούτοις ευρίσκονται φίλοι μου πολιτικοί με τόσον ολίγον νούν, και με τόσην ολίγην συναίσθησιν της αξιοπρεπείας των , και της υψηλής θέσεώς των, ώστε να μου ζητώσι θέσιν προξένου δι' ένα άνθρωπόν των, όστις όχι μόνον ου γλώσσαν ξένην γνωρίζει, αλλά και την Ελληνικήν ομιλεί ατελέστατα, καταγόμενος εξ 'Αλβανών, και επιμένουσιν, ενώ τοις εξήγησα τους λόγους, δι'ους δεν γίνεται, τότε βεβαίως αναγκάζομαι να υποσχεθώ, ότι όχι μόνον τούτο, αλλά και την Σελήνην και τους αστέρας δύναμαι να τους χαρίσω.

το απόσπασμα είναι από το "σελίδες τινες της ιστορίας του Βασιλέως Όθωνος", της Πηνελόπης Λιδωρίκι-Παπαηλιοπούλου(κόρης του αγωνιστή Αθανάσιου Λιδωρίκι).

Υποχρεωνόταν λοιπόν να υπόσχεται τον ουρανό με τα άστρα γιατί λόγω πολιτικής αστάθειας, ακόμα και 1 ψήφος είχε σημασία, και οι πολιτικοί του πελάτες έρχονταν και τους υπόσχονταν ψήφους ζητώντας εξωφρενικά ανταλλάγματα, πχ, να διορίζει σε πρεσβείες ανθρώπους που δεν ήξεραν όχι μόνο ξένες γλώσσες, αλλά ούτε τα ελληνικά

#Δημοκρατικός

[Δημοκρατικός]

Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1787 ή στο τέλος του 1788 στο χωριό Συρράκο των Ιωαννίνων και ήταν γιος του Προεστού Νικόλαου Ιωάννη Δήμα και της Ξανθής Τσομάγκα από το Χαλίκι Τρικάλων, συγγενής της οικογενειας Χατζηπέτρου και δεύτερη εξαδέλφη του Γεώργιου Τουρτούρη.

[Σενέκας]

Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1787 ή στο τέλος του 1788 στο χωριό Συρράκο των Ιωαννίνων και ήταν γιος του Προεστού Νικόλαου Ιωάννη Δήμα και της Ξανθής Τσομάγκα από το Χαλίκι Τρικάλων, συγγενής της οικογενειας Χατζηπέτρου και δεύτερη εξαδέλφη του Γεώργιου Τουρτούρη.

ναι, αλλά θα πρόσεξες ότι διακρίνει τον εαυτό του απο τους "καταγόμενους εξ 'Αλβανών" που μιλάνε σπαστά τα ελληνικά

[Σενέκας]

Οι στρατιώται, είπε, δεν συγκατένευον κατ' ουδένα τρόπον να κινήσωσιν, αν δεν ελάμβανον μικρόν καν μέρος του μισθού αυτών. Εξαγριωθέντες δε μάλιστα κατ'εμού, αιωνίως υποσχομένου και αιωνίως παραβαίνοντας τις υποσχέσεις διά τον απλούστατον λόγον ότι εις το λεγόμενον ταμείον εχόρευον ποντικοί, άρχισαν και να με απειλώσιν. Ολην δε την νύκτα δεν εκοιμώμην, σκεπτόμενος τι πρακτέον την επιούσαν· αλλ' η επιούσα ήρχετο χωρίς να έλθη και το πρακτέον. Η τύχη όμως δεν με άφηκε και ιδού πως: ελθών ο Θείρσιος εκ Ναυπλίου με ειδοποίησεν ότι εκλέγεται βασιλεύς της Ελλάδος ο Όθων και με παρεκίνησε να ησυχάσω εώς oυ έλθη. Να ησυχάσω, πολύ καλά, απεκρίθην' αλλά πώς, αφού ούτε λεπτόν έχω να δώσω εις τους στρατιώτας, οίτινες, ως βλέπεις, με πολιορκούσι καθ' εκάστης και με υβρίζουσι; Και δεν έχουσιν άδικον. Μήπως ευρίσκωσι κανένα άλλον πόρον; Δάνεισόν μοι μερικά χρήματα και σε υπόσχομαι , ερχομένου του βασιλέως, να σου αποδώσω αυτά.

Ο Θείρσιος μου εδάνεισε αριθμόν τινα ταλλήρων και την νύκτα, κλεισθείς εις την καλύβην μου με τον πιστόν μου Κώσταν, ιδού τι έκαμον: ερράψαμεν μερικούς σάκκους, τους οποίους εγεμίσαμεν με άμμον, πέριξ δε της άμμου, προς το έξωθεν μέρος, ετοποθετήσαμεν κατά πλάτος τα τάλληρα ούτω πως, ώστε, ψηλαφών τις αυτούς διά της αφής, να αισθάνεται τάλληρα, η και κτυπών ν'ακούη ήχον αργύρου. Μετά ταύτα περιδέσαντες καλώς το στόμιον εκάστου σάκκου εσφραγίσαμεν επιδεικτικώς διά μεγάλης σφραγίδος. Μόλις δε εξημέρωσε, και ιδου φωναι και ύβρεις των στρατιωτών προ της θύρας μου. Καλ' ημέρα, αδέλφια, είπον προς αυτούς εξελθών: τι έχετε και τι τρέχει; -Τί έχομεν; πού είναι οι μισθοί; Όλον μάς υπόσχεσαι και όλον μας γελάς.- Σάς γελώ; Αγαπητοί, ο Κωλέττης ποτέ δεν εγέλασε κανένα. -Πού είναι λοιπόν; -Ελάτε να ιδήτε.

Και ιδόντες τους σάκκους πάλιν δεν έπίστευον. -Ιδού, αδέλφια, επανέλαβον, κτυπήσας διά του ποδός αυτούς. Kτυπήσατε και'σείς. -Και ότε κτυπήσαντες ήκουσαν ήχον αργύρου, έγειναν ως έξω φρενών και έδραμον ν'αρπάσωσι τους σάκκους. –Μη βιάζεσθε, ανέκραξα, αγαπητοί τα χρήματα είναι εδικά σας. Αλλά καθώς εγώ εφύλαξα τον λόγον μου, ούτω απαιτώ να φυλάξετε και σείς τον εδικόν σας. Τα χρήματα θα τα φορτώσωμεν επάνω εις ζώα, και άμα φθάσωμεν εις το Ναύπλιον θα σας τα μοιράσω. Και ευχαριστήθησαν οι στρατιώται.

Ζενίθεδρος, όχι πες ρε μλκ, γίνεται να μην τον λατρέψεις;